Het Klein en het Groot Begijnhof (dit laatste is UNESCO werelderfgoed ID
855-003) Het stadhuis met een flamboyant-gotische gevel en oudere Lakenhal met
Belfort (dit ouder gebouw is UNESCO werelderfgoed ID 943-015) Het Hof van Savoye
is nu het gerechtshof van Mechelen, maar was vroeger de residentie van
Margaretha van Oostenrijk. Musea: Klokkenmuseum Huis Michiels: museum over het
belang van de torenuurwerken en de geschiedenis van het klokkengieten.
Archeologisch Museum: interessante verzameling historische vondsten. Museum
Brouwerij Het Anker Koninklijke Manufactuur van Wandtapijten De Wit: een
internationaal vermaarde instelling die oude wandtapijten restaureert. Website:
http://www.dewit.be Stedelijk Museum Brusselpoort: de enige overblijvende
stadspoort Stedelijk Museum Schepenhuis: het eerste stadhuis van Mechelen,
gebouwd op het einde van de 14e eeuw Hof van Busleyden, vroeg-renaissance
residentie, nu Stedelijk Museum Hof van Busleyden Het Speelgoedmuseum: herbergt
een unieke collectie oud en hedendaags speelgoed. Vaak nieuwe invalshoeken op
speelgoed. Website: http://www.speelgoedmuseum.be / Joods Museum van deportatie
en verzet: Mooi, klein en aangrijpend museum over de deportatie van Joodse
krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog vanuit de Dossinkazerne. Mechels
Horlogerie- en klokkenmuseum website: http://www.horlogeriemuseum.be /
Spoorwegmuseum De Mijlpaal vzw: dit museum schetst het ontstaan en de
ontwikkeling van spoorwegen alsook de invloed ervan op de stad Mechelen. De
Kruidtuin, met marmeren standbeeld van de wereldbefaamde lokale herbalist
Rembert Dodoens Planckendael: het dierenpark van Mechelen. Website:
http://www.planckendael.be Technopolis: wetenschap doen. website:
http://www.technopolis.be Weerkerende gebeurtenissen Om de 25 jaar De Cavalcade
gevolgd door de Ommegang. Deze laatste is als traditie van de reuzenstoet erkend
als UNESCO Meesterwerk van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid.
Jaarlijks De Hanswijkprocessie (zondag voor Hemelvaart) muziekfestivals: Parkpop
in de Kruidtuin, elke donderdagavond in juli en augustus Maanrock (3e weekend in
augustus) op de Grote Markt Mechelen Zeer geregeld Mechelen (stad)
Beiaardconcerten vanuit de kathedraal gans het jaar door op zaterdag en maandag
om 11.30u en zondag om 15u zomerconcerten van juni tot half september: elke
maandag om 20.30u Gastronomie Mechelse koekoek: een kippenras Gouden
Carolusbier: een drank gebrouwen in Brouwerij Het Anker Mechels maantje: een
chocolaatje Mechels torentje: een zandkoekje Mechels margrietje: een
citroenkoekje Sport Mechelen herbergt twee van de oudste voetbalploegen van
België: Racing Mechelen (stamnummer 24) en KV Mechelen (stamnummer 25), beide
opgericht in 1904. Foto's Er is een zeer actieve online Mechelen-fotogroep op «
Flickr ». Nieuwe stadsprojecten openleggen van de vliet Melaan de Lamotsite
website http://www.lamot-mechelen.be / het Euroshoppingcomplex Zoutwerf
Gommarushof het Huis van de Mechelaar het Holocaustmuseum Dijlepad Ondergrondse
parking Grote Markt Mechelen Parking Veemarkt Mechelen (Frans: « Malines »,
Duits: « Mecheln », Engels: « Mechelen » of traditioneel « Mechlin ») is een
stad in België, het Vlaams Gewest, provincie Antwerpen. Ze ligt centraal tussen
de grote steden Antwerpen en Brussel, aan de rivier Dijle, en telt ruim 78.000
inwoners. Diversen Mechelen is bekend om zijn beiaard en zijn beiaardschool die
vanuit het buitenland heel wat cursisten aantrekt. Het was het levenswerk van
Jef Denyn. de Nekkerhal met zijn beurzen, festivals, rommelmarkten, concerten.
http://www.nekkerhal.be cultuur: Cultuurcentrum Mechelen CC Mechelen toerisme:
stadswandelingen, geleide bezoeken, rondvaarten op de Mechelse Binnendijle
onderwijs: grootste toerisme-Hogeschool van België - Campus Coloma - één van de
opleidingen van de KH Mechelen Bekende Mechelaars Zie de opsomming van bekende
Mechelaars of de aparte lijst van oud-burgemeesters. Evolutie van het
inwoneraantal 19e eeuw 20e eeuw tot aan herinrichting gemeenten Na de
gemeentelijke herinrichting Externe links Wiki Mechelen Gemeentesite Het
verdwenen Mechelse gehucht Halfgalg Restauratie Integratie Mechelen
Mechelenbinnenstebuiten Mechelen op Google Maps Gedurende een korte periode in
de zestiende eeuw werden de Nederlanden vanuit Mechelen geregeerd. Het
uitgebreide kunstpatrimonium is verspreid over een aantal bouwsels. Momenteel is
het de stad met het op één na hoogst aantal beschermde gebouwen van Vlaanderen
en ze geniet maar liefst vier UNESCO vermeldingen. De inwoners van Mechelen
dragen de bijnaam « Maneblussers ». Sint-Rombout geldt als hun beschermheilige.
Geschiedenis Mechelen verscheen voor het eerst in een nog bestaande oorkonde in
1008 met de naam « Machlines », dat later evolueerde tot « Machele » (12e eeuw),
« Mechgelme » (14e eeuw) en tot « Mechelen » in de 15e eeuw. De naam van de stad
zou afgeleid zijn van het woord « mahal » dat naar een vergader- of
gerechtsplaats verwijst. Tot 1795 vormde de stad het centrum van de kleine
zelfstandige Heerlijkheid Mechelen. Bezienswaardigheden Kerken De
Sint-Romboutskathedraal (de toren met twee complete beiaarden is UNESCO
werelderfgoed ID 943-016) De barokke Onze-Lieve-Vrouw-van-Hanswijkbasiliek met
haar koepel, befaamde architect was de lokale Lucas Faydherbe De Sint-Janskerk
(Sint-Jan de Evangelist) herbergt « De aanbidding der wijzen » van Rubens. De
Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijlekerk herbergt « De wonderbare visvangst » van
Rubens. De voormalige jezuietenkerk Sint-Pieters- en Paulus (nu parochiekerk) De
barokke Begijnenkerk, opgedragen aan Sint-Alexius en Sint-Katelijne, in het
Groot Begijnhof Mol Mol kan betrekking hebben op: mol (dier), ondergronds levend
zoogdier; mol (muziek), muziekteken om aan te geven dat een toon een halve noot
moet worden verlaagd; mol (eenheid), eenheid voor hoeveelheid stof in het
Internationaal Stelsel van Eenheden; Mol (België), plaats in België; spion,
infiltrant; De Mol, saboteur in het gelijknamige televisieprogramma. Mol
(bedrijf), Belgisch bedrijf Albert Mol, Nederlands acteur Minister van Staat
Minister van Staat (België) Minister van Staat (Frankrijk) Minister van Staat
(Nederland) (*) Voor alle duidelijkheid: Het derde district
Berendrecht-Zandvliet-Lillo behoorde al sinds 1958 tot de toenmalige gemeente
Antwerpen. In tegenstelling tot de deelgemeenten in andere Belgische gemeenten,
zijn de Antwerpse districten een bestuurslaag. Ze worden bestuurd door de
districtsraad en het districtscollege. Wijken in Antwerpen Klein-Antwerpen Dam
Eilandje Haringrode Kiel Linkeroever Luchtbal Stuivenberg Zuid Zurenborg
Demografie Bevolking 1923: aanhechting van gebiedsdelen van Burcht en
Zwijndrecht (+11,77 km² met 2.426 inwoners) 1929: aanhechting van Oorderen,
Oosterweel en Wilmarsdonk en gebiedsdelen van Ekeren, Hoevenen, Merksem en Lillo
(+46,29 km² met 5.543 inwoners) 1958: aanhechting van Berendrecht, Lillo en
Zandvliet (+52,93 km² met 7.249 inwoners) 1983: aanhechting van Berchem,
Borgerhout, Deurne, Ekeren, Hoboken, Merksem en Wilrijk (+64,68 km² met 305.503
inwoners) Religies en levensbeschouwingen in Antwerpen Antwerpen staat sinds
jaren bekend omwille van haar tolerantie t.o.v. de diversiteit aan religies en
en levensbeschouwingen. Volgende religies en levensbeschouwingen hebben in
Antwerpen een permanente zetel en/of eredienstplaats: Baha'i Boeddhisme
Antwerpen (stad) Vajrayana Theravada Zen Shin-Boeddhisme Christendom
Rooms-Katholieke Kerk, grootste genootschap Vrij-Katholieke Kerk Armeense Kerk
Anglicaanse Kerk Protestantisme, verschillende denominaties Grieks-Orthodoxe
Kerk Russisch-Orthodoxe Kerk Hindoeïsme Islam Jainisme, met onder meer de
grootste Jain tempel in de wereld buiten India Jodendom: Antwerpen is na Londen
het op een na grootste centrum van charedische joden in Europa; zie onder
Vrijzinnigheid Vrijmetselarij, zie ook: Lijst van Loges in Antwerpen Theosofie
Orthodox Joods Antwerpen Zie ook Joods Antwerpen Veel rijkere joden zijn naar
buitenwijken van Antwerpen vertrokken. In Antwerpen wonen circa 20,000 orthodoxe
joden. Chassidische joden vormen het merendeel. Grote chassidische bewegingen
gevestigd in Antwerpen zijn o.a. Pshevorsk, Satmar, Belz, Bobov, en Lubavitch.
Tientallen synagoges, jesjivas voor jongens en Beis Yaakovscholen voor meisjes,
talloze liefdadigheidsinstellingen en verenigingen zorgen voor een omgeving
waarin deze joden, zoals zij dat willen, afgezonderd van de niet-joodse wereld
kunnen leven. Sommige in Antwerpen geboren joden spreken zelfs niet erg goed
Nederlands; hun moedertaal is Jiddish. De joodse gemeenschap van Antwerpen was
ooit rijk. Joden speelden een belangrijke rol in de diamanthandel. Tegenwoordig
is de diamanthandel echter voornamelijk in handen van Aziatische zakenlieden, en
is de joodse gemeenschap sterk verarmd. Mede vanwege de over het algemeen grote
gezinsgrootte, met soms wel 10 of meer kinderen per gezin, leven veel gezinnen
in armoede. Bezienswaardigheden Antwerpen staat ook bekend om zijn dierentuin,
die één van de oudste ter wereld is. De Antwerpse Zoo bevindt zich midden in de
stad en huisvest meer dan 4000 dieren. De Koninklijke Maatschappij voor
Dierkunde houdt het welzijn van talloze dieren in de gaten en helpt al meer dan
100 jaar bedreigde diersoorten te beschermen. De stad is rijk aan
bezienswaardigheden. De volgende geven een beeld van deze stad: Antwerpen is de
tweede grootste stad van België en de grootste van het Vlaams Gewest. De
gemeente telt ruim 461.000 inwoners (in 2006) en is daarmee, qua inwonertal, de
grootste gemeente van België. De totale Antwerpse agglomeratie heeft er circa
950.000. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Antwerpen. De stad
ligt grotendeels op de rechteroever van de Schelde en is bekend voor zijn
uitgestrekt havengebied met internationaal vrachtvervoer. Oorspronkelijk was het
gebied van de stad niet groter dan de postzones Antwerpen 0, 1 en 6 binnen het
district Antwerpen. De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal De Carolus Borromeuskerk aan
het Hendrik Conscienceplein de Cogels-Osylei, en andere straten met Art Deco en
Jugendstil Het Schoonselhof, begraafplaats van de beroemde Antwerpenaren. De Van
Wesenbekestraat, het Chinatown van Antwerpen De Boerentoren, de eerste
wolkenkrabber op het Europese vasteland zie ook: De Grote Markt Stadhuis
(Antwerpen) Brabo Het voormalig Koninklijk Paleis Antwerpen op de Meir Het Steen
De Zoo Het Hof van Liere, waar een campus van de Universiteit Antwerpen
gevestigd is Ook het Antwerpse Centraal Station aan het Astridplein is de moeite
waard Het nieuwe Antwerpse justitiepaleis in het uiterste zuiden oogt nu reeds
heel modern Lijst van kerken in Antwerpen Cultuur Musea Het Volkskunde Museum
Museum Mayer van den Bergh Middelheim openluchtmuseum voor beeldhouwkunst
Antwerpen heeft sinds 15 mei 2000 zelfs een museumpje dat aan friet gewijd is.
Het is welgeteld één kamer groot. Het heet het frietkotmuseum en bevindt zich
boven frituur Max aan de Groenplaats Het Plantin-Moretusmuseum Het Rubenshuis
Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) in Antwerpen-Zuid Het
Nationaal Scheepvaartmuseum in het Steen Het Museum van Hedendaagse Kunst
Antwerpen (MUHKA) ModeMuseum (MoMu) Museum Vleeshuis Het Esperantohuis Antwerpen
Het Etnografisch Museum Evenementen Sail-dagen met de Tall Ships Race een race
met grote zeilschepen « Tall Ship » genoemd Vertier Sport In 1920 was Antwerpen
de gaststad voor de Olympische Spelen. Deze vonden plaats op de gronden van het
huidige Germinal Beerschot. De naam van het stadion van de ploeg, namelijk het
"Olympisch Stadion", verwijst hiernaar. Geschiedenis In Antwerpen zijn er in
2006-2007 nog drie voetbalploegen in de nationale reeksen: Germinal Beerschot in
de eerste klasse, Antwerp FC in tweede klasse en Berchem Sport in vierde klasse.
In het zaalvoetbal zijn er twee Antwerpse ploegen in de hoogste afdeling: ZVC
Borgerhout en Forcom Antwerpen. Het vroegere bloeiende wielerleven is wat
weggekwijnd sinds het Sportpaleis (met wielerpiste) meer een evenementenhal is
geworden. Door het organiseren van het Belgisch Kampioenschap op 25 juni 2006
hoopt de stad die wielertraditie nieuw leven in te blazen. Het tennis kent dan
weer een bloei dankzij de Proximus Diamond Games, een Tier-2 WTA-tornooi dat
jaarlijks doorgaat in het Sportpaleis en het grootste
indoor-vrouwentennistoernooi ter wereld is. De trofee is een diamanten
tennisracket ter waarde van 1 miljoen euro. Om het mee naar huis te nemen moet
een speelster het tornooi 3 keer winnen in een periode van 5 jaar. De winnares
van de 2006-editie, Amélie Mauresmo, komt met haar 2 opeenvolgende zeges het
dichtst in de buurt. Venus Williams verspeelde voorlopig haar kans om het racket
te winnen, nadat ze twee keer in een periode van 5 jaar het toernooi had
gewonnen. Daarnaast beschikt Antwerpen ook over thaiboksers die tot de wereldtop
behoren met wereldkampioenen als Werner Konings, Daniëlla Somers, Xavier
Fraeyman, Jan Van Denderen, Murat Direcki en Luc Kempeneers. Uitgaan Er zijn
veel cafés en restaurants in Antwerpen, vooral in het historisch centrum rondom
de Grote Markt en in het Zuid. Bekende discotheken zijn Café d'Anvers en Red &
Blue. Winkelen De Meir is de belangrijkste winkelstraat van Antwerpen en wordt
gedomineerd door vestigingen van internationale ketens. De De Keyserlei, is nu
wat minder belangrijk dan vroeger, maar het is een straat waar je de sfeer van
Antwerpen ook kan opsnuiven. Zie hiervoor: De weg naar de Congoboot. Grand Bazar
Shopping Center heeft een vijftigtal handelszaken en is het grootste shopping
center van de binnenstad. Het verbindt de Eiermarkt en de Schoenmarkt. De
Kloosterstraat bevat vooral handelszaken in brocante, met een uitgebreid aanbod
van antieke schilderijen, oude meubelen en woonaccessoires. Dit alles in diverse
stijlen, van Engels en Scandinavisch tot art deco en The Sixties. In de
Wolstraat en de Lange Koepoortstraat zijn tal van handelszaken in brocante, oude
boeken en kunstobjecten. De Kammenstraat bevat veel trendy kledingzaken.
Economie Antwerpen is het hart van de diamantindustrie, zowel op het gebied van
handel als van slijpen. Daarnaast is er een erg grote petrochemische nijverheid.
De haven van Antwerpen is nog steeds één van de grootste havens van de wereld.
Antwerpen heeft een lange geschiedenis. Van een klein dorp was het ten tijde van
de Tachtigjarige Oorlog de grootste stad in de Nederlanden geworden. Zie ook:
Haven van Antwerpen Verkeer en Vervoer Verkeer De Leien (Frankrijklei,
Italiëlei, Amerikalei, Britselei) zijn de belangrijkste verkeersader binnen
Antwerpen. Om de binnenstad heen ligt de autosnelweg R1. Deze verbindt de A1/E19
(Breda enerzijds en Mechelen-Brussel anderzijds), de A12 (Bergen op Zoom), de
A21/E34 (Turnhout-Eindhoven), de A13/E313 (Hasselt) en de A14/E17 (Gent-Rijsel)
met elkaar. Door het samenkomen van grote noord-zuidverbindingen (van Rotterdam,
Amsterdam en andere delen van Nederland naar Antwerpen, Brussel en Charleroi en
verder door naar Frankrijk) en belangrijke oost-westverbindingen (tussen
Duitsland met vooral Aken en Keulen enerzijds en de Belgische kust anderzijds)
is deze Antwerpse ringweg één van de meest bereden stukken autosnelweg in
West-Europa met de nodige verkeerschaos als gevolg. De Oosterweelverbinding moet
hier tegen afzienbare tijd verbetering in brengen. Openbaar vervoer De Vlaamse
Vervoermaatschappij "De Lijn" exploiteert het stadsvervoer in Antwerpen met
bussen en trams. Vier tramlijnen maken gebruik van de Antwerpse premetro onder
de binnenstad en de Schelde, namelijk tramlijnen 2, 3, 5 en 15. In de gemeente
Antwerpen liggen de NMBS-stations Antwerpen-Centraal, -Berchem, -Dam, -Luchtbal,
-Noorderdokken, -Haven, -Oost, -Zuid, Ekeren, Sint-Mariaburg, en Hoboken-Polder,
waarvan de stations Antwerpen-Centraal en Antwerpen-Berchem belangrijke
spoorknooppunten zijn. Antwerpen heeft directe treinverbindingen met onder
andere Gent (lijn 59), Roosendaal-Rotterdam (lijn 12), Mechelen-Brussel (lijn 25
en 27), Puurs (lijn 52), Lier (lijn 15), Hasselt, Luik en Leuven via Aarschot of
Mechelen. Het « Vormingsstation Antwerpen-Noord » in de haven is het grootste
rangeerterrein van België. Een ander is dat van Antwerpen-Kiel. Karakterisering
Politiek College van Burgemeester en Schepenen in 2006 De voorzitter van het
Schepencollege van Antwerpen is burgemeester Patrick Janssens (sp.a). Het
college wordt gevormd door de partijen sp.a, VLD, Groen! en CD&V en bestaat uit
de volgende schepenen: Luc Bungeneers (VLD) Baron Leo Delwaide (VLD) Marc Van
Peel (CD&V) Chantal Pauwels (Groen!) Robert Voorhamme (sp.a) Ludo Van Campenhout
(VLD) Philip Heylen (CD&V) Erwin Pairon (Groen!) Tuur Van Wallendael (sp.a) Dirk
Grootjans (VLD) Het komend College vanaf 2007 Het komende college zal buiten de
burgemeester Patrick Janssens (sp.a) vanaf 2007 nog maar 8 schepenen tellen,
waarvan 4 sp.a, 2 CD&V en 2 VLD. Het zijn: Marc Van Peel (CD&V) Robert Voorhamme
(sp.a) Ludo Van Campenhout (VLD) Philip Heylen (CD&V) Luc Bungeneers (VLD)
Monica De Coninck (sp.a) Leen Verbist (sp.a) Guy Lauwers (sp.a) Lijst van
Burgemeesters Sinds de Belgische onafhankelijkheid (1830) waren de opeenvolgende
burgemeesters: Antwerpen huisvest een grote joodse gemeenschap waarvan velen tot
de streng orthodoxe charedische richting behoren. Zij gaan dienovereenkomstig
gekleed en zijn daarom een opvallende verschijning in het Antwerpse straatbeeld.
In omringende landen staat Antwerpen bovendien bekend als een Rooms-Katholiek
centrum (Jezuïeten). Sinds de jaren '90 staat de stad ook bekend voor het
modeontwerp, door enkele succesvolle studenten van de Mode-Academie. Op te
merken valt dat de burgemeesters van de stad sinds de Tweede Wereldoorlog:
Camille Huysmans, Lode Craeybeckx, Frans Detiège en Mathilde Schroyens, na de
fusie zijn dit: Bob Cools, Leona Detiège en Patrick Janssens, allen van
socialistische signatuur zijn. Gemeenteraad De Antwerpse gemeenteraad bestaat
uit 55 zetels Zetelverdeling in 2006 Vlaams Belang: 20 - (ex-Vlaams Blok) Sp.a:
12 - (ex-SP) VLD: 10 Groen!: 6 - (ex-agalev) CD&V: 5 - (ex-CVP) N-VA: 1 -
(ex-VU&ID) Onafhankelijk: 1 - (ex-CVP) Komende zetelverdeling vanaf 2007 sp.a -
spirit: 22 Vlaams Belang - VLOTT: 20 CD&V - N-VA: 6 VLD - Vivant: 5 Groen!: 2 De
uitslagen van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen sinds 1982 Op 1 januari
1983 ging de fusie van Antwerpen met Berchem, Borgerhout, Deurne, Ekeren,
Hoboken, Merksem en Wilrijk van start. De onderlijnde getallen vormen de hieruit
onderhandelde bestuursmeerderheid. De inwoners van Antwerpen worden ook wel «
Sinjoren » genoemd, naar het Spaanse woord « señor ». De stad zelf wordt soms «
de koekenstad » genoemd. Onderwijs In Antwerpen is ook een Faculteit voor
Vergelijkende Godsdienstwetenschappen gevestigd, die op universitair niveau op
basis van totale tolerantie de verschillende religies en wereldbeschouwingen
bestudeert. Hogeschool Antwerpen Universiteit Antwerpen Karel de
Grote-Hogeschool Hogere Zeevaartschool Antwerpen Lessius Hogeschool Geboren in
Antwerpen Zie: « Lijst van bekende Antwerpenaars » Partnersteden van Antwerpen
Antwerpen is verzusterd met de volgende steden: Mulhouse (Frankrijk), sinds 1954
Sint-Petersburg (Rusland), sinds 1958 Shanghai (China), sinds 27 mei 1984 Haifa
(Israël), sinds 24 oktober 1995 Kaapstad (Zuid-Afrika), sinds 1 november 1996
Barcelona (Spanje), sinds 13 juni 1997 Ludwigshafen, (Duitsland), 8 juni 1998
Antwerpen heeft in het kader van de ontwikkelingssamenwerking eveneens een
'stedenband' met de volgende steden: Paramaribo (Suriname) Durban (Zuid-Afrika)
Gemeentelijke herindeling, vorming districten Deze lijst maakt geen melding van
de vriendschapsbanden met buitenlandse steden en gemeenten van de districten van
Antwerpen. Zie hiervoor de artikels over de verschillende districten. Zie ook de
gelijknamige provincie: Antwerpen (provincie) Joods Antwerpen Externe links
Website van de stad infogids Antwerpen op Wikitravel Kaart Antwerpen
Stadswandeling Op 1 januari 1983 werd middels een fusie de toenmalige gemeente
Antwerpen fors uitgebreid met zeven randgemeenten (Berchem, Borgerhout, Deurne,
Ekeren, Hoboken, Merksem en Wilrijk). De nieuwe gemeente Antwerpen is sindsdien
veruit de gemeente met de meeste inwoners van België (qua oppervlakte is Doornik
groter). De voormalige (rand-)gemeenten zijn nu districten binnen de gemeente
Antwerpen. Hieronder een overzicht met het aantal inwoners (31/05/2006) per
district: Website OSF Onafhankelijke Senaatsfractie De Onafhankelijke
Senaatsfractie (OSF) is een Nederlandse fractie in de Eerste Kamer, die
voortkomt uit diverse provinciale partijen. De OSF is een samenwerkingsverband
van de volgende provinciale partijen: Partij Nieuw Limburg (PNL) Partij voor het
Noorden Leefbaar Brabant/BOF (BOF/LB) Fryske Nasjonale Partij (FNP) Leefbaar
Drenthe (LD) Leefbaar Gelderland (LG) Leefbaar Overijssel (LO) Noord Holland
Anders (NHA) Onafhankelijke Partij Drenthe (OPD) Onafhankelijken Zuid Holland
(OZH) Ouderenunie Noord-Holland (OUNH) De leden van de Provinciale Staten van
alle Nederlandse provincies kiezen samen de leden van de Eerste Kamer. In 1995
hebben verscheidene provinciale partijen en De Groenen een gezamenlijke lijst
ingediend voor de Eerste Kamer. Van deze lijst werd ir. Marten Bierman tot
Eerste Kamerlid gekozen. Bierman en de provinciale partijen hebben toen de naam
« Onafhankelijke Senaatsfractie » aangenomen. Bij de Eerste Kamerverkiezingen
van 1999 werd Bierman herkozen. Bij de Eerste Kamer-verkiezingen van 2003 werd
Hendrik ten Hoeve verkozen als Eerste Kamerlid namens de OSF, hij is eerder lid
geweest van de Provinciale Staten van Friesland namens de Fryske Nasjonale
Partij (FNP). Eerste Kamerlid: Hendrik ten Hoeve. Fractiesecretaris: Michiel van
Harten. Partijvoorzitter: Emma Kraak Externe link Actualiteit Brabant 900 jaar
in 2006 In 2006 is het Brabant 900 jaar. Hier wordt gevierd dat negen eeuwen
geleden in 1106 aan de graaf van Leuven de hertogstitel (Hertog van Brabant)
werd verleend. De graven van Leuven en hertogen van Brabant en hunne nazaten
maakten daarvan gebruik door hun macht en hun grondgebied te vergroten.
Uiteindelijk ontstond zo het Hertogdom Brabant, een van de toonaangevende
gewesten van de Nederlanden. Het omvatte de huidige provincies Noord-Brabant,
Antwerpen, Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en het hoofdstedelijk gewest Brussel.
In het jaar 2006 worden tal van activiteiten georganiseerd in het kader van
Brabant 1106-2006, waarvoor veel (internationale) bezoekers worden verwacht in
Nederland en Vlaanderen / België voor het Brabant 900 jaar. Arrondissementen
Overzicht van gemeenten in Antwerpen Gemeenten met een stadstitel hebben «
(stad) » achter de naam Bestuur De provincieraad van Antwerpen telt 84 zetels.
De zetelverdeling is als volgt: Antwerpen (provincie) CD&V: 21 VLD: 20 Vlaams
Belang: 20 sp.a: 12 Groen!: 9 N-VA: 2 Het dagelijks bestuur is in handen van de
bestendige deputatie. Die telt 6 leden en wordt voorgezeten door gouverneur
Camille Paulus. De uitslagen van de provincieraadsverkiezingen sinds 1994
Externe link Officiële website provincie Antwerpen De provincie Antwerpen is een
van de vijf Vlaamse provincies en een van de tien provincies van België. Ze is
gelegen in Vlaanderen, ten oosten van de provincie Oost-Vlaanderen, ten noorden
van de provincie Vlaams-Brabant en ten westen van de provincie Limburg.
Informatie Provinciehoofdplaats: Antwerpen Oppervlakte: 2867 km² Hoogste punt:
Beerzelberg (55 m) Belangrijkste waterlopen: Schelde, Rupel, Grote Nete, Kleine
Nete Aantal inwoners: 1.682.683 (op 1 juli 2005) 3 bestuurlijke
arrondissementen: arrondissement Antwerpen arrondissement Mechelen
arrondissement Turnhout Dialect: Antwerps (in ruimere zin: Brabants) Gouverneurs
Sinds de Belgische onafhankelijkheid (1830) waren de opeenvolgende gouverneurs:
Baron Fredegand Cogels (1900-1907) Graaf Louis de Brouchoven de Bergeyck
(1907-1908) Graaf Ferdinand de Baillet-Latour (1908-1912) Baron Gaston van de
Werve de Schilde (1912-1923) Baron Georges Holvoet (1923-1945) Richard Declerck
(1946-1966) Andries Kinsbergen (1967-1993) Camille Paulus (vanaf 1993) Graaf
François de Robiano (1830-1831) Jean-François Tielemans (1831) Charles Rogier
(1831-1832 en 1834-1840) Henri de Brouckère (1840-1844) Jules Malou (1844-1845)
Jan Teichmann (1845-1862) Ridder Edward Pycke d'Ideghem (1862-1887) Charles du
Bois de Vroylande (1887-1888) Baron Edward Osy de Zegwaart (1889-1900) Provincie
Limburg Limburg (Nederland),, Nederlandse provincie; Limburg (Belgische
provincie),, Vlaamse provincie; Limburg (Verenigd Koninkrijk der Nederlanden),
Limburg als één provincie in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1839)
als Belgische provincie (1830-1839) Hertogdom Limburg, één van de Zeventien
Provinciën van de oude Nederlanden, nu grotendeels in de provincie Luik; Lijst
van Burgemeesters Sinds de Belgische onafhankelijkheid (1830) waren de
opeenvolgende burgemeesters: Uitslagen van de Brusselse
gemeenteraadsverkiezingen sinds 1982 Op 1 januari 1983 verloren de Brusselse
liberalen hun burgemeesterszetel die ze al van voor de Belgische
onafhankelijkheid in handen hadden en werd voor het eerst een socialist
burgemeester van Brussel. Evolutie van het inwoneraantal 19e eeuw 20e eeuw tot
aan herinrichting gemeenten Na de gemeentelijke herinrichting Toeristische
bezienswaardigheden Brussel (stad) het Koninklijk Paleis van Brussel de
Marollen: volkswijk in Brussel waar de bekende Brusselse vlooienmarkt
plaatsvindt. De wijk wordt beheerst door het imposante Justitiepaleis de Zavel,
wijk van de antiekhandel de Heizel: de wereldtentoonstelling van 1958 had hier
plaats, waar het Atomium een restant van is. Hier vindt men verder het
ontspanningsoord Bruparck (bioscoopcomplex, subtropisch zwemparadijs, het park «
Mini-Europa », restaurants), het Koning Boudewijnstadion, een planetarium, en de
Brussels Expo (tentoonstellingsruimte). het park van Laken: domein van 160 ha
met het Paleis van Laken (residentie van de Belgische vorsten), de koninklijke
serres, de Japanse toren en het Chinees paviljoen de stad telt vele Art Nouveau
woningen, ontworpen door Victor Horta de Grote Markt de Munt -- (Koninklijke
muntschouwburg). Hier brak de Belgische Revolutie van 1830 uit die leidde tot de
onafhankelijkheid van België. het standbeeld van Manneken Pis het Atomium is een
zeer bekend monument dat een ijzerkristal voorstelt dat 150 miljard maal is
vergroot. Het werd gebouwd ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling die hier
plaats had in 1958. het Jubelpark met zijn hallen, museums, park en triomfboog.
Aangelegd ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de Belgische
onafhankelijkheid de Kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele en de Basiliek
van Koekelberg « Zie ook: » Lijst van gebouwen in Brussel Musea Koninklijke
Musea voor Schone Kunsten van België, bestaande uit: het Museum voor Oude Kunst
(15de-18e eeuw) het Museum voor Moderne Kunst (19de-20ste eeuw) het Wiertzmuseum
het Meuniermuseum Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis, bestaande uit:
het Jubelparkmuseum het Horta-Lambeauxpaviljoen de Hallepoort de Japanse Toren
het Chinees Paviljoen het Muziekinstrumentenmuseum Koninklijk Museum voor
Midden-Afrika Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiedenis
Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen Het Hortahuis Belgisch
stripmuseum Museum van Elsene Uitgaansleven Brussel heeft zoals veel andere
Belgische steden een levendig uitgaansleven. Zoals in veel grote steden bevinden
uitgaansgelegenheden zich verspreid over de stad, maar in het centrum is vooral
het gebied rond de Beurs en het St. Goriksplein bekend als uitgaanscentrum.
Belangrijke zalen zijn de Ancienne Belgique, de Munt, de Beursschouwburg en de
KVS. Sinds 2005 heeft Brussel ook een casino. Brussel (Frans: « Bruxelles »,
Duits: « Brüssel », Engels: « Brussels »), is de hoofdstad van het Koninkrijk
België en daarnaast van de Vlaamse en Franse Gemeenschappen en van het Vlaams
Gewest. De stad is tevens het bestuurlijk centrum van de Europese Unie en wordt
daarom vaak als de hoofdstad van Europa beschouwd. Het is een van de 19
gemeenten (in de praktijk zijn die gemeentegrenzen relatief) van het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest. De gemeente Brussel telt bijna 145.000 inwoners. De naam
is afgeleid van Broek-zele, letterlijk "moeras-nederzetting". Bekende
Brusselaars Jacky Ickx, autosporter Paul-Emile Janson, politicus, gewezen Eerste
Minister van België René Magritte, schilder Constantin Meunier, beeldhouwer
Amélie Nothomb, Franstalige schrijfster Peyo (Pierre Culliford), striptekenaar,
geestelijke vader van de Smurfen François Schuiten, Franstalige tekenaar
Paul-Henri Spaak, politicus, meermaals Minister van Buitenlandse zaken en Eerste
Minister van België, gewezen Secretatis-Generaal van de NAVO Jean Thielemans,
ook « Toots » genoemd, muzikant Geert van Istendael, Vlaams prozaschrijver,
dichter en essayist Pierre Alechinsky, Belgisch kunstenaar Johan Verminnen,
Vlaams chansonnier Plastic Bertrand, Franstalige muzikant Jacques Brel,
Franstalige zanger, componist en acteur Jan Decorte, toneelmaker Michel De
Ghelderode, toneelschrijver Marc Didden, filmregisseur Goedele van Brussel en
Eibingen (heilige), patrones van Brussel Hergé, Franstalige striptekenaar die
Kuifje schiep Victor Horta, Art Nouveau architect Verbleven in Brussel Karl
Marx, Duits denker Auguste Rodin, Frans beeldhouwer Jean Francois Michel, 18de
eeuws verslaggevend reiziger op China en Kaapverdië Maximiliaan II Emanuel van
Beieren, landvoogd in dienst van de Spaanse kroon, ca. 1700 Benno Barnard,
Nederlands schrijver Charles Baudelaire, Frans dichter Hendrik Conscience,
schrijver, leefde er van 1868 tot aan zijn dood in 1883 Eduard Douwes Dekker
(Multatuli) schreef er in 1859 "Max Havelaar" Alexandre Dumas père, Frans
schrijver Willem Frederik Hermans, Nederlands schrijver Victor Hugo, Frans
schrijver Geboren in Brussel Eleonora van Habsburg, 1498, dochter van Filips de
Schone, eerst koningin van Portugal en later van Frankrijk Chantal Akerman,
1950, filmregisseur Audrey Hepburn, 1929, Nederlands-Brits actrice en filantrope
Brian Molko, 1972, zanger van Placebo Jean-Claude Van Damme, 1960, acteur,
bijgenaamd de "Muscles from Brussels" Alfred I zu Windisch-Graetz, 1787,
Oostenrijks veldmaarschalk Marguerite Yourcenar, 1903, schrijfster, de eerste
vrouw die verkozen werd tot lid van de Académie française. Leen Demaré, 1962,
radiopresentatrice en TV-figuur Emile Mpenza, 1978, voetballer Economie De
economie van Brussel wordt gedomineerd door activiteiten in de dienstensector en
de openbare instellingen. Vaak zijn die activiteiten verbonden met de functies
als hoofdstad: ministeries, nationale en regionale instellingen; ambassades en
vertegenwoordigingen; hoofdkwartier van de NAVO; regionale en Europese zetels
van multinationals; consultants en juridische diensten, horeca en
vrijetijdsindustrie; luchtvaart en transport,.... Een belangrijk zakendistrict
is de Noordruimte (Espace Nord) ten noorden van het centrum, rond het
Noordstation. Het gebied wordt gekenmerkt door hoogbouw. Ook direct ten oosten
van het centrum wordt het beeld door kantoren (laagbouw) gedomineerd. Het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest omvat 19 gemeenten en telt ruim 1.018.000
inwoners. Heel het gewest heeft Frans en Nederlands als officiële talen, maar de
veruit de meerderheid van Brussel is in de eerste plaats Franstalig. Algemeen
gezien wordt het volledige stadsgewest als de stad Brussel beschouwd en niet
enkel de gemeente Brussel. Mede door de aanwezigheid van de Europese
instellingen hebben veel internationale bedrijven de weg naar Brussel gevonden.
De stad is na Londen, Frankfurt, Parijs en Barcelona de vijfde belangrijkste
zakenstad van Europa, net vóór Amsterdam. Ook is Brussel een belangrijke
congresstad. Mobiliteit in Brussel Luchthaven Brussel Brussels Airport, ook wel
Luchthaven Zaventem of Luchthaven Brussel-Nationaal genoemd, ligt net buiten de
stad en is de grootste luchthaven van België. Via het spoor Reizigers kunnen
gebruikmaken van verschillende stations. De belangrijkste voor het
personenvervoer bevinden zich op de noord-zuidverbinding. Brussel-Zuid: Belgiës
belangrijkste internationale station (bediend door TGV, Eurostar, Thalys, ICE en
andere internationale verbindingen) Brussel-Kapellekerk Brussel-Centraal
Brussel-Congres Brussel-Noord Alle nationale reizigerstreinen die Brussel
aandoen, stoppen in Brussel-Noord, Brussel-Centraal en Brussel-Zuid. In
Brussel-Kapellekerk en -Congres stoppen enkel een paar stoptreinen. Brussel
heeft zoals hierboven als blijkt veel rechtstreekse internationale
treinverbindingen. Steden als Amsterdam, Londen, Berlijn, Keulen, Parijs,
Marseille en Milaan zijn alle rechtstreeks te bereiken. Andere treinstations in
Brussel-Stad zijn o.m.: Gezien in zijn "grote" versie (de 19 gemeenten van het
Hoofdstedelijk Gewest), is Brussel de grootste stad van België en een metropool
van Europa. Zie ook: Lijst van grootste metropolen van Europa. Brussel-Luxemburg
en Brussel-Schuman: stations vlakbij de Europese instellingen. Alle treinen in
de richting van Namen en Luxemburg stoppen hier. Via de weg Vanuit veel steden
in België en daarbuiten is Brussel prima per snelweg bereikbaar. Zo hebben onder
andere steden als Gent, Brugge, Antwerpen, Luik, Namen, maar ook Amsterdam,
Parijs en Luxemburg goede wegverbindingen met Brussel. De stad telt drie
concentrische verkeersassen, onderling verbonden door grote lanen: de Ring R0:
de autosnelweg die het hele Brusselse gewest omcirkelt de grote ring: boulevards
rondom de negentien gemeenten van Brussel, onderbroken in het zuiden door het
Ter Kamerenbos. de kleine ring: serie van tunnels en snelwegen die het centrum
van Brussel bedienen en die de oude stadsmuur uit de XIVde en XVde eeuw volgt.
Daarbij duiken namen op die herinneren aan de oude stadspoorten zoals de poort
van Namen, Halle, Ninove, Anderlecht, Leuven, Schaarbeek, enzovoort. Via het
openbaar vervoer De Brusselse metro telt 68 stations, verspreid over twee assen.
Lijn 1A en 1B lopen van oost naar west terwijl lijn 2 grotendeels het traject
van de kleine ring volgt. Verder is er ook een uitgebreid tramnetwerk, met als
zwaartepunt de noord-zuidverbinding (Zuidstation - De Brouckère - Noordstation,
parallel met de noord-zuidverbinding van de treinen). Een paar tramverbindingen
gaan tot de plaatsen in de Vlaamse Rand, zoals Groot-Bijgaarden, Tervuren,
Drogenbos en Wezembeek-Oppem. Een uitgebreid busnetwerk zorgt er ten slotte voor
dat bijna elke plek in en rond het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bereikbaar is
met het openbaar vervoer. Partnersteden Brussel als Belgisch en Europees Centrum
Atlanta (Verenigde Staten) Kiev (Oekraïne) Peking (China) Zie ook Brussel in de
literatuur Lijst van gebouwen in Brussel Externe links Officiële webpagina van
de gemeente Brussel Interactieve kaart van Brussel Website over de Brusselse
Vijfhoek, het historische centrum Online studies die te maken hebben met Brussel
Meer links over Brussel Daarin vinden we vele leenwoorden uit het Nederlands en
een zekere beïnvloeding van de uitspraak (zie externe links). In het artikel
over het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is meer informatie te vinden over het
gebruik van de beide officiële talen in Brussel. Brussel maakt deel uit van het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest en leent zijn naam als hoofdstad en aan
verschillende bestuurzetels die terug te vinden zijn onder het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest. Door het internationaal karakter van deze instellingen en
door het grote aantal buitenlanders en bewoners uit Vlaanderen en Wallonië zijn
er nog maar weinig « echte Brusselaars » te vinden. Ze kregen zelfs een speciale
benaming. Zo is een « Ketje » een inwoner van Brussel die er zelf geboren is en
waarvan beide ouders ook geboren en getogen Brusselaars waren, een « Zinneke »
is er ook geboren doch heeft slechts één ouder die zich « Ketje » mag noemen.
Kenmerkend is hun taalgebruik. Het oorspronkelijk Brussels is een van de
Brabantse dialecten van het Nederlands. Het kenmerkt zich taalkundig gezien door
o.m. leenwoorden uit het Frans en door sommige klanken die onder Franse invloed
staan. Het evolueerde uit de lokale variante van het Diets - een voorloper van
het Nederlands - dat er in de Middeleeuwen algemeen gesproken werd. Er bestaat
ook een Brusselse variant van het Frans. Geschiedenis Brussel ontstond rond een
castrum op een eiland in de Zenne. De stad werd achtereenvolgens de hoofdstad
van het hertogdom Brabant, de Zeventien Provinciën, de Zuidelijke Nederlanden,
het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, België, de Vlaamse en Franse
Gemeenschap, de Europese Unie. Politiek Vanaf de jaren zestig zijn veel van die
kasseien weer verdwenen onder een laag asfalt, maar ze hadden inmiddels zo'n
eigen karakter aan Parijs-Roubaix gegeven, dat de organisatie haar best doet in
de omgeving originele kasseistroken te vinden en ze zo mogelijk als erfgoed te
laten beschermen. Sommige kasseienstroken zijn alleen toegankelijk voor publiek
op de wedstrijddag. Tegenwoordig moeten de renners elk jaar over meer dan 50 km
kasseien rijden. Bekende kasseienstroken zijn het Bos van Wallers-Arenberg,
Pevelenberg (Mons-en-Pévèle) en het Carrefour de l'Arbre. Elke kasseistrook («
fr: secteur pavé ») krijgt een gradatie in de vorm van sterren, waarbij 5
sterren de slechtste stroken aanduiden. In 2005 werd voor het eerst in veertig
jaar het Bos van Wallers buiten het parcours gelaten, vanwege de slechte
toestand van de kasseien aldaar. In 2006 werd de strook terug opgenomen in het
parcours. De belangrijkste kasseistroken Dramatiek Alleen al omdat de wedstrijd
plaatsvindt tijdens de maand april, terwijl het vaak regent en nog behoorlijk
koud is, blijft Paris-Roubaix de wielerliefhebber aanspreken. Geen enkele
wedstrijd komt dichter in de buurt van wielrennerij in zijn oervorm. In geen
enkele andere eendagswedstrijd liggen vreugde, verdriet, roem en dramatiek zo
dichtbij elkaar als tussen het vertrekpunt, de Place du Palais te Compiègne, en
de aankomst op de velodroom van het Noord-Franse Roubaix. De kinderkopjes liggen
er nergens zo verraderlijk, grauw en grimmig bij als in de « hel van het noorden
». Eén blik op de erelijst maakt duidelijk dat enkel de allergrootsten de vaak
onmenselijke tocht over de Franse kasseiwegen tot een goed einde wisten te
brengen. Heroïsch zijn de veldslagen waar Octave Lapize, Gaston Rebry, Rik Van
Steenbergen, Rik Van Looy, Peter Post, Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck (alias «
Monsieur Paris-Roubaix »), Francesco Moser, Hennie Kuiper, Sean Kelly, Bernard
Hinault en Gilbert Duclos-Lassalle als triomfator naar voor zijn gekomen. Ieder
jaar worden deze « flandriens » aangemoedigd door duizenden wielerliefhebbers
die in grote getalen naar verlaten landweggetjes in Troisvilles, Wallers en
Cysoing afzakken om de doortocht van hun helden mee te maken. Voor wie als
eerste, vaak onherkenbaar door stof en slijk, de wielerbaan bereikt te Roubaix
gaan echter de hemelpoorten open. De anderen spoeden zich naar de verouderde
douches om alle sporen en ellende van de voorbije tocht door het voorgeborgte
van de hel weg te spoelen. "De Dubbel" Parijs-Roubaix wordt soms vergeleken met
die andere kasseiklassieker: de Ronde van Vlaanderen die altijd de zondag voor
Parijs-Roubaix op de Vlaamse wegen verreden wordt. De « Ronde » wordt getypeerd
als een race met een resem Vlaamse hellingen, waarvan het merendeel met
kinderkopjes geplaveid is (vandaar ook een kasseiklassieker). Parijs-Roubaix,
daarentegen, heeft geen hellingen maar telt wel heel wat kasseistroken, die er
veel zwaarder - lees heroïscher - bij liggen dan in Vlaanderen. Dat vergt dus
een grotere behendigheid. Als je de Ronde wint én de week erna ook in Roubaix
mag zegevieren, dan heb je niet zomaar twee wereldbekerkoersen op één week tijd
gewonnen. Je mag je dan terecht kasseikoning noemen die « de dubbel » gepakt
heeft. Het volgende zeer beperkte kransje aan renners slaagde in die machtige
prestatie. Renners die beide kasseiklassiekers op één jaar tijd wonnen en
daarmee eeuwige roem genieten: Fietsen en materiaal Parijs-Roubaix Door de vaak
barre weersomstandigheden waarin de renners over de kasseien moeten dokkeren,
kiezen ploegen vaak voor specifiek technisch materiaal. Een specifieke frame- en
wielenkeuze zijn vaak typerend voor deze wedstrijd. De gebruikte fietsen in P-R
hebben dan ook veel weg van de cyclocross. Zo wordt meestal gekozen voor bredere
banden, of specifieke remsoorten. Veel ploegen kiezen er voor om her en der op
het parcours extra personeel met reservewielen (of soms met reservefietsen) te
plaatsen omdat veel stroken vaak niet of moeilijk bereikbaar zijn met de
ploegwagen. Zo wordt de renner beter geassisteerd bij eventuele materiaalbreuk
of platte band. Sommige toprenners gebruiken zelfs speciale frames, die
geoptimaliseerd zijn voor het dokkerwerk van P-R. Deze frames bieden meer
stabiliteit en comfort voor de renner. In 2005 gebruikte winnaar Tom Boonen een
TIME frame met langere wielbasis. In diezelfde editie gebruikte George Hincapie
een TREK-prototype frame met een 2 mm dikke vering aan de zitting, die - volgens
de producenten - haast alle schokken zou opvangen. Al een tijdje kunnen de
renners bij bandbreuk assistentie vragen van een neutrale motor die tussen de
renners laveert. De typische gele moto's voeren wielen met zich mee die ter
beschikking staan van de renners met pech. Quotes over Parijs-Roubaix Overzicht
winnaars 1997 - Frédéric Guesdon () 1996 - Johan Museeuw () 1995 - Franco
Ballerini () 1994 - Andrei Tchmil () (*) 1993 - Gilbert Duclos-Lassalle () 1992
- Gilbert Duclos-Lassalle () 1991 - Marc Madiot () 1990 - Eddy Planckaert ()
1989 - Jean-Marie Wampers () 1988 - Dirk Demol () 2006 - Fabian Cancellara ()
1987 - Eric Vanderaerden () 1986 - Sean Kelly () 1985 - Marc Madiot () 1984 -
Sean Kelly () 1983 - Hennie Kuiper () 1982 - Jan Raas () 1981 - Bernard Hinault
() 1980 - Francesco Moser () 1979 - Francesco Moser () 1978 - Francesco Moser ()
2005 - Tom Boonen () 1977 - Roger De Vlaeminck () 1976 - Marc Demeyer () 1975 -
Roger De Vlaeminck () 1974 - Roger De Vlaeminck () 1973 - Eddy Merckx () 1972 -
Roger De Vlaeminck () 2004 - Magnus Bäckstedt () 2003 - Peter Van Petegem ()
2002 - Johan Museeuw () 2001 - Servais Knaven () 2000 - Johan Museeuw () 1999 -
Andrea Tafi () 1998 - Franco Ballerini () 1962 - Rik Van Looy 1961 - Rik Van
Looy 1960 - Pino Cerami 1959 - Noël Foré 1958 - Leon Van Daele 1957 - Fred De
Bruyne 1956 - Louison Bobet 1955 - Jean Forestier 1954 - Raymond Impanis 1953 -
Germain Derijcke 1971 - Roger Rosiers () 1952 - Rik Van Steenbergen 1951 -
Antonio Bevilacqua 1950 - Fausto Coppi 1949 - Serse Coppi en André Mahe 1948 -
Rik Van Steenbergen 1947 - Georges Claes 1946 - Georges Claes 1945 - Paul Maye
1944 - Maurice Desimpelaere 1943 - Marcel Kint 1970 - Eddy Merckx 1939 - Emile
Masson jr 1938 - Lucien Storme 1937 - Jules Rossi 1936 - Georges Speicher 1935 -
Gaston Rebry 1969 - Walter Godefroot 1968 - Eddy Merckx 1967 - Jan Janssen 1966
- Felice Gimondi 1965 - Rik Van Looy 1964 - Peter Post 1963 - Emile Daems 1925 -
Felix Sellier 1924 - Jules Van Hevel 1923 - Henri Suter 1922 - Berten Dejonghe
1921 - Henri Pélissier 1920 - Paul Deman 1919 - Henri Pelissier 1914 - Charles
Crupelandt 1913 - François Faber 1912 - Charles Crupelandt 1934 - Gaston Rebry
1911 - Octave Lapize 1910 - Octave Lapize 1909 - Octave Lapize 1908 - Cyrille
Van Hauwaert 1907 - Georges Passerieu 1906 - Henri Cornet 1905 - Louis
Trousselier 1904 - Hippolyte Aucouturier 1903 - Hippolyte Aucouturier 1902 -
Lucien Lesna 1933 - Sylvère Maes 1901 - Lucien Lesna 1900 - Emile Bouhours 1899
- Albert Champion 1898 - Maurice Garin 1897 - Maurice Garin 1896 - Josef Fischer
1932 - Romain Gijssels 1931 - Gaston Rebry 1930 - Julien Vervaecke 1929 -
Charles Meunier 1928 - André Leducq 1927 - Georges Ronsse 1926 - Julien
Delbecque Parijs-Roubaix is een eendaagse wielerwedstrijd die elk voorjaar wordt
verreden in het noorden van Frankrijk. (*) Later Belg geworden. Overwinningen
per land Zie ook Parijs-Roubaix 2005: het verloop en klassement van de wedstrijd
in 2005. Parijs-Roubaix 2006: het verloop en klassement van de wedstrijd in
2006. Externe link Officiële site (editie 2006) De wedstrijd is een van de vijf
wielerklassiekers die in het voorjaar worden verreden. Parijs-Roubaix heeft dus
z'n strepen verdiend als wielermonument naast Milaan-San Remo, de Ronde van
Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije. De eendaagse
wedstrijd staat bekend als de « hel van het noorden » (« l'enfer du Nord »),
omdat een belangrijk deel van de koers wordt verreden over de kasseistroken die
karakteristiek zijn voor dit gebied. De omschrijving « hel van het noorden »
werd het eerst in 1919 gebruikt door een journalist die de eerste editie na de
Eerste Wereldoorlog volgde en diep onder de indruk was van de
oorlogsverwoestingen in Noord-Frankrijk. Afhankelijk van de weersomstandigheden
zijn deze stroken ofwel stoffig, ofwel uiterst glad. Veel renners beschouwen
Parijs-Roubaix als de belangrijkste eendaagse wedstrijd van het jaar. Een andere
bijnaam voor de wedstrijd is dan ook « la reine des classiques » of ook « la
Pascale ». De textielfabrikanten Theo Vienne en Maurice Perez organiseerden deze
grote klassieker van de wielersport voor het eerst in 1896 en met uitzondering
van de beide wereldoorlogen is de wedstrijd sindsdien elk jaar verreden.
Tegenwoordig is de organisatie van de wedstrijd in handen van de Société du Tour
de France (A.S.O.: Amaury Sport Organisation), die ook de Ronde van Frankrijk
organiseert. Sinds 2005 maakt de wedstrijd deel uit van de UCI ProTour. Parcours
Oorspronkelijk liep de wedstrijd van Parijs naar Roubaix, een voorstad van
Rijsel. Vanwege de grote afstand werd de startplaats noordwaarts verlegd. In
1968, onder leiding van Jean Stablinski, werd de startstreep voor het eerst
getrokken in Compiègne, dat zowat 80 km ten noorden van Parijs ligt. De finish
is traditioneel op de wielerbaan van Roubaix, waar de renners nog anderhalve
ronde moeten afleggen (1 km). Kasseien Parijs-Roubaix kreeg zijn reputatie van
kasseienkoers pas na de Eerste Wereldoorlog. Kasseien waren weliswaar niet
onbekend in dat gebied, maar voor die tijd werd er nog veel gereden over
stoffige wegen, gemaakt van puin en grind. Nadat veel van die wegen in de Eerste
Wereldoorlog kapot geschoten waren, werden ze hersteld met kasseien. In 1914
breekt het drama los. Eerst krijgt hij nog zijn eerste individuele expo in de
Giroux-zaal. Hij wordt echter ook opgeroepen als soldaat en wordt ingezet bij de
verdediging van Luik. Daar wordt hij krijgsgevangen, maar ontsnapt. Nabij
Antwerpen wordt zijn groep ingesloten en hij deserteert, om terecht te komen in
een kamp te Zeist, in Nederland. In 1915 zijn de symptomen van zijn fatale
ziekte duidelijk: kaakbeenkanker. Nel komt bij hem en hij wordt vrijgesteld.
Samen gaan ze in Amsterdam wonen. Hij krijgt er een 1ste expositie en toont er
het wrange "Rik met zwart oogverband". Kort opeenvolgende operaties brengen geen
oplossing. Men organiseert nog een 2de tentoonstelling in Amsterdam in 1916.
Niet eens 34 jaar oud, sterft Rik Wouters na een pijnlijke oogkanker te
Amsterdam. Zijn vrouw Nel overlijdt in 1971. In nauwelijks 10 jaar creëerde hij
170 schilderijen, 35 sculpturen, 50 etsen, 40 pastels en 1500 tekeningen. Musea
Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België in Brussel Koninklijk Museum
voor Schone Kunsten in Antwerpen Musée d'Art moderne et d'Art contemporain
(MAMAC), in Luik Werken « Houding », 1909, Brons « Reading Woman », 1913 «
L'Homme au chapeau de paille », 1913 « The Flautist » « Domestic Cares » Externe
links Rik Wouters op Artcyclopedia met veel links Biografie op kunstbus.nl Rik
Wouters Hendrik Emil (Rik) Wouters (Mechelen, 21 augustus 1882 -- Amsterdam, 11
juli 1916) was een Belgisch kunstschilder en beeldhouwer. Biografie Los van het
Franse Fauvisme heeft men het in België ook over het Brabantse Fauvisme, bij
kunstenaars als Rik Wouters, Fernand Schirren en Anne Pierre De Kat. Men noemt
ze ook de Brusselse "Caelevoeters" waarvan de Mechelaar Rik Wouters er zeker de
belangrijkste van was. Toen hij zes jaar oud was stierf zijn moeder. Op
twaalfjarige leeftijd hield hij de school voor bekeken en ging hij werken als
houtsnijder in het meubelatelier van zijn vader. Hij liep plaatselijk academie
en maakte er kennis met Ernest Wijnants. Samen trokken ze naar het atelier van
Theo Blickx. Artistiek uitte hij zich oorspronkelijk als beeldhouwer, om eerst
nadien zijn ambities uit te werken in kleur en als schilder naam te maken. Toen
hij 17 jaar werd, trok hij naar de Brusselse academie. Hij hield het er
nauwelijks uit, tot hij soldaat moest worden. Zijn liefje vond hij er wel: Nel,
een jong model, geboren als Hélène Philomène Lionardine Duerinckx. Het wordt de
grote liefde en ze trouwen op 15 april 1905. Nel zal zijn korte leven totaal
beheersen. Ze betrekken een klein huisje in Watermaal, maar de armoe is
onhoudbaar. Ze gaan naar Mechelen bij vader wonen, maar Nel vooral kan er niet
aarden. In 1907 gaan ze in Bosvoorde wonen, bij het Zoniënwoud. Intussen zijn
Edgard Tytgat en Willem Paerels vrienden geworden. Datzelfde jaar maakt Rik een
buste van Tytgat in gips. Het zal tijdens zijn leven nooit in brons gegoten
worden. Onder de zorg van de Brusselse galerij Giroux gebeurde dit later wel.
Momenteel hoort het beeld tot de verzameling van het Brusselse Koninklijke
Museum voor Schone Kunsten. De materiële beperkingen worden enigszins opgelost
door een contract bij de Brusselse Giroux, in 1911. Rik Wouters is blijkbaar de
eerste Belgische kunstenaar, die zich met een contract aan een galerij bindt.
Anderzijds wijst het op het vertrouwen dat een galerist in een jong kunstenaar
stelt, met alle risico's vandien. Hij krijgt een maandgeld van 200 frank (BEF),
dat echter niet zo regelmatig werd betaald. Zijn totale productie, zowel de
schilder- als de beeldhouwwerken en de tekeningen, moest bij Giroux in verkoop
gebracht worden, op basis van 50/50. Daarbij nam de galerist iedere maand een
werk voor zich. Midden een koortsachtig druk beeldhouwen, tekenen en schilderen,
realiseert Rik Wouters, in 1912 en 1913, de meesterlijke hoogtepunten uit zijn
te korte carrière. "Het zotte geweld" en "Huiselijke zorgen", natuurlijk naar
het Nel-model, en de schitterende buste van James Ensor zijn de beroemde
sculpturen uit die jaren. Bij de doeken is "De strijkster", alweer Nel zelf, een
onbetwistbare kleurenwervel naar het fauvistische model. Daarbij komt, in
datzelfde jaar, nog de bekroning met de "Picard-prijs". Onder de leiding van
Edouard Mesens werkte hij mee aan het tijdschrift "Oesophage" en kreeg hij in
1927 zijn eerste individuele expositie in de galerij "Le Centaure", in Brussel.
Tussen 1927 en 1930 verbleef hij in Parijs, waar zijn surrealistische visie
bekroond werd met de vriendschap van Paul Eluard en van André Breton, die in
1924 al « Het Surrealistisch Manifest » had geschreven. Wanneer in 1930 de
"Centaure", waar Magritte onder contract werkte, gefailleerd werd, kon Edouard
Mesens al zijn werken opkopen, een 200-tal. Later werk Tijdens een korte
periode, tussen 1940 en 1946, verrijkte Magritte zijn palet enigszins met een
impressionistische accentuering, maar hierna keerde hij terug naar zijn vroegere
stijl, wel even agressiever, door de rumoerig geworden verhouding met zijn
vorige surrealistische omgeving (Goemans, Scutenaire, Nougé, Lecomte, Souris,
Mesens). Zijn zwarte humor leidde hem vaak tot een morbide figuratie, daarbij
nog meer gesurrealiseerd door de soms onmogelijk onwaarschijnlijke benamingen
die hij zijn werk toebedeelde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte en verbleef
hij in Carcassonne. In 1945, na zijn terugkomst in België werd hij lid van de
Kommunistische Partij van België In 1953 creëerde Magritte de wandschilderingen
in het Casino te Knokke aan de Belgische kust, in opdracht van de familie
Nellens. Deze zijn ondertussen beschermd door de Commissie voor Monumenten en
Landschappen. Hij werd in 1960 bekroond voor al zijn werk met de Belgische
Staatsprijs. Het was de eerste keer dat de Staatsprijs aan een schilder werd
toegekend. Schilderstijl Het grootste deel van het oeuvre van Magritte behoort
qua stijl tot het surrealisme, één van de kunststromingen van de 20e eeuw. Zie
Europese kunststromingen. In vele van zijn werken komen naakte vrouwen en
natuurgetrouw geschilderde vissen voor. Dit is waarschijnlijk een verwijzing
naar het feit dat Magritte zijn moeder naakt terug vond in de Samber nadat deze
zelfmoord had gepleegd. René Magritte Getuige hiervan is het schilderij van een
zeemeermin, afgebeeld met een vissenkop en mensenbenen. Kenschetsend is ook het
schilderij van een zeer natuurgetrouw afgebeelde vis die aan de staartzijde
verandert in een brandende sigaar met kringelende rookpluim (schilderij
"l'Exception" 1963, zie afbeelding). Magrittes werk getuigt ook van een uiterst
grote beheersing van de techniek van het schilderen met olieverf op doek. Het
bekendste werk van Magritte is zonder enige twijfel La Trahison des Images
(1928-29) of "Het verraad van de voorstelling" met de geschilderde tekst: Ceci
n'est pas une pipe onder de afbeelding van een pijp. In dit werk tekent René
Magritte een pijp en zegt hij dat het geen pijp is. Hij bedoelt hier eigenlijk
mee dat de pijp die hij tekent, eigenlijk geen echte pijp is maar de afbeelding
van een pijp, meer nog... gewoon een schilderij... neen, slechts ingekaderde
olieverf op doek. De verwijzing naar een herkenbare voorstelling (een pijp)
pleegt verraad aan de idee, die slechts in onze geest kan bestaan. Door ons
telkens te bevragen en op het verkeerde been te zetten, dwong Magritte ons over
kunst na te denken. De conceptuele kunstenaars trokken deze lijn zeer extreem
door met een installatie, een performance of een happening en herleidden het
kunstwerk tot een idee. Dit is ook een kritiek op de kunstenaars die vinden dat
ze de werkelijkheid zo waarheidsgetrouw moeten weergeven, zoals de
hyperrealisten later. René Magritte vond dat het de taak is van de kunstschilder
om de realiteit in een ander kader te plaatsen. Zijn kunst roept altijd meer
vragen op dan zij kan beantwoorden. In de reclamewereld knipoogt men even naar
Magritte als men de volgende tekst op een T-shirt plaatst: "Ceci n'est pas une
pomme" met een realistische afbeelding van een appel daaronder. (zie afbeelding)
Musea Buiten de talloze privécollecties bevindt Magrittes werk zich onder andere
in de musea: Chicester Venetië Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam René
Magritte Museum in Brussel Charleroi Luik, Gent Luxemburg Wenen New York
Philadelphia, Parijs De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten te Brussel
bezitten met hun 150 stuks de rijkste Magritte-verzameling ter wereld. Deze kwam
vooral tot stand door giften en legaten van familie en vrienden van de
kunstenaar. Onder impuls van de directeur Michel Draguet is het museum, met de
steun van Suez, van plan tegen september 2007 een apart Magrittemuseum te openen
in de Altenlohvleugel waardoor men zich kan profileren met deze Belgische
surrealist. Bibliografie Tentoonstellingscatalogus « Retrospectieve MAGRITTE »,
Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, 1978, 206 blz. Tentoonstellingscatalogus «
René Magritte en het Surrealisme in België », Koninklijke Musea voor Schone
Kunsten van België, Brussel, 1982, 322 blz. Tentoonstellingscatalogus « Het
bekoorlijke is mooi (Irène, Scut, Magritte and C °) », Museum voor Moderne Kunst
te Brussel, 1996, 558 blz. Schilderijen René Magritte maakte onder andere de
schilderijen: Onder de Belgische kunstschilders was de surrealist René François
Ghislain Magritte (Lessen, 21 november 1898 -- Schaarbeek, 15 augustus 1967),
één van de bekendste. « The Eternally Obvious », 1948 « Het rijk der lichten II
», 1950 « Het balkon van Manet », 1950 « De boom », 1959 « Les Bijoux Indiscrets
», 1963 « Untitled Poster for Magritte Exhibition », 1966 « De gedachte die ziet
», 1965 « L'Oeil », 1968 « Les Amants (The lovers) » « Perspective: Madame
Récamier by David » « De Geliefden », 1928 « The Eye » « Rose and Pear; The
Means of Existence » « The Six Elements » « Le Chemin du Ciel » « Le Therapeute
», sculptuur « La clef de verre », 1959 « De dreigende moordenaar », 1927 « De
valse spiegel », 1928 « The Empty Mask », 1928 « Poging tot het onmogelijke »
(Le Perraux-sur Marne), 1928 « De sleutel der dromen », 1930 « Portret », 1935 «
Time Transfixed », 1938 « Gezicht van boven, 1947 » Externe links Magritte
Museum - Esseghemstraat 135 - Brussel Foundation Magritte Magritte online museum
schilderijen, biografie Homepage René Magritte-expert Jan Bron René Magritte op
artcyclopedia met veel links Biografie Magritte was nauwelijks 14 jaar oud toen
men zijn moeder dood uit de Samber haalde, na een wanhoopsdaad. In zijn werk
verwijst hij meermaals naar dit drama met het thema van een gesluierde vrouw
waarvan het aangezicht bedekt is. Van 1916 tot 1920 kreeg hij een opleiding aan
de Brusselse Academie, onder leiding van Gisbert Combaz, Emile Vandamme-Sylva en
Constant Montald. In 1922 trouwde hij met Georgette Berger. Hij had twee broers:
Raymond en Paul. Debuut Zijn debuut resulteerde in kubistisch, futuristisch en
abstract werk, onder invloed van zijn werkbaas Victor Servranckx in de
behangpapierfabriek Peters-Lacroix. Na de kennismaking met het werk van Giorgio
de Chirico, in 1925, begon zijn werk surrealistische elementen te assimileren.
De Chirico beeldt voorwerpen zeer realistisch af maar in totaal verschillende
causale en temporele contexten. Zo beklemtoont hij de raadselachtigheid van de
objectenwereld. Ook de conventionele orde en de plaatsing van de dingen wordt op
die wijze geïroniseerd. Magritte maakte vooral schilderijen (olie op doek), maar
ook gouaches, voorwerpen en collages. Door de zware verfransende druk vanwege de
overheid, door de inwijking van Walen en Fransen ontstond toen ook een
aanhoudende verfransing van de bevolking. Niettemin kregen de Franstaligen
slechts rond het midden van de twintigste eeuw numeriek de overhand. Samen met
deze evolutie groeide ook het hoofdstedelijke gebied. Begin 19e eeuw telde dat
slechts een zestal gemeenten rond de hoofdstad. Naarmate de verstedelijking en
de verfransing oprukte werden omringende gemeenten geannexeerd. Dat gebeurde bij
tienjaarlijkse talentelling. Eenmaal daarbij het aantal Franstaligen en
tweetaligen boven bepaalde grenzen raakten, werd de betrokken gemeente bij het
hoofdstedelijke gebied gevoegd. De nieuwe Belgische staat zorgde voor een
aanzienlijke versnelling in de uitbouw van Brussel. Na de onafhankelijkheid
kende het een sterke inwijking van Fransen (gevluchte revolutionairen en
anderen), en van Waalse ambtenaren die het jonge Belgische bewind aantrok uit de
Waalse provincies om er haar nationale administratie mee te bemannen. Dat bewind
werd namelijk beheerst door de hogere burgerij en de adel. Enkel deze groepen
genoten toen stemrecht. Zij wensten de nationale instellingen enkel in hun eigen
taal uit te bouwen. Hierdoor werd echter het Nederlands radicaal verbannen uit
alle instellingen en uit het bestuur. Deze taalkundige discriminatie viel dus
samen met zware sociale en politieke discriminatie van de gewone bevolking (en
lagere burgerij). In de negentiende eeuw kende Brussel ook een sterke
industriële ontwikkeling. Eigen Brusselse instellingen: agglomeratie en gewest
Eigen instellingen verkreeg Brussel slechts vrij laat, eerst met een
Agglomeratieraad, daarna, tien jaar na het Vlaamse en Waalse gewest, met haar
eigen hoofdstedelijke gewestinstelling. Bij deze stap in de federalisering werd
de machtspositie van de Franstaligen in België beschermd. Voor 40% van de
bevolking kregen ze in de meeste opzichten 50% van de nationale
bestuursmandaten, evenals dubbele meerderheden en alarmbelprocedures. De
afspraak daarbij was dat deze oververtegenwoordiging in evenwicht werd gebracht
met waarborgen voor de Vlamingen in Brussel (slechts 20% van de Brusselse
bevolking). In praktijk proberen de meeste Franstalige politici echter deze
waarborgen systematisch uit te hollen. Op lokaal-Brussels vlak eisten ze steeds
meer verdelingen van mandaten en functies in het openbaar ambt op basis van de
taal van de dossiers, daar waar ze deze regel in de nationale instellingen
radicaal afwezen ten voordele (voor hen) van forfaitaire 50/50-verdeelsleutels.
De huidige institutionele regeling voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is
dan ook vrij ingewikkeld. Dat is het resultaat van ettelijke rondes
staatshervormingen waarbij de Franstaligen Brussel proberen uit te bouwen als
'une région-à-part entière', daar waar de Vlamingen Brussel meer zien in een
lagere, intermediaire bestuursvorm - een sterk opgewaardeerde agglomeratie annex
provincie. Het gewestelijke statuut voor Brussel lijkt niet altijd het meest
geschikt in verhouding tot de omvang en aard van het gewest. Zo had, vanwege van
het gewestelijke statuut, dit zuiver verstedelijkt gewest bijvoorbeeld ook lang
een minister voor landbouw. Anderzijds slaagt Brussel er niet in de
gespecialiseerde diensten voor bescherming tegen toxische ongevallen, vervuiling
en dergelijke uit te bouwen (cfr. schandaal van de Marly-branden). Met name de
arbeidsbemiddeling, streekeconomie, mobiliteit en rampenbescherming lijden onder
het gebrek aan kritische omvang én aan de aanhoudende weigering tot samenwerking
met de andere deelstatelijke instellingen, Wallonië, de Franse Gemeenschap en
Vlaanderen. Actualiteit Brabant 900 jaar in 2006 In 2006 is het Brabant 900
jaar. Hier wordt gevierd dat negen eeuwen geleden in 1106 aan de graaf van
Leuven de hertogstitel (Hertog van Brabant) werd verleend. De graven van Leuven
en hertogen van Brabant en hunne nazaten maakten daarvan gebruik door hun macht
en hun grondgebied te vergroten. Uiteindelijk ontstond zo het Hertogdom Brabant,
een van de toonaangevende gewesten van de Nederlanden. Het omvatte de huidige
provincies Noord-Brabant, Antwerpen, Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en het
hoofdstedelijk gewest Brussel. In het jaar 2006 worden tal van activiteiten
georganiseerd in het kader van Brabant 1106-2006, waarvoor veel (internationale)
bezoekers worden verwacht in Nederland en Vlaanderen / België voor het Brabant
900 jaar. Taal Brussels Hoofdstedelijk Gewest Heel het gewest heeft het
Nederlands en het Frans als officiële talen. Vrijwel alle officiële (bestuur,
politie, gerecht, straatnaambordjes,...) en semi-officiële zaken en instellingen
(MIVB, De Post, grote winkelketens...) zijn tweetalig. Ook de meeste andere
aanduidingen en tekstjes zijn in de twee talen te vinden. Frans is de "lingua
franca", hoewel Franstalige moedertaalsprekers geen meerderheid vormen (maar wel
de grootste groep zijn). Volgens een recent (2006) rapport van het Brussels
Observatorium voor Gezondheid en Welzijn zijn 46,3% van de inwoners van het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest van buitenlandse oorsprong (dwz. niet in België
geboren). 26,8% van de inwoners van Brussel hebben niet de Belgische nationaleit
(zijn buitenlander). In sommige zones van het gewest gaat het vooral om
arbeidsmigranten. In andere wijken zijn de mensen van niet-Belgische afkomst
eerder werknemers van internationale organisaties of buitenlandse studenten.
Zulke percentages geven echter niet altijd een duidelijk beeld. Veel inwoners
die Frans als eerste taal opgeven spreken ook Nederlands, al dan niet op
moedertaalniveau. Dit kunnen (veelal oudere) inwoners zijn die zowel Nederlands,
Frans als het Brusselse dialect spreken, maar ook mensen die in het Frans
opgevoed zijn en naar een Nederlandstalige school gegaan zijn, zoals Vincent
Kompany. Het is de laatste jaren een trend dat Franstalige ouders hun kinderen
naar een Nederlandstalige school sturen, omdat ze op die manier meer kansen
zouden hebben, en omdat de kwaliteit van het Franstalige onderwijs in Brussel
veel te wensen overlaat. Veel in de eerste plaats Franstalige Brusselaars
spreken ook Nederlands uit commerciële overwegingen: in de stad werken immers
200.000 tot 300.000 Vlaamse of andere Nederlandstalige forenzen. In het
gemeentebestuur van elk van de 19 gemeenten van het gewest zit gewoonlijk een
Nederlandstalige schepen, die soms bevoegd is voor alle Nederlandstalige
aangelegenheden. Gemeentelijke ambtenaren die in contact staan met het publiek
(loketbedienden bv.) zouden tweetalig moeten zijn. De meeste burgemeesters zijn
min of meer tweetalig, met als boegbeeld Freddy Thielemans, de burgemeester van
Brussel-stad. Af en toe zijn er incidenten tussen Franstaligen en
Nederlandstaligen. Zo was er in de jaren 60 en 70 de Schaarbeekse burgemeester
Roger Nols, die verschillende maatregelen nam om Nederlandstaligen quasi weg te
pesten. Het beste voorbeeld hiervan is de lokettenkwestie: Roger Nols zorgde
ervoor dat er slechts één loket voor Nederlandstaligen meer was in het
gemeentehuis, hoewel een Nederlandstalige aan elk loket in het Nederlands
terecht zou moeten kunnen. Door het aantal inwoners van Schaarbeek, het hoogste
na dat van Brussel-Stad, was er ook nood aan meer loketten voor
Nederlandstaligen. Tegenwoordig hebben de taalproblemen zich veeleer verplaatst
naar de Vlaamse Rand rond Brussel, waar zich veel Franstalige Brusselaars hebben
gevestigd. In sommige gemeenten zijn ze zelfs een grote meerderheid, wat een
tegenstelling vormt met het feit dat die gemeenten tot Vlaanderen behoren en dus
formeel Nederlandstalig zijn. De meeste randgemeenten in het zuiden en oosten
zijn dan ook faciliteitengemeenten. Zie ook Brussel-Halle-Vilvoorde. Hoewel de
meeste bewoners van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest geen affiniteit voelen
met het Algemeen Nederlands is het (ernstig met uitsterven bedreigde) Brusselse
dialect minder uit de gratie. Hoewel "Brussels" eigenlijk alleen de taal van de
oude stad is - de dialecten van de omringende plaatsen wijken er duidelijk van
af - wordt deze term ook wel gebruikt voor het dialect in het Hoofdstedelijk
Gewest in zijn algemeenheid. Bestuur Parlement De Brussels Hoofdstedelijk
Parlement is de volksvertegenwoordiging van de inwoners van het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest. De gemeenschapszaken worden echter behandeld door de
Vlaamse Gemeenschap en de Franse Gemeenschap en dit respectievelijk via de
daarvoor bevoegde gemeenschapscommissies: Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC),
Franse Gemeenschapscommissie (COCOF) en de Gemeenschappelijke
Gemeenschapscommissie (GGC). Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is één van de
drie gewesten van België. Het omvat 19 gemeenten met een totale oppervlakte van
161 km2. Het aantal inwoners is 1.018.804. De gemiddelde bevolkingsdichtheid
bedraagt 6312 inwoners per km2. Samenstelling 2004-2009 « Franstalige partijen »
Parti Socialiste (PS): 26 zetels Mouvement Réformateur (MR): 25 zetels Centre
Démocrate Humaniste (CDh): 10 zetels Ecolo: 7 zetels Front National (FN): 4
zetels Totaal Franstalig: 72 zetels « Nederlandstalige partijen » Vlaams Belang
(VB): 6 zetels Vlaamse Liberalen en Democraten (VLD) - Vivant: 4 zetels
Christen-Democratisch en Vlaams (CD&V) - Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA): 3
zetels SP.a -- Spirit: 3 zetels Groen!: 1 zetel Totaal Nederlandstalig: 17
zetels Totaal: 89 zetels Naast deze 17 Nederlandstalige leden van het Brussels
Parlement werden ook 6 Brusselse Vlamingen rechtstreeks verkozen in het Vlaams
Parlement. 19 van de 72 Franstalige leden nemen ook zitting in het parlement van
de Franse Gemeenschap. De zetelverdeling voor de 6 Vlaams-Brusselse
volksvertegenwoordigers ziet er in 2004 als volgt uit: Het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest valt samen met het tweetalige gebied « Brussel-Hoofdstad »
of het arrondissement Brussel-Hoofdstad. De instellingen houden rekening met
zowel Nederlandstaligen als Franstaligen, al heeft een duidelijke meerderheid
van de bevolking Frans als eerste taal. De Vlaamse en de Franse Gemeenschap van
België oefenen er hun bevoegdheden uit voor alle zogenaamd communautaire
aangelegenheden, namelijk cultuur, onderwijs, en bijstand aan personen en
gezondheidszorg. Vlaams Belang (VB): 3 zetels Vlaamse Liberalen en Democraten
(VLD) - Vivant: 1 zetel Christen-Democratisch en Vlaams (CD&V) - Nieuw-Vlaamse
Alliantie (N-VA): 1 zetel SP.a -- Spirit: 1 zetel Regering De regering van het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest wordt aangewezen door het Hoofdstedelijk
Parlement voor een periode van vijf jaar. De regering bestaat uit een
minister-president (Franstalig), twee Nederlandstalige ministers en twee
Franstalige ministers. Belangrijke bestuurlijke taken zijn toevertrouwd aan
instellingen van de twee gemeenschappen in Brussel, zijnde de Vlaamse
Gemeenschapscommissie (VGC) en de Commission Communautaire Française (COCOF),
evenals ook een kleine Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC). VGC en
COCOF beschikken elk over een eigen verkozen raad en een eigen bestuur. De
gemeenschapsraden bestaan daarbij uit de verkozenen van de eigen gemeenschap in
de Brusselse Hoofdstedelijke Raad (BHR). Samenstelling tot oktober 2004 Charles
Picqué (PS), minister-president Jos Chabert (CD&V), openbare werken, vervoer,
brandbestrijding en dringende medische hulp. Eric Tomas (PS), tewerkstelling,
economie en wijkopleving. Guy Vanhengel (VLD), financiën, begroting, openbaar
ambt en externe betrekkingen. Didier Gosuin (MR), leefmilieu en waterbeleid,
natuurbehoud, openbare netheid en buitenlandse handel. Premier Daniel Ducarme
moest in februari 2004 aftreden toen bekend werd dat hij sinds 1999 geen
belasting meer heeft betaald. 2004 Ministers: Charles Picqué (PS),
minister-president; plaatselijke besturen, ruimtelijke ordening, monumenten en
landschappen, stadsvernieuwing, openbare netheid, buitenlandse handel,
ontwikkelingssamenwerking Guy Vanhengel (VLD), financiën, begroting, externe
betrekkingen, gewestelijke informatica Benoît Cerexhe (CDH), tewerkstelling,
economie, wetenschappelijk onderzoek, brandbestrijding en dringende medische
hulp Pascal Smet (sp.a), mobiliteit, openbare werken Evelyne Huytebroeck
(Ecolo), leefmilieu, energie, waterbeleid Sinds 1989 kunnen de Brusselaars hun
eigen gewestelijke vertegenwoordigers kiezen: de Brusselse Hoofdstedelijke Raad
(Brussels Parlement). Deze raad stelt de Brusselse hoofdstedelijke regering aan.
Uit de raad worden ook de respectieve raden voor de Vlaamse en Franstalige
gemeenschap samengesteld (VGC en COCOF). Staatssecretarissen: Françoise Dupuis
(PS), huisvesting, stedenbouw Emir Kir (PS), openbare netheid, monumenten en
landschappen Brigitte Grouwels (CD&V), ambtenarenzaken, de haven van Brussel VGC
- Vlaamse Gemeenschapscommissie De VGC vervult een belangrijke rol voor de
Brusselse Vlamingen. Ze krijgt haar middelen vooral via de trekkingsrechten van
het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en de dotaties van de Vlaamse Gemeenschap,
aangevuld met een klein deel federale middelen. Ook uit het budget van de Vlaams
Minister voor Brusselse Aangelegenheden gaan middelen naar de Vlaamse
instellingen en initiatieven in Brussel. De Vlaamse Gemeenschapscommissie
financiert zo b.v. de Vlaamse scholen en gemeenschapscentra in Brussel, ze
ondersteunt de werking van de Nederlandstalig Brusselse organisaties,
kinderopvang, welzijnsinstellingen en initiatieven. Ze neemt daarbij de facto
een deel van de taken op zich die de gemeentelijke overheden - alle geleid door
Franstalige burgemeesters - in zekere mate weigeren uit te oefenen. Vele
gemeentebesturen weigerden decennialang om gemeentelijke Vlaamse bibliotheken op
te richten. Vele middelen op hun cultuurbegrotingen werden bijna volledig
overgedragen aan Franstalige cultuur-vzw's. Ook het lokale sociale beleid van de
Brusselse gemeenten heeft niet altijd oog voor de Nederlandstalige inwoners.
COCOF De Franse Gemeenschapscommissie oefent vergelijkbare bevoegdheden uit als
de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC). Ze heeft echter ook decretale
bevoegdheden. Ze beschikt ook over meer middelen dan de VGC. Hoofdstedelijke
financiering De financiering van de hoofdstedelijke overheden is een groot
actueel twistpunt. Franstalige politici en sommige Brussels-Vlaamse
mandatarissen beweren dat Brussel 'te weinig' middelen krijgt doordat het wel de
lasten moet dragen van 100.000'en forenzen uit de andere gewesten waarvan ze
geen belastingen op de inkomens kan realiseren. Anderen stellen dat Brussel al
meer middelen krijgt dan de bevolking verantwoordt (44% meer dan de twee andere
gewesten), maar dat er veel middelen verspild worden door de aanhoudende
versnippering van de lokale overheden (nog steeds 19 autonome gemeenten), door
een teveel aan bureaucratie en door hoge transferten naar taken van vooral de
Franse gemeenschap. Hoofdstedelijke functie: stad of gewest? De huidige
Belgische staatstructuur wordt door velen - specialisten en gewone burgers - als
ontzettend en onnodig complex beschouwd. Een klassieke bananenschil hierbij is
de vraag of de hoofdstedelijke functie door de stad Brussel gedragen wordt, en
alleen door haar, dan wel door het gewest. Het antwoord op deze vraag is dubbel:
formeel gesproken is enkel de stad de drager van de hoofdstedelijke functie. In
praktijk delen echter alle 19 gemeenten van het gewest in de lasten én de lusten
van deze functie. Zo worden de bijzonder aanzienlijke extra middelen van de
hoofdstedelijke dotatie verdeeld over alle Brusselse gemeenten. Een bijkomende
herverdeling steunt op de intra-gewestelijke solidariteit tussen de gemeenten.
De facto is dus heel het Brussels gewest de hoofdstad van België, Vlaanderen,
Franse Gemeenschap en de EU. Bij federale verkiezingen maakt Brussel deel uit
van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Gemeenten De 19 gemeenten van het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest (met hun postcodes): Schaarbeek (1030)
Sint-Agatha-Berchem (1082) Sint-Gillis (1060) Sint-Jans-Molenbeek (1080)
Sint-Joost-ten-Node (1210) Sint-Lambrechts-Woluwe (1200) Sint-Pieters-Woluwe
(1150) Ukkel (1180) Vorst (1190) Watermaal-Bosvoorde (1170) Anderlecht (1070)
Brussel (Brussel-Stad) (1000, 1020, 1120, 1130, 1040, 1050) Elsene (1050)
Etterbeek (1040) Evere (1140) Ganshoren (1083) Jette (1090) Koekelberg (1081)
Oudergem (1160) Verkeer en Vervoer De Maatschappij voor het Intercommunaal
Vervoer te Brussel (MIVB) verzorgt binnen het Gewest het vervoer per bus, tram
en metro. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is ook de beheerder van de
gewestwegen in de 19 Brusselse gemeenten. Externe links Fotos van Brussel
Officiële website van het Brussels Hoofstedelijk Gewest Online studies over
Brussel (Digitale bibliotheek NIS) Website van de Brusselse Hoofdstedelijke
Regering Website van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement Interactieve kaart
van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Nieuws uit Brussel Actualiteit en
Activiteiten in Brussel Cultuuragenda en online stadsgids voor Brussel De
Brusselse Vijfhoek online Geschiedenis Middeleeuwen en hertogdom Brabant Brussel
was reeds een bekende stad in de (late) Middeleeuwen. Het kende een grote bloei
onder het hertogdom Brabant. Het rivaliseerde toen sterk met Leuven. Beide
steden waren afwisselend de hoofdstad van het hertogdom. Naar het einde van de
Oostenrijkse tijd kreeg het de overhand. Ettelijke adellijke families vestigden
er zich, evenals (delen van) het Oostenrijks bestuur. Brussel consolideerde haar
hoofdstedelijke functie een eerste keer onder het Franse regime. Belgische
hoofdstad De 17 hellingen (2006) Molenberg Wolvenberg Oude Kwaremont Paterberg
Koppenberg Steenbeekdries Taaienberg Eikenberg Boigneberg Het Foreest Steenberg
Leberg Berendries Valkenberg Tenbosse Muur-Kapelmuur Bosberg Wielertoeristen
Sinds 1999 kunnen wielertoeristen de dag vóór de Ronde het parcours, of een deel
daarvan, afleggen. Het is één van de populairste koersen voor wielertoeristen.
Overzicht winnaars 1997 - Rolf Sørensen () 1996 - Michele Bartoli () 1995 -
Johan Museeuw () 1994 - Gianni Bugno () 1993 - Johan Museeuw () 1992 - Jacky
Durand () 1991 - Edwig Van Hooydonck () 1990 - Moreno Argentin () 1989 - Edwig
Van Hooydonck () 1988 - Eddy Planckaert () 2006 - Tom Boonen () 1987 - Claude
Criquielion () 1986 - Adri van der Poel () 1985 - Eric Vanderaerden () 1984 -
Johan Lammerts () 1983 - Jan Raas () 1982 - René Martens () 1981 - Hennie Kuiper
() 1980 - Michel Pollentier () 1979 - Jan Raas () 1978 - Walter Godefroot ()
2005 - Tom Boonen () 1977 - Roger De Vlaeminck () 2004 - Steffen Wesemann ()
2003 - Peter Van Petegem () 2002 - Andrea Tafi () 2001 - Gianluca Bortolami ()
2000 - Andrei Tchmil () 1999 - Peter Van Petegem () 1998 - Johan Museeuw () 1967
- Dino Zandegu () 1966 - Ward Sels () 1965 - Jo de Roo () 1964 - Rudi Altig ()
1963 - Noël Foré () 1962 - Rik Van Looy () 1961 - Tom Simpson () 1960 - Arthur
De Cabooter () 1959 - Rik Van Looy () 1958 - Germain Derijcke () 1976 - Walter
Planckaert () 1957 - Fred De Bruyne () 1956 - Jean Forestier () 1955 - Louison
Bobet () 1954 - Raymond Impanis () 1953 - Wim van Est () 1952 - Roger Decock ()
1951 - Fiorenzo Magni () 1950 - Fiorenzo Magni () 1949 - Fiorenzo Magni () 1948
- Briek Schotte () 1975 - Eddy Merckx () 1947 - Emiel Faignaert () 1974 - Cees
Bal () 1973 - Eric Leman () 1972 - Eric Leman () 1971 - Evert Dolman () 1970 -
Eric Leman () 1969 - Eddy Merckx () 1968 - Walter Godefroot () 1937 - Michel
D'Hooghe () 1936 - Louis Hardiquest () 1935 - Louis Duerloo () 1934 - Gaston
Rebry () 1933 - Alfons Schepers () 1932 - Romain Gijssels () 1931 - Romain
Gijssels () 1930 - Frans Bonduel () 1929 - Jef Dervaes () 1928 - Jan Mertens ()
1946 - Rik Van Steenbergen () 1927 - Gerard Debaets () 1926 - Denis Verschueren
() 1925 - Julien Delbecque () 1924 - Gerard Debaets () 1923 - Henri Suter ()
1922 - Léon Devos () 1921 - René Vermandel () 1920 - Jules Van Hevel () 1919 -
Henri Van Lerberghe () 1914 - Marcel Buysse () 1945 - Sylvain Grysolle () 1913 -
Paul Deman () 1944 - Rik Van Steenbergen () 1943 - Achiel Buysse () 1942 - Briek
Schotte () 1941 - Achiel Buysse () 1940 - Achiel Buysse () 1939 - Karel Kaers ()
1938 - Edgard De Caluwé () Ronde van Vlaanderen Overwinningen per land Zie ook
Ronde van Vlaanderen 2006: het verloop en klassement van de wedstrijd in 2006.
Externe links Officiële website De Ronde van Vlaanderen is een jaarlijkse
wielerwedstrijd voor beroepsrenners in Vlaanderen. Ze wordt tegenwoordig begin
april gereden en is sinds vele jaren één van de belangrijkste eendaagse
wedstrijden, een zogenaamde klassieker. De Ronde van Vlaanderen is in 1913
ontstaan naar een idee van Karel Van Wijnendaele, mede oprichter van de
sportkrant Sportwereld. Het was destijds gebruikelijk dat uitgevers en
journalisten van kranten- en tijdschriften wielerwedstrijden organiseerden om
hun uitgaven te promoten. Sinds 1919 is « de Ronde », zoals de wedstrijd vaak
genoemd wordt, elk jaar verreden, ook tijdens de Tweede Wereldoorlog. In België
wordt liefkozend over deze koers gesproken als « Vlaanderens Mooiste ». De Ronde
van Vlaanderen was aanvankelijk, tot kort na de oorlog, vooral een Belgische
wedstrijd. In de beginjaren werd de Ronde nog vaak op dezelfde dag verreden als
Milaan-San Remo. De betere Italiaanse en Franse renners kozen doorgaans voor die
laatste koers, waardoor de Ronde voor de oorlog slechts één niet-Belgische
winnaar kende. Na de Tweede Wereldoorlog begon de Ronde aan zijn opmars als
belangrijke internationale wedstrijd. Onder andere omdat de organisatoren van
een aantal koersen de Challenge Desgrange-Colombo in het leven riepen, een soort
voorloper van de wereldranglijst, waarvan de Ronde deel uitmaakte. Samen met
onder meer Parijs-Roubaix vormt de Ronde van Vlaanderen de top in het
wielrennen. De Ronde Van Vlaanderen maakt sinds 2005 deel uit van de Pro Tour.
Recordhouders zijn de Belgen Achiel Buysse, Eric Leman en Johan Museeuw en de
Italiaan Fiorenzo Magni met elk drie overwinningen. De succesvolste Nederlander
was Jan Raas met twee eerste en twee derde plaatsen. Parcours De Ronde start
tegenwoordig in Brugge. Na een relatief vlak begin gaat het parcours via
Oostende en Torhout richting Kortrijk, waarna het zich door het Vlaamse
heuvelland slingert tot aan de finish in Meerbeke. Het precieze parcours
verandert elk jaar een klein beetje, omdat er ieder jaar ook een "Dorp van de
Ronde" aangedaan wordt. In dit dorp vinden dan tal van feestelijkheden plaats.
Maar steeds moeten de renners zo'n 20 kilometer aan kasseistroken en tussen de
vijftien en twintig heuvels overbruggen. Geen enkele is erg hoog, maar ze zijn
vaak wel erg steil en hebben veelal kasseien als ondergrond. Doordat alle
moeilijke passages in de tweede helft van de koers liggen is er in de finale
geen enkel rustig moment. Dorp van de Ronde 2005: Brakel 2006: Ichtegem Externe
links Officiële website Ronde van België De Ronde Van België is een meerdaagse
wielerwedstrijd die jaarlijks in België wordt verreden. De wedstrijd werd voor
het eerst in 1908 verreden en vervolgens met uitzondering van de beide
wereldoorlogen jaarlijks tot en met 1981. Toen ondervond de ronde het nadeel van
de Belgische wielercultuur waar de nadruk veel meer op de eendaagse wedstrijden
ligt. Ze is de twintig jaar die volgden af en toe georganiseerd, maar vanaf 2002
weer jaarlijks. Met de invoering van de UCI ProTour in 2005 leek de ronde op te
gaan in de ENECO Tour, maar ze bleef toch bestaan. Ze maakt sindsdien deel uit
van het Europese continentale circuit. De wedstrijd bestaat meestal uit een
aantal ritten in lijn en één tijdrit. Het is hier waar de wedstrijd meestal
wordt beslist. Overzicht winnaars 1985 - Ludo Peeters 1984 - Eddy Planckaert
1981 - Ad Wijnands 1980 - Gerrie Knetemann 1979 - Daniel Willems 1978 - André
Dierickx 1977 - Walter Planckaert 1976 - Michel Pollentier 1975 - Freddy
Maertens 1974 - Roger Swerts 2006 - Maarten Tjallingii 1973 - Leif Mortensen
1972 - Roger Swerts 1971 - Eddy Merckx 1970 - Eddy Merckx 1969 - Eric De
Vlaeminck 1968 - Wilfried David 1967 - Carmine Preziosi 2005 - Tom Boonen 2004 -
Sylvain Chavanel 2003 - Michael Rogers 2002 - Bart Voskamp 1990 - Frans Maassen
1989 - Sean Yates 1988 - Frans Maassen 1986 - Nico Emonds 1957 - Pino Cerami
1956 - André Vlaeyen 1955 - Alex Close 1954 - Henri Van Kerckhove 1953 - Florent
Rondele 1952 - Henri Van Kerckhove 1951 - Lucien Matthijs 1950 - Albert
Dubiusson 1949 - Ernest Sterckx 1948 - Stan Ockers 1966 - Vittorio Adorni 1947 -
Maurice Van Herzele 1946 - Albert Ramon 1945 - Norbert Callens 1939 - Joseph
Somers 1938 - François Neuville 1937 - Adolf Braeckeveldt 1965 - Jean Stablinski
1964 - Benoni Beheyt 1963 - Peter Post 1962 - Noël Foré 1961 - Rik van Looy 1960
- Alfons Sweeck 1959 - Armand Desmet 1958 - Noël Foré 1927 - Paul Matton 1926 -
Jean Debusschere 1925 - Denis Verschueren 1924 - Félix Sellier 1923 - Emile
Masson 1922 - René Vermandel 1921 - René Vermandel 1920 - Louis Mottiat 1919 -
Emile Masson 1914 - Louis Mottiat 1936 - Emile Decroix 1913 - Dieudonné Gauthy
1912 - Odile Defraye 1911 - René Vandenberghe 1910 - Jules Masselis 1909 - Paul
Duboc 1908 - Lucien Petit-Breton 1935 - Jef Moerenhout 1934 - François Gardier
1933 - Jean Aerts 1932 - Léon Louyet 1931 - Maurice De Waele 1930 - Emile Joly
1929 - Armand Van Brueane 1928 - Jules Van Hevel Zie ook Ronde van België 2006:
het verloop en klassement van de wedstrijd in 2006. Na de oorlog ontstond in
Frankrijk, België en Nederland een uitgebreide cultuur van stripweek- en
maandbladen en als uitvloeisel daarvan de stripboeken. Enkele voorbeelden
hiervan zijn Kuifje, Suske en Wiske, en Asterix. De strip kan ruwweg in een
aantal categorieën worden onderverdeeld, die elk populair zijn in een eigen
regio: een enkel plaatje, al dan niet voorzien van tekst, ook wel cartoon
genoemd de gag-strip, een (meestal horizontale) strook bestaande uit een of meer
plaatjes die een kort verhaal uitbeelden de pagina-strip een compleet verhaal
dat over meerdere pagina's wordt afgebeeld het stripboek Het stripverhaal is
alom bekend als zijnde de "negende kunstvorm". Museum In Brussel bevindt zich
het Museum van het Beeldverhaal, dat geheel gewijd is aan het werk van (met
voornamelijk Belgische) striptekenaars en -scenaristen. In het centrum van deze
stad vindt men ook enkele muurschilderingen van bekende stripfiguren. Nederland
beschikt pas sinds 2004 over een stripmuseum: in dat jaar opende burgemeester
Jacques Wallage van Groningen in zijn stad het Nederlands Stripmuseum. Uitgevers
Voorbeelden van toonaangevende Amerikaanse uitgevers Broadsword Comics Aspen
Comics Narwain Publishing Avatar Press Archie Comics DC (vroeger bekend als
National; tegenwoordig onderdeel van AOL-Time-Warner) Marvel (vroeger ook wel
Timely of Atlas geheten) Dark Horse Image Speakeasy Comics Devil's Due Dynamic
Entertainment Harris Publications Basement Comics Stripverhaal Voorbeelden van
toonaangevende gestopte Amerikaanse uitgevers Dell (geeft geen comics meer uit)
EC (nu onderdeel van AOL-Time-Warner oftewel Marvel) Fawcett (geeft geen comics
meer uit) Valiant Malibu Comics Chaos! Comics (failliet) Europese uitgevers
Uitgeverij Silvester Uitgeverij Talent Sanoma uitgevers Arboris Big Balloon
Casterman Dargaud Dupuis Glenat Le Lombard Oog & Blik Standaard Uitgeverij
Stripauteurs Stripverhalen Stripbladen TV2000 Wordt Vervolgd Donald Duck Eppo
Fix & Foxi De Flintstones Kuifje Pep Robbedoes Sjosji (vroeger: Sjors en
Sjimmie) Suske en Wiske weekblad Literatuur over comics In de loop der jaren
zijn er ook in de literatuur veel pagina's gewijd aan het fenomeen « comics »;
zowel fictie als non-fictie. In het eerste genre is in 2001 'De Wonderlijke
Avonturen van Kavalier en Clay' ('The Amazing Adventures of Kavalier and Clay')
van Pulitzer Prize-winnaar Michael Chabon uitgekomen. Het verhaal gaat over twee
jonge mannen die ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in de VS hun eigen comic,
'The Escapist', maken. Het stripverhaal (ook « beeldverhaal » of « comic »
genoemd) is een van de oudste vormen van literatuur. Een stripverhaal wordt
gevormd door een serie van afbeeldingen die een verhaal vormen. Zie ook Lijst
van stripauteurs Lijst van stripverhalen Lijst van stripfiguren Het Stripschap
Belgisch stripmuseum Nederlands Stripmuseum Manga Klare lijn Externe links
www.stripspeciaalzaak.be www.beeldkwartier.be www.studioartuur.nl striplinks
www.lambiek.net www.stripschrift.nl www.zilverendolfijn.be www.stripinfo.be
www.stripdatabank.be www.comicbase.nl www.actuabd.com « (Franstalig) »
www.stichtingbeeldverhaal.nl www.stripverhalen.net Geschiedenis Een vroege vorm
van het stripverhaal is het Tapijt van Bayeux. Op dit doek werden twee jaar na
de slag bij Hastings de gebeurtenissen van deze slag uitgebeeld.
Meso-Amerikaanse codices gaven mythologische verhalen weer door middel van een
ingewikkeld systeem van afbeeldingen en logogrammen, wat dus min of meer
hetzelfde systeem was als in hedendaagse stripverhalen. Ook de prehistorische
afbeeldingen die in grotten zijn gevonden (zie Grotten van Lascaux) kunnen als
een vroege vorm van het stripverhaal worden beschouwd hoewel hun ontstaan
misschien mede is te danken aan het ontbreken van geschreven taal. Het moderne
stripverhaal ontstond in de 19e eeuw ter verfraaiing van de kranten die toen een
sterke opkomst doormaakten. In het begin van de 20e eeuw verschenen in de
Amerikaanse kranten de zogenaamde zondagsbijlagen waarin een aantal
verschillende typen strips en verhalen werden gecombineerd. Ook deze waren
voornamelijk bedoeld om de omzet te verhogen. Aan het eind van de dertiger jaren
ontstonden in Amerika de eerst eigenlijke comics, goedkope boekjes met daarin
fantastische verhalen of avonturen van bepaalde (terugkerende) hoofdfiguren. Het
betrof hier voornamelijk de vorm van plaatjes met daarin de zogenaamde
tekst-balloons. In de Tweede Wereldoorlog werd dit medium (de comic) door de
Amerikaanse regering gebruikt om bepaalde informatie of goede wenken aan de
soldaten in het veld over te brengen. Na de oorlog ontstond hieruit de
Amerikaanse comic-cultuur met verhalen als Superman, Batman, Spiderman, The
Fantastic Four en vele andere. Aangezien de vrouw in die tijd een ondergeschikte
rol speelde, kwamen zij enkel als reddingsonderwerp in beeld. Pas later kwam
Wonder Woman, Vampirella en andere krachtige vrouwelijke karakters aan bod. Er
ontstond in de jaren negentig zelfs een woord voor bepaalde comics met
vrouwelijke hoofdpersonen; "Bad Girl" comics alsook "Good Girl" art. In
Nederland ontstond al in het eind van de 19e eeuw een soort stripverhaal met
plaatjes en daaronder een stuk tekst. Deze stijl zette zich in de 20e eeuw door.
Voorbeelden hiervan zijn Tom Poes door Marten Toonder, Kapitein Rob door Pieter
Kuhn, Dick Bos door Alfred Mazure en Eric de Noorman door Hans G. Kresse. Het
oudste bekende stripboek was een kleine uitvouwstrip, die was bedoeld als
reclame van een bekende koffiefabrikant. In België ontwikkelde Hergé met Kuifje
een tekenstijl die later de klare lijn zou genoemd worden. School van Tervuren
De School van Tervuren was een groep schilders die zich rond 1870, te Tervuren
vormde, omheen Hippolyte Boulanger. Hij was er de sterkste persoonlijkheid van
en hij gaf de groep ook haar naam. Net zoals bij het Franse Barbizon, 30 jaar
voordien, was er geen sprake van een gemeenschappelijk programma, noch van enige
gezamenlijke theorie of procedé. Ze hadden alleen de wil gemeen, zich te
bevrijden van een te stug academisme, zich in de natuur onder te dompelen en de
vrijheid van de kunstenaar te manifesteren. Voor het Brusselse Salon van 1866
had Hippolyte Boulanger, ten titel van boutade, op de rugzijde van een van zijn
werken "School van Tervuren" geplaatst. Daarmee had hij meteen de naam gekleefd
op een eerste generatie kunstenaars, die gewoon waren, gezamenlijk of
afzonderlijk, aan het schilderen te gaan, in het dorp, in het Zoniënwoud of in
de directe omgeving, als plein-airisten direct in de natuur zelf. Zelfs
gezamenlijk werd veelal van gedachten gewisseld, op het marktplein in de herberg
"In de Vos". De betrokkenen waren, naast Boulenger zelf, Joseph Coosemans,
Edouard Huberti, Louis Crepin, Jules Raeymaekers, Alfons Asselbergs, Henri Van
der Hecht en Jules Montigny. De Tervurense meesters zonderden zich niet af. Ze
hadden wel degelijk contacten met andere realisten als Louis Artan, Theodore
Tscharner, François Binjé of Alfred Verwee. Er was zelfs wisselwerking met de
landschappers van de Kalmthoutse School en de Dendermondse School, die zich in
de Tervurense natuur kwamen ophouden. Theodore Baron, Isidoor Meyers en Franz
Courtens waren hierbij opvallende figuren. Na de dood van Boulenger, in 1874,
ontstond een zogenaamde "tweede generatie" Tervurense kunstenaars, met oa.
Guillaume Vogels, Isidoor Verheyden, Jean Baptiste Degreef, Lucien Frank,
Adolphe Hamesse, Theodore Hannon, Richard Viandier en de dames Anna Boch, Marie
Collart en Louise Héger. Zelfs een derde groep landschapschilders zou, na 1900,
nog Tervuren en omgeving aandoen. Het waren leerlingen van Joseph Coosemans, die
intussen leraar landschapschilderen geworden was aan het Hoger Instituut voor
Schone Kunsten te Antwerpen. Hij droeg zijn geestdrift, voor de plekken waar hij
destijds zelf geschilderd had, over op Emile Jacques, Armand Maclot en Paul
Leduc. Het privé-museum "Het Schaakbord" te Tervuren bevat een vaste collectie
met een 40-tal stukken uit de "School van Tervuren". Eind 2005 besloot Spirit
haar oppositiehouding tegenover het Vlaams Belang te benadrukken door een
70-puntenplan te schrijven over de interculturele maatschappij. Spirit wil in
dat plan een samenleving die het wij-zij-denken overstijgt. De georganiseerde
multiculturaliteit, ieder in zijn of haar hokje, is voor Spirit geen
perspectief. Dat hokjesdenken kan je volgens hen alleen maar overstijgen wanneer
mensen met een verschillende achtergrond elkaar effectief ontmoeten. Zo wordt
Vlaanderen een kleurrijke, hechte interculturele samenleving, aldus nog de
partij. Spirit-figuren « Regeringsleden » Bert Anciaux (Vlaams minister van
Cultuur, Jeugd, Sport en Brussel) Els Van Weert (Federaal staatssecretaris voor
Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie) « Leden van het Vlaams Parlement »
Jos Bex Bart Caron Dirk De Cock Herman Lauwers Jan Roegiers Joris Vandenbroucke
« Leden van het Brussels Parlement » Fouad Ahidar Marie-Paule Quix « Leden van
de Senaat » Fauzaya Talhaoui Lionel Vandenberghe Spirit « Leden van de Kamer van
Volksvertegenwoordigers » Stijn Bex Geert Lambert Walter Muls Koen T'Sijen
Annemie Roppe Annelies Storms « Andere bekende figuren » Vic Anciaux (gewezen
VU-voorzitter en staatssecretaris, vader van Bert) Frans Baert (ere-senator)
Nelly Maes (gewezen VU-Europarlementariër, voorzitster EVA) Ali Salmi
(ex-schepen in Mechelen) Hugo Schiltz (gewezen VU-voorzitter, Minister van
Staat, overleden op 5 augustus 2006) Paul Van Grembergen (gewezen Vlaams
minister, burgemeester van Evergem) Voormalige Spirit-figuren « Overgestapt naar
de VLD »: Fons Borginon (ex-voorzitter ad interim Volksunie) Margriet Hermans
Annemie Vandecasteele (Spirits eerste voorzitter) Patrik Vankrunkelsven
(ex-voorzitter Volksunie) Vincent Van Quickenborne « Overgestapt naar Groen! »:
Bart Staes (ex-Europarlementariër voor Spirit) Externe links « Om technische
redenen begint de titel van dit artikel met een hoofdletter. De correcte
schrijfwijze is spirit ». Spirit Vlaanderen kleurt, het 70-puntenplan van Spirit
Spirit (acroniem voor Sociaal Progressief Internationaal Regionalistisch
Integraal-democratisch en Toekomstgericht) is een Vlaamse links-liberale partij.
De partij is lid van de Europese Vrije Alliantie; de voormalige Volksunie
behoorde tot de stichtende leden. De jongerenorganisatie heet Prego - jongeren
mét spirit. In de omgeving van de partij werd een links-liberaal tijdschrift in
het leven geroepen: LINK. Geschiedenis De partij is ontstaan uit de Volksunie en
de politieke beweging iD21. Toen de Volksunie na onenigheid over het al dan niet
goedkeuren van het Lambermontakkoord uit elkaar viel, volgde er een referendum
onder de leden. De zogenaamde Toekomstgroep vormde hierna met iD21 de partij
Spirit. Thans zit deze partij in een kartel met de sp.a. De partij noemt
zichzelf sinds 2005 "de Vlaamse Links-Liberalen". Opeenvolgende voorzitters
waren Annemie Vandecasteele (2001-2002) en Els Van Weert (2002-2004). Voorzitter
sinds oktober 2004 is Geert Lambert. Onder Lambert werd duidelijk gekozen voor
een profiel: links-liberaal, iets wat de facto van bij de oprichting al zo was.
De huidige directeur van Spirit is Stijn Coppejans, tevens schepen in Kaprijke
en oud-voorzitter van Prego. Spirit kwam in 2005 in het nieuws doordat de
partij, hoewel principieel voorstander van referenda, tegen een voorstel stemde
om een volksraadpleging over het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor
Europa te houden. De partij hield vast aan de parlementair gedane belofte van
het Vlaams Belang dat het deze raadpleging niet zou gebruiken om campagne te
voeren tegen een mogelijke toetreding van Turkije tot de EU. Spirit vond dit een
voldoende reden om in deze materie niet te kiezen voor het instrument van het
referendum. Een ander markant feit uit 2005 is het opstappen van Geert Lambert
uit de onderhandelingen over de splitsing van de kieskring
Brussel-Halle-Vilvoorde. Hierdoor werd een communautair akkoord, waarvan Spirit
vond dat het schadelijk was voor de Vlaamse belangen, onmogelijk gemaakt. Els
Van Weert, federaal staatssecretaris van Sociale Economie en Duurzame
Ontwikkeling, had aangekondigd uit de regering te stappen als
Brussel-Halle-Vilvoorde niet of tegen een te hoge Vlaamse prijs gesplitst werd.
Maar dat was dus niet nodig. Hiermee wilde Spirit bewijzen dat de
regionalistische reflex nog steeds een belangrijk item is voor de partij. Sandra
Kim Sandra Kim, pseudoniem van Sandra Caldarone, (Montegnée bij Luik, 15 oktober
1972) is een Belgische zangeres. Ze is vooral bekend als winnares van het
Eurovisiesongfestival in 1986 met het lied « J'aime la vie », waarmee ze België
de eerste (en voorlopig ook de enige) overwinning in het Eurovisiesongfestival
bezorgde. Sandra Kim begon al op jonge leeftijd met zingen. Op haar elfde werd
ze ontdekt. Twee jaar later stond ze als zangeres van het groepje Musiclub met
het liedje « Ami Ami » al op de wedstrijd "L'ambrogino d'oro" in Milaan. Amper
een half jaar later werd ze geselecteerd als Belgische deelneemster voor het
Eurovisiesongfestival. Haar optreden was niet geheel onomstreden, omdat ze
beweerde zestien jaar oud te zijn terwijl ze in werkelijkheid 13 jaar oud was.
Na het songfestival kwam uit dat Sandra Kim had gelogen over haar leeftijd, maar
de uitslag werd niet gewijzigd. Externe links Officiële Sandra Kim fansite
Belgische Werklieden Partij (BWP) tot en met 1945 Belgische Socialistische
Partij (BSP) vanaf 1945 tot en met 1977 In 1977 splitste de unitaire BSP-PSB
zich in twee onafhankelijke partijen in Wallonië en Vlaanderen, die voortaan
respectievelijk Parti Socialiste (PS) en « Socialistische Partij » (SP) heetten.
Door een ruzie binnen deze partij (SP-PS) trokken in 1978 de Waalse socialisten
zich terug en werd de naam van de SP vervangen door de naam « Vlaamse
Socialisten ». Aldus gingen meer dan 100 jaar na de stichting van de « Vlaamsche
Socialistische Partij » de Vlaamse en de Waalse socialisten opnieuw hun eigen
weg. In 1980 veranderde de partij de naam weer terug en werd weer de
Socialistische Partij (SP). Achter partijkopstuk Karel Van Miert schaarde zich
in het begin van de jaren tachtig een generatie zogenaamde 'jonge Turken',
partijvernieuwers. Hun optreden in de oppositieperiode van 1981 tot 1987 bracht
een andere manier van politiek bedrijven. Het Doorbraakmanifest werd onder hun
invloed vergezeld van een interne partijvernieuwing: pragmatisch radicalisme en
levenbeschouwelijke openheid en diversiteit werden statutair verankerd in de
organisatie van de partij. De SP had inmiddels een lange periode van besturen
achter de rug als coalitiepartner van de ogenschijnlijk eeuwige regeringspartij
CVP. België werd in die dagen een CVP-staat genoemd waarin corruptie politieke
benoemingen en cliëntelisme hoogtij vierden. In die hoedanigheid kwam de partij
in 1995 in opspraak met de zaak rond smeergeld voor Agusta-helikopters, een zaak
die de toenmalige NAVO-secretaris-generaal, ex-partijvoorzitter en ex-minister
Willy Claes de kop kostte. Louis Tobback redde de partij tijdelijk door campagne
te gaan voeren met als thema 'Uw sociale zekerheid'. De affaire Dutroux in 1996,
gevolgd door de Witte Marsen zetten het land en de politiek op z'n kop. In 1999
volgt de dioxinecrisis. Ook de SP leed er zwaar onder: vele politieke kopstukken
moesten opstappen. In 1999 kwam er een paarsgroene federale regering. De partij
herstelde daarna van de zware klappen. Onder Steve Stevaert populariseerde de SP
en betrachtte ze ze een brug te openen naar gelovigen door priester Staf
Nimmegeers op te nemen in de partij. Ook de publicatie in 2004 door Stevaert,
een gekend vrijmetselaar, over "geloven" pastte in die strategie. In 2001
veranderde de partij de naam in « Socialistische Partij Anders » of ook wel «
Sociaal Progressief Alternatief ». In 2002 sloot de partij een kartel met het
links-liberale regionalistische splinterpartijtje spirit, een afsplitsing van de
ter ziele gegane Vlaams-nationalistische Volksunie. In 2003 scoorde de
kartellijst een overwinning bij de federale verkiezingen en vormde een paarse
regering. In 2004 werden ook de Vlaamse verkiezingen goed doorlopen waardoor ook
in de Vlaamse Regering zitting genomen kon worden. De partij is vertegenwoordigd
in de Europese Commissie en het Europees Parlement, de Vlaamse, de
Brussels-Hoofdstedelijke en federale regering, vijf Vlaamse provincieraden en
komt op in ongeveer 260 gemeenten. Een uitgebreid overzicht van de geschiedenis
van de partij èn haar voorgangers is te vinden op de site van de partij. Zie ook
animo, jongerenafdeling van de sp.a SP.a Rood, linkse tendens binnen de sp.a
Socialistische Partij Anders Externe link sp.a Socialistische Partij Anders,
afgekort als « sp.a », met als ondertitel « Sociaal Progressief Alternatief »,
is een Vlaamse sociaaldemocratische politieke partij die 67.641 leden telt
(2004). Bij de laatste Vlaamse en Belgische verkiezingen vormden de 'Vlaamse
socialisten' een kartel met de links-liberale partij Spirit. Anno 2005 leverden
ze samen verscheidene ministers en staatssecretarissen, zowel in de Vlaamse, de
Brussels-Hoofdstedelijke als in de federale regering. De huidige voorzitter van
de partij is Johan Vande Lanotte. Hij volgt, na de voorzittersverkiezing in
oktober 2005, Caroline Gennez op. Zij werd tijdelijk aangesteld na de beslissing
van Steve Stevaert om gouverneur van Limburg te worden. Onder Steve Stevaert
werkte de partij verder aan de vernieuwing en verbreding die door voorganger
Patrick Janssens (burgemeester van Antwerpen sinds 10 juni 2003) was ingezet,
onder meer met een ideologische herbronning (« Het Groot Onderhoud »), de
naamsverandering van SP naar sp.a (« SP Anders ») in 2002 en de samenwerking met
het links-liberale Spirit. Een bekende ondertitel van sp.a is « Sociaal
Progressief Alternatief », wat vaak verward wordt met de betekenis van de
afkorting. Het puntje in « sp.a » moet het onderscheid maken met de Belgische
gemeente Spa en met bronwaterfabrikant Spa Monopole. Naast Vande Lanotte,
Janssens en Stevaert wordt vooral Vlaams vice-minister-president Frank
Vandenbroucke erkend als een kopstuk van de partij. Ondertussen schuift de
partij ook nieuwe personen naar voren, waaronder: Bruno Tobback, Peter
Vanvelthoven, Kathleen Van Brempt en Freya Van den Bossche, die allen minister
zijn. Geschiedenis Voor de geschiedenis vòòr 1977, zie: Sint Niklaas kende een
groot aantal kloosters en religieuze gemeenschappen, vandaag getuigen de vele
scholen van hun vroegere activiteit. Klooster van het Heilig Hart Klooster van
de Minderbroeders Abdij van de Karmelietessen (slotklooster) Abdij van de Arme
Klaren (slotklooster) Klooster van de Zusters van de Berkenboom Klooster van de
Onze-Lieve-Vrouw-Presentatie Klooster van de Heilige Familie Klooster van het
Spinhuis Klooster van Maria-Middelares Klooster van de Zwartzusters Klooster van
de broederschool Civiel erfgoed Mercatormuseum De 7 stadsreuzen; Janneken en
Mieke, Zwarte Piet en Sinterklaas, de drie koningen (Balthasar, Melchior en
Kaspar) De Grote Markt, de Grootste Markt van België Stadhuis Cipierage
Oud-Parochiehuis Salons voor Schone Kunsten Moerlandkasteel Kasteel Walburg
Castrohof De Witte Molen Art Deco - Art Nouveau In Sint-Niklaas werden een groot
aantal huizen opgetrokken aan het einde van de negentiende en het begin van de
twintigste eeuw door architecten die hetzij in art nouveau-, maar vooral in art
deco-stijl werkten - vooral in de stationsbuurt (Prins Albertstraat,
Regentiestraat). Een waar meesterwerk is het (schemerige) art deco hoofdgebouw
van de Broedersschool in de Nieuwstraat. Politiek Burgemeester waren: Lieven
Lenaerts (CVP (1995-1996); Jef Foubert (CVP) (1997-2000); Freddy Willockx (SP,
sp.a) (1989-1994 en 2001-). François De Munck-Moerman (lib.); Pierre van
Remoortere de Naeyer (lib.); Paul Parrin (lib.); Joseph Van Naemen (kath.)
(1879-1917); Henri Heyman (kath.) (1933-1946); Emiel Van Haver (kath.)
(1940-1944) (waarnemend); Romain De Vidts (CVP) (1947-1962); Frantz Van Dorpe
(CVP); Paul De Vidts (CVP) (1977-1988); Sint-Niklaas Bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 1946 behaalde de CVP nog 45 % van de geldige
uitgebrachte stemmen en meteen toch de absolute zetelmeerderheid in de
gemeenteraad; in 2000 was ze teruggevallen tot 23 %. De Volksunie was in 1976 de
2de partij met 24 % van de geldig uitgebrachte stemmen; in 2000 was de partij de
5de met nog 8 %. De SP klom van 21 % in 1976 naar 27 % in 2000 en de VLD van 8
naar 14 %. Het Vlaams Blok had in 2000 19 % van de meetellende neergelegde
stemmen, Agalev 7 % en Vivant 2%. De uitslagen van de gemeenteraadsverkiezingen
in Sint-Niklaas sinds 1976 Op 1 januari 1977 werden de voormalige gemeenten
Belsele, Nieuwkerken-Waas en Sinaai bij Sint-Niklaas gevoegd. De onderlijnde
getallen vormen de hieruit onderhandelde bestuursmeerderheid. Jeugddoelgroepen
In Sint-Niklaas en deelgemeenten zijn een aantal verschillende jeugddoelgroepen
zoals de jeugdbewegingen, de speelpleinwerking, en ook de jeugdhuizen. Scouts
VVKSM Jin (Sint-Niklaas) VVKSM Kriko (Sint-Niklaas) VVKSM Sint-Franciscus
(Sinaai) VVKSM Sint-Jozef (Sint-Niklaas) VVKSM Sint-Martinus (Nieuwkerken) VVKSM
Sint-Tarsicius (Sint-Niklaas) 7de FOS Mercator (Sint-Niklaas) VVKM
Sint-Franciscus (Sint-Niklaas) VVKM Sint-Vincentius (Sint-Niklaas) VVKM/S Kriko
(Sint-Niklaas) VVKS Don Bosco (Sint-Niklaas) VVKS Sint-Joris (Sint-Niklaas) VVKS
Sint-Kristoffel (Sint-Niklaas) VVKS Sint-Paulus (Sint-Niklaas) VVKSM Akabe
(Sint-Niklaas) Chiro Alleman (Sinaai) Jomokri (Sint-Niklaas) Iris (Nieuwkerken)
Kriko (Sint-Niklaas) Sakanda (Sint-Niklaas) Staderas Jongens (Belsele) Staderas
Meisjes (Belsele) Wij (Sinaai) Sint-Niklaas is een fusiestad van vier
deelgemeentes in Oost-Vlaanderen in België. KSJ-KSA-VKSJ KSA Frassati
(Nieuwkerken) KSA Reinaert (Sint-Niklaas) VKSJ Trapsoet (Sint-Niklaas) KLJ
Belsele Nieuwkerken Sinaai Sint-Niklaas Speelpleinwerking Spenoazi (Sinaai)
Woezel (Sint-Niklaas) Bob (Belsele) De Moerbei (Sint-Niklaas) De Gouden Leeuw
(Belsele) De Pielewuiter (Nieuwkerken) Flubber (Sint-Niklaas) Holderdebolder
(Sint-Niklaas) Kameleon (Sint-Niklaas) Kwammer (Sint-Niklaas) 't Speelanker
(Sint-Niklaas) Jeugdhuizen Den eglantier (Sint-Niklaas Kompas (Sint-Niklaas) 't
Pleksken (Belsele) 't Verschil (Nieukerken) Troelant (Sinaai) Bekende
(ex-)inwoners Gustaaf Kardinaal Joos (geboren in Sint-Niklaas) Tom Lanoye,
schrijver Marc Sleen, Tekenaar van Nero Tom Steels, wielrenner Monseigneur
Stillemans; bisschop van Gent Wim Verstraeten, Ballonvaarder Wim Verreycken,
VB-Senator Stijn Van de Voorde, Studio Brussel-presentator Anton Van Wilderode,
dichter Freddy Willockx, huidig burgemeester en ex-senator Dirk van Bastelaere,
dichter Frans Wymeersch, VB-Vlaams Parlementair Els De Schepper, actrice,
cabaretière en schrijfster Daniël Ost, Bloemkunstenaar Bob Benny, zanger Jef
Burm, Zanger, Acteur,... Alex Callier, muzikant (Hooverphonic) August Van Daele,
Belgisch generaal en chef van Defensie (2003-...) Alana Dante, zangeres Ronny
Van Havere, Ballonvaarder Sandrine, deelneemster van Idool 2004, zangeres,
presentatrice Big Brother 2006 Gunther Van Handenhoven, voetballer van Sporting
Lokeren De stad is genoemd naar zijn patroonheilige: de Heilige Nicolaas van
Myra. De stad is het « hart en hoofdstad van het Waasland ». Sint-Niklaas is
bekend om zijn grootste marktplein van België, waar onder meer de jaarlijkse
Vredesfeesten plaatsvinden in september, in de volksmond staat dit bekend als de
Ballonfeesten. Zustersteden Colmar, (Frankrijk) Lucca, (Italië) Abingdon
(Oxfordshire), (Verenigd Koninkrijk) Schongau, (Duitsland) Gorinchem,
(Nederland) Externe links Sint-Niklaas, de officiële webpagina van de stad Kaart
Sinnekloas.be, de jeugdraden van Sint-Niklaas , de speelpleinen van Sint-Niklaas
Inclusief de inwoners van de deelgemeenten Sinaai, Nieuwkerken-Waas en Belsele,
telt Sint-Niklaas bijna 69.500 inwoners, waarvan 489 inwoners met Nederlandse
nationaliteit. Economisch kent de stad in de 19de en de eerste drie kwart van de
20ste eeuw een bloeiperiode. De textielsector stelt vele mensen tewerk, vooral
talrijke familiebedrijven gespecialiseerd in breigoed (in plaatselijk jargon
aangeduid met het Franse « bonneterie ») en een aantal tapijtfabrikanten. Er
zijn verschillende tabaksbedrijven, een grote steenbakkerij annex drukkerij
gespecialiseerd in prestigieuse steendruk en een aantal metaalbedrijven
waaronder Nobels-Peelman, medebouwer van het Atomium en het machinebouwbedrijf
IMC-FMC. Helaas heeft een groot deel van die bedrijven de 21ste eeuw niet
gehaald. Bezienswaardigheden Religieus erfgoed De Onze-Lieve-Vrouwekerk De
Sint-Nicolaaskerk De Sint-Jozefskerk (Tereken) Het Sint Jozef-Klein-Seminarie De
Christus-Koningkerk Verschillende kloosters In oktober van 1987 kwam Urbanus met
zijn eerste film Hector op de proppen. Hij schreef het scenario samen met de
debuterende regisseur Stijn Coninx. Het werd een enorm succes. De film won de
eerste prijs op het Internationale Festival van de Komische Film in Chamrousse
(FR) en Urbanus ontving er de prijs "beste acteur" van Radio France en Dauphiné
Libéré. « Hector » was op dat moment ook het grootste kassucces ooit in de
Belgische geschiedenis. Dit succes op het witte doek vroeg om een vervolg en in
1990 kwam Koko Flanel uit, opnieuw met de samenwerking van Stijn Coninx. Deze
film verpulverde zelfs het vorige record van Hector. In 1993 vertolkte Urbanus
de hoofdrol in een film van de Fransman Jean-Paul Lilienfeld; "De Zevende
Hemel", maar de film kon het grote publiek niet bekoren. Na 1995 In 1995 zagen
we Urbanus schitteren in de 12-delige televisiereeks "Genoeg gelachen, nu
humor", wat goed was voor een wekelijkse notering in de top vijf van de
kijkcijfers. Er kwam ook een single uit, nadat hij tien jaar geen plaat meer
gemaakt had. Het nummer "Poesje Stoei" was meteen goed voor een nummer één-hit.
In 1996 zetten Urbanus en Willy Linthout een punt achter de uitgeverij Loempia
(opgericht door Linthout zelf), en gaven voortaan hun strips uit bij de
Standaard Uitgeverij. Met Jan Bosschaert als tekenaar startte Urbanus in 1998
een nieuwe stripreeks: « De geverniste vernepelingskes ». In 2001 werd er op de
dijk van Middelkerke een standbeeld ter ere van Urbanus gehuldigd. Van 2002 tot
2004 verzorgde Urbanus het scenario van de eerste vier albums van Klein Suske en
Wiske. Jeff Broeckx verzorgde de tekeningen. In 2003 begon Urbanus twee nieuwe
stripreeksen met Dirk Stallaert. "Mieleke Melleke Mol" en "Plankgas en
Plastronneke". In 2004 trad Urbanus samen op met de Nederlandse punkgroep De
Heideroosjes (die hun naam haalden uit een van zijn conferences) op het
hoofdpodium tijdens Rock Werchter. Urbanus (artiest) In 2005 verscheen de serie
"Urbain", 7 episodes van 30 minuten, waarin Urbanus zichzelf speelt in een
fictieve reeks over z'n leven. In datzelfde jaar nam hij het Nederlandstalige
commentaar van de film March of the Penguins voor zijn rekening. Ook was Urbanus
dat jaar één suggestie voor de nominatie voor De Grootste Belg in Vlaanderen,
maar hij haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en eindigde op nr. 34 van
degenen die buiten de nominaties vielen. In 2006 speelde hij de rol van tovenaar
in de film "K3 en het ijsprinsesje". In 2006 is Urbanus ook te zien op de
Vlaamse zender één en het Nederlandse Nederland 2 met een real-life-soap genaamd
Urbain. Theaterprogramma's 1982 - Urbanus Live 1985 - Urbanus in 't echt 1998 -
Hiep hiep rahoe fantastisch live 2003 - Ik ben een plastiek zakske Discografie
1974 - Urbanus van Anus leevend 1975 - Urbanus van anus in de weide / Urbanus
van anus op de vijver 1977 - Drie Sprookjes 1978 - Volle maan 1979 - Is er
toevallig een Urbanus in de zaal? 1982 - 10 jaar Urbanus Live 1985 - Urbanus
plezantst 1985 - Urbanus in 't echt 1995 - Iedereen beroemd Externe links
Officiële website fan-site van stripfiguur en komiek Urbanus Museobanus.be -
fan-site over urbanus Urbain Servranckx In 1977 verscheen een lp van Urbanus met
3 sprookjes: Urbanus (voorheen Urbanus van Anus) is de artiestennaam van Urbain
Servranckx (St.-Gertrudis-Pede, Schepdaal, 7 juni 1949), een Vlaams komiek,
zanger en acteur. Het windemannetje Zoete Hydromel De goede dennenboom Biografie
Cabaretier Vanaf het begin van de jaren 70 stond Urbanus in de Vlaamse theaters
met de begeleidingsgroep, « Anus ». Al snel ging hij solo de theaters in als «
Urbanus van Anus ». In 1974 kwam zijn eerste LP uit, Leevend. Dit debuut was
goed voor vijf hit-singles. Naar aanleiding van zijn theatersuccessen werd hij
door de BRT gevraagd een komische act te verzorgen in het programma « Zorg dat
je d'er bij komt ». Urbanus ' antwoord hierop was: « Nu gaan zelfs de blinden
mij herkennen ». Uiteindelijk liet hij zijn achternaam vallen en noemde zichzelf
simpelweg Urbanus. Na Vlaanderen was Nederland aan de beurt en trad hij vanaf
1975 ook in Nederlandse theaters op. Zijn plaat « Een bakske vol met stro », een
kerstlied over het kindje Jezus, zorgde voor veel ophef bij de Katholieke Kerk,
maar het volk kon de plaat best genieten; zo'n 150.000 exemplaren werden ervan
verkocht. In 1982 haalde zijn dubbelelpee « 10 jaar Urbanus live » platina, en
zijn single « Quand les Zosiaux chantent dans les bois » ("Als de vogeltjens
zingen in 't woud") was wederom een groot succes. In 1983 maakte en schitterde
hij in het TV-programma « Beter 10 crises in de lucht dan 1 in ons land ».
Strips Urbanus is ook de naam van de stripreeks, die vanaf 1984 startte. In deze
strips worden de komische avonturen uit de fictieve jeugd van Urbanus uit de
doeken gedaan in zijn woonplaats Tollembeek. De stripverhalen worden door
Urbanus samen met tekenaar Willy Linthout gemaakt. De eerste strip "Het
fritkotmysterie" werkte aanstekelijk en er verschenen 4 tot 5 albums per jaar
bij de Antwerpse Uitgeverij Loempia. Van de strip zijn er ondertussen al 118
albums gemaakt. Films Klimaat en landschap Er zijn twee klimaattypes: een echt
zeeklimaat aan de kust en een stukje landinwaarts en in Midden-Vlaanderen en de
Kempen een gewijzigd zeeklimaat. Het landschap van Vlaanderen wordt algemeen
omschreven als het deel van België dat « laag België » genoemd wordt, met aan de
kust een zandstrand en een duinenstrook gevolgd door vruchtbare polders. Naar
het oosten toe komt men in de Kempen met heide en dennenbossen, en vervolgens in
het vruchtbare Haspengouw. De belangrijkste rivieren zijn de Schelde en de Maas,
die via Nederland in de Noordzee uitmonden, en de IJzer. Politiek Vlaanderen is
sinds de staatshervorming een deelstaat van België, met een eigen regering, een
eigen parlement, een eigen begroting en eigen inkomsten en wordt bestuurskundig
doorgaans aangeduid als de Vlaamse Gemeenschap. Deze is zowel bevoegd voor
gemeenschapsmateries als voor gewestmateries en wordt bestuurd door één
parlement en één regering in tegenstelling tot Wallonië, waar deze bevoegdheden
in aparte raden ondergebracht zijn, namelijk de Waalse Gewestraad en de raad van
de Franse Gemeenschap. Het Vlaams Parlement wordt om de 5 jaar verkozen. Het is
de volksvertegenwoordiging van de Vlaamse Gemeenschap, en geniet alle wettelijke
bevoegdheden in de regio Vlaanderen én voor alle instellingen van de Vlaamse
Gemeenschap, zoals alle Nederlandstalige scholen (met inbegrip van deze in
Brussel), dus ook voor de Franstalige scholen in Vlaamse faciliteitengemeenten.
Zij duidt tevens de ministers van de Vlaamse regering aan. De bevoegdheden van
de Belgische federale overheid en deze van de Vlaamse (en andere) deelregeringen
worden vastgelegd door democratisch overleg tussen de verschillende
gemeenschappen en evolueren nog steeds. In Vlaanderen wordt echter aangedrongen
op constitutieve autonomie. Vlaanderen wil zijn eigen fiscale, bestuurlijke,
lokale en intermediaire zaken zelf regelen. De bevoegdheden die Vlaanderen nu
heeft zijn vastgelegd in de Belgische Grondwet en de Bijzondere Wet op de
Hervorming van de Instellingen. Vlaanderen verwierf haar huidige autonomie pas
na een lange ontvoogdingsstrijd. In het België van 1830 genoten de Vlamingen
beperkte politieke rechten en werd hun taal, het Nederlands, gediscrimineerd en
verboden in het openbare leven ten voordele van het Frans. In de tweede helft
van de 19de eeuw ontstond een Vlaamse Beweging. Die verwierf pas enige politieke
invloed na 1900, mede door de invoering van het algemeen, universeel stemrecht.
De rol van het Nederlands in Vlaanderen werd langzamerhand wettelijk erkend in
de rechtspraak, het onderwijs, de administratie, en de politiek. Het duurde
daarna nog tot het laatste kwart van de 20ste eeuw voor de Vlamingen gelijke
rechten verwierven. Het feit dat Vlaanderen vanaf de jaren 1960 uitgroeide tot
één van de sterkste economische regio's in de wereld, en Wallonië met een
verouderde "smokestack" industrie in een economische crisis verkeert, heeft
hoogstwaarschijnlijk een belangrijke rol hierbij gespeeld. In de
staatshervormingen van die periode werden door de belgische wetgever autonomie
gewesten en gemeenschappen voorzien. Vlaanderen besliste in 1980 om de Vlaamse
Gemeenschap en het Vlaamse Gewest samen te voegen. Het heeft nu één Vlaams
Parlement en één Vlaamse regering. De in Brussel gekozen leden van het parlement
kunnen evenwel niet meestemmen over Vlaamse gewestaangelegenheden. De Vlaamse
regering heeft haar zetel in Brussel, net als de Belgische regering (de Waalse
regering heeft zijn zetel in Namen). Vlaams Parlement: 124 Vlaamse
volksvertegenwoordigers die om de vijf jaar rechtstreeks worden verkozen
(recentste verkiezing: 13 juni 2004). Vlaamse regering: benoemd door het Vlaams
Parlement met ten hoogste elf ministers en geleid door de minister-president.
Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap: omvat alle klassieke departementen van
alle ministeries samen. Inzake de gewestbevoegdheid is het Vlaams Gewest op zijn
grondgebied bevoegd voor 'grondsgebonden' materies als economie,
werkgelegenheid, wegen, ruimtelijke ordening en milieu. Voor vele van deze
bevoegdheden moet het echter de bevoegdheid delen met de Belgische regering.
Daarenboven heeft Vlaanderen zeer weinig eigen fiscale inkomsten. Het is - net
zoals de andere deelstatelijke overheden - in hoge mate afhankelijk van de
Belgische schatkist. De Vlaamse Gemeenschap omvat alle inwoners van het Vlaams
Gewest en de inwoners van het tweetalig Brussels Hoofdstedelijk Gewest die
Nederlands spreken. Het is bevoegd voor taal, cultuur, onderwijs en de
zogenoemde 'persoonsgebonden materies', welzijns- en gezondheidszorg. Blijkt
echter dat de Belgische overheid nog aanzienlijke bevoegdheden behield en dat
zij veruit de meeste middelen blijft controleren. Ook financieel blijven
Belgische instellingen nog steeds oppermachtig. Vlaanderen Vlaanderen beschikt
dus, in vergelijking met andere deelstaten in federale landen zoals Canada,
Zwitserland, Duitsland en de VS, over minder bevoegdheden en minder fiscale
autonomie. Zo behoudt de nationale wetgever de bevoegdheid over de volledige
sociale zekerheid, daar waar de meeste andere federale staten hierin een
gedeelde verantwoordelijkheid voor nationale en deelstatelijke overheden kennen.
Op andere domeinen gaat de autonomie dan weer veel verder dan in andere federale
staten. Zo zijn in België de deelstaten autonoom bevoegd om verdragen te
sluiten, waar dat in andere federale staten enkel kan onder toezicht en mits
goedkeuring van de federale overheid. Vlaanderen blijkt ook over weinig
autonomie te beschikken inzake de feitelijke keuze van haar regeringscoalitie.
Tot nu toe dwongen de grote partijen steeds eenzelfde coalitie af als in de
nationale regering. Hierin is verandering gekomen in 2004, toen de
deelstaatverkiezingen voor het eerst niet meer samenvielen met de federale
verkiezingen. Door deze tekorten vertoont de Belgische staat nog steeds sterke
unitaire kenmerken, en tegelijk ook vele federale en zelfs enkele confederale
kenmerken (zoals de noodzakelijke dubbele meerderheden nodig voor wijzigingen
aan een bijzondere wet). Departementen Op Vlaams niveau worden ministeries «
departementen » genoemd. De Vlaamse overheid kent zeven departementen. De meeste
departementen worden weer onderverdeeld in administraties. De departementen van
de Vlaamse overheid zijn: Departement Coördinatie Departement Algemene Zaken en
Financiën Departement Wetenschap, Innovatie en Media Departement Onderwijs
Departement Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur Departement Economie,
Werkgelegenheid, Binnenlandse Aangelegenheden en Landbouw Departement Leefmilieu
en Infrastructuur (LIN) Politieke partijen Gedurende het grootste deel van de
twintigste eeuw werd de politiek in Vlaanderen - grotendeels onder het
'unitaire, Belgische bewind' - gedomineerd door de christelijke, socialistische
en liberale partijen (toen CVP, BSP en PVV). (Tijdens de jaren 1960 en 1970 zijn
deze vroegere unitaristische parijen opgesplitst in aparte Vlaamse, Franstalige
en enkele Duitstalige partijen). Deze drie waren sterk verbonden met aanverwante
syndicale en sociale organisaties. Men spreekt voor die conglomeraten over de
'zuilen'. Ze bestaan ook langs Franstalige kant. De zuilen slaagden er in grote
mate in om de normale democratische en bestuurlijke regels naar hun hand te
zetten. Zo verdeelden in het midden van de 20ste eeuw bijna alle benoemingen in
openbare diensten onder mekaar. Anno 2005 is deze verregaande verzuiling
enigszins teruggedrongen. De kwalijke effecten ervan zijn door wetenschappers
voldoende aangetoond: hogere openbare uitgaven dan in andere vergelijkbare
landen (de West-Europese democratische rechtsstaten); eerder lagere kwaliteit
van de openbare dienstverlening en tragere aanpassingen aan maatschappelijke
evoluties. Na de Tweede Wereldoorlog ontstond ook een Vlaamsgezinde
pluralistische partij, de Volksunie. Deze raakte wel soms in de regering en werd
zelfs een middelgrote partij. Aan het begin van de 21ste eeuw viel deze partij
uit elkaar in een eerder links-liberale vleugel (Spirit) en een nationalistische
vleugel (N-VA). Spirit sloot in 2002 een kartel met de SP.A en N-VA deed in 2004
hetzelfde met de in de in CD&V omgedoopte christelijke volkspartij (CVP).
Individuele ex-Volksunie mandatarissen sloten zich aan bij de liberale VLD en de
CD&V. Vlaanderen is het noordelijke deel van België. Het Nederlands is er de
officiële taal en de inwoners worden Vlamingen genoemd. In de jaren zeventig
ontstond ook een van de eerste groene partijen in Europa, Agalev (een
letterwoord voor "Anders GAan LEVen"). Deze haalde als eerste groene partij
zelfs volksvertegenwoordigers. Ze maakte deel uit van enkele regeringen en
oefent nog steeds een zekere invloed uit zoals op het vlak van o.a. milieu,
wapenhandel en kernenergie; ze kampt echter met overlevingsproblemen sinds haar
laatste regeringsdeelname. Op 15 november 2003 koos Agalev voor een nieuwe naam:
Groen!. Eind jaren '70 ontstond uit onvrede van een aantal Vlaams-nationalisten
met het Egmontpact het Vlaams Blok. Deze partij groeide gestaag, vooral door
haar extreme anti-vreemdelingen standpunten, en na haar grote vooruitgang bij de
verkiezingen in 1991 spraken alle Vlaamse democratische partijen af om geen
coalities aan te gaan met deze partij (het zogenaamde cordon sanitaire). In 2004
werd een rechtszaak aangespannen tegen enkele vzw's rond het Vlaams Blok. Het
Hof van Beroep te Gent veroordeelde deze vzw's vanwege hun medewerking met een
racistische organisatie. De partij veranderde hierna haar naam in het Vlaams
Belang, maar behield intern haar extreme anti-vreemdelingen standpunten. Bij de
gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 ging het Vlaams Belang in de meeste
steden vooruit en boekte het winst. In Antwerpen is het niet langer de grootste
partij. Lijst Minister-Presidenten Yves Leterme, 2004-heden CD&V Bart Somers,
2003-2004, VLD Patrick Dewael, 1999-2003, VLD Luc Van den Brande, 1992-1999, CVP
(nu CD&V) Gaston Geens, 1981-1992, CVP (nu CD&V) Separatisme In Vlaanderen is
een heterogene beweging actief, die Vlaanderen meer autonomie wil bezorgen. Deze
beweging is zeer divers en bestaat uit verschillende strekkingen, en ook
fracties in de bestaande traditionele partijen. Zo is er een
afscheidingsbeweging met partijen en verenigingen, zoals Vlaams Belang, N-VA en
VVB. Afhankelijk van de opiniepeiler wordt de aanhang van de
afscheidingsbeweging in dit geheel tussen de 13 en de 51% van de bevolking
geschat. Ook de doelen van de verenigingen verschillen. De hoofdmoot wordt
ingenomen door hen die een soevereine Vlaamse deelstaat van de EU wil stichten,
maar een niet onaanzienlijk deel wil een confederale staatsstructuur, en
sommigen willen een hereniging van Vlaanderen en Nederland tot Groot-Nederland.
Nog andere willen het huidige federalisme versterken door de deelstaten meer
fiscale en financiële autonomie te geven. Binnen het OVV vinden we zowat al deze
strekkingen terug. In 2005 schreef de denkgroep In de Warande een manifest voor
de de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Economie De Vlaamse economie is een van
de meest productieve van de hele wereld. Dit steunt onder meer op een hoog
opleidingspeil, relatief hoge inspanningen voor onderzoek en ontwikkeling in de
bedrijven, veel vestigingen van internationale bedrijven, vooral in
hoogtechnologische sectoren, en een goede talenkennis, gekoppeld aan een grote
verdraagzaamheid tegenover bedrijven en werknemers uit de meeste andere landen.
Dit alles schraagt een hoge welvaart. De laatste jaren (decennia) stagneert de
Vlaamse economie structureel. Dit wordt toegeschreven aan een nog steeds
toenemende bureaucratie, aan de (deels niet-omkeerbare) transfers naar Wallonië
en Brussel, aan laagproductieve openbare diensten (vooral in de Belgische
instellingen en administraties), de extreem hoge lopende uitgaven van de
Belgische overheden en tegelijk lage investeringen, evenals aan de te lage
innovatie in vele economische sectoren. Mede daardoor zijn de loonlasten in
Vlaanderen één van de hoogste van de hele wereld. Maar aan de ander kant is ook
de productiviteit per werknemer nog steeds één van de hoogste ter wereld. De
naam 'Vlaanderen' verwijst zowel naar de 'Vlaamse gemeenschap' in de
maatschappelijke en politieke zin, als naar de bestuurlijke instellingen (de
Vlaamse Gemeenschap en het Vlaams Gewest), die gevestigd zijn te Brussel. Deze
stad is zowel hoofdstad van België als van Vlaanderen. Het vormt ook een gewest,
naast het Vlaamse en het Waalse gewest. Vlaamse bevolking Zo vinden we
verschillende Vlaamse vluchtelingen bij de redacteurs van de Statenbijbel, wat
een factor was bij de invloed van het Zuid-Brabants op de Nederlandse taal. Ook
begin twintigste eeuw trokken vele duizenden Vlamingen, vooral uit Oost- en
West-Vlaanderen, weg voor de hier toen heersende economische ellende, vooral
naar Canada, de Verenigde Staten en Zuid-Amerika. De meer recente immigranten,
evenals de joden, zijn nog min of meer als afzonderlijke etnische groepen
herkenbaar. Dat geldt met name voor de Italianen, Hongaren en Polen die in het
midden van de 20ste eeuw naar Vlaanderen kwamen, voor Noord-Afrikanen en Turken
(2de helft van 20ste eeuw), voor de EU-burgers die zich hier vestigden als
werknemers voor Europese en internationale instellingen, en voor de recentste
immigratiegolven uit Oost-Europa. Gedurende de hele twintigste eeuw bestond er
ook een zekere immigratie van voornamelijk rijke Franstaligen die zich vooral in
Vlaams-Brabant vestigden. Met uitzondering van sommige Ortodox-Joodse en
islamitische immigranten en van een deel van de Franstalige inwijkelingen
integreerden de meeste immigranten goed in Vlaanderen na enkele generaties. Deze
is en door de eeuwen heen redelijk sterk vermengd met vele immigratiestromen. In
recente tijden bleven deze immigraties echter steeds beperkt in aantal, en in
interne migraties. De etnische kern van de huidige Vlaamse bevolking bestaat uit
de toen Dietstalige (voorloper van het Nederlands) bevolkingsgroepen in de
toenmalige Nederlanden - de '17 provinciën' - die overwegend katholiek en onder
Spaanse heerschappij bleven in de 17e eeuw. Dit werd aangevuld met wat hogere
burgerij en adel, beide, zoals in heel Europa, Franstalig of verfranst. Uit de
Middeleeuwen stamt ook de kleine joodse minderheid, die zich vooral in Antwerpen
en Brussel vestigde. Vlaanderen kende in zijn geschiedenis twee grote
emigratiestromen, een ten tijde van de Contrareformatie en een bij de wisseling
tussen negentiende en twintigste eeuw. Onder Spaans bewind werden vele
tienduizenden protestanten verjaagd. De meeste trokken toen naar Amsterdam en
Noord-Nederlandse provincies. Ze droegen daar bij tot de zogenaamde Hollandse
Gouden Eeuw. Godsdiensten en levensbeschouwingen in Vlaanderen Openbaar
onderwijs, ingericht door de Vlaamse overheid, gemeenten en provincies vormt de
tweede grote groep met een 30 à 35% van de leerlingen. Historisch was Vlaanderen
bijna volledig katholiek, met enkele beperkte protestantse kernen sinds de
opkomst ervan. Anno 2005 is die religieuze overtuiging echter danig verzwakt. De
tweede levensbeschouwelijke overtuiging is nu de 'vrijzinnigheid'. Islamieten
vormen naar schatting 3% van de Vlaamse bevolking; protestanten, anglicanen,
orthodoxen en joden elk minder dan een procent. Deze zes opgesomde groepen zijn
de erkende religieuze en levensbeschouwelijke overtuigingen. Alleen is er bij de
Islamietische groep nog een achterstand op het vlak van de officiële
subsidiëring van immams, moskeën en eigen scholen. Katholieken, protestanten en
joden hebben ook eigen scholen voor leerlingen van alle leeftijden. De
katholieke scholen worden in praktijk ook bezocht door véle niet-katholieke
leerlingen, met name door vele islamieten die een religieus onderricht verkiezen
boven een neutraal. Het katholieke onderwijs heeft door die relatieve openheid,
plus historische redenen en een perceptie van hogere prestige en kwaliteit, een
aandeel van 60 à 70%, afhankelijk van de leeftijd. Lijsten Vlaamse regio's
Vlaanderen van A tot Z Vlag van Vlaanderen Lijst van Vlaamse artiesten Lijst van
Vlaamse bands naar genre Lijst van Vlaamse gemeenten Lijst van Vlaamse politieke
partijen Lijst van Vlaamse olympische medaillewinnaars Lijst van Vlaamse
ondernemingen Lijst van gemeentevlaggen in Vlaanderen Zie ook Geschiedenis van
Vlaanderen Verkiezingen in Vlaanderen Externe links Vlaamse Overheid
(www.vlaanderen.be) Dag Vlaanderen Vlaams Parlement Vlaamse regering Vlaamse
Gemeenschapscommissie (VGC) Toerisme Vlaanderen Vlaamse Radio en Televisie Het
hedendaagse Vlaanderen mag niet verward worden met het historische graafschap
Vlaanderen. Dat omvatte ruwweg Oost-, West-, Frans-, Zeeuws- en Romaans
Vlaanderen. In Frankrijk wordt de term 'Flandre' ook gebruikt als het geheel van
de Franse departementen 'Nord' en 'Pas-de-Calais' en het Belgische Vlaanderen.
Het huidige Vlaanderen omvat grote delen van de historische regio's Vlaanderen,
Brabant en Limburg. Vlaamse provincies 1 Antwerpen 2 Limburg 3 Oost-Vlaanderen 4
Vlaams-Brabant 5 West-Vlaanderen Naast deze vijf provincies kent Vlaanderen ook
een specifiek intermediair bestuur voor de Vlamingen in Brussel en hun
instellingen, de Vlaamse gemeenschapscommissie ('VGC'). Geografie Bestuurszetel:
Brussel Grootstedelijk gebied: Vlaamse Ruit Grote steden: Antwerpen, Gent,
Mechelen, Leuven, Hasselt, Brugge, Kortrijk, Oostende, Aalst, Sint-Niklaas, Genk
Zie ook: Lijst van Vlaamse gemeenten Kustlijn: 66 km Hoogste punt: Remersdaal,
287,5 m Deze spanningen namen toe toen Geert Bourgeois, de voorman van de
traditionalistische en centrum-rechtse Vlaams-nationalistische vleugel binnen de
Volksunie, in 2000 door de leden tot voorzitter verkozen werd als tegenkandidaat
tegen toenmalig voorzitter Patrik Vankrunkelsven. Tijdens de onderhandelingen
over het Lambermont-akkoord, dat de verdere staatshervorming van België moest
regelen, kwam het tot een breuk. Het partijbestuur keurde het akkoord goed, maar
Bourgeois verwierp het en trad af als voorzitter. Op 13 oktober 2001 viel de
partij uit elkaar in drie groepen: "De Toekomstgroep", rond Bert Anciaux,
"Vlaams-Nationaal", ook wel Oranjehofgroep genoemd, rond Geert Bourgeois, en
"Niet splitsen", rond Fons Borginon, en verder Nelly Maes en Johan Sauwens. Geen
van de drie groepen won het referendum. De groep Vlaams-Nationaal haalde het
meeste stemmen onder de Volksunie-leden met 47,18%, en "erfde" de
infrastructuur. De financiële middelen werden onder de drie groepen verdeeld.
Kort na het referendum hield de groep "Niet splitsen" (30,18%) op te bestaan. De
Toekomstgroep (22,63%) richtte een nieuwe partij op onder de naam spirit en de
groep "Vlaams-Nationaal" deed dat onder de naam N-VA. Nelly Maes sloot zich aan
bij spirit, terwijl Johan Sauwens lid werd van de CD&V. Fons Borginon, Patrik
Vankrunkelsven, Vincent Van Quickenborne, Annemie Vandecasteele en Sven Gatz
sloten zich uiteindelijk aan bij de VLD. Boegbeelden Voorzitters Walter
Couvreur: 1954-1955 Frans Van der Elst: 1955-1975 Hugo Schiltz: 1975-1979 Vic
Anciaux: 1979-1986 Jaak Gabriëls: 1986-1992 Bert Anciaux: 1992-1998 Patrik
Vankrunkelsven: 1998-2000 Geert Bourgeois: 2000-2001 Fons Borginon: 2001 Andere
opmerkelijke figuren Andere opmerkelijke figuren bij de Volksunie waren Maurits
van Haegendoren, Maurits Coppieters, Daniel Deconinck, Antoon Roosens, Lode
Claes, Toon Van Overstraeten, Willy Kuijpers, Jef Valkeniers, Nelly Maes, Johan
Sauwens, Paul Van Grembergen, Hugo Coveliers, André Geens, Bart Somers, Els Van
Weert, Annemie Vandecasteele, Frieda Brepoels, Jan Loones, Kris Van Dijck en
Geert Lambert. Verschillende kopstukken van het Vlaams Blok (Vlaams Belang),
startten hun politieke carrière als tweederangsfiguren bij de Volksunie, zoals
Karel Dillen, Wim Verreycken, Roeland Raes, Francis Van den Eynde en Frank
Vanhecke. Externe link Volksunie http://www.n-va.be / http://www.spirit.be / De
Volksunie is een voormalige Vlaams-nationalistische politieke partij.
Geschiedenis De Volksunie werd opgericht op 14 december 1954 onder impuls van
Frans Van der Elst, Walter Couvreur, Herman Wagemans, Rudi van der Paal, Wim
Jorissen, Ludo Sels, Frans Baert en René Proost als politieke vleugel van de
radicale Vlaamse beweging. De VU was daarmee de opvolger van de Christelijke
Vlaamse Volksunie (« CVV »), die nog deelnam aan de verkiezingen op 11 april
1954. De CVV behaalde toen een verkozene: Herman Wagemans in Antwerpen. De
nieuwe partij recruteert haar aanhang overwegend in kringen van gelovige
Vlamingen, de kleine burgerij en in de intellectuele middenklasse. Naast een
rechtervleugel, waarin heimwee naar het verleden overheerst, en een sterke
centrumgroep doet ook een sociaal progressieve minderheid zich tegen het einde
van de jaren 1960 gelden. Regelmatig komt de partij in aanvaring met andere
Vlaams-nationalistische verenigingen (o.a. de Vlaamse Militanten Orde), die
struikelen over haar federalistische en consequent democratische en
parlementaire ingesteldheid. De VU had het in de beginjaren niet echt makkelijk.
Pas in 1965 kon zij met ongeveer 7 procent van de stemmen 12
volksvertegenwoordigers naar Brussel sturen. Naarmate de partij echter
succesrijker werd, verbreedde ze haar programma tot andere maatschappelijke
thema's. Zo was de Volksunie de eerste partij in België die aandacht had voor de
milieuproblematiek en het in zijn programma opnam. In 1971 bereikte de partij
haar historisch hoogtepunt: 11 procent van de stemmen, wat goed was voor 21
volksvertegenwoordigers en 19 senatoren. Toen de Volksunie in 1978 het
Egmontpact goedkeurde en in de regering kwam, scheurde de radicale vleugel zich
af om het Vlaams Blok op te richten. In de jaren '80 werd bij de Volksunie
Jongeren het idee gelanceerd van "« Integraal federalisme »", wat later één van
de ideologische pijlers van spirit zou worden. (" « Integraal federalisme. Naar
een federale samenleving » ", Volksunie-jongeren (VuJo), 1980) In de jaren '90
probeerde voorzitter Bert Anciaux de partij opnieuw succesvol te maken door het
accent te verschuiven van het Vlaams standpunt naar het Links-liberalisme.
Hiervoor ging hij een alliantie aan met de pas opgerichte links-liberale
vereniging ID'21 onder de naam VU&ID. Dit experiment zorgde niet voor het
verhoopte succes en leidde tot spanningen binnen de Volksunie. Officiële website
Woestijnvis Woestijnvis is een Vlaams televisiebedrijf, vernoemd naar een
verspreking in het televisieprogramma « Rad van Fortuin ». In dit VTM-programma
gaf een kandidaat met de letters W..ST..NV.S op de bordjes als antwoord
"woestijnvis". Dat moest "woestijnvos" zijn. Woestijnvis werd opgericht in 1997
door Wouter Vandenhaute (die anno 2005 nog steeds de gedelegeerd bestuurder is),
samen met Tom Lenaerts en Erik Watté. Het eerste programma (« Man Bijt Hond »)
werd uitgezonden op 1 september 1997. In 2000 nam de Vlaamse
Uitgeversmaatschappij VUM (uitgever van o.a. de krant De Standaard) een
participatie van 20% in Woestijnvis, die later tot 40% werd verhoogd. Het
productiehuis Woestijnvis is producent van diverse televisieprogramma's voor de
VRT, waarmee het een exclusiviteitscontract heeft tot 2011. Een aantal van hun
programma's is verkocht aan buitenlandse televisiezenders, zoals bijvoorbeeld
"Man bijt hond" aan de Nederlandse NCRV. Woestijnvis is gevestigd op het
bedrijventerrein « Horizonpark » te Zaventem. Het gebouw deed dienst als het
Cynalco-gebouw uit Het Eiland. In 2006 verhuist Woestijnvis, als alles volgens
plan verloopt, naar Vilvoorde. Programma's « Euro 2000 » (2000) « Mannen Op De
Rand Van Een Zenuwinzinking » (2001) « Alles Komt Terug » (2001) « Napels Zien »
(2000-2003) « De Blijde Boodschap » (2002) « Bal Mondial » (2002) « De Fiets van
Pavlov » (2002) « De Pappenheimers » (2003-?) « De Slimste Mens ter Wereld »
(2003-?) « Het Rob-rapport » (2004) « Man Bijt Hond » (1997-?) « Het Eiland »
(2004-2005) « Het Geslacht De Pauw » (2004-2005) « Vive le Tour »,
wieleromkadering voor Sporza op één (2005) « Studio 11 », omkadering van de
Belgische voetbalcompetitie voor Sporza op één (2005-?) « 11 », omkadering van
de Belgische voetbalcompetitie voor Belgacom TV (2005-?) « Neveneffecten »
(2005, 2007) « De Believers » (2006) « De Parelvissers » (2006) « De moeder van
mijn dochter » (2006) « Alles Uit De Kast » (2006-?) « Alles Kan Beter »
(1997-1999) « Willy's en Marjetten » (2006-?) « Nooitgedacht » (2006-?) « De
Commissie Wyndaele » (1997-1998) « De XII Werken Van Vanoudenhoven » (1998-1999)
« De Mol », doorverkocht aan een 40-tal landen en winnaar van de Gouden Roos
2000 van Montreux (1999, 2000, 2003) « Wijlen De Week » (1999) « De Laatste Show
» (1999-?) « In De Gloria » (2000-2001) « De Quizmaster » (2000) Bonanza Na het
succes van een opdracht uit « De XII Werken van Vanoudenhoven » (maak een
tijdschrift dat meer verkoopt dan Humo), besloot Woestijnvis zelf een weekblad
op te starten. In januari 2001 startte een « Nieuw Fijn Weekblad van Woestijnvis
» onder de naam « Bonanza ». Het werd als concurrent voor het populaire weekblad
Humo gepositioneerd. Het blad was echter een kort leven beschoren en in augustus
van hetzelfde jaar verdween het van de markt. Humo reageerde opgelucht met een
grote advertentie in het laatste nummer. Twee cowboys staan in de krantenwinkel:
« Bonanza stopt? Damned, doe me dan maar weer een Humo ». Externe links Willem
Elsschot overleed op 78-jarige leeftijd in zijn geboortestad Antwerpen en werd
aldaar begraven op het Schoonselhof. Postuum werd hem ook de Staatsprijs voor de
literatuur toegekend. Na zijn dood Elsschots werken zijn nog steeds geliefd bij
een ruim publiek. Het dubbelwerk « Lijmen/Het Been » is in 2000 verfilmd door
Robbe de Hert; in 2002 maakte Frank Van Passel een Engelstalige verfilming van «
Villa des Roses » met een internationale cast. Ook Kaas werd verfilmd, in 1999,
door Orlow Seunke. In 2004 wilden drie kleinzonen delen van het archief van
Elsschot verkopen. De dochter van Elsschot, Ida de Ridder en andere familieleden
wisten dat via een kort geding in december 2004 te verhinderen. Zij vonden dat
de nalatenschap bij elkaar moest blijven. Het archief van Elsschot was in beheer
bij zijn oudste zoon Walter, bij zijn overlijden kwam het in handen van de
kleinzonen, Walter, Fons en Christiaan de Ridder. Werk Willem Elsschot
publiceerde zijn eerste gedichten in het tijdschrijf « Alvoorder ». Zijn echte
loopbaan als schrijver begon in Rotterdam. Daar schreef hij « Villa des Roses »
(1913), in een sterk door het naturalisme beïnvloede stijl. Zijn bekendste
werken volgden in de jaren 20 en 30: « Lijmen » (1924), « Kaas » (1933), « Tsjip
» (1934) en « Het Been » (1938). De werken « Lijmen » en « Het been » vormen
samen een geheel. Elsschot zelf treedt hier op als « Laarmans ». In Lijmen leert
Laarmans de kunst van het aansmeren van reclame aan argeloze personen. In het
vervolg hiervan moet Laarmans het geld ophalen bij een weduwe, die nog steeds
moet betalen voor stapels wereldtijdschriften, terwijl de klachten over haar
been steeds erger worden. Dit tweede deel werd geschreven op verzoek van Menno
ter Braak. Centrale thema's die vaak in zijn boeken voorkomen zijn het
zakenleven (« Lijmen », « Het Been » en « Kaas ») en het gezinsleven (« Tsjip »
en « De Leeuwentemmer » (1940)). Een scherpe aanval op de totalitaire macht, die
de Rooms-Katholieke Kerk uitoefende op het Vlaamse platteland, is het verhaal «
De Verlossing » (1921). Vlak na de Tweede Wereldoorlog schreef Elsschot nog een
van zijn meesterwerken: « Het Dwaallicht » (1946). De werken van Elsschot laten
zich opmerken door een teder cynisme en door nauwkeurige beschrijvingen van de
omgeving. Het taalgebruik is nuchter, helder en zakelijk en doet ook vandaag nog
opvallend modern aan. Elsschot schrijft nooit een woord te veel, en zijn
complete oeuvre beslaat dan ook niet meer dan een achthonderdtal bladzijden.
Elsschot heeft zijn visie op de kunst van het schrijven beknopt uiteengezet in
de inleiding van de roman « Kaas ». Willem Elsschot Omstreden was het gedicht
over August Borms, de Vlaams-nationalistische collaborateur die werd
terechtgesteld. Sommigen verwijten dit Elsschot, anderen zien het als een
pamflet tegen de doodstraf. Elsschot schreef ook een gedicht gewijd aan Marinus
van der Lubbe, opgedragen aan Simon Vestdijk die ook een gedicht over deze
vermeende brandstichter van de Duitse Rijksdag schreef. Citaten « (Uit het
gedicht: "Het Huwelijk") » Ik heb geleerd dat zwijgen niet verbeterd kan worden.
Voor de oorlog was een Vlaming slechts een sukkelaar zonder meer, omdat hij geen
Frans kende, of een gek omdat hij 't wèl kende en tóch van die kennis in 't
publiek geen gebruik maakte. De term wereldtijdschrift. Laat het stikken in zijn
centen, in zijn kaas en in zijn krenten, in zijn helden als daar zijn: Tromp, De
Ruyter en Piet Hein. (over Nederland, uit het gedicht over van der Lubbe) Men
kan proberen een brood te bakken, maar men probeert geen schepping. Men probeert
ook niet te baren. Waar zwangerschap bestaat, volgt het baren van zelf, ten
gepasten tijde. Tussen droom en daad, staan wetten in de weg en praktische
bezwaren, en weemoedigheid, die niemand kan verklaren. Het Huwelijk Een fragment
« Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd » « in d'ogen van zijn vrouw de
vonken uit kwam doven, » « haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had
doorkloven » « toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt. » ... Willem
Elsschot (Antwerpen, 7 mei 1882 -- ald., 31 mei 1960) was een Vlaams
romanschrijver en dichter (pseudoniem van Alfons-Jozef de Ridder). Hij
produceerde slechts 750 pagina's proza, maar heeft een grote invloed gehad. «
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. » « Ik moet de schimmel
van mijn stramme voeten wassen » « en rennen door het vuur en door het water
plassen » « tot bij een ander lief in enig ander land. » « Maar doodslaan deed
hij niet, want tussen droom en daad » « staan wetten in de weg en praktische
bezwaren, » « en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, » « en die des
avonds komt, wanneer men slapen gaat. » Prijzen 1948 - Driejaarlijkse
Staatsprijs van België voor verhalend proza 1951 - Constantijn Huygensprijs 1960
- Staatsprijs ter bekroning van een schrijversloopbaan Levensbeschrijving
Bibliografie 1940 - « De leeuwentemmer », roman 1942 - « Het tankschip »,
novelle 1946 - « Het dwaallicht », novelle 1953 - « De landman van Chicago, of
hoe men uitgever wordt van een landbouwblad », blijspel in twee bedrijven
(toegeschreven aan Elsschot; veel later ontdekt in Snoecks Almanak, waarin het
als een smalle kolom naast door Alfons de Ridder geworven advertenties was
opgenomen; anderen vinden de tekst "te Vlaams") 1957 - « Verzameld werk » 1979 -
« Zwijgen kan niet verbeterd worden Ongebundelde teksten », met jeugdgedichten,
journalistiek werk, een brief aan zijn zoon. 1913 - « Villa des Roses », roman
1921 - « Een ontgoocheling », novelle 1921 - « De verlossing », roman 1924 - «
Lijmen », roman (verfilmd in combinatie met Het Been). 1933 - « Kaas », roman
(Dit is in 2003 als toneelstuk uitgevoerd; het is vertaald in het Duits, Engels
en Italiaans) 1934 - « Verzen van vroeger », poëzie 1934 - « Tsjip », roman 1937
- « Pensioen », roman 1938 - « Het been », roman Vanuit zijn reklamewerk: «
Almanak der Kroostrijke Gezinnen », vijf maal verschenen Bronnen Artikel « De
kracht van 'Lijmen' », NRC Handelsblad, 11 mei 2002 Artikel « Elsschot de
pionier », NRC Handelsblad, 16 januari 2001 Voorwoord van het boek « Zwijgen kan
niet verbeterd worden », 1979, door Annemarie Kets-Vree Artikel bij verschijnen
van « Zwijgen kan niet verbeterd worden », NRC Handelsblad, 29 februari 1980
Artikel « Lijmen-achtig toneelstuk van Elsschot ontdekt », NRC Handelsblad, 18
september 2003 Artikel « Conflict in familie schrijver », NRC Handelsblad, 27
december 2004 Artikel « Kaboutertje kan schrijven », NRC Handelsblad, 9 april
2004 Artikel « Elsschot », door Frits Abrahams «, NRC Handelsblad, 29 maart 2004
» Artikel « Minnares Elsschot », NRC Handelsblad, 29 maart 2004 Artikel « Kunst
en blote billen », NRC Handelsblad, 18 oktober 2003 Artikel « Wereldtijdschrift
», NRC Handelsblad, 14 oktober 2003 Externe link Willem Elsschotgenootschap
Elsschot is in Antwerpen geboren en was een zoon uit een bakkersgezin. Hij
studeerde in Antwerpen onder meer aan de Antwerpse gemeenteschool in de Van
Maerlantstraat, het atheneum en het Hoger Handelsinstituut, maar maakte zijn
studies aan het atheneum niet af. Op het atheneum kwam zijn voorliefde voor de
literatuur tot bloei. Hij oefende verschillende beroepen uit: niet enkel in
Antwerpen en Brussel maar ook in Parijs en Rotterdam. Vanaf 1912 werkte De
Ridder voor het tijdschrift « La Revue Continentale Illustrée », dat eigendom
van zijn vriend Jules Valenpint, die model stond voor het personage Boorman.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog ging dit door de economische omstandigheden in
België op de fles. Gedurende de Eerste Wereldoorlog was hij secretaris van het
Nationaal Comité voor hulp en voeding in Antwerpen. Na de oorlog stichtte hij
zijn eigen reclamebureau dat hij tot aan zijn overlijden bleef besturen. In die
rol schreef hij onder andere een tekst met de titel "Lofzang op de mostaard"
(eet mosterd van Tierenteyn Ferdinand / veruit de bekwaamste fabrikant / van ons
beminde Belgenland). Hij was gespecialiseerd in gedenkboeken van bedrijven en
winkeliersverenigingen. Elsschot hield niet van de reklamewereld. Vlak voor zijn
dood in 1960 formuleerde hij het als volgt: " Niet alleen walg ik van de
reclame, maar ook van de commercie in het algemeen. En ik heb Lijmen geschreven
omdat ik er op een of andere manier van af moest komen. Ik moest wel reclame
bedrijven, want van mijn pen heb ik nooit kunnen leven. " Met de huwelijkstrouw
nam Elsschot het niet zo nauw, zo had hij tussen 1946 en 1951 een relatie met de
dichteres Liane Bruylants. Volgens haar zou hij ook nog een andere relatie
hebben gehad met een onbekende vrouw. Alfons de Ridder was van 1942 tot 1960 de
advertentie-acquisiteur van Snoecks. Brabantse Pijl De Brabantse Pijl is een
wielerwedstrijd voor profrenners in Belgisch Brabant ten zuid-westen van Brussel
waarin onder andere de Alsemberg moet worden beklommen. Nadat jarenlang
Sint-Genesius-Rode zowel start- als aankomstplaats was, is de start sinds 2004
verlegd naar Zaventem. Dit houdt in dat de renners nu veeleer het gebied ten
zuid-oosten van Brussel aandoen alvorens, na enkele lokale ronden met daarin de
beklimmingen van de Alsemberg en de Bruine Put, te finishen op de Alsemberg.
Overzicht winnaars 1970 -- Herman Van Springel 1971 -- Joseph Spruyt 1972 --
Eddy Merckx 1973 -- Johan De Muynck 1974 -- Herman Van Springel 1975 -- Willem
Peeters 1976 -- Freddy Maertens 1977 -- Frans Verbeeck 1978 -- Marcel Laurens
1961 -- Pino Cerami 1962 -- Budo Janssens 1963 -- Joseph Wouters 1964 -- Arnaldo
Pambianco 1965 -- Willy Bocklandt 1966 -- Jan Janssen 1967 -- Roger Rosiers 1968
-- Victor Van Schil 1969 -- Willy In 't Ven 1988 -- Johan Capiot 1989 -- Johan
Capiot 1990 -- Frans Maassen 1991 -- Edwig Van Hooydonck 1992 -- Johan Capiot
1993 -- Edwig Van Hooydonck 1994 -- Michele Bartoli 1995 -- Edwig Van Hooydonck
1996 -- Johan Museeuw 1979 -- Daniel Willems 1980 -- Michel Pollentier 1981 --
Roger De Vlaeminck 1982 -- Claude Criquielion 1983 -- Eddy Planckaert 1984 --
Ronny Van Holen 1985 -- Adri van der Poel 1986 -- Johan van der Velde 1987 --
Edwig Van Hooydonck 2006 -- Oscar Freire 1997 -- Gianluca Pianegonda 1998 --
Johan Museeuw 1999 -- Michele Bartoli 2000 -- Johan Museeuw 2001 -- Michael
Boogerd 2002 -- Fabien De Waele 2003 -- Michael Boogerd 2004 -- Luca Paolini
2005 -- Oscar Freire Externe link Officiële website van de organisatie
Gebeurtenissen vanaf 1999 Bij de parlementsverkiezingen van 13 juni 1999 leden
de regeringspartijen een grote nederlaag ten gevolge van de zogenaamde
dioxinecrisis. Guy Verhofstadt, de latere premier en voorzitter van de VLD, werd
tot formateur aangesteld en bracht een regering van liberalen, socialisten en
groenen tot stand. Voor het eerst sinds 1958 werd er geregeerd zonder de CVP.
Tijdens de Kosovo-crisis in 1999 namen 600 Belgische paracommando's deel aan
Allied Harbour, de NAVO-operatie ter bescherming van de Kosovaarse vluchtelingen
in Albanië. In datzelfde jaar vertrokken 1100 militairen naar Kosovo om deel te
nemen aan KFOR, de NAVO-vredesmacht voor Kosovo. In december 1999 kondigde de
regering Verhofstadt aan om opnieuw een actief buitenlands beleid te voeren, met
name in Centraal-Afrika waar o.a. de oude kolonie van België, Congo, ligt. Zo
gauw daar vrede in de regio zou zijn zou België zich inspannen om de wederopbouw
politiek en financieel te steunen. Op 1 januari 1999 werd de euro ingevoerd en
vanaf 1 januari 2002 werd de frank volledig door de euro vervangen. Zie ook
België Geschiedenis Geschiedenis van Europa Jaartallentabel België Verder werden
de Romeinse kolonies in Trier en Keulen afzetgebied voor de producten van de
Noord-Gallische landbouw en de inheemse ambachten. Er ontstonden zelfs enkele
grote landbouwbedrijven (villae) en plaatsen als Tongeren en Doornik kregen een
stedelijk karakter. Ook kleinere dorpen en gemeenschappen (vici) bloeiden op en
de handel met Italië en de rest van Gallia werd steeds intensiever. Aan de kust,
in het westen van België, ontstonden vissersdorpen en zoutwinningsbedrijven. Ook
de textielnijverheid kwam sterk opzetten en er werden grote kuddes schapen
gehouden voor de wol. Andere economische activiteiten waren houthakken,
kolenbranden, ijzer-, zink,- en kalksteenwinning. Vanaf 256 staken Frankische
krijgers de Rijn over en werd geheel Gallia geplunderd en werden vele steden en
dorpen verwoest. Rond 280 werden de invallers verdreven, maar een stam, de
Saliërs bleef de Belgische gebieden binnenvallen. Uiteindelijk werd er tussen de
Romeinen en deze Frankische stam rond 296 een verbond gesloten en werden ze als
verdedigers van de rijksgrens tussen Nijmegen en de zee aangesteld. Vanaf ca.
297 werd Belgica door keizer Diocletianus gesplitst in Belgica Prima in het
zuidoosten en Belgica Secunda in het westen. Het in het noordoosten gelegen
Germania Inferior was al op het einde van de eerste eeuw van Belgica losgemaakt.
Uiteindelijk bezweek het West-Romeinse rijk onder de druk van de binnentrekkende
Germaanse stammen in de 3e eeuw. De Romeinen trachtten stand te houden door de
bouw van verdedigingssystemen, zoals bv de garnizoenstad in Oudenburg en de
grote verkeersweg te Liberchies,. « Zie ook Romeinen in België » De
Merovingische en Karolingische periode Het gezagsvacuüm dat in Noord-Gallia
ontstond werd door de Salische Franken aangegrepen om verder naar het zuiden af
te zakken en ze maakten Doornik tot de hoofdstad van hun nieuwe rijk. Een van de
belangrijkste families was die der Merovingers met onder meer Chlodovech I, die
vanuit Doornik de basis legde van het Frankische rijk. Zijn belangrijkste
opvolgers, Chlotarius en Dagobert, brachten verdere eenheid in het Frankische
rijk. Door het ontstaan van de eerste parochies in de 7e eeuw ontstonden er
grote veranderingen in het aanzicht van het platteland. Boven de daken van de
plattelandswoningen torenden opeens grote kerken en basilieken, zoals de
Sint-Gertrudis-Kerk van Nijvel en de Sint-Baafs en Sint-Pieters te Gent. Deze
laatsten werden gesticht in 676 door Amandus (de apostel van Vlaanderen). In 675
werd de abdij van Stavelot-Malmédy opgericht door Remaclus (de apostel van
Wallonië). Zo worden er tussen 630 en 740 ca. 50 abdijen opgericht in
Romaans-België. In 639 werd het rijk echter verdeeld in Austrasië en Neustrië,
waarvan de grens dwars door het huidige België liep. De macht van de koningen
nam echter zienderogen af doordat de hofmeiers, de beheerders van de koninklijke
goederen, hun machtspositie begonnen te verstevigen. In 719 liet Karel Martel
zich uitroepen tot hofmeier van het gehele Frankische rijk, en het lukte hem
zelfs nog om het grondgebied uit te breiden. Na de dood van koning Theodorik IV
oefende Martel in eigen naam de koninklijke macht uit. In 751 werd de laatste
Merovingische vorst afgezet en vestigde zich de dynastie van de Karolingers.
Belangrijkste vorst werd Karel de Grote die in 800 keizer werd van een
christelijk Europees eenheidsrijk. Ook de macht en de rijkdom van de
rooms-Katholieke kerk nam sterk toe. Onder het bewind van Karel de Grote en zijn
opvolger Lodewijk de Vrome (814-840) heerste er in dit gebied rust en vrede en
bloeide de (landbouw)economie hoog op. « Zie ook Franken » - « Franken in België
» Geschiedenis van België De na-Karolingische periode en de middeleeuwse
vorstendommen Na de dood van Lodewijk de Vrome in 840 verdween de eenheid in het
Frankische rijk en door het Verdrag van Verdun in 843 werd het rijk in drieën
verdeeld: West-, Midden- en Oost-Francië. De Schelde vormde de grens tussen
West- en Midden-Francië. Het noordelijke deel van Midden-Francië kreeg later de
naam Lotharingen. Het grootste deel van het huidige België behoorde tot
Neder-Lotharingen. Door invallen van de Noormannen en het verval van het
centrale gezag zagen de zogenaamde gouwgraven, in feite ambtelijke bestuurders,
hun kans schoon en gingen het gezag in eigen naam uitoefenen. In deze tijd
werden dan ook in West-Francië de grondslagen gelegd van het hertogdom Brabant,
het graafschap Henegouwen en het graafschap Vlaanderen. Lotharingse
vorstendommen waren Limburg, Loon, Luxemburg, Namen die vanaf de veertiende eeuw
in het Bourgondische verband werden opgenomen. Het prinsbisdom Luik bleef tot
aan de Franse Revolutie een onafhankelijke staat binnen het Heilige Roomse Rijk.
Opkomst van de steden Vanaf ca. 1050 brak een periode van economische groei aan,
vooral in Noord-West Europa. In België situeert zich dit rond de Rijn, de Maas
en de Schelde. Daardoor nam ook de bevolking sterk toe en kon men zich ook gaan
bezighouden met handel en industrie, wat weer de opkomst van de steden in de
hand werkte. Belangrijk werden de lakenindustrie in Vlaanderen, de export van
natuursteen en in Luik werd in 1195 de eerste steenkool ontgonnen. De
jaarmarkten zorgden voor veel handel, die ook buitenlandse kooplieden
aantrokken. Kooplieden uit dezelfde stad verenigden zich op een gegeven moment
in een "hanze" die zich later weer aaneensloten en steeds machtiger werden. Op
deze manier ontstonden de Vlaamse Hanze van Londen die handel dreef met Engeland
en Schotland, en de Hanze der XVII steden, die zich richtte op Italië. Vanaf het
midden van de veertiende eeuw werd Europa getroffen door een economische
depressie en de pest of "zwarte dood" zorgde ervoor dat een derde van de
bevolking uitgeroeid werd. De gewesten van het huidige België hadden van de
economische recessie minder te lijden en zo verschenen in Luik de eerste
hoogovens, en werd Brugge een voorname handelsstad. In de tweede helft van de
10de eeuw volgden Antwerpen, Brussel en Leuven hun voorbeeld. Vooral de
inpoldering van de Belgische kust, nieuwe technieken in de produktie van
goederen en handel met andere regio's zorgden voor deze economische opstoot en
verstedelijking. Textielindustrie werd in het leven geroepen en bleek een
goudmijn voor Vlaanderen. Er werd uitgevoerd naar alle uithoeken van Europa. Ook
de Luikse wapenproduktie veroverde Europa in deze periode. Dit succes bracht het
bestaande kastenstelsel langzaam tot val. Het nieuwe communicatiemiddel was de
volkstaal in plaats van het allesoverheersende Latijn. Oudste ambachtelijke
tekst in het Frans: 1194 Oudste ambachtelijke tekst in het Diets: 1236 « Zie ook
Middeleeuwen -- Geschiedenis van Vlaanderen » Bourgondische tijd Een groepering
van de gewesten had plaats onder de Bourgondische hertogen. Vanaf 1384 verwierf
de Franse prins en hertog van Bourgondië Filips de Stoute het beheer van het
graafschap Vlaanderen. Vooral zijn kleinzoon Filips de Goede wist nog een aantal
gewesten te verenigen: Namen, Brabant-Limburg, Henegouwen, Holland, Zeeland,
Friesland, Utrecht en Kamerijk en Luxemburg. In de 15de eeuw, maar ook later,
blijft het stedelijke landschap in België veranderen door de constante
(her)opbouw van openbare gebouwen. Zo werd in Brussel het Stadhuis met belfort
gebouwd. In de 16e eeuw komt daar het Broodhuis bij. De Nederlanden vormden het
meest verstedelijkte gebied in Europa. De regio met de meeste inwoners was het
graafschap Vlaanderen. De geschiedenis van België kan worden verdeeld in
verschillende perioden: Spaanse tijd De Spaanse tijd is de periode tussen 1494
en 1714. Door erfopvolging kwamen de Bourgondische landen onder Karel V. Van dan
af waren de Nederlandse gewesten slechts een onderdeel van het Habsburgse rijk
en werden zij vanuit Madrid geregeerd. Karel breidde de Nederlanden verder uit:
Doornik, Utrecht met Overijssel, Drenthe en Groningen, tenslotte ook Gelre en
Zutphen. Met de Pragmatieke Sanctie van 1548 ontstond het internationaal erkend
geheel van de Zeventien Provinciën, dat in principe ondeelbaar was, en dat men
meer en meer de Nederlanden ging noemen of in het Latijn opnieuw Belgica. Het
bestuur werd toevertrouwd aan een landvoogdes: eerst aan zijn tante Margaretha
van Oostenrijk en na haar dood aan zijn zuster Maria van Hongarije Door zijn
verzet tegen Filips II van Spanje worden Graaf Egmont en Graaf Hoorn onthoofd op
de Grote Markt van Brussel. Intussen had het protestantisme ook in de
Nederlanden wortel geschoten. Onder Filips II, opvolger van Karel V, leidde de
verspreiding ervan tot een opstand van de Nederlandse gewesten en tot de
Tachtigjarige Oorlog. Het Noorden ging zijn eigen gang, en, hoewel de Zuidelijke
Nederlanden onder de aartshertogen Albrecht en Isabella (1598-1621) een zekere
mate van zelfstandigheid genoten, misten zij toch de noodzakelijke vrijheid om
zich tot een volwaardige natie te kunnen ontwikkelen. In 1635 verbonden de
Verenigde Provinciën zich met Frankrijk, dat tot het einde van de eeuw aan de
zuidgrens zou knagen. Als gevolg van die tweefrontenstrijd ontstonden in de 17e
eeuw de huidige noord- en zuidgrenzen (1648 Vrede van Westfalen, 1713 Vrede van
Utrecht). « Zie ook Spaanse tijd » Oostenrijkse tijd In de tijd van de Spaanse
Successieoorlog kwamen de Zuidelijke Nederlanden weer in Nederlandse handen. De
Nederlanden werden echter niet herenigd omdat door de Vrede van Utrecht de
Zuidelijke Nederlanden bij Oostenrijk kwamen. De Oostenrijkse Nederlanden
bestond nu ongeveer uit België (zonder Prinsdom Luik), Luxemburg en enkele
aangrenzende gebieden. De Nederlandse delen in Frankrijk, zoals
Frans-Vlaanderen, Artesië enz. waren intussen volledig door Frankrijk
geannexeerd. De Oostenrijkse Nederlanden zullen bestaan van 1713 tot 1794. De
eerste twee Oostenrijkse vorsten, Karel VI en Maria Theresia voerden hun
voorzichtige hervormingen geleidelijk door. Jozef II legde zijn radicale
maatregelen echter in versneld tempo op, waardoor het volk zich onderdrukt
voelde en het niet eens was met de Oostenrijkse vorst. Dit leidde tot opstand in
Brabant met als gevolg dat de Zuidelijke Nederlanden zich zonder Luxemburg
onafhankelijk verklaarden. Luik hoorde, hoewel het ook in opstand was, er niet
bij. Prehistorie Verenigde Nederlandse Staten Doordat de Oostenrijkse vorst
Jozef II, die over de Zuidelijke Nederlanden regeerde, streng en radicaal
optrad, kwam er ontevredenheid onder het volk. Brabant kwam in opstand en zette
de hele Oostenrijkse Nederlanden, behalve Luxemburg, aan tot opstand. Dit leidde
tot een reeks van onafhankelijkheidsverklaringen van de vorstendommen in de
Zuidelijke Nederlanden. Hierdoor ontstonden de Verenigde Nederlandse Staten
(later vaak Verenigde Belgische Staten genoemd) als een confederatie op 11
januari 1790. De confederatie zocht steun bij de onafhankelijke Noordelijke
Nederlanden (de Verenigde Provinciën) waarbij er gestreefd werd naar een
hereniging tussen noord en zuid. De Verenigde Nederlandse Staten zullen echter
snel weer opgeheven worden door een slechte politiek, een slechte economie en
geen internationale erkenning. Het Oostenrijkse gezag zou voor een paar jaar
hersteld worden. Franse tijd De Fransen waren al eerder in conflict met de
Nederlanden geweest. Zo veroverden ze bijvoorbeeld Artesië en andere delen van
de "Franse" Nederlanden in 1659. In 1792 vallen de Fransen de Zuidelijke
Nederlanden opnieuw binnen, de Slag bij Jemappes. In juli 1794 verkrijgen de
Fransen met de slag bij Fleurus een beslissende overwinning op de Oostenrijkers.
In 1795 werden de Oostenrijkse Nederlanden als de negen « verenigde
departementen » een deel van de Franse republiek. In 1795 wordt Nederland (de
Bataafse Republiek) ondertussen een vazalstaat van Frankrijk waardoor de Franse
controle en macht in de Nederlanden nog groter wordt. In 1806 vervangt Napoleon
de Republiek door het Koninkrijk Holland waar hij zijn broer Lodewijk Napoleon
als koning neerzet. Napoleon was ontevreden met zijn broer en in 1810 besloot
hij ook de Noordelijke Nederlanden bij het Franse keizerrijk te voegen. Op 12
oktober 1798 komt de Vlaamse boerenbevolking (de brigands) in opstand tegen de
Franse bezetter (Sansculotten) met als leuze "Voor outer en heerd". Deze opstand
wordt de Boerenkrijg genoemd. Aanleiding tot deze rebellie waren de hoge
belastingen, de anti-godsdienstige politiek van sluiting van de kerken gepaard
gaande met de vervolging van de priesters en de invoering van de conscriptie
door de bezetter. De opstand eindigde op 5 december 1798 toen het boerenleger op
Ter Hilst (Hasselt) werd verslagen. In 1814 werd Napoleon door de geallieerden
gedwongen om af te treden waardoor de Franse tijd in de Nederlanden ten einde
komt. Napoleon werd verbannen naar het Italiaanse eilandje Elba, maar weet te
ontsnappen. Napoleon weet het leger weer achter zich te krijgen en krijgt grote
steun van het volk. De geallieerden die de grenzen van Europa aan het bepalen
waren in het Congres van Wenen waren verbaasd. Slag bij Waterloo In 1815 werd
Napoleon definitief verslagen in het huidige België nabij het plaatsje Waterloo
in Waals-Brabant. Het Franse leger werd door het Nederlandse (Hollanders en
Belgen), het Britse en het Pruisische leger verslagen. De Nederlandse legers
(die samen vochten met de Britse) stonden onder leiding van Oranje en Van
Bylandt. Napoleon werd nu voorgoed verbannen naar Sint-Helena. Archeologische
vondsten bewijzen dat al lang voor het agrarische neolithicum, Noordwest-Europa
werd bewoond door de zogenaamde Neanderthalers. Vuurstenen werktuigen van jagers
en vissers dateren van ca. 500.000 v.Chr. Ook vuursteenindustrieën uit het
laat-paleolithicum en skeletten uit het Weichselien zijn op verschillende
plaatsen aangetroffen. In het neolithicum (ca. 4000 v.Chr.) verschenen de eerste
landbouwdorpen met ongeveer 100 inwoners. Door het warmer klimaat en het smelten
van de ijskap vestigen rondtrekkende groepen in gemeenschappen. Zo vestigt de
"Omalien-groep", bekend voor hun bandkeramiek, zich in Haspengouw. Door het
ontstaan van deze "dorpen" ontstaat er een landbouweconomie. Anderen
specialiseren zich in bv. handwerknijverheid (de Michelsberggroep) en
steenindustrie (Spiennes). Vanaf 3500 tot 2000 v.Chr. leefden o.a. in de Kempen,
de Leemstreek en de Maasvallei culturen van het midden-neolithicum. Koning
Willem I was trots op de Nederlandse bijdrage aan de oorlog en ten ere van zijn
zoon Willem II, die heldhaftig in de strijd vocht, bouwde hij een monument, de
Leeuw van Waterloo. De werken vinden plaats tussen 1823 en 1826 en staat op de
plaats waar de Prins van Oranje gewond raakte. Nederlandse tijd Op 21 juni 1814
ondertekenden de grote mogendheden de "Acht Artikelen van Londen", waarbij tot
de hereniging van Noord- en Zuid-Nederland werd besloten. Dit gebeurde op
initiatief van Engeland dat na de ineenstorting van het Franse rijk een sterke
bufferstaat wilde vormen tegen Frankrijk. De bufferstaat, het Verenigd
Koninkrijk der Nederlanden zou gaan bestaan uit Nederland, België en Luxemburg.
Luxemburg zou tevens bij de Duitse Bond horen. In juli van dat jaar werden de
artikelen aanvaard door Willem I en op 21 september 1815 legde hij de
grondwettelijke eed af als "Koning der Nederlanden". Het beleid van Willem I
zorgde voor een verdere economische en industriële ontwikkeling van de Belgische
gewesten. De katholieken verzetten zich echter hevig tegen de onderwijspolitiek
van de koning en er ontstond een heuse schoolstrijd. Na 1825 sloten liberalen en
katholieken zich aaneen en in 1828 kwam de Unie van de katholieke en liberale
oppositie tot stand (Unionisme). Vooral de Walen voelden zich in het koninkrijk
niet echt thuis vanwege een Nederlandstalige politiek. « Zie ook Nederlandse
tijd -- Koning Willem I » Onafhankelijkheid Door de slechte economische toestand
en de Franse Julirevolutie kwam het op 25 augustus 1830 tot relletjes in
Brussel. Het waren vooral de Walen die niet tevreden waren in het koninkrijk
onder andere vanwege de taalpolitiek van koning Willem I. Zij voelden dat de
Noordelijke Nederlanden (de Hollanders) werden voorgetrokken. Dit leidde
uiteindelijk tot de afscheuring van de zuidelijke provincies en tot de
oprichting van het Koninkrijk België. Deze gebeurtenis wordt ook wel de
Belgische Revolutie genoemd. Het Voorlopig Bewind riep op 4 oktober 1830 de
onafhankelijkheid uit. Op 3 november werd door een select groepje mensen het
Nationaal Congres gekozen dat op 7 februari 1831 de Grondwet goedkeurde. Na een
conferentie op 4 november te Londen erkenden de grote mogendheden op 20 december
1830 de scheiding tussen Nederland en België. Op 24 februari werd Surlet de
Chokier, de voorzitter van het Nationaal Congres, tot regent aangesteld. Op 4
juni 1831 werd Leopold van Saksen-Coburg-Gotha door het Congres tot staatshoofd
gekozen en op 21 juli legde hij de eed af als eerste koning van de Belgen.
Nederland probeerde er nog alles aan om België onderdeel van het koninkrijk te
laten blijven. Nederland hoopte steun te krijgen van Pruisen en Rusland, maar
deze hadden hun eigen kwestie met de onafhankelijkheidswil van Polen. Jan van
Speijk zag ook liever niet dat België onafhankelijk werd en besloot een
brandende sigaar of lont in het buskruit te gooien op zijn schip. Voordat zijn
schip met zijn bemanning ontplofte waren zijn laatste woorden: Nog liever de
lucht in. Jan van Spijk werd sindsdien als grote held van Nederland gezien.
Nederland erkende België echter niet, het zou pas in 1839 zijn wanneer de
onafhankelijkheid compleet was door een erkening van Willem I. In de
midden-bronstijd van ca. 1500 tot 1100 v.Chr. was o.a. in Vlaanderen en de
Kempen onder meer de Famennegroep gevestigd. Aan de hand van verschillende
grafvormen worden de verschillende andere groepen onderscheiden. Tijdens de
ijzertijd waren de Hallstatt-cultuur (700-500 v.Chr.) en de Keltische La
Tène-periode de belangrijkste. In deze tijd ontstonden ook enkele versterkte
markt- en handelsplaatsen en heuvelforten. Bovendien ontstond er een onderscheid
tussen krijgers en de gewone bevolking, waarschijnlijk onder invloed van
binnenvallende Kelten. Tot de Eerste Wereldoorlog Na de onafhankelijkheid kwam
het Unionisme onder druk te staan door de weer opspelende levensbeschouwelijke
tegenstellingen. Zo wilden de katholieken eigenlijk niet langer samenwerken met
de liberalen na een veroordeling vanuit Rome van het liberale karakter van het
katholicisme. De liberalen van hun kant wezen het Unionisme af doordat zij
vreesden dat de kerk een te grote invloed zou gaan hebben op het openbare leven.
Het Unionisme bleef echter bestaan door tussenkomst van koning Leopold I en de
katholieken. Zij zagen in het Unionisme de beste waarborg voor een combinatie
van het eigen gezag en de kerkelijke belangen. Toch kwam aan het Unionisme een
eind door de opkomst van de Liberale Partij in 1846, die meteen aan de macht
kwam na de verkiezingen van 1847. Meteen staken de tegenstellingen tussen
liberalen en katholieken weer de kop op en opnieuw was de onderwijspolitiek een
bron van onrust met rond 1880 weer het oplaaien van de schoolstrijd, waarbij
uiteindelijk de katholieken baat vonden. In 1884 wonnen de katholieken de
verkiezingen en zij bleven dertig jaar aan de macht. Economisch veranderde
België vrij snel van een landbouwstaat in een industriestaat met als belangrijke
sectoren mijnbouw en metaalindustrie. Ook de aanleg van een spoorwegnet vanaf
1834 zorgde voor economische impulsen. De buitenlandse handel werd gestimuleerd
en het bank- en verzekeringswezen nam een hoge vlucht. Het economisch
liberalisme zorgde echter ook voor armoede en ellendige leefomstandigheden die
resulteerden in de uit een aantal socialistische groepen bestaande Belgische
Werkliedenpartij (1885) die stakingen en opstanden organiseerde. Deze aandacht
voor de sociale omstandigheden van de arbeiders leidde tot een aantal sociale
wetten en de invoering van algemeen meervoudig kiesrecht voor mannen vanaf 25
jaar in 1893. Vooral de liberalen hadden onder deze ontwikkeling sterk te
lijden. Een nieuw kiesstelsel betekende een terugval van het zetelaantal van 61
in 1892 naar 20 in 1894. Vanaf ca. 1860 zorgde de Vlaamse Beweging ervoor dat de
taalproblemen op de politieke kaart kwam te staan. De taalwetgeving resulteerde
in 1898 in de Gelijkheidswet. Wat de buitenlandse en militaire politiek betrof
bleef België sinds 1831 aan neutraliteit vasthouden. In 1909 werd de
persoonlijke dienstplicht ingevoerd en in 1913 de algemene persoonlijke
dienstplicht. Deze hervorming kwam te laat om enig effect te hebben toen België
op 2 augustus 1914 door een Duits ultimatum in de Eerste Wereldoorlog werd
betrokken. Koloniale verleden België was één van de weinige landen in
West-Europa die nog geen koloniën hadden in 1900. Dit komt omdat België in de
tijd van de vroege kolonisatie geen onafhankelijk land was maar een deel van
Nederland of Frankrijk was of geregeerd werd door Oostenrijkse of Spaanse
vorsten. Toch was er ook in de Oostenrijkse tijd rond 1720 gedurende korte tijd
een Oostendse Compagnie, vergelijkbaar met de voor het Nederlandse kolonialisme
zo belangrijke VOC. Deze compagnie stond ook bekend als de Zuid-Nederlandse
Oost-Indische compagnie. De Belgen hadden echter wel verschillende rollen in de
Nederlandse koloniën. Hoewel Kongo (incl. Roeanda-Oeroendi) de enige echte
kolonie was van België zijn er meer pogingen geweest tot kolonisatie. Nog enkele
minder succesvolle, Belgische kolonisatiepogingen vonden plaats in Santo Tomas
(Guatemala) en Tianjin in China. Ook het Isola Comacina hoorde van 1919 tot 1920
bij België. Enkele andere kolonisatiepogingen van de Belgen gebeurden in
Brazilië, op de Canarische eilanden (Vlaamse Canarische Natie) en op de Azoren
(Vlaamse eilanden). Kongo Tussen de Rijn en de Seine, een streek tussen Germanië
en Gallië (Kelten), vestigden de Belgen zich. Zij vormden een buffer in het
constante strijdgewoel tussen de Germanen en de Kelten. Het Kolenwoud overdekte
het grootste deel van Midden-België. Het Zoniënwoud en het bos van
Heverlee-Meerdaal zijn heden de enige overblijfselen van dit "oer"-woud. De
prille Belgen jagen in dit woud, ze leven van kruiden en vruchten en een
primitieve akkerbouw en veeteelt. Dit type van gemengde landbouw (autarkische
landbouw) is nog steeds kenmerkend voor het België van vandaag. Het gezin is de
basisstructuur van deze samenleving. Daarnaast ontstaat er een kastenstelsel met
daarin de adel, de geestelijkheid, de vrijen en de horigen. Leopold wilde de
rubber- en ivoorexploitatie monopoliseren en zette zich daarmee af tegen de Akte
van Berlijn, die voor vrijhandel pleitte. Hiertegen volgden vele protesten met
als gevolg een verdeling in een kroondomein (voor de Kongostaat), een
vrijhandelszone en een voor de handel gesloten gebied. De geplande overname van
de Kongostaat door België ging in 1901 niet door. In 1904 werd een
internationale onderzoekscommissie opgericht door Leopold die alle misstanden
moest rapporteren. Na de uitkomst van het rapport liet Leopold op 3 juni 1906
weten dat hij bereid was tot een soevereiniteitsoverdracht, op het kroondomein
na. Op 28 november 1907 werd de akte van afstand getekend en op 15 november 1908
werd de Kongostaat onder de nieuwe naam Belgisch Congo een kolonie van België.
De aanspraken van het kroondomein werd na Leopolds dood in 1909 ongedaan
gemaakt. Koning Leopold II was een voorstander van expansie in het buitenland.
Naar aanleiding van de tochten van Livingstone en Stanley richtte hij in 1876 de
Association Internationale Africaine op. Hij kreeg echter weinig medestanders en
nam daarop Stanley in dienst. Deze zou een expeditie naar de Congo-rivier
ondernemen, gefinancierd door de Association Internationale du Congo. Stanley
had ondertussen al een overeenkomst gesloten met 450 stamhoofden die de
soevereiniteit over hun gebieden hadden afgestaan. Door de Akte van Berlijn van
1885 werd de Association als een soevereine staat erkend. In april mocht Leopold
als staatshoofd van de Onafhankelijke Kongostaat optreden en kreeg zelfs
financiële steun van het parlement. In 1890 werden nog meer gebieden veroverd en
stonden de beide Kamers een nieuwe lening toe. Voorwaarde was wel dat België de
Kongostaat kon overnemen als de Association zou verzaken om de lening terug te
betalen. Eerste Wereldoorlog De Eerste Wereldoorlog startte voor België op 4
augustus 1914 met het binnenvallen van Duitse troepen. Het lukte de Belgen
alleen om de opmars van de Duitsers te vertragen, maar al in oktober moest het
Belgische leger zich terugtrekken tot achter de IJzer in het uiterste westen. De
legerleiding was eentalig Frans en de Vlaamse soldaten die mee streden aan het
front konden vele bevelen niet verstaan, hierdoor stierven velen een nutteloze
dood. In deze omstandigheden ontstond de frontbeweging, die zich tegen deze
scheve situatie aan het front verzette. Koning Albert bleef in België maar de
regering trok zich terug in het Franse Le Havre. Van echt verzet was weinig
sprake, maar ook het aantal mensen (de zogenaamde activisten) dat samenwerkte
met de Duitse bezetters was maar gering. Eind september 1918 begon het
bevrijdingsoffensief waarna op 11 november de wapenstilstand werd gesloten. Bij
het Verdrag van Versailles in 1919 werd de neutraliteitspositie van België
opgeheven, mocht het een mandaat uitoefenen over Rwanda-Oeroendi en annexeerde
het de Duitse gebieden Eupen, Malmedy en Sankt Vith, de zogenaamde Oostkantons.
In de Eerste Wereldoorlog vluchten grote aantalen Belgen naar het neutrale
Nederland. Interbellum In 1919 werd het enkelvoudig algemeen kiesrecht
ingevoerd, dat tot 1948 alleen voor mannen zou gelden. Men was nu bijna altijd
aangewezen op coalitieregeringen en in de periode van de wederopbouw na de
Eerste Wereldoorlog tot het begin van de Tweede Wereldoorlog kwam het zelfs vaak
tot een samenwerkingsverband van de drie zogenaamde nationale partijen, de
katholieken, de socialisten en de liberalen. In alle andere kabinetten tot de
Tweede Wereldoorlog deden de katholieken met óf de liberalen óf de socialisten
als partner mee. Andere partijen die zich in het interbellum manifesteerden
waren het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV), dat steeds meer neigde naar het
fascisme en het nationaal socialisme, en de Communistische Partij van België
(CPB: later KPB). Het herstel van de economie kwam pas na 1925 weer goed op
gang. Tot die tijd zorgde met name het voortdurende waardeverlies van de frank
voor economische malaise. Het kabinet-Jaspar (1926-1927) liet de frank
devalueren en deze muntontwaarding gaf de handel en de industrie sterke
impulsen. Aan deze economische opgang kwam al snel een einde na wereldcrisis in
de jaren dertig. Pas na een nieuwe devaluatie van de frank in 1935 herstelde de
economie zich weer. In de jaren tussen de beide wereldoorlogen werd ook de
sociale wetgeving aangepakt en dat resulteerde o.a. in stakingsrecht (1921), een
achturige werkdag (1921) en minimumloon (1936). In 1925 sloot België zich aan
bij de Locarno-verdragen, waardoor het in een ruimer systeem van collectieve
veiligheid werd opgenomen. Nadat Duitsland de verdragen opzegde, keerde België
weer terug naar een neutraliteitspolitiek. Ook nu kon echter niet voorkomen
worden dat België in een volgende wereldoorlog terechtkwam. De Tweede
Wereldoorlog Op 10 mei 1940 vielen de Duitse troepen zonder oorlogsverklaring
België binnen en op 28 mei capituleerde België. Koning Leopold III bleef in
België, maar de ministers weken uit naar Frankrijk en later naar Londen. Het
volledig bezette België kreeg ondertussen een militair bestuur. Na een
aanvankelijk aarzelend begin breidde de van bij het begin ontstane
verzetsbeweging zich na de winter van 1941 snel uit. De Belgische economie werd
door de Duitsers ingezet in de oorlogsvoering en er kwam een verplichte
arbeidsdienst. Bij de collaborerende partijen hoorde het VNV, en de sterk
pro-Duitse Rex, Vlaamse SS en DeVlag. Na de geallieerde doorbraak vanuit
Normandië werd Brussel op 2 september 1944 bevrijd en een paar weken later
praktisch geheel België. Na een korte Duitse tegenaanval in het
Ardennenoffensief was de oorlog voor België voorbij. « Zie ook Prehistorie »
Periode 1945-1970 Na de Tweede Wereldoorlog veranderden alle grote partijen van
naam. De Katholieke Partij werd de Christelijke Volkspartij (CVP), de BWP werd
de Belgische Sociale Partij (BSP) en de Liberalen vormden hun partij in 1961 om
tot de Partij voor Vrijheid en Vooruitgang (PVV). Het Vlaams-nationalisme kwam
in 1954 opnieuw in de politiek door de Volksunie (VU). In de jaren tachtig
kwamen "groene" partijen als Agalev en Ecolo in het parlement en ook het Vlaams
Blok. De naamsveranderingen van de partijen was niet de enige wijziging. De
grote politieke stromingen worden vaak door twee partijen vertegenwoordigd, een
Vlaamse en een Franstalige. Door de controverse met betrekking tot taalgebonden
onderwerpen ontstaan ook vaak tegenstellingen tussen de twee partijen op andere
terreinen. Na de oorlog werden er eerst twee regeringen van nationale eenheid
gevormd. Na 1946 volgden vele coalitieregeringen met wisselende samenstellingen
en kortstondig een eenpartijregering onder de CVP (1950-1954). Koningskwestie en
schoolstrijd De levensbeschouwelijke tegenstellingen staken al weer snel de kop
op. De omstreden houding en eventuele terugkeer van Leopold III als koning
leidden tot de zogenaamde koningskwestie. Voeg daarbij de Vlaams-Waalse
tegenstellingen en dit alles bracht België op de rand van een burgeroorlog. Deze
kon alleen voorkomen worden door de troonsafstand van Leopold III in 1951 ten
voordele van zijn zoon Boudewijn. Economisch wist België zich snel te herstellen
van de oorlog door o.a. het Marshall-plan, de Benelux en ander Europese
verbanden, de muntsanering van 1944 en het op dreef brengen van de
steenkoolproductie en de relatief intact gebleven industriële infrastructuur. De
schoolstrijd laaide ook weer op toen het socialistisch-liberale kabinet-Van
Acker de subsidiëring van vrij (katholiek) onderwijs terugschroefde. In 1958
werd het Schoolpact door de drie nationale partijen gesloten waardoor de onrust
in onderwijsland terugkeerde. Ondanks de economische vooruitgang bleven er veel
mensen werkloos en pas vanaf 1959 trad daar verbetering in na de aangenomen Wet
op de regionale expansie. Economische schaalvergroting, met name door de
inwerkingtreding van de Europese Economische Gemeenschap, zorgde vanaf 1960 voor
een periode van hoogconjunctuur. In 1966 werd er een tweede regionale
expansiewet uitgevaardigd, die een nieuwe periode van hoogconjunctuur opleverde.
Onafhankelijkheid van de koloniën Aan het eind van de jaren 50 nam de
onafhankelijkheidsidee in Belgisch-Congo een steeds duidelijker vorm aan.
Onlusten in Leopoldstad dwongen de Belgische regering ertoe om het recht van
Belgisch-Kongo op onafhankelijkheid te erkennen (13 januari 1959). Zonder
noemswaardige tegenstand van de regering werd Belgisch--Congo op 30 juni 1960
een zelfstandige staat. Meteen braken daar onlusten uit die België noopten tot
een militaire interventie. Het mandaat dat België na de Eerste Wereldoorlog over
twee provincies van Duits Oost-Afrika, Oeroendi en Rwanda had gekregen, liep op
1 juli 1962 af en het gebied werd gesplitst in de onafhankelijke staten Rwanda
en Boeroendi. Op het buitenlandse vlak werd de Benelux geleidelijk in werking
gesteld en sloot België zich aan bij diverse internationale organisaties als de
West-Europese Unie, de Navo en de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal
(EGKS). De Romeinse tijd Taalwetten De Vlaamse Beweging herstelde zich enigszins
na de beëindiging van de schoolstrijd en daarna werden de Vlaams-Waalse
verhoudingen weer aangepakt. Zo werd in 1962 de taalgrens vastgelegd en in 1963
de taalwetgeving herzien. De verkiezingen van 31 maart 1968 leverde veel
zetelwinst op voor de regionalistische partijen op. Het laatste kwart van de 20e
eeuw Crisis In de jaren zeventig werd ook België getroffen door de
internationale economische crisis en werd afgerekend op de verouderde economie.
Een herstructurering van de textiel-, steenkool-, en staalindustrie was hard
nodig. De sluiting van vele bedrijven en het verlies van duizenden
arbeidsplaatsen werd daarbij voor lief genomen. De werkloosheid groeide van 3,4%
in 1972 tot 18,5% in 1983. Dit zorgde weer voor grote begrotingstekorten en een
onophoudelijke toename van de staatsschuld. De centrum-rechtse
regeringen-Martens voerden vanaf 1982 een streng saneringsbeleid om het
begrotingstekort in te dammen en dat beleid begon op het einde van de jaren
tachtig vruchten af te werpen: het begrotingstekort kon worden beperkt en de
werkloosheid begon te dalen, mede dankzij de heroplevende conjunctuur.
Staatshervormingen Vanaf 1970 stond de politiek voornamelijk in het teken van de
staatshervorming. Er volgde economische decentralisatie en met een
grondwetsherziening kwam er een einde aan het unitaire België. België werd
verdeeld in vier taalgebieden, drie cultuurgemeenschappen en drie gewesten. Het
geheel van de staatshervorming strandde echter in oktober 1978 op Vlaams verzet
en grondwettelijke bezwaren van de CVP, de partij van Wilfried Martens. In 1980
werd de nieuwe grondwetsherziening alsnog doorgevoerd onder de
zespartijenenregering van Wilfried Martens. Hierdoor werd de
gemeenschapsautonomie ruimer en werd de gewestvorming tot stand gebracht. Maar
er rezen problemen over de staatshulp aan met name Waalse staalbedrijven en de
taalkennis van politieke figuren in de Vlaamse faciliteitsregeringen. De kwestie
rond burgemeester José Happart van Voeren leidde in de herfst van 1987 tot het
aftreden van de regering en de langste regeringscrisis uit de Belgische
geschiedenis, namelijk van december 1988 tot mei 1989. Dit alles was min of meer
het sein om de verdere hervorming van de staat te vervroegen. Een nieuwe
grondwetswijziging in 1988 gaf de gewesten en de gemeenschappen nog meer
autonomie en financiële vrijheden. De parlementsverkiezingen zorgde voor grote
verschuivingen binnen de Belgische politieke wereld. Alle grote partijen
verloren zetels en de winst ging in Vlaanderen naar het Vlaams Blok en in
Wallonië naar Ecolo. Premier Martens werd opgevolgd door de Christen-Democraat
Jean-Luc Dehaene die in 1992 een rooms-rood kabinet vormde. Het verminderen van
de staatsschuld was de belangrijkste doelstelling. Het begrotingstekort (1,3%)
was in 1998 zodanig teruggedrongen dat België opgenomen werd in de Europese
Economische en Monetaire Unie. Na een grondwetsherziening in 1993 werd België
een federale staat waar de bevoegdheden verdeeld zijn over de federale staat, de
gemeenschappen en de gewesten. Er kwamen rechtstreekse verkiezingen van de
regionale parlementen. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest kreeg zijn statuut in
1989. De door de Romeinen zo genoemde Keltische Belgae werden van 57 tot 51
v.Chr. door Caesar onderworpen en hun gebied werd ingelijfd als een deel van
Gallia. Onder keizer Augustus werd Belgica (zo genoemd sinds 16-13 v.C.) een
bestuurlijk zelfstandige « provincia » van het Romeinse Rijk. Tot in de eerste
eeuw was het verzet tegen de Romeinse beschaving groot in de Keltische gewesten.
Pas onder keizer Claudius trad de eigenlijke romanisering op, maar
tegelijkertijd lukte het wel om de sociale structuren te behouden. De culturele
omschakeling werd ook bevorderd door de aanleg van een aantal grote wegen en
door de hulptroepen voor het Romeinse leger, die de onderworpen volkeren moesten
leveren. België - Overheid en Politiek Begrippen Schepenen Arbitragehof
Arrondissementscommissaris Bestendige deputatie Krijgsmacht Constitutionele en
parlementaire monarchie Kamer van volksvertegenwoordigers Minister van Staat
Provinciale senatoren Raad van State Lijst van Belgische koningen De
oorlogsperiode 1940-1944 wordt voor Permeke, zowel menselijk als artistiek, een
tragedie. Zijn zoon Paul wordt door de Duitsers weggevoerd en hemzelf wordt het
schilderen verboden. Zijn kunst, zoals het hele expressionisme wordt als
"entartet" beschouwd. Verbitterd zoekt hij te Brussel een tijdelijke
verblijfplaats. Na de oorlog wordt hij in december 1945 benoemd tot directeur
van het Nationaal Hoger Instituut en de Koninklijke Academie te Antwerpen, als
opvolger van Isidore Opsomer. Bij deze benoeming had hij echter zijn
persoonlijke condities gesteld. Nog geen jaar later, in oktober 1946, neemt hij
al ontslag. Intussen was zijn zoon uit het gevangenkamp teruggekeerd en vindt
Permeke zijn werkkracht terug in vernieuwde levensvreugde. Het summum van zijn
carrière bereikt Permeke op zijn retrospectieve expositie te Parijs, in
1947-1948. De feestelijke vreugde wordt echter brutaal verdrongen door het
verlies van zijn "Marietje", op 3 mei 1948. Hij wordt scherp getekend door het
drama en, verzorgd door zijn dochter Thérèse, sukkelt hij met zijn gezondheid.
Moreel gesteund door Mevrouw d'Ydewalle herneemt hij toch enigszins zijn
creatieve activiteit, doch zijn impulsief expressieve kracht vertoont nu een
zekere verfijning in tekening en in kleur. Aldus ontstaat "De dame met de rode
handschoenen" (1951), naast andere portretten en een reeks Bretoense
landschappen. Op voorstel van de Franse Fauvisme-schilder Maurice De Vlaminck
maakt hij in de lente van 1951 een tiendaagse reis naar Bretagne, waarbij hij
het bekende Pont-Aven van Paul Gauguin aandoet. Na deze reis begint ziekte zijn
gezondheid kennelijk te ondermijnen. In november van dat jaar moet hij het bed
houden. Constant Permeke sterft te Oostende op 4 januari 1952. Hij is 65 jaar
oud geworden. Op 8 januari wordt hij te Jabbeke begraven, naast "Marietje". Op
het graf had hij al een beeldhouwwerk van die andere Latemmer Georges Minne
laten plaatsen. Constant Permeke Constant Permeke (31 juli 1886 -- 4 januari
1952) was een Vlaams expressionistisch kunstschilder. Hij wordt gezien als
belangrijkste schilder van het Vlaamse expressionisme. Constant Permeke werd
geboren te Antwerpen. Zijn vader Henri Permeke was een verdienstelijk
landschapschilder. In 1891 koos de vader met zijn boot « Artis Amor » en zijn
gezin het zeegat, om tenslotte in 1892 aan te leggen in Oostende en daar verder
te blijven. In 1897 werd de vader er zelfs de eerste conservator van het
Stedelijk Museum voor Schone Kunsten. De confrontatie met de Noordzee zou
Constant Permeke aan de Vlaamse polders binden. Hij zou sterven in zijn huis
"Vier Winden" te Jabbeke waar hij en zijn gezin sinds 1930 woonden. In zijn
Oostendse jeugd loopt Permeke van 1903 tot 1906 academie te Brugge, maar veel
steekt hij er niet op. Een van zijn medeleerlingen is Achiel Van Sassenbroeck.
In 1906 verblijft hij te Gent, voor zijn militaire dienstplicht. Hij laat zich
daar inschrijven aan de academie en wordt ingedeeld bij de "Universitaire
Compagnie", waarbij hij van een zekere vrijheid kan gebruikmaken, om vriendschap
te sluiten met belangrijke figuren als Frits Van den Berghe, Gustaaf De Smet,
Leon De Smet, en de criticus Paul Gustaaf Van Hecke. Sterk onder de invloed van
"de prins van het Vlaamse luminisme" Emiel Claus, die te Astene verblijft, en
aangetrokken door de bekendheid van de eerste Latemse kunstenaarskolonie, omheen
Binus Van Den Abeele, vestigt de groep vrienden zich te Sint-Martens-Latem. In
maart 1908 is Permeke soldaat af en keert hij terug naar Oostende. Gust De Smet
komt ook naar Oostende, en het tweetal betrekt samen een herbergkamer in de
Kaaistraat. Geconfronteerd met het rauwe, harde vissersleven van die tijd, nemen
ze afstand van het lichte coloriet van de Claus-techniek, die ze niet toelaat
hun emotioneel beleven op doek te brengen. In de lente van 1909 trekt Permeke
weer naar de Latemse vrienden, maar hij leeft er eerder teruggetrokken en
interesseert zich vooral voor de zware en pasteuse toets van Albert Servaes, die
hij al kende van zijn Gentse academietijd. Servaes kon toen al doorgaan als de
"Vader van het Vlaamse expressionisme". Op 27 juni 1912 trouwt Permeke met Maria
Delaere uit Poperinge, zijn "Marietje". Het koppel vestigt zich in de
Vuurtorenwijk, te Oostende, temidden van het harde, maar sociaal aan mekaar
gehechte vissersvolk. Hier krijgen we de eerste doorbraak van het Permekiaanse
expressionisme in al zijn emotionele geladenheid: dof gehouden tonaliteit,
brutale vormgeving en gedurfde vervormingen, om zijn expressieve kracht te
creëren. Na zijn levensroes van het Devonshirelandschap wordt de kunstenaar nu
geconfronteerd met een desolate, deels berooide visserswijk. In sombere kleuren
en krachtige lijnen brengt hij virtuoos raak geobserveerde vissersfiguren, als
hoofdthema, in beeld. Wanneer in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbreekt wordt
Permeke opgeroepen en ingezet bij de verdediging van Antwerpen. Te Duffel raakt
hij zwaargewond. Hij wordt overgebracht naar het verenigd Koninkrijk, naar een
hospitaal te South Hillwood. Na zijn herstel vindt hij zijn vrouw en zijn moeder
terug in Folkestone. Hier wordt zijn eerste zoon John geboren. Intussen ontstaan
contacten met Belgische kunstvrienden als Edgard Tytgat, Gustave van de
Woestijne, Alouïs Boudry en Hippolyte Daeye. In maart 1916 vestigt hij zich in
Chardstock (Devonshire). Hoewel hij nog steeds op krukken loopt krijgt zijn
schildersziel hem weer te pakken, en er ontstaan enkele meesterwerken als
kleurenexplosies omheen het Engels pittoreske natuurgebeuren. In april 1919
keert het gezin Permeke, dat intussen drie kinderen heeft, terug naar België,
naar het huis op de Oostendse Vuurtorenwijk. In 1921 bezorgen de Brusselse
galerijhouders van "Sélection", P.G. Van Hecke en André De Ridder, Constant
Permeke een opmerkelijke expositie in "Kunst van Heden" te Antwerpen. Ook te
Parijs, in de galerij "La Licorne", in hetzelfde jaar, is het Franse onthaal een
revelatie. Nu al toont Permeke zich superieur aan zijn Latemse vrienden Frits
Van den Berghe en Gustaaf De Smet. Tussen 1922 en 1924 trekt Permeke regelmatig
naar Astene, om er samen te werken met Frits Van den Berghe. In 1926 verblijft
hij kort te Vevey (Zwitserland). Hij schildert er enkele berglandschappen, die
Albert Servaes interesseren. In 1930 betrekt hij het huis "De Vier Winden" te
Jabbeke. Meteen wijzigt zich zijn thematiek: wat eerst visser en zee betekende,
wordt nu gedomineerd door boer en akker. Hij ontplooit nu ten volle zijn barokke
kracht in een enorme productiviteit, met meesterwerken als "Gouden Oogst"
(1935), "De Grote Marine" (1935), "Moederschap" (1936), "Het Afscheid" (1948),
"Dagelijks Brood" (1950). Permeke ontpopt zich eerst in 1937 als beeldhouwer.
Hierin zoekt hij het isoleren van de menselijke figuur, alweer in een
indrukwekkend monumentaal gebeuren. "De Zaaier" (1939), de grote "Niobe" (1946)
en "De Drie Gratiën" (1949) geven gestalte aan een beheerste monumentaliteit in
een mythologische expressie. In 1934 krijgt hij de internationale erkenning ten
volle, bij zijn deelname aan de "Biënnale van Venetië". Ook in 1926 al had hij
België vertegenwoordigd, samen met zijn vrienden Frits Van den Berghe en Gust De
Smet, in dezelfde stad, op de XVde Internationale Expositie. In de vijftiende
eeuw kende de stad een bloeiende lakenhandel en was het een voorname leverancier
van wandtapijten. In 1513 veroverde de Engelse koning Hendrik VIII Doornik. Het
is daarmee de enige stad in België die ooit Engels was. Keizer Karel V voegde in
1521 de stad bij zijn Nederlandse erflanden, waarop een periode van
godsdiensttwisten en economisch verval volgde. In de tijd van de
godsdiensttwisten was Doornik een calvinistisch bolwerk. In 1581 werd het echter
door de Spaanse stadhouder, de hertog van Parma, veroverd na een langdurig
beleg. Parma was politiek slimmer dan zijn meester, koning Filips II: in plaats
van de protestanten uit te moorden, gaf hij ze een jaar de tijd om hun
bezittingen te verkopen en te emigreren. Dat voorbeeld droeg ertoe bij dat bij
latere belegeringen de protestanten minder geneigd zouden zijn om tot het einde
door te vechten. Onder de Franse koning Lodewijk XIV kwam de stad weer in Frans
bezit (Verdrag van Aken, 1668). De Fransen moesten echter aan het eind van de
Spaanse successieoorlog (Verdrag van Utrecht, 1713) aanvaarden dat de voormalige
Spaanse Nederlanden Oostenrijks werden. In 1815 ging Doornik deel uitmaken van
het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden en in 1830 van België. In 1940 leed de
stad aanzienlijke schade door toedoen van de Duitse bezetters.
Bezienswaardigheden Doornik geldt nog steeds als een der voornaamste
monumentensteden van België. Van groot belang is de romaanse
Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Er is een 13e eeuwse brug over de Schelde, het
oudste belfort van België en een lakenhal, beide aan de bezienswaardige Grote
Markt, en verder verschillende stadspoorten en pakhuizen. Geboren te Doornik
Clovis I (465-511), koning van het Frankische Rijk Robert Campin (1390?-1444),
kunstschilder Rogier Van der Weyden (1399-1464), kunstschilder Georges Rodenbach
(1855-1898), Belgisch Franstalig dichter Politiek Zie ook Doornik Bisdom
Doornik. Externe links Website van de gemeente Kaart Doornik (Frans: « Tournai
») is een stad en gemeente in het westen van de Belgische provincie Henegouwen
aan de Schelde met ruim 67.500 inwoners. De stad is de op een na oudste stad (na
Tongeren) van België en ze heeft cultuurhistorisch een grote rol gespeeld.
Overige kernen Doornik is de gemeente met de grootste oppervlakte in België.
Naast het stadscentrum bestaat de gemeente uit nog 29 deelgemeenten, namelijk
Barry, Beclers, Blandain, Chercq, Ere, Esplechin, Froidmont, Froyennes,
Gaurain-Ramecroix, Havinnes, Hertain, Kain, Lamain, Marquain, Maulde, Melles,
Mont-Saint-Aubert, Mourcourt, Orcq, Quartes, Ramegnies-Chin, Rumillies,
Saint-Maur, Templeuve, Thimougies, Vaulx-lez-Tournai, Vezon, Warchin en
Willemeau. Geschiedenis Doornik bestond al in de Romeinse tijd en kwam rond 432
in Frankische handen. Onder de Salische Franken Childerik en Clovis was Doornik
de hoofdstad van het Frankische rijk (tot 486). Het graf van Childerik werd in
1653 bij toeval ontdekt. Clovis verplaatste het Frankische machtscentrum naar
Parijs, maar de rol van Doornik was nog niet uitgespeeld. Clovis maakte de stad
bij zijn vertrek tot bisschopszetel, die heel Vlaanderen bestreek. De in Doornik
geboren Eleutherius werd de eerste bisschop. Onder Karel de Kale, de eerste
koning van westelijk Frankrijk, ontstond rond 850 het graafschap Vlaanderen, dat
een leen bleef van de Franse koning. De stad trekt welvarende kooplieden aan en
hun streven naar onafhankelijkheid leidt ertoe dat Doornik vanaf 1187
rechtstreeks onder de Franse kroon komt te vallen. Tot 1521 zal de stad Frans
blijven. Hoewel de Duitstalige Gemeenschap uitsluitend faciliteitengemeenten
bevat, regelt ze, zoals de Vlaamse en de Franse Gemeenschap dit in die gemeenten
doen die géén faciliteitengemeenten zijn, het taalgebruik in het bestuur,
onderwijs en sociale betrekkingen zelf. De Belgischer Rundfunk (BRF) is de
openbare omroep van de Duitstalige Gemeenschap, Grenz-Echo is het enige dagblad
uit het gebied. Parlement De 'Rat der Deutschsprachigen Gemeinschaft (RDG)', ook
wel 'Parlament der Deutschsprachigen Gemeinschaft' genoemd, is de
volksvertegenwoordiging van de Duitstalige Gemeenschap. De raad bestaat uit 25
leden die eens in de vijf jaar worden gekozen. De verkiezingen voor de raad
vallen samen met de verkiezingen voor het Europees Parlement. De raad vaardigt
decreten uit, die kracht van wet hebben. Regering De regering is het dagelijks
bestuur van de Duitstalige Gemeenschap. De regering neemt beslissingen
collegiaal, dit wil zeggen samen en eenparig (als college). De administratie van
de regering is ondergebracht in het Ministerie van de Duitstalige Gemeenschap.
Het bestaat uit ca. 160 personeelsleden en is ingedeeld in verschillende
afdelingen. Het ministerie bereidt het beleid voor en voert besluiten en
decreten uit. Samenstelling in de periode 1999-2004 De regering bestond uit een
coalitie van PFF, SP, en Ecolo en had drie ministers: Karl-Heinz Lambertz (SP)
minister-president, werkgelegenheid, gehandicaptenbeleid, media en sport. Bernd
Gentges (PFF), onderwijs, opleiding, cultuur en toerisme. Hans Niessen, (Ecolo),
jeugd- en familiezaken, monumentenzorg, gezondheidszorg en sociale zaken.
Duitstalige Gemeenschap Sindsdien groeide het streven naar meer autonomie van de
Duitstalige Gemeenschap ten opzichte van Wallonië merkelijk. Onder meer
Karl-Heinz Lambertz, de minister-president, ijverde voor een uitbreiding van de
huidige gemeenschapsbevoegdheden naar het geheel van alle gewestbevoegdheden.
Samenstelling in de periode 2004-2009 Sinds 6 juli 2004 heeft de Duitstalige
Gemeenschap een nieuwe regering. De regering bestaat uit vier ministers van de
coalitie SP, PFF en de PJU-PDB-fractie. De coalitie heeft een nipte meerderheid
(13 van de 25 zetels). Karl-Heinz Lambertz (SP) minister-president, financiën,
personeelszaken en externe betrekkingen Bernd Gentges (PFF), werkgelegenheid,
gezinszaken, sociale zaken en gezondheid Oliver Paasch (PJU-PDB), onderwijs en
wetenschappelijk onderzoek Isabelle Weykmans (PFF), cultuur Gemeenschapssenator
Sinds 2004 zetelt Berni Collas als enige senator namens de Duitstalige
Gemeenschap in de Senaat. Hij is lid van de PFF-MR. Gemeenten van het Duitse
taalgebied De gemeenten in het kanton Eupen 1. Eupen (met Kettenis) 2. Kelmis
(La Calamine) (met Neu-Moresnet en Hergenrath) De Duitstalige Gemeenschap is de
kleinste van de drie gemeenschappen in de federale staatsstructuur van België.
Ze wordt ook vaak als "Duitstalige Gemeenschap van België" omschreven (Duits:
'Deutschsprachige Gemeinschaft Belgiens'), vooral in contacten met het
buitenland. 3. Lontzen (met Walhorn) 4. Raeren (met Eynatten en Hauset) en de
gemeenten in het kanton Sankt Vith 5. Amel (Amblève) (met Meyerode en
Heppenbach) 6. Büllingen (Bullange) (met Manderfeld en Rocherath) 7.
Burg-Reuland (nieuwe benaming na de fusie van Reuland en Thommen) 8. Bütgenbach
(met Elsenborn) 9. Sankt Vith (met Recht, Schönberg, Crombach en Lommersweiler)
vormen samen het Duitse taalgebied in België. Al deze gemeenten zijn
faciliteitengemeenten met faciliteiten voor Franstaligen. Zie ook De Duitstalige
Gemeenschap is in het uiterste oosten van België gelegen, tegen de Duitse grens.
Dit gebied wordt ook wel eens de Belgische Eifel genoemd omdat het een soort
overgangsgebied tussen de Ardennen (waar het eigenlijk bijbehoort) en de Eifel
is. Oostkantons Externe links Officiële webpagina van de Duitstalige Gemeenschap
Officiële webpagina van het Parlement van de Duitstalige Gemeenschap De
Duitstalige Gemeenschap is bevoegd in de 9 Duitstalige gemeenten, die samen het
Duitse taalgebied in België vormen. Er wonen ca. 71.300 inwoners, voor de
overgrote meerderheid Duitstalig. Zowel de raad als de regering van de
Duitstalige Gemeenschap zijn gevestigd in Eupen. Bevoegdheden Zoals alle
gemeenschappen in België heeft de Duitstalige Gemeenschap bevoegdheden over
cultuur, onderwijs en persoonsgebonden zaken. Onder persoonsgebonden zaken
vallen o.a. media, gezondheids- en jeugdzorg en bepaalde sociale zaken. De
Duitstalige Gemeenschap vormt geen eigen gewest, maar behoort tot het Waals
Gewest, wat betekent dat gewestbevoegdheden er door het Waals Gewest uitgeoefend
worden. Een aantal gewestbevoegdheden zijn echter door het Waalse Gewest
overgedragen aan de Duitstalige Gemeenschap. Op 1 januari 2000 verkreeg de
Duitstalige Gemeenschap de bevoegdheid over arbeidsbemiddeling en werd het ADG
(Arbeitsamt der Deutschsprachigen Gemeinschaft) opgericht. Op 1 januari 2005
stond het Waalse Gewest nog verdere bevoegdheden af: toezicht op de kerkfabriek;
toezicht op de gemeenten en politiezones van het Duitse taalgebied; de
financiering van de gemeenten in het Duitse taalgebied; begrafenissen en
grafmonumenten. Op 20 november 1997 wordt Agnes Pandy aangehouden en bekent ze,
na een wandeling rond het gerechtsgebouw, vijf moorden. Het onderzoek
Ontstoppingsmiddel Lijken van de vermoorde famielieleden zijn er nooit gevonden.
Volgens de verklaringen Agnes Pandy zijn deze in een bad met een
ontstoppingsmiddel opgelost; resten werden achteraf gedumpt bij het slachthuis
van Anderlecht. In november 1998 laat onderzoeksrechter Bruno Bulthé dit door
wetenschappers van de KUL onderzoeken. Na een proef op een lijk met het door
Agnes Pandy genoemde product, dat eveneens in grote hoeveelheden in Pandy's huis
was gevonden, blijkt er na een dag weinig over van het lijk; zelfs de tanden
werden grotendeels opgelost. DNA-analyse Een grootschalig onderzoek in zowel
België als Hongarije toont met waarschijnlijke zekerheid aan dat Andras Pandy
vader is van Mark, zoon van Timea (dochter uit een vorig huwelijk van Adras
Pandy's tweede vrouw). Toch blijft Andras ontkennen ooit seksuele betrekking met
Timea te hebben gehad, en verklaart hij haar bevruchting als zijnde buiten zijn
wil, en zou deze plaats gevonden hebben door middel van spermasporen op een
handdoek. Graafwerken in gruwelhuis Toen de graafwerken begonnen vonden ze nog
86 andere opgeloste lijken. 15 maart 2000. Andras Pandy zijn dochter Agnes Pandy
bezoekt haar vader in de cel en schiet hem neer met een wapen van een cipier, ze
raakt nog 3 cipiers en 6 andere gevangenen. tot slot pleegt ze zelfmoord. 12 van
de opgeloste lijken onder het huis waren politieagenten die bij Andras Pandy
thuiskwamen om een verhoor af te leggen. Pandy's dagboek Zaak-Pandy ... De
brieven ... Het proces Op 18 februari 2002 startte het assisenproces. « De rol
van de media » De bewijzen Andras Pandy heeft nooit schuld bekend en harde
bewijzen zijn er niet. Toch zijn er sterke aanwijzingen van schuld, die de
verdediging tracht te weerleggen met het argument "om iemand schuldig te
verklaren moet je bewijzen hebben, niet alleen aanwijzingen". Advokaat van Pandy
is Meester Hein Diependaele uit St.-Lievens-Houtem, die hem verdedigt. In 2005
wordt Diependaele door zijn echtgenote advocate Marijke Moens met een geweer
vermoord in het ouderlijk huis, waarna zij zelfmoord pleegt. Diependaele was een
topassisenpleiter, afkomstig van Zottegem. De gerechtelijke uitspraak De
zaak-Pandy was een rechtszaak in België. De Hongaarse, in België wonende,
ex-geestelijke Andras Pandy en zijn dochter Agnes werden beschuldigd van zes
moorden op familieleden. Andras werd tevens beschuldigd van de verkrachting van
drie van zijn dochters, waaronder Agnes. Zij werd eveneens verdacht van één
moordpoging. Andras Pandy wordt schuldig bevonden aan de moord op zes van zijn
familieleden, een moordpoging en verkrachting van drie dochters. Het Brusselse
hof van assisen veroordeelt hem hiervoor tot levenslange gevangenisstraf. Agnes
Pandy, zijn dochter, wordt schuldig bevonden aan moord voor vijf van deze
moorden en voor de moordpoging op haar stiefzus Timea. Zij krijgt hiervoor 21
jaar celstraf. Beroep Andras Pandy gaat bij het Hof van Cassatie tegen zijn
veroordeling in beroep, dit in tegenstelling tot Agnes Pandy; zij legt zich bij
het vonnis neer. De familie Mark, zoon van Timea (een van zijn stiefkinderen) en
Andras Pandy. Andras Pandy, geboren op 1 juni 1927 Ilona Sores, Andras Pandy's
eerste vrouw. Agnes Pandy, geboren op 28 januari 1958, eerste kind van Andras en
Ilona. Daniël Pandy, tweede kind van Andras en Ilona. Zoltan Pandy, derde kind
van Andras en Ilona. Edit Fintor, Andras Pandy's tweede vrouw. Andrea, Timea en
Tünde - de drie dochters van Edit Fintor uit haar vorige twee huwelijken. Andras
junior, eerste kind van Andras en Edit. Reka, tweede kind van Andras en Edit. De
feiten In 1992 stapt Agnes Pandy voor het eerst naar de Brusselse politie, en
dient ze een klacht in inzake de verdwijning van haar familieleden en
verkrachting door haar vader. 6 mei 1996. Tijdens de nasleep van de zaak Dutroux
worden alle verdwijningsdossiers van onder het stof vandaan gehaald, ook dat van
de verdwenen Pandy's. In Hongarije, het vaderland van de familie Pandy, loopt
eveneens een onderzoek. Een jaar later krijgt commissaris François Monsieur het
dossier in handen en na enig puzzelwerk vraagt hij Agnes Pandy voor een gesprek.
Op 16 oktober 1997 wordt Andras Pandy opgepakt; hij werkt echter niet mee met
het gerecht. Meteen hierna worden graafwerken gestart in een van Pandy's
woningen, alwaar onder het beton van de kelder botfragmenten en tanden worden
gevonden. Zie Graafschap Loon, Hertogdom Limburg, Prinsbisdom Luik en Limburg
(Verenigd Koninkrijk der Nederlanden) Gouverneurs Bestuur De provincieraad van
Limburg telt 75 zetels. De zetelverdeling is als volgt: CD&V-N-VA: 26
SP.A-SPIRIT: 20 Vlaams Belang: 15 VLD-Vivant: 14 Het dagelijks bestuur is in
handen van de bestendige deputatie. Die telt 6 leden en wordt voorgezeten door
gouverneur Steve Stevaert. De uitslagen van de provincieraadsverkiezingen sinds
1994 Toerisme Tongeren, met o.m. Gallo-Romeins Museum Voeren Abdij van
Herkenrode Alden Biesen Bokrijk Domein Bovy In Limburg vind je 1800 km
bewegwijzerde fietsroutes (gegevens 2004). Hasselt Kasteel van Heks Kasteel van
Rullingen Nationaal Jenevermuseum Hasselt Zie ook Limburg (Belgische provincie)
Er is ook een « Nederlandse » provincie Limburg. Externe links Officiële website
provincie Limburg De provincie Limburg is een van de vijf provincies van
Vlaanderen en een van de tien in België. De huidige provincie komt min of meer
overeen met het oude Graafschap Loon, dat in de 11e eeuw voor het eerst wordt
genoemd en een leengebied was van het Prinsbisdom Luik. In 1794 werd het
graafschap veroverd door de Fransen en vervolgens viel het tot 1814 bestuurlijk
onder het departement van de Nedermaas. Na het Congres van Wenen in 1815
ontstond een nieuwe staat, het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, waarin de
huidige Vlaamse en Nederlandse provincie Limburg een eenheid gingen vormen. De
nieuwe provincie kreeg van Koning Willem I de naam Limburg, naar het oude
Hertogdom Limburg. Toen België zich in 1830 afscheidde, kwam heel Limburg (met
uitzondering van Maastricht) onder Belgisch bestuur. Als gevolg van het
scheidingsverdrag tussen Nederland en België werden in 1839 beide Limburgen
officieel gescheiden en ging het oostelijk deel terug naar Nederland. Geografie,
demografie en taal Provinciehoofdplaats: Hasselt Oppervlakte: 2422 km² Hoogste
punt: Remersdaal, 287,5 m (hoogste punt van Vlaanderen), gevolgd door de
"Galgenboom" van Millen (Riemst) op 151 m. Belangrijkste waterlopen: Maas,
Demer, Jeker, Dommel Aantal inwoners: 814.641 (op 1 januari 2006) 3 bestuurlijke
arrondissementen: Hasselt, Maaseik, Tongeren Streektaal: Limburgs
Arrondissementen Gemeenten Gemeenten met een stadstitel hebben een « (stad) »
achter de naam Geschiedenis Charles Dusart, naar wie het « Kolonel Dusartplein »
is genoemd, was de eerste Belgische hogere officier die sneuvelde tijdens de
Eerste Wereldoorlog. Demografische evolutie Bezienswaardigheden, parken en
openbare domeinen Het stadspark, aan het Cultureel centrum. Zie ook het artikel
over het inmiddels verdwenen Augustijnenklooster De Sint-Quintinuskathedraal. De
Virga-Jessebasiliek De Japanse Tuin, die tevens de grootste van heel Europa is.
De Abdij van Herkenrode in Kuringen. Het Refugehuis van de Abdij van Herkenrode,
eveneens het oudste gebouw van de stad (1542-1544) en een tijdlang kazerne van
het 11e Linieregiment dat gedurende 130 jaar hier zijn thuisbasis had tot het in
1956 werd opgeheven. Het Vliegveld Kiewit. De verschillende historische gebouwen
en musea (zie boven) verspreid over de stad. Het Natuurdomein Kiewit. Het
Kapermolenpark. Bereikbaarheid Sportvliegtuigen kunnen echter in Hasselt zelf
landen, op het vliegveld Kiewit. Hasselt is gemakkelijk bereikbaar omdat het een
knooppunt is van belangrijke verkeerswegen vanuit alle richtingen. Het is een
kruispunt van spoorwegen naar Luik, Genk, Antwerpen, Leuven en Brussel. De
belangrijkste verkeersader is de autosnelweg E313 Luik-Hasselt-Antwerpen. Verder
is Hasselt omsloten door twee ringwegen. De Grote Ring moet het verkeer uit de
bebouwde kom van de stad houden. De Kleine Ring, de zogenaamde "Groene
Boulevard", houdt het verkeer uit het centrum van de stad dat mede hierdoor zo
goed als verkeersvrij is. Verder zijn er belangrijke verkeersassen richting
Tongeren, Sint-Truiden, Genk, Diest en Eindhoven. Hasselt is ook bereikbaar met
het vliegtuig. De stad ligt op ongeveer een uurtje rijden van de nationale
luchthaven Brussels Airport en Luik, en vlak bij Maastricht Aachen Airport.
Digitale stad Hasselt is de eerste "digitale stad" in de wereld. Met het project
"I-City", dat in Hasselt en Leuven liep, testten ongeveer 4000 vrijwilligers
allerhande draadloze ICT-toepassingen uit in de stad op een software platform
door I-City ontwikkeld. De vzw I-City werd in 2004 opgericht door verschillende
ICT-bedrijven in samenwerking met de Vlaamse regering, op initiatief van de
toenmalige minister van economie en egovernment Patricia Ceysens. I-City is
gehuisvest op de Research Campus in Hasselt. Musea en cultuur Hasselt (België)
Het topstuk van de collectie komt uit de verzameling 18e en 19e eeuwse kleding
uit het privébezit van een Belgische adellijke familie. Het is een `robe à la
française' uit het midden van de achttiende eeuw, de periode waarin de
fantasievolle rococostijl hoogtij vierde. Het Nationaal Jenevermuseum, gevestigd
in een voormalig gebouw van de Franciscanessen of Witte Nonnen, brengt het
verhaal van de Belgische jenever tot leven. Het museum toont een authentieke
stokerij. Het is trouwens de enige stokerij in de Nederlanden waarvan de
mouterij bewaard is gebleven. Tien weken per jaar maakt het Jenevermuseum zijn
eigen Hasseltse jenever. Het Stadsmus (vroeger: Stedelijk Museum
Stellingwerff-Waerdenhof) is het Hasseltse stadsmuseum waar de geschiedenis, de
toekomst en de inwoners van Hasselt centraal staan. Het Oud Kerkhof is een
begraafplaats vlak bij de stad. Met zijn ijzeren en stenen kruisen, grote en
kleine grafmonumenten en grafkapellen is het kerkhof een weerspiegeling van de
rijkdom van de negentiende-eeuwse bourgeoisie. Vele rijke families en
renteniers, ambtenaren, jeneverstokers, enz. wedijverden om het meest pompeuze
en meest opvallende grafmonument als blijk van macht en fortuin. Het Stedelijk
Modemuseum schetst de geschiedenis van de westerse mode van de achttiende tot de
twintigste eeuw aan de hand van authentieke kleding en accessoires,
mode-illustraties en --foto's. Het historische Hasseltse Begijnhof herbergt Z33,
een internationaal kunstencentrum waar regelmatig tentoonstellingen en
exposities te bezichtigen zijn in het centrum van de stad. Z33 focust zich
vooral op media, vormgeving en beeldende kunsten. Het Literair Museum is
gevestigd in een herenhuis, vlak bij het station, waar jong en oud op lees- en
kijktocht doorheen vijf permanente tentoonstellingen kan gaan. Er zijn ook
wisselende tentoonstellingen. Het Museum van het Heilig Paterke herbergt
allerlei voorwerpen uit het ouderlijke huis van pater Valentinus en uit zijn
kloosterlijk bestaan. Je voelt er de sfeer van zijn `heiligheid' en van de late
negentiende eeuw. Zijn sterfbed en sterfplaats zijn er bewaard. De
Parfum-O-Theek, een parfumflessenmuseum, geeft een permanent overzicht van de
evolutie van de flacon tijdens de laatste twee eeuwen. De Parfum-O-Theek neemt
je mee op een historische en culturele reis in de wereld van het parfum aan de
hand van een collectie reukflessen, miniaturen, staaltjes, parfumkaarten,
publiciteit en poederdozen van de achttiende eeuw tot nu. Het Hollywood Movie
Museum is een authentiek filmmuseum dat een collectie bevat van meer dan 500
unieke voorwerpen die tot de wereldvedetten van de film behoord hebben. De
wassen beelden in het museum zijn aangekleed en opgesmukt met originele outfits
die hebben toebehoord aan de levende modellen of door hen werden gedragen in
films en tijdens optredens. Het Stedelijk Beiaardmuseum is ondergebracht in de
toren van de Sint-Quintinuskathedraal en belicht de geschiedenis van de toren en
de beiaard. Er is een oud torenuurwerk uit 1911 dat aan een klok uit 1899 werd
gekoppeld en een beiaardklavier uit de 18e eeuw. In het museum wordt het
volledige klokkengietproces voorgesteld aan de hand van een diamontage, een
modellenreeks en een video. Vanuit de toren krijgt men een panoramisch zicht
over Hasselt. Verder is er de Muziek-O-Droom. De Muziek-O-Droom is een
muziekcentrum in Hasselt waar zowel de actieve muzikant als de passieve
popconsument terecht kan. Het Kunstencentrum BELGIË is een erkend kunstencentrum
met een jong en veelzijdig aanbod van culturele activiteiten. het presenteert op
jaarbasis een 200-tal publieke voorstellingen met video- en film, dans en
theater, concerten, exposities en performances. Vanaf 2005 vindt er in Hasselt
ook een triënnale voor beeldende kunst, mode en design plaats. De triënnale
onderzoekt de cross-overs tussen beeldende kunst, mode en design. Een vijftigtal
regionale, nationale en internationale kunstenaars en ontwerpers tonen hoe ze de
brug naar andere disciplines durven te slaan, partnerships aangaan en met hun
werk duidelijk op zoek zijn naar een sociale impact. De triënnale is in eerste
instantie sterk op Hasselt gericht met tentoonstellingen en manifestaties in
onder andere Z33, het Cultureel Centrum, het Modemuseum, het Jenevermuseum, het
PHIKO en de stad zelf. Daarnaast zal ook de uitgelezen centrale ligging binnen
de Euregio benut worden via de uitwisseling met steden als Maastricht, Aken en
Luik. Hasselt (Limburgs: « Hasselt ») is de hoofdplaats van de Belgische
provincie Limburg en telt ruim 70.000 inwoners. Hasselt is gelegen aan het
Albertkanaal en de Demer, tussen de Kempen en Haspengouw, midden in de Euregio.
De stad heeft als bijnaam "Hoofdstad van de smaak". het Cultuurcentrum Hasselt
brengt elk jaar theaterproducties, concerten, baletten, symfonieën, opera
enzovoort naar Hasselt. Het CCHa omvat een grote en kleine schouwburg, een
tentoonstellingsruimte, een ruim onthaal, een restaurant en een park in het
centrum van Hasselt. In 2006 werd de Grote Schouwburg volledig gerenoveerd en
voorzien van een balkon. De Abdij van Herkenrode is de eerste en ooit de rijkste
vrouwenabdij van de cisterciënzerorde in de Zuidelijke Nederlanden. De site is
een stille getuige van een groots verleden dat rond 1180 begon in het centrum
van het graafschap Loon. Tot aan de Franse Revolutie kende de abdij een
voortdurende groei en bloei. Daarna werd ze volledig ontmanteld, verkocht en
verdeeld. 200 jaren van verval en afbraak volgden. Zo zijn in die periode onder
meer de kerk en het klooster verdwenen. In 1998 kocht het Vlaamse gewest een
groot deel van het overblijvende domein. Momenteel wordt er hard gewerkt aan een
nieuwe toekomst voor de abdij. De oude hoevegebouwen vormen immers samen met het
omliggende 100 hectare natuurgebied een glansrijk patrimonium om te koesteren.
Onderwijs Hasselt telt drie hogescholen, die onder meer opleidingen in de
gezondheidszorg, sociaalagogisch werk, kunst, architectuur en een
onderwijsopleiding aanbieden. Ook is er de Universiteit Hasselt met een campus
in Diepenbeek en vanaf 2007 ook in Hasselt. Hier kan men onder andere alle
exacte wetenschappen studeren maar ook de in Vlaanderen unieke opleiding
Verkeerskunde. In het academiejaar 2007-2008 wordt er gestart met een opleiding
rechten. De Universiteit van Hasselt werkt samen met de Universiteit van
Maastricht, onder meer in de transnationale Universiteit Limburg (tUL). In
Hasselt is er een bloeiend studentenleven met meer dan 50.000 studenten die in
Hasselt wonen, leven en studeren. Sport en ontspanning Centraal in de
Grenslandhallen bevinden zich de verstiare en een restaurant. Naast de
Grenslandhallen ligt Plopsa Indoor Hasselt, een overdekt themapark, open sinds
einde 2005 Het Kapermolenpark is een groene plek in de stad. In het park is er
een speeltuin voor de kinderen en een vijver. In de zomer vinden er elke week
concerten plaats. Aan het Kapermolenpark is een binnen- en buiten zwembad
verbonden, inclusief tennisterreinen en sinds medio 2006 een van de grootste
openlucht skateparken in Europa Het Kapermolenpark loopt verder in de Japanse
Tuin. Deze is naar verluidt de grootste van Europa. Met de Grenslandhallen
beschikt de stad over een accommodatie voor nationale en internationale sport-,
cultuur- of muziekevenementen, congressen en beurzen. De grenslandhallen omvat
een grote hal (Hal 4) geschikt voor beurzen. Verder is er het congrestheater dat
dient voor congressen, seminaries en theaterproducties of kleinere concerten. In
2004 is de Ethias Arena aangebouwd. Deze is de modernste en grootste hal van
België, en de enige die voldoet aan de Olympische normen. De maximumcapaciteit
bedraagt meer dan 21.000 staanplaatsen en meer dan 16.000 zitplaatsen. De Ethias
Arena dient voor grote concerten, sportevenementen of als uitbreiding voor
beurzen. Samen met de Ethias Arena is er een artiestendorp gebouwd en een
studio/fuifbunker. Deze wordt gebruikt voor fuiven, als aanvulling voor de
Ethias Arena of als opnamestudio. Hasselt herbergt sportclubs en fitnessruimten,
verscheidene sportcentra en een overdekte schaatsbaan. Voor de jongeren is er de
mogelijkheid tot skaten in een overdekt skate-park. Grenzend aan de site van de
Grenslandhallen bevindt zich een golfterrein. Voor film is de keuze tussen een
commercieel filmcomplex of voor de betere film van "Zebracinema", een project
van de provincie Limburg in het begijnhof. Uitgaansmogelijkheden zijn er met de
grootste discotheek van België en de talloze clubs en cafeetjes. In september
vindt in Hasselt de jaarlijkse kermis plaats. Traditioneel wordt deze geopend
met een vuurwerk. Historisch Openbaar vervoer Vlak bij het centrum is het
station gelegen. Het station van Hasselt is een IC-station, wat betekent dat er
dagelijks verschillende verbindingen zijn met de belangrijkste steden. Aan het
station vertrekken ook alle bussen. De stadslijnen (H-lijnen) zijn voor iedereen
gratis. De andere lijnen zijn gratis voor de inwoners van Hasselt tot op het
grondgebied Hasselt mits vertoon van de identiteitskaart. In Hasselt zijn er ook
pendellijnen, zoals de Boulevard-pendel en de bussen tussen de Grote Markt en
het station. Bij evenementen zoals Pukkelpop 2006 of Theater op de Markt worden
extra bussen ingezet. Ook bij evenementen in de grenslandhallen gebeurt dit.
Centrum In 2004 kreeg Hasselt als eerste Belgische stad de titel "gezelligste
stad van Vlaanderen" en Hasselt wordt ook als voorbeeldstad genomen voor de
goede voorzieningen voor voetgangers en wandelaars in het centrum. Het
stadscentrum van Hasselt is niet groot maar wel gezellig. Het centrum is
praktisch helemaal autovrij of autoluw en bevat verscheidene historische
gebouwen. Onder meer het Refugehuis van de Abdij van Herkenrode bevindt zich in
het centrum. Het is het oudste gebouw van de stad. Op de Grote Markt zijn er
talrijke cafés, restaurants en tavernen te vinden evenals in de rest van de
stad. De Demerstraat en de Koning-Albertstraat zijn de belangrijkste
winkelstraten. Zowel in de Kapelstraat als in de Hoogstraat, zijstraten van deze
winkelas, bevinden zich over het algemeen de duurdere winkels. De
Sint-Quintinuskathedraal en de Virga-Jessebasiliek geven het centrum vorm. De
tweetorenwijk (TT-wijk) is sinds 2003 een aanvulling op het centrum met een
modern winkelcomplex en stadssupermarkt. Hasselt nu In Hasselt hebben er begin
21ste eeuw veel stadsvernieuwingsprojecten plaatsgevonden die de stad een nieuw
gezicht hebben gegeven. Voorbeelden zijn de "Groene Boulevard", het Kolonel
Dusartplein met ondergrondse parking of de TT-wijk dat met de renovatie van de
flatgebouwen en de komst van vele grote winkelketens een enorme impuls kende. De
vroegere volkswijk "de Beek", waarvan nog er enkele opgeknapte huisjes staan, is
daardoor uitgegroeid tot een tweede centrum. Hasselt is in 2005 het vierde
grootste handelscentrum van België, in verhouding tot het aantal inwoners zelfs
het grootste. Ook de uitbreiding van de Grenslandhallen met de Ethias Arena en
Plopsa Indoor Hasselt gaven Hasselt uitstraling. Op 1 februari 2005 werd de
nieuwe Hasseltse gevangenis in gebruik genomen. Deze gevangenis biedt plaats aan
450 gedetineerden en is de modernste gevangenis van België. De architecten
hebben veel kunstzinnige details in hun architectuur verwerkt en voor het
overige voor een minimalistisch design gekozen. In 2005 werd in Hasselt het
Junior Eurovisiesongfestival gehouden. Hasselt in de toekomst Hasselt ontstond
rond de zevende eeuw aan de Helbeek, een bijriviertje van de Demer. De naam
Hasselt zou afgeleid zijn van `Hasaluth' hetgeen hazelarenbos betekent. Het was
één van de « Goede steden » van het vroegere graafschap Loon, waarvan de grenzen
ongeveer samenvielen met de huidige provincie Limburg. Hasselt werd voor het
eerst vernoemd in 1165 en kreeg kort daarna de felbegeerde Luikse stadsrechten.
In 1232 werd deze status bevestigd door graaf Arnold IV. Deze Luikse
stadsrechten hielden in dat de burgers vrijgesteld waren van karweien op het
domein van de graaf en zich zo meer op handel en nijverheid konden toeleggen.
Ook in de toekomst wil Hasselt zich laten opmerken en een grotere rol spelen in
België en de Euregio. Nieuwe projecten in de stad zijn onder andere de volledige
vernieuwing van de Kanaalkom (project "Blauwe Boulevard") en de
stationsomgeving, drie nieuwe overdekte zwembaden waarvan één met Olympische
afmetingen. Verder worden er in Limburg elektrische sneltreintrammen gepland,
met centrum in Hasselt om het openbaar vervoer in Limburg en Hasselt te
optimaliseren (Spartacus-plan). Eind 2007 gaat de Universiteit Hasselt een
campus hebben binnen Hasselt, naast die in het naburige Diepenbeek. Deze zal
gelegen zijn tegenover de Grenslandhallen en langs de Japanse Tuin. Vanaf 2008
is er een nieuw openbaar complex beschikbaar in Hasselt, de huisvesting van de
brandweer alsook de civiele bescherming. Het complex biedt plaats voor zo'n 250
hulpverleners. De oude brandweerkazerne wordt ingenomen door de politie en de
stadsdiensten verhuizen naar het huidige politiekantoor. Hierdoor komt "het
nieuwe stadshuis" in het binnenste van de stad leeg te staan en worden er nieuwe
woongelegenheden gecreëerd. In 2005 is er een masterplan opgesteld om in elke
Hasseltse wijk tegen 2015-2016 een park of aangename groenzone aan te leggen.
Soms gaat om volledig nieuwe zones, soms over de opwaardering van bestaande
groene omgevingen. Grote evenementen Junior Eurovisiesongfestival (Europa) Het
Schlagerfestival Play! Festival Hasselt Hasselt Studenten Regatta Theater op de
markt Live in Hasselt De zevenjaarlijkse Virga-Jessefeesten (2010) Pukkelpop
Rimpelrock WTA-tennistoernooi: Gaz de France Stars Hasselt Wielerzesdaagse:
Lotto Zesdaagse Jeneverfeesten Triënnale voor beeldende kunst, mode en design
Shots! Ketnet freezzz Bekende Hasselaars Dana Winner, zangeres. Willy Claes,
ex-socialistisch politicus, en oud-NAVO secretaris-generaal. Pierre Cox,
kunstschilder. Adrien de Gerlache, zuidpoolreiziger. Jos Ghysen, voornamelijk
radiofiguur, maar ook bekend van TV, en auteur van verschillende boeken.
Godfried Guffens, kunstschilder. Axelle Red, zangeres. Steve Stevaert,
socialistisch ex-burgemeester van de stad, huidig gouverneur van Limburg.
Hendrik van Veldeke, middeleeuws schrijver en minnezanger. Dokter Willems,
ontdekker van het immuniteitsprincipe, en ontwikkelaar van een eerste serum
tegen longpest bij runderen. Het Demermanneke (zie Demer) Partnersteden In 1236
richtten de augustijnen in Hasselt een klooster op en stichtten er een college.
De augustijnenkerk, waar Diederik van Heinsberg werd begraven, is inmiddels
verdwenen. Zie ook Hasselts Externe links Stad Hasselt In&Uit in Hasselt Mobiele
portaal van Hasselt Kaart (pdf) HasseltLokaal - stadsreporters over hun stad
Hoewel de stad Borgloon officieel hoofdplaats was van dit kleine vorstendom zou
Hasselt toch uitgroeien tot de belangrijkste stad dankzij de gunstige
geografische ligging en dankzij de nabijheid van de grafelijke burcht en de
abdij van Herkenrode in Kuringen. In 1366 werd het graafschap Loon ingelijfd bij
het prinsbisdom Luik. Om zijn Loonsgezindheid te bewijzen nam Hasselt het
initiatief door in 1424 het Luikse perron op zijn wapen te vervangen door het
Loonse gefaasd schild. Toch bleef de situatie onveranderd tot bij de aanhechting
aan Frankrijk in 1794. Maastricht werd hoofdplaats van het gebied dat toen het
Departement van de Nedermaas heette. Na de nederlaag van Napoleon en de
vereniging met Nederland werd de naam `Limburg' gekozen. Ook toen België
onafhankelijk werd bleef deze naam behouden en werd `Loon' vergeten. In 1839
werd Hasselt hoofdplaats van de Belgische provincie Limburg. De fundamenten van
Hasselts bekende jeneverindustrie werden in de achttiende eeuw gelegd. Deze kwam
in de negentiende eeuw tot haar grootste bloei. De aanleg van het Albertkanaal
(1930-1939) zorgde voor nieuwe industriële impulsen. Het kanaal loopt dwars door
het gehucht Godsheide. Waar nu (2005) de provinciale bibliotheek staat (hoek
Badderijstraat en Martelarenlaan), stond vroeger de internationaal bekende
Hasseltse keramiekfabriek. Deze 'Manufacture de Céramiques Décoratives de
Hasselt' produceerde tussen 1895 en 1954 vooral siervoorwerpen en bouwaardewerk,
zoals geglazuurde baksteen en wandtegels. In de gebouwen van deze
keramiekfabriek begonnen in 1955 voorlopig de activiteiten van wat de grootste
vestiging van Philips buiten Eindhoven zou worden. De fabriek werd gevestigd aan
de Kempischesteenweg. In 1970 werkten er ruim 5000 personeelsleden. Philips
Hasselt zou wereldberoemd worden door de uitvinding van de compact cassette en
de bijbehorende audiocassetterecorder in 1963 en de ontwikkeling en eerste
productie van de compact discspeler in 1983. De fabriek beëindigde haar
activiteiten in 2003. Zij was van grote betekenis voor de ontwikkeling en
productie van platenspelers spoelen- en cassetterecorders en cd-spelers. Door
het merkelijk vergroten van de koopkracht in Hasselt en omgeving lag zij aan de
basis van de uitgroei van Hasselt tot derde handelsstad van Vlaanderen. Feest
van de Vlaamse Gemeenschap 11 juli is de Feestdag van de Vlaamse Gemeenschap en
het Vlaams Gewest. Het is de herdenking van de Guldensporenslag op 11 juli 1302
bij Kortrijk. Hierbij werd het reguliere Franse leger verslagen door een
burger-leger, voornamelijk bestaande uit ambachtslui en landbouwers. Externe
link Vlaanderenfeest.be, de website van de Vlaamse overheid over 11-juli
vieringen Henegouwen Henegouwen (Frans: « Hainaut », Waals: « Hinnot ») is een
provincie in het zuidwesten van België, met als hoofdstad Bergen (Mons). De
oppervlakte is 3787 km² en de provincie telt 1.287.172 inwoners (1 juli 2005).
De provincie behoort tot Wallonië en is dus Franstalig. Het grootste deel van
het huidige Henegouwen ligt op het grondgebied van het vroegere graafschap
Henegouwen. Er is ook een gedeelte dat tegenwoordig in Noord-Frankrijk ligt, in
het huidige departement Nord. Arrondissementen Overzicht van gemeenten in
Henegouwen Gemeenten met een stadstitel hebben een « (stad) » achter de naam
Luik (provincie) Luik (Frans: « Liège », Waals: « Lidje », Duits: « Lüttich »,
Luxemburgs: « Léck ») is een provincie van België, gelegen in het Waals gewest.
Hoofdstad is de gelijknamige stad Luik. De provincie grenst in het noorden aan
de Belgisch en Nederlandse provincies Limburg, in het oosten aan de Duitse
deelstaten Noord-Rijnland-Westfalen en Rijnland-Palts, in het zuiden aan het
Groothertogdom Luxemburg en de Belgische provincie Luxemburg, en in het westen
aan de eveneens Belgische provincies Namen, Waals-Brabant en Vlaams-Brabant. In
het uiterste oosten, tegen de Duitse grens, bevinden zich de Duitstalige
oostkantons, die samen de Duitstalige Gemeenschap vormen. De provincie is verder
vooral bekend om de natuurschoon en de toeristische aantrekkingskracht van de
Ardennen. Ook was het een zeer belangrijk mijngebied. De belangrijke rivieren
zijn de Maas, de Vesder, de Ourthe en de Amblève. In de Hoge Venen ligt met 694
meter het hoogste punt van België, namelijk het Signal de Botrange. De provincie
telt (op 1 juli 2005) 1.036.588 inwoners. Arrondissementen Overzicht van
gemeenten in Luik Gemeenten met een stadstitel hebben een « (stad) » achter de
naam Namen (provincie) Namen (Frans: Namur, Waals: Nameur) is een van de vijf
provincies van het Waals Gewest, België. Namen grenst aan de (Waalse) provincies
Henegouwen, Waals-Brabant, Luik en Luxemburg en grenst daarmee aan alle overige
Waalse provincies. Daarnaast grenst Namen aan Frankrijk. Namen heeft een
oppervlakte van 3664 km² en telt (op 1 juli 2005) 456.620 inwoners. Namen heeft
als hoofdstad de gelijknamige stad Namen. Arrondissementen Overzicht van steden
en gemeenten in Namen Gemeenten met een stadstitel hebben een « (stad) » achter
de naam Zie ook De verschillende verwijzingen naar Namen. De verschillende
verwijzingen naar Namur. Waals-Brabant Waals-Brabant (Frans: « Brabant wallon »,
Waals: « Braibant walon ») is een van de vijf provincies van het Waals Gewest,
België. Het is de jongste en tevens de kleinste provincie. De oppervlakte is
1093 km² en heeft slechts één administratief arrondissement, Nijvel, met 27
gemeenten. De provinciehoofdplaats is Waver. Het ontstond door de oude provincie
Brabant te splitsen langs de taalgrens in drie delen, een Vlaams deel
(Vlaams-Brabant), een Waals deel (Waals-Brabant) en het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest. Deze scheiding voltrok zich op 1 januari 1995. De provincie telt (op 1
januari 2006) 366.481 inwoners. Arrondissementen Overzicht van gemeenten in
Waals Brabant Gemeenten met een stadstitel hebben een « (stad) » achter de naam
De "tegenstander" was in de eerste jaargangen garagist Dimitri De Tremmerie
(DDT), gespeeld door Jacques Vermeire. Toen hij enkele seizoenen later de VRT
ruilde voor VTM, werd het typetje vervangen door Bernard Theofiel
Waeterslaeghers (BTW). BTW hield een restaurant open en was een rol van Jakob
Beks. Wegens gebrek aan succes werd ook dit typetje vervangen door de
antiekverkoper Fernand Costermans. Jaak Van Assche geeft dit personage gestalte.
Hoofdpersonages Voor meer info over de personages: volg de links. Doortje Van
Hoeck - Ann Tuts Marc Vertongen - Herman Verbruggen (1990, 1993-) Carmen
Waterslaeghers - Loes Van den Heuvel Xavier Waterslaeghers - Johny Voners
Bernard Theofiel Waterslaeghers (BTW) - Jakob Beks (1998-2000) Balthazar Boma -
Marijn Devalck Pico Coppens - Walter Michiels (1990-1993) Fernand Costermans -
Jaak Van Assche (2000-) Oscar Crucke - Carry Goossens (1990-1993) Bieke Crucke -
An Swartenbroekx Pascale De Backer - Danni Heylen Maurice de Praetere - Tuur De
Weert (2003-) Dimitri De Tremmerie (DDT) - Jacques Vermeire (1990-1998) Pol De
Tremmerie - Ben Rottiers (1994-) Gastpersonages Voor meer info over de
personages: volg de links. Volgende personages duiken regelmatig op in de reeks:
Billie Coppens - Laurent Roose (2001-2002) / Rob Teuwen (2002-) Georgette
Verreth ("Ma DDT") - Jenny Tanghe (1990-1998, 2005-) Saartje Dubois - Ella
Leyers (2003-) Burgemeester Freddy Van Overloop - Luk D'Heu (2003-) Kolonel
Vandesijpe - Ron Cornet (1995-2002) Kaat - Greet Verstraete (2002-2003) Catch
phrases Deze reeks heeft enkele cliché uitdrukkingen (catch phrases) opgeleverd,
die men thans regelmatig hoort in Vlaanderen: F.C. De Kampioenen (televisie) «
(Xavier) » 't Is niet waar he? « (Dimitri) » Ik zeg altijd... « (Maurice) » Zal
't gaan, ja? « (Dimitri & Pol) » Mijn gedacht! « (Boma) » Man, man, man...,
miserie, miserie. « (Fernand) » Pascale, begin niet hé! « (Oscar) » Een
dagschotel! Trivia In de loop der jaren zijn er verschillende wijzigingen in de
rolbezetting doorgevoerd. Marijn Devalck, Danni Heylen, Johny Voners, Loes van
den Heuvel, Ann Swartenbroekx en Ann Tuts zijn de enige acteurs die er al vanaf
het begin bij waren. Tuur De Weert, Jaak Van Assche en Ben Rottiers kwamen er
pas later bij. Herman Verbruggen speelde ook vanaf het begin mee in de serie,
maar zijn personage was toen slechts een nevenfiguur. Hoofdrolspelers Carry
Goossens en Jacques Vermeire kozen zelf voor hun vertrek, Walter Michiels werd
ontslagen en Jakob Beks werd uit de reeks geschreven omdat zijn personage niet
populair genoeg was. De vier vrouwelijke hoofdrolspeelsters vormden gedurende
een korte periode de meidengroep "The Championettes". Ze toerden door Vlaanderen
en namen een paar plaatjes op. De reeks is sinds 2005 verkrijgbaar op DVD. Zie
ook Lijst van FC De Kampioenen afleveringen F.C. De Kampioenen (strip), de
gelijknamige stripserie die gebaseerd is op de televisieserie en dezelfde
personages volgt. Externe link Fansite: dekampioenen.be F.C. De Kampioenen is
een komische Vlaamse televisieserie die de belevenissen van de spelers, trainer
en voorzitter van een slecht presterende café-voetbalploeg en hun families
volgt. Met meer dan 200 afleveringen is het de langstlopende en succesvolste
reeks die de VRT ooit geproduceerd heeft. Uitzendingen De eerste aflevering werd
uitgezonden op zaterdag 6 oktober 1990 op de Vlaamse openbare omroep BRTN (thans
VRT). De reeks was meteen een succes; niet het minst door de rol van de toen erg
populaire Jacques Vermeire. Vanaf de eerste reeks werd F.C. De Kampioenen
uitgezonden op het eerste net van de VRT, TV1 (thans één). De afleveringen van
F.C. De Kampioenen zijn nu, 16 jaar later, nog steeds elke zaterdag te volgen op
één. Als een nieuwe reeks is afgelopen, herhaalt men de vorige reeksen. Tijdens
de zomermaanden wordt de frequentie nog opgevoerd en zendt men dagelijks een
aflevering uit. De meest recente jaargang is seizoen 16. Deze werd in de winter
van 2005/2006 uitgezonden. Vanaf december 2006 komt er een 17e reeks. Situering
en humor De meeste scenes spelen zich af in het café, af en toe wordt er
uitgeweken naar de leefkamers van de spelers. De serie wordt gekenmerkt door erg
gekarikaturiseerde personages (een "slimme", een "domme", een "tegenstander",
enz). In de eerste jaargangen was nog wat drama aanwezig, maar tegenwoordig is
het uitsluitend komedie en - zeker met de introductie van Marc Vertongen -
slapstick. De meeste afleveringen halen hun humor uit misverstanden, veelal door
de nieuwsgierigheid van Carmen Waterslaeghers. Af en toe zijn er dialogen met
een seksuele ondertoon doch deze worden - vermits het een familieserie is -
nooit expliciet. Kanton De volgende gemeenten in het « kanton Eupen » vormen
samen met Sankt-Vith, Büllingen, Bütgenbach en Burg-Reuland het « Duitse
taalgebied » in België: Eupen Lontzen (met Walhorn) Kelmis (met Hergenrath
Neu-Moresnet) Raeren (met Hauset, Lichtenbusch en Eynatten) Politiek Natuur Een
deel van het grote bos Hertogenwoud valt in het zuidelijk en oostelijk deel van
deze gemeente. Eupen Eupen is een stad in Oost-België, in het oosten van de
provincie Luik (arrondissement Verviers), nabij de Duitse grens. De stad telt
ruim 18.000 inwoners. Eupen is een Duitstalige stad en is de hoofdstad van de
Duitstalige Gemeenschap. Eupen bestaat uit een boven- en een benedenstad. De
benedenstad ligt aan de Vesder. Het station van Eupen ligt in de bovenstad en is
het eindpunt van een intercityverbinding met Oostende, via onder meer Brussel.
In 1977 werd Kettenis bij Eupen gevoegd. In 2005 fusioneerden twee pedagogische
instituten en een verpleegstersschool tot de Autonome Hochschule in der
deutschsprachigen Gemeinschaft, de enige openbare Duitstalige hogeschool in
België. De hogeschool biedt bacheloropleidingen tot kleuteronderwijzer,
onderwijzer en verpleegkundige. De stad is ook de zetel van de private
Sigma-Universität. Monumenten Het stadhuis in classicistische stijl. De stad
kent 5 kerken: de kloosterkerk, (1771) gebouwd in barokstijl; de kerk en het
stadhuis behoorde vroeger tot het voormalige klooster. de Sint-Niklaaskerk
(1727; barokstijl) de Sint-Lambertuskapel uit 1690. de Lutherse kerk (1850;
neogotiekstijl) de Sint-Jozefkerk uit 1871 in de benedenstad. Op het marktplein
het patriciërshuis uit 1752. Louis Philippe (1833-1834) Leopold (II) (9 april
1835 - 17 december 1909) Filips (24 maart 1837 - 17 november 1905), vader van
Albert I Charlotte (7 juni 1840 - 19 januari 1927), huwde op 27 juli 1857 keizer
aartshertog Maximiliaan en werd keizerin van Mexico. In 1840 arrangeerde Leopold
het huwelijk tussen koningin Victoria van Engeland en Albert van
Saksen-Coburg-Gotha; hij was van beiden de oom. In 1842 deed Leopold een
mislukte poging om wetten betreffende kinder- en vrouwenarbeid in te voeren.
Onder zijn bewind werd ook een mislukte kolonisatiepoging ondernomen in Santo
Tomas (Guatemala) door de Compagnie Belge de colonisation. Leopolds diplomatie
slaagde erin België neutraal te houden in de revoluties van 1848. De koning -
zelf protestant - was medeverantwoordelijk voor het feit dat de ca 7000
protestanten van het land hun wettelijke gelijkstelling (daterend van 1802)
voortgezet zagen. Leopold was een bekend lid van de loge. Koningin Louise-Marie
stierf op 11 oktober 1850. 15 jaar later, op 10 december 1865 in Laken, volgde
Koning Leopold haar. De eerste koning der Belgen ligt begraven in de kerk van
Laken; hij rust in de Koninklijke Crypte tussen al zijn opvolgers en familie.
Zie ook Belgische monarchie Externe Links Plechtige aankondiging van de dood des
Konings Portretgalerij Leopold I van België Leopold Joris Christiaan Frederik
(Coburg, 16 december 1790 -- Laken, 10 december 1865), prins van
Saksen-Coburg-Saalfeld, hertog van Saksen, was van 1831 tot 1865 de eerste
koning der Belgen. Naar zijn oudere broer Ernst, die in 1826 hertog van
Saksen-Coburg en Gotha werd, wordt ook Leopold doorgaans « Saksen-Coburg-Gotha »
genoemd. Biografie Hij werd geboren in het kasteel Ehrenburg in Coburg als derde
zoon van hertog Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld en Augusta van Reuss-Ebersdorf
en Lobenstein. In 1795 werd hij, nog slechts een kleuter, door Catharina de
Grote benoemd tot kolonel in het Keizerlijk Regiment Izmailovski. Zeven jaar
later werd hij generaal. Toen het hertogdom Saksen-Coburg-Saalfeld in 1806 door
de troepen van Napoleon bezet werd, vertrok hij naar Parijs. Napoleon bood hem
de positie van adjudant aan, maar Leopold weigerde. Leopolds broer had voordien
hetzelfde aanbod afgeslagen. Nadien nam hij deel aan acties tegen Napoleon en in
1815 werd hij benoemd tot veldmaarschalk. Op 2 mei 1816 trouwde hij met
kroonprinses Charlotte Augusta, de enige dochter van de latere koning George IV
van Engeland. Op 5 november 1817 baarde zij een doodgeboren zoon. Zijzelf stierf
de volgende dag. Hij moest dus als weduwnaar het Britse Hof verlaten en zou
nooit als prins-gemaal de Britse troon bestijgen. In 1830 keren de kansen;
Leopold krijgt het aanbod om koning van Griekenland te worden, maar hij weigert.
Nadat op 4 oktober België zich van Nederland onafhankelijk had verklaard, werd
Leopold door het Nationaal Congres gevraagd koning te worden van het nieuwe
landje. Leopold accepteerde de uitnodiging, en op 26 juni 1831 werd hij de
eerste Koning der Belgen. De koning kwam per boot van Engeland en kwam aan in
Calais. Vanuit Calais werd hij met de koets naar de Panne gebracht, waarna hij
in Veurne vergast werd op de maaltijd. Via Oostende, Brugge en Gent trok hij
naar Laken. Op 21 juli legde hij op het Koningsplein in Brussel de eed af. Nog
geen twee weken later, op 2 augustus werd België binnengevallen door de
Nederlanders. Gedurende een periode van 8 jaar waren er schermutselingen, maar
in 1839 werd de Belgische onafhankelijkheid officieel erkend door Nederland; dat
onder grote internationale druk stond. Willem I, Koning van Nederland, verklaart
zich pas in 1839 akkoord met het "Verdrag der XXIV artikelen" na een
gebiedsafstand van Nederlands Limburg door het jonge koninkrijk België ten
voordele van Nederland. In dat verdrag aanvaardden de toenmalige grootmachten de
Belgische onafhankelijkheid in ruil voor haar neutraliteit. Op 9 augustus 1832
trouwde Leopold te Compiègne voor de tweede maal, met prinses Louise van
Orleans, dochter van koning Lodewijk Filips van Frankrijk. Zij kregen vier
kinderen: Frank Vandenbroucke Zie: Frank Vandenbroucke (wielrenner), Belgisch
wielrenner Frank Vandenbroucke (politicus), Vlaams politicus Wapenstilstand
(Belgische feestdag) In België is Wapenstilstand op 11 november een nationale
feestdag. Ieder jaar wordt er in aanwezigheid van de Koning de
wapenstilstandsceremonie gehouden, niet alleen om de slachtoffers van de Eerste
Wereldoorlog te gedenken, maar ook deze van de Tweede Wereldoorlog en alle
andere oorlogen in de wereld. Geschiedenis Om 11 uur 's morgens werd op 11
november 1918 in een treinwagon in Rethondesde de Duitse capitulatie
ondertekend. De Eerste Wereldoorlog was voorbij, de wapenstilstand een feit.
Sinds 1965 vraagt 11.11.11 op 11 november jaarlijks in een groots opgezette
campagne aandacht voor wereldproblemen. Het idee hierachter is het versterken
van de wereldvrede door het verminderen van de uitbuiting van het Zuiden door
het Noorden. Jules Van Nuffel, componist en koordirigent Externe links Officiële
website Website van Heemkring Hemiksem Website van Casablanca Festival Hemiksem
Hemiksem is een gemeente in België, gelegen aan de Schelde ten zuiden van
Antwerpen. Hemiksem telt meer dan 9500 inwoners. De gemeente maakt deel uit van
de Rupelstreek en ligt in het kanton Boom. De huidige burgemeester is Eddy De
Herdt (SP.A). In Hemiksem staan enkele historische gebouwen, de belangrijkste is
de Sint-Bernardusabdij gesticht in 1243 door de Cisterciënzers. Evolutie van het
inwoneraantal 19e eeuw 20e eeuw tot aan herinrichting gemeenten Na de
gemeentelijke herinrichting Geboren in Hemiksem h. Vurste (Gavere) i. Zevergem
(De Pinte) j. Zwijnaarde (Gent) k. Gent l. Ledeberg (Gent) m. Gentbrugge (Gent)
Tabel Kaart Demografische evolutie 1965: afstand van Lemberge (+4,20 km² met 515
inwoners) 1977: aanhechting van Bottelare, Melsen, Munte en Schelderode;
aanhechting van gebiedsdelen van Zwijnaarde, Zevergem en Vurste; afstand van
gebiedsdelen van Merelbeke aan Gent, van Melsen en Schelderode aan De Pinte
(+17,60 km² met 4.685 inwoners) Sportclubs Voetbal KFC Merelbeke SK Merelbeke SV
Melsen ESA Bottelare Tennis Proserve Merelbeke Korfbal Floriant Merelbeke
Gerelateerde onderwerpen Lijst van Vlaamse gemeenten Lijst van Belgische
gemeenten Externe link Website van de gemeente Merelbeke is een gemeente in het
Arrondissement Gent (Oost-Vlaanderen, Vlaanderen, België). De gemeente telt ruim
22.000 inwoners. Geschiedenis De gemeente Merelbeke is vooral in 's lands
geschiedenis bekend omwille van 2 felle bombardementen op het Vormingsstation
Merelbeke. Op 10 april 1944 en op 3 mei 1944 hebben de geallieerden met een
bommentapijt de landing van Normandië voorbereid (en dus het einde van
Wereldoorlog II door de bevoorrading per spoor van de Duitse stellingen aldaar
"lam te leggen". Dit is hen ook gelukt (hoezeer de Duitsers ook poogden om dit
te verhullen door vrij snel al één spoor terug beschikbaar te maken voor
sporadisch verkeer). Pittig detail: hoewel het station de naam Station Merelbeke
draagt, bevindt zich dat gedeeltelijk op het grondgebied van de voormalige
gemeente Gentbrugge (nu groot Gent) en, wat het vormingsstation betreft, op het
grondgebied van de gemeente Melle. Waarschijnlijk is dit te wijten aan het feit
dat men op te Melle Centrum gelijktijdig een station bouwde en er reeds twee
stations te Gentbrugge waren. Deelgemeenten Merelbeke bestaat uit zes
deelgemeenten: Merelbeke zelf, Lemberge dat in 1965 werd aangehecht en verder
Bottelare, Melsen, Munte en Schelderode die in 1977 werden aangehecht. De
gemeente Merelbeke grenst aan volgende deelgemeenten: a. Melle b. Gontrode
(Melle) c. Landskouter (Oosterzele) d. Moortsele (Oosterzele) e. Scheldewindeke
(Oosterzele) f. Baaigem (Gavere) g. Gavere Aalst Aalst kan op meerdere plaatsen
duiden: Aalst (Oost-Vlaanderen), stad in Oost-Vlaanderen. Aalst (Limburg),
deelgemeente van Sint-Truiden in Belgisch-Limburg. Aalst (Noord-Brabant) «
(Kerkeind, Haestlo), » dorp en voormalige heerlijkheid in de gemeente Waalre.
Aalst (Zaltbommel) « (Alisti), » plaats aan de Afgedamde Maas in Gelderland.
Aalst (Buren), gehucht en polder nabij Lienden in Gelderland. Waterloo De nacht
van 17 op 18 juni regende het nog altijd; de lössachtige grond veranderde in
bruine modder. Dat was de reden dat Napoleon de volgende dag pas om half twaalf
het sein tot de aanval gaf. Maar ook toen was het nog te nat om artillerie snel
te kunnen verslepen. Mede daardoor slaagde Napoleons broer Jérôme Bonaparte er
niet in de boerderij « Hougoumont » te nemen. Die aanval was een
afleidingsmanoeuvre voor de centrale aanval die omstreeks twee uur 's middags
door maarschalk Ney tegen Mont-Saint-Jean werd ingezet. Aan de aanval ging een
incident vooraf dat een belangrijke invloed had op het aanzien van het
Nederlandse leger bij de Engelsen. De brigade van Bylandt, die bij Quatre Bras
reeds forse verliezen had geleden, was tot stomme verbazing van vele ooggetuigen
en geschiedschrijvers, vóór de geallieerde linie opgesteld. Ze stonden zo open
en bloot voor de Fransen, terwijl de rest van het geallieerde leger achter de
heuvelkam stond. Bovendien waren de flanken ongedekt. De Nederlanders trokken op
eigen initiatief terug in de holle weg op de heuvelkam waar ze meer beschut
waren. Er werd bevolen om in rijen op de grond te gaan liggen. Ondertussen werd
er door de Fransen een 'Grand Batterie' verzameld van 76 kanonnen en houwitsers.
Omstreeks 1 uur 's middags barstte het bombardement van deze 'grand batterie'
los. Het bombardement had minder effect dan verwacht: de Britten stonden beschut
achter de heuvelkam. Ook de Nederlandse brigade van Bylandt, die oorspronkelijk
opgesteld stond op de heuvelkam, is, in tegenstelling tot de mythe, op tijd
teruggetrokken achter de heuvelkam, en heeft weinig slachtoffers geleden.
D'Erlons aanval Napoleon gaf bevel tot een aanval door de vier divisies van
D'Erlons 1e legerkorps, samen zo'n 16 000 man, op de geallieerde linkervleugel.
In vier gigantische aanvalscolonnes marcheerden zijn troepen voorwaarts. De
aanval was gericht op de zwakkere oostflank van de geallieerden. De aanval kwam
dus recht op de brigade van Bylandt af. In tegenstelling tot wat Engelse
historici beweren, zeggen ooggetuigenverslagen dat de brigade de Franse aanval
zelfs enige tijd weerstaan heeft. Onder druk van de overmacht trokken ze zich
terug achter de eerste Britse linie. Hier werden de ontplooide Franse colonnes
tot staan gebracht door een tegenaanval van twee Britse infanteriebrigades van
Pictons divisie, gesteund door de brigade van Bylandt en een andere Britse
brigade. Dit was voor Wellington het sein om zijn cavalerie een tegenaanval te
laten uitvoeren (o.a. de Scots Greys). De twee Britse brigades zware cavalerie
reden op de Fransen in, en de Fransen begonnen zich terug te trekken, wat
uitmondde in een vlucht met de Britse cavalerie in de achtervolging. De Britse
cavalerie werd overmoedig en wilde meteen ook maar de 'grand batterie' oprollen,
maar die schoot terug. Ondertussen kwam er Franse cavalerie aangesneld en die
sneed de Britten af van de rest van het geallieerde leger. Drie andere lichte
geallieerde cavaleriebrigades, waaronder een Nederlandse, moesten hen komen
ontzetten. Resultaat was dat de geallieerde linie nog intact was, maar dat
Wellington nog maar één grote formatie zware cavalerie over had: de Nederlandse
brigade van Trip. Aan de Franse zijde zou het eerste legerkorps van d'Erlons
echter een aantal uren nodig hebben om te reorganiseren. De slag gaat verder
Ondertussen waren de Pruisen in aantocht. Napoleon kreeg door dat de Pruisen
naderden en zond zijn reserve, het VI korps en 2 cavaleriedivisies samen 15 000
man, richting de Pruisen. Hierdoor had Napoleon op de garde na geen enkele
infanteriereserves meer. Slag bij Waterloo Hierdoor liet Napoleon maarschalk Ney
de geallieerden met cavalerie bestormen. Trompetten bliezen de aanval en dwars
door de modder galoppeerden zijn ruiters in het centrum tegen de glooiing van de
Mont-Saint-Jean op. De geallieerde infanterie formeerde zich in defensieve
carrés, en werden onneembaar voor cavalerie zonder steun van infanterie en
artillerie. De hoeve « La Haye Sainte », die tussen Napoleon en het geallieerde
leger in stond, was voor beide zijden van vitaal belang. Daar konden de
infanterie en artillerie tegengehouden worden. De Franse cavalerie had zich
intussen meester gemaakt van de kanonnen van artillerie-eenheden die niet op
tijd in de carrés getrokken kon worden. Ney bleef nieuwe troepen eisen, niet
wetend dat Napoleon op zijn oostflank al door voorposten van de Pruisen werd
aangevallen. De Franse reserve kon niet op tegen de Pruisische overmacht.
Napoleon zette daarom zijn 10 000 man sterke jonge garde in. In felle
straatgevechten in Plancenoit lukte het de Fransen nog steeds niet om de Pruisen
terug te dringen. Hierdoor was Napoleon genoodzaakt om 2 bataljons oude garde in
te zetten. Wonder boven wonder lukte het de oude garde het tij te keren en de
Pruisen werden voorlopig teruggedrongen. Ondertussen slaagde Ney erin, onder
dekking van de cavalerie, met opgetrommelde infanterie de hoeve « La Haye Sainte
» in te nemen. De KGL (King's German Legion) werd verdreven, de hoeve werd door
de Fransen ingenomen. De Fransen hadden nog alle kans om te winnen. De nederlaag
van de Garde Napoleon probeerde met een laatste krachtsinspanning de zege zeker
te stellen, en gaf bevel voor nóg een stormloop. Hij wist dat hij door zijn
reserves heen was, en kwam hierdoor persoonlijk zijn garde afleveren. Om het
moreel hoog te houden riep Napoleon: « Grouchy, Grouchy is daar! », maar wetend
dat het de Pruisen onder Blücher waren. De geallieerde posities werden verdedigd
door Engelsen, Hannoveranen en Nassauers. De Franse middengarde, hoewel in de
minderheid, viel hen aan en versloeg hen. Er ontstond een gat in de geallieerde
linie. Maar Wellington beschikte over voldoende reserves en weldra vulden de
Engelse Foot Guards en de frisse Nederlandse 3e divisie, geleid door Generaal
Chassé, het gat op. De Engelsen ontvingen de middengarde met een salvo en een
bajonetcharge, terwijl de Nederlanders hun artillerie hun werk lieten doen. Met
een aantal kartetssalvo's van de artillerie werd een ware slachting aangericht
onder de Fransen, die tot hun stomme verbazing ook nog eens een bajonetcharge te
verwerken kregen. De Fransen aarzelden, begonnen zich terug te trekken, en
vluchtten daarna. Ondertussen waren ook de Pruisen weer doorgedrongen tot
Plancenoit. Plancenoit werd verdedigd door ongeveer 20 000 Fransen van Lobau's
VI korps; 2 cavaleriedivisies; de 8 bataljons van de Jonge Garde en 2 bataljons
van de Oude Garde tegen ongeveer 30 000 Pruisen. De Fransen hielden de
verdediging ongeveer een uur vol voordat ze er door een gigantische Pruisische
tegenaanval en bloedige straatgevechten uit werden gedreven. De laatste eenheid
die vluchtte was de Oude Garde die de kerk en het kerkhof verdedigde. De Franse
verliezen waren verschrikkelijk. Bijvoorbeeld het 1e bataljon Tirailleurs van de
Jonge Garde verloor die dag 92% van zijn mannen aan doden en gewonden. In dit
carré bevond zich een ruime tijd Napoleon alvorens hij zijn soldaten moest
verlaten om naar Parijs te rijden (hij vreesde een opstand van de Parijzenaars).
De Oude Garde, de meest geharde soldaten van allemaal en nog altijd trouw aan
Napoleon, dekte de aftocht van hun Keizer. In perfecte formaties wisten zij nog
een aantal aanvallen van de geallieerden af te slaan alvorens zich al vechtend
terug te trekken. Generaal Cambronne, uitgedaagd om zich over te geven, zou toen
de historische woorden hebben gesproken: "Mijn garde sterft, maar geeft zich
niet over!" (een andere variant is dat hij zich beperkte tot een kort maar
krachtig antwoord: "Merde!"). In werkelijkheid werd hij gevangen genomen door de
Britse generaal Halkett. De laatste twee carrés van de Oude Garde vormden een
levend schild voor Napoleon en zijn staf. Deze carrés waren het Eerste Regiment
Grenadiers en het Eerste Batallion van het Eerste Regiment Jagers, dé beste
soldaten in het Franse leger. Deze carrés wisten tezamen met de nog resterende
Franse cavaleriebrigades alle aanvallen van de gealieerden af te slaan. Het
laatste carré Jagers van de Keizerlijke Oude Garde dat de aftocht dekte, werd
geleid door de Rotterdamse kolonel Jan Coenraad Duuring. Na de slag Napoleon
trok zich terug naar Parijs, dat hij op 21 juni 1815 bereikte, maar hij werd
niet meer als keizer erkend. Een paar weken wachtte hij werkeloos op het
landgoed Malmaison bij Parijs. Een poging om naar Amerika te vluchten werd
verijdeld omdat de Engelsen alle havens hadden afgegrendeld. Vervolgens vroeg
hij politiek asiel aan in Engeland. Hij probeerde dat op diplomatieke wijze: «
Laat ik mij onderwerpen aan de edelmoedigste van mijn vijanden » De Slag bij
Waterloo was een veldslag bij het dorp Waterloo (België). Napoleon Bonaparte
werd hier op 18 juni 1815 verslagen door een combinatie van Britse/Nederlandse
Hannoveraanse en Pruisische legers, onder leiding van respectievelijk de hertog
van Wellington en Blücher. Sint Helena Napoleon kreeg asiel van de Britten, maar
anders dan hij had verwacht. Hij werd als gevangene aan boord van het
marineschip « Northumberland » vervoerd en na een tocht van 70 dagen afgezet op
het verlaten eiland Sint Helena, in het zuidelijke deel van de Atlantische
Oceaan. Nog zes jaar bracht Napoleon daar door voordat hij op 5 mei 1821 stierf.
In 1840 werd zijn stoffelijk overschot naar Parijs overgebracht, en bijgezet in
de Dôme des Invalides. Zie ook Leeuw van Waterloo, het herdenkingsmonument aan
de overwinning op Napoleon. Externe links The contribution of the Netherlands
Mobile Army Geeft volledig overzicht van deelname Nederlandse troepen aan de
1815 campagne, door Erwin Muilwijk. The campaign of 1815: a study Complete
studie over de 1815 campagne; over alle deelnemende legers. Door Pierre de Wit.
Het voorspel Hij mobiliseerde in twee maanden tijd een leger van 200.000
manschappen en trok met 120.000 naar de Frans-Belgische grens. Op 14 juni stak
hij die over. Met zijn opmars viel hij aan op het punt waarop het Pruisische en
het Brits-Nederlandse leger onder de Hertog van Wellington aan elkaar grensden,
traditioneel een zwak punt. In 1814 was Bonaparte na zijn nederlaag bij Leipzig
naar het eiland Elba verbannen. Daar volgde hij met interesse het gekrakeel dat
in Wenen losbarstte over de landsverdeling in Europa. Hij begreep dat voor hem
nog niet alles verloren was. Op 26 februari 1815 ontsnapte hij van het eiland,
en op 1 maart arriveerde hij met een legertje van 800 man in de Franse havenstad
Cannes. Snel trok hij met zijn persoonlijke garde op naar het noorden, richting
Parijs. Maarschalk Michel Ney, aanvoerder van het Franse leger en voormalig
maarschalk onder Napoleon, werd opgeroepen om de keizer tegen te houden, maar
liep met zijn hele leger over naar zijn voormalige baas. Op 20 maart zetelde
deze weer in zijn keizerlijk paleis. Haastig trommelden de geallieerden hun
legers op en rukten op richting Frankrijk. Napoleon wilde echter zijn
'keizerrijk' heroveren, en dat zo snel mogelijk, voordat de andere staten in
Europa klaar waren om Frankrijk binnen te vallen en hem weer gevangen te nemen.
Aan de slag bij Waterloo gingen op 16 juni twee andere veldslagen vooraf. Zo
stuitte hij op het Pruisische leger van Blücher, dat in de slag bij Ligny tot de
terugtocht gedwongen werd. Blücher werd bij Ligny teruggedreven, maar hield zijn
leger intact. Terwijl de slag bij Ligny gestreden werd, vond tegelijkertijd de
Slag bij Quatre Bras plaats. Wellington en Blücher Napoleon had het
terugtrekkende Pruisische leger laten achtervolgen door Grouchy met een leger
van 35.000 man (het Franse 3e en 4e korps). Maar dit was op ontoereikende wijze
gebeurd, en Blücher kon zijn leger hergroeperen en richting Wellington trekken.
Door de Pruisische nederlaag bij Ligny was Wellingtons positie bij Quatre-Bras
onhoudbaar geworden. De 17e juni, een dag waarop het vrijwel voortdurend
regende, trok hij zich daarom terug in noordelijke richting. Ney zette geen druk
op de Engels/Nederlandse positie. Toen Wellington per brief vernam dat Blücher
parallel met hem terugviel richting Waver en hem bij zou staan, stelde hij zijn
legers op achter een natuurlijke glooiing, het plateau van Mont-Saint-Jean ten
zuiden van Waterloo en wachtte daar de vijand op. Vivant Vivant is een Belgische
politieke partij en een organisatie (« "beweging&partij" »), in 1997 opgericht
door Roland Duchâtelet, bedrijfsleider van het auto-elektronicabedrijf Melexis.
Vivant doet zowel in Vlaanderen, Wallonië als de Oostkantons mee aan
verkiezingen. Vivant werd voorafgegaan door de partij BANAAN die alleen in 1995
aan verkiezingen deelnam. Het gedachtegoed van Vivant, vooral het economische
deel, is gebaseerd op het boek « NV België: verslag aan de aandeelhouders », dat
Duchâtelet schreef in 1994. Vivant staat voor individuele vrijheid en een sterke
sociale zekerheid in een context van vrije markteconomie. Bij de
parlementsverkiezingen van 1999 haalde Vivant 130.701 (2,1%) stemmen voor de
Kamer. Bij de federale verkiezingen van 18 mei 2003 behaalde de partij, na
herhaaldelijke interne strubbelingen, nog slechts 1,3% van de stemmen. Voor de
verkiezingen van juni 2004 werd, mede vanwege de invoering van de kiesdrempel
van 5%, een kartel gevormd met de VLD. In maart 2006 wordt Nele Lijnen senator
voor de partij na coöptatie door de VLD. Het programma van Vivant bestaat uit de
volgende punten: Het invoeren van een onvoorwaardelijk basisinkomen voor elke
burger ter vervanging van het huidige sociaal zekerheidsysteem. De belastingen
op arbeid afschaffen en vervangen door een extra sociale belasting op de
producten, waarbij de producten in de winkel dezelfde prijs behouden als nu. Het
bindende referendum op volksinitiatief (BROV) invoeren. Externe link Vivant
Externe site Website van de gemeente Nazareth (België) Nazareth is een Belgische
landelijke gemeente in Oost-Vlaanderen (arrondissement Gent). De gemeente telt
bijna 11.000 inwoners. Monumentaal is de 19de eeuwse kerk (1861-1870) en een
sterk gewijzigd middeleeuwse kasteel. Voor de herkomst van de naam « Nazareth »,
die al in een tekst uit 1259 n.Chr. voorkomt, zijn verschillende verklaringen
voorgesteld. Het waarschijnlijkst is, dat Nazareth genoemd is naar de
gelijknamige Bijbelse plaats Nazareth. Minder waarschijnlijk is, dat Nazareth
oorspronkelijk een verschrijving is van « magherhet » (« magere heide »).
Deelgemeenten De gemeente Nazareth grenst aan volgende gemeenten en
deelgemeenten: a. De Pinte b. Zevergem (De Pinte) c. Semmerzake (Gavere) d.
Asper (Gavere) e. Ouwegem (Zingem) f. Kruishoutem g. Petegem-aan-de-Leie
(Deinze) h. Astene (Deinze) i. Deurle (Sint-Martens-Latem) Tabel Kaart Bij de
verkiezingen van 2004 behaalde Groen! echter opnieuw scores die ruim boven de
kiesdrempel uitstaken: 7,6% voor het Vlaamse, 9,8% voor het Brusselse en 8% voor
het Europees Parlement. In Limburg slaagde de partij er echter niet in om de
kiesdrempel te halen. Vera Dua ging op zoek naar 280.000 kiezers en vond er
zelfs 10 procent meer: 308.898 kiezers. Momenteel heeft Groen! zes zetels in het
Vlaams Parlement, één in het Brusselse en één in het Europees Parlement. In het
Europees Parlement zetelt ex-Volksunie Europarlementariër Bart Staes voor de
Europese Federatie van Groene Partijen/Europese Vrije Alliantie; hij vormt daar
met het Nederlandse GroenLinks een transnationale fractie. Ministers in de
federale regering tot de verkiezingen van 18 mei 2003 Jef Tavernier
(Volksgezondheid en Leefmilieu, verving Magda Aelvoet) Eddy Boutmans
(Ontwikkelingssamenwerking) Ministers in de Vlaamse regering Van 1999 tot de
verkiezingen van 2004 maakte Agalev/Groen! deel uit van de Vlaamse regering.
Mieke Vogels (welzijn en ontwikkelingssamenwerking) Vera Dua (leefmilieu en
landbouw) Na de verkiezingsnederlaag van 18 mei 2003 namen Mieke Vogels en Vera
Dua ontslag en werden ze vervangen door: Adelheid Byttebier (welzijn) Ludo
Sannen (leefmilieu, landbouw en ontwikkelingssamenwerking) Ludo Sannen werd, na
zijn overstap naar het kartel SP.a-SPIRIT (eind 2003), in de Vlaamse regering
vervangen door Jef Tavernier. Groen! Agalev was de eerste Belgische partij die
ernaar streefde met alleen vrouwelijke lijsttrekkers op te komen. Dirk Holemans
was een tijdlang 'politiek secretaris', als opvolger van Jos Geysels. De functie
van politiek secretaris is door het congres van 15 november 2003 opgeheven en
vervangen door die van 'algemene voorzitter'. Vera Dua is toen ook verkozen tot
de eerste voorzitster. Standpunten Standpunten volgens Groen!s eigen manifest.
Groen! staat voor een rechtvaardige, gastvrije maatschappij die solidair is met
de zwakkeren en oog heeft voor de toekomstige generaties. Groen! wil een
kwaliteitsvol leven voor iedereen en streeft naar een leefbare wereld door
duurzame productie en consumptie. Groen! is een progressieve partij die vandaag
groene keuzes maakt voor de toekomst. Want de toekomst bepalen we nu en daarom
roepen we iedereen op om samen met ons te bouwen aan morgen. Groen! doet een
oproep aan iedereen die z'n verantwoordelijkheid wil opnemen om te werken aan
een leefbare toekomst en - waar nodig - dwars tegen de huidige ontwikkelingen in
te gaan. Voor Groen! is kwaliteit van leven immers belangrijker dan meer
consumptie. Groen! komt op voor een warme, verdraagzame en solidaire samenleving
waarin iedereen zichzelf kan zijn, nu én later. Werk maken van een duurzame
levensstijl, met respect voor de natuurlijke grenzen van onze planeet, is daarom
essentieel. Groen! is er voor het veilig stellen van de toekomst van onze
kinderen en kleinkinderen. Geschiedenis van Groen! / Agalev Ontstaan van de
beweging Anders Gaan Leven (de jaren '70) Eén van de eerste initiatieven naar de
buitenwereld toe zijn de Groene Fietsers en Red de Voorkempen. Bekende acties
zijn de acties tegen het Duwvaartkanaal in 1973 en de ware volkshype Spaar Je
Hectare. Daarvoor richten de meest geëngageerde leden binnen Anders Gaan Leven «
aktiegroepen » op en beginnen zich beter te organiseren. De meer eco-filosofisch
georiënteerde leden komen samen in « dagelijkse doeningen » en «
reflektiegroepen ». Agalev was al een partij voor het dit zelf besefte. De
politieke partij Agalev werd immers geboren in de schoot van de apolitieke
Anders Gaan Leven-beweging. De eerste Agalev-mandatarissen werden zelfs verkozen
voor het feitelijke oprichtingscongres. Vanaf de vroege jaren '70 trachtte
jezuïet-leraar Luc Versteylen zijn leerlingen aan het Borgerhoutse
Xaveriuscollege warm te maken voor de zachte waarden in herlevings- en
zelfverbeteringsgroepen rond de Brouwerij van Viersel. Van meet af aan is
duidelijk dat Agalev méér wil dan opkomen voor natuurbehoud. Vanuit sociologisch
standpunt sluit Agalev aan bij de postmaterialistische generatie: ze pleit voor
samenhorigheid, toen nog « stilte » en « soberheid » genoemd, en
andersglobalisering. Hoewel de beweging zich in de eerste jaren vooral tot de
eigen leden richtte, werd al in 1971 een kleine uitgeverij op poten gezet.
Daarbij passen de groenen hun eigen principes ook in de praktijk toe: het
bescheiden propagandamateriaal wordt gedrukt op kringlooppapier. Vanaf 1973
treedt Anders Gaan Leven steeds meer naar buiten. Oprichting van de politieke
partij Agalev (1979) Het Landelijke Beraad van Anders Gaan Leven richt daarom
een Agalev Werkgroep op om mensen uit de nieuwe sociale bewegingen en mensen met
politieke ervaring aan te trekken. Met succes, want bij de Europese verkiezingen
van 1979 breken de groenen eindelijk door met 2,3 procent van de stemmen. Dit
vertaalt zich vooralsnog niet in zetels, maar twee jaar later verdubbelen de
groenen hun score. Bij de vervroegde verkiezingen van 1981 haalt Agalev meer dan
vier procent van de stemmen binnen en heeft plots drie verkozenen in het
nationale parlement en één provincieraadslid in Oost-Vlaanderen. Vooral de
verkiezing van het provincieraadslid had een hoge symboolwaarde. Sinds 1932 is
geen enkele niet-traditionele partij immers nog in een provincieraad geraakt.
Socialisten en christen-democraten hopen hun graantje mee te pikken door groene
programmapunten over te nemen en een deel van de kiezers te recupereren, maar
slagen er niet in alle kiezers te overtuigen. Het onverhoopte succes van Agalev
overtuigt de meeste groenen van de ingeslagen koers. Er wordt een
partijstructuur op poten gezet. In maart 1982 houdt de partij in Tielrode haar
stichtingscongres en in mei 1982 congresseert men in Hasselt over de
beginselverklaringen. De geboorte van de politieke partij Agalev volgt enkele
jaren na die van haar franstalige tegenhanger Ecolo. In oktober 1982 zijn er
gemeenteraadsverkiezingen waar Agalev het alweer goed doet: op sommige plaatsen
haalt Agalev meer dan 10 procent, grotendeels ten koste van de
christen-democraten. De groenen zijn definitief gelanceerd. Vanaf dit ogenblik
zijn er drie verkozenen die zich fulltime met de realisatie van het groene
gedachtegoed kunnen bezig houden. Ze verzamelen een kleine professionele staf
rondom zich. Agalev laat zich in die tijd vooral gelden als zweeppartij die de
klassieke partijen het vuur aan de schenen wil leggen op het vlak van
ecologische en sociale vraagstukken. De groenen geloven in de maakbaarheid van
de maatschappij. Ze willen een einde stellen aan de ecologische roofbouw op onze
planeet en de doorhol-economie en tegelijk de economische groeidrang ombuigen
tot een duurzame economie, zowel in het westen als in de Derde Wereld.
Anderzijds trachten ze de gemeenschapsgerichte zelfontplooiing en de
basisdemocratie te bevorderen. De partij scoort in de beginjaren vooral goed met
lokale kernafvalbetogingen, verzet tegen lineaire belastingen en concrete
voorstellen rond afvalrecyclage. Voorts borrelen voortdurend ook nieuwe - meer
theoretische - ideeën op uit de groene bron: ecotaksen, een basisinkomen voor
allen, referenda rond democratisering van de Europese instellingen en
allochtonenstemrecht. In 1974 en 1976 neemt Anders Gaan Leven nog niet deel aan
de verkiezingen in eigen naam, maar steunt ze welbepaalde kandidaten op de
lijsten van traditionele partijen. De keerzijde van deze dialoogcultuur is dat
sommige discussies nooit beëindigd worden. De partijstructuur is niet aangepast
om op korte termijn op een besluitvormingscultuur over te schakelen en aan het
beleid deel te nemen. Deze kandidaten beloven rekening te houden met de
maatschappelijke verzuchtingen, maar vergeten volgens de groenen na de
verkiezingen al snel hun beloften. Voor hen wordt het duidelijk: als ze hun
eisen politiek willen verankeren, zullen ze het zelf moeten doen. Binnen de
partij woedt op dat ogenblik nog volop het debat of Anders Gaan Leven een
politieke partij moet worden of een maatschappelijke beweging blijven. Er is
bijvoorbeeld heel wat weerstand vanuit de milieubeweging om zich politiek te «
bezoedelen ». Maar de trein staat op de sporen en het vertrek is onafwendbaar.
Vanaf 1979 dient Anders Gaan Leven op diverse plaatsen lijsten in onder de
verkorte naam Agalev. De eerste resultaten zijn erg matig. Groen! is een
Vlaamse, progressieve en groene politieke partij, die 6500 leden telt (2004).
Tot 15 november 2003 heette de partij 'Agalev'. De partijvoorzitster en een van
de belangrijkste boegbeelden is Vera Dua. Groei van Agalev (de jaren '80)
Bovendien doen de groenen niet mee aan het regionalisme van andere partijen. Ook
politieke `carrièristen' zijn bij Agalev aan het verkeerde adres: de verplichte
partij-afdrachten van mandatarissen zijn dermate hoog en de combinatie van een
mandaat met een voltijdse baan of een vrij beroep wordt zodanig ontmoedigd dat
een flinke dosis offerbereidheid vereist is bij het volbrengen van een groen
engagement. Leden uit allerlei organisaties uit het middenveld staan mee aan de
wieg van Anders Gaan Leven: Greenpeace, Bond Beter Leefmilieu, Vereniging voor
Ecologische Leef- en Teeltwijze, Amnesty International, Artsen zonder Grenzen,
Oxfam, Vrouwenoverlegcomité, Elcker-Ik, Bond Van Vormings- en
Ontwikkelingsorganisaties. Nochtans trachten de groenen nooit een eigen
maatschappelijke zuil op te bouwen. Ze zijn immers ontstaan als reactie tegen de
tekortkomingen van de traditionele verzuiling en willen niet hetzelfde pad op
gaan. Daardoor positioneert Agalev zich als een typische links-libertaire,
anti-autoritaire kaderpartij. Zo'n partij dankt zijn succes niet aan
bureaucratische georchestreerde massa-acties zoals betogingen en stakingen, maar
van kleine ludiek-provocerende, mediatieke prikacties. Kenmerkend zijn de kleine
professionele staf die van onderuit aangestuurd wordt door lokale groepen,
terwijl de inhoudelijke lijn wordt uitgezet door werkgroepen van vrijwilligers.
Op ethisch vlak positioneert de partij zich als progressief met een groot
zelfbeschikkingsrecht voor het individu. De groenen moeten bij de
gemeenteraadsverkiezingen erg veel moeite doen om overal voltallige lijsten in
te dienen met kandidaten die ook daadwerkelijk willen verkozen worden. In de
tweede helft van de jaren '80 bouwt Agalev verder aan haar programma en weet
zich te profileren tijdens de massale betogingen tegen de kernwapens. Er komt
zelfs een heuse witte vlekkenstrategie aan te pas om in elke gemeente een
Agalev-groep te activeren. Rond 1985 schommelt het ledenaantal lang rond de
1.000. Door een actieve ledenzorg stijgt dit stelselmatig bij elke verkiezing
tot een niveau van 2 à 3.000 omstreeks 1989 (in 2005 is dat ongeveer 6.500). Dat
blijft weinig in vergelijking met het aantal groene kiezers, minder dan 1
procent. Bij de traditionele partijen bedraagt die ratio ongeveer 10 procent.
Bovendien is de band met de kiezer vrij los en indirect. De groene kiezers en
leden zijn méér dan gemiddeld kritisch. Agalev moet hen bij elke verkiezing
opnieuw overtuigen en knokken voor elke stem. Rond de kern van Agalev-leden
trachten de groenen meer sympathisanten te bereiken en de basis te verbreden.
Hoewel die situatie perfect overeenkomt met vergelijkbare partijen in het
buitenland en met de hele sector van de nieuwe sociale bewegingen bleef de
ambitie toch op termijn uit te groeien tot een stabiele, middelgrote partij. Op
milieuvlak zet de partij de toon met haar verzet tegen illegale stortingen op de
Hoge Maey en tegen de aanleg van de LNGterminal te Zeebrugge. Vanaf het begin
bekleden vrouwen volop de belangrijkste plaatsen binnen de partij-organen en op
de verkiezingslijsten. Die trend wordt verder gezet door vrijwillig en eerder
dan de klassieke partijen het ritssysteem toe te passen. Binnen de partijraden
leggen de groenen de lat voor zichzelf even hoog: overal moeten vrouwen en
mannen evenveel vertegenwoordigd zijn. In dezelfde periode organiseren de
jongeren zich apart als Jong-Agalev, allereerst onder de Leuvense studenten. Zij
richten zich vooral op thema's die jongeren en studenten wakker houden en
proberen zo een nieuw publiek aan te spreken. Volgens de groenen zijn de
economische en ecologische risico's te hoog. Verder pleit Agalev steeds volop
voor een versterkte Europese samenwerking en geeft met het eerste Europese
congres van de Groenen alvast het goede voorbeeld. Uit verkiezingsuitgaven
blijkt dat groene kandidaten slechts een fractie uitgeven aan
propagandamateriaal in vergelijking met de concurrenten. Personencultus staat
dan ook haaks op de oorspronkelijke partijwaarden. De groenen halen eerder
stemmen als team en met principiële argumenten. In het bijzonder de
decumulregeling en rotatieplicht zijn belangrijke punten voor de groenen. De
groene verkozenen engageren zich volgens deze regels ertoe om zo weinig mogelijk
verschillende politieke mandaten te combineren en om geen enkel mandaat langer
dan twee termijnen te bezetten. Het dipje van 1995 De partij positioneert zich
progressief, tegen onverdraagzaamheid. In het programma komen levenskwaliteit en
solidariteit voorop te staan. In de eerste helft van de jaren '90 moet Agalev
enkele bittere pillen slikken. Vanuit de oppositie steunt de partij de
staatshervorming van de Sint-Michielsakkoorden. In ruil krijgen de groenen een
taks op wegwerpdrankverpakkingen. In 1995 zijn er ook verkiezingen. De
traditionele politieke partijen hebben te kampen met een negatieve sfeer van
omkoperij omwille van de Agusta-affaire. Agalev trekt daarom met het thema «
propere handen » naar de kiezer, maar die laatste geeft zijn stem liever aan de
underdog, de gekwetste SP. Onverwacht verliest Agalev terrein. De groenen
beseffen dat ze zich beter moeten organiseren als ze willen blijven opboksen
tegen de traditionele partijen en de toenemende verrechtsing. Het sein voor de
broodnodige professionalisering is gegeven: het personeel wordt efficiënter
ingezet en de communicatie oogt moderner. De regeringsdeelname (1999-2004) De
opeenvolgende crisissen in de landbouwindustrie en de voedselveiligheid geven
Agalev in 1999 nog een duwtje in de rug. De partij haalt een historische score
van meer dan 11 procent bij de federale, Vlaamse, Brusselse en Europese
verkiezingen en respectievelijk vijftien, twaalf, één en twee zetels. Ecolo doet
het even goed en de groenen worden uitgenodigd voor formatiegesprekken over de
nieuwe federale en regionale regeringen. In juli schaart het congres zich achter
regeringsdeelname, een gok die de partij bijna fataal zou worden. Agalev krijgt
in de federale regering bevoegdheid over onder meer leefmilieu, volksgezondheid,
dierenwelzijn, voedselveiligheid en ontwikkelingssamenwerking. In de Vlaamse
regering zijn de groenen onder meer verantwoordelijk voor leefmilieu, landbouw,
welzijn en gelijke kansen, en ook ontwikkelingssamenwerking. Op federaal niveau
wordt beslist tot de uitstap uit de kernenergie, komt er een strengere wet op de
verkeersveiligheid, wordt het voedselagentschap opgericht, wordt het huwelijk
opengesteld, komt er een wet op de patiëntenrechten, komt er een
antidiscriminatiewet, komt er een regularisatie van mensen zonder papieren en
komt er eindelijk een wettelijke verankering van een groeipad naar de 0,7% voor
ontwikkelingssamenwerking. Op Vlaams niveau wordt duurzame en biologische
landbouw aangemoedigd, komt er een grote oppervlakte aan natuur- en bosgebied
bij, komt er een akkoord met de zorgsector als antwoord op de « witte woede »,
komen er maatregelen voor meer kwaliteit van leven (zoals tijdskrediet), komt er
een versnelling in het milieubeleid (onder meer op het vlak van bodemsanering en
duurzaam waterbeleid), komt er aandacht voor milieu en gezondheid, komen er
nieuwe instrumenten voor mensen met een handicap (zoals het Persoonlijk
Assistentie Budget, PAB). De nederlaag van 2003 Agalev blijft in de Vlaamse
regering, maar wisselt wel haar ministers. Enkele voormalige parlementsleden
lopen over naar andere partijen. De achterblijvers putten dan weer moed uit het
succes van andere groene partijen in Europa en de oprichting van de Europese
Groene Partij. Het jaar 2003 is een zwarte bladzijde in de geschiedenis van
Agalev. De federale regeringsdeelname wordt onvoldoende bevonden door de kiezer
en de partij zakt bij de federale verkiezingen van 18 mei overal onder de
kiesdrempel van 5 procent. Ze haalt geen enkele zetel en verliest haar
partijdotatie. Die neergang kan niet alleen verklaard worden door de
dioxinebonus van 1999 en de groenen buigen deemoedig het hoofd. Ze beseffen dat
ze hun focus te veel op symbooldossiers gelegd hebben en vaak slecht
communiceerden. Maar Agalev krijgt weinig tijd om zich te herpakken: in 2004
staan er in Vlaanderen, Brussel en Europa alweer verkiezingen op het programma.
De politieke leiding neemt de verantwoordelijkheid voor de nederlaag op zich en
maakt plaats een nieuwe generatie. Jos Geysels geeft de fakkel door aan Dirk
Holemans, Vlaams volksvertegenwoordiger voor Agalev. Maar die laatste kan de
rust niet onmiddellijk herstellen. Omvorming tot Groen! (2003) Desalniettemin
blijft de uiteindelijke beslissingsmacht bij het ledencongres liggen: Groen!
blijft de basisdemocratische kaart trekken en een actief vrijwilligersbeleid
uitbouwen. Participatie en transparantie zijn geen loze begrippen bij de
groenen. Na een korte chaotische periode in de zomer van 2003 neemt Vera Dua het
roer over van Dirk Holemans en brengt de rust terug in het groene kamp. De zware
klap voor de groenen heeft nog meer gevolgen: honderden nieuwe leden melden zich
aan. Intussen wordt er driftig getimmerd aan een nieuw inhoudelijk project. De
sleutelwoorden van deze vernieuwde missie zijn « solidariteit », « langetermijn
» en « grenzen ». Om de vernieuwing volop duidelijk te maken voor de
buitenwereld kiest men ook voor een nieuwe naam die meer gelijkenis vertoont met
die van de andere Europese groene partijen, kortweg Groen!. Op het congres van
november 2003 wordt het partij-jargon nog meer gemoderniseerd: Dua mag zich als
eerste groene « voorzitter » laten noemen in plaats van « politiek secretaris ».
Alle partij-organen worden grondig vernieuwd, de structuur gestroomlijnd en een
nieuwe lading jongeren wordt klaargestoomd voor de opvolging. Voor het eerst
mogen de groene verkiezingskandidaten ook persoonlijke affiches gebruiken. Ook
enkele andere oude principes sneuvelen om efficiënter te kunnen werken. De
vorige naam betekende Anders GAan LEVen, hoewel de partij begin jaren 80 aan het
acroniem Agalev volgens de regels van inschrijving een betekenis moest toekennen
waarbij alle letters voor een afzonderlijk woord staan; dat werd Anders Gaan
Arbeiden, Leven En Vrijen: geïmproviseerd en niet geheel serieus, maar formeel
correct. De verkiezingen van 2004 en daarna Na de verkiezingen beslist de partij
om in de oppositie te gaan. In de periode na de verkiezingen van 2004 keert de
rust een beetje weer in de partij. Ondanks het feit dat de financiële en
personele gevolgen van de nederlaag van 2003 nog zwaar doorwegen, wordt er
keihard gewerkt aan de versterking van de partij met het oog op de volgende
jaren. Er wordt sterk geïnvesteerd in inhoud met congressen in 2005 en 2006.
Ondertussen zijn de voorbereiding volop bezig voor de lokale verkiezingen in
oktober 2006 en de federale verkiezingen in het voorjaar van 2007. Er wordt
verder intensief samengewerkt met de Europese Groene Partij. De campagne voor de
verkiezingen van 13 juni is een van de belangrijkste ooit uit de geschiedenis
van de groene partij. Zal Groen! zich kunnen herstellen na de zware klap van
2003? Zal Groen! zonder noemenswaardige financiële middelen een professionele
campagne kunnen voeren? Zal er met andere woorden een groene partij blijven? En
Groen! kiest voor een gerichte campagne. Met als inzet "Vera zoekt 280.000
mensen" worden alle creatieve en weinig kostende middelen ingezet voor een
dynamische campagne. Groen! spreekt haar kiezers rechtstreeks aan met de
verkiezingsslogan "De bal ligt in uw kamp". Zie ook Lijst van Vlaamse politieke
partijen Externe link Officiële website Jong Groen! Noten Basislijnen in
manifest De politieke partij Agalev werd opgericht in 1981 op basis van het
gedachtegoed van de beweging Anders Gaan Leven van de jezuïet Luc Versteylen,
die zelf nooit lid werd van de partij. Agalev hanteerde als basisbeginselen:
ecologisch, vreedzaam en basisdemocratisch. Naast de partij bleef een beweging
'Anders Gaan Leven' actief met als sleutelbegrippen: stilte, soberheid en
saamhorigheid. Hoewel partij en beweging dezelfde wortels hebben, zijn zij zowel
functioneel als inhoudelijk van elkaar verschillend. De partij is zowel organiek
als inhoudelijk niet verbonden met de beweging Pacifisme, sociale
rechtvaardigheid en ecologie (duurzame ontwikkeling) zijn drie pijlers van het
Groen!-programma. De partij noemt 'de kwaliteit van leven' de 'groene draad door
haar programma'. Groen! is een zusterpartij van het Franstalige Ecolo. De partij
maakte deel uit van de paars-groene regering (socialisten, liberalen en groenen)
onder premier Guy Verhofstadt. Bij de verkiezingen van 1999 behaalden de Vlaamse
groenen 7,0% van de stemmen, een winst van 2,6% ten opzichte van de voorgaande
verkiezingen van 1995. Vice-premier en minister van Volksgezondheid en
Leefmilieu was tot eind augustus 2002 Magda Aelvoet. Zij trad af vanwege het
regeringsbesluit tot wapenleveranties aan Nepal. Bij de senaats- en
parlementsverkiezingen van 2003 verloor de partij echter al haar zetels en
strandde op 2,47%. Vanwege het verlies aan inkomsten als niet-parlementaire
partij moest de partij een groot aantal medewerkers ontslaan. Een aantal bekende
gezichten (zoals het Antwerps boegbeeld Fauzaya Talhaoui en de toenmalige
minister Ludo Sannen) stapten vóór de verkiezingen van 2004 over naar het kartel
SP.a - Spirit. Slag bij Turnhout (1789) De Slag bij Turnhout was in 27 oktober
1789 een veldslag bij Turnhout tegen de Oostenrijkers. De slag kwam voort uit de
opstand tegen de Oostenrijkse heerschappij over de Zuidelijke Nederlanden in de
Kempen. Een legertje onder leiding van generaal Jan Andries Van der Meersch
(1734-1792) wist het regeringsleger te verslaan. Het was het begin van de
Brabantse Omwenteling Een monument van de hand van P. Brozius in Turnhout
herinnert aan deze slag. Zie ook Oostenrijkse tijd in België Slag bij Turnhout
Slag bij Turnhout (1597) Slag bij Turnhout (1789) Allerzielen Allerzielen is een
hoogtijdag uit de rooms-katholieke traditie. Hij wordt gevierd op 2 november, de
dag na Allerheiligen, waarmee deze dag nauw verbonden is. Met Allerzielen worden
de overledenen herdacht en wordt een requiemmis opgedragen. De nabestaanden
plaatsen bloemen op het graf. Er worden in familiekring soms ook nog
pannenkoeken gebakken. Allerzielen stamt uit de Benedictijner kloostertraditie
van Cluny, waar het waarschijnlijk in de tiende eeuw voor het eerst werd
gevierd. In de dertiende eeuw kreeg het de naam Allerzielen. Wellicht is het een
christianisering van het Keltische feest dat in de nacht van 31 oktober op 1
november werd gevierd, in de Keltische kalender de nieuwjaarsnacht waarbij het
oude jaar werd begraven en een nieuw jaar "uit het graf opstond". Ook Halloween,
tegenwoordig concurrent van Allerzielen, heeft dezelfde oorsprong. Zie ook
Allerheiligen Dag van de Doden kalender Laurent van België Laurent Benoît
Baudouin Marie (19 oktober 1963), Prins van België, is het derde kind van koning
Albert II, Koning der Belgen en koningin Paola, na kroonprins Filip en prinses
Astrid. Hij was tot de jaren 1990 (ten tijde van koning Boudewijn) derde in rij
om de troon te bestijgen maar door een wetswijziging, die ervoor zorgde dat ook
vrouwen recht hebben op de troon, moest hij zijn zus en haar kinderen voor laten
gaan. Prins Laurent werkte zich vooral in beeld als een menselijke prins met
veel zin voor humor maar ook vatbaar voor depressies. Ook staat hij bekend voor
zijn liefde voor dieren en snelle auto's. In juli 2000 gaf hij een Mercedes ML
430 ter waarde van 2,3 miljoen frank aan zijn vriendin Wendy Van Wanten. In het
najaar van 2002 verloofde hij zich met Claire Coombs, met wie hij op 12 april
2003 in het huwelijk is getreden. Op 6 februari 2004 beviel zijn vrouw van
Prinses Louise. Op 13 december 2005 kwamen daar twee prinsjes bij, een tweeling
die de namen Nicolas en Aymeric dragen. Bij de persconferentie sprak hij de
woorden: "Wij hebben nog geen peter, maar ik heb wel een meter" waarop hij een
meetlint uit zijn jasje haalde. In augustus 2006 kwam aan het daglicht dat de
prins moeite had om rond te komen. Hij woont in een grote villa, waarin hij
notabene gratis mag wonen, en krijgt een jaarlijkse dotatie van 295.000 euro.
Eerder wou Laurent al twee foto's van zijn pasgeboren tweeling verkopen aan een
tabloid, waarvoor hij 15.000 euro vroeg. Premier Verhofstadt stak daar echter
een stokje voor. Het nieuws sloeg in als een bom. Had Leopold niet gezegd dat
hij een krijgsgevangene zou zijn zoals zijn soldaten en hun lot wilde delen? Kon
Leopold zich met vrouwen bezighouden terwijl veel van zijn soldaten nog gevangen
waren en zijn bevolking leed onder de bezetting? Wat met de herinnering aan de
geliefde Astrid, die nog maar zes jaar overleden was? Bovendien was Lilian een
burgermeisje. Toen prins Alexander op 18 juli 1942 geboren werd, begreep
iedereen waarom dit huwelijk zo aangekondigd moest worden, en groeide de twijfel
over het kerkelijk huwelijk, waarover geen enkel document bestaat, enkel het
woord van de kardinaal. Kort na de geallieerde landing in Normandië op 6 juni
1944 werd Leopold met zijn gezin weggevoerd. Bij zijn bevrijding in 1945 was
zijn broer Karel als regent aangesteld. Leopold stelde de regering zo hoge eisen
over zijn terugkeer, dat die steeds meer op troonsafstand aandrong. Voor
waarnemers was duidelijk dat het Lilian was die Leopold zo onvermurwbaar maakte.
Zij had maar één ambitie: koningin worden. Leopold bleef uiteindelijk vijf jaar
in het Zwitserse Prégny. Met Lilian leidde hij er een mondain leven. Maar
tegelijk zorgde zij ook goed voor Leopolds kinderen. Zeker voor Boudewijn die
haar als zijn moeder beschouwde. Toen Leopold na een referendum in 1950
eindelijk kon terugkeren, vielen er doden bij de protestbetogingen. Het land was
verdeeld door wat Belgen nu de koningskwestie noemen. De koning besliste
uiteindelijk de troon aan zijn zoon Boudewijn over te dragen. Na het huwelijk
van koning Boudewijn met Fabiola in 1960 verhuisde Leopold III met zijn nieuwe
gezin naar het kasteel van Argenteuil. Koning Leopold III overleed in 1983.
Lilian zelf overleed op 7 juni 2002. Het koninklijk paleis kondigde het
overlijden van prinses Lilian aan door middel van een officieel communiqué. Haar
uitvaart bracht de voltallige koninklijke familie voor het eerst in bijna 20
jaar opnieuw samen. Populariteit De prinses was nooit echt geliefd bij het
Belgische volk, deels omdat ze zelden in het openbaar verscheen. Zo bleef ze
nadrukkelijk weg op de begrafenis van Koning Boudewijn, was ze niet aanwezig op
de Eedaflegging van Koning Albert II en op het Huwelijk van Prins Filip. Het
feit dat ze tot haar dood jaarlijks ruim 60 miljoen Belgische Frank kreeg van de
Civiele lijst, maar geen activiteit ondernam, zette kwaad bloed bij sommigen.
Ook verkocht de Prinses familiejuwelen, sindsdien is een tiara die Astrid van
haar oom Karel van Zweden kreeg spoorloos. Ook de bekende Cartier-tiara van
Koningin Elisabeth belandde via een veiling terug in de collectie van Cartier.
Lilian Baels Mary Lilian Henriette Lucie Josephine Ghislaine Baels, prinses van
België (28 november 1916 -- 7 juni 2002) was de tweede echtgenote van de
Belgische koning Leopold III, ze kreeg de titel prinses van Retie. Lilian werd
op 28 november 1916 geboren in Londen, waar haar ouders naartoe waren gevlucht.
Ze was het zesde kind van Hendrik Baels, een ambitieuze Oostendenaar die het tot
minister en in 1933 tot gouverneur van West-Vlaanderen bracht, en Anne
Devisscher, notaris- en burgemeestersdochter uit het West-Vlaamse Dentergem.
Wanneer ze Leopold III heeft ontmoet, is niet bekend. Maar beider wegen moeten
zich op verschillende momenten hebben gekruist. Haar vader neemt als gouverneur
soms enkele van zijn kinderen mee als ook Leopold bij een bezoek aan
West-Vlaanderen Josephine-Charlotte, Boudewijn of Albert meebrengt. Leopold had
bovendien van de familie Lippens een stuk grond in het Zoute gekregen, waar hij
een villa bouwt en graag gaat golfen. Ook Lilian is daar vaak te zien. Leopold
is nog maar 34 als in 1935 zijn vrouw, de immens populaire koningin Astrid (30)
bij een auto-ongeval omkomt. Hij bleef alleen achter met drie kinderen:
Josephine-Charlotte, Boudewijn en Albert. In januari 1941 liet koningin
Elisabeth Lilian met haar eigen auto ophalen in Frankrijk. Aan haar ouders werd
verteld dat ze zich met Leopolds kinderen zou bezighouden. De eigenlijke reden
was anders: Elisabeth wilde haar zoon "afleiding" bezorgen. Sinds het begin van
de oorlog had die een psychische inzinking. Elisabeth was tevreden over haar
ingreep. Want korte tijd later constateerde ze "dat de remedie zeer zacht was en
dat de patiënt maar moeilijk een eind kon maken aan de behandeling". Leopold had
bij de capitulatie gezegd dat hij een krijgsgevangene zou zijn zoals zijn
soldaten en hun lot wilde delen. Vanzelfsprekend wou hij dan ook niet dat
uitlekte dat hij regelmatig met Lilian in zijn villa in Knokke verbleef. Op 7
december 1941 liet kardinaal Van Roey in alle kerken een brief voorlezen: de
koning en Lilian waren de dag voordien burgerlijk getrouwd, en op 11 september
kerkelijk. Hij voegde eraan toe dat Lilian geen koningin wordt, en dat eventuele
kinderen geen aanspraak op de troon kunnen maken. Lilian kreeg de titel prinses
van Retie. Boudewijn Boudewijn is een voornaam die afkomstig is uit het Germaans
en betekent « stoutmoedige (boud) vriend (win) ». Andere vormen zijn Baldwin,
Bauduin of Bouwe. Beroemde Naamdragers Monarchen, Grootadel Boudewijn V van
Jeruzalem Boudewijn VI (ook « Boudewijn I van Henegouwen » of Boudewijn van
Hasnon) Boudewijn VII met de Bijl (ook « Boudewijn Hapkin ») Boudewijn VIII de
Moedige Boudewijn IX van Constantinopel Boudewijn II van Henegouwen Prins
Boudewijn; zoon van de Graaf van Vlaanderen Boudewijn, Koning der Belgen
Boudewijn I met de IJzeren Arm Boudewijn I van Jeruzalem (ook « Boudewijn van
Boulogne »); broer van Godfried van Bouillon Boudewijn II de Kale Boudewijn II
van Jeruzalem (ook « Boudewijn du Bourg ») Boudewijn III van Vlaanderen
Boudewijn III van Jeruzalem Boudewijn IV met de Baard Boudewijn IV van Jeruzalem
Boudewijn V van Rijsel (ook soms « Boudewijn de Grote ») Andere Boudewijn Büch
Boudewijn de Groot Julien Lahaut Hij werd afgevoerd naar het concentratiekamp
van Buchenwald. Het is daar dat hij door zijn altruistische houding zijn bijnaam
kreeg: "« l'homme qui a le soleil dans sa poche »", "de man die de zon in zijn
broekzak heeft". Na de oorlog werd hij voorzitter van de KPB. Hij werd vooral
bekend omdat hij op 11 augustus 1950 tijdens de eedaflegging van Prins
Boudewijn, in opvolging van zijn aftredende vader Leopold III, 'Vive la
république' riep, en een week daarna werd vermoord. Op zijn begrafenis waren
meer dan 100.000 rouwenden. Julien Lahaut (6 september 1884 -- 18 augustus 1950)
was een Waals-Belgisch politicus, leider van de communisten. Als jonge twintiger
nam hij deel aan de campagne van het Belgische pantserkorps ACM (Autos-Canons)
aan het front van Galicië tijdens WOI. Hij bracht het tot onderofficier in die
campagne en maakte met de ongeveer 400 andere ACM-leden alle avonturen van het
korps mee. Hun expeditie groeide uit tot een driejarige odyssea: vertrek per
schip naar Petrograd in het najaar van 1915, frontdienst in Galicië in 1916-17,
oponthoud in Kiev na de Russische Oktoberrevolutie, per trein dwars door Siberië
naar Vladivostok, overtocht naar de USA, propagandatocht van San Francisco naar
New York en uiteindelijk Atlantische overtocht naar Frankrijk (Bordeaux, juni
1918). Lahaut heeft geen enkel geschrift nagelaten over zijn deelname aan die
driejarige expeditie als oorlogsvrijwilliger in Belgische militaire dienst.
Lahaut werd secretaris van de metaalarbeiders van de socialistische vakbond in
Luik. Hij speelde een belangrijke rol in alle grote stakingen tijdens het
interbellum. Ook in de Kommunistische Partij van België was hij belangrijk
leider. In 1941 bij de inval van de nazi- legers in Rusland werd hij opgepakt
door de Gestapo. Zo is het meer dan waarschijnlijk dat toenmalig CVP-minister De
Vleeschauwer en de Militaire veiligheidsdienst een belangrijke rol gespeeld
hebben in de voorbereiding en/of het toedekken van de moordaanslag. Senator
Vincent Van Quickenborne eiste in maart 2002 een onderzoekscommissie, die in
analogie van de Lumumba-commissie een duidelijk licht op de zaak moest werpen.
Voorheen werd een dergelijke commissie reeds meerdere malen, zonder succes,
gevorderd. Historisch onderzoek toonde namelijk aan dat het niet zo duidelijk
was of Lahaut werkelijk schuldig was aan de genoemde "onbetamelijkheid": uit
klank- en beeldopnamen bleek dat de uitroep mogelijk afkomstig was van iemand
die in de buurt van Lahaut stond. Deze thesis werd door Ivan Ollevier, een
VRT-journalist, in een boek herhaald, en hij stelde daarbij dat niet Lahaut,
maar Henri Glineur de gewraakte kreet geslaakt zou hebben. De schuilnaam van de
moordenaar werd publiek in 1985: ene "Adolphe" uit Halle. De echte naam - -
François Goossens - - werd in 2002 publiekelijk gemaakt. Adolphe zat in de
tweede wereldoorlog in het Leopoldistisch verzet. Een groot deel van dit verzet
kwam in anticommunistisch vaarwater terecht. De strijd om de terugkeer van
Leopold III bracht een enorme polarisatie teweeg. De koude oorlog kwam op
kruissnelheid. De Amerikaanse inlichingendienst CIA is in deze context
tussengekomen in gans Europa. Adolphe maakte deel uit van een door de CIA
opgezet "stay-behind netwerk" (Gladio). De volledige waarheid is nooit volledig
naar boven gekomen. Referentie Ivan Ollevier - De laatste communisten. Hun
passies, hun idealen - 1997, Leuven/Amsterdam, Van Halewyck/Jan Mets. August
Thiry - Histoire Belge. Een Belgisch expeditiekorps in Rusland in: Montagne
Russe (Red. E. Stols & E. Waegemans) - 1989, Berchem, EPO, 125-150. Rudi Van
Doorslaer, Etienne Vehoeyen - De moord op Lahaut, Het communisme als
binnenlandse vijand - 1985, Leuven, Kritak Der Belgen, van België Uitzondering
op deze familienaam zijn echter de Koning en de Koningin zelf, die hun
respectievelijke titel van Koning der Belgen (« Roi des Belges ») en Koningin
der Belgen (« Reine des Belges ») mogen voeren als staatshoofd. Het Belgische
hof heeft bekend gemaakt dat het vorstenpaar de achternaam der Belgen gebruikt
enkel bij officiële daden als staatshoofd; bij privé-handelingen gebruikt de
Koning, Albert van België als naam. Officiële titulatuur Zijne Majesteit Koning
Albert II; Koning der Belgen; Prins van Luik Hare Majesteit Koningin Paola;
Koningin der Belgen; Prinses van Luik; Prinses Ruffo di Calabria Hare Majesteit
Koningin Fabiola; Koningin van België; Gravin de Mora y Aragon Zijne Koninklijke
Hoogheid Prins Filip; Kroonprins van België; Hertog van Brabant Hare Koninklijke
Hoogheid Prinses Mathilde; Kroonprinses van België; Hertogin van Brabant; Gravin
d'Udekem d'Acoz Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Elisabeth; Prinses van België
Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Gabriël; Prins van België Belgische monarchie
Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Emmanuel; Prins van België Hare Koninklijke en
Keizerlijke Hoogheid Prinses Astrid; Prinses van België; Aartshertogin van
Oostenrijk-Este Zijne Koninklijke en Keizerlijke Hoogheid Prins Lorenz; Prins
van België; Aartshertog van Oostenrijk-Este Zijne Koninklijke en Keizerlijke
Hoogheid Prins Amedeo; Prins van België; Aartshertog van Oostenrijk-Este Hare
Koninklijke en Keizerlijke Hoogheid Prinses Maria Laura; Prinses van België;
Aartshertogin van Oostenrijk-Este Zijne Koninklijke en Keizerlijke Hoogheid
Prins Joachim; Prins van België; Aartshertog van Oostenrijk-Este Hare
Koninklijke en Keizerlijke Hoogheid Prinses Luisa Maria; Prinses van België;
Aartshertogin van Oostenrijk-Este Hare Koninklijke en Keizerlijke Hoogheid
Prinses Laetitia Maria; Prinses van België; Aartshertogin van Oostenrijk-Este
Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Laurent; Prins van België Hare Koninklijke
Hoogheid Prinses Claire; Prinses van België Ontstaan Hare Koninklijke Hoogheid
Prinses Louise; Prinses van België Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Nicolas;
Prins van België Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Aymeric; Prins van België
Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Alexander; Prins van België; Prins van Réthy
Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Marie-Christine; Prinses van België; Prinses
van Réthy Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Maria-Esmeralda; Prinses van België;
Prinses van Réthy Het aanspreken / begroeten van leden van de Koninklijke
Familie gebeurt best met: Koning - met Sire Koningin - met Mevrouw Prinsen (van
Koninklijke bloede) - met Monseigneur Prinsessen (van Koninklijke bloede) - met
Mevrouw Lijst van koningen Beknopte stamboom Toen de Belgische regent Surlet de
Chokier en prins de Mérode in oktober 1830 weigerden de troon te aanvaarden, was
Leopold van Saksen-Coburg-Gotha de geschikte man voor de Belgische troon om
internationale erkenning te verkrijgen voor het land. Hij legde op 21 juli 1831
de eed af als koning der Belgen en regeerde onder de naam Leopold I.
Troonopvolging De rang voor de troonopvolging is op heden als volgt: Laetitia
Maria (2003), dochter van Astrid Laurent (1963), zoon van Koning Albert II
Louise (2004), dochter van Laurent Nicolas (2005), zoon van Laurent Aymeric
(2005), zoon van Laurent Filip (1960), Hertog van Brabant; zoon van Koning
Albert II Elisabeth (2001), dochter van Filip Gabriël (2003), zoon van Filip
Emmanuel (2005), zoon van Filip Astrid (1962), dochter van Koning Albert II
Amedeo (1986), zoon van Astrid Maria-Laura (1988), dochter van Astrid Joachim
(1991), zoon van Astrid Luisa Maria (1995), dochter van Astrid Huwelijkspolitiek
Door de huwelijkspolitiek zijn de Saksen-Coburgers familiaal verbonden met Het
Britse hof (Huis Windsor) Het Beierse hof (Huis Wittelsbach) Het Franse hof
(Huis Bourbon-Huis Napoléon) Het Zweedse hof (Huis Bernadotte) Het Pruisische
Hof (Huis Hohenzollern) Het Mexicaanse hof (Huis Habsburg) Het Roemeense Hof
(Huis Wettin) Het Bulgaarse Hof (Huis Wettin) De Saksische koninklijke familie
(Huis Wettin) De Saksen-Coburgers hebben een speciale familieband met het
Habsburgse Huis; van beide hoven waren verschillende leden aan elkaar
uitgehuwelijkt. Charlotte van Mexico, Prinses van België, Aartshertogin van
Oostenrijk, Keizerin van Mexico Stephanie van België, Prinses van België,
Aartshertogin van Oostenrijk, Prinses van Bohemen en Hongarije Maria Hendrika
van Oostenrijk, Aartshertogin van Oostenrijk, Hertogin van Brabant, Koningin der
Belgen Astrid van België, Prinses van België, Aartshertogin van Oostenrijk-Este
Externe link De website van het Belgische Hof de Officiële genealogische lijst
van de Belgische Dynastie (situatie 2004) België is een erfelijke
constitutionele monarchie. Familienaam van het Belgisch vorstenhuis Het Belgisch
vorstenhuis is oorspronkelijk afkomstig uit het Duitse Saksen-Coburg-Gotha. In
1920 besliste Koning Albert I echter om deze titel niet langer meer te
gebruiken. Ook het wapen van Saksen werd uit het Belgische koningswapen
verwijderd. Reden hiervoor waren de wandaden in België gepleegd door de Duitse
troepen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Deze beslissing werd discreet door hem
genomen en niet in de vorm van een Koninklijk Besluit afgekondigd. Door deze
discrete beslissing bestaat nog steeds wereldwijd het misverstand als zou het
Belgisch vorstenhuis nog altijd de naam « van Saksen-Coburg-Gotha » dragen. Deze
familienaam werd gewijzigd in: van België, en zoals het betaamt voor het
staatshoofd van een meertalig land heeft deze familienaam een officiële variant
in elk van de drie landstalen. In het Frans is dit: « de Belgique », en in het
Duits: « von Belgien ». De echtgenoot van Prinses Astrid van België, Lorenz, «
Aartshertog van Oostenrijk-Este » kreeg in 1995 de titel van « Prins van België
» waardoor hun kinderen ook deze familienaam dragen. De kinderen van Prins Filip
van België en van Prins Laurent van België dragen logischerwijs ook deze naam.
Hop Hop kan betrekking hebben op: Hop (plant), een kruidachtige plant, « Humulus
lupulus », uit de hennepfamilie Hop (vogel), een vogel uit de familie Upupidae
Hop (netwerktechnologie) De federale politie is één organisatie, centraal geleid
door een commissariaat-generaal dat vijf algemene directies coördineert: de
algemene directie bestuurlijke politie (DGA), de algemene directie gerechtelijke
politie (DGJ), de algemene directie operationele ondersteuning (DGS), de
algemene directie materiële middelen (DGM), de algemene directie personeel
(DGP). Op het terrein is de federale politie per gerechtelijk arrondissement
gedeconcentreerd aanwezig: de gedeconcentreerde coördinatie- en steundiensten
(CSD) onder leiding van een bestuurlijke directeur-coördinator (DirCo), de
federale gerechtelijke politie, per gerechtelijk arrondissement onder leiding
van een gerechtelijk directeur. Beide gedeconcentreerde diensten fungeren als
draaischijf tussen de federale en lokale politie. Taak De federale politie heeft
een dubbele taak: uitvoeren van gespecialiseerde en bovenlokale opdrachten van
bestuurlijke en gerechtelijke politie over het ganse grondgebied van het Rijk,
ondersteuning van de lokale politie en lokale overheden. Dit volgens de
principes van subsidiariteit en specialiteit. De lokale politie Politie in
België Organisatie De lokale politie bestaat feitelijk uit 196 zones. Sommige
politiezones omvatten slechts één gemeente, andere bestaan uit 2 of meer
gemeenten. De structuur van een lokaal politiekorps is wettelijk niet
vastgelegd. Wél is bij koninklijk besluit (dd 07/09/2001) vastgelegd dat elke
lokale politiedienst, in de geest van een gemeenschapsgerichte politiezorg
(community oriented policing), volgende 6 basisfunctionaliteiten moet aanbieden:
wijkwerking, onthaal, interventie, slachtofferbejegening, lokale recherche,
handhaving openbare orde. De dagelijkse leiding van de lokale politie is in
handen van de korpschef (ook zonechef genoemd). Hij is verantwoordelijk voor de
uitvoering van het lokaal politiebeleid. Op zijn beurt staat de korpschef onder
het gezag van een burgemeester of een politiecollege van burgemeesters,
naargelang het een zone is die bestaat uit één of meer gemeenten. De lokale
politie wordt, als niveau binnen de geïntegreerde politie, vertegenwoordigd door
de vaste commissie van de lokale politie (VCLP). Taak verzekeren van de
basispolitiezorg op het lokale niveau, instaan voor het vervullen van sommige
opdrachten van federale aard. Opdrachten De opdrachten van de Belgische
politiediensten zijn vastgelegd in hoofdstuk IV van de wet op het politieambt
(dd 5/8/1992). Een algemeen onderscheid kan worden gemaakt tussen opdrachten van
bestuurlijke politie en opdrachten van gerechtelijke politie. Ook de vorm waarin
en de voorwaarden waaronder die opdrachten worden vervuld worden nauwgezet
beschreven in de wet op het politieambt. Bij het uitvoeren van opdrachten van
bestuurlijke politie staat de politieambtenaar onder leiding en gezag van een
bestuurlijke overheid (bv de burgemeester of de Minister van Binnenlandse
Zaken). Bij het uitvoeren van opdrachten van gerechtelijke politie staat de
politieambtenaar onder leiding en gezag van een gerechtelijke overheid (bv de
procureur des Konings of de onderzoeksrechter). Een geïntegreerde politie,
gestructureerd op twee niveaus Hiërarchie binnen de geïntegreerde politie Graden
De federale politie heeft geen hiërarchische maar een functionele band met de
lokale politie. Beide niveaus zijn hiërarchisch opgebouwd en bestaan uit
verschillende kaders: een agentenkader: aspirant-agent van politie (leerling)
agent van politie (de vroegere hulpagent) een basiskader: aspirant-inspecteur
van politie (AINP) (leerling) inspecteur van politie (INP) een middenkader:
aspirant-hoofdinspecteur van politie (AHINP) (leerling) hoofdinspecteur van
politie (HINP) hoofdinspecteur van politie met bijzondere specialisatie (HINP
BS) hoofdinspecteur van politie met specialiteit politieassistent (HINP PA) een
officierenkader: De politiehervorming die in België werd doorgevoerd (organieke
wet dd 07/12/1998, zie infra) herleidde alle bestaande politiediensten tot één
enkele politiedienst: de geïntegreerde politie, gestructureerd op twee niveaus
(kortweg: de geïntegreerde politie). Onder andere de gemeentepolitie, de
gerechtelijke politie en de rijkswacht werden afgeschaft. aspirant-commissaris
van politie (ACP) (leerling) commissaris van politie (CP) commissaris 1 ° klasse
van politie (CP 1KL) hoofdcommissaris van politie (HCP) Functionele titels Naast
de gradenstructuur bestaan ook zogenaamde 'functionele titels' binnen de
gerechtelijke zuil van de federale politie: gerechtelijk commissaris (GCP)
rechercheur (RCH) (INP en HINP) Aanstellingen Als gevolg van de hervorming werd
een bijkomende categorie gecreëerd met name de aangestelden. Het gaat om
inspecteurs, hoofdinspecteurs en commissarissen die 'aangesteld' werden in een
hogere graad: bijvoorbeeld een inspecteur werd aangesteld tot hoofdinspecteur,
een hoofdinspecteur werd aangesteld tot commissaris en een commissaris werd
aangesteld tot hoofdcommissaris. Deze 'aangestelden' ontvangen echter niet het
salaris verbonden aan die hogere graad. Zij blijven uitbetaald volgens hun
oorspronkelijke graad. Anderzijds mogen zij zich naar de buitenwereld kenbaar
maken met hun 'aangestelde graad' d.w.z. niet alle hoofdcommissarissen zijn
werkelijk hoofdcommissaris, niet alle commissarissen zijn werkelijk commissaris
enz. De politiehervorming In de jaren '80 en begin jaren '90 zijn er feiten
gebeurd waardoor het vertrouwen in de Belgische politie en justitie ver te
zoeken was. Deze feiten legden bovendien op een pijnlijke manier de wantrouwige
en vaak vijandige houding tussen de politiediensten bloot. Een van de eerste
gebeurtenissen die een debat over politie en politiewerk noodzakelijk maakte,
was de Bende van Nijvel. Deze bende wordt verantwoordelijk geacht voor een
aantal extreem gewelddadige overvallen. Daarnaast probeerde de Cellules
Communistes Combattantes (C.C.C.) rond dezelfde periode eveneens het land te
destabiliseren. Het was een organisatie die uit het niets te voorschijn was
gekomen. Tenslotte zorgde het Heizeldrama op 29 mei 1985 er voor dat het nog
maar eens duidelijk werd dat de verschillende politiediensten totaal niet op
elkaar waren afgestemd. Na een beslissing van de ministerraad van 26 juli 1985
vond een eerste audit van de politiediensten plaats. In haar verslag stelde de
groep Team Consult dat in ons land een coherent en geïntegreerd politie- en
veiligheidsbeleid ontbrak. Bovendien waren de verantwoordelijkheden versnipperd
en was er nauwelijks sprake van coördinatie. De regering formuleerde hierop een
antwoord met het Pinksterplan van 5 juni 1990. De hervorming van de
politiediensten bleef echter uit, maar er werd gekozen voor een geïntegreerde
benadering van de politiefunctie. De verkiezingen van 24 november 1991 (de
zogenaamde `zwarte zondag') zorgden er voor dat de zaken in een
stroomversnelling kwamen. De Dutroux-affaire in 1996 betekende opnieuw een deuk
in het vertrouwen in politie en gerecht. Het werd duidelijk dat de politie
ernstig gefaald had in een eerder onderzoek naar Dutroux. Dit falen werd voor
een groot deel toegeschreven aan de zogenaamde politieoorlog. Het schandaal
shockeerde België. Bij het publiek heerste een fundamenteel wantrouwen in `het
systeem'. De publieke verontwaardiging bereikte een hoogtepunt tijdens de 'Witte
Mars' op 20 oktober 1996. Onmiddellijk na deze mars werden twee nieuwe
parlementaire onderzoekscommissies geïnstalleerd. Ze moesten onder andere de
ware toedracht van deze affaire achterhalen en onderzoeken wat de defecten waren
en wie daar verantwoordelijk voor was. De geïntegreerde politie is
gestructureerd op twee niveaus: een federaal niveau (de federale politie) en een
lokaal niveau (de lokale politie). Bij organieke wet is vastgelegd dat beide
niveaus onderling moeten communiceren via welbepaalde kanalen en elkaar steun en
bijstand moeten verlenen bij het uitoefenen van hun taken. Eén commissie (de
zogenaamde commissie-Dutroux) presenteerde haar rapport in april 1997. Behalve
een kritische analyse over de werking van de politiediensten, beval ze een
politiehervorming aan waarbij er sprake zou zijn van een geïntegreerde
politiedienst, gestructureerd op twee niveaus. De conclusies van deze commissie
maakte langzaamaan duidelijk dat het idee van `integratie' aan belang won. De
regering verwierp deze suggestie en kwam in oktober 1997 met een eigen plan op
de proppen, waarbij ze niet had gekozen voor een eenheidspolitie maar voor een
politiestructuur met twee politiediensten. Met de ontsnapping van Dutroux in
april 1998 was de tijd echter rijp voor een nog verdergaande hertekening van het
politielandschap. Tussen de vier meerderheidspartijen en de vier
oppositiepartijen werd uiteindelijk het `Octopusakkoord' gesloten. Dit akkoord,
geconcretiseerd met de wet van 7 december 1998, creëerde een geïntegreerde
politiedienst, gestructureerd op twee niveaus. Op het federale niveau werden de
voormalige centrale diensten van de rijkswacht en de voormalige gerechtelijke
politie samengebracht. Op het lokaal niveau werden de voormalige territoriale
brigades van de rijkswacht en de voormalige korpsen gemeentepolitie verenigd.
Ook visueel was het belangrijk de 'nieuwe' politie te kunnen onderscheiden van
de 'oude': er werd daarom gekozen voor een nieuw logo voor gans de geïntegreerde
politie en een eigen huisstijl voor de federale politie en de lokale politie
(zie http://www.fedpol.be / voor het verschil). Tegen de politiehervorming
bestaat nogal wat protest, zij het hoofdzakelijk via juridische procedures en
ook al wordt dit van officiële zijde ontkend: Na een eerste arrest van het
Arbitragehof (102/2003) waarbij 11 artikels van de Wet die de politiehervorming
regelt, werden vernietigd wegens vastgestelde discriminaties, werd de zogenaamde
VESALIUS-wet op 3.7.2005 afgekondigd. Deze reparatiewet wordt echter opnieuw
massaal gecontesteerd voor het Arbitragehof: er zijn verschillende procedures
ingesteld tot vernietiging (van artikels) van deze wet die (bijna
onvermijdelijk) nieuwe discriminaties creëert. Een weldra te verschijnen wet
(zogenaamde Wet Oranje Loper) zal o.a. voorzien dat een aantal aanstellingen
(zie hoger) kunnen worden omgezet in vaste benoemingen. Deze wet zal
ongetwijfeld (zoals door enkele vakbondsorganisaties aangekondigd) ook weer
leiden tot procedures tot vernietiging voor het Arbitragehof. Deze wet (van
2.06.06) verscheen in het Belgisch Staatsblad van 8.09.06. Relevante artikels
Politie Politie in Nederland Externe links http://www.polfed.be
http://www.police.be/index_nl.htm Lokale politie in België De geïntegreerde
politie staat onder het gezag van: de Minister van Binnenlandse zaken (voor de
uitvoering van opdrachten van bestuurlijke politie), de Minister van Justitie
(voor de uitvoering van opdrachten van gerechtelijke politie). Samen dragen
beide ministers de verantwoordelijkheid voor de organisatie en het bestuur van
de politie. De federale politie Organisatie Bel20 De Bel20 is de leidende index
voor Euronext Brussel. Hij bestaat uit maximaal 20 aandelen, (momenteel nog 19
na de fusie van Almanij en KBC), die gekozen worden door de marktautoriteiten
van Euronext, op basis van een aantal criteria. Eerst en vooral dienen ze een
voldoende hoge marktkapitalisatie te bezitten. Daarna worden de aandelen
gerangschikt volgens hun vrije marktkapitalisatie. De Bel20 is opgericht op 18
maart 1991. Vervolgens worden naast de marktkapitalisatie ook nog andere
criteria zoals de liquiditeit en de verhandelbaarheid in aanmerking genomen, om
de vier overige plaatsen in te vullen. De index wordt elk jaar op 1 maart
aangepast, en er dient steeds een reservelijst voorradig te zijn, om op elk
moment een aandeel, dat bevoorbeeld door een overname van de beurs verdwijnt, te
kunnen vervangen. Opvallend is de grote aanwezigheid van de zogenaamde
rentegevoelige aandelen in Brussel. Dexia, Electrabel, Fortis en KBC
vertegenwoordigen op hun eentje reeds ongeveer 50% van het gewicht in de index.
Bij de minste beweging van deze aandelen beweegt dus ook de Beurs van Brussel.
Anderzijds is er een opvallende afwezigheid van zogenaamde
'technologie'-aandelen. Agfa-Gevaert, Barco en Mobistar vervullen deze rol, doch
hun gewicht in de Bel20 is niet doorslaggevend. Dit heeft ongetwijfeld de index
behoed voor een nog zwaardere val sinds 2000. Het gaat om volgende aandelen
(stand augustus 2006): Naam - bedrijvigheid. GBL - holding Inbev - brouwerijen
(ex-Interbrew) KBC - financiën Mobistar - telecom Nat. Portefeuille Omega Pharma
- farma Solvay - scheikunde en farma Agfa-Gevaert - technologie Suez - energie
UCB - scheikunde en farma Umicore - non-ferro Barco - technologie Bekaert -
engineering Belgacom - telecom/Telefonie-operator Cofinimmo (vanaf 3 maart 2003
ipv IBA) - vastgoed Colruyt - distributie Delhaize - distrubutie Dexia -
financiën Fortis - financiën Zie ook Euronext AEX Euronext 100 Congo Congo of
Kongo kan verwijzen naar: Congo-Kinshasa; officieel de Democratische Republiek
Congo, voorheen Zaïre, een staat in Afrika Congo-Brazzaville; officieel de
Republiek Congo, een staat in Afrika « Hun voorgangers: » Koninkrijk Kongo;
pre-koloniaal koninkrijk in het midden van Afrika Kongo-Vrijstaat; de voorloper
van Belgisch-Kongo Belgisch-Kongo; een voormalige Belgische kolonie Frans-Kongo;
een voormalige Franse kolonie Portugees-Kongo; een oude naam voor de Angolese
provincie Cabinda « Tevens: » Kongo (rivier); een rivier in Afrika Congogebied;
een regenwoudgebied dat ruwweg het stroomgebied van de Kongo omvat Congo
(Paraíba); een gemeente in de Braziliaanse deelstaat Paraíba Congo (film); een
film uit 1995 Kongo (televisie); een Vlaamse televisieserie uit 1997 Kikongo of
Kongo; een Afrikaanse taal Bikongo of Kongo; een Afrikaanse stam « Zie ook: »
Congocraton; een andere naam voor het Nigerblok, een historische continent
M'banza-Kongo; een stad in noordwest Angola Afbeeldingen Externe links Website
van de gemeente Zicht op Geraardsbergen Website van de deelgemeente "Idegem"
Website van de deelgemeente "Viane" Website van Het Geraardsbergse Manneken-Pis
Geraardsbergen Geraardsbergen is een stad in de provincie Oost-Vlaanderen in
België. De stad telt ruim 31.000 inwoners (2005) en de Heilige Bartholomeus is
haar patroonheilige. De stad is het resultaat van de fusie tussen het
oorspronkelijke Geraardsbergen en de gemeenten Onkerzele, Overboelare,
Goeferdinge en Nederboelare in 1971 en met Schendelbeke, Idegem, Moerbeke,
Viane, Zarlardinge, Ophasselt, Smeerebbe-Vloerzegem, Grimminge, Zandbergen,
Nieuwenhove en Waarbeke in 1977. De plaatselijke benaming voor Geraardsbergen
luidt « Giesbaargen ». Geraardsbergen is bekend om zijn Manneken Pis, een
standbeeldje aan de voet van het stadhuis, dat enigszins lijkt op het Manneken
Pis van Brussel. Oude stadsrekeningen bewijzen dat het Geraardsbergse kereltje
ouder is dan dat van Brussel. Ook de mattentaart (een gebak bereid op basis van
verzuurde melk) en de muur van Geraardsbergen zijn heinde en ver bekend. De Muur
is de koninginnenhelling van verschillende wielerwedstrijden, waaronder de Ronde
van Vlaanderen. De stad werd in 2004 eenmaal aangedaan door de Ronde van
Frankrijk. De Muur is vooral een kuitenbijter doordat de kasseien met hun
loopvlak horizontaal liggen en dus eigenlijk trapjes vormen, waardoor hij heel
moeilijk te beklimmen is met de fiets. De muur is een helling van de Oudenberg,
die op de top plaats biedt aan de Kapel van OLV van de Oudenberg, een
bedevaartsoord. Een andere helling die wielertoeristen ook niet onbekend in de
oren zal klinken is de Bosberg die op de grens tussen Geraardsbergen en
Galmaarden ligt. Jaarlijks wordt in de maand februari het einde van de winter
gevierd met de krakelingenworp en de visjesdronk. Deze traditie wordt vanuit
sommige kringen hevig bestreden daar men ze beschouwt als regelrechte
dierenmishandeling. Ze bestaat erin dat jaarlijks een aantal prominenten
uitgenodigd worden om een glas wijn te drinken, waarin een levend visje, dat
alzo moet doorgeslikt worden. Hoe dan ook, de traditie is vooralsnog sterker dan
de tegenstand. Geraardsbergen is de geboortestad van kannunik Constant Van
Crombrugghe (1789 - 1865), stichter van de religieuze orden de « Dochters van
Marie », de « Dames van Maria » en de « Paters Jozefieten ». Geraardsbergen
heeft tevens een historisch reuzenkoppel, Goliath en Agnes, met als dochter
Kinneke Baba. Kinneke Baba is eveneens de benaming van een vereniging van
Geraardsbergse & Oost-Vlaamse studenten aan de VUB. Recent heeft de gemeente
zich geëngageerd om, in samenspraak met de gemeenten Galmaarden en Ninove, de
provinciebesturen van Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant, AMINAL en het Vlaams
Gewest, het stiltekarakter van de streek te vrijwaren, in het kader van het
pilootproject Stiltegebied Dender-Mark. Geraardsbergen omvat de volgende
natuurgebieden: Moenebroek, Boelaremeerse, Gemene Meers, Raspaillebos, Kortelake
en Rietbeemd. Gavere Gavere is een gemeente in de Belgische provincie
Oost-Vlaanderen, tussen Gent en Oudenaarde. De gemeente omvat nog 5 kernen.
Gavere telt ruim 12.000 inwoners. In de deelgemeente Semmerzake is het militaire
luchtvaartcontrole centrum gevestigd dat in de Militaire Air Traffic Control van
de NAVO een zeer belangrijke rol speelt. Geschiedenis Gavere is gekend om de
Slag bij Gavere die in 1453 werd uitgevochten tussen de Hertog van Bourgondië
Filips de Goede en de Gentenaren die in opstand kwamen tegen de hoge
belastingen. In Boechaute, een gehucht te Dikkelvenne, is het oudste
Nederlandstalige document gevonden. De zogenaamde schepenbrief is een notariële
akte uit de 13e eeuw. Karel V verhief het Land van Gavere in de Zestiende eeuw
tot prinsdom, Lamoraal van Egmont werd de eerste prins. Externe link Website van
de gemeente Bezienswaardigheden Vermits Oudenaarde altijd aan de Schelde gelegen
heeft, telt de stad vier bruggen, waaronder een ophaalbrug nabij het centrum,
een fietsers- en voetgangersbrug en de Ohiobrug in Nederename, gebouwd door de
staat Ohio als compensatie voor de - in de Eerste Wereldoorlog verwoeste -
oorspronkelijke brug. Aan weerszijden van de brug staan twee gebeeldhouwde
bizons. Andere oorlogsmonumenten zijn een herdenkingszuil voor Amerikaanse
infanteriesoldaten die in de Eerste Wereldoorlog in Oudenaarde de Schelde
overstaken en het monument van Tacambaro op het gelijknamige plein, opgericht
ter nagedachtenis van enkele tientallen Oudenaardenaren die in de Mexicaanse
vrijheidsoorlog omkwamen en bestaande uit een liggende vrouw die richting Mexico
blikt. Recentelijk werd een fontein uit de tijd van Napoleon na bijna dertig
jaar teruggeplaatst op het Gentiel Antheunisplein, naast het cultureel centrum.
De grote publiekstrekkers van Oudenaarde zijn echter het stadhuis en de kerk van
Sint-Walburga, die beide aan de markt liggen. Naast de grote markt ligt van
oudsher een kleinere markt, achter het « Huis van Parma » (Margaretha van
Parma's huis is namelijk nog steeds intact), en de brede, gapende doorgang
tussen beide markten was jarenlang een doorn in het oog van de gemeente. Deze
plek werd smalend « het gat in de markt » genoemd. Dit "gat" werd recentelijk
met het nieuwe wielermuseum en een complex met luxe-appartementen en winkels
opgevuld. Aan die plek, tegenover de Walburgakerk, ligt eveneens de huidige
stadsbibliotheek, in de volksmond « het Vleeshuis » genoemd omdat hier de
slagersverenigingen hun hoofdkwartier hadden. Dit huis is classicistisch en
dateert uit de 18de eeuw. Het oudste gebouw van Oudenaarde is de Boudewijnstoren
uit de 9de eeuw; deze hangt aan het Huis van Parma vast. Voorts is er in het
stadspark nog Kasteel Liedts, en het oude treinstation van Oudenaarde, dat in
feite op het grondgebied Bevere ligt, uit de Belle époque. Vele andere oude
kerkjes en monumenten liggen her en der verspreid over de deelgemeenten.
Kerselare Op de Edelareberg, langs de baan N8 Oudenaarde-Brakel bevindt zich te
Kerselare een bedevaartsoord ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Kerselare. Van
oudsher kreeg de parochie Pamele-Oudenaarde het beheer van dit bedevaartsoord.
Sinds 1953 wordt er op Hemelvaartsdag een autowijding gehouden en er is ook een
jaarlijkse kermis waarop steevast lokale snoepjes, de « lekkies », verkocht
worden, alsmede gedroogde wijting. Musea Oudenaarde Het stadhuis herbergt het
Wandtapijtenmuseum, een collectie Oudenaardse en Europese zilverwerken en de
Stedelijke Collectie Museum gewijd aan de Ronde van Vlaanderen en aan de
wielersport in het algemeen. Het oude treinstation doet dienst als expositiehal
voor jonge of lokale kunstenaars. Het stadsarchief bevindt zich in de Abdij van
Maagdendale. Het kleine provinciaal museum van Ename, naast de
Sint-Laurentiuskerk Jongerenverenigingen Chiro Bevere, Eine, Melden KSA Eine,
Mater, Oudenaarde, Welden VVKSM Ename, Oudenaarde Jeugdhuis 't Stad Jeugdhuis
Canavia Sportverenigingen Evenementen Adriaan Brouwer Bierfeesten (laatste
weekend van juni) Feest in het Park, een populair jaarlijks popmuziekfestival in
de zomer (sinds 1996) Provinciale Fokveedag (laatste vrijdag van februari) Om de
tien jaar wordt een groot horticultureel festival gehouden, waarbij de markt,
die tot de grootste in Vlaanderen behoort, volledig met bloemen wordt bedekt. De
laatste keer was in 2005. Gastronomie en sportmanifestaties Oudenaarde is bekend
om zijn Oudenaards bruin bier en om de Ronde van Vlaanderen. Bieren die als
lokaal Oudenaards worden beschouwd zijn Ename, Felix, Liefmans en Roman.
Alhoewel de brouwerijen door grotere bedrijven zijn overgekocht, wordt het bier
zelf nog steeds in Oudenaarde gebrouwen. De Ronde van Vlaanderen doet Oudenaarde
elk jaar aan, omdat de meeste deelgemeenten tussen de heuvels liggen. In de
winter wordt op de Kleine Markt een schaatspiste geplaatst. Economie Oudenaarde
is een stad in Oost-Vlaanderen ten zuiden van Gent, gelegen aan de Schelde, in
België. De stad telt ruim 28.000 inwoners en haar patroonheilige is
Sint-Walburga. Oudenaarde wordt ook wel de parel van de Vlaamse Ardennen
genoemd. Het heeft een prachtig stadhuis in Brabantse laatgotische stijl,
gebouwd door de Brusselse architect Hendrik van Pede in de jaren 1527-1530, en
is wereldberoemd om zijn Verdures, de Oudenaardse wandtapijten. Op de officiële
website van de stad kan men een interessante studie van de tapijten en hun
restauratie bekijken. Ook Pamele speelde een belangrijke rol in de geschiedenis
van Oudenaarde. Oudenaarde bezit twee treinstations en ligt aan de N60, de
verbinding tussen Ronse en Gent. De tram is in het midden van de twintigste eeuw
uit de stad verdwenen. Er zijn een aantal winkelstraten en sportcomplexen,
alsmede een industrieterrein met verscheidene internationale bedrijven die voor
de werkgelegenheid in de regio van groot belang zijn. Van oudsher was Oudenaarde
een textielstad; deze nijverheid heeft relatief standgehouden, maar toerisme is
sinds de twintigste eeuw een belangrijke bron van inkomsten. De
binnenscheepvaart is eveneens van invloed. Gerecht en politie Juridisch en
politioneel vormt Oudenaarde een zelfstandige eenheid; de stad bezit een
justitiepaleis en gevangenis, en het Parket van Oudenaarde is een van de
officiële parketten. Ename In de jaren zeventig van vorige eeuw heeft men in
Ename, deelgemeente van Oudenaarde, de grondvesten teruggevonden van een
versterking, gelegen op de rechterscheldeoever, die aangelegd werd door de
Duitse Keizer Otto I, en die net als Antwerpen diende als bastion tegen het
Franse rijk. In 1054 werd Ename vernietigd, en bij Vlaanderen ingelijfd. Dit was
de kans voor het nabijgelegen dorp Oudenaarde om tot ontwikkeling te komen. Op
het oude stadje Ename werd ter pacificatie van de streek een klooster gebouwd.
De ruïnes van versterking, stad en klooster zijn van het grootste belang, omdat
zij reeds verscheidene belangwekkende vondsten opgeleverd hebben. Ook de
nabijgelegen kerk geeft ter gelegenheid van restauratiewerken (eind twintigste,
begin eenentwintigste eeuw) verbazingwekkende vondsten af, zoals de persoonlijke
loge, vanwaaruit de Duitse keizer de mis bijwoonde. Dialect Het dialect van
Oudenaarde is typisch Zuidoost-Vlaams, met vele woorden uit het Frans en sommige
West-Vlaamse invloeden. Karakteristiek zijn de veelvuldig voorkomende
Oudenaardse meervoudsverkleinwoorden op « -ies », bijvoorbeeld « bientsjies »
(beentjes), « kiekskies » (kippetjes), « potsies » (potjes), « mànekies »
(jongetjes), « meiskies » (meisjes) en « pitsies » (ventjes, al dan niet
menselijk), wat een diminutief is voor « pétie » (ofwel verwijzend naar een
beeldje, bijvoorbeeld van porselein, ofwel ironisch voor een vreemd mannelijk
persoon). Isidoor Teirlinck, vader van Herman Teirlinck, registreerde vele van
deze woorden en uitdrukkingen in zijn « Zuidoost-Vlaams Idioticon ». Politiek
Burgemeesters Burgemeesters waren Edouard Liefmans-Bonné (lib.), Henri Liefmans
(lib.) (1844-1850), Victor Liefmans (lib.), Paul Raepsaet (1890-), Robert
Doutreligne (kath.) (1918-1921), Thienpont, Lieven Santens (CVP) (- 2000),
Marnic De Meulemeester (VLD) (2001 -) Geschiedenis Gemeenteraadsverkiezingen Het
stemmenaantal van de CVP daalde van 41,7 % bij de gemeenteraadsverkiezingen van
1976, naar 27 % van de geldige uitgebrachte stemmen voor CVP-VU in 2000. De PVV
haalde in 1976 32,9 % en 37,4 % in 2000. SP haalde 16,7 % in 1976. VU haalde 6,3
% in 1976. De lijst Samen behaalde 24,5 % van de meetellende neergelegde stemmen
in 2000, Vlaams Blok 5,7 % en Agalev 5,4 %. Geboren in Oudenaarde Adriaan
Brouwer (1605 of 1606 - 1638), schilder afkomstig uit Oudenaarde. Het jaarlijkse
Oudenaardse bierfestival heet de « Adriaan Brouwer-bierfeesten ». Margaretha van
Parma (1522 - 1586), landvoogdes voor Filips II over de Nederlanden van 1559 tot
1567 Jotie T'Hooft (1956 - 1977), dichter, junkie en cultfiguur Brigitta Callens
(1980), Belgisch fotomodel Bart Kaëll a.k.a Bart Gijselinck (02/08/1960),
Belgische zanger Frank De Bleeckere (01/07/66), Belgisch scheidsrechter Mario De
Clercq (05/03/66), Belgisch ex-veldrijder Wim Vanhuffel (25/05/79), Belgisch
wielrenner Bekende inwoners Robert Herberigs (Gent, 1886 - Oudenaarde, 1974),
componist Externe links Officiële website van de gemeente Feest in het Park.
Jaarlijks festival aan de oevers van de Donkvijver Bedevaartsoord Kerselare In
1030 riep de graaf van het graafschap Vlaanderen, Boudewijn IV, hier de
godsvrede uit en liet een slot bouwen. De stad werd van haar versterkingen
ontdaan na de slag bij Bouvines in 1214, ingenomen door de Gentenaren in 1383 en
veroverd door Alexander Farnese in 1582. De Fransen lieten er hun oog op vallen
en vielen Oudenaarde binnen in 1658, 1667 en 1745. Oudenaarde werd mede bekend
door Keizer Karel V, die hier een kind verwekte bij de mooie en verleidelijke
weversdochter Johanna van der Gheynst, de latere Margaretha van Parma,
landvoogdes van de Spaanse Nederlanden, halfzus van Filips II. De Slag bij
Oudenaarde, in de Spaanse Successieoorlog, was in 1708 een succes voor de
Engelsen onder leiding van de hertog van Marlborough, die ook troepen van prins
Eugenius van Savoye en maarschalk Hendrik van Nassau-Ouwerkerk aanvoerde; hij
versloeg de Fransen, die zich uit de stad moesten terugtrekken. De fontein vóór
het stadhuis van Oudenaarde is een overblijfsel uit de periode van de Franse
overheersing; ze werd in opdracht van Lodewijk XIV gebouwd, teneinde de soldaten
toe te laten hun paarden water te geven. De fontein werkt nog steeds. Tijdens de
bezetting door Oostenrijk in de late 18e eeuw werd Oudenaarde vanop de
Edelareberg met kanonnen bestookt. De volkse overtuiging is dat het Edelarefort,
dat zich onder de Edelareberg vertakt, tot onder de Grote Markt zou doorlopen,
met verdere zijwegen naar het Park Liedts; dit is echter niet het geval, en de
vele onderaardse gangen onder zowel het stadspark als de Edelareberg, die als
schuilplaatsen tijdens oorlogstijd fungeerden, worden heden ten dage als
kweekplaatsen voor vleermuizen gebruikt. De bril in het wapenschild Hanske de
Krijger is in brons vereeuwigd op de top van het stadhuis. Het wapenschild van
Oudenaarde heeft een uitgebreide versie, waarop het schild door twee mannen
wordt vastgehouden. Opvallend is echter de bril die zich boven het schild
bevindt. In het logo van de stad wordt dit embleem eveneens gebruikt; de hiermee
verbonden anekdote is in Oudenaarde welbekend en gaat terug tot de 16de eeuw.
Het schijnt namelijk dat, toen Keizer Karel de stad bezocht, de stadswachter hem
niet had zien aankomen. Deze man is de geschiedenis ingegaan als « Hanske de
Krijger »: hij had de taak de schepenen op de hoogte te houden van iedereen die
de stad naderde. Oudenaarde werd nog tot in de 19de eeuw door stadswallen
omringd, en hij stond dus op de uitkijk op de top van het stadhuis. Daar hij
echter te veel gedronken had, was hij er in slaap gevallen, tot grote woede van
de keizer. Als straf eiste Keizer Karel dat de stad Oudenaarde iets zou
aanbrengen op haar wapenschild dat iedereen aan dit gênante voorval herinnerde,
en hij suggereerde ofwel een slaapmuts, ofwel een bril. Het stadsbestuur koos
voor de laatste optie, mede doordat de vorm van een bril ook op de letter « A »
(van 'Audenaerde') lijkt. « Zonder clan » (1965, roman) « Het verhaal van
Matsombo » (1966, roman) « De troglodieten » (1966, verhalen) « De zeven doeken
der schepping » (1967, toneel) « Gangreen 1. Black Venus » (1968, roman) «
Indian summer » (1969, verhalen) « Avondspelen » (hoorspel, 1970) « Concerto »
(1970, hoorspel) « Tien brieven over liefde en dood » (1971, verhalen) «
Avondspelen » (TV-spel, 1971) Jef Geeraerts « Gangreen 2. De goede moordenaar »
(1972, roman) « De fotograaf » (1972, roman) « Ode aan Ignatius » (1972,
hoorspel) « Verhalen » (1973) « Reizen met Jef Geeraerts » (1974, reportages) «
Gangreen 3. Het teken van de hond » (1975, roman) « Kongo en daarna » (1975,
verhalen) « Dood in Bourgondië » (1976, roman) « De heilige kruisvaart » (1976,
pamflet) « Gangreen 4. Het zevende zegel » (1977, roman) Jef Geeraerts (geboren
als « Jozef Adriaan Anna Geeraerts » op 23 februari 1930 in Antwerpen) is een
Vlaamse schrijver. « Gedachten van een linkse bourgeois » (1977, aforismen
gebundeld door G. de Ley) « De zaak Jespers » (1978, reportage) « Kodiak.58 »
(1979, roman) « De coltmoorden » (1980, roman) « Laatste brief rondom liefde en
dood » (1980, brieven) « Jagen » (1981, roman) « Diamant » (1982, roman) « Over
gedichten vol liefde en verukking » (1982, essay) « Drugs » (1983, roman) « De
trap » (1984, roman) Hij startte zijn literaire carrière begin jaren '60 met het
neerschrijven van zijn ervaringen in de Belgische kolonie Kongo, waar hij in de
jaren '50 te werk gesteld was als assistent gewestbeheer en in 1959 en 1960 aan
het hoofd stond van een militaire eenheid die als opdracht had vechtende
Afrikaanse stammen uit elkaar te houden. « Anovlar » (uit "Verhalen", 1973) «
(in "Vlaamse verhalen na 1965", 1984) » « De zaak Alzheimer » (1985, roman) «
Marcellus » (1985, brieven) « Het Sigmaplan » (1986, roman) « Romeinse suite »
(1987, roman) « Gesprekken » (1987, interviews) « Zand » (1988, roman) «
Schieten » (1988, roman) « Het huis genaamd "Les Hêtres" » (1989, verhalen) «
Sanpaku » (1989, roman) « Double-face » (1990, roman) Geeraerts verwierf
bekendheid met "Black Venus", het eerste boek uit zijn Gangreen-cyclus dat in
Vlaanderen heel wat stof deed opwaaien omwille van de al dan niet vermeend
racistische en pornografische inslag. « Z 17 » (1991, roman) « Het
Rashomon-complex » (1992, roman) « Op avontuur met jef Geeraerts » (1992, roman)
« Achttien verhalen » (1992) « De Cu Chi case » (1993, roman) « De nachtvogels »
(1994, roman) « Goud » (1995, roman) « De PG » (1998, roman) « De ambassadeur »
(2000, roman) « Dossier K » (2001, roman) Later schreef hij nog talrijke romans,
waarvan de misdaadromans met in de hoofdrollen het politieduo Vincke en
Verstuyft, zeer bekend zijn. De verfilming van De zaak Alzheimer met Jan Decleir
en Koen De Bouw in de hoofdrollen werd een publiekstrekker in de Vlaamse
bioscopen. Naast romans schreef Jef Geeraerts ook reisverhalen, journalistieke
stukken, toneelstukken, hoorspelen,... « Geld » (2004, roman) Externe links
Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs Inofficiële Jef Geeraerts homepage DBNL
biografie De natuur, de jacht, vreemde culturen en erotiek zijn steeds
terugkerende elementen in zijn werken. Bibliografie « Ik ben maar een neger »
(1962, roman) « Schroot » (1963, roman) IJzer (rivier) De IJzer (Frans: « Yser
») is de kortste van de drie Belgische rivieren die in zee uitmonden (de andere
twee zijn de Maas en de Schelde). De totale lengte bedraagt 78 kilometer,
waarvan 45 in België. De IJzer ontspringt ten westen van Kassel in
Noord-Frankrijk en heeft twee officiële bronnen te Buisscheure en Lederzele. Op
Frans grondgebied loopt hij verder langs Broksele, Bollezele, Ekelsbeke, Wilder,
Bambeke en Houtkerke. Hij wordt er gevoed door de Penebeek (« Peene Becque »),
de Vuilebeek (« Sale Becque ») en de Herzele (« Herzeele »). De Zwijnebeek («
Zwyne Becque ») op de linkeroever en de Heidebeek (« Ey Becque ») op de
rechteroever vormen een eind lang de grens tussen Frankrijk en België. De IJzer
mondt uit in de Noordzee ter hoogte van Nieuwpoort(B) via de Ganzepoot. Deze
rivier was tijdens de Eerste Wereldoorlog het tafereel van een stellingen- en
loopgravenoorlog, waarbij de Belgische en Duitse legers zich langs weerszijden
van de rivier hadden ingegraven. Het Belgische leger kon hier standhouden na
inundatie van een deel van de IJzervlakte, op voorstel van de Veurnse
onderzoeksrechter en met medewerking van Karel Cogge en Hendrik Geeraert. Verder
landinwaarts werden de geallieerde linies bemand door Britse en Franse troepen.
Evenals op andere plaatsen in de regio hebben zich hier verschrikkelijke
taferelen afgespeeld. In Diksmuide bevinden zich langs de IJzer twee monumenten
die deze gruwel gedenken: de IJzertoren en de Dodengang. Zie ook Stroomgebied
van de IJzer Slag om de IJzer Externe link PDF-bestand over de rivier In
augustus 2003 werden Jan Verheyen en Bert Geenen aangesteld als
programmadirecteurs. Zij moesten ervoor zorgen dat het besmeurde imago van VTM
veranderde naar een fris, modern imago. Daarom werd besloten om de huisstijl van
VTM te veranderen (het logo van VTM met de 3 verticale strepen werd vervangen
door een witte VTM met een kleurenachtergrond). In januari 2005 nam Jan Verheyen
weer ontslag als programmadirecteur, naar eigen zeggen « omdat zijn taak
volbracht was ». In juni 2005 werd Jan Segers aangesteld als algemeen directeur
programmatie, van heel de VMMa. Dat was toen een nieuwe functie. Hij was tot dan
creatief directeur van het productiehuis Eyeworks, de huisleverancier van VTM.
Bert Geenen bleef antennemanager voor VTM. Jan Segers heeft de
eindverantwoordelijkheid over alle tv-programma's, met uitzondering van de
informatieprogramma's die onder de bevoegdheid van Eric Goens, de directeur
Informatie, vallen. In augustus 2006 stapt Bert Geenen op om programmadirecteur
te worden van Talpa Service III, de holdingmaatschappij van onder meer 4FM. In
2006 start VTM met een proefproject rond digitale televisie. De tijdelijke
televisiezender VTMzomer zendt van 20 juni tot 22 september uit op Belgacom TV.
Verder heeft VTM digitale plannen rond een volwaardige nieuwszender, gepland
voor het voorjaar van 2007. De werktitel van deze nieuwszender is "24/7".
Programmatie VTM najaar 2006 Dit najaar keren een heleboel programma's terug met
een nieuw seizoen. Ook zullen er een heleboel nieuwe programma's worden
uitgezonden. Er zal alleszins gestreefd worden naar zo weinig mogelijk
herhalingen. Onder andere deze programma's krijg je te zien in het najaar 2006:
Actualiteiten Het Nieuws Het Weer Telefacts Splash Royalty Autowereld.tv Vlaamse
Televisie Maatschappij Soaps Familie, seizoen 16 Wittekerke, seizoen 14 Drama
Matroesjka's, herhaling reeks 1 Aspe, reeks 2 Zone Stad, reeks 3 Spoed, reeks 10
De Kavijaks Koning van de wereld Sara Gooische Vrouwen House M.D. McLeod's
Daughters Comedy Lili en Marleen, reeks 8 Verschoten & Zoon, reeks 8 De
kotmadam, reeks 16 101 Vragen aan VTM Sketch Up Are you being served? Reality
Toast Kannibaal, reeks 2 Hou van Ons EHLB De Pfaffs, reeks 5 De Planckaerts,
reeks 4 Mevrouw Dekeyser Beauty & de Nerd De Nieuwe Mama Schildestrand Wie wordt
de man van Wendy? Expeditie Robinson Allez Allez Zimbabwe, reeks 3 SOS Piet De
Perfecte Keuken Huis en Thuis Groene Vingers Schoon en Meedogenloos Supernanny
Spel, show en amusement 1&70 Sterren op de dansvloer Idool 2007 Just The Two Of
Us Dancing on Ice Puzzeltijd De Vlaamse Televisie Maatschappij (VTM) is een
Vlaamse televisiezender. Ze zond voor het eerst uit op 1 februari 1989. Het was
destijds het eerste commerciële televisiestation in Vlaanderen. Het is in handen
van de Vlaamse Media Maatschappij (VMMa). Zie ook Lijst van programma's van VMMa
Externe links Officiële website VMMa VMMtv Studio's Amusement VMMa Deze
televisiezender is, zoals het kabeldecreet vereist, alleen te zien via de
kabeldistributiemaatschappijen, waardoor hij geen etherfrequentie kan krijgen.
Sinds maart 2006 is VTM ook op satelliet te bekijken. Het signaal van o.a. VTM,
KanaalTwee en Jim zit in het pakket van TV Vlaanderen. Geschiedenis Het
kabeldecreet is er gekomen door de volgehouden inspanning van Patrick Dewael,
toenmalig Gemeenschapsminister voor Cultuur in de Vlaamse Executieve, die het
vooral heel groots zag op gebied van cultuur. VTM kon er komen doordat
televisiereclame mogelijk was, zowel voor de 'landelijke' commerciële televisie
als voor de regionale televisiestations. In het begin was het aandeelhouderschap
verdeeld onder de schrijvende pers, en dan vooral de dagbladpers. Momenteel zijn
slechts twee bedrijven eigenaar van de Vlaamse Media Maatschappij, namelijk De
Persgroep (Het Laatste Nieuws, De Morgen, Het Parool,...) en Roularta (Knack,
Trends, Le Vif,...). Hoewel er een aantal voorwaarden aan de licentie verbonden
waren (mede om het reclamemonopolie te kunnen verdedigen, dat nodig geacht werd
omdat de markt te klein zou zijn) wordt VTM veelal verweten aan de basis van de
'verkleutering' van de bevolking te liggen. Er wordt dan verwezen naar
programma's als Rad van Fortuin, Wedden Dat, Walters Verjaardagshow, enzovoort.
Satirische programma's van de openbare omroep laten ook geen kans onbenut om aan
te tonen dat het VTM nieuws op sensatie belust is. Op het eind van de jaren '90
is het marktaandeel van VTM flink gedaald, van 35 % tot 20 à 25 %, vooral door
een vernieuwingsoperatie bij VRT TV1 (nu één). Test-Aankoop Test-Aankoop is een
consumentenorganisatie in België. Deze organisatie stelt zich ten doel
consumentenbelangen te behartigen. De organisatie werd in 1957 opgericht door
Louis Darms, later vervoegd door een aantal vrijwilligers, waaronder Jean
Kufferath, Willy Van Ryckeghem, Guido Fauconnier en Hugues du Roy de Blicquy.
Gedurende de eerste dertig jaar werd Test Aankoop geleid door Gilbert Castelain.
Hij werd in 1990 opgevolgd door Armand DeWasch. Sindsdien is de organisatie
uitgegroeid tot een multinational, die de consumentenbladen uitgeeft in België,
Brazilië, Italië, Portugal en Spanje. Deze tijdschriften publiceren regelmatig
resultaten van vergelijkend warenonderzoek en duiden een Beste Koop aan die
volgens de uitgevoerde tests de beste verhouding kwaliteit/prijs zou hebben. Ook
in Nederland bestaat een dergelijke organisatie, de consumentenbond. Externe
links Testaankoop (verbruikersvereniging) België Consumentenbond Nederland
Lambermont Lambermont wordt dikwijls gebruikt als aanduiding van de ambtswoning
van de Eerste Minister in België (een beetje zoals Downingstreet in Londen). Het
is gelegen aan de hoek van de Lambermontstraat en de Hertogstraat te Brussel,
niet ver van het Koninklijk Paleis en het Paleis der Natiën. Deze ambtswoning is
niet te verwarren met de Wetstraat 16, waar het Kabinet van de Eerste Minister
is gevestigd. Het gebouw is genoemd naar baron Auguste Lambermont (1819-1905),
die als hardwerkende secretaris-generaal van het Ministerie van Buitenlandse
Zaken de Belgische diplomatie vanuit Brussel gedurende de hele negentiende eeuw
domineerde. Als groot bepleiter van het economisch liberalisme was hij één van
de stuwende krachten om door middel van douaneunies de Belgische markt te openen
voor haar buurlanden. Hij speelde onder andere een cruciale rol bij de afkoop
van de Scheldetol van Nederland (1863) en de koloniale avonturen van Leopold II.
Zijn onderhandelingskunst en diplomatiek inzicht bleken beslissend tijdens de
verschillende conferenties, die de erkenning van de Onafhankelijke Congostaat
als persoonlijke privétuin van Leopold II bewerkstelligden. Het gebouw gaf ook
zijn naam aan het Lambermontakkoord de staatshervorming van 2001. Externe links
het Lambermontakkoord Werken Zijn beroemdste werk is het retabel Het Lam Gods
met het paneel de Rechtvaardige rechters, dat bewaard wordt in de Villakapel van
de St.-Baafskathedraal te Gent. Het werk werd begonnen door zijn broer Hubert,
op bestelling van Joos Vijdt. Jan werkte het af, waarna het werd ingehuldigd op
6 mei 1432. Dit werk werd vooral bekend door de diefstal in 1934 van twee
panelen, het paneel met « St-Jan De Doper », dat vrij vlug wordt terugbezorgd,
en het paneel van de Rechtvaardige rechters dat tot op heden nog steeds niet
werd teruggevonden. Jan van Eyck was de eerste Vlaamse meester die zijn werken
signeerde, wat toen niet gebruikelijk was. Soms signeerde hij ook met "Als ich
can". Andere bekende creaties zijn: "Madonna met kanunnik Van der Paele"
"Madonna met kanselier Rolin" "St-Jan De Doper" "Portret van Giovanni Arnolfini
en zijn vrouw", 1434 "Margareta van Eyck", 1439 Musea De schilderijen van Jan
van Eyck zijn in diverse musea te zien: Kunsthistorisches Museum in Wenen
Metropolitan Museum of Art in New York City Museum Boijmans Van Beuningen in
Rotterdam National Gallery in Londen Galerij Externe links Jan van Eyck Over
zijn werk "Madonna met kanselier Rolin" (1436, Parijs, Louvre) Web Gallery of
Art (goede afbeeldingen) Jan van Eyck op artcyclopedia met veel links Onder de
Vlaamse Primitieven is Jan van Eyck (Maaseik, ca. 1390 - Brugge, 1441)
ongetwijfeld de voornaamste meester, een vernieuwer op het gebied van de
landschaps- en portretschildering. Hij is een Vlaams kunstschilder. Biografie Er
blijft onzekerheid omtrent zijn geboorteplaats. Maaseik wordt algemeen
vooropgesteld voor het middeleeuwse Eyck, in het Maasland in België. Het
standbeeld van de broers Jan en Hubert staat er op de markt. Ook over het
geboortejaar is men niet zeker. Omstreeks 1390 wordt algemeen aanvaard. Voor
zijn oudere broer Hubert geldt evengoed dergelijke twijfel. Deze zou 20 jaar
eerder geboren zijn. De vroegste documenten vermelden Jan van Eyck als schilder
en kamerheer ("varlet de chambre") bij de Hollandse graaf Jan van Beieren te Den
Haag, in 1422. In 1425 ging hij naar Rijsel, waar hij hofschilder en kamerheer
werd van de Bourgondische hertog Filips de Goede. Voor de hertog begaf hij zich
zelfs op het diplomatieke pad naar Spanje en Portugal. Men weet van zijn vrouw
alleen dat ze Margareta heette, dat ze ongeveer 16 jaar jonger was en hem
minstens twee kinderen schonk, waaronder dochter Livina. In tegenstelling tot
wat vaak wordt beweerd is Jan van Eyck niet de uitvinder van de
olieverfschilderkunst. Brouwen is het verwerken van mout tot een zoet beslag: de
« wort », en het koken van dat beslag. Vroeger werd de vloeistof van het
naspoelen apart verwerkt tot 'klein bier' of 'dunbier' met een lager
alcoholgehalte. Nederlandse brouwerijen verwerkten dergelijk dunbier tot
zogenaamd oud bruin door er zoetstoffen aan toe te voegen. In de brouwerij wordt
de mout eerst gekneusd, waardoor het kaf en het meel gescheiden raken. Uit dit
proces, het schroten, ontstaat schroot. De schroot wordt met warm water vermengd
en in etappes verwarmd (het maischen). Door de stijgende temperatuur beginnen de
bij het mouten ontstane enzymen te werken. Ze zetten het zetmeel uit de
graankorrels om in « suikers », die oplossen in het water. Dit beslag wordt
gefilterd ('klaren') en de achterblijvende bestanddelen worden nog eens
nagespoeld om ook de laatste suikers te kunnen gebruiken. Het resulterende
vloeibare product heet wort. Het achterblijvende, niet oplosbare moutafval heet
draf of bostel. Dit bostel wordt als hoogwaardige eiwitbron afgezet in de
Nederlandse melkveehouderij. Na het klaren wordt de wort « gekookt ». Tijdens
het koken worden de gedroogde bloembellen of geconcentreerde stroop van de hop
toegevoegd; dit zorgt later voor de bittere smaak van bier, een stabiele
schuimkraag en een betere conservering. Tevens zorgen het kookproces en de hop
ervoor dat een groot deel van de in het wort aanwezige eiwitten uitvlokken en
afgefilterd kunnen worden. Door het gedeeltelijk verdampen van het water stijgt
de concentratie suikers (het zogenaamde stamwortgehalte) Vergisten Nadat het
wort is afgekoeld, wordt gist en lucht toegevoegd. De toevoeging van lucht is
noodzakelijk voor een snelle vermeerdering van de gistcellen die voor hun
reproductie zuurstof nodig hebben. De vergistbare suikers uit de wort worden
tijdens deze « hoofdgisting » omgezet in alcohol, koolzuurgas en smaakstoffen.
De niet vergistbare suikers zorgen uiteindelijk mede voor de smaak van het bier.
Na de eerste gisting wordt het bier jongbier genoemd: een tussenproduct met
weinig smaak en nauwelijks koolzuur. Pas tijdens de tweede gisting, de «
nagisting », krijgt het bier een krachtige smaak. Deze nagisting vindt plaats in
gesloten kuipen (het « lageren »), of in de fles. Hierdoor kan het koolzuur niet
ontsnappen. Na het nagisten in tanks wordt het bier gefiltreerd en eventueel
gepasteuriseerd, waardoor de gistcellen afsterven. Het bier wordt vervolgens,
eventueel onder druk met extra kooldioxide, in flessen of fusten gedaan.
Ondergist en bovengist Elke zichzelf respecterende bierbrouwer heeft zijn eigen
type gist. De gebruikte gisten vallen in twee hoofdgroepen uiteen: « bovengist »
en « ondergist ». De namen slaan op het feit dat bovengist op het brouwsel
blijft drijven, terwijl ondergist naar de bodem van de ketel zakt. Een ander
belangrijk verschil is dat ondergist bij een lagere temperatuur (6 tot 8 graden)
actief is dan bovengist (15 tot 20 graden). In het koudere noorden van Europa is
ondergisting (ook wel "lage gisting") dan ook de gebruikelijke manier,
bijvoorbeeld voor het Tsjechische pilsener. Engelsen en Belgen kennen de
bovengisting (hoge gisting), hetgeen resulteert in verschillende biersoorten.
Bovengisting wordt tegenwoordig ook elders op het vasteland toegepast. Veel
Belgische bieren zijn nog steeds bovengistend, en in Nederland bijvoorbeeld de
bieren van de Amsterdamse Brouwerij 't IJ, die in Vlaanderen de mosterd haalde.
De rond Brussel gesitueerde lambiekbrouwerijen nemen wat het gistingsproces
betreft een aparte plaats in: doordat men de wort een etmaal in open kuipen aan
de buitenlucht blootstelt, zorgen in de lucht aanwezige gisten ("wilde gisten")
en in eiken tonnen huizende micro-organismen voor een zogenaamde spontane
vergisting. Bier Geschiedenis Bier werd waarschijnlijk al 4500 jaar voor
Christus gedronken in Mesopotamië. In de vroege Middeleeuwen werd bier nog
altijd volgens dezelfde oude methode gebrouwen, voornamelijk door vrouwen, en in
kloosters en abdijen. In de regel hadden abdijen een zware en een lichte versie
van het bier, waarbij de zware versie werd gedronken door paters en gasten, en
de lichtere versie door de zusters. In de 12e eeuw werd het brouwen overgenomen
door herbergen. Deze brouwden bier met kruidenmengsels, ook wel gruit genaamd.
Plaatselijke heren zagen hier een bron van inkomsten in onder de vorm van het
gruitrecht. In 1364 kondigde Keizer Karel IV van het Heilige Roomse Rijk de «
"Novus Modus Fermentadi Cervisiam" » (een nieuwe methode om bier te brouwen) af.
Deze wet reguleerde het gebruik van hop om bier te brouwen, in tegenstrijd met
het gruitrecht naar Frans model. Het resultaat van deze verschillende methoden
is momenteel nog te zien in de Brabantse bieren van hoge gisting (Duits gebied
ten tijde van Karel IV) en de Vlaamse witbieren (Frans gebied). Tot de 14e eeuw
werd bier enkel gebrouwen met spontane gisting, na de 14e eeuw wordt oud bier en
later gist toegevoegd tijdens het brouwen. Overblijfselen van bieren van
spontane gisting zijn de lambik bieren, te vinden in de streek rond Brussel. In
1852 legde in België een nieuwe Brouwwet een minimum van 300 kilogram
grondstoffen per brouwsel op; het gevolg hiervan was dat in de 19e eeuw vele
kleine brouwerijen verdwenen. In de 20e eeuw evolueerde het brouwproces verder
onder invloed van technologische vernieuwingen, met name de pilsbieren kwamen
op. Deze bieren van koude gisting zijn zeer economisch te produceren en namen
gedurende de tweede helft van de 20e eeuw de belangrijkste plaats in de
bierverkoop in. Tegen het einde van de 20e eeuw wonnen de speciaalbieren
(witbieren, abdijbieren, spontane gisting, hoge gisting,...) opnieuw aan
populariteit. Het bier in de Middeleeuwen was wezenlijk anders dan tegenwoordig.
Doordat de vergisting nooit volledig was bevatte het bier weinig alcohol en veel
restsuikers, waardoor het erg voedzaam was. Er werd erg veel bier gedronken, ook
omdat het minder ziektekiemen bevatte dan water, doordat het gekookt was. Zelfs
de kinderen dronken bier. Een aardig voorbeeld van dit laatste: in 1854 heerste
in Londen een cholera-epidemie. Arts John Snow woonde in de wijk Soho, die zwaar
getroffen werd. Hij bracht het aantal ziektegevallen in de wijk per straat in
kaart, en het viel hem op dat in de brouwerij niemand ziek werd. Navraag leerde
hem dat niemand in de fabriek water dronk, alleen bier. Nadat hij de
plaatselijke waterpomp had laten verzegelen daalde het aantal ziektegevallen
drastisch. Alternatieve biersoorten In principe kan alcohol ontstaan uit ieder
mengsel van water en zetmeel en/of suikers. Alternatieve biersoorten worden wel
gemaakt uit: kokosmelk (traditioneel Angolees bier) bananen (traditioneel bier
van de Masaï in Afrika) rijst (sommige bieren in Japan) sorghum in plaats van
mout (in Nigeria verplicht) Externe links Artikel "Wat drinkt de Belg?"
(Nationaal Instituut voor de Statistiek) Artikel "Minder bier, meer wijn"
(Centraal Bureau voor de Statistiek) PINT, vereniging ter promotie van
traditioneel bier Zythos, bierconsumentenvereniging van België Bier Brouwen voor
Beginners, simpele handleiding voor de thuisbrouwer Beeradvocate, grote
Amerikaanse site met veel bierrecensies Website van Michael Jackson, een bekend
Brits bierkenner Oxford Bottled Beer Database Bier is een alcoholische drank. Er
bestaan verschillende methodes om bier te maken. De kunst van het biermaken
wordt 'brouwen' genoemd, al is het brouwen strikt genomen maar een deel van het
productieproces. Bij de meest gebruikelijke methode wordt bier gebrouwen uit
gerst, water, hop en gist. Gerelateerde onderwerpen Bierspel Biotechnologie
Kroeg Lijst van biersoorten Lijst van biermerken Michael Jackson (bierkenner)
Reinheitsgebot Zelfbrouwer Productieproces Zoals bij elke alcoholische drank
speelt de vergisting van suikers een belangrijke rol bij de productie van bier.
Gisten zijn eencellige organismen die suikers omzetten in koolzuur en alcohol.
Door bijvoorbeeld de suikers uit druiven of appels te vergisten kan alcoholische
drank (wijn, appelcider) worden gemaakt. Omdat graan van nature nauwelijks
suikers bevat, moet voor de productie van bier eerst gerst tot het suikerrijke
wort worden verwerkt. Dit gebeurt door achtereenvolgens te « mouten » en te «
brouwen ». Elke stap in dit proces is uiteindelijk van invloed op de smaak van
het bier. Mouten Mouten is het verwerken van gerst tot gedroogde, gekiemde
korrels: de mout. Het vindt plaats in een « mouterij ». De brouwgerst wordt
tijdens het mouten in water geweekt en vervolgens enkele dagen in een warme
ruimte, de kiemkast, neergelegd. De gerst gaat door deze lente-achtige
omstandigheden ontkiemen (er groeit een worteltje uit). Bij het ontkiemen komen
er enzymen vrij die het in de korrel aanwezige zetmeel later kunnen omzetten in
suikers. Na het ontkiemen worden de korrels in eestovens gedroogd of, nog heter,
geroosterd of zelfs gebrand, vervolgens geperst en van de worteltjes ontdaan.
Het product dat zo ontstaat heet mout. Brouwen Naast een veelbelovende
tennisster is ze ook een uitstekende voetbalspeelster maar op haar twaalfde
kiest ze definitief voor het tennis en houdt ze het voetbal voor bekeken. Rond
haar veertiende ontmoet ze Carlos Rodriguez. Vanaf dan gaat alles snel. In 1997
wint ze de Orange Bowl (het wereldkampioenschap bij de junioren) en Roland
Garros voor junioren: ze verslaat Cara Black (4-6, 6-4, 6-4). Titels bij de
junioren: Profcarrière In 1999 stopt ze met haar studies om zich volledig te
kunnen toeleggen op het tennis en wordt ze profspeelster. In haar eerste
WTA-toernooi, te Antwerpen, is Henin in de finale sterker dan Sara Pitkowski en
wint zo haar eerste WTA-toernooi. Henin is hiermee slechts de vijfde tennister
die haar debuterende WTA-toernooi wint, en springt hiermee van de 178ste plaats
naar nr. 106. In 2000 kent Henin problemen met blessures en ziekten maar met
overwinningen in Gold Coast en Canberra neemt ze een fantastische start voor
2001. Ze laat zich opmerken bij het publiek door een halve finale op Roland
Garros (tegen Kim Clijsters), winst in Bois-le-Duc (gras) en een finaleplaats in
Wimbledon (tegen Venus Williams). Tegen het eind van het jaar stond Henin op de
zevende plaats van de wereldranglijst, met drie toernooien op haar naam. Dat
jaar wint Henin samen met Clijsters, Laurence Courtois en Els Callens de Fed
Cup. In 2002 bereikt ze vier WTA-finales, waarvan ze er twee wint. Zo eindigt ze
op de vijfde plaats van de wereldranglijst. Bij het winnen van haar eerste
Tier-I toernooi verslaat ze Jennifer Capriati in de halve finale en Serena
Williams in de finale, de toenmalige nummer twee en vijf van de wereld. 2003: de
eerste Grand Slam Ze begint het jaar 2003 met een zege in Dubai en een halve
finale op de Australian Open: ze wint er in de kwartfinale van Lindsay
Davenport. Het wordt een epische wedstrijd van meer dan drie uur in de hete Rod
Laver Arena (7-5 5-7 9-7). Davenport was het zwarte beest van Henin; in de vijf
vorige ontmoetingen moest Henin telkens het onderspit delven. Ze strand
uiteindelijk tegen Venus Williams (6-3 6-3) in de halve finale. Justine
Henin-Hardenne Na een memorabel duel tegen Serena Williams wint ze Charleston en
in Berlijn verslaat ze Kim Clijsters. In een in België fel gehypte
Grandslamfinale wint Justine eenvoudig: 6-0 6-4. Op 7 juni 2003 wordt Henins
droom werkelijkheid door in de finale van Roland Garros, het toernooi het nauwst
aan haar hart, Kim Clijsters te verslaan met 6-0, 6-4. Ze wordt de eerste
Belgische die een Grand Slam wint. Ze had hiervoor tegen Serena Williams drie
sets nodig in de controversiële halve finale. In de derde set met Williams aan
de opslag, slaat ze een eerste opslag. Daarbij steekt Henin haar hand op, zo
geeft ze aan dat ze nog niet klaar is. De eerste opslag strandt in het net, maar
aangezien Henin aangaf nog niet klaar te zijn, zou de eerste opslag opnieuw
gespeeld worden. Aan de umpire, die het teken niet gezien had, beweert Justine
dat ze geen teken deed. Een boze Williams verloor het spelletje en de wedstrijd.
In de finale treft ze haar landgenote Clijsters. Op Wimbledon haalt ze de halve
finale waarin ze verliest van Serena Williams. Op het Amerikaanse hardcourt wint
ze drie toernooien: San Diego, Toronto en de US Open, haar tweede Grand Slam
waarbij ze in de finale nogmaals Kim Clijsters verslaat met 7-5, 6-1. In een
heroïsche halve finale, Henin kreeg 2 wedstrijdpunten tegen, en 11 keer was ze
twee punten van verlies verwijderd, had ze meer dan drie uur nodig om Jennifer
Capriati opzij te zetten. Door deze overwinning stijgt ze naar de tweede plaats
op de wereldranglijst. Na haar overwinning in Zürich wordt Henin de nummer 1 van
de wereld. 2004 Ook in 2004 kent ze een fantastische start: na winst in Sydney
verovert ze haar derde Grand Slamtitel op de Australian Open door Kim Clijsters
te verslaan in de finale. Na de Australian Open wint ze ook de toernooien van
Dubai en Indian Wells. Een « cytomegalovirus » (een aan de ziekte van Pfeiffer
verwant virus) brengt de rest van haar seizoen in gevaar. Op Roland Garros
probeert ze haar titel te verdedigen maar wordt in de tweede ronde uitgeschakeld
door Tathiana Garbin. Na Parijs neemt ze de beslissing om zich te laten
verzorgen; ze speelt niet mee in Rosmalen en Wimbledon. Onzeker over de afloop
gaat ze toch naar de Olympische Spelen van Athene. In de finale tegen Amélie
Mauresmo wint ze de enige Belgische gouden medaille in Athene, na in de halve
finale de Russin Anastasia Myskina te verslaan. Dit is volgens haar de mooiste
overwinning uit haar carrière. Denkend dat ze volledig genezen is van haar
virus, gaat Henin naar de US Open waar ze in de 1/8 finales verliest van Nadia
Petrova. Dit werd haar laatste wedstrijd van 2004. Hierdoor verliest ze haar
eerste plaats in de wereldranglijst. 2005 Justine Henin-Hardenne (Luik, 1 juni
1982) is een Belgische tennisster, die sinds het begin van haar carrière wordt
gecoacht door Carlos Rodriguez. Begin 2006 heeft ze vijf Grand Slams op haar
naam staan (waaronder 3× Roland Garros), een gouden medaille op de Olympische
Spelen in Athene, en stond ze 45 weken op nummer 1 van de WTA-rangschikking. In
2005 maakt ze haar come-back in Miami waar ze in drie sets verliest van Maria
Sharapova in de kwartfinale. Aan het begin van het gravelseizoen toont Henin
bijna onverslaanbaar te zijn op haar geliefde ondergrond, het rode gravel. Na
winst in Charleston, Warschau en Berlijn wint ze voor de tweede maal Roland
Garros nadat ze in de finale tennisles gaf aan Mary Pierce: 6-0, 6-1. Met deze
overwinning klimt Justine tot op nummer 7. Enkel Monica Seles en zij zijn nog
actieve speelsters die Roland Garros minstens twee maal op hun naam schreven.
Twee weken later start Justine als topfavoriete zonder enige voorbereiding in
Wimbledon waar ze in de eerste ronde werd uitgeschakeld door de Griekse Eleni
Daniilidou (6-7, 6-2, 5-7). Met dit verlies wordt ze de eerste Roland-Garros
winnaar die in de eerste ronde van Wimbledon verliest. In augustus start ze in
het toernooi van Toronto waar ze de finale bereikt door Mariana Diaz-Oliva, Jie
Zheng, Nicole Vaidisova en Amélie Mauresmo te verslaan, maar verliest er van Kim
Clijsters (7-5 6-1). Op de US Open verliest ze in de vierde ronde van Mary
Pierce. 2006 In januari 2006 keert ze terug naar het tennis in Sydney, een
voorbereiding op de Australian Open. De eerste, fel gehypte, wedstrijd tegen
Martina Hingis wint ze met 6-3 6-3. Om in de finale te raken verslaat ze ex-US
Open winnares Svetlana Kuznetsova (6-3 6-1). In de finale speelt ze tegen
Francesca Schiavone (4-6 7-5 7-5). In de daaropvolgende Australian Open verslaat
ze 's werelds nummer 1 Lindsay Davenport en Maria Sharapova in lastige
driesetters. In de finale geeft ze op tegen Amélie Mauresmo, nadat ze 1-6 0-2
achter staat, omdat ze last heeft van darmklachten. Het was de eerste keer dat -
in het vrouwentennis - iemand een Grandslamfinale won doordat de tegenpartij
opgaf, menig sportcommentator en tennisser vond dat Henin de wedstrijd had
moeten uitspelen, om de eer van de winst zo aan Mauresmo te geven. Op het
toernooi van Charleston verdedigt Henin haar titel. Ze verslaat Sybille Bammer,
Karolina Sprem en Dinara Safina, maar ze struikelt in de halve finale. Daarin
verliest ze van Patty Schnyder met 2-6, 6-3 en 6-2. Wat later, op 23 en 24
april, scoort Henin-Hardenne met het Belgische Fed Cup team een overwinning op
het Russische team door eerst Nadia Petrova met 6-7, 6-4 en 6-3 en later Elena
Dementieva met 6-2 en 6-0 opzij te zetten en zo door te stoten tot de halve
finales van dit landenkampioenschap. Vooral de overwinning tegen Petrova is
indrukwekkend wetende dat de Russische net 2 graveltoernooien op haar naam
schreef en op deze ondergrond 10 wedstrijden op rij ongeslagen was. Ze neemt
trouwens ook revanche op Dementieva die haar een paar weken voordien klopte op
het toernooi van Indian Wells en die op dag 1 van de Fed Cup ontmoeting al korte
metten had gemaakt met landgenote Kim Clijsters. Op het Tier I toernooi van
Berlijn verliest Henin-Hardenne opnieuw van Nadia Petrova met 6-4, 4-6 en 5-7
nadat ze in de halve finales eenvoudig Amélie Mauresmo verslagen had met 6-1 en
6-2. Toch slaagt Henin-Hardenne erin - als eerste sinds Steffi Graf het deed in
1996 - om haar titel te verdededigen op Roland Garros 2006, dit ondanks de
nederlaag op gravel in Berlijn. Ze stormt door tot de halve finale, waar ze met
aanvallend tennis een als tweede gerangschikte Clijsters met 6-3 en 6-2
verslaat. Ze wint de titel voor de derde keer in een finale tegen Svetlana
Kuznetsova met twee maal 6-4 en dit zonder een set te verliezen. Ook het
grasseizoen begint goed, voor de eerste keer wint ze het drukbezette
Eastbourne-toernooi. Ze verslaat opnieuw in de halve finale Clijsters; in de
finale blijkt ze na een spannende wedstrijd te sterk te zijn voor Anastasia
Myskina: 4-6, 6-1 en 7-6 (5). Justine Henin wordt door haar supporters ook wel «
Juju » genoemd. Momenteel woont ze in Monaco. Justine Henin-Hardenne kenmerkt
haar tennis door een grote verscheidenheid in slagen, haar mentale stabiliteit
en door haar backhand, die John McEnroe "de mooiste backhand te wereld" noemt.
Op Wimbledon 2006 scoorde Justine Henin-Hardenne ook hoge ogen. Met sprekend
gemak wist ze de finale te bereiken. Tot aan de finale hoefde ze geen enkele set
prijs te geven en in de halve finales klopte ze Clijsters voor de derde keer op
rij in 2 sets 6-4 en 7-6 (4). In de finale verloor ze in drie sets van de als
eerste geplaatste française Amélie Mauresmo. In aanloop naar de US Open 2006 won
ze het toernooi van New Heaven, in de finale gaf Lindsay Davenport op na een 6-0
1-0 achterstand. Op de US Open speelde ze haar vierde grand slam finale van
2006, een record sinds 1991 toen Martina Hingis het haar voordeed, maar moest ze
in twee sets het onderspit delven tegen Maria Sharapova. (6-4, 6-4) In de finale
van de Fed Cup tegen Italië won Justine Henin-Hardenne haar beide enkelspelen.
In het beslissende dubbelspel samen met Kisten Flipkens moest Henin-Hardenne
echter de strijd staken in de derde set, met een blessure aan de knie. Beruchte
wedstrijden Serena lijkt aangeslagen, en verliest het spel, de set, en de match.
De match eindigt de hegemonie van Serena (33 wedstrijden achter elkaar
gewonnen). 2003 U.S. Open, halve finales: Justine verslaat Jennifer Capriati in
een tiebreak in de laatste set, waarna ze wordt afgevoerd naar het ziekenhuis
wegens uitputting. Ze wint met 4-6, 7-5, 7-6 (4). Meerdere malen in de wedstrijd
was Capriati slechts twee punten verwijderd van winst. In de finale de dag erop
is Henin hersteld en verslaat ze Kim Clijsters. 2004 Olympische Spelen, Athene,
halve finale tegen Anastasia Myskina. Ze wint na 5-1 achter te hebben gestaan in
de laatste set. 2005 Wimbledon Open, eerste ronde tegen Eleni Daniilidou.
Henin-Hardenne werd verslagen met 7-6 (8) 2-6 7-5. 2003 Australian Open, vierde
ronde tegen Lindsay Davenport. Het was de eerste keer dat de winnares van Roland
Garros in de eerste rond van Wimbledon verloor. 2006 Australian Open, finale
tegen Amélie Mauresmo. Henin-Hardenne geeft op met darmklachten nadat ze 1-6,
0-2 achter staat. Het is slechts de vierde GrandSlam finale sinds 1900 die met
een opgave eindigt. Henin gaf op omdat ze vreesde geblesseerd te raken. Deze
beslissing werd door Mauresmo en andere tenniskenners bekritiseerd. 2006
Wimbledon, finale tegen Amélie Mauresmo. De finale was opmerkelijk omdat ze ging
tussen twee spelers met "finesse" met een groot slagenarsenaal, na de jarenlange
onderdrukking door de baselinespelers. Voor bijna elk punt naderden beide
spelers het net voor serve en volley. Getipt als toernooienfavoriet, nam
henin-Hardenne een vroege leiding 6-2 tegen een zenuwachtige Mauresmo, maar de
laatstgenoemde maakte een terugkeer: ze overheerste de twee volgende sets en won
zo haar tweede Grand Slam. Henin verslaat Davenport voor de eerste keer in haar
carrière, 7-5 5-7 9-7. Zo stond Mauresmo in de weg van de "Carreer Slam" (winst
in alle Grand Slam toernooien) van Henin. De wedstrijd in de Australische hitte
duurde meer dan drie uur, en Henin had last van spierkrampen. 2003 French Open,
halve finale tegen Serena Williams. Henin wint de eerste set met 6-2 maar
verliest de tweede met 4-6. In de beslissende derde set toont ze al haar talent,
en wint ze met 7-5. Er was echter wat controverse omtrent de derde set, wanneer
Serena opslaat met een 4-2 30-«love» voorsprong, steekt Justine haar hand op om
aan te geven dat ze niet klaar is. De umpire ziet dit echter niet. Nadat de
eerste opslag wordt uitgeslagen, herinnert Justine zich niets meer van haar
handgebaar. Onderscheidingen 2003: Belgische Sportvrouw van het Jaar 2003: ITF
Wereldkampioen 2004: Belgische Sportvrouw van het Jaar 2004: Grootofficier in de
Leopoldsorde Gewonnen toernooien (27 enkel, 2 dubbel) Enkelspel Biografie
Dubbelspel 2002: Gold Coast (samen met Meghann Shaughnessy) 2002: Zurich (samen
met Elena Bovina) Verloren finales 2003: Filderstadt (verlies tegen Kim
Clijsters) 2005: Toronto (verlies tegen Kim Clijsters) 2006: Australian Open
(opgave/verlies tegen Amélie Mauresmo) 2006: Berlin (verlies tegen Nadia
Petrova) 2006: Wimbledon (verlies tegen Amélie Mauresmo) 2006: US Open (verlies
tegen Maria Sharapova) 2001: Wimbledon (verlies tegen Venus Williams) 2001:
Hawaii (verlies tegen Sandrine Testud) 2001: Filderstadt (verlies tegen Lindsay
Davenport) 2002: Gold Coast (verlies tegen Venus Williams) 2002: Antwerp
(verlies tegen Venus Williams) 2002: Amelia Island (verlies tegen Venus
Williams) 2002: Rome (verlies tegen Serena Williams) 2003: 's-Hertogenbosch
(opgave/verlies tegen Kim Clijsters) 2003: Leipzig (verlies tegen Anastasia
Myskina) Grand Slam Resultaten (Enkelspel) Externe links officiële site Les 20
coeurs de Justine Justine Henin is het derde kind van José Henin en Françoise
Rosière en werd geboren op 1 juni 1982 in Luik, België. Haar moeder,
geschiedenislerares, nam Justine vaak mee naar Frankrijk om Roland Garros te
bekijken. Wanneer ze amper 12 jaar is, verliest ze haar moeder aan darmkanker na
een gevecht van 2 jaar tegen de ziekte. In 1999 komt er een breuk tussen Justine
en vader José omdat hij zich volgens haar te veel met haar bemoeide. Op 16
november 2002 trouwt ze in het kasteel van Lavaux-Sainte-Anne met Pierre-Yves
Hardenne met wie ze al 2 jaar samenwoonde en speelt sinds dan onder de naam
Justine Henin-Hardenne. In 2005 werd ze 37ste in de verkiezing van « De Grootste
Belg » op de VRT. Tennisbiografie Ontluikende juniorcarrière De kleine Justine
groeit op in de gemeente Rochefort, in een huis dicht bij de tennisclub van
Rochefort. Als Henin vijf is begint ze met tennissen in de lokale tennisclub, en
al snel blijkt dat ze zeer getalenteerd is. Daarom gaat ze op haar zesde naar de
tennisclub in Ciney. Later traint ze in TC Géronsart met Gabriel Gonzalez, waar
ze in 1994 het Belgisch Kampioenschap bij de kadetten wint. Gaston Roelants
Gaston Roelants (Opvelp, 5 februari 1937) is een voormalig atleet uit België,
die wereldrecordhouder was op de 3000 m steeplechase in het begin van de jaren
zestig, en die Europese (1962) en Olympische (1964) titels won. 1974 Bronzen
medaille in de Europese marathon. 1960 Hij was vierde in de steeplechase tijdens
de Olympische Spelen. 1962 Europese titel 3000 m steeplechase. 1963 Wereldrecord
steeplechase: 8 minuten 29,6 seconden. 1964 Gouden medaille 3000 m steeplechase
Olympische Spelen. 1965 Wereldrecord steeplechase: 8 minuten 26,4 seconden. 1966
Bronzen medaille tijdens de Europese kampioenschappen. 1966 Wereldrecords voor
de 20 kilometer (58 minuten 6,2 seconden) en de 1 uur race (20.664 meter). 1969
Een zilveren medaille in de Europese marathon 1972 Verbetering van de records
uit 1966 naar 57 minuten 44,4 seconden en 20.878 meter. Hij haalde vier
internationale cross-country titels (1962, 1967, 1969 en 1972). Hiernaast haalde
hij ook nog drie tweede plaatsen, en in totaal stond hij negen keer in de
top-tien in de periode tussen 1960 en 1975. Hij won ook viermaal de San
Silvester loop in Rio de Janeiro, Brazilië. Hij eindigde in 2005 op nr. 87 in de
Vlaamse versie van De Grootste Belg Roelants was één van de « gouden atleten »
die trainden onder de leiding van de legendarische Mon Vanden Eynde; de andere
bekende atleten waren André Dehertoge, Miel Puttemans en Ivo Van Damme. Roland
Garros - finaliste - verloor met 1/6, 6/4 en 12/10 van Jennifer Capriati 2002
WTA Filderstadt - winst in de finale tegen Daniela Hantuchova. WTA Hamburg -
winst in de finale tegen Venus Williams. Masterstoernooi Los Angeles - winst in
de finale tegen Serena Williams. Won met Jelena Dokic de dubbelspeltitel in Los
Angeles. 2003 Ze leidde met 7-5 en 4-4. Wint in Filderstadt voor het tweede jaar
op rij van Justine Henin-Hardenne en blijft nummer 1 ter wereld. Verliest in de
halve finales in Zurich van Jelena Dokic die op haar beurt verliest van Justine
Henin-Hardenne. Die neemt de nummer 1-positie over van Kim Clijsters.
Masterstoernooi Los Angeles - winst in de finale tegen Amélie Mauresmo (6-2 en
6-0). WTA Indian Wells - wint in de finale met 6-4 en 7-5 van Lindsay Davenport.
Roland Garros - finaliste - verliest met 0-6 en 4-6 van Justine Henin Roland
Garros - wint met Ai Sugiyama in de finale van het damesdubbel van Paola Suarez
en Virginia Ruano-Pascual met 6-7 (5), 6-2 en 9-7 Rosmalen - wint tegen Justine
Henin-Hardenne na opgave wegens kwetsuur Wimbledon - wint met Ai Sugiyama in de
finale van het damesdubbel van Paola Suarez en Virginia Ruano-Pascual met 6-4 en
6-4 Wint op 10 augustus het tennistoernooi van Los Angeles en komt daardoor op
de eerste plaats van de WTA-ranglijst. Verliest de finale van de US Open van
Justine Henin-Hardenne met 5-7 en 1-6. Won op weg naar de finale van o.a.
Kuznetsova, Davenport en Mauresmo. Verliest in Leipzig de halve finale van de
Russin Anastasia Myskina door opgave in de tweede set. 2004 Het geplande
huwelijk gaat dus niet door. Australian Open - finaliste - verliest van Justine
Henin Parijs - wint haar eerste titel van het jaar door Mary Pierce in 58
minuten te verslaan en wordt daardoor de 20e speelster ooit om die 20
WTA-toernooien op haar naam kan brengen. Antwerpen Diamond Games - wint haar
21ste enkelspeltoernooi van Silvia Farina Elia In april maakt ze deel uit van
het Belgische Fedcup-team en helpt ze in de eerste ronde mee Kroatië te
verslaan. In Berlijn (mei) is ze genoodzaakt op te geven in de 3e ronde tegen
Karolina Sprem. Door deze opgelopen blessure zal ze niet meer op het terrein
verschijnen. Ze heeft haar wederoptreden gepland in september op het
WTA-toernooi van Hasselt (België) maar daar moet ze in de halve finales
noodgedwongen opgeven omwille van de opspelende pols. Ook op privévlak gaat het
Kim niet voor de wind. Ze maakt een einde aan haar relatie met de Australiër
Lleyton Hewitt. 2005 In Miami, vaak 'de vijfde Grand Slam' genoemd, wint Kim
Clijsters de finale met 6-3 7-5 van Maria Sjarapova, de nummer drie van de
wereld. Eerder in het toernooi had ze al gewonnen van Amélie Mauresmo en
Anastasia Myskina. Door haar winst komt Clijsters de top-20 binnen. Ze is ook de
eerste sinds Steffi Graf die de dubbelslag Indian Wells-Miami kan maken. In het
eerste graveltoernooi van het jaar gaat Clijsters eruit in de halve finale tegen
Svetlana Kuznetsova. In Berlijn blesseert ze zich aan de knie in de vierde ronde
tegen Patty Snyder. De twee toernooien worden gewonnen door Justine Henin. Op
Roland Garros maakt Kim haar rentree na de knieblessure, ze walst door het
toernooi tot de 4de ronde. Daarin staat ze tegen de nummer één van de wereld,
maar allesbehalve gravelliefhebster, Lindsay Davenport. Clijsters wint met gemak
de eerste set, maar dan gaat het mis. In Antwerpen maakt Kim Clijsters haar
langverwachte comeback. Davenport gaat niet echt veel beter spelen, maar
Clijsters niveau zakt weg. Davenport wint de 2 volgende sets. Gravelspecialiste
Clijsters is er niet in geslaagd de kwartfinale te halen. Een week na de
uitschakeling van Kim Clijsters speelt Justine Henin voor de overwinning op het
tweede grandslamtoernooi van het jaar. Het blijft voorlopig wachten op die
eerste grandslamoverwinning van Kim Clijsters. In Stanford Californië) behaalt
Kim de finale, die ze met 7-5, 6-2 wint van Venus Williams. Hierdoor klimt ze -
na deze op 18 oktober 2004 verlaten te hebben - opnieuw naar de top-10 van de
WTA-ranglijst. Clijsters vervolgt haar Amerikaanse zomer met winst op het
toernooi van Los Angeles, waar zij Daniela Hantuchova in de finale verslaat, en
winst in het Tier I-toernooi van Toronto waar zij in een Belgische finale
Justine Henin-Hardenne verslaat in twee sets. Door haar prestaties op de
hardcourttoernooien in Noord-Amerika gaat zij ook als leidster van de US Open
Series naar de US Open, wat haar in geval van winst dubbel prijzengeld kan
opleveren. Haar winst in Toronto betekent ook dat zij over Henin-Hardenne
springt en de top 5 weer binnenkomt op plaats 4. Ze wint er haar eerste twee
wedstrijden maar verliest in de kwartfinales van topfavoriete Venus Williams. En
Clijsters krijgt dubbel prijzengeld, want ze maakt haar favorietenrol waar en
wint de US Open. Ze verslaat op weg naar de finale onder anderen Venus Williams
en Maria Sjarapova. In de finale wint ze met 6-3 en 6-1 van de verrassende
andere finaliste, Mary Pierce. Clijsters houdt aan haar zege een recordbedrag
van 2,2 miljoen dollar over. Door haar winst stijgt ze naar de derde plaats op
de wereldranglijst. Op het toernooi waar alle problemen vorig jaar begonnen,
speelt Kim de pannen van het dak. Clijsters is inmiddels teruggezakt naar de
134ste plaats, maar dat lijkt haar niet te deren. Ze raakt makkelijk in de
finale van het prestigieuze toernooi van Indian Wells door onder andere de
nummer vijf van de wereld, de Russin Elena Dementieva, met 6-4 6-2 naar huis te
spelen. In de finale neemt ze het op tegen de nummer 1, Lindsay Davenport. Ze
wint in drie sets: 6-4 4-6 6-2 en pakt zo haar 22ste titel uit haar carrière.
Bovendien is ze de eerste speelster uit de geschiedenis van het vrouwentennis
die met zo'n lage ranking een Tier I-toernooi kan winnen. Clijsters komt de top
40 opnieuw binnen. 2006 Kim Clijsters Bij de Australian Open moet Kim in de
halve finale opgeven in haar wedstrijd tegen Amélie Mauresmo. Ondanks de opgave
bij de Australian Open staat Kim per 30 januari nummer 1 op de ranglijst van de
WTA. Sinds 20 maart 2006 heeft Mauresmo de nummer-één positie terug overgenomen.
Op 7 mei pakte zij haar eerste toernooizege van 2006 door het graveltoernooi van
Warschau te winnen. Zij versloeg in de finale de Russische Svetlana Koeznetsova
met 7-5 6-2. Kim verliest de halve finale op Roland Garros tegen landgenote en
latere winnares Justine Henin. In het tornooi van Eastbourne (Verenigd
Koninkrijk), waar zij haar titel verdedigt, stuit zij in de halve finale opnieuw
op landgenote Henin. Opnieuw delft Kim het onderspit, deze keer in drie sets:
3-6, 7-5, 6-1. Toernooien in 2006 WTA Eastbourne halve finale: Kim Clijsters -
Justine Henin-Hardenne: 3-6, 7-5, 1-6 Grandslam Wimbledon 1ste ronde: Kim
Clijsters (2) - Vera Zvonoreva: 7-5, 6-3 2de ronde: Kim Clijsters (2) - Viktoria
Kutuzova: walkover Kutuzova 3de ronde: Kim Clijsters (2) - Jie Zheng: 6-3, 6-2
1/8 finale: Kim Clijsters (2) - Agnieszka Radwanska: 6-2, 6-2 1/4 finale: Kim
Clijsters (2) - Na Li (27): 6-4, 7-5 1/2 finale: Kim Clijsters (2) - Justine
Henin-Hardenne (3): 4-6, 6-7 (4-7) Fed Cup halve finale België - Verenigde
Staten van Amerika: 4-1 Stanford 2de ronde: Kim Clijsters (1) - Jelena Janlovic:
5-7, 6-2, 6-2 1/4 finale: Kim Clijsters (1) - Vera Zvonareva: 6-2, 3-6, 6-1 1/2
finale: Kim Clijsters (1) - Nicole Vaidisova: 7-5, 6-2 finale: Kim Clijsters (1)
- Patty Schnyder: 6-4, 6-2 Kim Clijsters (Bilzen, 8 juni 1983) is een Belgische
toptennisster. Haar vader is de gewezen voetballer Lei Clijsters. Kim Clijsters
is geregeld te vinden in haar thuishaven Opitter. Ze was een tijdlang verloofd
met Lleyton Hewitt, tot ze in oktober 2004 een eind maakten aan deze relatie.
San Diego 2de ronde: Kim Clijsters (1) - Samantha Stosur: 6-1, 6-2 3de ronde:
Kim Clijsters (1) - Jelena Jankovic: 6-4, 3-6, 6-3 1/4 finale: Kim Clijsters (1)
- Martina Hingis (8): 7-5, 6-2 1/2 finale: Kim Clijsters (1) - Nicole Vaidisova
(7): 6-2, 7-6 finale: Kim Clijsters (1) - Maria Sharapova (2): 5-7, 5-7
Onderscheidingen 1999: Belgische Sportvrouw van het Jaar 2000: Belgische
Sportvrouw van het Jaar 2001: Belgische Sportvrouw van het Jaar 2002: Belgische
Sportvrouw van het Jaar 2003: Belgische Sportpersoonlijkheid van het Jaar 2003:
Grootkruis in de Kroonorde, uitgereikt door Koning Albert. 2005: Belgische
Sportvrouw van het Jaar 2005: ITF (International Tennis Federation)
wereldkampioen Titels (43) Enkelspel (32) Dubbelspel (11) Grand Slam & Tour
Championships Resultaten (Enkelspel) Head to head Externe link Zowel in 1999,
2000, 2001, 2002 als in 2005 werd ze in België verkozen tot « Sportvrouw van het
Jaar », een jaarlijkse onderscheiding van de Belgische Beroepsbond der
Sportjournalisten (BBS). Daarenboven won ze in 2001 samen met die andere
Belgische toptennisster, Justine Henin, de Nationale trofee voor
sportverdienste. In 2003 won ze, als opvolgster van Marc Herremans, de trofee
Sportpersoonlijkheid van het Jaar. http://www.kimclijsters.be /
http://www.kim-clijsters.tk Kim Clijsters is een voormalig nr. 1 in het
enkelspel en nr. 4 in het dubbelspel bij de juniores (1998). In augustus 2005
heeft ze aangekondigd dat ze in het voorjaar van 2008 (na de Proximus Diamond
Games in Antwerpen) zal stoppen met tennis. Enkele weken later (op 10 september
2005) won ze haar eerste Grand Slam-toernooi door in de finale van de US Open
Mary Pierce te verslaan. In het verleden stond Clijsters al vier keer in de
finale van een Grand Slam-toernooi, maar telkens verloor ze. Met haar winst in
New York was Clijsters in één klap 2,2 miljoen dollar rijker. Het normale
prijzengeld (1,1 miljoen dollar) werd verdubbeld omdat Clijsters de beste was in
de US Open Series (dit is een klassement dat de toernooien van Stanford, San
Diego, Los Angeles en Toronto omvat). In de week na haar overwinning hebben
Clijsters en haar trainer, Marc De Hous, hun samenwerking stopgezet. Voorlopig
traint Kim met een zogenaamde sparringpartner. Belangrijkste prestaties 2001 Van
alle stripalbums (met uitzondering van Kuifje in het land van de Sovjets en
Kuifje in Afrika) is een tekenfilmserie gemaakt. Personages Hoofdpersonages in
de verhalen zijn: Kuifje Bobbie Bianca Castafiore Kapitein Haddock Jansen &
Janssen Professor Zonnebloem Andere personages in de verhalen zijn
(alfabetisch): Doctor Müller Nestor Rastapopoulos Maharadjah van Rawhajpoetalah
Ivan Ivanovitch Sakharine Omar Ben Salaad Professor Siclone Kolonel Sponsz
Generaal Tapioca Tchang Abdallah Igor Wagner Frank Wolff Mitsohirato Meneer
Baxter Generaal Alcazar Allan Irma Oliveira da Figueira Professor Halambiek
Kolonel Jorgens Emir Ben Kalish Ezab Serafijn Lampion Kuifje in andere talen
Tintín: Catalaans, Spaans. Tintine: Tsjechisch Tintinen: Baskisch Tintinus:
Latijn Tintti: Fins Tufke: Fries Tuufke: Twents Kuifie: Afrikaans Tainetaine:
Perzisch Tenten: Grieks, Turks Tim: Duits Tin Tin: Arabisch Tinčjo: Esperanto
Tinni: IJslands Tintim: Portugees Tintin: Bretons, Deens, Engels, Frans,
Hongaars, Indonesisch, Italiaans, Luxemburgs, Noors, Pools, Roemeens, Slowaaks,
Vietnamees, Welsh, Zweeds en andere talen. Trivia Er zijn vele parodieën op
Kuifje gemaakt, meestal met een politieke of seksuele inhoud, bijvoorbeeld het
album « Kuifje in Zwitserland » van Efdé. Kuifje (stripfiguur) Verder duikt
Kuifje zeer sporadisch op in andere stripverhalen, bijvoorbeeld in een avontuur
van « De 4 helden » van François Craenhals. Van 20 tot en met 23 juli 2005 werd
in Brussel een Kuifje-festival gehouden. Ter gelegenheid hiervan werd in de
Stoofstraat, nabij de Grote Markt (Brussel), een fresco aangebracht. Zie ook De
avonturen van Kuifje Externe links Officiële website van "Hergé/Moulinsart©"
Reportage over Kuifjes vijfenzeventigste verjaardag bij actualiteitenrubriek
Netwerk Hergé Genootschap Intertintin: Kuifje publicaties per land
ObjectifTintin: Kuifje interactieve site Kuifje is de naam van de (fictieve)
hoofdpersoon in een serie stripverhalen gemaakt door de Belgische striptekenaar
Hergé (pseudoniem van Georges Rémi). De eerste strip verscheen op 10 januari
1929. Het eerste stripalbum van Kuifje is Kuifje in het land van de Sovjets. De
afbeeldingen zijn volledig in zwart-wit, latere albums zullen in kleur
verschijnen. De oorspronkelijke, Franstalige naam van Kuifje was « Tintin ». De
eerste vertalingen van Kuifje in het Nederlands verschenen pas tijdens de Tweede
Wereldoorlog. Kuifje is een verslaggever die in Brussel woont. In zijn eerste
avontuur gaat Kuifje voor journalistiek werk naar de Sovjet-Unie. Ook in Kuifje
in Amerika gaat Kuifje op avontuur om verslag te doen. Kuifje is een beoefenaar
van de bokssport en heeft een zeer brede interesse in politieke en
wetenschappelijke zaken. Vooral de eerste albums hebben een politieke lading
maar er is ook zeker plaats voor humor. Deze balans is kenmerkend voor de
Kuifje-strips. De afbeeldingen van auto's, gebouwen, vliegtuigen en zelfs hele
steden in de Kuifje-strips berusten allemaal op de werkelijkheid. Maar de studie
en onderzoek die dit vergde kostte Herge een enorme hoeveelheid werk, waar hij
geestelijk zelfs bijna aan onderdoor ging. Ook werden enkele tekenfilms van
speelfilmlengte gemaakt, en korte tekenfilms gebaseerd op de albums. In de jaren
zestig verschenen er ook twee echte speelfilms over Kuifje, « Het Geheim van het
Gulden Vlies » en « De Blauwe Sinaasappels ». De sfeer van de stripverhalen is
daarin zeer goed te proeven. Daarnaast verschenen onder meer ook heel wat nieuwe
(Belgische) postzegels en boeken over Kuifje, en een « nieuw » album, « Kuifje
en de Alfa-kunst », waarin het onvoltooide laatste verhaal van Hergé (schetsen
en pentekeningen) is opgenomen. Van 1946 tot 1992 bestond er ook een
stripweekblad met de naam « Kuifje ». Zie « Kuifje (weekblad) ». Kuifje-films
zijn: Kuifje en het Haaienmeer Het Geheim van het Gulden Vlies Kuifje en de
Blauwe Sinaasappels Uitslag Kamer Senaat Dir = direct verkozenen, Co =
gecoöpteerden, Gew = Gewestsenatoren, Totaal = het totaal aantal zetels in de
Senaat Gevolgen Van de regerende partijen, ging de liberale partij licht
vooruit, de socialistische partij substantieel vooruit. De groene partij
verdween volledig uit de Kamer en de Senaat door de pas ingevoerde kiesdrempel
van 5 %, een nieuwigheid waarvoor de partij zelf had gestemd. Het Vlaams Blok
bleef groeien en voor de N-VA kon enkel Geert Bourgeois in West-Vlaanderen een
zetel in de kamer veroveren. Na enkele weken van informatiegespreken door Elio
Di Rupo kon de regering zonder veel moeite verder regeren als 'paars zonder
groen'. Zie Regering-Verhofstadt II. Belgische verkiezingen 2003 Op zondag 18
mei 2003 werden in België verkiezingen gehouden voor het federale parlement
(Kamer en Senaat). Voor het eerst werd er gewerkt met provinciale kieskringen
(op Vlaams-Brabant na zie Brussel-Halle-Vilvoorde) en een kiesdrempel van 5%.
Aanloop Voor het eerst sinds 1999 vonden er weer federale verkiezingen plaats.
Volksunie: Door interne meningsverschillen was de VU in 2001 in 3 groepen uiteen
gevallen. De Vlaams-nationalistische groep rond Geert Bourgeois vormde een
nieuwe partij. De Nieuw-Vlaamse Alliantie, zij kwamen als onafhankelijke partij
op voor de verkiezingen in 2003. De groep rond Bert Anciaux vormde de partij
SPIRIT. SPIRIT sloot nog voor de verkiezingen van 2003 een kartel met SP.a, wat
voor onverdeeldheid zorgde in de jonge partij. Een groep progressief-liberalen
waaronder toenmalig voorzitster Annemie Vandecasteele stapte over naar de VLD.
De 3de groep (degene die de Volksunie wouden laten bestaan) verdeelde zich over
de andere partijen. Kopstukken Johan Sauwens en Nelly Maes gingen
respectievelijk naar de CD&V en SPIRIT. CD&V: Na het slechte resultaat van de
CVP tijdens de verkiezingen van 1999 werd Stefaan De Clerck gekozen tot algemeen
partijvoorzitter en startte een organisatorische en ideologische hervorming.
Daarbij veranderde de partijnaam in 2001 in CD&V. Agalev & Ecolo: In de laatste
weken van de Regering-Verhofstadt I werden alle onpopulaire maatregelen die
reeds genomen werden in de schoenen van de groenen geschoven. Op 5 mei 2003
stapte de Waalse groenen, Ecolo zelfs uit de regering. MR: De bestaande
alliantie rond de Franstalige liberalen (de PRL), de Francophone Brusselaars
(het FDF) en de Mouvement des Citoyens pour le Changement (MCC) gingen samen
naar de kiezer onder de naam Mouvement Réformateur. In de media draaide deze
verkiezingen vooral rond wie de grootste partij zou worden en dus de eerste
minister zou mogen leveren. Verder kwamen vooral economische thema's zoals
werkgelegenheid aan bod. Ondertussen werd Albert koning na de dood van zijn
broer. De druk op Albert groeide. Uiteindelijk vertelde hij in de kerstboodschap
van 1999 over zijn huwelijksperikelen. Vele mensen concluderen uit deze
kerstboodschap dat hij het bestaan van dit buitenechtelijk kind in bedekte
termen toegaf. Staatshoofd Na het overlijden van zijn broer Boudewijn I werd
prins Albert op 9 augustus 1993 de zesde Koning der Belgen. De nieuwe vorst
kreeg de zware taak om een verdeeld land bijeen te houden. Dit bleek ook op de
eedaflegging op 9 augustus: Volksvertegenwoordiger Jean-Pierre Van Rossem brengt
de vorst in verlegenheid. Zijn woorden gingen als volgt in de geschiedenis; «
Leve de republiek, Vive la république européenne, Vive Lahaut! » Jean-Pierre Van
Rossem verwees hiermee naar de woorden die Julien Lahaut uitte tijdens de
eedaflegging van Boudewijn I van België. Julien Lahaut werd een week later
vermoord. De koning was duidelijk aangedaan door dit voorval en Koningin Fabiola
barstte in tranen uit. Vrijwel onmiddellijk werd de koning verdedigd toen
enkelen de nieuwe vorst toeschreeuwden: « Vive le Roi, Leve de koning!! » Toen
kamervoorzitter Frank Swaelen van Rossem terecht wees met de woorden « Mijnheer,
het volk van dit land zal u hiervoor veroordelen! » kon de ceremonie verder
gezet worden en Van Rossem werd uit het parlement begeleid. Dit was een in de
pers omstreden voorval omdat een volksvertegenwoordiger recht van spreken heeft
in het parlement. Albert II van België Tijdens de eedaflegging zelf maakte de
vorst een gespannen indruk, zijn hand bibberde. Velen zouden dit beeld onthouden
en er een eigen interpretatie aan geven. Het koningschap van Albert kenmerkte
zich door een grote interesse in het menselijke aspect van de samenleving.
Albert heeft bewondering voor het werk en de houding van zijn broer Boudewijn.
Hij spiegelt zich aan het werk van zijn broer. Zijn eerste stappen als koning
waren zeer onwennig, zo moest hij vertrouwen op de wetenschap van premier
Dehaene en zijn Kabinetchef Jacques Van Ypersele de Strihou. De koning koos
ervoor om de hofhouding van Boudewijn over te nemen. Ook is hij voor meer
dialoog met de bevolking en de pers. In de wetstraat staat de koning bekend als
ruimdenkend en begripvol. In het verlenen van adellijke gunsten is de vorst
modern: hij verheft mensen van alle klassen in de adelstand en deelt ordes aan
iedereen uit. Ook de handelsrelaties en diplomatie zijn heel treffelijk; de
Koning was als Kroonprins gedurende 31 jaar Erevoorzitter van de Raad van
Bestuur van de Belgische Dienst voor Buitenlandse Handel. Deze functie wordt nu
behartigd door zijn zoon prins Filip. De koning behartigd zijn taak op een
neutrale manier; tijdens de Dutroux crisis belegde hij een vergadering die
bekend staat als de « Ronde Tafel-gesprekken »; hierin werden de verschillende
partijen gehoord. Ook de koningin besefte de ernst van de situatie, en aanvaarde
voorzitster van Child Focus te worden, en leende zo haar naam uit op een
politiek correcte manier. In 2001 spande het Hof een rechtszaak aan tegen een
verschenen boek van Jean Nicolas waarin de vorst vernoemd werd; hij zou
pedofiele praktijken hebben bijgewoond als Prins van Luik. Het Hof en de
Regering waren geschokt en daagden de auteur en de uitgeverij (Flammarion) voor
de rechter. De zaak werd gewonnen en de schadevergoeding werd aan Child Focus
geschonken. Tijdens zijn nieuwjaarsreceptie van 2006 wekte Albert het ongenoegen
van de aanwezige Vlaamse politici met een toespraak, waarin hij het separatisme
afwees. De vorst erkende de ongelijkheid tussen de landsdelen in
sociaal-economisch opzicht, maar wees de scheiding als oplossing af. Hij verwees
naar drama's die het separatisme in Europa heeft veroorzaakt. De koning vreest
eveneens voor de functie van Brussel als Europese hoofdstad. Daarop kreeg Albert
veel kritiek omdat een koning volgens de grondwet geacht wordt zich afzijdig te
houden in het politieke gebeuren. Verwantschap Koning Albert II stamt af van de
laatste Franse koning Lodewijk Filips I en is daardoor eveneens, net zoals de
huidige koning Juan Carlos I van Spanje, een afstammeling van de Zonnekoning.
Externe links Website van het Paleis Albert Félix Humbert Théodore Christian
Eugène Marie (Brussel 6 juni 1934), Prins van België, Prins van Luik, is sinds 9
augustus 1993 Koning der Belgen. Hij is de zoon van koning Leopold III en
koningin Astrid en werd geboren als hun laatste kind in het Kasteel van
Stuyvenberg. Jeugd Koningin Astrid schonk het leven aan haar laatste kind op 6
juni 1934 in het Kasteel van Stuyvenberg. De nieuwe prins kreeg de dynastieke
titel Prins van Luik. Ter gelegenheid van deze titel bracht Albert samen met
zijn moeder een bezoek aan deze stad. Op 29 augustus 1935 kwam er een einde aan
het sprookje: het vorstenpaar, op dat moment op vakantie in Zwitserland, was
betrokken bij een zwaar verkeersongeluk. De koningin kwam hierbij om het leven
en Albert verloor zijn moeder. De prins werd verder opgevoed door zijn zus
Joséphine-Charlotte. Hij groeide op in een woelig politiek milieu, onder meer
door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De koninklijke familie werd
gedeporteerd naar Duitsland en op 7 mei 1945 door het Amerikaanse leger bevrijd.
Albert vervulde nadien zijn legerdienst bij de Marine, en is thans
opperbevelhebber van het leger. Huwelijk Op 2 juli 1959 trouwde Albert met Donna
Paola Ruffo di Calabria, een Italiaanse Prinses. Ze kregen drie kinderen, prins
Filip (op 15 april 1960), prinses Astrid (op 5 juni 1962) en prins Laurent (op
19 oktober 1963). Het huwelijk van kroonprins Albert kwam er voordat zijn broer
koning Boudewijn trouwde. Het burgerlijk huwelijk vond in de Empirezaal van het
Koninklijk Paleis plaats. Het koppel nam vervolgens haar intrek in het kasteel
van het Belvédère. Na enige tijd kwamer er echter barsten in hun huwelijk. De
prins en de prinses zochten beiden hun geluk elders. Zo leerde de prins barones
Sybille de Selys-Longchamps kennen. De twee hadden een korte liefesrelatie met
elkaar en er werd een kind geboren: Delphine Boël. De buitenechtelijke relatie
van de kroonprins werd echter snel toegedekt. De koning, die katholiek is,
zorgde samen met zijn neven en nicht dat Albert herenigd werd met zijn
echtgenote. De prins hoopte zo deze zwarte bladzijde te vergeten, maar dat was
buiten Mario Daneels gerekend. En tenslotte 18 gewestelijke afdelingen. Op
leidinggevend vlak zijn er binnen het ABVV het Federaal Congres, Federaal
Comité, Federaal Bureau en het Federaal Secretariaat. Het ABVV is lid van het
Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen (IVVV) en, net als alle andere
Belgische vakbonden, van het Europees Vakverbond (« EVV »). De huidige
voorzitter is Rudy De Leeuw. Anne Demelenne is algemeen secretaris. Voormalige
Voorzitters Louis Major Georges Debunne Francois Janssens Andre Mordant Externe
link www.abvv.be Algemeen Belgisch Vakverbond Het Algemeen Belgisch Vakverbond
(ABVV) of Fédération générale de Travail de Belgique (FGTB) is een van de drie
representatieve vakbonden in België. Zij behoort tot de socialistische zuil. Het
ABVV hangt een sociaal-democratische filosofie aan. Centraal daarbij staat het
sociaal overleg. De oorsprong van het ABVV ligt in de oprichting van de
Belgische Werkliedenpartij (BWP) in 1885. Binnen de BWP werd in 1898 een
Syndicale Commissie opgericht. Deze coördineerde de vakbondsactiviteiten binnen
de socialistische zuil. Zij was ook verantwoordelijk voor de explosieve groei
van het socialistische syndicalisme tijdens het Interbellum. Op 1 januari 1938
werd de commissie omgevormd tot het Belgisch Vakverbond (BVV) of Confédération
générale du Travail de Belgique (CGTB). Het tot stand komen van het ABVV onder
zijn huidige benaming gebeurde op 29 april 1945. Tijdens de Tweede Wereldoorlog
waren naast het BVV ook een aantal andere linkse vakverenigingen onstaan: BVES
(communistisch), SGUSP (onafhankelijk, voorloper van ACOD) en MSU (vakbond van
Andre Renard). Fusiegesprekken leiden uiteindelijk tot het ontstaan van het
ABVV. Alhoewel de communistische tendens in oorsprong zeer sterk was heeft na
verloop van tijd de sociaal-democratische tendens volledig de overhand gehaald.
Een opmerkelijke rol voor het ABVV was er tijdens de agitatie rond de beruchte
Eenheidswet in 1960 en 1961. Ook in de strijd tegen het generatiepact speelde
het ABVV een eersterangsrol. Het ABVV is opgebouwd uit vakcentrales,
intergewestelijken en gewestelijke afdelingen. Er zijn op dit ogenblik (2005)
zeven vakcentrales: Algemene Centrale - AC Centrale der Metaalindustrie van
België - CMB ABVV Textiel, Kleding en Diamant - TKD Belgische
Transportarbeidsbond - BTB Centrale van de Voeding - Horeca - Diensten Bond der
Bedienden, Technici en Kaders van België - BBTK Algemene Centrale der Openbare
Diensten - ACOD Er zijn drie intergewestelijken: Vlaamse Intergewestelijke ABVV
Interrégionale Wallonne de la FGTB Interrégionale FGTB Bruxelles -- ABVV
Intergewestelijke Brussel Officiële website: http://www.kuurne-brussel-kuurne.be
/ Kuurne-Brussel-Kuurne Kuurne-Brussel-Kuurne (vaak afgekort tot KBK) is een
Belgische wielerwedstrijd. De wedstrijd wordt altijd verreden op de zondag na de
Omloop Het Volk. Daarom wordt de wedstrijd wel eens gezien als een herkansing
voor degenen die de dag ervoor gefaald hebben. Sinds 2005 is de wedstrijd
onderdeel van het continentale circuit van de UCI, de UCI Europe Tour. Overzicht
winnaars 1954 - Leon Vandaele (Bel) 1955 - Jos Planckaert (Bel) 1956 - Henri
Denys (Bel) 1957 - Jef Verhelst (Bel) 1958 - Gilbert Desmedt (Bel) 1959 - Gentil
Saelens (Bel) 1960 - Jef Planckaert (Bel) 1961 - Léon Vandaele (Bel) en Fred De
Bruyne (Bel) 1962 - Piet Rentmeester (Ned) 1963 - Noël Foré (Bel) 1945 - Valère
Olivier (Bel) 1964 - Arthur Decabooter (Bel) 1965 - Guido Reybrouck (Bel) 1946 -
Henri Delmuylle (Bel) 1947 - André Pieters (Bel) 1948 - Achiel Buysse (Bel) 1949
- Albert Decin (Bel) 1950 - Valère Olivier (Bel) 1951 - André Declercq (Bel)
1952 - André Maelbrancke (Bel) 1953 - Leopold Degraevelyn (Bel) 1975 - Frans
Verhaeghen (Bel) 1976 - Frans Verhaeghen (Bel) 1977 - Patrick Sercu (Bel) 1978 -
Patrick Lefevere (Bel) 1979 - Walter Planckaert (Bel) 1980 - Jan Raas (Ned) 1981
- Jos Jacobs (Bel) 1982 - Gregor Braun (Dui) 1983 - Jan Raas (Ned) 1984 - Jos
Lammertink (Ned) 1966 - Gustaaf Desmet (Bel) 1985 - William Tackaert (Bel) 1986
- « niet verreden » 1967 - Daniel Van Ryckeghem (Bel) 1968 - Eric Leman (Bel)
1969 - Freddy Decloedt (Bel) 1970 - Roger De Vlaeminck (Bel) 1971 - Roger De
Vlaeminck (Bel) 1972 - Gustaaf Van Roosbroeck (Bel) 1973 - Walter Planckaert
(Bel) 1974 - Wilfried Wesemael (Bel) 1996 - Rolf Sørensen (Den) 1997 - Johan
Museeuw (Bel) 1998 - Andrei Tchmil (Bel) 1999 - Jo Planckaert (Bel) 2000 -
Andrei Tchmil (Bel) 2001 - Peter Van Petegem (Bel) 2002 - Jaan Kirsipuu (Est)
2003 - Roy Sentjens (Ned) 2004 - Steven de Jongh (Ned) 2005 - George Hincapie
(Usa) 1987 - Ludo Peeters (Bel) 2006 - Nick Nuyens (Bel) 1988 - Hendrik Redant
(Bel) 1989 - Edwig Van Hooydonck (Bel) 1990 - Hendrik Redant (Bel) 1991 - Johnny
Dauwe (Bel) 1992 - Olaf Ludwig (Dui) 1993 - « niet verreden » 1994 - Johan
Museeuw (Bel) 1995 - Frédéric Moncassin (Fra) Overwinningen per land Externe
links Afbeelding Hotton Hotton is een gemeente in de provincie Luxemburg in de
Belgische Ardennen. Het ligt op 12 km van Marche-en-Famenne. De gemeente telt
ruim 5000 inwoners. De rivier de Ourthe snijdt het dorp in tweeën. In de buurt
zijn veel tweede-huisjes (« chalets ») van zowel Belgen als Nederlanders. Een
trekpleister in het dorp zijn de druipsteengrotten. Zij zijn niet zo
spectaculair als de grotten van Han 30 km verderop, maar zeker de moeite waard
om te bezoeken. Het gehucht Ny is vooral bekend voor zijn grote kasteelhoeve,
"le Chateau-Ferme de Ny", waar in de zomervakantie "Het Land van Ny" opengaat.
Sinds enkele jaren maken families daar op speelse wijze kennis met biologische
landbouw en met in harmonie samenleven met de natuur. Elke avond wordt er ook
een spektakel gehouden met stuntruiters. Delen van de gemeente Hotton Bourdon,
Marenne, Menil-Favay, Fasol, Hampteau, Melreux, Monville, Fronville, Deulin,
Monteuville, Ny. Giro Op dinsdag 9 mei 2006 was Hotton de aankomstplaats van de
derde etappekoers van de editie-2006 van de Ronde van Italië. Politiek Het Lam
Gods staat in het onderste deel op een altaar in de open lucht en wordt, in
concentrische cirkels geschikt, aanbeden door engelen, heilige vrouwen,
belijders en kerkvaders. Onder het Lam staat een achthoekige fontein afgebeeld,
genoemd "de fontein van het leven". Het stuk is een drieluik geschilderd in
olieverf op wit geplamuurde hardhouten panelen. De eiken panelen schuurde men
eerst glad en daarna overdekte men ze met een emulsie van krijtpoeder en lijm.
Met fijne penselen bracht men de doorschijnende verflaag één na één aan. Deze
verflagen bestonden uit drogende olie waarin pigment- of kleurstofkorrels waren
opgelost in vrij geringe hoeveelheid. Door deze techniek kon het licht
binnendringen en weerkaatst worden door de witte achtergrond. Het is alsof een
zachte lichtbron achter en door het schilderij heenstraalt waardoor het geheel
een inwendige glans verkrijgt. Het drieluik is voorzien van twee lange,
verticale pianoscharnieren zodat de beide dichtgeklapte zijluiken het middendeel
volledig kunnen bedekken. Het geopend panelengeheel is 4,40 m breed en 3,40 m
hoog. Historiek van het panelengeheel Het meesterwerk van de gebroeders Van Eyck
heeft een bewogen geschiedenis achter de rug. Sommige panelen werden ooit
verkocht, ontvreemd, overlangs doorgezaagd of zelfs gegijzeld. Het kreeg in 1919
met het Verdrag van Versailles zijn definitieve plaats terug in de inmiddels tot
St.-Baafskathedraal omgedoopte kerk, nadat het meer dan een eeuw lang in
Duitsland verbleven had. Het mag een wonder heten dat het geheel, op één
gekopieerd paneel na, terug in zijn oorspronkelijke toestand kan bezichtigd
worden. 1432: het schilderij is klaar 1566: tijdens een protestantse revolte
wordt het werk in de toren verborgen 1574: het stadsbestuur wil het schilderij
aan koningin Elisabeth van Engeland schenken 1794: Franse soldaten nemen de
centrale delen mee naar Parijs 1815: bij de val van Napoleon komen deze panelen
terug naar de kathedraal Het Lam Gods (Gebroeders van Eyck) 1816: de vleugels,
behalve Adam en Eva, worden verkocht om uiteindelijk eigendom te worden van de
koning van Pruisen 1822: de overblijvende panelen ontsnappen aan een grote brand
1861: verkoop van de panelen Adam en Eva aan de Koninklijke Musea voor Schone
Kunsten van België 1914: het schilderij wordt verstopt 1920: alle panelen worden
weer verenigd 1934: de panelen van De Rechtvaardige Rechters en van St. Jan de
Doper worden gestolen 1940: bij de Duitse inval wordt het schilderij naar Pau
(Frankrijk) gebracht van waaruit Duitse troepen het meenemen 1946: het veelluik
keert terug naar Gent 1986: het schilderij wordt geplaatst in de Villakapel,
zijn huidige locatie. « "Diefte" » Het Lam Gods, ook wel Gents altaarstuk, is
geschilderd door Jan van Eyck en zijn oudere broer Hubert, in opdracht van Joos
Vijdt, voorschepen van de stad Gent, en zijn echtgenote. Het bevindt zich in de
Sint-Baafskathedraal te Gent. In 1934 werd Gent opgeschrikt door « "de
stoutmoedige diefte" », toen twee panelen werden ontvreemd om er de bisschop van
Gent mee af te persen. De ontvoerder(s) liet(en) één paneel terugvinden om zo
hun eis tot bekomen van het losgeld voor het andere kracht bij te zetten, echter
zonder positief gevolg vanwege kerkelijke en wereldlijke overheden. De Procureur
des Konings van Gent weigerde te onderhandelen met dieven. De zoektocht kwam
nader in het nieuws toen in Dendermonde de Wetterse wisselagent Arsène
Goedertier, ook koster van de Sint-Gertrudiskerk te Wetteren, de diefstal
bekende, maar niet meer bij machte was om de bergplaats bekend te maken. "Mijn
geweten is rein," verklaarde hij op zijn sterfbed. Maar ook: " Ik alleen weet
waar het paneel van het Lam Gods zich bevindt. Zoek in mijn schrijftafel de
groene envelop. " Het paneel met de Rechtvaardige rechters blijft tot op heden
(2006) onvindbaar en werd in 1941 voorlopig vervangen door een kopie van de hand
van Jef Vanderveken. De kopiïst schilderde in het koor der Rechters de
toenmalige koning Leopold III om, uit eerbetoon voor de oorspronkelijke
schilder(s), er duidelijk op te wijzen dat het om een kopie gaat. De kopiist kon
beschikken over een andere geschilderde kopie van de hand van Michiel Coxcie, in
1559 vervaardigd voor Filips II van Spanje. Het schilderen van dit vervangend
paneel, in oppervlakte ongeveer één dertigste van het totale veelluik, heeft zes
maanden intensieve arbeid gevergd. Een verklaring hiervoor ligt hierin dat elke
vierkante duim geschilderd paneel door Van Eyck als een miniatuur werd
afgewerkt. Met de regelmaat van de klok komen amateur-speurders aandraven met
goed geargumenteerde oplossingen van het raadsel. Een voorbeeld is hiervan
Gaston De Roeck. Tot nu toe is niemand echter erin geslaagd het paneel te
ontdekken. Men gaat ervan uit dat het paneel, als het ergens verborgen ligt,
minstens zwaar door de tijd moet zijn aangevreten. Andere theorieën laten het
paneel ondertussen lang opgenomen zijn in een privé-collectie, doch het spreekt
vanzelf dat dit werk nooit publiek verkoopbaar zal zijn. Beschrijving en
iconografie Beschrijving van het geopend altaarstuk Het retabel dat nu in
geopende toestand, streng beveiligd in de doopkapel opgesteld staat, werd
vroeger slechts op de bijzondere feestdagen van de Kerk geopend zoals Kerstmis,
Pasen en Allerheiligen. Het grootste deel van het jaar kwamen de schenkers Joos
Vijdt en Isabel Borluut, aan de achterzijde bewust in beeld. De bovenste panelen
tonen figuren die een rol gespeeld hebben in de verlossing van de mensheid
volgens de Christelijke leer zoals Adam en Eva, Maria als de nieuwe Eva,
Johannes de Doper en Christus zetelend als rechter. De onderste panelen tonen
links en rechts figuren die op weg zijn naar de aanbidding van het Lam, zoals de
"rechtvaardige rechters", "de ridders van Christus", de kluizenaars en de
pelgrims op bedevaart. Op het onderste middenpaneel zijn cirkelgewijs personen
gegroepeerd die het Lam aanbidden. Wij merken de belijders, de heilige vrouwen
en de kerkvaders op die op zich zeer precies geschilderd zijn maar
perspectivisch niet correct bij bosjes lijken te zweven op de grasvlakte. In dit
paneel past men niet het precieze Italiaanse lijnperspectief toe, maar het
atmosferisch perspectief, waarbij ruimtesuggestie ontstaat door de kleur, vorm
en textuur dichter bij de horizon gelijkmatig te vervagen. Er loopt een
denkbeeldige verticale as doorheen de panelen die God de Vader, de Heilige Geest
(een duif in een halfrond aureool), het geofferd en bloedend Lam (God de Zoon)
achtereenvolgens snijdt, als symbool van de Drievuldigheid. De onderste rij
panelen worden horizontaal verbonden door een hoge horizonlijn waardoor je alle
afbeeldingen in vogelvluchtperspectief kan bekijken. Deze doordachte compositie
verleent het werk een inwendige dynamiek. Beschrijving van het gesloten
altaarstuk Links- en rechtsonder zijn de schenkers afgebeeld. De man is Joos
Vijdt en de vrouw is Elisabeth Borluut. Tussen hen in staan twee standbeelden in
grisailletechniek geschilderd. De linker is Johannes de Doper en de rechter is
Johannes de Evangelist/Apostel. Boven hen is de Annunciatie te zien met aan de
linkerkant de aartsengel Gabriël en aan de rechterkant de Heilige Maagd. Boven
de engel is de profeet Zacharia afgebeeld en boven Maria de profeet Micha.
Tussen de profeten zijn twee sibillen te zien. De linker is de Sibille van
Erythrae en de rechter is de Sibille van Cumae. Johannes de Doper "Het Lam Gods"
(1432) is een meesterwerk van de Vlaamse Primitieven. Het werk was aangevat door
Hubert van Eyck, maar die overleed in 1429. Jan Van Eyck werkte het verder af.
Wellicht heeft Hubert het meeste van het werk gedaan (Jan Van Eyck was in de
periode voor 1430 vooral op diplomatieke missies). Het was bedoeld voor de kapel
van de opdrachtgever (« Joos Vijdtkapel ») en zijn vrouw, Elisabeth Borluut.
Zijn bijnaam dankt hij aan de gewoonte de mensen in de Jordaan te dopen als
teken dat zij - - gehoor gevend aan zijn boeteprediking - - hun zonden hadden
beleden en zich bekeerd hadden. Johannes de Doper was een patroonheilige van
Gent. Johannes de Doper is te herkennen aan het lam dat hij vasthoudt. Als
volwassene is hij gewoonlijk uitgemergeld en haveloos afgebeeld, gekleed in
dierenhuiden, met een leren gordel. Op het altaarstuk is hij inderdaad afgebeeld
met lang haar en een woeste baard, hij is blootsvoets en onder zijn mantel is
nog een stuk dierenhuid te zien. Hij heeft een vermoeide uitdrukking op zijn
gezicht en in zijn armen houdt hij een lam. (Een lam was het offerdier in de
godsdiensten van het oude Nabije Oosten en werd door de vroege christenen
overgenomen als het symbool van de zich opofferende Christus. Het lam als
Christussymbool wordt gewettigd door het feit dat Johannes de Doper Christus als
het Lam Gods (Agnus Dei) betitelt.) Johannes de Doper wordt in de evangeliën
beschreven als de voorloper of `boodschapper' van Christus. Hij was de zoon van
Zacharias, een priester van de tempel van Jeruzalem, en Elisabet, een verwante
van Maria. Hij was prediker en leidde een ascetisch leven in de woestijn.
Johannes de Evangelist/Apostel Johannes de Evangelist/Apostel is te herkennen
aan de miskelk met slangen die hij vasthoudt. Hij wordt in de beeldende kunst op
twee manieren afgebeeld; als apostel is hij jong, als evangelist is hij
daarentegen een grijsaard met baard. Op het altaarstuk is hij jong en
vrouwelijk, met halflang, loshangend en krullend haar en zonder baard. In zijn
handen houdt hij een miskelk vast, waaruit slangen kruipen. Dat verwijst naar de
legende van de vergiftigde miskelk: de priester van de tempel van Diana van
Efeze gaf Johannes te drinken uit een vergiftigde beker om diens geloof op de
proef te stellen. Het vergif schaadde Johannes echter niet. De miskelk staat
symbool voor het christelijk geloof en de slang voor Satan. De apostel Johannes
was net als zijn vader Zebedeus en zijn broer Jacobus visser bij het Meer van
Galilea, toen hij door Jezus als leerling werd geroepen. Hij wordt beschouwd als
de auteur van het vierde evangelie en heeft volgens de traditie ook het boek
Openbaring geschreven. De profeet Zacharia Dit verwijst naar de geboorte van
Christus. Zacharia was de elfde van de twaalf kleine profeten. (Een profeet is
een spreker in naam van God, in het bijzonder de verkondiger van wat door God
wordt ingegeven.) Zacharia is volgens de in zijn profetieën genoemde data
opgetreden van het tweede tot het vierde jaar van de Perzische koning Darius I,
kort na het einde van de Babylonische Ballingschap (ca. 520 v.Chr.). Zijn
optreden valt samen met de eerste pogingen tot nationaal en godsdienstig herstel
die door de landvoogd Zorobabel en de hogepriester Jesjóea werden ondernomen. De
profeet richtte zich tegen het gebrek aan Godsvertrouwen en de zelfzucht van het
volk: bekering is voorwaarde voor verder herstel. Bij de beschrijving van dit
herstel ziet de schrijver in profetisch perspectief tegelijkertijd het geluk van
Gods volk in de messiaanse tijd en het volledig herstel op het einde der tijden,
wanneer Israël zich zal bekeren. Op het altaarstuk is hij afgebeeld terwijl hij
in een boek bladert. Op de banderol boven hem staat in het Latijn: `Exulta satis
filia Sion iubila filia Hierusalem ecce rex tuus veniet'. Dit komt uit het boek
van de profeet en betekent: `Juich van vreugde, dochter van Sion, Jubel, dochter
van Jeruzalem, Zie, uw Koning komt naar u toe'. De profeet Micha De profeet
Micha, afkomstig uit Morésjet in Juda, was een tijdgenoot van de profeet Jesaja
en oefende evenals deze tegen het einde van de achtste eeuw v.Chr. in Juda zijn
profetische zending uit. Micha's prediking is vooral tegen de zedelijke
verwildering gericht, tegen de onrechtvaardigheid en harteloosheid, tegen de
afpersing en omkoopbaarheid van leiders, priesters en profeten. De profeet
waarschuwt dat Jeruzalem, als het zich niet bekeert, hetzelfde lot zal ondergaan
als Samaria (bij de val in het jaar 722). Jeruzalems ondergang en ballingschap
staan in het middelpunt van zijn prediking, maar deze bedreiging is onmiddellijk
verbonden met de voorzegging van het herstel: het heil zal komen van de grote
Zoon van David, die in Bethlehem zal worden geboren. Micha is op het altaarstuk
afgebeeld met naast hem een dicht boek en boven hem een banderol met daarop de
woorden: `Ex te mihi egredietur qui sit dominator in Israhel'. Dit komt uit het
boek van de profeet en betekent: `Uit u zal Mij Een ontspruiten, die over Israël
zal heersen'. Dit verwijst naar de geboorte van Christus. Sibillen In de oudheid
was sibille de benaming voor een vrouw die, bezield door de godheid, met name
Apollo, in extase profeteerde. In de beeldende kunst worden de sibillen vaak in
cycli afgebeeld als tegenhangers van de profeten. In de beeldende kunst wordt de
sibille van Erythrae (een plaats in Griekenland) vaak gebruikt als symbool voor
Azië, en die van Cumae (bij het huidige Napels) voor Europa. Volgens
laatmiddeleeuwse opvatting heeft iedere sibille een voorval uit Christus ' leven
beschreven en voorgezegd en deze uitspraken komen tot uiting in de attributen
die ze bij zich hebben. De sibillen die afgebeeld zijn op het altaarstuk, hebben
echter geen attributen. Ze hebben beide wel een banderol waarop een profetische
uitspraak in het Latijn staat die waarschijnlijk verwijst naar Christus '
geboorte. Lam Gods gaat digitaal In 1934 werden twee panelen gestolen (één van
de beroemste kunstroven in België), waarna het retabel naar de « Doopkapel »
werd overgebracht. Ons openbaar kunstbezit, waaronder het « Lam Gods », krijgt
dankzij het gecentraliseerd beeldbeheer er een pak gadgets bij. Zoals een
magneet, een blocknote, een meetlat en een drinkmok met motieven uit het « Lam
Gods ». Je vindt er een puzzel uit duizend stukken waarmee het middenpaneel van
het veelluik kan nagemaakt worden. De website terzake heet www.lukasweb.be, met
een verwijzing naar Lucas, als beschermer der schilders. Dit is het eerste
project van het sinds 1999 bestaande Reproductiefonds Enige literatuur Alfons
Lieven Dierick, « Van Eyck - Het Lam Gods », 1972, Gent, uitgegeven in eigen
beheer. Erwin Panofsky, « Die Altniederländische Malerei », paperback, herdruk,
2 delen, Dumont 2006. Externe links Lam Gods (beeldbank van LukasWeb.be)
Christelijke symboliek In het eerste hoofdstuk van het Evangelie naar Johannes
wordt Jezus Christus door Johannes de Doper 'het Lam Gods' genoemd. Dit thema
verwijst naar de oude Joodse gewoonte om middels een zoenoffer het volk te
bevrijden van zijn zonden. Eén en ander vindt zijn oorsprong in het Oude
Testament, Bijbelboek Exodus, hoofdstuk 12 (De instelling van het Pascha /
Pesach). In de eucharistieviering in de Rooms-Katholieke Kerk worden kerkgangers
daar nog wekelijks aan herinnerd wanneer het Agnus Dei wordt gezongen: "Lam
Gods, dat wegneemt de zonden der wereld". Schilderkunst Het Lam Gods is tevens
een altaarstuk van de gebroeders Hubert en Jan van Eyck dat in 1432 werd
geschilderd in opdracht van de Gentse schepen en kerkmeester van St.-Jan Joos
Vijdt voor een straalkapel van de kooromgang van de St.-Baafskathedraal -
destijds Sint-Janskerk - te Gent. Van Eyck behoort tot de school der Vlaamse
Primitieven. Deze school, met ook schilders als Hugo van der Goes en Rogier van
der Weyden, muntte uit in het zeer precies en gedetailleerd weergeven van
textuur en stofuitdrukking. Externe link Peer (België) Peer is een stad in de
provincie Limburg in België. De stad heeft ruim 15.500 inwoners. Het is een
Mariastad en was ook één van de Goede Steden van het prinsbisdom Luik. De naam
Peer is afkomstig van « pirgus » (betekent verharde weg). Anno 2003 telt Peer 25
gemeenteraadsleden waaronder 1 burgemeester, 5 schepenen en 19 raadsleden. De
burgemeester van Peer heet Theo Kelchtermans. Kernen Peer telt 7 kerkdorpen:
Peer zelf, Linde Peer, Wijchmaal, Wauberg, Grote-Brogel, Kleine-Brogel en
Erpekom. Bezienswaardigheden « Darco », het paard waar Ludo Philippaerts grote
successen mee behaalde, is vereeuwigd in een bronzen beeld. de Sint-Trudokerk
uit 1422. In de kerk staan zeer oude beelden. het stadhuis in Maaslandse
renaissance uit 1637 het Armand Preud'homme Museum het museum van de Koninklijke
Harmonie van Peer het militair domein met luchtmachtbasis in Kleine-Brogel,
thuisbasis van de Tiende Tactische Wing en de Belgische F-16. Voorzien van een
spotterscorner. recreatiedomein Erperheide een van Europa's grootste overdekte
skipistes Bekende inwoners De componist Armand Preud'homme werd op 21 februari
1904 geboren in de Kloosterstraat 37 van Peer. Met medewerking van de stad Peer
werd zijn geboortehuis later ingericht als het « Armand Preud'homme Museum ». De
charmezanger Salim Seghers woont in Wijchmaal, een deelgemeente van Peer.
Bekende uitvindingen Vitamitje - Klein autootje waar Suske en Wiske vaak mee
rondtoeren Gyronef - Helikopter Teletijdmachine - Professor Barabas ' bekendste
uitvinding Klankentapper - Een apparaat dat alle voorwerpen een stem kan geven
IJzeren Schelvis - onderzeeboot (bathyscaaf) Kenmerken Veel Suske en
Wiske-verhalen ontstaan uit dagelijkse situaties, die de protagonisten snel tot
in het ongewone trekken. Vandersteen gebruikte daarbij vaak een uitvinding van
professor Barabas, de Teletijdmachine, om zijn helden door tijd en ruimte te
laten reizen en zo avonturen in het verleden te laten beleven. Vandersteen
leende zowel tekeningen als plotlijnen van andere grote auteurs. Zo is « De
junglebloem » een gedeeltelijke hervertelling van « The Jungle Book » van
Rudyard Kipling; « De ringelingschat » van Wagner's « Der Ring des Nibelungen »;
« Wattman » van de superheldenstrip Batman. Het succes van de serie kan wellicht
verklaard worden door de productiviteit van Vandersteen: tijdens zijn leven
werden er meer dan 100 albums uitgegeven. De strip is ook volks van aard en
toegankelijk. Dat blijkt wellicht het beste uit de titels van de albums, die
vaak uit een alliteratie bestaan: « De toornige tjiftjaf », « Het kregelige
ketje », « De koddige kater » enzovoort. De kwaliteit van de strips verschilt
nogal, en sommige lezers zijn van mening dat de kwaliteit van de strips sinds de
jaren 90 nogal achteruitgegaan is. Ook verschijnen er in de nieuwere strips
vloeken, in situaties waar men in de oudere strips iets riep als "hemel".
Nederlandse cabaretier Kees Torn wijdde in 2004 voor zijn programma "Doe mee en
win" een liedje aan de stripboeken (op de wijs van het intromuziekje van de
poppenserie over Suske en Wiske), waarin de strip er niet zonder kleerscheuren
afkwam. Geschiedenis Suske en Wiske Op 30 maart 1945 verscheen de eerste
aflevering van « De avonturen van Rikki en Wiske » in De Nieuwe Standaard. In
het verhaal treden Tante Sidonia, Wiske, en haar broer Rikki op. Op 19 december
1945 begon in de krant het eerste verhaal van Suske en Wiske, « Op het eiland
Amoras ». In dit album leren we Suske en Professor Barabas kennen. Lambik deed
zijn intrede in het derde verhaal, « De sprietatoom » (1946), en Jerom kwam er
nog later bij in « De dolle musketiers » (1952). De verhalen werden na
publikatie in de krant De Nieuwe Standaard (1945-1947) en later De Standaard
(vanaf 1947) uitgegeven in albums met een felrode omslag. De serie werd al snel
bekend onder de naam Rode reeks. Toen de populaire Vandersteen in 1948 door
Hergé werd gevraagd om voor het stripblad Kuifje Suske en Wiske-avonturen te
tekenen om de verkoop te stimuleren, moest hij voor dat blad zijn tekenstijl
aanpassen en serieuzere verhalen maken. Deze verhalen werden na publicatie in
het stripblad uitgegeven in de zogeheten Blauwe reeks (zo genoemd vanwege de
helblauwe omslag ter onderscheiding van de « Rode reeks ») In deze verhalen was
geen plaats voor Jerom, tante Sidonia en professor Barabas. Lambik is nog wel
een clown, maar één die iets kan. En Wiske krijgt in het eerste verhaal (« Het
Spaanse spook ») een metamorfose, waarna ze haar haar niet langer in het
karakteristieke staartje met rode strik steil bovenop haar hoofd draagt, maar in
een knotje naar achteren waarbij het haar voller is. Na acht verhalen ontstond
er onenigheid tussen Vandersteen en Hergé en werd deze reeks gestopt. Het
laatste verhaal {« Het gouden paard ») verscheen niet eens in albumvorm in de «
Blauwe reeks ». Pas jaren later (1970) verscheen het verhaal in verkorte vorm in
de « Rode reeks ». In 1972 kreeg Paul Geerts, de assistent die al het meeste van
het tekenwerk deed, de artistieke eindverantwoordelijkheid voor de strip. In
2002 werd Marc Verhaegen de belangrijkste persoon in de studio. In 2005 moest
hij stoppen na een meningsverschil met de studio. Hij werd opgevolgd door een
tekenteam onder leiding van Luc Morjaeu en een scenarioteam onder leiding van
Peter van Gucht. Vandersteen stelde bij testament een aantal voorwaarden aan
voortzetting van de reeks. Zo is seks taboe, mogen er geen hoofdpersonen
bijkomen of afvallen, mogen de hoofdpersonen niet veranderen of verouderen, en
mag een aantal gegeven situaties niet veranderen (bijvoorbeeld een huwelijk
tussen Sidonia en Lambik zal nooit plaatsvinden). Omdat de oplagecijfers van de
albums eind jaren '90 drastisch daalden (van 400.000 naar minder dan 300.000),
kregen Paul Geerts en Marc Verhaegen van de erven Vandersteen de opdracht om
Suske en Wiske te moderniseren. Zo werd hun taalgebruik aangepast, terwijl
moderne hulpmiddelen als de mobiele telefoon en de computer hun intrede deden.
Toen echter Wiske in het album « De koeiencommissie » (nr 268 - december 2001)
een naveltruitje en een korte rok aankreeg, kwamen er luide protesten. Vanaf «
De blote Belg » (nr 271 - 2002) heeft ze weer een degelijke jurk aan, maar dan
wel een zonder mouwen. Uitgaven Voordat Suske en Wiske verschenen en verschijnen
in albumvorm, zijn ze voorgepubliceerd in vele kranten en tijdschriften,
waaronder Suske en Wiske is de naam van een serie stripverhalen die bedacht is
door Willy Vandersteen en die na diens dood tot op heden is voortgezet door
achtereenvolgens Paul Geerts, Marc Verhaegen en het duo Luc Morjaeu en Peter van
Gucht van Studio Vandersteen. De serie is genoemd naar de twee met elkaar
bevriende hoofdpersonen, een jongen Suske (kort voor 'François') en een meisje
Wiske (kort voor 'Louise' - de lange namen worden zelden gebruikt en dan meestal
sarcastisch). De Standaard (1945-heden) Kuifje (1948-1959) TV Ekspres
(1972-2001) Suske en Wiske weekblad (1993-2003) Tros Kompas (2005-heden) Hierna
verschenen de verhalen in albumvorm in de volgende reeksen: Rode reeks Vlaamse
ongekleurde reeks (1946-1959) Hollandse ongekleurde reeks (1953-1959) Vlaamse
tweekleurenreeks (1959-1964) Hollandse tweekleurenreeks (1959-1964) Gezamenlijke
tweekleurenreeks (1964-1966) Vierkleurenreeks (1967-heden) Blauwe reeks
(1952-1957) Luxe reeks (1991-heden) Later zijn de verhalen nog op tal van andere
manieren uitgegeven, zoals: Liefhebbersuitgaven (1958-heden) Reclame uitgaven
(1965-heden) Diverse bundelingen (1972-heden) Vakantie-uitgaven (1973-heden)
Luxe uitgaven (1977-heden) Suske en Wiske Klassiek (1993-1999) Suske en Wiske
zijn ook verschenen in vele andere talen (van Afrikaans tot Zweeds, en van
Latijn tot Esperanto) en streektalen (Fries, Gronings, Drents, Twents, Limburgs
en Brabants). De volgende namen worden in andere talen gebruikt: Frans: Bob &
Bobette Grieks: Bobi & Lou Indonesisch: Bobby dan Wanda Italiaans: Bob e Bobette
Japans: Susuka tó Wisuka Latijn: Lucius et Lucia Noors: Finn & Fiffi Portugees:
Bibi & Baba Portugees (Brazilië): Zé & Maria Spaans: Bob y Bobette, Bob y Bobet
Afrikaans: Neelsie & Miemsie Swahili: Bob na Bobette Tamil: Bayankaap & Bayanam
Tibetaans: Baga & Basang IJslands: Siggi og Vigga Zweeds: Finn & Fiffi Brabants:
Suske & Wieske Chinees (Taiwanese versie): Dada & Beibei Chinees (Versie
vasteland): Bo bu & Bo be te Deens: Finn & Fiffi (later: Bob & Bobette)
Esperanto: Cisko kaj Vinjo Engels (UK): Spike & Suzy Engels (USA): Willy & Wanda
Fins: Anu ja Antti Personages Spin-offs Spin-off strips Van Suske en Wiske zijn
in de loop der jaren verschillende spin-offs gestart. De bekendste hiervan zijn:
De grappen van Lambik (oude reeks) (1955-1962, nieuwe reeks vanaf 2004) Jerom,
de gouden stuntman (1962-1991) Schanulleke (1986-1987) Klein Suske en Wiske
(vanaf 2002) Tv-serie Al in 1955 waren er avonturen van Suske en Wiske op de
Nederlandse televisie te zien. Pats Poppenspel bracht ze op de buis. In 1973
werd besloten om een nieuwe televisiepoppenserie te maken, gebaseerd op speciaal
voor die serie te schrijven verhalen. Later werden ze in albums uitgebracht. Het
ging om « De minilotten van Kokonera », « De Gouden Locomotief », « De Zingende
Kaars », « De Windbrekers », « De Regenboogprinses » en « Het Laatste Dwaallicht
». Elk verhaal bestond uit vijf afleveringen van 22 minuten. De poppen waren
vervaardigd door het atelier Creatuur. Er werd voor elk figuur een aantal koppen
met verschillende gezichtsuitdrukkingen gemaakt. Opvallend was dat Jerom als pop
zijn ogen open had, daar waar hij in de albums altijd met gesloten ogen loopt.
De decors en rekwisieten kwamen op basis van gedetailleerde ontwerpen van Studio
Vandersteen tot stand. De stemmen waren van Paula Majoor (Suske), Helen Huisman
(Wiske), Henk Molenberg (Lambik), Trudy Libosan als Trudi de Kat (Sidonia), Wim
Wama (Jerom) en Cees van Oyen (Prof. Barabas en overige stemmen). Wim Povel die
de scenario's schreef, had op de later verschenen lp de rol van verteller,
ofschoon in de tv-serie de verhalen door Lambik aan elkaar gepraat werden. De
serie werd geregisseerd door Patrick Lebon en de muziek was geschreven door Piet
Souer. In Nederland zond de TROS de serie uit van oktober 1975 tot en met
december 1976. Hoofdpersonages In België werd de serie door de BRT uitgezonden
in de periode oktober 1976 tot en met februari 1977. In 1984 en in de
zomermaanden van 1990 werden de afleveringen herhaald. De serie werd een groot
succes, evenals de merchandising. Musical In juli 2002 ging een musical in
première, gebaseerd op het verhaal « De spokenjagers ». De rolverdeling was:
Suske: Sébastien De Smet Wiske: Femke Stoop Lambik: Ronald Van Rillaer Sidonia:
Jeroen Maes, vervangen door Frank De Peuter Jerom: Ivan Pecnik De barones: Gerdy
Swennen Broer van de barones: Door Van Boeckel De musical is zowel in België als
in Nederland opgevoerd. De laatste voorstelling was in februari 2003. Speelfilm
In 2004 verscheen « De duistere diamant » als speelfilm, naar het gelijknamige
verhaal. 60-jaar viering Op 19 december 2005 was het precies 60 jaar geleden,
dat het eerste verhaal van Suske en Wiske, « Op het eiland Amoras » van start
ging in De Standaard. Ter gelegenheid hiervan waren er in 2005 diverse
feestelijkheden. Suske en Wiske zijn kinderen (van onbepaalde leeftijd) die
leven in een gezin dat geen gezin is; naast tante Sidonia vormen de pompeuze
Lambik, de krachtige Jerom en de geleerde professor Barabas de vaste volwassenen
in de strip. Het enige familieverband tussen de personages is de relatie tussen
Wiske en tante Sidonia: Tante Sidonia is écht de tante van Wiske. De nieuwe
albumuitgaven uit 2005 (« De flierende fluiter », « De formidabele fantast », «
Het slapende goud » en « De kaduke klonen ») zijn alle voorzien van een speciaal
60-jaar-logo. Op 19 december verschijnt tevens een trilogie, getiteld « Vrienden
voor het leven », met hierin drie verhalen waarin het draait om vriendschap. In
het Stedelijk Museum te Zwolle was er een tentoonstelling ter gelegenheid van 60
jaar Suske en Wiske. Op zondag 24 juli 2005 werd de 60ste verjaardag van de
serie gevierd in Bokrijk, waar alle personages present waren. Er is ook een
website geopend ter gelegenheid van het jubileum: 60 jaar Suske en Wiske.
Tenslotte is er een jubileum-album uitgebracht getiteld Suske en Wiske 60 jaar!.
Hierin staat onder meer de geschiedenis van Suske & Wiske, interviews met
striptekenaars en het korte verhaal « Het mopperende masker ». Hitparade Op de
website van Suske en Wiske op het WWW wordt bijgehouden hoe de albums worden
gewaardeerd. Vanaf het begin van de metingen staat « De schat van Beersel » (nr
111, voor het eerst in 1954 verschenen) op de eerste plaats. Alle acht verhalen
uit de Blauwe reeks (1952-1957) staan in de top 30. Opvallend is dat alle 32
verhalen die in de periode juni 1978 - april 1984 verschenen relatief laag
scoren. De albums van Willy Vandersteen worden het hoogst gewaardeerd, die van
zijn opvolgers beduidend lager. Externe links Suske en Wiske op het WWW
Provinciaal Suske en Wiske - Kindermuseum te Kalmthout Foto's van Suske en Wiske
album kaften 4 kleuren De Klankentapper Studio Vandersteen Oorspronkelijk, in
het eerste album, waren het Wiske en haar oudere broer Rikki die avonturen
beleefden. Vanaf het tweede album, « Op het eiland Amoras », verdwijnt Rikki uit
beeld en komt Suske, die ongeveer even oud is als Wiske, in de plaats. Rikki
keert nog wel kort terug in « De gevangene van Prisonov », een verhaal van de
hand van Marc Verhaegen. De eerste verhalen werden gepubliceerd in wat de Rode
reeks wordt genoemd (zo genoemd omdat de albums een helrode omslag hadden, die
de reeks zeer herkenbaar maakte). Een aparte plaats neemt Schanulleke, de
lappenpop van Wiske, in. Bekende nevenpersonages Krimson - Hij is een persoon
zonder geweten en probeert Suske en Wiske vaak dwars te zitten. Theofiel
Boemerang - De zakelijk ingestelde buurman die van alles probeert aan te smeren.
Tobias - Hond die vaak Suske en Wiske in hun avonturen bijstaat. Sus Antigoon -
Bet-bet-bet-bet-betovergrootvader van Suske en de ontdekker van het eiland
Amoras. Arthur - Vliegende broer van Lambik.