Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Viewer Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (2022)
Οι ακόλουθες ομάδες και οδηγοί έχουν δηλώσει συμμετοχή για τη σεζόν 2022. Όλες οι ομάδες αγωνίζονται με ελαστικά που παρέχονται από την Pirelli. Τον Κίμι Ράικονεν στην Alfa Romeo Racing Team θα αντικαταστήσει ο Βαλτέρι Μπότας. Τον Αντόνιο Τζιοβινάτσι στην Alfa Romeo Racing Team θα αντικαταστήσει ο νεοφερμένος από την Φόρμουλα 2 Γκουάνγιου Τζόου. Στην Μερσέντες ο Τζορτζ Ράσελ θα αντικαταστήσει τον Βαλτέρι Μπότας που πήγε στην Alfa Romeo Racing Team Ο Αλεξάντερ Άλμπον επιστρέφει στην Formula 1 μετά από 1 χρόνο για να αντικαταστήσει τον Τζορτζ Ράσελ στην Williams Grand Prix Engineering Ο Νικίτα Μαζέπιν ήταν αρχικά να αγωνιστεί με την Haas αλλά λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία αποφάσισαν να διακόψουν το συμβόλαιο με τον οδηγό αλλά και με την εταιρεία Urakali που αποτελούσε χορηγό της ομάδας Η Honda ανακοίνωσε ότι δεν θα παρέχει κινητήρες πέρα από το 2021. Η εταιρία παρείχε κινητήρες στην AlphaTauri από το 2018 και την Red Bull από το 2019. Η Red Bull Racing επίσης ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αναλάβει το πρόγραμμα κινητήρων της Honda και να το διαχειριστεί εσωτερικά, αλλά πρόσθεσε ότι κάτι τέτοιο εξαρτάται από το πάγωμα ανάπτυξης των κινητήρων έως το 2025, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν την τεχνολογία του κινητήρα αμέσως. Το πρόγραμμα του 2022 αποτελείται από 22 ή 23 αγώνες, Τα Γκραν Πρι Αυστραλίας, Καναδά, Ιαπωνίας και Σιγκαπούρης επέστρεψαν στο ημερολόγιο μετά από απουσία δύο ετών λόγω της πανδημίας του COVID-19. Το Γκραν Πρι του Μαϊάμι πρόκειται να κάνει το ντεμπούτο του, με τον αγώνα να αναμένεται να διεξαχθεί στο Διεθνές Αυτοκινητοδρόμιο του Μαϊάμι στο Μαϊάμι Γκάρντενς της Φλόριντα. Τα Γκραν Πρι της Πορτογαλίας, Στυρίας και Τουρκίας δεν συμπεριλήφθηκαν στη λίστα των αγώνων του 2022. Προστέθηκαν ειδικά στο ημερολόγιο του 2021 ως απάντηση στην πανδημία, για να διασφαλιστεί ότι θα μπορούσαν να διεξαχθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι αγώνες. Το Γκραν Πρι του Κατάρ, το οποίο πρόκειται να κάνει το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα του 2021 στη Διεθνής πίστα του Λουσαίλ, δεν θα είναι παρόν το 2022. Το Γκραν Πρι προγραμματίζεται να επιστρέψει το 2023, μετά από ένα χρόνο κατά τον οποίο η χώρα θα επικεντρωθεί στη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ακυρώθηκε Το Γκραν Πρι της Ρώσιας στο αυτοκινητοδρόμιο του Σότσι μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Γίνονταν συζητήσεις για το ποιο άλλο Γκραν Πρι θα πάρει τη θέση του όμως την Τετάρτη 18 Μαΐου ανακοινώθηκε επίσημα πως δε θ' αντικατασταθεί οπότε και φέτος θα έχουμε 22 Γκραν Πρι. Επίσης ούτε φέτος θα έχουμε Γκραν Πρι Κίνας. Στη θέση του μπήκε το Γκραν Πρι της Εμίλια Ρομάνια στην πίστα της Ίμολα. Το Γκραν Πρι ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί το τριήμερο 15-17 Απριλίου. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2022 αναμένεται να αναθεωρήσει τους τεχνικούς κανονισμούς. Αυτές οι αλλαγές είχαν προγραμματιστεί για εισαγωγή το 2021, με τις ομάδες να αναπτύσσουν τα αυτοκίνητά τους κατά την διάρκεια του 2020. Ωστόσο, η εισαγωγή των κανονισμών καθυστέρησε μέχρι το πρωτάθλημα του 2022 ως απάντηση στην Πανδημία του COVID-19. Μόλις ανακοινώθηκε η καθυστέρηση, απαγορεύτηκε στις ομάδες να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε ανάπτυξη των αυτοκινήτων του 2022 κατά τη διάρκεια του ημερολογιακού έτους του 2020.Ζητήθηκε η γνώμη των οδηγών για την ανάπτυξη των νέων τεχνικών κανονισμών, οι οποίοι σκόπιμα γράφτηκαν για να είναι περιοριστικοί, ώστε να αποτρέψουν τις ομάδες από την ανάπτυξη ριζικών σχεδίων που περιόριζαν την ικανότητα των οδηγών να προσπεράσουν. Η FIA δημιούργησε μια ειδική ομάδα εργασίας ή μια επιτροπή μηχανικών, επιφορτισμένη με τον εντοπισμό και το κλείσιμο κενών στους κανονισμούς πριν από τη δημοσίευση τους. Θεωρητικά, η εξάλειψη των κενών θα αποτρέψει μια ομάδα από το να έχει κυρίαρχο αυτοκίνητο, και με τη σειρά της θα επιτρέψει στενότερο ανταγωνισμό σε όλες τις ομάδες, βελτιώνοντας παράλληλα την αισθητική των αυτοκινήτων. Αυτή η φιλοσοφία ήταν ένας σημαντικός στόχος των νέων κανονισμών. Αεροδυναμική και Σασί Οι τεχνικοί κανονισμοί θα επαναφέρουν τη χρήση του ground effect για πρώτη φορά μετά της απαγόρευση του την δεκαετία του 1980. Αυτό θα συμπέσει με μια απλοποίηση του αμαξώματος των αυτοκινήτων, καθιστώντας την κάτω πλευρά του αυτοκινήτου την κύρια πηγή αεροδυναμικού κρατήματος. Αυτό έχει ως στόχο να μειώσει τον ταραχώδη αέρα στο αυτοκίνητο και να επιτρέψει στους οδηγούς να ακολουθούν ο ένας τον άλλον πιο στενά, διατηρώντας παράλληλα παρόμοια κάθετη δύναμη σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Περαιτέρω αλλαγές στην αεροδυναμική στοχεύουν στον περιορισμό της ικανότητας των ομάδων να ελέγχουν τη ροή αέρα γύρω από τους μπροστινούς τροχούς και να μειώνουν περαιτέρω την αεροδυναμική ταραχή των αυτοκινήτων. Αυτό περιλαμβάνει την εξάλειψη των 'bargeboard', τις σύνθετες αεροδυναμικές συσκευές που χειρίζονται τη ροή του αέρα γύρω από το σώμα του αυτοκινήτου. Η μπροστινή πτέρυγα και τα endplates θα απλοποιηθούν, μειώνοντας τον αριθμό και την πολυπλοκότητα των αεροδυναμικών στοιχείων. Η μπροστινή πτέρυγα πρέπει επίσης να συνδέεται απευθείας με τη μύτη σε αντίθεση με τα σχέδια πριν από το 2022, όπου η πτέρυγα θα μπορούσε να συνδεθεί με τη μύτη μέσω στηριγμάτων για να δημιουργήσει ένα χώρο κάτω από το μονόκοκ, πιέζοντας έτσι τη ροή του αέρα κάτω από το αυτοκίνητο μέσω της μεγαλύτερης επιφάνειας της πτέρυγας και το αυξημένο ύψος της μύτης. Τα πίσω φτερά θα είναι πλατύτερα και τοποθετημένα ψηλότερα από τα προηγούμενα χρόνια, για να περιορίσουν την ικανότητα των ομάδων να χρησιμοποιούν τα καυσαέρια του αυτοκινήτου για να παράγουν κάθετη δύναμη. Στοιχεία που δημοσιεύθηκαν από την Ομάδα Εργασίας αποκάλυψε ότι, όπου ένα αυτοκίνητο με προδιαγραφές 2019 που ακολουθούσε ένα άλλο αυτοκίνητο είχε μόλις το 55% των κανονικών επιπέδων κάθετης δύναμης ενώ ένα αυτοκίνητο με προδιαγραφές 2022 είχε και έως το 86% των κανονικών επιπέδων κάθετης δύναμης. Οι ομάδες θα περιοριστούν περαιτέρω στον αριθμό των αεροδυναμικών αναβαθμίσεων που μπορούν να εισαγάγουν στο αυτοκίνητο, τόσο κατά τη διάρκεια ενός τριημέρου όσο και κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Αυτοί οι κανόνες θεσπίστηκαν για να μειώσουν περαιτέρω το κόστος του ανταγωνισμού. Μετά την απόφαση για καθυστέρηση των κανονισμών του 2021 έως το 2022, η αεροδυναμική ανάπτυξη των αυτοκινήτων απαγορεύτηκε από τις 28 Μαρτίου έως το τέλος του 2020. Μονάδες ισχύος Οι συζητήσεις για την αλλαγή των κανονισμών των κινητήρων του 2021 ξεκίνησαν το 2017 και ολοκληρώθηκαν τον Μάιο του 2018. Οι προτεινόμενοι κανονισμοί περιελάμβαναν την αφαίρεση της μονάδας γεννήτριας θερμότητας του κινητήρα (MGU-H) για την απλοποίηση της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται στον κινητήρα, ενώ αυξάνει το μέγιστο όριο στροφών κατά 3000 σ.α.λ. Περαιτέρω προτάσεις με όνομα "plug-and-play" θα έβλεπαν τους προμηθευτές κινητήρων να δεσμεύονται από τους κανονισμούς στην κατασκευή μεμονωμένων εξαρτημάτων του κινητήρα καθιστώντας τα καθολικά συμβατά, επιτρέποντας στις ομάδες να προμηθεύουν τα εξαρτήματά τους από πολλούς προμηθευτές. Οι κατασκευαστές επίσης θα υπόκεινται σε παρόμοιο κανονισμό που αφορά εμπορικά διαθέσιμα υλικά, όπως κατασκευαστές σασί από την αρχή του 2021. Οι προτάσεις αυτές έχουν σχεδιαστεί για να απλοποιήσει την τεχνολογία των κινητήρων, ενώ κάνει το άθλημα πιο ελκυστικό για νέους κατασκευαστές. Ωστόσο, καθώς κανένας νέος προμηθευτής μονάδων ισχύος δεν δεσμεύτηκε να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα από το 2021, οι υφιστάμενοι προμηθευτές πρότειναν να διατηρήσουν τον υπάρχοντα τύπο μονάδας ισχύος σε μια προσπάθεια μείωσης του συνολικού κόστους ανάπτυξης.Το σύστημα ποσοστώσεων της μονάδας ισχύος θα συνεχιστεί το 2021 με τις ομάδες να έχουν περιορισμένο αριθμό μεμονωμένων εξαρτημάτων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν πριν επιβληθεί ποινή. Το σύστημα εξάτμισης θα προστεθεί στη λίστα των εξαρτημάτων, με τις ομάδες να επιτρέπεται να χρησιμοποιούν έξι κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Τυποποιημένα εξαρτήματα Το άθλημα σκοπεύει να εισαγάγει μια σειρά τυποποιημένων εξαρτημάτων από το 2022, με τους κανονισμούς που απαιτούν να ισχύσουν τα τυποποιημένα εξαρτήματα έως το 2024. Αυτά τα τυποποιημένα εξαρτήματα περιλαμβάνουν το κιβώτιο ταχυτήτων και το σύστημα πίεσης του καυσίμου. Ορισμένα αεροδυναμικά εξαρτήματα - όπως ο δίσκος που βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του δαπέδου του αυτοκινήτου - θα τυποποιηθούν, έτσι ώστε να περιορίσουν την ικανότητα των ομάδων να αναπτύξουν την περιοχή και να αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Τα μεμονωμένα μέρη θα ταξινομηθούν τώρα ως ένας τρόπος αποσαφήνισης των κανόνων προς το περιβάλλουν τους. Τα Καταχωρισμένα Εξαρτήματα αναφέρονται στα μέρη του αυτοκινήτου που απαιτείται από τις ομάδες να σχεδιάσουν από μόνα τους. Τα Στάνταρ Εξαρτήματα είναι το όνομα που δίνεται στα μέρη του αυτοκινήτου που θα πρέπει να χρησιμοποιούν όλες οι ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των ζαντών και του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται σε pit stop. Τα Μεταφερόμενα Εξαρτήματα είναι εξαρτήματα που μια ομάδα μπορεί να αναπτύξει και να πουλήσει σε μια άλλη ομάδα, όπως το κιβώτιο ταχυτήτων και τον συμπλέκτη. Τα Προτεινόμενα Ανταλλακτικά είναι τμήματα που πρέπει να αναπτύξουν οι ομάδες σύμφωνα με ένα καθορισμένο σύνολο κανονισμών. Τα καθορισμένα μέρη περιλαμβάνουν καμάρες τροχών και αεροδυναμική τους. Τα Εξαρτήματα Ανοικτού Κώδικα μπορούν να αναπτυχθούν συλλογικά από ομάδες και να πωληθούν σε πελάτες. Τα τιμόνια και ο μηχανισμός DRS αναφέρονται ως εξαρτήματα ανοιχτού κώδικα.Το σύστημα κατηγοριοποίησης των εξαρτημάτων εισήχθη για να επιτρέπει την ελευθερία του σχεδιασμού, καθώς η αναθεώρηση των αεροδυναμικών κανονισμών ήταν εξαιρετικά προδιαγεγραμμένη. Ελαστικά Το πρωτάθλημα θα κινηθεί από τροχούς 13 ιντσών σε 18 ιντσών. Αρχικά προτάθηκε ότι η χρήση των θερμαντήρων ελαστικών - ηλεκτρικές κουβέρτες που έχουν σχεδιαστεί για να διατηρούν τα ελαστικά στη βέλτιστη θερμοκρασία λειτουργίας θα απαγορευτούν, αν και η απόφαση αυτή αντιστράφηκε αργότερα μετά από αντίθεση από τον προμηθευτή ελαστικών Pirelli. Αντίθετα, οι θερμαντήρες των ελαστικών θα γίνουν ένα τυποποιημένο κομμάτι του εξοπλισμού. Οι πόντοι απονέμονται στους δέκα πρώτους ταξινομημένους οδηγούς και στον οδηγό που έθεσε τον ταχύτερο γύρο. Ο οδηγός με τον γρηγορότερο γύρο πρέπει να είναι εντός των 10 πρώτων για να λάβει τον βαθμό. Στην περίπτωση ισοπαλίας χρησιμοποιείται ένα σύστημα αντίστροφης μέτρησης όπου ο οδηγός με τα καλύτερα αποτελέσματα κατατάσσεται υψηλότερα, εάν το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ίδιο, τότε το επόμενο καλύτερο αποτέλεσμα μετράει. Οι πόντοι απονέμονται για κάθε αγώνα χρησιμοποιώντας το ακόλουθο σύστημα: Σημείωση: – Οδηγοί που δεν τερμάτισαν τον αγώνα, αλλά κατατάχθηκαν έχοντας συμπληρώσει πάνω από το 90% της συνολικής διαδρομής. Σημείωση: – Οδηγοί που δεν τερμάτισαν τον αγώνα, αλλά κατατάχθηκαν έχοντας συμπληρώσει πάνω από το 90% της συνολικής διαδρομής. Επίσημος ιστότοπος
Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 για το 2022 είναι το 73o το οποίο διοργανώνει η FIA, η οποία θα φέρει σε δράση τους καινούργιους κανονισμούς, που αρχικά ήταν σχεδιασμένοι να εισέλθουν το 2021 άλλα ακυρώθηκαν λόγο της Πανδημίας του COVID-19. Το Πρωτάθλημα ξεκίνησε στις 20 Μαρτίου στο Μπαχρέιν και ολοκληρώθηκρ στις 20 Νοεμβρίου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο Μαξ Φερστάπεν κατέκτησε το 2ο πρωτάθλημα του μετά από το Γκραν Πρι Ιαπωνίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_1_(2022)
Ντεβλέτσαχ Χατούν
Η Ντεβλέτσαχ Χατούν ήταν κόρη του πρίγκιπα της Ανατολίας, Σουλεϊμάν Σαχ Τσελεμπί, ηγεμόνα της δυναστείας των Γερμιγιαννιδών. Ο Σουλεϊμάν ζήτησε Οθωμανική υποστήριξη κατά την απειλή του Καραμάν και κατά συνέπεια η κόρη του Ντεβλέτ παντρεύτηκε με τον Οθωμανό Πρίγκιπα Βαγιαζήτ (αργότερα Βαγιαζήτ Α') ως η πρώτη σύζυγός του. Αλλά η στήριξη αυτή ήταν πολύ δαπανηρή, διότι οι Οθωμανοί απέκτησαν το πιο ευημερόν μέρος του Γκερμιγιάν Μπεϊλίκ ως προίκα. Το 1378 παντρεύτηκε το Οθωμανό Σουλτάνο Βαγιαζήτ Α΄. Μαζί απέκτησαν τρεις γιους: τον Ίσα Τσελεμπή, τον Μουσά Τσελεμπή και τον Μουσταφά Τσελεμπή. Ο Μεχμέτ μαζί με τους άλλους αδερφούς του, Μουσά, Σουλεϊμάν και Μουσταφά, αγωνίστηκαν για τον Οθωμανικό θρόνο στην Οθωμανική Μεσοβασιλεία μετά την ήττα του πατέρα τους στην Μάχη της Άγκυρας. Η Ντεβλέτσαχ Χατούν πέθανε σε ηλικία 49 ετών το 1414 στην Προύσα, όπου βρίσκεται και ο τάφος της. Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)
Δεν πρέπει να συγχέεται με την Ντεβλέτ Χατούν, σύζυγο του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ντεβλέτσαχ Χατούν (Οθ. Τούρκικα:دولت شاه خاتون) (Τούρκικα: Devletşah Hatun, 1365 - 1414) ήταν η τρίτη σύζυγος του σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu Devletşah Hatun Aliyyetü'ş-Şân Hazretleri
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%87_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD
Αργιλικό νάτριο
Το άνυδρο αργιλικό νάτριο περιέχει τρισδιάστατη δομή από τετράεδρα (AlO4), των οποίων συνδέονται οι κορυφές. Η ένυδρη μορφή NaAlO2·5/4H2O έχει στρώματα από τετράεδρα AlO4, που ενώνονται σε δακτυλίους. Τα στρώματα αυτά συγκρατούνται από ιόντα νατρίου και μόρια νερού που σχηματίζουν δεσμούς υδρογόνου με τα άτομα οξυγόνου των τετραέδρων AlO4. Μέθοδος 1η Το αργιλικό νάτριο παράγεται με διάλυση υδροξειδίου του αργιλίου σε (υδατικό) διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (NaOH): Το υδροξείδιο του αργιλίου μπορεί να διαλυθεί σε υδατικό διάλυμα 20-25% υδροξειδίου του νατρίου σε θερμοκρασία κοντά στην (κανονική) θερμοκρασία βρασμού. Η χρήση περισσότερο πυκνών διαλυμάτων υδροξειδίου του νατρίου οδηγεί σε ημιστερεό προϊόν. Η διεργασία (παραγωγής) πρέπει να πραγματοποιηθεί σε δοχεία που θερμαίνονται με ατμό από νικέλιο ή χάλυβα, ενώ το υδροξείδιο του αργιλίου πρέπει να βραστεί μαζί με περίπου 50% υδατικό διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου, ώσπου να σχηματιστεί πολτός. Το τελικό μείγμα χύνεται σε μια δεξαμενή και ψύχεται. Με την παραπάνω διεργασία παράγεται αργιλικό νάτριο με καθαρότητα περίπου 70%. Μετά, αφού κατακερματιστεί το παραπάνω αναφερόμενο προϊόν αποξηραίνεται σε περιστρεφόμενο φούρνο. Μετά από την αποξήρανση αυτή, το παραγόμενο προϊόν περιέχει περίπου 90% αργιλικό νάτριο, 1% νερό, μαζί με 1% υδροξείδιο του νατρίου. Μέθοδος 2η Το αργιλικό νάτριο σχηματίζεται επίσης με επίδραση (διαλύματος) υδροξειδίου του νατρίου σε μεταλλικό αλουμίνιο, που είναι αμφοτερικό μέταλλο. Η αντίδραση είναι πολύ εξώθερμη όταν αρχίσει και συνοδεύεται από ταχεία έκλυση αερίου υδρογόνου (H2): Ωστόσο, είναι δυνατό το παραγόμενο διάλυμα να συμπεριέχει χημικά είδη όπως [Al(OH)4]- ή ίσως και [Al(H2O)2(OH)4]-.Αυτή η αντίδραση προτάθηκε να χρησιμοποιηθεί ως εν δυνάμει πηγή καυσίμου για υδρογονοκίνητα αυτοκίνητα. Στη διαχείριση νερού χρησιμοποιήθηκε ως πρόσθετο σε συστήματα αποσκλήρυνσης νερού, ως βοηθητικό επιπρόσθετο για να βελτιώσει την κροκίδωση, και για την απομάκρυνση διαλυμένων πυριτικών και φωσφορικών ιόντων. Στην τεχνολογία κατασκευών, το αργιλικό νάτριο χρησιμοποιήθηκε για να επιταχύνει τη στερεοποίηση σκυροδέματος, κυρίως όταν το τελευταίο δουλεύεται σε συνθήκες ψύχους. Το αργιλικό νάτριο χρησιμοποιήθηκε (μεταξύ άλλων) στη χαρτοποιία, στην παραγωγή τούβλων, στην παραγωγή αλουμίνας. Διαλύματα αργιλικού νατρίου αποτελούν ενδιάμεσα για την παραγωγή ζεολίθων.
Το αργιλικό νάτριο ή οξείδιο νατρίου-αργιλίου (αγγλικά: sodium aluminate) είναι η ανόργανη χημική ένωση με εμπειρικό τύπο NaAlO2. Χρησιμοποιείται ως αποτελεσματική πηγή υδροξειδίου του αργιλίου [Al(OH)3] για πολλές βιομηχανικές και τεχνικές εφαρμογές. Το καθαρό (άνυδρο) αργιλικό νάτριο (στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος) είναι λευκό κρυσταλλικό στερεό, στο οποίο αντιστοιχούν οι τύποι NaAlO2, Na2O2·Al2O3 και Na2Al2O4. Αν είναι ενυδατωμένο χαρακτηρίζεται από τον τύπο NaAl(OH)4. Εμπορικά, το αργιλικό νάτριο είναι διαθέσιμο τόσο ως (υδατικό) διάλυμα, όσο και ως στερεό. Άλλες σχετικές ενώσεις, που επίσης ενίοτε ονομάζονται «αργιλικό νάτριο», οι οποίες παράγονται με αντίδραση οξειδίου του νατρίου (Na2O) και οξειδίου του αργιλίου (Al2O3), αντιστοιχούν στους ακόλουθους τύπους: Na5AlO4, που περιέχει διακριτά ανιόντα AlO45-. Na7Al3O8. Na17Al5O16. NaAl11O17, που κάποτε πιστεύονταν (εσφαλμένα) ότι είναι β-αλουμίνα, δηλαδή μια φάση του οξειδίου του αργιλίου.Οι τρεις τελευταίοι τύποι περιέχουν σύνθετα πολυμερικά ανιόντα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BD%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF
Ζαβλάνι
Για την ονομασία της συνοικίας υπάρχουν διάφορες απόψεις και εκδοχές: α) κατά μία εκδοχή προέρχεται από παραφθορά της λέξης ζαβρ(λ)ος, που σημαίνει πολυφαγάς, β) κατά μία άλλη εκδοχή η ονομασία είναι ανθρωπωνυμικό και προέρχεται από οικογένεια με Ζακυνθινές ρίζες, που είχε εγκατασταθεί στην περιοχή και έφερε το επίθετο «Ζαβλάνης», και γ) κατά μία τρίτη εκδοχή ότι πρόκειται για σλαβική λέξη που σημαίνει χαμηλός τόπος. Η επικρατέστερη εκδοχή ωστόσο υποστηρίζει ότι προέρχεται από την οικογένεια Ζαβλάνη. Για ένα διάστημα η συνοικία έφερε την ονομασία «Δεκάπολις». Αναφέρεται το 1703 ιδιοκτησία στην περιοχή των εγγονών του Γεωργίου Ζαβλάνη ενώ το 1814 αναφέρεται η Μονή Γηροκομείου να έχει κτήματα εις το σύνορον Ζαβλάνη. Σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις, εικάζεται ότι στην περιοχή κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας εγκαταστάθηκαν οικογένειες Αρβανιτών. Στο Ζαβλάνι έχει έδρα ο Α.Π.Σ. Ζαβλάνι, ιστορικός ποδοσφαιρικός σύλλογος της Πάτρας με έτος ίδρυσης το 1950, ο οποίος έχει στα όρια της συνοικίας με την αυτήν της Ανθούπολης ξερό γήπεδο ποδοσφαίρου από κοινού με τον Αίαντα Ανθούπολης. Στέφανος Θωμόπουλος, Ιστορία της πόλεως Πατρών, Τόμοι Α΄& Β΄, Αχαϊκές Εκδόσεις, Πάτρα 1998-1999. SET ISBN 960-7960-10-6. Δ. Καρατζά, Χ. Χαραλάμπους, Δ. Γκότση, Γ. Λύρα, Πάτρα, ονομάτων επίσκεψις, Έκδοση των εφημερίδων «Εθνικός Κήρυξ των Πατρών» και «Ημερήσιος Κήρυξ των Πατρών», Πάτρα 1995. Τάσσος Σταθόπουλος, Αχαϊκό Ποδόσφαιρο. Εκατόν είκοσι χρόνια (1891-2010), Εκδόσεις «Γιάννης Πικραμένος», Πάτρα 2010. ISBN 978-960-6628-27-6. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση.
Το Ζαβλάνι είναι συνοικία της Πάτρας, η οποία βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης και βορειοανατολικά του ιστορικού κέντρου της, κτισμένη πάνω σε γήλοφους και στις απολήξεις αυτών. Γειτνιάζει με τις συνοικίες Αγία Σοφία, Αγυιά, Ανθούπολη και Γούβα. Σήμερα στην περιοχή υπάρχει το Α΄ Νεκροταφείο Πατρών, το περιφερειακό κέντρο του Υπουργείου Γεωργίας, η Διεύθυνση Αλιείας, το Ο.Δ.Υ. Αχαΐας, καθώς και πολυδύναμο αστυνομικό κέντρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B9
Τάιλερ Πόζεϊ
Ο Πόζεϊ γεννήθηκε στη Σάντα Μόνικα, Καλιφόρνια, από τον ηθοποιό / συγγραφέα Τζον Πόζεϊ και την Σίντι Γκαρσία Πόζεϊ. Μεγάλωσε στη Σάντα Κλαρίτα της Καλιφόρνιας. Ανέπτυξε από νωρίς ενδιαφέρον για τις τέχνες και άρχισε την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία στην σκηνή με τον μπαμπά του σε ηλικία έξι ετών.Ο Πόζεϊ έχει δύο αδέλφια, τον Ντέρεκ και τον Τζέσι. Η μητέρα του, μεξικανικής καταγωγής, πέθανε από καρκίνο του μαστού τον Δεκέμβριο του 2014. Η πέμπτη σεζόν του Teen Wolf ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της. Από νεαρή ηλικία, ο Τάιλερ βρισκόταν τις πρόβες του πατέρα του και ένιωσε ένα ισχυρό ενδιαφέρον για την τέχνη του κινηματογράφου. Από την ηλικία των 8 είχε λάβει μέρος σε πολλές οντισιόν για ταινίες. Ωστόσο πρωτοεμφανίστηκε στην μεγάλη οθόνη το 2000 στην ταινία "Men of Honor". Παρ' όλα αυτά το όνομα του δεν γράφτηκε στους υπότιτλους στο τέλος της ταινίας.Αργότερα έλαβε μέρος στη σειρά "Smallville" και "Without a Trace." Εργάστηκε μαζί με τον Άρνολντ Σβαζενέγκερ στην ταινία δράσης "Collateral Damage." Το 2002 όταν πήρε τον ρόλο του χαρακτήρα του γιου της Τζένιφερ Λόπεζ στο ρομαντικό μελόδραμα "Καμαριέρα", το κοινό προσέδωσε μεγαλύτερη προσοχή στο αγόρι. Στη συνέχεια καθώς μεγάλωνει παίρνει όλο και πιο ενδιαφέροντες ρόλους.Έλαβε επίσης μέρος στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Doc το 2004. Το θρίλερ "Inside Out", το"Veritas, το "πρίγκιπας της αλήθειας" και το αθλητικό δράμα "Legendary" πρέπει να σημειωθούν. Επίσης ο ηθοποιός ήταν να παίξει τον ρόλο του νεαρού λυκανθρώπου Seth Clearwater στο "Twilight Saga, αλλά ο σκηνοθέτης τελικά αποφάσισε να επιλέξει άλλον στην θέση του. Έπειτα από αρκετές οντισιόν κρίνεται κατάλληλος για τον ρόλο του Scott McCall, του μαθητή που μετατράπηκε σε λύκος αφού είχε δαγκωθεί από έναν λυκάνθρωπο, στο μυστικιστικό δράμα "Teen Wolf", το έργο το οποίο τον οδήγησε στο απόγειο της καριέρας του.Ο ηθοποιός εμφανίστηκε επίσης στην κωμωδία "Scary Movie 5", στο εφηβικό δράμα "White Frog" και στην μαύρη κωμωδία "Yoga Hosers". Επίσης το 2015 έγινε συμπαραγωγός της 6ης Σεζόν του Teen Wolf. Το 2017 έλαβε τον ρόλο του Lucas στην ταινία θρίλερ του Blumhouse, το "Truth or Dare". Η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 13 Απριλίου 2018. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2017, ανακοινώθηκε ότι θα συμμετάσχει ως βασικός ρόλος στην τρίτη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς Scream του MTV, όπου θα πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Shane. Ο Τάιλερ Πόζεϊ δεν περιορίστηκε μόνο στο επάγγελμα του ηθοποιού. Το 2009 οργάνωσε τη δική του μουσική ομάδα "Lost in Kostko" στην Σάντα Κλαρίτα και έγινε τραγουδιστής, τραγουδοποιός και πιανίστας. Η ομάδα παίζει aggresive pop-punk και κατέγραψε ένα επαγγελματικό λεύκωμα "You're going to need a towel" το οποίο, ωστόσο, είχε περιορισμένη κυκλοφορία και διανεμήθηκε στους συγγενείς και τους φίλους. Το 2012, ο κιθαρίστας Jeremy εγκατέλειψε την ομάδα και η ομάδα μετονομάστηκε σε "Disappearing Jamie", όπου η πρώτη τους εμφάνιση ήταν στο The Roxy στο Λος Άντζελες το 2012. Τον Δεκέμβριο του 2016, ο Tyler Posey ήταν DJ-customer στην δεύτερη επέτειο του Emo Nite L.A στο Echoplex στο Λος Άντζελες. Ο Posey παίζει πιάνο και συνεισφέρει φωνητικά στο συγκρότημα PVMNTS μαζί με τον κιθαρίστα / μπασίστα / τραγουδιστή Freddy Ramirez και τον ντράμερ Nick Guzman. Το τρίο κυκλοφόρησε το τραγούδι "Standing On My Own Two Feet" στις 14 Ιουνίου 2018, στο οποίο ο Posey έγραψε για το πέρασμα της μητέρας του το 2014. Το συγκρότημα αυτομάτως κυκλοφόρησε το EP Better Days στις 17 Αυγούστου , 2018. Εκτός αυτού, πρωταγωνίστησε σε πολλά μουσικά βίντεο επαγγελματιών μουσικών, όπως στο μουσικό βίντεο "Colors" του Halsey, "Secrets" από το "State Champs", "Young & Stupid" από τον Travis Mills και "Our Deal" το δίδυμο "Best Coast." Ο νεαρός άνδρας είχε ερωτικές σχέσεις με την ηθοποιό Mackenzie Rosman και την καλλιτέχνη μακιγιάζ Seana Gorlick την οποία είχε γνωρίσει από 12 χρονών. Η Seana και ο Τάιλερ έζησαν μαζί. Ωστόσο, το ζευγάρι δεν παντρεύτηκε ποτέ, εξαιτίας των συχνών ταξιδιών του Τάιλερ, όπου εν τέλει διαλύθηκαν το 2014. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων "Teen Wolf", οι φήμες είχαν ότι ο ηθοποιός ήταν με τον εραστή της οθόνης Crystal Reed. Ωστόσο, οι νέοι αρνήθηκαν τέτοιες εικασίες και εξήγησαν ότι είδαν ο ένας τον άλλο ως φίλοι. Στη συνέχεια, η αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια Μπέλα Θορν έγινε η σύντροφος του Τάιλερ Πόζεϊ. Η σχέση τους χρονολογούνταν από το καλοκαίρι του 2016 έως τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Το φθινόπωρο του 2017, ο ηθοποιός παρευρέθει στην τελετή MTV Video Music Awards μόνος πλέον, όπου η ηθοποιός Sophia Taylor Ali συναντήθηκε μαζί του στην τελετή, όπου το ζευγάρι πέρασε όλο το βράδυ μαζί.
Ο Τάιλερ Γκαρσία Πόζεϊ (γεννημένος 18 Οκτωβρίου 1991) είναι Αμερικανός ηθοποιός, μουσικός και μοντέλο, γνωστός για το ρόλο του ως Scott McCall στην τηλεοπτική σειρά του MTV Teen Wolf (2011-2017).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%81_%CE%A0%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%8A
Λέο Φέντερ
Ο Κλάρενς Λεωνίδας ("Leo") Φέντερ γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1909, από τους Clarence Monte Fender και Harriet Elvira Wood, ιδιοκτήτες ενός κερδοφόρου πορτοκαλεώνα μεταξύ των περιοχών Anaheim και Fullerton στην πολιτεία της Καλιφόρνιας των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην ηλικία των 8 ετών, ο Λέο διαγνώστηκε με όγκο στο αριστερό του μάτι, με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί το μάτι και να αντικατασταθεί με ένα γυάλινο μάτι, που είχε σαν συνέπεια την εξαίρεση του από την επιστράτευση για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ήταν μικρός έπαιζε πιάνο και στη συνέχεια μεταπήδησε στο σαξόφωνο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον του για το σαξόφωνο δεν κράτησε πολύ καθώς άρχιζε να αφοσιώνει ολό και περισσότερο χρόνο στα ηλεκτρονικά. Από νεαρή ηλικία, ο Fender έδειξε ενδιαφέρον στην επισκευή και ανάπτυξη ηλεκτρονικών κυκλωμάτων. Όταν ήταν 13 ετών, ο θείος του, που διατηρούσε ένα ηλεκτρολογίο αυτοκινήτων, του έστειλε ένα κουτί γεμάτο με αποριφθέντα εξαρτήματα ραδιοφώνου αυτοκινήτου και μια μπαταρία. Την επόμενη χρονιά, ο Λίο επισκέφτηκε το κατάστημα του θείου του στη Σάντα Μαρία της Καλιφόρνια και γοητεύτηκε από ένα ραδιόφωνο που είχε φτιάξει ο θείος του από ανταλλακτικά και το είχε εκθέσει στην βιτρίνα του καταστήματος. Ο Λίο αργότερα ισχυρίστηκε ότι η δυνατή μουσική που εξέπεμπε το ηχείο εκείνου του ραδιοφώνου του έκανε μόνιμη εντύπωση. Λίγο αργότερα, ο Λίο άρχισε να επισκευάζει ραδιόφωνα σε ένα μικρό εργαστήρι στο σπίτι των γονιών του. Την άνοιξη του 1928, ο Φέντερ αποφοίτησε από το λύκειο του Fullerton Union και εγγράφη στο Κολλέγιο Fullerton Junior College το ίδιο φθινόπωρο, για σπουδές λογιστικής. Ενώ σπούδαζε λογιστής, συνέχισε να αυτοδιδάσκεται ηλεκτρονική σχεδίαση και να ασχολείται με ραδιόφωνα και άλλα ηλεκτρικές συσκευές, αλλά δεν παρακολούθησε ποτέ κανένα είδος μαθημάτων ηλεκτρονικής. Μετά το κολέγιο, ο Φέντερ έπιασε δουλειά ως μεταφορέας για την Consolidated Ice and Cold Storage Company στο Anaheim, όπου αργότερα έγινε λογιστής. Ήταν περίπου εκείνη την εποχή που ο υπεύθυνος ενός συγκροτήματος στην περιοχή τον πλησίασε, ρωτώντας αν μπορούσε να φτιάξει ένα μικριφινικό σύστημα (PA) για χρήση από το συγκρότημα σε χορούς στο Χόλιγουντ. Ο Φέντερ ανέλαβε να κατασκευάσει έξι από αυτά τα συστήματα PA. Το 1933, ο Φέντερ γνώρισε την Esther Klosky και παντρεύτηκαν το 1934. Εκείνη την εποχή, έπιασε δουλειά ως λογιστής στο Τμήμα Αυτοκινητοδρόμων της Καλιφόρνια στην κομητεία San Luis Obispo . Σε μια σειρά αναδιαρθρώσεων λόγω ύφεσης, η δουλειά του καταργήθηκε και στη συνέχεια έπιασε δουλειά στο λογιστήριο μιας εταιρείας ελαστικών. Αφού εργάστηκε εκεί για έξι μήνες, ο Φέντερ έχασε τη δουλειά του μαζί με τους άλλους λογιστές της εταιρείας. Το 1938, έχοντας δανειστεί $600, ο Leo και η Esther επέστρεψαν στο Fullerton και ο Leo ξεκίνησε το δικό του εργαστήρι επισκευής ραδιοφώνων, το "Fender Radio Service". Σύντομα, μουσικοί και αρχηγοί συγκροτημάτων άρχισαν να έρχονται σε αυτόν για μικροφωνικά συστήματα, τα οποία κατασκεύαζε, νοίκιαζε και πουλούσε. Οι παραπάνω επισκέπτονταν επίσης το κατάστημά του για τα κυκλώματα ενίσχυσης για ακουστικές κιθάρες που άρχιζαν να εμφανίζονται στη μουσική σκηνή της νότιας Καλιφόρνιας - για χρήση σε μεγάλες μπάντες και μουσική τζαζ και για τις 'Χαβανέζικες' επιτραπέζιες κιθάρες που ξεκιμούσαν να είναι δημοφιλείς στη μουσική κάντρι . Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φέντερ συνάντησε τον Κλέιτον Ορ "Ντοκ" Κάουφμαν, έναν εφευρέτη και κιθαρίστα που είχε εργαστεί για τηνμάρκα Rickenbacker, η οποία κατασκεύαζε και πουλούσε κιθάρες από ατσάλι για μια δεκαετία. Ενώ ήταν στην Rickenbacker, ο Kauffman είχε εφεύρει το ουραίο κομμάτι "Vibrola", έναν πρόδρομο του μεταγενέστερου εξαρτήματος βιμπράτο. Ο Φέντερ τον έπεισε ότι έπρεπε να συνεργαστούν και ξεκίνησαν την "K&F Manufacturing Corporation" για την σχεδάιση και παραγωγή ηλεκτρικών επιτραπέζιων κιθάρων και ενισχυτών Το 1944, οι Φένντερ και ο Κάουφμαν κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια κιθάρα από ατσάλι με ένα σχέδιο ηλεκτρικού μαγνήτη που είχε ήδη πατενταριστεί από την Fender. Το 1945, άρχισαν να πωλούν την κιθάρα μαζί με ενισχυτή σχεδιασμένο από την K&F. Το 1946, ο Doc αποχώρησε από την K&F και στα τέλη του 1947 ο Φέντερ ανασχημάτισε την εταιρεία και την μετονόμασε σε "Fender Manufacturing", και μετέπειτα σε "Fender Electric Instrument Co." , παραδίδοντας τα ηνία του μαγαζιού επισκευών του στον Ντέιλ Χίγιατ. Καθώς τα οι μεγάλες ορχήστρες έπεσαν από τη μόδα προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μικρά σχήματα που έπαιζαν boogie-woogie, rhythm and blues, western swing και honky-tonk σχηματίστηκαν σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλά από αυτά τα σχήματα υιοθέτησαν την ηλεκτρική κιθάρα επειδή μπορούσε να αντικαταστήσει το τμήμα πνευστών σε ένταση . Οι κιθάρες που ήταν εξοπλισμένες με μαγνήτες ήταν οι κιθάρες της επιλογής στα χορευτικά συγκροτήματα στα τέλη της δεκαετίας του 1940, αλλά η αυξανόμενη δημοτικότητα των κλαμπ στην επαρχία και των αιθουσών χορού δημιούργησε μια αυξανόμενη ανάγκη για πιο δυνατά, φθηνότερα και πιο ανθεκτικά όργανα. Οι παίκτες χρειάζονταν επίσης «γρηγορότερους» λαιμούς και καλύτερο τονισμό για να παίξουν αυτό που οι παίκτες της κάντρι αποκαλούσαν «απογειωτική σόλο κιθάρα». Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι ηλεκτρικές κιθάρες με συμπαγές σώμα άρχισαν να αυξάνονται σε δημοτικότητα, ωστόσο εξακολουθούσαν να θεωρούνται καινοτόμα είδη, με την ισπανική Electro κιθάρα Rickenbacker να είναι η πλέον διαθέσιμη στο εμπόριο και η χειροποίητη κιθάρα του Les Paul. με το όνομα "Log" και η κιθάρα που ο Bigsby Travis που έφτιαξε ο Paul Bigsby για τον Merle Travis είναι τα πιο ορατά πρώιμα παραδείγματα. Ο Φέντερ αναγνώρισε την εμπορικότητα μιας ηλεκτρικής κιθάρας που ήταν εύκολη στην χρήση, στον τονισμό και στο παίξιμο, και δεν θα παρήγαγε μικροφωνικό θόρυβο στις εντάσεις που απαιτούσαν οι αίθουσες χορού όπως έκανε η τυπική ενισχυμένη ημι-ακουστική κιθάρα. Το 1948, ολοκλήρωσε το πρωτότυπο μιας ηλεκτρικής με λεπτό συμπαγές σώμα; κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1950 ως Fender Esquire (με ένα συμπαγές σώμα και ένα pickup), και μετονομάστηκε πρώτα Broadcaster και στη συνέχεια Telecaster (με δύο pickup) τον επόμενο χρόνο. Η Telecaster, αρχικά εξοπλισμένη με δύο single-coil μαγνήτες και χρησιμοποιούμενο ευρέως μεταξύ κάντρι κιθαρίστων, έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς ηλεκτρικές κιθάρες στην ιστορία. Αντί να εξελίξει την Telecaster, ο Φέντερ αποφάσισε, με βάση τα σχόλια των πελατών, να αφήσει την Telecaster ως είχε και να σχεδιάσει μια νέα, πιο ακριβή κιθάρα συμπαγές σώματος για να πλαισιώσει την βασική Telecaster. Ο κιθαρίστας Bill Carson ήταν ένας από τους κύριους επικριτές της Telecaster, δηλώνοντας ότι το νέο σχέδιο θα πρέπει να έχει ατομικά ρυθμιζόμενες σέλες γέφυρας, τέσσερις ή πέντε μαγνήτες, μια μονάδα βιμπράτο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και να δαιτηρεί τον σωστό τονισμό, και εργονομικό σώμα για μεγαλύτερη άνεση προτιμώντας τες από τις σκληρές άκρες του Telecaster. Ο Φέντερ, με τη βοήθεια του σχεδιαστή Freddie Tavares, άρχισε να σχεδιάζει τη Stratocaster στα τέλη του 1953. Περιλάμβανε έναν πιο λεπτό λαιμό, (τουλάχιστον για το πρώτο έτος έκδοσης) και μικρότερο σώμα για ευκολότερη πρόσβαση στο χαμηλότερο μέρος της ταστιέρας. Μια άλλη καινοτομία στη σχεδίαση Stratocaster περιελάμβανε τη χρήση τριών μαγνήτων για να προσφέρουν τρεις διαφορετικές χροιές, δύο από τις οποίες θα μπορούσαν να προσαρμοστούν περαιτέρω από τον παίκτη προσαρμόζοντας τα δύο χειριστήρια τόνου. Αυτή ήταν η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα στην αγορά που προσέφερε τρείς μαγνήτες και ένα βραχίονα τρεμόλο (το οποίο στην πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε για το vibrato, όχι για το τρέμολο ), το οποίο χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους κιθαρίστες. Οι τρεις μαγνήτες μπορούν να επιλεγούν χρησιμοποιώντας τον τυπικό διακόπτη τριών κατευθύνσεων για να δώσουν στην κιθάρα διαφορετικό ήχο και επιλογές χρησιμοποιώντας τους μαγνήτες "λαιμού", "μέσου" ή "γέφυρας". Αν και ο Λέο Φέντερ προτιμούσε τον ήχο των μεμονωμένων μαγνητών, οι κιθαρίστες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να τοποθετήσουν τον διακόπτη μεταξύ δύο θέσεων και να ενεργοποιήσουν δύο μαγνήτες ταυτόχρονα. Ο διακόπτης πέντε κατευθύνσεων εφαρμόστηκε τελικά ως εργοστασιακή επιλογή στα τέλη του 1976, προσθέτοντας τους συνδυασμούς λαιμού+μέσης ή γέφυρας+μέσου που χρησιμοποιούσαν οι μουσικοί εδώ και χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Φέντερ προσπάθησε να βρεί λύση στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι παίκτες του ακουστικού κοντραμπάσου, οι οποίοι δεν μπορούσαν πλέον να συναγωνιστούν στην ένταση με τους άλλους μουσικούς. Επίσης, τα κοντραμπάσα είναι βαριά, ογκώδη οπότε και δύσκολα στη μεταφορά. Με το Precision Bass (ή "P-Bass"), που κυκλοφόρησε το 1951, ο Λέο Φέντερ αντιμετώπισε και τα δύο ζητήματα: το μοντέλο Precision Bass που βασιζόταν στο σώμα της Telecaster ήταν μικρό και φορητό και η κατασκευή του, με συμπαγές σώμα και ένα τεσσάρων πυρήνων, μονής σπείρας μαγνήτη, επέτρεπε στο όργανο να παράγει ήχο σε υψηλότερες εντάσεις χωρίς μικροφωνισμό. Μαζί με το Precision Bass (ονομάστηκε έτσι επειδή ο λαιμός του με τάστα επέτρεπε στους μπασίστες να παίζουν με «ακρίβεια»), η Fender παρουσίασε έναν ενισχυτή μπάσου, τον Fender Bassman, έναν ενισχυτή 25 watt με ένα ηχείο 15 ιντσών (αργότερα αναβαθμίστηκε σε 45 watt και τέσσερα ηχεία 10 ιντσών). Το 1954 διατέθηκε ένα αναβαθμισμενο μοντέλο του Precision Bass για να συμπέσει με την παρουσίαση της Stratocaster. Ενσωματώνοντας μερικά από τα χαρακτηριστικά του σώματος της Stratocaster, το καινούργιο μοντέλο περιελάμβανε επίσης μια επινικελωμένη γέφυρα δύο τμημάτων και ένα λευκό προστατευτικό μονής στρώσης. Τον Ιούνιο του 1957, ο Φέντερ ανακοίνωσε έναν επανασχεδιασμό του Precision Bass. Ο σχεδιασμός περιελάμβανε ένα μεγαλύτερο κεφάλι, ένα νέο σχέδιο προστατευτικού σώματος, μια γέφυρα με τέσσερις ατσάλινες σέλες που μπορούσαν να ρυθμιστούν ξεχωριστά και ένα νέο μαγνήτη δύο τμημάτων. Τ ο σχέδιο έγινε η τελική έκδοση του οργάνου, η οποία έχει αλλάξει ελάχιστα από τότε. Το 1960, οι ταστιέρες από ξύλο τριανταφυλλιάς, οι πολλές επιλογές χρωμάτων και ένα τρίφυλλο pickguard έγιναν διαθέσιμα για το P-Bass. Το 1960 κυκλοφόρησε το Jazz Bass, ένα πιο λεπτό, αναβαθμισμένο μπάσο με πιο λεπτό λαιμό, και μεγάλο έκκεντρο σώμα και δύο μαγνήτες (σε αντίθεση με το Precision Bass και τον μονό αθόρυβο μαγνήτη που είχε παρουσιαστεί το 1957 ). Όπως και ο προκάτοχός του, το Jazz Bass (ή απλά "J-Bass") ήταν μια άμεση επιτυχία και παρέμεινε δημοφιλές μέχρι σήμερα, και τα πρώιμα μοντέλα είναι ιδιαίτερα περιζήτητα από τους συλλέκτες. Στη δεκαετία του 1950, ο Λέο Φέντερ μολύνθηκε από στρεπτοκοκκό στην ρινική κοιλότητα, και η επιδείνωση της υγείας του ήταν τέτοια που αποφάσισε να διακόψει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, πουλώντας την εταιρεία Fender στην CBS το 1965. Ως μέρος αυτής της συμφωνίας, ο Leo Fender υπέγραψε μια ρήτρα μη ανταγωνισμού και παρέμεινε σύμβουλος της Fender για λίγο. Λίγο μετά την πώληση της εταιρείας, άλλαξε γιατρό και θεραπεύτηκε από την ασθένειά του. Το 1971, ο Φόρεστ Γουάιτ και ο Τομ Γουόκερ σχημάτισαν την εταιρεία Tri-Sonix (συχνά αναφέρεται λανθασμένα ως "Tri-Sonic"), με έδρα τη Santa Ana, Καλιφόρνια . Οι Γουόκερ και Γουάιτ πήγαν στον Λέο για να του ζητήσουν να συμμετέχει στην χρηματοδότηση της εταιρείας τους ; η συμμετοχή του στην εταιρία είχε την άμεση επιδρασή της αλλαγής της επωνυμίας σε "Music Man", ένα όνομα που ο Leo Fender προτιμούσε από το αρχικό, Tri-Sonix. Μετά από γύρους χρηματοδοτήσεων, το 1975, ο Φέντερ έγινε πρόεδρος της εταιρίας. Το μπάσο StingRay ήταν ένα από τα πρώτα καινοτόμα όργανα της εταιρίας. Αν και ο σχεδιασμός του σώματος δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό από το Precision Bass, το StingRay θεωρείται σε μεγάλο βαθμό το πρώτο μπάσο παραγωγής με ενεργό ηλεκτρονικό κύκλωμα. Ο ενεργός ισοσταθμιστής δύο ζωνών του StingRay, ο μαγνήτης υψηλής ισχύος και ο λαιμός με γυαλιστερό φινίρισμα ήταν καοιοι απότ ους λόγους που έγινε το αγαπημένο όργανο πολλών σημαντικών μουσικών, συμπεριλαμβανομένων των Louis Johnson, Bernard Edwards, John Deacon, Ben Orr, John Taylor, Tony Levin, Pino Paladino, Kim Deal, Tim Commerford, Gail Ann Dorsey και Flea . Αργότερα, ένας ενεργός ισοσταθμιστής τριών ζωνών προστέθηκε στο κύκλωμα του StingRay. Η εταιρία Music Man ήταν επίσης ενεργή στην κατασκευή ενισχυτών, αλλά το HD-130 Reverb, που σχεδιάστηκε για να ανταγωνιστεί το Twin Reverb, βγήκε στο εμπόριο σε μια εποχή που οι καθαροί ήχοι του Twin δεν ήταν πλέον της μόδας. Το 1979, ο Λέο Φέντερ και οι παλιοί του φίλοι Τζόρτζ Φούλερτον και Ντέιλ Χάϊατ ξεκίνησαν μια νέα εταιρεία με την ονομασία <b>G&L</b> ( G eorge & L eo) Musical Products. Ο σχεδιασμός των οργάνων της G&L έτειναν να στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στα σχέδια των αυθεντικών κιθάρων της Fender, όπως οι Stratocaster και Telecaster, αλλά επίσης εισήγαγαν καινοτομίες όπως βελτιωμένα συστήματα τρέμολο και ηλεκτρονικά. Το 1979, η σύζυγος του Φέντερ, Έστερ, πέθανε από καρκίνο. Ο Λέο ξαναπαντρεύτηκε το 1980. Η δεύτερη σύζυγός του Φύλλις Φέντερ έγινε Επίτιμη Πρόεδρος της G&amp;L . Παρά το γεγονός ότι υπέστη πολλά μικρά εγκεφαλικά επεισόδια, ο Φέντερ συνέχισε να παράγει κιθάρες και μπάσα. Στις 21 Μαρτίου 1991, πέθανε, έχοντας υποφέρει για καιρό από τη νόσο του Πάρκινσον . Κηδεύτηκε στο Fairhaven Memorial Park στη Σάντα Άνα της Καλιφόρνια, δίπλα στην πρώτη του σύζυγο Έσθερ. Τα επιτεύγματά του για "συνεισφορά εξαιρετικής τεχνικής σημασίας στον τομέα της ηχογράφησης" αναγνωρίστηκαν με ένα Τεχνικό Βραβείο Grammy το 2009. Η λεωφόρος Φέντερ στην πόλη Φούλερτον της Καλιφόρνια πήρε το όνομά του. Η Φύλλις Φέντερ πέθανε στις 22 Ιουλίου 2020.
Ο Κλάρενς Λεωνίδας Φέντερ (10 Αυγούστου 1909 – 21 Μαρτίου 1991) ήταν Αμερικανός εφευρέτης και ιδρυτής της εταιρείας Fender Electric Instrument Manufacturing Company ή για συντομία "Φέντερ". Τον Ιανουάριο του 1965, πούλησε την εταιρεία στη κοινοπραξία CBS και αργότερα ίδρυσε δύο άλλες εταιρείες μουσικών οργάνων, τη Music Man και την G&amp;L Musical Instruments. Οι κιθάρες, τα μπάσα και οι ενισχυτές που σχεδίασε από τη δεκαετία του 1940 και μετά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως: η Fender Telecaster (1950) ήταν η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα μαζικής παραγωγής με συμπαγές σώμα. Η Fender Stratocaster (1954) είναι από τις πιο εμβληματικές ηλεκτρικές κιθάρες στον κόσμο. το Fender Precision Bass (1951) έθεσε τα πρότυπα για τον σχεδιασμό ηλεκτρικών μπάσων και ο ενισχυτής Fender Bassman, αρκετά δημοφιλής από μόνος του, έγινε το εφαλτήριο για μεταγενέστερους ενισχυτές (ιδίως των εταιριών Marshall και Mesa Boogie ) που κυριάρχησαν στη μουσική ροκ εν ρολ. Ο Leo Fender εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame το 1992: ένα μοναδικό επίτευγμα δεδομένου ότι δεν έμαθε ποτέ να παίζει τα όργανα που σχεδιάζε και κατασκεύαζε. Αν και δεν έπαιξε ποτέ κιθάρα ο ίδιος, τα όργανά του έπαιξαν πολλά άλλα επιφανή μέλη του Rock and Roll Hall of Fame, όπως ο Jimi Hendrix, ο Eric Clapton και ο Stevie Ray Vaughan .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%BF_%CE%A6%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
Piraeus Container Terminal S.A.
Στις 10 Αυγούστου του 2016 η COSCO Group απόκτησε το 51% του λιμένα του Πειραιά με το όραμα να τον μετατρέψει σε έναν από τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Η αρχική συμφωνία ήταν στο 67% ( Μάρτιος 2014) αλλά με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τα σχέδια της COSCO αναβλήθηκαν προσωρινά. Με την ολοκλήρωση της συμφωνίας δεν έλλειψαν οι αντιδράσεις καθώς η ιδιωτικοποίηση του λιμένα ήταν σαφώς αντίθετη με την ιδεολογία του αριστερού κόμματος. Το μερίδιο αυτό στοίχησε στην COSCO 280 εκατομμύρια ευρώ και συμφώνησε να επενδύσει άλλα 300 εκατομμύρια εντός 5 ετών για να αποκτήσει ένα επιπλέον 16%.Η εταιρία δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις 11 υποχρεωτικές επενδύσεις μέχρι τον Αύγουστο του 2021, όπου ήταν και η λήξη της προθεσμίας. Η εταιρία αποδίδει το γεγονός αυτό σε καθυστερήσεις του γραφειοκρατικού συστήματος, που επανειλημμένα καθυστερούσε να εκδώσει τις κατάλληλες άδειες. Ωστόσο, στις 22 Σεπτεμβρίου του 2021 υπεγράφη η τροποποιημένη Σύμβαση Παραχώρησης μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και ΟΛΠ Α.Ε. της οποίας οι όροι θα τεθούν σε ισχύ μόλις πάρει την έγκριση από την Βουλή. Με τη σύμβαση αυτή, η προθεσμία της εταιρίας για να ολοκληρώσει τις απαραίτητες επενδύσεις επεκτείνεται κατά 5 έτη, δηλαδή, μέχρι το 2026. Ταυτόχρονα όμως, της παραχωρείται ήδη το επιπλέον 16% του λιμένα.
Η Pireus Container Terminal S.A. (PCT) είναι εταιρία στην Ελλάδα, η οποία ιδρύθηκε το 2009 στο Πέραμα Αττικής και είναι εξ ολοκλήρου θυγατρική της Κινέζικης COSCO Pacific Limited, της πέμπτης μεγαλύτερης εταιρίας διαχείρισης εμπορευματοκιβωτίων στον κόσμο. Σκοπός της είναι η διαχείριση του του λιμένα του Πειραιά
https://el.wikipedia.org/wiki/Piraeus_Container_Terminal_S.A.
1999 MTV Europe Music Awards
Οι νικητές είναι σε έντονο κείμενο. (Καλύτερο Τραγούδι) Backstreet Boys — "I Want It That Way" Madonna — "Beautiful Stranger" George Michael και Mary J. Blige — "As" Britney Spears — "...Baby One More Time" TLC — "No Scrubs" (Καλύτερο Βίντεο) Aphex Twin — "Windowlicker" Björk — "All Is Full Of Love" Blur — "Coffee & TV" Fatboy Slim — "Praise You" George Michael και Mary J. Blige — "As" (Καλύτερο Άλμπουμ) Backstreet Boys — Millennium Boyzone — By Request Lauryn Hill — The Miseducation of Lauryn Hill The Offspring — Americana Red Hot Chili Peppers — Californication (Καλύτερη Γυναίκα Καλλιτέχνης) Geri Halliwell Lauryn Hill Whitney Houston Madonna Britney Spears (Καλύτερος Άντρας Καλλιτέχνης) Ricky Martin George Michael Sasha Will Smith Robbie Williams (Καλύτερο Συγκρότημα) Backstreet Boys The Cardigans Jamiroquai The Offspring TLC (Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης) Eminem Jennifer Lopez Britney Spears Vengaboys Westlife (Καλύτερος Ποπ Καλλιτέχνης) Backstreet Boys Boyzone Five Ricky Martin Britney Spears (Καλύτερος Dance Καλλιτέχνης) Basement Jaxx The Chemical Brothers Fatboy Slim Jamiroquai Mr. Oizo (Καλύτερος Ροκ Καλλιτέχνης) The Cardigans Lenny Kravitz Marilyn Manson The Offspring Red Hot Chili Peppers (Καλύτερος R&B Καλλιτέχνης) Mariah Carey Lauryn Hill Whitney Houston Jennifer Lopez TLC (Καλύτερος Hip-Hop Καλλιτέχνης) Beastie Boys Busta Rhymes Eminem Puff Daddy Will Smith Bono Οι νικητές είναι σε έντονο κείμενο. (Καλύτερος Καλλιτέχνης - Ηνωμένο Βασίλειο & Ιρλανδία) Basement Jaxx Boyzone Lynden David Hall Manic Street Preachers Texas Westlife (Καλύτερος Καλλιτέχνης - Σκανδιναβία) Jennifer Brown The Cardigans Andreas Johnson Lene Marlin Petter (Καλύτερος Καλλιτέχνης - Γερμανία) Absolute Beginner Freundeskreis Guano Apes Xavier Naidoo Sasha (Καλύτερος Καλλιτέχνης - Ιταλία) Alex Britti Elio e le Storie Tese Jovanotti Negrita Vasco Rossi B*Witched — "Jesse Hold On" Westlife — "If I Let You Go" Mariah Carey (featuring Missy Elliott & Da Brat) — "Heartbreaker" The Cardigans — "Erase/Rewind" The Corrs — "Radio" Whitney Houston — "Get It Back / My Love Is Your Love" Iggy Pop — "Lust for Life" Jamiroquai — "King for a Day" Ligabue — "L'odore del Sesso" Marilyn Manson — "Rock Is Dead" The Offspring — "The Kids Aren't Alright" Puff Daddy — "Best Friend" Britney Spears — "...Baby One More Time / (You Drive Me) Crazy" Underworld — "Push Upstairs" Christina Aguilera Damon Albarn Brett Anderson Mary J. Blige Pierce Brosnan Des'ree Carmen Electra Eternal Five Fun Lovin' Criminals Eminem Geri Halliwell Armand Van Helden Jovanotti Mick Jagger The Jukka Brothers Denise Richards Alicia Silverstone Steps TQ Vengaboys Υποψήφιοι
Τα MTV Europe Music Awards του 1999 πραγματοποιήθηκαν στο The Point, στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, στις 11 Νοεμβρίου 1999. Ο Ronan Keating επέστρεψε ως οικοδεσπότης των βραβείων. Στις ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών στη σκηνή συμπεριλαμβάνεται η Mariah Carey που τραγούδησε το "Heartbreaker", η Britney Spears με τα "...Baby One More Time" & "(You Drive Me) Crazy", καθώς και οι The Cardigans, Jamiroquai, Marilyn Manson, οι The Corrs και ο Iggy Pop που άνοιξε το show. Στους παρουσιαστές περιλαμβάνονται το μοντέλο και ηθοποιός Carmen Electra, η Christina Aguilera, η Mary J. Blige, οι Fun Lovin' Criminals, η Geri Halliwell των Spice Girls και η ηθοποιός Denise Richards.
https://el.wikipedia.org/wiki/1999_MTV_Europe_Music_Awards
Κάτω Καρουζανά Ηρακλείου
Εκτός από την έδρα της, η Κοινότητα Καρουζανών περιλαμβάνει και τους οικισμούς Άγνος, Άνω Καρουζανά και Μπιτζαριανόν. Η απογραφή του 2011 αναφέρει: Άγνος, η (3) Άνω Καρουζανά, τα (25) Κάτω Καρουζανά, τα (25) Μπιτζαριανόν, το (34)Συνολικά η κοινότητα έχει 87 κατοίκους. Η Κοινότητα εκπροσωπείται από τον Πρόεδρο κ. Γεώργιο Κουτσαντωνάκη. Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως Πρόεδροι της Κοινότητος Καρουζανών.
Τα Κάτω Καρουζανά είνα χωριό και έδρα ομώνυμης Κοινότητος του Δήμου Μινώα Πεδιάδος στην Περιφεριακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην Επαρχία Πεδιάδος του Νομού Ηρακλείου. Βρίσκεται 3 χιλιόμετρα βορεια από το Καστέλλι Πεδιάδος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
305
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 1 Μαΐου - Ο Διοκλητιανός, στην ηλικία των 60 ετών, αποσύρεται στο παλάτι του στη Σαλώνα (σημερινό Σπλιτ) στην Αδριατική ακτή μετά από μία περίοδο σχεδόν 21 ετών, στην οποία τα τελευταία ίχνη της δημοκρατικής διακυβέρνησης έχουν εξαλειφθεί. Ο Μαξιμιανός παραιτείται από το αξίωμά του και φεύγει για την Καμπανία (Νότια Ιταλία), για να ζήσει μία άνετη ζωή στην έπαυλή του. Ο Κωνστάντιος Χλωρός και ο Γαλέριος ανακηρύσσονται Αύγουστοι: ο Φλάβιος Βαλέριος Σεβήρος και ο Μαξιμίνος Β΄ Δάιας διορίζονται Καίσαρες. Στη Δυτική Αυτοκρατορία, η πρωτεύουσα μετακινείται από τη Ρώμη στο Μιλάνο. Ο Κωνστάντιος Χλωρός αιτείται να φύγει για το γιο του Κωνσταντίνο Α΄, ο οποίος παραμένει στην αυλή του Γαλερίου στη Νικομήδεια ως υποτιθέμενος όμηρος. Καλοκαίρι - Ο Κωνσταντίνος Α΄ συναναστρέφεται με τον πατέρα του στη Γαλατία, στη Βονονία (Βουλώνη). Διασχίζουν τη Μάγχη για τη Βρετανία και κάνουν τη διαδρομή για το Εβόρακο (Υόρκη) της Δεύτερης Βρετανίας και έδρα μίας τεράστιας στρατιωτικής βάσης, με σκοπό την αντιμετώπιση μίας εξέγερσης των Πίκτων. Ο Μαξιμίνος Β΄ (305-313) διώκει τους Χριστιανούς στην Αίγυπτο, πολλοί από τους οποίους καταφεύγουν ως πρόσφυγες στην έρημο. Τότε, αυτοί οι πρόσφυγες οδηγούνται στη μοναστική ζωή. Σε αυτά τα μοναστήρια, η Κοπτική συγγραφή αναπτύσσεται, υποστηρίζοντας τη διάδοση των χριστιανικών κειμένων. Ο προστάτης άγιος του Ποτσουολίου, ο Άγιος Πρόκλος και ο προστάτης της Νάπολης, Άγιος Ιανουάριος, ρίχνονται να αντιμετωπίσουν άγρια θηρία στο Φλαβιανό Αμφιθέατρο του Ποτσουόλι, έπειτα αποκεφαλίζονται στη Σολφατάρα. Ασία Ο Ντεϋσάν Ποταμός πλημμυρίζει την Έδεσσα. Εμπόριο Οι γαιοκτήμονες επιβάλλονται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και απολαμβάνουν τον τίτλο του γερουσιαστή, ο οποίος τους εξαιρεί από τους εξοντωτικούς φόρους που επιβάλλονται στο υπόλοιπο του πληθυσμού. Η Γερουσία έχει χάσει όλη της τη δύναμη και οι κτηματίες δεν παρακολουθούν σχεδόν τις συνεδριάσεις της Συγκλήτου. Τα μέλη των δημοτικών γερουσιών (δικαστήρια ή δεκαπριόνια) είναι υπεύθυνα για τη συλλογή των φόρων και την πληρωμή ληξιπροθέσμων οφειλών. Οι μικρογαιοκτήμονες είναι υπεύθυνοι για την παροχή νεοσυλλέκτων για το Ρωμαϊκό στρατό και με τη διατήρηση άγονης γης για καλλιέργεια. Θρησκεία Η Αικατερίνη προβαίνει σε μία δημόσια ομολογία του χριστιανικού ευαγγελίου σε ένα θυσιαστικό γεύμα που παραγγέλθηκε από το Μαξιμίνο Β΄ στην Αλεξάνδρεια. Μία παρθένα βασιλικών καταβολών, ταλαιπωρήθηκε πάνω σε μία ακιδωτή ρόδα (αργότερα θα αποκληθεί ως Αικατερίνεια Ρόδα) και αποκεφαλίζεται: τα λείψανά της γίνονται πνεύμα στο Όρος Σινάι. Το Συμβούλιο των Ιλλιμπίρων αποφασίζει ότι οι φυλακισμένοι θα πρέπει να μένουν άγαμοι. Επιπρόσθετα, καταδικάζει την επίσκεψη στις οικίες των Εβραίων και απαγορεύουν στις Χριστιανές να παντρεύονυαι Εβραίους, αν δεν αλλαξοπιστήσουν. Πάπας Δάμασος Α΄ Εφραίμ, Σύρος θεολόγος 1 Απριλίου - Πάπας Μαρκελλίνος 27 Ιουλίου - Άγιος Παντελεήμονας Ιανουάριος, προστάτης άγιος της Νάπολης Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς, μάρτυρας και παρθένα Ιεροκλής, ανθύπατος της Βιθυνίας, υποκινητής του διωγμού των Χριστιανών υπό το Γαλέριο Πορφύριος, νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πρόκλος του Ποτσουολίου, προστάτης άγιος του Ποτσουολίου Τουομπά Γιτουό, αρχηγός της φυλής Τουομπά (Κίνα) Ουάν Ρον, πολιτικός της Δυναστείας των Τζιν (γεννιέται το 234)
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 305 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 305 (CCCV ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε τη Δευτέρα. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Κωνσταντίου και Βαλερίου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1058 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 305 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
https://el.wikipedia.org/wiki/305
Έντρε Μίστετ
Ο Μίστετ γεννήθηκε στο χωριό Μπουζιάσφιρντου της επαρχίας Τέμες. Ο πατέρας του καταγόταν από οικογένεια Γάλλων Ουγενότων και η μητέρα καταγόταν από οικογένεια ελληνοσερβικής καταγωγής. Μετά τη Συνθήκη του Τριανόν, η οικογένεια μετακόμισε στην Ουγγαρία (υπενθυμίζεται ότι μετά τη συνθήκη η κομητεία Τέμες - με πρωτεύουσα τη σημερινή Τιμισοάρα - πέρασε στη Ρουμανία). Άρχισε τις σπουδές του στη στρατιωτική ακαδημία Ματιάς Χούνιαντι, έχοντας στόχο να υπηρετήσει στο στρατό, αλλά άλλαξε γνώμη και αποφοίτησε από το πολυτεχνείο της Βουδαπέστης το 1935. Ξεκίνησε να εργάζεται στο σιδηροδρομικό εργοστάσιο Γκανζ και αργότερα συμμετείχε στην κατασκευή δρόμων μεταξύ του Σέκεσφεχερβαρ και Γκρατς. Άνοιξε το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο το 1940. Ανάμεσα στις πρώτες του δουλειές ήταν μια καλωδιωτή γέφυρα στο Σόλνοκ, η μεγαλύτερη του είδους της εκείνη την εποχή. Συμμετείχε στην αντιναζιστική αντίσταση κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Έντρε Μίστετ (10 Σεπτεμβρίου 1912 στο Μπουζιάσφιρντου – 12 Ιουλίου 2006) ήταν Ούγγρος μηχανικός, υπουργός, πολιτικός και οικοδόμος. Κέρδισε το βραβείο Σέτσενι και συνέβαλε στην ανοικοδόμηση πολλών γεφυρών της Βουδαπέστης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5_%CE%9C%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%84
Εβάντερ Χόλιφιλντ
Ο Εβάντερ είναι ο μικρότερος από τα ετεροθαλή εννιά αδέρφια του. Ξεκίνησε την πυγμαχία από πολύ μικρή ηλικία, αυτή των 7 συνεχίζοντας επιτυχημένα να ανεβαίνει κατηγορίες, μέχρι να αγωνιστεί επαγγελματικά στα 21 του. Ως ερασιτέχνης είχε λαμπρή καριέρα έχοντας 160 νίκες και 14 ήττες. Ο Χόλιφιλντ είχε αποκαλέσει τον εαυτό του "βραδυανάπτυκτο" επειδή από το Γυμνάσιο συνέχιζε να αναπτυσσόταν πολύ πιο λίγο από ότι οι συνομήλικοι του. Είναι πατέρας 11 παιδιών από έξι διαφορετικές γυναίκες, εκ των οποίων ο ένας είναι παίκτης ράγκμπι στην πανεπιστημιακή ομάδα της Τζόρτζια. Το 1999 ίδρυσε το μουσικό στούντιο The Real Deal Records, όπου εξέρχονται καλλιτέχνες της R&B μουσικής. Το πρώτο του επαγγελματικό ντεμπούτο έγινε στις 15 Νοεμβρίου του 1984 στην κατηγορία ημιβαρέων βαρών όπου αναδείχθηκε νικητής. Ο Εβάντερ σε όλη του την επαγγελματική καριέρα, είχε αποδείξει τις ανταγωνιστικές του ικανότητες, και έγινε ευρέως γνωστός απο την κατάκτηση όλων των τίτλων της κατηγορίας που συμμετείχε, όπως τα έτη 1990-1992 ως αδιαφιλονίκητος πρωταθλητής, έχοντας τους τίτλους WBA,WBC και IBF. Το 1985 σε εναν αγώνα με τον Tyron Booze, είχε αρχίσει να αγωνιζόταν στην κατηγορία μέσων βαρών μέχρι που το 1988, έβαλε στόχο να ανέβει στην κατηγορία των βαρέων βαρών για να αγωνιστεί με τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή, Μάικ Τάισον. Έτσι έχοντας αντιπάλους τους διεκδικητές του τίτλου, ο Εβάντερ κατάφερε να νικήσει με τον πιο δύσκολο, τον Άλεξ Στίγουαρτ το 1988. Απο το 1990 ο Χόλιφιλντ είχε καταφέρει να γίνει ο νο. 1 διεκδικητής του τίτλου, αναμένοντας εναν μεγάλο αγώνα με τον Τάισον. Αυτό δεν έγινε ποτέ, διότι ο Μπάστερ Ντάγκλας νίκησε τον Τάισον και έγινε ο νεος πρωταθλητής. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1990, αγωνίζεται με τον Ντάγκλας, και σε διάστημα τριών γύρων κηρύσσεται ως νεος αδιαφιλονίκητος πρωταθλητής για τα δυο προσεχή έτη. Αγωνίστηκε με τον πολυέμπειρο Τζόρτζ Φόρμαν, το 1991 και μετά απο εναν σκληρό αγώνα καταφέρνει να τον κερδίσει στα σημεία. Τον Νοέμβρη του 1992 ηττείται απο τον Ρίντικ Μπάουι μα το επόμενο έτος κερδίζει τους δυο απο τους τρείς παγκόσμιους τίτλους απο τον ίδιο αντίπαλο που τους έχασε. Απο το 1996 μεσολαβόντας μια ακόμη συντριβή απο τον Τάισον, ο Χόλιφιλντ είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής για τρία χρόνια, έως το 1999, χάνοντας τον μεγαλύτερο τίτλο απο τον Λέννοξ Λιούις. Ο τελευταίος αγώνας του Χόλιφιλντ πραγματοποιήθηκε το 2011 νικώντας τον Δανό Μπράιαν Νίλσεν στον 10ο γύρο του αγώνα. Μετά τη νίκη του ζήτησε εναν αγώνα για τον παγκόσμιο τίτλο, με τον Ρώσο Βίταλι Κλίτσκοφ, αναφέροντας πως είναι ακόμα σοβαρός διεκδικητής. Τον Ιούνιο του 2014, αναφέρει και επισήμως την απόσυρση του απο τον επαγγελματικό χώρο. Το ενεργητικό του σηματοδοτήθηκε με 57 αγώνες εκ των οποίων οι 44 ήταν νικηφόροι και οι 10 ηττημένοι. . Τον Φεβρουάριο του 2007, υπήρχαν φήμες πως ενα φαρμακείο στην Αλαμπάμα, έδινε παράνομα αναβολικές ουσίες για αθλητές. Οι Αρχές έκαναν την απαιτούμενη ενέργεια, για κάτι ύποπτο, που όντως εμφανίστηκε. Υπήρχε ενας πελάτης ο οποίος έδωσε τα προσωπικά του στοιχεία ως "Εβαν Φίλντς", και με την ημερομηνία όμοια με του Εβάντερ. Βρίσκοντας τη διεύθυνση και τον αριθμό του, ο Εβάντερ απάντησε στην κλήση. Παρόμοιο περιστατικό συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2007, με τη χρήση αυξητικής ορμόνης, όπου το όνομα του Χόλιφιλντ, ακούστηκε ξανά.. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Evander Holyfield στο Wikimedia Commons
Ο Εβάντερ Χόλιφιλντ (γεν. 19 Οκτωβρίου 1962) ήταν επαγγελματίας πυγμάχος ο οποίος αγωνίστηκε από το 1984 έως το 2014. Κατάφερε να γίνει ο αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής σε δυο κατηγορίες: αυτή των μεσαίων και των βαρέων βαρών, δίνοντας του το προσωνύμιο The Real Deal. Απομακρύνθηκε το 2011 σε ηλικία 50 ετών μέχρι που αποσύρθηκε επισήμως το 2014, στην ηλικία των 52, συγκαταλεγόμενος στους γηραιότερους αθλητές του χώρου. Ο Εβάντερ έχει συμμετάσχει μια φορά στους Παναμερικάνικους Αγώνες το 1983 στη Βενεζουέλα και μια φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. , κατακτώντας το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84
Πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά
Η Αγία Γραφή, ή Βίβλος, είναι ο εμπνευσμένος γραπτός Λόγος του Θεού. Δεν περιέχει απλή ιστορία ή ανθρώπινες απόψεις αλλά αυτά που ήθελε ο Θεός να καταγραφούν προς όφελος της ανθρωπότητας. Ο Βιβλικός Θεός, ο Ιεχωβά, είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Είναι ο Δημιουργός των πάντων, και γι’ αυτό τον λόγο είναι ο μόνος που του αξίζει η απόδοση λατρείας. Ο Ιεχωβά είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, στον οποίο ο άνθρωπος οφείλει πλήρη υπακοή. Ο Ιησούς είναι ο μονογενής Γιος του Θεού, το μόνο ον που δημιουργήθηκε απευθείας από τον ίδιο τον Θεό. Ο Ιησούς ήταν το πρώτο από τα δημιουργήματα του Θεού, που σημαίνει ότι προτού γεννηθεί ως άνθρωπος, ο Ιησούς ζούσε στον ουρανό. Ο ίδιος ο Ιησούς λατρεύει τον Πατέρα του ως τον μόνο αληθινό Θεό, ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι ήταν ίσος με τον Θεό. Όντας τέλειος άνθρωπος, ο Ιησούς παρέδωσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως λύτρο για το ανθρώπινο γένος. Η θυσία του παρέχει τη δυνατότητα αιώνιας ζωής σε όλους όσους πραγματικά ασκούν πίστη σε αυτήν. Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς ως αθάνατο πνευματικό πρόσωπο. Ο Ιησούς έχει "έρθει", στρέφοντας την προσοχή του στη γη ως ουράνιος Βασιλιάς, και είναι τώρα παρών ως δοξασμένο πνεύμα. Ο Σατανάς, ή Διάβολος, δεν είναι απλώς η έννοια του κακού αλλά είναι ο αόρατος «άρχοντας αυτού του κόσμου». Ενώ αρχικά ήταν ένας τέλειος πνευματικός γιος του Θεού, τα αισθήματα έπαρσης που επέτρεψε να αναπτυχθούν μέσα του τον έκαναν να επιθυμήσει τη λατρεία που ανήκε μόνο στον Ιεχωβά και δελέασε τον Αδάμ και την Εύα για να τους κάνει να υπακούσουν σε αυτόν, παρακούοντας στον Θεό. Ως αποτέλεσμα, έγινε Σατανάς, που σημαίνει «Αντίδικος, Εναντιούμενος». Ο Σατανάς «παροδηγεί ολόκληρη την κατοικημένη γη» και μαζί με τους δαίμονές του αποτελούν την αιτία για την αυξημένη αθλιότητα που υπάρχει στη γη σε αυτή την τελική περίοδο αυτού του συστήματος πραγμάτων. Στον καιρό που έχει ορίσει ο Θεός, ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα αφανιστούν για πάντα. Η Βασιλεία του Θεού υπό τον Ιησού Χριστό πρόκειται να αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις και θα γίνει η μοναδική κυβέρνηση επί όλου του ανθρώπινου γένους. Το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων θα καταστραφεί τελείως. Η Βασιλεία του Θεού θα κυβερνήσει με δικαιοσύνη και θα φέρει αδιατάρακτη ειρήνη στους υπηκόους της στη γη. Εκείνοι που δεν θέλουν να υποταχθούν στο θέλημα του Θεού και εμμένουν στο να πράττουν το κακό θα αφανιστούν από τον Θεό, ενώ οι λάτρεις Του θα απολαμβάνουν διαρκή ασφάλεια. Από το έτος 1914, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και έπειτα η ανθρωπότητα ζει στον καιρό του τέλους αυτού του πονηρού κόσμου. Στη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου, διεξάγεται παγκόσμια ένα ευαγγελιστικό έργο κηρύγματος· μετά την ολοκλήρωση του πρόκειται να έρθει το τέλος, όχι του πλανήτη, αλλά του πονηρού συστήματος και των ασεβών ανθρώπων. Δεν είναι αποδεκτές από τον Θεό όλες οι θρησκείες ή όλες οι θρησκευτικές συνήθειες, ενώ είναι μοναδικός ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Η αληθινή λατρεία επικεντρώνεται, όχι στην τελετουργική και εξωτερική επίδειξη, αλλά στη γνήσια αγάπη για τον Θεό, η οποία γίνεται εμφανής από την υπακοή στις εντολές Του και από την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Άνθρωποι που προέρχονται από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλωσσικές ομάδες μπορούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά και να έχουν την επιδοκιμασία του. Αποδέκτης των προσευχών είναι μόνο ο Ιεχωβά διαμέσου του Ιησού, ενώ δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται θρησκευτικές αναπαραστάσεις ούτε ως αντικείμενα αφοσίωσης ούτε ως βοηθήματα λατρείας. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε σχέση με πνευματιστικές πράξεις. Δεν υφίσταται διαχωρισμός σε κληρικούς και λαϊκούς μέσα στη χριστιανική εκκλησία. Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν ενσωματώνει την τήρηση ενός εβδομαδιαίου σαββάτου ή τη συμμόρφωση με τις άλλες απαιτήσεις του Μωσαϊκού Νόμου αποσκοπώντας στην απόκτηση σωτηρίας, διαφορετικά θα σήμαινε ότι απορρίπτεται ο Χριστός, ο οποίος εκπλήρωσε τον Νόμο. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αναμειγνύονται σε συγκρητιστικές πράξεις. Η δημόσια χειροτονία ενός ατόμου ως μαθητή του Ιησού γίνεται σε ηλικία που υπάρχει κατανόηση από το άτομο τού τι περιλαμβάνεται και γίνεται μέσω βαφτίσματος με πλήρη κατάδυση στο νερό. Οι ακόλουθοι του Ιησού θα πρέπει να ακολουθούν το παράδειγμά του υπακούοντας στις εντολές του και δίνοντας μαρτυρία στους άλλους για τη Βασιλεία του Θεού. Ο θάνατος αποτελεί συνέπεια της κληρονομιάς της αμαρτίας από τον Αδάμ, δεν δημιουργήθηκε ο άνθρωπος για να οδηγείται στον θάνατο. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, ο οποίος όσο ζει είναι μια ζωντανή ψυχή, παύει να υφίσταται. Οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα. Ο Άδης (Εβρ. Σιεόλ) είναι ο κοινός τάφος του ανθρώπινου γένους. Οι αδιόρθωτοι πονηροί πρόκειται να σταλλούν στη "λίμνη της φωτιάς" ή "δεύτερο θάνατο", δηλαδή τον θάνατο για πάντα, χωρίς ελπίδα πλέον ανάστασης. Η ανάσταση είναι η ελπίδα για τους νεκρούς και αποτελεί παρηγοριά για εκείνους που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους στον θάνατο. Ο θάνατος που οφείλεται στην αδαμιαία αμαρτία θα πάψει να υπάρχει —τότε θα έχει εφαρμοστεί πλήρως η αξία της θυσίας της ανθρώπινης ζωής του Ιησού Χριστού. Στον ουρανό, δηλαδή στο πνευματικό βασίλειο ενώπιον του Θεού, πρόκειται να ζήσει μόνο ένα «μικρό ποίμνιο» 144.000 πιστών Χριστιανών. Πρόκειται για εκείνους που "αναγεννιούνται" ως πνευματικοί γιοι του Θεού. Ο Θεός διαλέγει τα μέλη αυτής της μικρής ομάδας από όλους τους λαούς και τα έθνη για να βασιλέψουν με τον Χριστό στη Βασιλεία. Το σύνολο της ανθρωπότητας που θα έχει την επιδοκιμασία του Θεού πρόκειται να ζήσει για πάντα στη γη. Ο πλανήτης γη δεν θα καταστραφεί ποτέ ούτε θα μείνει έρημος από κατοίκους. Όπως ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού, όλη η γη θα γίνει παράδεισος, ένας παγγήινος κήπος εξαίσιας ομορφιάς. Θα υπάρχουν κατάλληλες κατοικίες και άφθονη τροφή που θα απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι. Οι αρρώστιες, όλων των ειδών οι αναπηρίες και ο ίδιος ο θάνατος θα ανήκουν στο παρελθόν. Οι Χριστιανοί οφείλουν να αποδίδουν κατάλληλο σεβασμό στις κοσμικές εξουσίες. Δεν συμμετέχουν σε στασιασμό κατά της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι πρόθυμοι να υπακούν σε όλους τους νόμους οι οποίοι δεν έρχονται σε αντίθεση με τον νόμο του Θεού, καθώς σε πρώτη θέση έρχεται η υπακοή στον Θεό. Έχοντας ως υπόδειγμα τον Ιησού, παραμένουν ουδέτεροι ως προς τις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου. Οι Χριστιανοί πρέπει να συμμορφώνονται με τους Γραφικούς κανόνες που αφορούν το αίμα καθώς και τη σεξουαλική ηθική. Η εισαγωγή αίματος στο σώμα μέσω του στόματος ή μέσω των φλεβών παραβιάζει τον νόμο του Θεού. Οι Χριστιανοί οφείλουν να είναι ηθικά καθαροί και κατά συνέπεια η πορνεία, η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία δεν πρέπει να έχουν καμιά θέση στη ζωή τους, ενώ το ίδιο ισχύει για τη μέθη και τη χρήση ναρκωτικών. Η προσωπική εντιμότητα και πιστότητα στην εκπλήρωση των γαμήλιων και των οικογενειακών ευθυνών είναι πρώτιστα ζητήματα για τους Χριστιανούς. Η λεκτική ανειλικρίνεια, η επαγγελματική ανεντιμότητα και η υποκριτική συμπεριφορά δεν συμβιβάζονται με την ιδιότητα του Χριστιανού. Η αποδεκτή λατρεία προς τον Θεό απαιτεί να αγαπούμε Εκείνον περισσότερο από όλους τους άλλους. Το να εκτελεί το θέλημα του Ιεχωβά, το οποίο περιλαμβάνει την απόδοση τιμής στο όνομά Του, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του Χριστιανού. Μολονότι οι Χριστιανοί κάνουν το καλό σε όλους τους ανθρώπους, όσο τους είναι δυνατόν, αναγνωρίζουν ότι έχουν ιδιαίτερη υποχρέωση προς τα υπόλοιπα μέλη της εκκλησίας. Η αγάπη για τον Θεό σημαίνει για τους Χριστιανούς, όχι μόνο υπακοή στην εντολή Του να αγαπούν τον πλησίον τους, αλλά και να μην αγαπούν τον ανήθικο και υλιστικό τρόπο ζωής που είναι κοινός στον κόσμο. Οι Χριστιανοί δεν αποτελούν μέρος του κόσμου και έτσι απέχουν από τη συμμετοχή σε δραστηριότητες που φανερώνουν το πνεύμα του. Μάρτυρες του Ιεχωβά Εκδόσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά Πρακτικές των Μαρτύρων του Ιεχωβά Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά—Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού, 1993, Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. The Brill Dictionary of Religion, 2006, Brill Publications, Τόμ. 2. Επίσημος ιστότοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά: «Μάρτυρες του Ιεχωβά—Ποιοι Είναι; Τι Πιστεύουν;»
Οι πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά αφορούν τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν την Αγία Γραφή, την οποία θεωρούν ως τον μοναδικό εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. Οι πεποιθήσεις αυτές δεν αποτελούν απλώς διανοητική ή φιλολογική προσέγγιση των ζητημάτων αλλά επηρεάζουν ενεργά τον τρόπο ζωής των μελών τους.Πέρα από τις θεμελιώδεις διδασκαλίες τους, τις οποίες θεωρούν ότι καταγράφονται σαφώς στην Αγία Γραφή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν τηρούν κάποια ρητή δογματική ομολογία πίστης. Αντιλαμβάνονται ότι ενώ η Βίβλος περιέχει την αποκαλυμμένη από τον Θεό αλήθεια, η κατανόηση που έχουν ως προς την αλήθεια είναι προοδευτική και διαρκώς εκλεπτυνόμενη.Ακολουθεί μια στοιχειώδης καταγραφή των θεμελιωδών πεποιθήσεών τους, με αναφορές στις σχετικές Βιβλικές περικοπές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%B5%CF%87%CF%89%CE%B2%CE%AC
Λέσλι Χάουαρντ
Burns, Jimmy. Papa Spy: Love, Faith and Betrayal in Wartime Spain Αρχειοθετήθηκε 2010-12-07 στο Wayback Machine.. London: Bloomsbury Publishing PLC, 2009. ISBN 978-0-7475-9520-5. Churchill, Winston S. The Hinge of Fate. New York: Houghton-Mifflin, 1950. Colvin Ian. Admiral Canaris: Chief of Intelligence. London: Colvin Press, 2007. ISBN 978-1-4067-5821-4. Colvin Ian. Flight 777: The Mystery Of Leslie Howard. London: Evans Brothers, 1957. Covington, Howard E., Jr. Lady on the Hill: How Biltmore Estate Became an American Icon. Hoboken, New Jersey: Wiley, 2006. ISBN 978-0-471-75818-1. Eforgan, Estel. Leslie Howard: The Lost Actor. London: Vallentine Mitchell Publishers, 2010. ISBN 978-0-85303-941-9. Goss, Chris. Bloody Biscay: The Story of the Luftwaffe's Only Long Range Maritime Fighter Unit, V Gruppe/Kampfgeschwader 40, and Its Adversaries 1942–1944. London: Crécy Publishing, 2001. ISBN 0-947554-87-4. Howard, Leslie, ed. with Ronald Howard. Trivial Fond Records. London: William Kimber & Co Ltd, 1982. ISBN 978-0-7183-0418-8. Howard, Leslie Ruth. A Quite Remarkable Father: A Biography of Leslie Howard. New York: Harcourt Brace and Co., 1959. Howard, Ronald. In Search of My Father: A Portrait of Leslie Howard. London: St. Martin's Press, 1984. ISBN 0-312-41161-8. Macdonald, Bill. The True Intrepid: Sir William Stephenson and the Unknown Agents. Vancouver, BC: Raincoast Books 2002, ISBN 1-55192-418-8. Noble, Peter, ed. British Film Yearbook for 1945. London: The British Broadcasting Corporation, 1945. Rey Ximena, José. El Vuolo de Ibis [The Flight of the Ibis] (Ισπανικά). Madrid: Facta Ediciones SL, 2008. ISBN 978-84-934875-1-5. Rosevink, Ben and Lt Col Herbert Hintze. "Flight 777" .FlyPast, Issue #120, July 1991. Sklar, Robert. City Boys: Cagney, Bogart, Garfield. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1992. ISBN 0-691-04795-2]. Smith, Joseph B. Portrait of a Cold Warrior. New York: Random House, 1976. ISBN 978-0-399-11788-6. Southall, Ivan. They Shall Not Pass Unseen. London: Angus and Robertson, 1956. Stevenson, William. A Man Called Intrepid: The Incredible World War II Narrative of the Hero Whose Spy Network and Secret Diplomacy Changed the Course of History. Guilford, Delaware: Lyons Press, 1976, reissued in 2000. ISBN 1-58574-154-X. Verrier, Anthony. Assassination in Algiers: Churchill, Roosevelt, De Gaulle, and the Murder of Admiral Darlan. New York: W. W. Norton and Company, Inc., 1st edition, 1991. ISBN 978-0-393-02828-7. Leslie Howard στην IMDb Van Neste, Dan."Leslie Howard: Unmasking the Pimpernel" Αρχειοθετήθηκε 2009-05-22 στο Wayback Machine. Leslie Howard at Virtual History Leslie Howard: The Man Who Gave A Damn (2015) by Repo Films
Ο Λέσλι Χάουαρντ (αγγλικά: Leslie Howard, 3 Απριλίου 1893 - 1 Ιουνίου 1943) ήταν Άγγλος θεατρικός και κινηματογραφικός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών. Προφανώς, γνωστότερος στον ρόλο του ως Άσλι Γουίλκς, στην ταινία του 1939, Όσα παίρνει ο άνεμος. Έπαιξε ακόμα σε οχτώ ταινίες όπως το Ανθρώπινη δουλεία (1934), Το απολιθωμένο δάσος (1936), το Πυγμαλίων (1938) κ.ά. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χάουαρντ ασχολήθηκε, πέρα από την υποκριτική και με τη σκηνοθεσία. Υπήρξε επίσης ενεργός στην προπαγάνδα εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και πιστεύεται ότι εργαζόταν για τις βρετανικές η συμμαχικές μυστικές υπηρεσίας. Σκοτώθηκε την 1 Ιουνίου 1943 στον Βισκαϊκό κόλπο, όταν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε καταρρίφθηκε από γερμανικά αεροπλάνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B9_%CE%A7%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84
Μάχη των Καρρών
Την άνοιξη του 56 π.Χ. η Πρώτη Τριανδρία (Ιούλιος Καίσαρας, Πομπήιος και Κράσος) μοίρασαν την εξουσία της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, με τον Πομπήιο και τον Κράσσο να έχουν την ίδια εξουσία με τον Καίσαρα. Ο Κράσσος τότε θέλησε να πολεμήσει τους Πάρθους, βαδίζοντας στη Συρία. Η απόφαση του Κράσσου για πόλεμο με τους Πάρθους αποδοκιμάστηκε. Τελικώς τον επόμενο χρόνο (54 π.Χ.) αναχώρησε για τη Συρία και τον επισκέφτηκε ο γιος του, Πόπλιος Κράσσος, έχοντας μαζί του 1.000 Κέλτες ιππείς. Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος συγκέντρωσε με τη βοήθεια του Αρταβάσδη, βασιλιά της Αρμενίας, 35.000 λεγεωνάριους, 4.000 ιππείς και 4.000 ελαφρούς πεζούς. Όμως διέπραξε τεράστιο σφάλμα. Αντί να προχωρήσει και να εισβάλει στην Παρθία μέσω της χώρας του Αρταβάσδη, όπως τον είχε συμβουλέψει ο ίδιος (ο Αρταβάσδης), για να αποφύγει την έρημο, ο Κράσσος κίνησε το στρατό του μέσα στην έρημο. Ο Ορόδης Β', ο βασιλιάς των Πάρθων, έστειλε για την τιμωρία των Αρμένιων το Σουρένα με μικρό τμήμα τοξοτών και ιππέων για την ανίχνευση των Ρωμαίων. Συνολικά οι Πάρθοι διέθεταν 10.000 ιππείς, από τους οποίους οι 9.000 διέθεταν και τόξο και οι άλλοι 1.000 ήταν κατάφρακτοι. Μετά από εξαντλητική πορεία στην έρημο, οι Ρωμαίοι έφτασαν στο Βαλισσό ποταμό. Οι άνδρες είχαν κουραστεί και οι αξιωματικοί πρότειναν την κατασκευή στρατοπέδου και ανάπαυση των ανδρών. Ο Πόπλιος Κράσσος όμως, ο γιος του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου, ήθελε να πολεμήσει και ο πατέρας του επηρεασμένος συμφώνησε και συνέχισαν την πορεία τους. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στις Κάρρες το 53 π.Χ.. Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος παρέταξε τις λεγεώνες του σε σχήμα τετραγώνου. Έτσι ήταν φυλαγμένοι από τους τοξότες, αλλά διέτρεχαν κίνδυνο περικύκλωσης. Γι' αυτό ο Πόπλιος Κράσσος επιτέθηκε με τους Κέλτες ιππείς του, με 4.000 πεζούς και με μια βοήθεια 500 τοξοτών. Οι Πάρθοι του Σουρένα όμως τους παρέσυραν υποχωρώντας. Οι Κέλτες και οι Ρωμαίοι πολέμησαν γενναία και κυκλώθηκαν. Αναλυτικότερα, οι μέχρι τότε σχεδόν αήττητες Ρωμαϊκές λεγεώνες καταβλήθηκαν από τους Πάρθους με την εξής τακτική. Σε άμυνα απέναντι στους Πάρθους τοξότες που σχεδόν τους περικύκλωναν, οι Ρωμαίοι σχημάτισαν τη περίφημη «χελώνη», (testudo) τοποθετώντας τις ασπίδες τους μ’ έναν τέτοιο τρόπο που κάλυπτε πλήρως το σχηματισμό τους από βέλη. Ενόσω όμως ήταν καλυμμένοι με τέτοιο τρόπο ήταν αμφότερα και εξαιρετικά δυσκίνητοι και σημαντικά λιγότερο αξιόμαχοι σε μάχη εκ του συστάδην, πράγμα που οι Πάρθοι εκμεταλλεύτηκαν κάνοντας επιθέσεις με τους κατάφρακτους τους, σπέρνοντας έτσι πανικό στους Ρωμαίους διότι όποτε και όπου οι Ρωμαίοι έσπαγαν το σχηματισμό της χελώνης για ν' αμυνθούν οι τοξότες τους θέριζαν. Αρχικά ο Κράσσος διέταξε τους βοηθητικούς του (auxila) να βάλλουν με λίθους, βέλη και ακόντια εναντίον του Παρθικού ιππικού χωρίς όμως σχεδόν κανένα αποτέλεσμα, καθώς οι Πάρθοι ιππείς αρχικά υποχώρησαν για να αποφύγουν τις βολές κι επέστρεψαν με αστραπιαία κυκλωτική επίθεση όταν βέλη και ακόντια εξαντλήθηκαν αποδεκατίζοντας έτσι τους βοηθητικούς. Η προσδοκία του Κράσσου να εξαντληθούν τα βέλη των Πάρθων αποδείχθηκε μάταιη καθώς ο Σουρένα είχε φροντίσει να έχει χιλιάδες καμήλες στη διάθεση του ιππικού του για τον ανεφοδιασμό του με βέλη. Όταν ο Πόπλιος Κράσσος διέταξε το ιππικό του εναντίον του ιππικού των Πάρθων τοξοτών για να βγει από το αδιέξοδο, το αποτέλεσμα ήταν ολέθριο καθώς το Παρθικό ιππικό, ήταν περιβόητο για την ιδιαίτερη εκπαίδευση και ικανότητα του να βάλλει εύστοχα με τα τόξα του ακόμα και σε καλπασμό υποχώρησης. Έτσι το ιππικό των Ρωμαίων κατατροπώθηκε από απόσταση χωρίς να καταφέρει ούτε καν να πλησιάσει το ιππικό των Πάρθων. Ακολούθως το ιππικό των Πάρθων τοξοτών επέστρεψε στις αρχικές του θέσεις και, πλήρως ανενόχλητο τώρα, συνέχισε την αρχική τακτική συνεργασίας του με τους κατάφρακτους εναντίον των Ρωμαίων μέχρις αφανισμού των Ρωμαίων σχεδόν μέχρις ενός. Από τους Ρωμαίους του Πόπλιου Κράσσου επέζησαν μόνο 500 άνδρες. Ο ίδιος ο Πόπλιος Κράσσος σκοτώθηκε, ενώ το κεφάλι του τοποθετήθηκε σε λόγχη από τους Πάρθους προς ταπείνωση των Ρωμαίων. Ακόμη, οι Πάρθοι διαλύοντας τις λεγεώνες πήραν τους αετούς τους (aquila) ως λάφυρα, πράγμα που οι Ρωμαίοι έφεραν βαρέως ως ύστατη στρατιωτική ατίμωση για δεκαετίες μετά, καθώς κάτι τέτοιο συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Μάλιστα, ο βασιλιάς των Πάρθων, Ορόδης Β', σκότωσε τον Σουρένα, το νικητή στρατηγό του, γιατί πίστευε πως μετά τη μεγάλη του νίκη θα έπαιρνε μεγάλη εξουσία και ενδεχομένως διεκδικούσε το θρόνο του. Η Μάχη των Καρρών θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα στρατιωτικής στρατηγικής στην ιστορία. Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο, τεύχος 154, Ιούνιος 2009
Η μάχη των Καρρών πραγματοποιήθηκε το 53 π.Χ. ανάμεσα στους Ρωμαίους του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου και τους Πάρθους του Σουρένα στις Κάρρες (σημερινή Χαρράν της Τουρκίας) της Μεσοποταμίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD
Πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Στους άνδρες υπάρχουν δύο μορφές πάλης, η ελληνορωμαϊκή, στην οποία επιτρέπονται λαβές μόνο πάνω από τη μέση και η ελευθέρα, στην οποία επιτρέπονται λαβές και στα πόδια. Οι αθλητές αγωνίζονται σε επτά κατηγορίες στο κάθε στυλ ανάλογα με το βάρος τους. Γυναικεία πάλη γίνεται μόνο στο ελεύθερο στυλ και οι αθλήτριες χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες βάρους. Στις πρώτες Ολυμπιάδες δεν υπήρχαν ούτε σταθερές κατηγορίες βάρους για τους αγώνες της πάλης ούτε το στυλ ήταν καθορισμένο. Στην Α΄ Ολυμπιάδα υπήρχε μόνο μία κατηγορία ελληνορωμαϊκής. Το 1900 στο Παρίσι δεν έγιναν καθόλου αγώνες πάλης. Το 1904 στο Σεντ Λιούις των ΗΠΑ έγινε μόνο ελευθέρα πάλη σε επτά κατηγορίες. Το 1908 στο Λονδίνο έγιναν και τα δύο στυλ σε εννιά κατηγορίες συνολικά. Το 1912 στη Στοκχόλμη έγινε μόνο η ελληνορωμαϊκή σε πέντε κατηγορίες. Από το 1920 στην Αμβέρσα διεξάγονται αγώνες και στα δύο στυλ αλλά ο αριθμός των κατηγοριών βάρους αυξομειωνόταν από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα. Έτσι οι 10 κατηγορίες (5+5) του 1920, έγιναν 16 (8+8) το 1948 στο Λονδίνο και 20 (10+10) το 1972 στο Μόναχο. Το 2000 μειώθηκαν σε 16 (8+8) και το 2004 σε 14 (7+7). Το ίδιο έτος μπήκαν και 4 κατηγορίες γυναικών μόνο στην ελεύθερη πάλη. Η Ελλάδα έχει παράδοση στην πάλη, κυρίως στην ελληνορωμαϊκή. Συμμετέχει στους αγώνες από την Α΄ Ολυμπιάδα του 1896 και έχει πολλές διακρίσεις. Συνολικά οι Έλληνες παλαιστές έχουν κατακτήσει έντεκα μετάλλια: ένα χρυσό, τρία ασημένια και επτά χάλκινα. Από αυτά τα δύο χάλκινα προέρχονται από την ελευθέρα πάλη και τα υπόλοιπα από την ελληνορωμαϊκή. Χρυσό Στέλιος Μυγιάκης: 1980 ελληνορωμαϊκή (62 κ.) Ασημένια Γεώργιος Τσίτας: 1896 ελληνορωμαϊκή (ανοιχτή κατηγορία) Πέτρος Γαλακτόπουλος: 1972 ελληνορωμαϊκή (ημιμέσων βαρών: 68-74 κ.) Δημήτρης Θανόπουλος: 1984 ελληνορωμαϊκή (82 κ.) Χάλκινα Στέφανος Χρηστόπουλος: 1896 ελληνορωμαϊκή (ανοιχτή κατηγορία). Πέτρος Γαλακτόπουλος: 1968 ελληνορωμαϊκή (ελαφρών βαρών: 63-70 κ.) Γεώργιος Χατζηιωαννίδης: 1980 ελευθέρα (62 κ.) Μπάμπης Χολίδης 1984 ελληνορωμαϊκή (57 κ.) Μπάμπης Χολίδης 1988 ελληνορωμαϊκή (57 κ.) Αμιράν Καρντάνοφ: 2000 ελευθέρα (54 κ.) Αρτιόμ Κιουρεγκιάν: 2004 ελληνορωμαϊκή (55 κ.)
Η πάλη είναι ένα από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1896 στην Αθήνα και διεξάγεται συνεχώς εκτός από το 1900. Από το 2004 διεξάγονται και αγώνες γυναικών. Αγώνες πάλης διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
Αλέξης Παπαχελάς
Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι υιός του Αριστομένη και της Αικατερίνης. Η οικογένειά του κατάγεται από το Διαβολίτσι Μεσσηνίας και την Κωνσταντινούπολη. Μεγάλωσε στην πλατεία Βικτωρίας. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και έπειτα πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου σπούδασε οικονομικά και ιστορία στο Κολέγιο Μπαρντ, ενώ στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα στη δημοσιογραφία και τις διεθνείς σχέσεις από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Άρχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα στη Νέα Υόρκη ως ανταποκριτής για την εφημερίδα Η Αυγή το 1983, και συνέχισε ως ανταποκριτής για την Καθημερινή, την Ελληνική Υπηρεσία του BBC στην Ουάσινγκτον και τον ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1998, ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα Το Βήμα και συνέχισε τη συνεργασία του με το Mega Channel, συμπαρουσιάζοντας για δύο χρόνια την εκπομπή Μαύρο Κουτί και στη συνέχεια παρουσιάζοντας για επτά χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2000, την εκπομπή Οι Φάκελοι. Στο Mega Channel διετέλεσε επίσης διευθυντής ειδήσεων και πολιτικός σχολιαστής στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού. Τον Σεπτέμβριο του 2006 ξεκίνησε να αρθρογραφεί στην Καθημερινή και τον Απρίλιο του 2007 ανέλαβε τα καθήκοντα του διευθυντή της εφημερίδας. Από τον Οκτώβριο του 2007, παρουσίαζε την εκπομπή Οι Nέοι Φάκελοι στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ. Έχει πάρει συνεντεύξεις από διεθνείς φυσιογνωμίες ανάμεσα στις οποίες ο αρχηγός του κινήματος Ζαπατίστας Μάρκος, που συνάντησε στο κρησφύγετό του στην ζούγκλα του Μεξικό , ο Γιάσερ Αραφάτ στο αρχηγείο του στην Ραμάλα λίγο μετά την ισραηλινή εισβολή στην Δυτική Όχθη , ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ο πρόεδρος της Microsoft Μπιλ Γκέιτς, οι πρόεδροι της Αμερικής Τζωρτζ Μπους (πρεσβύτερος) και Μπιλ Κλίντον, ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, ο Τζωρτζ Σόρος κα. Είναι δημιουργός μίας σειράς από ιστορικά ντοκιμαντέρ μεταξύ των οποίων ντοκιμαντέρ για την καταστροφή της Σμύρνης με μαρτυρίες και οπτικοακουστικό υλικό, μία σειρά από ντοκιμαντέρ για την δικτατορία της 21ης Απριλίου, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και το ζήτημα των Αγνοουμένων. Έχει πάρει συνεντεύξεις από σημαντικά πρόσωπα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας όπως ο Λεωνίδας Κύρκος , ο Κωνσταντίνος Β΄ κ.α. Στο πρώτο του βιβλίο “Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας”, αποκάλυψε για πρώτη φορά με στοιχεία τις σχέσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με την ομάδα των συνταγματαρχών που οργάνωσαν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Μεταξύ άλλων έφερε στο φως της δημοσιότητας την φωτογραφία που απεικονίζει τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο με ομάδα ελληνοαμερικανών στελεχών της CIA και η οποία αποτέλεσε το εξώφυλλο του βιβλίου. Έχει υπερασπιστεί την ερευνητική δημοσιογραφία σε πολλά άρθρα και ρεπορτάζ του με γνωστότερη περίπτωση την καταγγελία της υπόθεσης της οικίας του πρώην υπουργού Άμυνας του ΠΑΣΟΚ Άκη Τσοχατζόπουλου στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου που διατύπωσε στις 30 Μαΐου 2010 και την οποία διέψευσε στην συνέχεια σε συνέντευξή του στους Νέους Φακέλους ο πρώην υπουργός στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά και στον Τάσο Τέλλογλου.Το 2014 τιμήθηκε από το Bard College με το βραβείο προσφοράς στα δημόσια πράγματα προς τιμήν του John Dewey. Πρόκειται για βραβείο που απονέμεται σε διακεκριμένους αποφοίτους του Πανεπιστημίου και το οποίο του επιδόθηκε σε ειδική τελετή τον Ιούνιο του 2014. Το περιοδικό Politico τον συμπεριέλαβε σε ειδικό αφιέρωμα που έκανε ως ένα από τους 27 Ευρωπαίους πολίτες με την μεγαλύτερη επιρροή στην Ε.Ε. Έχει βραβευτεί ως δημοσιογράφος της χρονιάς, ενώ βραβεία έχουν αποσπάσει και οι εκπομπές του Μαύρο Κουτί, Φάκελοι, και Νέοι Φάκελοι. Το Δεκέμβριο του 2000 το Ίδρυμα Μπότση του απένειμε βραβείο για τα αποκαλυπτικά του ντοκιμαντέρ, τις διπλωματικές του αναλύσεις, αλλά και για την τηλεοπτική του παρουσία.Έχει αρθρογραφήσει μεταξύ άλλων και στις εφημερίδες New York Times και Guardian.Έχει συμμετάσχει, προσκεκλημένος, σε συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Τέλος, είναι Γενικός Γραμματέας του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Μερικά από τα συγγραφικά του έργα είναι: Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ο αμερικανικός παράγων, 1947-1967, εκδ. Εστία, 1997, ISBN 978-960-05-0748-5 Τάσος Τέλλογλου, Αλέξης Παπαχελάς, Φάκελος 17 Νοέμβρη, εκδ. Εστία, 2003, ISBN 978-960-05-1055-3 Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Με τα δικά του λόγια, εκδ. Παπαδόπουλος, 2019, ISBN 978-960-56-9796-9 Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974, εκδ. Μεταίχμιο, 2021, ISBN 978-618-03-2742-7 Είναι παντρεμένος με την Θάλεια Καρτάλη και έχει δύο κόρες. "Οι Νέοι Φακέλοι" Αρχειοθετήθηκε 2008-06-10 στο Wayback Machine. Συνέντευξη στο περιοδικό ΑΡΜΕΝΙΚΑ
Ο Αλέξης Παπαχελάς (Αθήνα, Μάρτιος 1961) είναι Έλληνας δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας Η Καθημερινή. Ήταν ο δημιουργός και βασικός παρουσιαστής της ενημερωτικής εκπομπής Οι Νέοι Φάκελοι του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ που αποτελούσε συνέχεια της βραβευμένης εκπομπής Οι Φάκελοι του Mega Channel. Από την τηλεοπτική σεζόν 2009-2010 είχαν προστεθεί στην εκπομπή συνεντεύξεις του με καλεσμένους στο στούντιο, ενώ από την τηλεοπτική σεζόν 2010-2011 η εκπομπή ήταν εβδομαδιαία με σειρά ερευνητικών και ιστορικών ντοκιμαντέρ πάνω σε ελληνικά και διεθνή θέματα. Την τηλεοπτική σεζόν 2016-2017 ήταν ο δημιουργός και βασικός παρουσιαστής της ενημερωτικής εκπομπής του ΣΚΑΪ Ιστορίες. Από την αρχή της συνεργασίας του με τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ μέχρι και σήμερα εμφανίζεται ως πολιτικός και διπλωματικός σχολιαστής στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%82
Άγιοι Ανάργυροι Άρτας
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε μόλις το 1971 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Πέτα ενώ το επόμενο έτος εντάχθηκε στο Δήμο Αρταίων. Οι Άγιοι Ανάργυροι γειτνιάζουν με την Λιμίνη, το Νεοχωράκι, την Αμφιθέα και με την πόλη της Άρτας. Ο οικισμός βρίσκεται επάνω στην Εθνική οδό Αντιρρίου - Ιωαννίνων. Η ποδοσφαιρική ομάδα των Αγίων Αναργύρων είναι ο ΑΟ Αγίων Αναργύρων. Στους Αγίους Αναργύρους βρίσκεται το γήπεδο της ΑΕ Καραϊσκάκης. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Δήμος Αρταίων Περιφερειακή Ενότητα Άρτας
Οι Άγιοι Άνάργυροι είναι οικισμός της δημοτικής κοινότητας Άρτας του Δήμου Αρταίων με 737 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011), και απέχει από την πόλη περίπου 4 χιλιόμετρα. Εκτός από τον ορθόδοξο ναό επ ονόματι του Αγ.Θεράποντα, υπάρχει και αίθουσα Μαρτύρων Ιεχωβά ή Χιλιαστών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
Χειμερινό Ανάκτορο του πρίγκιπα Ευγένιου
Το 1694 και το 1695, ο πρίγκιπας Ευγένιος της Σαβοΐας αγόρασε πολλά παλιά σπίτια στο Himmelpfortgasse στη Βιέννη, συμπεριλαμβανομένου ενός πρώιμου μπαρόκ θεάτρου. Το 1695, ο Γιόχαν Μπέρναντ Φίσερ φον Έρλαχ ενέλαβε το επικερδές έργο να χτίσει ένα παλάτι σε αυτή την τοποθεσία για τον πρίγκιπα. Το 1697, ο Φίσερ φον Έρλαχ άρχισε να κατασκευάζει το παλάτι και μέχρι το 1698, οι ζωγράφοι εργάζονταν ήδη στις τοιχογραφίες της οροφής. Ο διευθυντής κατασκευής του Φίσερ φον Έρλαχ ήταν ο Αντρέα Σιμόνε Καρόβε. Η λιθοδομή έγινε από τον Βιεννέζο τεχνίτη Γιόχαν Τόμας Σιλκ. Η μεγάλη πύλη με τα πλαϊνά ανάγλυφα —ο Ηρακλής που παλεύει με τον γίγαντα Ανταίο στα αριστερά και ο Αινείας που σώζει τον πατέρα του από την πυρπόληση της Τροίας στα δεξιά— κατασκευάστηκε από τον Λορέντσο Ματτιέλι. Κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης φάσης κατασκευής, ολοκληρώθηκε η αξιοσημείωτη σκάλα με τα σκαλιά Kaiserstein και τις μορφές του Άτλαντα. Τα γλυπτά στη σκάλα κατασκευάστηκαν από τον Τζιοβάνι Τζιουλιάνι. Το 1702, το έργο ανατέθηκε στον Γιόχαν Λούκας φον Χίλντεμπραντ. Σε αυτή τη φάση κατασκευής ολοκληρώθηκαν ορισμένες από τις αίθουσες, ιδίως το χρυσό ερμάριο με ελαιογραφίες. Μετά την απόκτηση των ανατολικών ακινήτων, η πρόσοψη επεκτάθηκε το 1708 κατά 12 μέτρα. Η λιθοδομή για αυτό το έργο έγινε από τον τεχνίτη του Kaisersteinbrucher Τζιοβάνι Μπατίστα Πασερίνι και τον Ελίας Χιλ. Το 1710 προστέθηκαν το παρεκκλήσι και μια γκαλερί. Το κεντρικό σημείο του μπλε σαλούν με τις νωπογραφίες του από τον Μαρκαντόνιο Τσιαρίνι χρονολογείται από αυτή την εποχή. Το 1719, το παλάτι διευρύνθηκε με την απόκτηση έκτασης προς τα δυτικά. Η λιθοδομή έγινε από τον Ελίας Χιλ. Ο Λορέντσο Ματιέλι φιλοτέχνησε τα ανάγλυφα της εισόδου και τα σιντριβάνια της αυλής. Μετά τον θάνατο του πρίγκιπα Ευγένιου το 1736, η ανιψιά του Άννα Βικτώρια της Σαβοΐας κληρονόμησε την περιουσία του πρίγκιπα. Μετά τον γάμο της με τον Ιωσήφ της Σαξονίας-Χιλντμπουργκχάουζεν στις 17 Απριλίου 1738 —ήταν στρατιωτικός διοικητής και διαχειριστής της δυναστείας των Αψβούργων— έβγαλε σε δημοπρασία όλα τα ακίνητα του πρίγκιπα Ευγένιου. Το παλάτι αποκτήθηκε από την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία για την αυτοκρατορική αυλή το 1738, μαζί με τα περισσότερα από τα άλλα κτήρια του πρίγκιπα. Το 1752, το παλάτι μετατράπηκε από τον Νικολό Πακάσι σε έδρα διαφόρων κρατικών υπηρεσιών. Το παλάτι στέγασε το Υπουργείο Οικονομικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας από το 1848 έως το 1918 και τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Από το 1919, στο παλάτι στεγάζεται το Υπουργείο Οικονομικών. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Χειμερινό Παλάτι δεν παρέμεινε άθικτο. Την Κυριακή 8 Απριλίου 1945 στις 2:00 μ.μ., κατά τη διάρκεια μιας βομβαρδιστικής επιδρομής από τον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό, μια βόμβα έσπασε τη στέγη του παλατιού και μια άλλη βόμβα εξερράγη στη σοφίτα. Η οροφή του Γάλλου ζωγράφου Λουδοβίκου Ντορινί υπέστη ζημιά, αλλά τελικά αποκαταστάθηκε από ειδικούς της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης. Από το 2007 έως το 2013, το παλάτι υπέστη εκτεταμένες ανακαινίσεις. Στις 18 Οκτωβρίου 2013, τα κύρια δωμάτια του Χειμερινού Ανακτόρου έγιναν προσβάσιμα στο κοινό ως ο νέος εκθεσιακός χώρος του Μπελβεντέρε στο Ίννερε Στατ της Βιέννης. Το Χειμερινό Ανάκτορο έχει μια επίπεδη μπαρόκ πρόσοψη με δώδεκα εσοχές και με τρεις πύλες, καθεμία από τις οποίες έχει διπλά στηρίγματα, που υποστηρίζουν ένα μπαλκόνι και ένα διακοσμημένο κιγκλίδωμα. Στη θέση των τυπικών κιόνων ή πυλώνων, ο Φίσερ φον Έρλαχ σχεδίασε ανάγλυφες παραστάσεις, που απεικονίζουν στρατιωτικές σκηνές από την αρχαία μυθολογία - ο Ηρακλής να πολεμά τον γίγαντα Ανταίο στα αριστερά και ο Αινείας να σώζει τον πατέρα του Αγχίση από το κάψιμο της Τροίας στα δεξιά. Αυτές οι εικόνες από την κλασσική εποχή έχουν σκοπό να επικαλεστούν τα ένδοξα στρατιωτικά επιτεύγματα του πρίγκιπα Ευγένιου. Πάνω από κάθε πύλη υπάρχουν ψηλά παράθυρα, που διακρίνονται από τα άλλα παράθυρα από τα ανάποδα αετώματα τους με τις ένθετες βασιλικές δέλτους. Η πρόσοψη περιλαμβάνει κολοσσιαίους παραστάδες με επίπεδα σύνθετα κιονόκρανα, που εκτείνονται σε όλο το ύψος του κτηρίου μέχρι το γείσο. Το Χειμερινό Παλάτι του Πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας Αρχειοθετήθηκε 2013-10-13 στο Wayback Machine. (Belvedere)
Το Χειμερινό Ανάκτορο του Πρίγκιπα Ευγένιου (γερμανικά: Winterpalais Prinz Eugen‎), γνωστό και ως Παλάτι της Πόλης (γερμανικά: Stadtpalais‎), είναι παλάτι σε μπαρόκ στυλ στην περιοχή Ίννερε Στατ της Βιέννης, στην Αυστρία. Βρίσκεται σε ένα στενό δρόμο στο Himmelpfortgasse 8. Το παλάτι χρησιμοποιήθηκε ως η χειμερινή κατοικία του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας, ο οποίος περνούσε τα καλοκαίρια του στο Μπελβεντέρε. Το Χειμερινό Ανάκτορο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον Γιόχαν Μπέρναντ Φίσερ φον Έρλαχ από το 1695 έως το 1700 και από τον Γιόχαν Λούκας φον Χίλντεμπραντ από το 1702 έως το 1724 ακολουθώντας τα σχέδια του προκατόχου του. Το παλάτι αποκτήθηκε μέσω δημοπρασίας από την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία για την αυτοκρατορική αυλή το 1738, μαζί με τα περισσότερα από τα άλλα κτήρια του πρίγκιπα. Το 1752, το παλάτι μετατράπηκε από τον Νικολό Πακάσι σε έδρα διαφόρων κρατικών υπηρεσιών. Το παλάτι στέγασε το Υπουργείο Οικονομικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας από το 1848 έως το 1918 και τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Από το 1919, στο παλάτι στεγάζεται το Υπουργείο Οικονομικών. Από το 2007 έως το 2013, το παλάτι ανακαινίστηκε εκτενώς. Το Χειμερινό Παλάτι του Πρίγκιπα Ευγένιου θεωρείται «ένα από τα πιο θαυμάσια μπαρόκ οικοδομήματα στη Βιέννη».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1_%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%85
Φραγκίσκη του Αλανσόν
Ήταν η πρώτη κόρη του Ρενέ δούκα του Αλανσόν και της Μαργαρίτας από τον Οίκο της Λωρραίνης, κόρης του Φρειδερίκου Β΄ κόμη του Βωντεμόν. Μεγαλύτερος αδελφός της ήταν ο Κάρολος Δ΄ δούκας του Αλανσόν.Η αδελφή και διάδοχος του Καρόλου Δ΄ αποκλείστηκε από την κληρονομιά της από τη νύφη της,τη Μαργαρίτα του Ανγκουλέμ, αδελφή του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας. Ο γιος της Αντώνιος, όμως, προχώρησε και νυμφεύτηκε την Ιωάννα Γ΄ της Ναβάρρας, γεννημένη από τον δεύτερο γάμο της Μαργαρίτας με τον Ερρίκο Β΄ της Ναβάρρας. Παντρεύτηκε πρώτα το 1505 τον Φραγκίσκο Β΄ του Λονγκεβίλ και είχε τέκνο: Ρενέα 1508-1515, απεβ. 8 ετών.Στις 18 Μαΐου 1513, η Φραγκίσκη παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Κάρολο των Βουρβόνων δούκα του Βαντόμ. Έκαναν 13 παιδιά: Μαρία 1515-1538, απεβ. 23 ετών. Μαργαρίτα 1516-1589, παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Α΄ των Λα Μαρκ δούκα της Κλέβης. Αντώνιος 1518-1562, δούκας του Βαντόμ. Φραγκίσκος 1519-1546, κόμης του Ανγκιάν. Μανταλένα 1521-1561, ηγουμένη του αββαείου του Σαιν-Κρουά στο Πουατιέ. Κάρολος 1523-1590, αρχιεπίσκοπος του Ρουέν. Αικατερίνη 1525-1594, ηγουμένη του Σουασόν. Ρενέα/Ειρήνη 1527-1583, ηγουμένη του Σελ. Ιωάννης 1528-1557, κόμης του Σουασσόν & Ανγκιάν. Λουδοβίκος Α΄ 1530-1569, πρίγκιπας του Κονντέ. Ελεονώρα 1532-1611, ηγουμένη στο αββαείο του Φοντεβρώ. Λουδοβίκος απεβ. 3 ετών, Λουδοβίκος απεβ. 2 ετών.
Η Φραγκίσκη του Αλανσόν (Françoise d' Alençon, 1490 - 14 Σεπτεμβρίου 1550) γεννήθηκε ως κόρη του δούκα του Αλανσόν και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Βαντόμ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%83%CF%8C%CE%BD
Λάνσελοτ Μπλοντέελ
Triptych with the Saints Cosmas and Damian, Μπρυζ, Sint-Jacobskerk (1523) Triptych with the History of the Holy Cross, Φυρν, Niklasskerk The Seven Joys of Our Lady, Τουρναί, cathédrale Notre-Dame (πιθανόν σε συνεργασία με τον Πήτερ Πάουρμπους) Martyrdom of a Saint, Νέα Υόρκη, ιδιωτική συλλογή (1548 ή 1558) Calvary, Νάντη, Μουσείο Καλών Τεχνών Virgin and Child with Saint Luke and Saint Eligius, Μπρυζ, Sint-Salvatorskathedraal (1545) Saint Luke painting the Virgin, Μπρυζ, Groeningemuseum (1545) The Good Samaritan, Μπρυζ, Sint-Janshospitaal Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων W.H.J. Weale, 'Lancelot Blondeel', The Burlington Magazine 14 (1908), p. 96-101 en 160-166 W.H.J. Weale, 'Lancelot Blondeel, Pictor Brugensis Praestantissimus', The Burlington Magazine 18 (1911), p. 297 (recensie) J. Duverger, E. Roobaert, 'Lancelot Blondeel (1498-1561). Zijn rol en betekenis', Gentse bijdragen tot de kunstgeschiedenis en de oudheidkunde 18 (1959-'60), p. 95-105 K.G. Bon, 'Lancelot Blondeel as a designer for sculpture and textiles', Hafnia. Copenhagen papers in the history of art nr. 4, 1976, p. 113-123 B.C. van den Boogert, 'De triomfen van de keizer. De verheerlijking van Karel V en de toepassing van antieke motieven in de Nederlandse kunst', in: B.C. van den Boogert, J. Kerkhoff e.a., cat.tent. Maria van Hongarije. *Koningin tussen keizers en kunstenaars, 1505-1558, Utrecht (Museum Catharijneconvent) / 's-Hertogenbosch (Noordbrabants Museum) 1993, p. 220-268 'Bijzondere aanwinst voor het groeningemuseum. Lanceloot Blondeel, "De dood van Generaal Crassus", midden 16de eeuw', Brugge Stedelijke en Museumvrienden Bulletin 20 (2000), nr. 2, p. 16 L. Jansen, 'Lanceloot Blondeel en de Generale Reglen de architecturen van Pieter Coecke van Aelst', Desipientia 9 (2002), nr. 1, p. 36-41 Witting, Felix (1917). Lancelot Blomdeel. Strassbourg: J. H. E. Heitz (Heitz & Mündel). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Lanceloot Blondeel στο Wikimedia Commons
Ο Λάνσελοτ Μπλοντέελ (Lancelot Blondeel, επίσης και Lanceloot, 1498 – 4 Μαρτίου 1561), ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, αρχιτέκτονας, τοπογράφος και χαρτογράφος. Ο Μπλοντέελ γεννήθηκε στο Ποπερίνγκε (Poperinge) αλλά καθιερώθηκε ως καλλιτέχνης στη Μπρυζ. Έγινε μέλος της Συντεχνίας των ζωγράφων το 1519. Κατά κύριο λόγο ζωγράφιζε, ύστερα από ανάθεση, θρησκευτικά έργα για τις τοπικές εκκλησίες. Το 1550 στους Μπλοντέελ και Γιαν φαν Σκόρελ ανατέθηκε η αποκατάσταση του έργου του Γιαν βαν Άικ Πολύπτυχο της Γάνδης.Το 1540 κατασκεύασε δύο αψίδες θριάμβου, που του ανέθεσε ο Κάρολος Ε΄ βασισμένους σε ρομανικό ρυθμό. Σχεδίασε, επίσης, ένα κανάλι που συνέδεε τη Μπρυζ με τη θάλασσα, ένα έργο το οποίο προώθησε πολύ σημαντικά το εμπόριο της πόλης. Είναι γνωστό ότι είχε μια θυγατέρα, ονόματι Άννα, η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον μαθητή του Πήτερ Πάουρμπους (Pieter Pourbus). Ο Μπλοντέελ απεβίωσε στη Μπρυζ στις 4 Μαρτίου 1561.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B5%CE%BB
Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή
Από το 1517 και για τετρακόσια χρόνια η περιοχή της Παλαιστίνης ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά το δέκατο ένατο αιώνα, σε διάφορες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούσαν άλλοι λαοί, υπήρξε άνοδος των διαφόρων εθνικισμών. Έτσι και η Παλαιστίνη γνώρισε την άνοδο του αραβικού εθνικισμού που οδήγησε στην επανάσταση των Αράβων εναντίον των Οθωμανών (Ιούνιος 1916-Οκτώβριος 1918). Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή της Παλαιστίνης η Βρετανία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχε ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων. Θέλοντας λοιπόν η Βρετανία να πάρει με το μέρος της τους Άραβες, υποστήριξε την ανεξαρτησία των Αράβων στην περιοχή, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή της Αιγύπτου Χένρι Μακ Μάχον (Henry McMahon) και του Σαρίφη της Μέκκας, Χουσεϊν Μπιν Αλί (Hussein bin Ali). Από τον Ιανουάριο του 1915 μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1918 έλαβε χώρα στη χερσόνησο του Σινά και στην Παλαιστίνη η ομώνυμη εκστρατεία, που έληξε με νίκη των βρετανικών δυνάμεων ενάντια στα οθωμανικά και γερμανικά στρατεύματα και κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Βρετανούς. Μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Βρετανούς την εξουσία άσκησε για περίπου ενάμιση χρόνο η Διοίκηση Κατεχόμενων Εχθρικών Εδαφών (Occupied Enemy Territory Administration). Τον Ιούλιο του 1920 η στρατιωτική διοίκηση αντικαταστάθηκε από πολιτική διοίκηση με επικεφαλής τον Ύπατο Αρμοστή για την Παλαιστίνη (High Commissioner). Πρώτος Ύπατος Αρμοστής στην Παλαιστίνη ήταν ο Χέρμπερτ Σάμουελ (Herbert Samuel). Στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919 αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η Συρία, ο Λίβανος, η Παλαιστίνη και το Ιράκ, που πριν τον πόλεμο ήταν επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να αποτελέσουν μια ενότητα που θα διοικούνταν με το σύστημα της εντολής και την επόμενη χρονιά στη Διάσκεψη του Σαν Ρέμο η Παλαιστίνη και το Ιράκ πέρασαν στη βρετανική εντολή. Στις 24 Ιουλίου του 1922 η Βρετανική Εντολή επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών, έχοντας ενσωματώσει στο άρθρο 2 τη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Ως Διακήρυξη Μπάλφουρ (Νοέμβριος 1917) είναι γνωστή μια επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ προς τον Λάιονελ Ουόλτερ Ρότσιλντ, στην οποία ο Βρετανός υπουργός δήλωνε ότι η κυβέρνηση της χώρας του υποστήριζε τη δημιουργία στην Παλαιστίνη μιας εθνικής πατρίδας για τον εβραϊκό λαό, χωρίς να βλάπτονται τα δικαιώματα των άλλων κοινοτήτων που ζούσαν στην Παλαιστίνη.
Η Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης (αγγλικά: British Mandate of Palestine) ήταν μια γεωπολιτική οντότητα που δημιουργήθηκε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δημιουργήθηκε το 1920 και τερματίστηκε το 1948 με την ίδρυση του Ισραήλ. Ακολούθησε ο Αραβο-ισραηλινός πόλεμος 1948.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%85%CF%80%CF%8C_%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE
Γενικές εκλογές στην Ουγκάντα 2021
Η εκλογή του Προέδρου γίνεται σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ουγκάντα, με δημοκρατικές άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία, για πενταετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι πλειοψηφικό δύο γύρων. Ο υποψήφιος που θα εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία (πάνω από 50% των ψήφων) ανακηρύσσεται νικητής. Αν στον πρώτο γύρο δεν αναδειχθεί κανένας νικητής τότε διεξάγεται δεύτερος γύρος στον οποίο συμμετέχουν οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι του πρώτου. Δικαίωμα υποψηφιότητας έχουν όλοι οι πολίτες της Ουγκάντα ηλικίας 35-75 ετών, υπό την προϋπόθεση να έχουν γεννηθεί στη χώρα, να έχουν μία βασική μόρφωση και να μην έχουν αποστερηθεί το δικαίωμα λόγω δικαστικής απόφασης ή ιατρικής διάγνωσης. Από το 2005 η θητεία του Προέδρου είναι ανανεώσιμη άνευ ορίων, δηλαδή ένα άτομο μπορεί να διατελέσει όσες θητείες θέλει. Στις τρέχουσες εκλογές θα εκλεγούν 529 μέλη για το Κοινοβούλιο. Από αυτά: ένας αριθμός μελών (στις προηγούμενες εκλογές ήταν 295) θα εκλεγούν άμεσα με πλειοψηφικό σύστημα από μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. ένας αριθμός εδρών (στις προηγούμενες εκλογές ήταν 124) προορίζονται για γυναίκες που θα εκλεγούν άμεσα με πλειοψηφικό σύστημα από εκλογικές περιφέρειες που αντιστοιχούν στους δήμους της χώρας. Μία γυναίκα θα εκλεγεί ανά δήμο. ένας αριθμός εδρών (στις προηγούμενες εκλογές ήταν 25) προορίζονται για εκπροσώπους του στρατού (10 μέλη), της νεολαίας (5 μέλη), των εργαζομένων (5 μέλη), των Α.Μ.Ε.Α. (5 μέλη). ο Αντιπρόεδρος και τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου είναι αυτεπάγγελτα μέλη του κοινοβουλίου χωρίς δικαίωμα ψήφου (στις προηγούμενες εκλογές ήταν 13).Η προσέλευση στην ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική. Δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι πολίτες ηλικίας άνω των 18 ετών, υπό την προϋπόθεση να μην έχουν αποστερηθεί το δικαίωμα λόγω δικαστικής απόφασης ή ιατρικής διάγνωσης. Στις εκλογές συμμετέχουν 11 υποψήφιοι, από τους οποίους ο ένας είναι γυναίκα. Ο Πρόεδρος Γιουέρι Μουσεβένι ανέβηκε στην εξουσία το 1986 και επιδιώκει να παραμείνει εκεί για τουλάχιστον 40 χρόνια. Οι υποστηρικτές του τον επαινούν για την πολιτική του στον τομέα υγείας, και την ειρήνη και ευημερία που έφερε στη χώρα ενώ η αντιπολίτευση τον χαρακτηρίζει ως άλλον έναν απολυταρχικό δικτάτορα. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ουγκάντα δικαίωμα υποψηφιότητας έχουν οι πολίτες ηλικίας 35-75 ετών, και ο 76χρονος Μουσεβένι θα έπρεπε να αποσυρθεί, αλλά αντί αυτού πέρασε ένα νόμο για να παρατείνει τη διάρκεια της θητείας του και να του επιτραπεί να συμμετάσχει στην εκλογή για άλλη μια φορά. Στην προεκλογική του εκστρατεία εμφανίζεται με το καπέλο που είναι σύμβολο ευημερίας. Είναι ένα αστέρι της ποπ μουσικής. Το πλήρες όνομα του Μπόμπι Γουάιν είναι Ρόμπερτ Κιαγκουλάνιι Σεντάμου. Είναι βραβευμένος τραγουδιστής, μουσικός καλλιτέχνης, ηθοποιός και επιχειρηματίας. Από το 2017 είναι βουλευτής και ασχολείται με την πολιτική. Το 2020 έγινε αρχηγός του κόμματος Πλατφόρμα Εθνικής Ενότητας. Με την συμμετοχή του στην εκλογή θέλει να εκδιωχθεί ένας δικτάτορας που απειλεί την «σταθερότητα και ανεξαρτησία της Ουγκάντα». Ο Γουάιν είναι ακτιβιστής που έχει συλληφθεί πολλές φορές, και για τους επικριτές του είναι ο «πρόεδρος των γκέτο». Φρεντ Μβεσίγκε: Είναι 38χρονος ιερέας και ανεξάρτητος πολιτικός. Η εκστρατεία του έχει θέμα «Εποχή της Αγάπης». Χένρι Τουμουκούντε: Το 1995-2005 ήταν εκπρόσωπος του στρατού στο κοινοβούλιο και το 2016-2018 ήταν Υπουργός Εθνικής Ασφαλείας. Το σύμβολό του στις εκλογές είναι το ρολόι. Μουγκίσα Μούντου: Το 1989-1998 ήταν ανώτατος διοικητής του στρατού. Όταν ο Στρατός Εθνικής Αντίστασης μετονομάστηκε σε Λαϊκές Δυνάμεις Αμύνης της Ουγκάντα ο Μουγκίσα έγινε ο πρώτος διοικητής τους. Έχει απορρίψει δύο φορές τη θέση του Υπουργού στην κυβέρνηση του Μουσεβένι επειδή δεν συμβαδίζουν από πολιτική άποψη. Από το 2019 είναι ιδρυτής και αρχηγός της Συμμαχίας Εθνικής Μεταρρύθμισης. Το σύμβολό του στις εκλογές είναι η λάμπα, και συνθήματα της εκστρατείας του: «Αλλαγή που μπορείς να εμπιστευτείς» και «Ο Λαός Πρώτα». Νόρμπερτ Μάο: ο 53χρονος είναι αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος από το 2010. Πάτρικ Όμποϊ Αμούριατ: είναι ο αρχηγός του κόμματος Φόρουμ Δημοκρατικής Αλλαγής. Το σύμβολό του στις εκλογές είναι το κλειδί και σύνθημα της εκστρατείας του: «Κρατάτε το κλειδί για να χτίσουμε τη νέα Ουγκάντα». Τζόσεφ Καμπουλέτα: ο 48χρονος είναι ανεξάρτητος πολιτικός. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος αθλητικών, ιερέας. μηχανικός και συγγραφέας. Είναι αρχηγός του κινήματος ΡΟΚ: Επανακτήστε τη Χώρα και Οικογένειά Μας. Το σύμβολό του στις εκλογές είναι η καρέκλα και ζητά «Οικονομική Απελευθέρωση της Ουγκάντα». Νάνσι Καλέμπε: είναι ανεξάρτητη πολιτικός. Έχει εμπειρία 20 χρόνων απασχόλησης σε εταιρείες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, ασχολείται με θρησκευτικά θέματα και σήμερα είναι συντονίστρια σε μία ομάδα αντιμετώπισης του κορονοϊού. Τζον Κατούμπα: ο 24χρονος είναι ο νεαρότερος σε ηλικία υποψήφιος Πρόεδρος στην ιστορία της Ουγκάντα. Συμμετέχει στην εκλογή ως ανεξάρτητος πολιτικός. Κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τίτλο «Η Ανείπωτη Ιστορία του Τζον Κατούμπα». Μαγιαμπάλα Γουίλι: είναι ανεξάρτητος πολιτικός. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοινώθηκε ότι δεν θα στείλουν ομάδες διεθνών παρατηρητών σε αυτές τις εκλογές επειδή οι προηγούμενες αποστολές αγνοήθηκαν και αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία. Οι προτάσεις τους δεν λήφθηκαν υπόψη και από τη διεξαγωγή λείπει η υπευθυνότητα και η διαφάνεια. Η Αφρικανική Ένωση ήταν η μοναδική μεγάλη διεθνής οργάνωση που απέστειλε ομάδα παρατηρητών για τις εκλογές. Γενικά αποτελέσματα Αναλυτικά αποτελέσματα Κένυα: Ο Πρόεδρος Ουχούρου Κενυάτα συνεχάρη τον Μουσέβενι για την επανεκλογή του. Τανζανία: Ο Πρόεδρος Τζον Μαγκουφούλι απέστειλε μήνυμα με συγχαρητήρια στον Μουσέβενι και στον λαό της Ουγκάντας. Σουδάν: Ο ηγέτης Αμπντέλ Φατάχ Αλ Μπουρχάν συνεχάρη τον Μουσέβενι για την επανεκλογή του.
Στις 14 Ιανουαρίου 2021 διεξήχθησαν γενικές εκλογές στην Ουγκάντα, για να εκλεγούν ο Πρόεδρος και τα μέλη του Κοινοβουλίου.Οι κάλπες άνοιξαν στις 7 το πρωί για τους 18,1 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ψηφοφόρους της χώρας που κλήθηκαν να ψηφίσουν έναν από τους 11 υποψήφιους Πρόεδρος. Ο Πρόεδρος Γιουέρι Μουσέβενι, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία το 1986 και έχει διατελέσει 5 θητείες ως Πρόεδρος, διεκδίκησε την επανεκλογή του και επανεξελέγη με το 58,64% των ψήφων. Δεύτερος ήρθε ο Μπόμπι Γουάιν με το 34,83% των ψήφων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_2021
NGC 838
Δεδομένα για το NGC 838 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 838 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 838 στο Wikimedia Commons
Ο NGC 838 είναι φακοειδής γαλαξίας χωρίς κεντρική «ράβδο» ο οποίος απέχει περίπου 170 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό Κήτος. Ανήκει στο «Hickson Compact Group 16».
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_838
Μαρούσι
Η αρχαιοτέρα ονομασία της περιοχής που συναντάται σε κείμενα του Πλουτάρχου και λοιπών αρχαίων και νεοτέρων ιστορικών είναι "Άθμονον". Σε νεότερα κείμενα δε, εμφανίζεται και ως "Αθμόνη".Η σύγχρονη ονομασία Μαρούσι εμφανίζεται στην καθαρεύουσα ως Αμαρούσιον, όρος που προέρχεται από το επίθετο Αμαρυσία. Το επίθετο αυτό αναφέρεται στη λατρευθείσα θεά του κυνηγιού Αρτέμιδα και δηλώνει την προέλευση της λατρείας από την Αμάρυνθο της Εύβοιας (Αρτέμιδα η Αμαρυνθία > η Αμαρυσία), η οποία μεταφέρθηκε και στο Άθμονον της αρχαιότητας. Μάλιστα, ο πρώτος δήμος που ιδρύεται το 1836 με έδρα το Μαρούσι αποκαλείται "Δήμος Αμαρυσίων" (κατά το Δήμος Αθηναίων, αργότερα Δήμος Χαλανδραίων κ.ο.κ.). Η ιστορία του Αμαρουσίου χάνεται στους μύθους της αρχαίας Ελλάδος, όπου γίνονται πλείστες αναφορές στο αρχαίο Άθμονον, περιοχή που ταυτίζεται γεωγραφικά με τη σύγχρονη πόλη. Οι Αθμονείς είχαν οικοδομήσει ένα ιερό αφιερωμένο στην Αφροδίτη Ουρανία, προστάτιδα του πλατωνικού έρωτα. Το ιερό το είχε ιδρύσει ο Πορφυρίων, αρχαίος μυθικός βασιλιάς των Αθηνών πολλές χιλιετίες προ Χριστού.Ένας από τους δώδεκα δήμους που ίδρυσε γύρω στο 3.000 π.Χ. ο Κέκροπας, ήταν το Άθμονον, με σκοπό να προστατεύσει την Αθήνα από τις επιδρομές των βαρβάρων. Οι κάτοικοί του ήταν φιλήσυχοι και εργατικοί, με μεγάλη παράδοση στην παραγωγή λαδιού και κρασιού. Μάλιστα, ο Αριστοφάνης στο έργο του Ειρήνη επαινεί τους Αθμονείς λέγοντας, αναφερόμενος στον Τρυγαίο, πως " προτιμούσε να ασχολείται με τα αμπέλια και τις ελιές του, παρά να συκοφαντεί και να μηχανορραφεί". Παρόμοιες αναφορές γίνονται και στις Όρνιθες με τον Πεισθέταιρο να αγωνίζεται μαζί με τον φίλο του Ευελπίδη να απαλλάξει την Αθήνα από τους δημαγωγούς. Επιγραφή δε που ανεκαλύφθη σε χριστιανικό ναό έφερε το όνομα "ΠΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΕΙΣΘΕΤΑΙΡΟΣ ΑΘΜΟΝΕΥΣ". Επρόκειτο για ένα δήμο που διατηρούσε στενούς δεσμούς και με άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού. Σύντομα εισήχθη από την Αμάρυνθο η λατρεία της Αρτέμιδος, θεάς του κυνηγιού τον 7ος αιώνας π.Χ.. Οι κάτοικοί του μάλιστα είχαν ιδρύσει ιερό, μπροστά στο οποίο διοργάνωναν κάθε χρόνο τα "Αμαρύσια", περιφερειακούς Ολυμπιακούς Αγώνες προς τιμήν της Αμαρυσίας Αρτέμιδος, όπως αποκαλείτο. Κάθε χρόνο την άνοιξη συγκεντρώνονταν στην πεδιάδα των Αθμονέων αθλητές από ολόκληρη την Ελλάδα για να συναγωνιστούν, να χορέψουν, να διασκεδάσουν και να επιδοθούν σε αγώνες οινοποσίας. Κατά τη διάρκεια δε των αγώνων επιβραβεύονταν με χρυσά στεφάνια οι άρχοντες που είχαν εκτελέσει τα καθήκοντά τους επιτυχώς. Γύρω στον 6ο αιώνα π.Χ. και μετά τον θάνατο του τυράννου Πεισιστράτου, ο μεγάλος νομοθέτης Κλεισθένης στην προσπάθειά του να εδραιώσει την ισηγορία και την ισονομία χώρισε την αττική γη στο άστυ, τη μεσόγαια και την παράλια χώρα. Κατάργησε τις φυλές και ίδρυσε δέκα τεχνητές, κατανέμοντας ισάριθμα τον πληθυσμό τους σε δήμους και από τις τρεις περιοχές. Κάθε δήμος έστελνε δε εκπροσώπους κάθε χρόνο στην αθηναϊκή βουλή. Το Άθμονον τοποθετείτο στη μεσόγαια χώρα και ανήκε στην Κεκροπίδα φυλή που τιμούσε με το όνομά της τον βασιλιά Κέκροπα. Το 358 π.Χ., πρώτος πρόεδρος της αθηναϊκής βουλής ήταν ο Χαρίνος ο Αθμονεύς, ο οποίος αγωνίστηκε να στρέψει τις ελληνικές πόλεις σε ομόνοια και τη συμμαχία με την Αθήνα. Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η Αθήνα κατελήφθη από τους Ρωμαίους και το Άθμονο λεηλατήθηκε από τους κατακτητές. Έργα πνοής όμως πραγματοποίησε ο αυτοκράτορας Αδριανός, ο οποίος κατασκεύασε το περίφημο υδραγωγείο, με αγωγούς που περνούσαν κάτω από τον δήμο προς την Αθήνα. Μεγάλο και το ενδιαφέρον του Ηρώδη του Αττικού που μετακίνησε το ιερό της Αρτέμιδος σε ύψωμα. Στα βυζαντινά χρόνια το Άθμονο εξακολουθεί να κατοικείται, καθώς ανασκαφές ανέδειξαν νεκροταφείο στον Ναό του Αγίου Γεωργίου που έχει χαρακτηρισθεί "προέχον βυζαντινό μνημείο". Με την επικράτηση του χριστιανισμού εγκαθίσταται πληθώρα ναών που αποτελούν σπάνια κειμήλια στην ευρύτερη περιοχή. Ορισμένα από αυτά είναι ο Ναός της Παναγιάς της Νερατζιώτισσας στα ερείπια του ιερού της Αρτέμιδος, του Αγίου Ιωάννου του Πέλικα, στη θέση του νέου ιερού, η Παναγιά η Μαρμαριώτισσα, οι Άγιοι Ασώματοι Ταξιάρχες και πολλοί άλλοι. Η πόλη είχε επικρατήσει να αποκαλείται Αμαρύσιον από την Αμαρυσία Αρτέμιδα. Κατά την τουρκοκρατία εγκαταστάθηκε ο Τούρκος Μπέης Αλή Μπαμπάς, ο οποίος κατέλαβε εκτάσεις της περιοχής και τις μεταβίβασε σε Οθωμανούς ευγενείς, τους οποίους γοήτευσε ο εύφορος αυτός τόπος με το υγιές κλίμα και τα πλούσια νερά. Οι περισσότεροι Μαρουσιώτες εργάζονταν στα κτήματα των αρχόντων, ενώ πολλοί μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές της Ελλάδος, όπως στην Κόρινθο, το Άργος, την Αρκαδία, την Εύβοια, τις Κυκλάδες. Η συμμετοχή των Μαρουσιωτών στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 εκφράστηκε χαρακτηριστικά με τη συνεισφορά τους σε διάφορες κρίσιμες φάσεις του Αγώνα στην Αττική, όπως π.χ. κατά την Πολιορκία της Ακρόπολης από τους Τούρκους το 1826. Μαρουσιώτες στον Αγώνα Όλο το χωριό του Μαρουσιού της εποχής εκείνης πήρε τα όπλα στον αγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Ονόματα οικογενειών που έλαβαν μέρος περιλαμβάνουν τους: Αδάμη, Αλεπού, Βάση, Βιλιώτη, Γαρδέλη, Δέγγλερη, Δούση, Καλατζή, Καπνόριζα, Καρβέλα, Κερασιώτη, Κοροβέση, Κορωπιώτη, Κουντουμάδη, Κουσουρή, Κοτζιά, Κώτου, Λέκκα, Λίτσα, Λογοθέτη, Λούη, ΜπαΪραχτάρη, Μαργέτη, Μάρκου, Μασούρη, Μόσχα, Μοστρού, Ξενάκη, Πάλλη, Παναταγή, Παπαγιάννη, Παπαδημητρίου, Πέππα, Πετρούτσου, Πουλημένου, Πρέσσα, Σεραφίμη, Σούγκρα, Τρακάδα, Τριανταφύλλη, Τούντα, ΧαΪμαντά, Χασσιώτη. Αξίζει να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά σε μια γυναικεία φυσιογνωμία του Μαρουσίου στα χρόνια της Επανάστασης, την Όρσα Πετρούτσου. Βρέθηκε φυλακισμένη των Τούρκων στην Ακρόπολη, μέχρι που την κατέλαβαν οι Έλληνες το 1822. Στη συνέχεια πολέμησε δείχνοντας τέτοια γενναιότητα, έτσι ώστε τιμήθηκε αργότερα, αν και γυναίκα, με τον βαθμό του Υπαξιωματικού Α' Τάξεως. Η στρατολόγηση και οι επικεφαλής Ο Δήμος Αντωνίου ορίστηκε με πρόταση του Μελέτη Βασιλείου και με τη συγκατάθεση του Μητροπολίτου Αθηνών Διονυσίου ως γενικός αρχηγός. Κατέβηκε στην Αθήνα και συγκέντρωσε σώμα 1.200 ανδρών, που αποτελούνταν από Μαρουσιώτες, Χασιώτες, Μενιδιάτες, Σαλαμινίους, και Χαλανδριώτες. Επικεφαλής των Μαρουσιωτών αγωνιστών ήταν ο Γιωργάκης Πέππας, ο οποίος είχε υπό τις οδηγίες του 50 άνδρες και με αυτούς πολέμησε σε όλες τις μάχες στην Αττική καθώς και ο Σπύρος Λέκκας ως μπουλουξής (=αρχηγός 50 ανδρών) και ο αδερφός του Γιωργάκης Λέκκας. Έτσι οι χωρικοί του Αμαρουσίου συμμετείχαν στον επαναστατικό αγώνα με τρία μικρά σώματα, στα οποία περιλαμβάνονταν και στρατιώτες από άλλα μέρη. Πρώτη πολιορκία της Ακρόπολης (Β΄ φάση) Μετά την προηγούμενη νίκη τους οι Έλληνες μπήκαν ανενόχλητοι στη Αθήνα και άρχισαν την πολιορκία του Κάστρου στις 3 Νοεμβρίου 1821. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και Μαρουσιώτες αγωνιστές, οι αρχηγοί των οποίων ήταν οι αδελφοί Γιωργάκης και Μήτρος Λέκκας. Η μάχη έληξε στις 9 Ιουνίου του 1822 με τη συνθήκη παράδοσης, την οποία υπέγραψε ο μητροπολίτης Αθηνών Διονύσιος και οι Μαρουσιώτες προύχοντες Θωμάς Λογοθέτης-Χωματιανός και Νεόφυτος Πεντελιώτης (Δέγγλερης), καθώς και ο οπλαρχηγός Γιωργάκης Λέκκας. Η συνθήκη ανάγκαζε τους Τούρκους να παραδώσουν τα όπλα και τη μισή τους περιουσία στους Έλληνες και να αναχωρήσουν μόνο με τον αναγκαίο ρουχισμό. Μάχη στο Χαϊδάρι Στη Μάχη του Χαϊδαρίου (1826), το σώμα των Μαρουσιωτών αγωνιστών είχε ενσωματωθεί στις δυνάμεις του στρατηγού Ευμορφόπουλου. Με διαταγή του αρχιστράτηγου Γ. Καραϊσκάκη, ο Ευμορφόπουλος και ο Γιωργάκης Λέκκας έσπευσαν να ενισχύσουν τη φρουρά της Ακρόπολης. Το υπόλοιπο τμήμα με τον Μήτρο Λέκκα και τους Πάλληδες, ύστερα από εντολή του Καραϊσκάκη, δουλεύοντας όλη τη νύχτα, έφτιαξαν οχυρώματα ανάμεσα στο Χαϊδάρι και στον Ελαιώνα, προκειμένου να εμποδίσουν τις δυνάμεις του Κιουταχή που κατευθύνονταν προς την Ελευσίνα. Το άλλο πρωί ο Κιουταχής βγήκε από τον Ελαιώνα και άρχισε την επίθεση κατά των οχυρωμένων Ελλήνων. Χάρη στη στρατηγική του Καραϊσκάκη, να αρχίσουν οι Έλληνες να πυροβολούν μόνο όταν αυτός δώσει εντολή, όχι μόνο πανικόβαλε τους Τούρκους. Ο Κιουταχής αναγκάστηκε να αλλάξει σχέδιο και έτσι ακολούθησε μια φονική σύγκρουση. Ανάμεσα στους Έλληνες που έπεσαν στην αιματηρή μάχη του Χαϊδαρίου ήταν και οι Μαρουσιώτες αγωνιστές Γιάννης και Σωτήρης Πάλλης. Δεύτερη πολιορκία της Ακρόπολης Αμέσως μετά τη μάχη του Χαϊδαρίου, στις 3 Αυγούστου 1826 ο Κιουταχής στένευε μέρα με τη μέρα τον κλοιό γύρω από την Αθήνα, με συνέπεια όλα τα γυναικόπαιδα να καταφύγουν στο κάστρο. Η κατάσταση που επικρατούσε στο εσωτερικό του γινόταν όλο και πιο ασφυκτική. Για αυτό τον λόγο πολλοί ήταν οι Μαρουσιώτες που έσπευσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην υπεράσπιση της Ακρόπολης από την πολιορκία του Κιουταχή (1826). Αφού κατάφεραν με αρχηγό τον Μήτρο Λίτζα να διαπεράσουν τις εχθρικές γραμμές, πρόσφεραν ρουχισμό και τρόφιμα στους πολιορκημένους. Αυτή η πολιορκία είχε αποτέλεσμα πολλοί Μαρουσιώτες αγωνιστές να χάσουν τη ζωή τους ή να τραυματιστούν σοβαρά. Η πολιορκία έληξε με την ήττα των Ελλήνων στις 25 Μαΐου 1827 και οι ίδιοι κατέφυγαν στα νησιά της Αίγινας, της Σαλαμίνας και του Πόρου. Στα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη εξυμνούνται οι Μαρουσιώτες για το δυναμικό "παρόν" που έδωσαν για την απελευθέρωση της Αθήνας από τον τουρκικό ζυγό, αλλά και τον αγώνα τους για να διασωθεί η Ακρόπολη από την πολιορκία του Κιουταχή.Μετά την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους και την ανάδειξη των Αθηνών σε νέα πρωτεύουσα, ιδρύθηκε για πρώτη φορά ο Δήμος Αμαρυσίων Αττικής με τους οικισμούς του Αμαρουσίου με 360 κατοίκους, το Χαλάνδρι με 127 κατοίκους, την Καλογρέζα με 8 κατοίκους, την Πεντέλη με 6 κατοίκους, τον Γέρακα με 2 κατοίκους, τον Καρυτό με 21 κατοίκους, το Μπραχάμι με 7 κατοίκους και την Κηφισιά με 181 κατοίκους. Πρώτος δήμαρχος εκλέγεται ο Δημήτριος Μόσχας το 1836. Η περιοχή μπορούσε πλέον να αναπτυχθεί ομαλά και οι κάτοικοι να διάγουν ένα φιλήσυχο και δημιουργικό βίο. Ανθοστόλιστες αυλές, πλούσιοι αμπελώνες, ελαιώνες και όμορφες αρχοντικές κατοικίες συμπληρώνουν το παραδείσιο τοπίο του Αμαρουσίου. Οι κάτοικοι ασχολούνται με αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, ενώ σύντομα στην περιοχή εγκαθίστανται πολλοί αγγειοπλάστες από τη Σίφνο, που διδάσκουν την τέχνη τους στους ντόπιους και πωλούν κανάτια στην Αθήνα και τον Πειραιά. Εγκαθίστανται επίσης πολλοί Καρπάθιοι που δουλεύουν κυρίως στα λατομεία μαρμάρου (νταμάρια) της Πεντέλης. Το 1860 ανεγείρεται το πρώτο δημοτικό σχολείο του Αμαρουσίου, καθώς και παρθεναγωγείο για τα κορίτσια. Το 1874 ανεγείρεται και ο μητροπολιτικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος τον Δεκαπενταύγουστο προσελκύει χιλιάδες προσκυνητών από ολόκληρη την Ελλάδα. Το 1885 καταφθάνει στην περιοχή το περιβόητο "Θηρίο", ατμοκίνητο τρένο που ξεκινούσε από τον Πειραιά, περνούσε από την Αθήνα και διερχόταν από το Μαρούσι προς το άλσος της Κηφισιάς. Η πόλη ζωντάνευε από τους Αθηναίους που έρχονταν εύκολα πλέον στην περιοχή για εκδρομή και παραθερισμό, παρότι δεν διέθεταν δική τους άμαξα. Το 1896 το Αμαρούσιο, αν και χωριό, θεωρείτο εκπαιδευτικό κέντρο της βόρειας Αττικής, αφού στο δημοτικό σχολείο και το σχολαρχείο του φοιτούσαν και παιδιά από την Κηφισιά, το Χαλάνδρι, το Ηράκλειο, το Καπανδρίτι, τον Ωρωπό και το Μενίδι. Στην περιοχή κατέφθαναν και όσοι έπασχαν εκείνη την εποχή από φυματίωση για το υγιεινό του κλίμα. Εκείνη τη χρόνια διοργανώθηκαν και οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τον Σπύρο Λούη να έρχεται πρώτος στη μαραθώνιο διαδρομή. Η νίκη του δημοφιλούς κανατά ανέδειξε το Μαρούσι σε σημαντική έδρα του ελληνικού αθλητισμού, ενώ άμεσα λειτουργεί γυμναστικός σύλλογος και γυμναστήριο που αναδεικνύουν πολλούς αθλητές με πρωτιές σε πανελλήνιους και βαλκανικούς αγώνες. Στις αρχές του 20-ού αιώνα, μετά από πολλές διοικητικές εναλλαγές, το Αμαρούσιο αποσπάται οριστικά από τον Δήμο Αθηναίων το 1925 και γίνεται ανεξάρτητη κοινότητα με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Γαρδέλη. Άμεσα ανεγείρεται το Γυμνάσιο του Αμαρουσίου, το μοναδικό στην περιφέρεια των βορείων προαστίων των Αθηνών. Αναδεικνύεται πλέον σε μια προσφιλή περιοχή και ο πληθυσμός αυξάνεται μέχρι το 1943 που αγγίζει τους 10.000 κατοίκους και προάγεται σε δήμο. Το 1950 αποσπάται η γειτονική έκταση της Μαγκουφάνας και ιδρύεται η κοινότητα της Πεύκης. Ο σταθμός του ηλεκτρικού έγινε το 1957 υπέργειος (τύπου γέφυρας) προκειμένου να διατηρηθεί ανενόχλητη η κυκλοφορία στο ιστορικό κέντρο, ανεπηρέαστη από τη διάβαση των τρένων. Η μεγάλη υπέργεια γέφυρα που κατασκευάστηκε, διατηρείται ίδια μέχρι σήμερα, με κάποιες διακοσμητικές προσθήκες το 2004. Το 1961 αποσπάται ο συνοικισμός των Μελισσίων, που από παραθεριστικό και ιαματικό κέντρο μετατρέπεται σε τόπο κατοικίας. Στα προσεχή χρόνια ο πληθυσμός του Αμαρουσίου παρουσιάζει έκρηξη και ο μικρός δήμος μετατρέπεται σε σημαντικό μητροπολιτικό των βορείων προαστίων. Χιλιάδες επιχειρήσεις, ελληνικές και πολυεθνικές, μεταφέρουν την έδρα τους, καθιστώντας το σύγχρονο Μαρούσι σε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα της χώρας. Στην ιστορική έδρα των φιλάθλων Αθμονέων, όπου χιλιάδες χρόνια πριν συναγωνίζονταν μπροστά στο Ιερό της Αμαρυσίας Αρτέμιδος κατασκευάζεται το Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο των Αθηνών και εγκαινιάζεται το 1982. Το αποκορύφωμα της αίγλης έρχεται το 2004, όταν διοργανώνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Παρακάτω απεικονίζεται η πληθυσμιακή εξέλιξη του Αμαρουσίου τις τελευταίες δεκαετίες σύμφωνα με τις απογραφές της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας: Η έκταση έχει αναπροσαρμοστεί στα σημερινά διοικητικά όρια του Αμαρουσίου. Η πόλη του Αμαρουσίου παλαιότερα ήταν προσβάσιμη αποκλειστικά από το μονοπάτι που συνέδεε την Αθήνα με τον Μαραθώνα, την Οδό Μαραθώνος όπως αποκαλείτο, δρόμο που διέσχιζαν αρχικά άμαξες. Όταν άρχισαν να κατοικούνται οι συνοικισμοί του Αμαρουσίου και της Κηφισιάς, χαράχθηκε επί της οδού αυτής η Οδός Αθηνών-Κηφισίας. Σήμερα, η Λεωφόρος Κηφισίας αποτελεί κομβική λεωφόρο ταχείας προσπέλασης που εξυπηρετεί με το μεγαλύτερο φόρτο το συγκρότημα Β των Αθηνών, διχοτομώντας το Μαρούσι κάθετα στα δύο. Την Κηφισίας τέμνει οριζοντίως ο διερχόμενος αυτοκινητόδρομος της Αττικής Οδού στον Παράδεισο, διχοτομώντας την πόλη στα τέσσερα. Λοιποί δρόμοι που συνδέουν το Μαρούσι με τους γειτονικούς δήμους είναι η οδός Πεντέλης-Λεωφόρος Δημοκρατίας προς τα Μελίσσια στα ανατολικά, η οδός Αγίου Κωνσταντίνου προς Πεύκη και Νέο Ηράκλειο στα δυτικά και η οδός Χαλανδρίου-Αμαρουσίου στα νότια προς το Χαλάνδρι. Η είσοδος στο κέντρο της πόλης είναι εφικτή μέσω της οδού Βασιλίσσης Σοφίας που διέρχεται έμπροσθεν του δημαρχειακού μεγάρου, ενώ η Οδός Περικλέους οδηγεί στη Λεωφόρο Ειρήνης προς το κέντρο της Πεύκης και τη Λυκόβρυση. Η ιστορική Οδός Νερατζιωτίσσης συνδέει την ιστορική έδρα του αρχαίου Αθμόνου στη Νερατζιώτισσα με το σύγχρονο κέντρο της πόλης προς βορρά, εφαπτόμενη του σιδηροδρομικού συρμού. Για περισσότερο από ένα αιώνα το Μαρούσι εξυπηρετείται μέσω της Γραμμής 1 του Μετρό στον Σταθμό Μαρούσι του ΗΣΑΠ, που αρχικά λειτουργούσε ως ατμοκίνητος στη διαδρομή Πειραιάς-Αθήνα-Κηφισιά. Το 1982 εγκαινιάζεται ο Σταθμός Ειρήνη, ο οποίος ανακαινίστηκε το 2004 και βρίσκεται μπροστά από τις αθλητικές και εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις της πόλης νοτιοδυτικά του κέντρου. Το 2004 ανοίγει νοτιότερα και ο Σταθμός Νερατζιώτισσα, παράλληλα με την ανακαίνιση των υπολοίπων σταθμών. Επιπλέον, εγκαινιάστηκε ο Σταθμός Λεωφόρου Κηφισίας του Προαστιακού, στο 'δαχτυλίδι' όπου η Αττική Οδός τέμνει τη διερχόμενη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος του Παραδείσου Αμαρουσίου. Η περιοχή πρόκειται να καταστεί σημαντικός συγκοινωνιακός κόμβος, σύμφωνα με τις επεκτάσεις στις οποίες προβλέπεται να προβεί η Αττικό Μετρό, με τη νέα Γραμμή 4 να συνδέει την πόλη και τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο με το Μετρό Αθήνας στον Σταθμό Μαρούσι, αλλά και τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο με το Μετρό στον μελλοντικό Σταθμό Παράδεισος. Σύμφωνα με τις μελέτες, η πόλη θα συνδεθεί με όλων των ειδών τα συγκοινωνιακά μέσα και θα είναι προσβάσιμη από κάθε κατεύθυνση της πρωτευούσης. Επιπλέον, θα επωφεληθεί από τις βόρειες επεκτάσεις του Ηλεκτρικού προς τα βόρεια προάστια και του Προαστιακού προς τη βορειοανατολική και την ανατολική Αττική, κάνοντας ένα σημαντικό βήμα στην αποσυμφόρηση της συνοικίας από την έντονη κυκλοφορία, και στην αναβάθμιση ζωής των κατοίκων. Ο δήμος χωρίζεται σε τέσσερα τεταρτημόρια από τη λεωφόρο Κηφισίας, που ουσιαστικά εξυπηρετεί όλο το ευρύτερο συγκρότημα και την Αττική Οδό, που αποτελεί πέρασμα από την Ανατολική Αττική. Το κέντρο του δήμου βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά, όπου διαθέτει σταθμό ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος. Επιπλέον ο ηλεκτρικός σταματάει και σε άλλους δύο σταθμούς, την Ειρήνη και τη Νερατζιώτισσα, όπου γίνεται ανταπόκριση με την ομώνυμη στάση του προαστικού. Ορισμένες ζώνες έχουν οικιστικό χαρακτήρα, κάποιες άλλες εμπορικό (όπως στις εγκαταστάσεις του εμπορικού κέντρου Mall). Υπάρχουν ζώνες με γραφεία και επιχειρήσεις (Σωρός), παλαιά μαρμαράδικα καθώς και πολλές εκτός σχεδίου ζώνες. Στις προνομιούχες συνοικίες συγκαταλέγονται η Αγία Φιλοθέη και το Πολύδροσο που συνορεύουν με Βριλήσσια και Άνω Χαλάνδρι, τα Ανάβρυτα και η Νέα Λέσβος που συνορεύουν με τα ορεινά Μελίσσια, καθώς και οι καλαίσθητες γειτονιές στα σύνορα με την Πεύκη. Ο δήμος είναι από τους πρώτους που εξυπηρετήθηκαν από τη διέλευση του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, κάτι που έδωσε ώθηση στην τοπική ανάπτυξη της περιοχής και κατέστησε τον δήμο πόλο έλξης για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου. Ήταν παράλληλα η αιτία να χάσει γρήγορα τον παραθεριστικό του χαρακτήρα, και να δημιουργηθούν πολλά κυκλοφοριακά προβλήματα στη συνέχεια. Έχει πολυάριθμα σημεία εστίασης και δραστήρια νυχτερινή ζωή. Τα πιο γνωστά είναι η εκτεταμένη πλατεία Ηλεκτρικού σταθμού που μονοπωλεί την ψυχαγωγία σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές του κέντρου, το εμπορικό κέντρο Mall στη Νεραντζιώτισσα, ο Παράδεισος Αμαρουσίου με το Kosmopolis. Το Village Center και η ευρύτερη περιοχή του ήταν για πολλά χρόνια ένα από τα δημοφιλέστερα κέντρα ψυχαγωγίας σε ολόκληρη την Αθήνα, αλλά από το 2006 βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση προφανώς λόγω Mall. Το Village Center, γι' αυτό προφανώς τον λόγο, πρόσφατα έκλεισε και τώρα το κτήριο πρόκειται να στεγάσει γραφεία. Στο Μαρούσι λειτουργούν μεγάλα νοσοκομεία (Υγεία, Μητέρα, Ιατρικό Κέντρο), καθώς και εταιρίες τηλεφωνίας και το μεγαλύτερο μέρος τεχνικών εταιριών, λόγοι που το καθιστούν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εργασίας στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Το 2007 εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και το Υπουργείο Παιδείας. Ο Δήμος Αμαρουσίου βρίσκεται στην Περιφερειακή Ενότητα Βορείου Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Το Μαρούσι παραδοσιακά ήταν ένας από τους πρώτους οικισμούς οι οποίοι άρχισαν να αναπτύσσονται στην ευρύτερη περιοχή της βορειοανατολικής Αττικής, με τον μητροπολιτικό Δήμο Αμαρυσίων να ενσωματώνει μεταξύ άλλων τους οικισμούς του Ωρωπού, της Κηφισιάς, του Μαραθώνος, της Πεντέλης, του Χαλανδρίου και του Ψυχικού. Με τις μετέπειτα αποσπάσεις, με τελευταίες εκείνες της Πεύκης, των Μελισσίων και μέρους των Βριλησσίων, σήμερα εκτείνεται στο κέντρο του Βορείου Τομέως, αποτελώντας την καρδιά του συγκροτήματος. Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011 ουδεμία μεταβολή επήλθε στον Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 5.1.Β αυτού. Ο Δήμος Αμαρουσίου παραδοσιακά συγκέντρωνε πολλές μονάδες στην παραγωγική του ζώνη, όπως μαρμαράδικα και κέντρα κεραμικής. Σήμερα στην επιχειρηματική του ζώνη συγκεντρώνεται σημαντικό ποσοστό της επιχειρηματικής δραστηριότητας, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών, όπως της υγείας (Ιατρόπολις), του χρηματοπιστωτικού τομέα (σύστημα διατραπεζικών συναλλαγών ΔΙΑΣ), των τηλεπικοινωνιών και του εμπορίου λιανικής (Golden Hall, Mall, Avenue). Η ζώνη αναπτύσσεται περιμετρικά του δαχτυλιδιού της Κηφισίας, στη συγκοινωνιακή έδρα του μητροπολιτικού συγκροτήματος. Στο Αμαρούσιο εδρεύουν επίσης το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (Α.Σ.ΠΑΙ.ΤΕ), η Βόρειος Βιβλιοθήκη, η Δημοτική Πινακοθήκη, το Σπαθάρειο Μουσείο, το Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη και η εφημερίδα Αμαρυσία. Επιπλέον στο Μαρούσι εδρεύει ένα από τα παλαιότερα Λούνα Παρκ της Αθήνας, τα "Αηδονάκια", με έτος ίδρυσης το 1952, μια ανάσα από το δακτυλίδι της Κηφισίας καθώς και τον προαστιακό ψυχαγωγώντας 58 χρόνια δεκάδες γενιές παιδιών. Από το Μαρούσι κατάγονται οι παρακάτω διακεκριμένοι, επίτιμοι ή ευρέως γνωστοί, μεταξύ άλλων, δημότες: Φώκια, Ιδρύτρια του "ΠΡΙΣΜΑ" Γιάννης Κότσιρας Σπύρος Λούης 12 Ιανουαρίου 1873 - 26 Μαρτίου 1940: Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 και προσφορά στον φιλελληνισμό και την ταύτιση της Ελλάδος με τον αθλητισμό παγκοσμίως Αλίκη Βουγιουκλάκη 20 Ιουλίου 1934 - 23 Ιουλίου 1996, ηθοποιός: Βραβείο Ερμηνείας Α' Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960 για την ταινία "Μανταλένα" και ευρύτερη προσφορά στον ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο. Αιμιλία Τσουλφά 15 Μαΐου 1973: Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Ιωάννα Καρυστιάνη, συγγραφέας Ακολουθεί το έμβλημα του δήμου: Δήμαρχοι Αμαρουσίου διετέλεσαν οι: Επίσημη ιστοσελίδα δήμου Αμαρουσίου https://www.kathimerini.gr/society/562209442/elstat-ta-apotelesmata-tis-apografis-toy-nomimoy-plithysmoy-stin-ellada/
Το Μαρούσι (συναντάται και ως Αμαρούσιο) είναι η έδρα του Δήμου Αμαρουσίου και βρίσκεται στην καρδιά του Βορείου Τομέα Αθηνών, στο Αθηναϊκό Πεδίο της Αττικής. Καταλαμβάνει έκταση 13 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 71.830 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Με ιστορική έδρα το αρχαίο Άθμονον, που είχε ιδρύσει ο βασιλιάς Κέκροπας για να προστατέψει την Αθήνα από τις επιδρομές των βαρβάρων και διαρκή εποικισμό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το Αμαρούσιο φημίζεται για την έφεση των κατοίκων του στις κεραμικές τέχνες και τη λατρεία της Αρτέμιδος, θεάς του κυνηγιού, τον 7ο αιώνα π.Χ., τα πρώτα ωραία νεοκλασικά, αλλά και την προαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, με διακεκριμένο αθλητή τον κανατά Σπύρο Λούη. Ο σύγχρονος συνοικισμός αναπτύσσεται σε υψόμετρο 230 μέτρων, δύο χιλιόμετρα νότια της Κηφισιάς και έντεκα χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κέντρου των Αθηνών, ενώ περιβάλλεται από τους περιφερειακούς δήμους της Πεντέλης, των Βριλησσίων, του Ψυχικού, της Νέας Ιωνίας, του Ηρακλείου, του Χαλανδρίου και της Πεύκης. Ο δήμος συμμετέχει στον Σύνδεσμο Προστασίας και Ανάπλασης του Πεντελικού (Σ.Π.Α.Π.), στον Σύνδεσμο Δήμων βορειοανατολικής Αθήνας (Σ.Β.Α.Π.) και αποτελεί έδρα για μεγάλες σημαντικές ελληνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις στον χώρο των κατασκευών, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, των τηλεπικοινωνιών και του εμπορίου λιανικής. Αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους κατοίκους του συγκροτήματος και είναι παγκοσμίως γνωστό για τις πλούσιες πολιτιστικές και αθλητικές του υποδομές, με πιο χαρακτηριστικά τοπόσημα το ΟΑΚΑ, το Δημαρχειακό Μέγαρο, την Πινακοθήκη, τη Βόρειο Βιβλιοθήκη και τους πολυσύχναστους συγκοινωνιακούς κόμβους «Νερατζιωτίσσα» και «Μαρούσι». Δήμαρχος της περιοχής από το 2019 είναι ο Θεόδωρος Αμπατζογλου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9
Ελεονώρα δε Γκουθμάν
Η Ελεονώρα ήταν κόρη του ευγενούς Πέδρο Νούνιεθ δε Γκουθμάν και της συζύγου του Βεατρίκης Πόνθε δε Καβρέρα, κόρης του Φερνάν Πέρεθ Πόνθε δε Καβρέρα (γιου της Αλδόνθα Αλφόνσο δε Λεόν, κόρης του Αλφόνσου ΙΑ΄ του Λεόν). Οι γονείς της την πάντρεψαν όταν ήταν νεαρό κορίτσι με τον Χουάν δε Βελάσκο. Ο σύζυγος της Ελεονόρας απεβίωσε το 1328, σε ηλικία 20 ετών. Λίγο αργότερα, στη Σεβίλλη γνώρισε τον βασιλιά Αλφόνσο ΙΑ΄. Αυτός εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την ομορφιά της, που την έκανε ερωμένη του. Προτιμούσε την Ελεονώρα από τη σύζυγό του Μαρία της Πορτογαλίας, κόρη του Αλφόνσου Δ΄ της Πορτογαλίας, την οποία είχε νυμφευτεί το 1328. Όταν ο γιος και διάδοχος της Μαρίας, ο μελλοντικός Πέτρος της Καστίλης, γεννήθηκε το 1334, ο Αλφόνσος ΙΑ΄ εγκατέλειψε τη Μαρία και ζούσε με τη δε Γκουθμάν. Η ταπεινωμένη βασίλισσα δυσαρεστήθηκε από τον άπιστο σύζυγό της και του ζήτησε να σταματήσει τις δημόσιες προτιμήσεις του για την ερωμένη του. Ο βασιλιάς, που είχε αποκτήσει τέσσερις γιους από την Ελεονώρα, αγνόησε τις εκκλήσεις της συζύγου του και έδωσε στην Ελεονώρα την Ουέλβα, την Τορδεσίγιας και τη Μεδίνα-Σιδόνια, εκτός των άλλων ιδιοκτησιών. Επίσης εγκατέστησε το σπιτικό της Ελεονώρας στη Σεβίλλη, όπου της επετράπη να ακούει πολιτικά θέματα. Η Αυλή ενοχλείτο ολοένα και περισσότερο από τη συμπεριφορά του Αλφόνσου ΙΑ΄ και ως αποτέλεσμα, ο Πάπας παρενέβη, αναγκάζοντας την Πορτογαλία να εισβάλει στην Καστίλη. Ο βασιλιάς απεβίωσε στις 27 Μαρτίου 1350 και τον διαδέχθηκε ο κληρονόμος του Πέτρος και η σύζυγός του Μαρία, που υπηρέτησε ως αντιβασίλισσα. Η Μαρία δεν είχε ξεχάσει τις μυριάδες παραβλέψεων, που είχε υποστεί λόγω τής αγάπης τού συζύγου της για την ερωμένη του. Διψασμένη για εκδίκηση, η Μαρία φυλάκισε την Ελεονώρα και αργότερα διέταξε την εκτέλεση τής αντιπάλου της το 1351 στο αραβικό κάστρο του Αμπντεραχμάν Γ΄ στην πόλη Tαλαβέρα δε λα Ρέινα. Ο θάνατος της Ελεονώρας επιδείνωσε τη ρήξη των ετεροθαλών αδελφών: ο γιος της Ελεονώρας Ερρίκος (Β΄) και ο γιος της Μαρίας Πέτρος συνέχισαν να πολεμούν ο ένας τον άλλο για τον έλεγχο της Καστίλης. Ο Ερρίκος Β΄ κέρδισε τελικά και στέφθηκε βασιλιάς της Καστίλης, ιδρύοντας τον κλάδο Καστίλης-Τραστάμαρα. Από τη μη νόμιμη σχέση της με τον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Καστίλης είχε τέκνα: (νόθη) Χουάνα Αλφόνσα γενν. 1330, 1η κυρία της Tραστάμαρα. (νόθος) Ερρίκος Β΄ 1334–1379, βασιλιάς της Καστίλης. (νόθος) Φαδρίκε Αλφόνσο 1334-1358, κύριος του Τάγματος του Σαντιάγκο και 1ος κύριος του Άρο. (νόθος) Tέγιο Αλφόνσο 1337-1370, 2ος κύριος του Αγκιλάρ δε Κάμπο. (νόθος) Σάντσο Αλφόνσο 1342-1374, 1ος κόμης του Αλμπουρκέρκε. (νόθος) Χουάν Αλφόνσο 1341-1359, 1ος κύριος του Μπαδαχόθ και Χερέθ ντε λα Φροντέρα, απεβ. 18 ετών. (νόθος) Πέδρο Αλφόνσο 1345–1359, απεβ. 14 ετών. (νόθος) Σάντσο Αλφόνσο 1331-1343, 1ος κύριος της Λεδέσμα, απεβ. 12 ετών. (νόθος) Πέδρο Αλφόνσο 1330-1338, 1ος κύριος του Αγκιλάρ δε Κάμπο, απεβ. 8 ετών. (νόθος) Φερνάντο Αλφόνσο, 2ος κύριος της Λεδέσμα, απεβ. μικρός.Η Ελεονώρα είναι κοινός πρόγονος των δύο Καθολικών Μοναρχών. Τρεις από τους γιους της, ο Ερρίκος Β΄ της Καστίλης, ο Φαδρίκε Αλφόνσο κύριος του Άρο και ο Σάντσο Αλφόνσο 1ος κόμης του Αλμπουρκέρκε ήταν πρόγονοι του Φερδινάνδου Β΄ της Αραγωνίας. Επιπλέον, η Ισαβελλα Α΄ της Καστίλλης, σύζυγος του Φερδινάνδου Β΄ της Αραγωνίας, κατάγεται τόσο από τη δε Γκουθμάν όσο και από τη Μαρία, ως εξής: ο εγγονός του Ερρίκου Β΄ της Καστίλης, ο Ερρίκος Γ΄ της Καστίλης, νυμφεύτηκε την εγγονή του Πέτρου της Καστίλης, την Αικατερίνη του Λάνκαστερ· ο γιος τους, ο Ιωάννης Β΄ της Καστίλης, ήταν ο πατέρας της Ισαβέλλας Α΄ της Καστίλης. Fuente, María Jesús. Reinas medievales en los reinos hipánicos.(ISBN 84-9734-102-3)ISBN 84-9734-102-3.
Η Ελεονώρα δε Γκουθμάν, σπαν. Leonor de Guzmán (1310–1351) ήταν μία ευγενής της Καστίλης και μακροχρόνια ερωμένη του Αλφόνσου ΙΑ΄ της Καστίλης. Ήταν η μητέρα του Ερρίκου Β΄ της Καστίλης, ιδρυτή του κλάδου της Τραστάμαρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%B4%CE%B5_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%BC%CE%AC%CE%BD
Μποπάλ
Η πόλη ιδρύθηκε από τον Ντοστ Μοχάμεντ Χαν, ο οποίος ίδρυσε το 1709 το κράτος του Μποπάλ. Το έδαφος του κράτους το πήρε από τη βασίλισσα των Γκοντ Ράνι Καμλαπάτι ως πληρωμή για τις μισθοφορικές του υπηρεσείες και στη συνέχεια, μετά το θανατό της σφετερίστηκε το βασίλειό της. Κατά τη δεκαετία του 1720, ο Χαν μετέτρεψε το χωριό σε οχυρωμένη πόλη και εισήγαγε το ισλαμικό στοιχείο. Το 1724 ο Καμάρ-ουντ-ντιν Χαν κατέλαβε το Μποπάλ. Το 1737, σε μάχη κοντά στο Μποπάλ, η αυτοκρατορία των Μαράτα νίκησε την Μογγολική Αυτοκρατορία της Ινδίας και το Μποπάλ περέμεινε στην κατοχή των Μαράτα μέχρι το 1818, όταν πέρασε στους Βρετανούς. Το 1947 έγινε μέρος της ανεξάρτητης Ινδίας. Στις 3 Δεκεμβρίου 1984, η πόλη έγινε μέρος του χειρότερου βιομηχανικού ατυχήματος στην ανθρώπινη ιστορίας, όταν ισοκυανικό μεθύλιο και άλλα χημικά διέρρευσαν από το εργοστάσιο της Union Carbide και προκάλεσε το θάνατο περίπου 25.000 ατόμων και μόνιμες βλάβες σε περίπου μισό εκατομμύριο κατοίκους της πόλης. Από τότε διοργανώνονται στην πόλη διαμαρτυρίες.
Το Μποπάλ (Bhopal) είναι η πρωτεύουσα της ινδικής πολιτείας Μαντία Πραντές, ενώ υπήρξε νωρίτερα πρωτεύουσα της πολιτείας Μποπάλ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, το Μποπάλ έχει 1.795.648 κατοίκους και η μητροπολιτική του περιοχή 2.995.648 κατοίκους και είναι η 16η πολυπληθέστερη στην Ινδία. Η πόλη εξαιτίας των πολλών φυσικών και τεχνητών λιμνών της είναι γνωστή ως η Πόλη των Λιμνών. Η πόλη είναι σε υψόμετρο περίπου 500 μέτρων, στο οροπέδιο Μάλουα, βόρεια της οροσειράς Βιντία, στην κεντρική Ινδία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%BB
Δακτυλίκαπνος
Τα φύλλα της δακτυλίκαπνου είναι σύνθετα, με φυλλίδια διατεταγμένα σε τριάδες (στα πολυετή είδη) ή σε άξονες (στα περισσότερα μονοετή). Το φυλλίδιο στο άκρο του κάθε φύλλου μετασχηματίζεται, διακλαδιζόμενο προς άλλη διεύθυνση, σε ένα μακρό «πλοκαμάκι», που χρησιμεύει στο φυτό για να αναρριχάται κατά την ανάπτυξή του.Τα άνθη του γένους είναι καρδιόσχημα, με τέσσερα πέταλα λευκοκίτρινου έως πορτοκαλί χρώματος. Ο καρπός είναι κάψα με δύο βαλβίδες και στα περισσότερα είδη σχίζεται στα δύο όταν ωριμάσει, αλλά όχι στο D. scandens. Σήμερα αναγνωρίζονται γενικότερα στο γένος Dactylicapnos τα εξής 11 είδη: Dactylicapnos burmanica, (K.R.Stern) Lidén Dactylicapnos gaoligongshanensis, Lidén Dactylicapnos grandifoliolata, Merr. Dactylicapnos leiosperma, Lidén Dactylicapnos lichiangensis, (Fedde) Hand.-Mazz. Dactylicapnos macrocapnos, (Prain) Hutch. Dactylicapnos roylei, (Hook.f. & Thomson) Hutch. Dactylicapnos scandens, (D.Don) Hutch. Dactylicapnos schneideri, (Fedde) Lidén Dactylicapnos torulosa, (Hook.f. & Thomson) Hutch. Dactylicapnos ventii, (Khanh) Lidén Mark Tebbitt, Magnus Lidén και Henrik Zetterlund: Bleeding hearts: Corydalis and their relatives, Timber Press, 2008 — στα Google Books Η δακτυλίκαπνος στα Wikispecies
Η δακτυλίκαπνος (λατινική και επιστημονική ονομασία Dactylicapnos) είναι γένος δικοτυλήδονων φυτών, που ανήκει στην οικογένεια της παπαρούνας, τα μηκωνοειδή. Οι δακτυλίκαπνοι είναι πολυετή ή μονοετή αναρριχητικά φυτά, ιθαγενή των Ιμαλαΐων, της βόρειας Μιανμάρ, της κεντρικής νότιας Κίνας, καθώς και του βόρειου Βιετνάμ. Τα είδη του γένους περιλαμβάνονταν παλαιότερα στο γένος Dicentra.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%BF%CF%82
Δημοτικό Γήπεδο Αιγάλεω «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης»
Θεμελιώθηκε στα 1963, επί δημαρχίας Σταύρου Μαυροθαλασσίτη (του οποίου το όνομα φέρει από το 1988) και τα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν στις 4 Φεβρουαρίου του 1968, πριν τον νικηφόρο αγώνα (1-0) του Α.Ο. Αιγάλεω εναντίον του ΠΑΟΚ ενώπιον 10.000 θεατών, για την πρώτη αγωνιστική του δευτέρου γύρου του πρωταθλήματος Α' Εθνικής κατηγορίας περιόδου 1967-68. Το 1973 δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά δημοσιογραφικά θεωρεία, με σκοπό την εξυπηρέτηση των εκπροσώπων του τύπου, της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης. Από τη θεμελίωση του, το γήπεδο διέθετε χωμάτινο αγωνιστικό χώρο, ο οποίος αντικαταστάθηκε με φυσικό χλοοτάπητα το 1980. Τα εγκαίνια του φυσικού χλοοτάπητα έλαβαν χώρα την Κυριακή 30 Μαρτίου 1980 σε αγώνα του Α.Ο. Αιγάλεω με αντίπαλο την Προοδευτική για την 29η αγωνιστική του πρωταθλήματος Β΄ Εθνικής της περιόδου 1979-80. Το 1999 ολοκληρώθηκε η κατασκευή της νέας εξέδρας των θυρών 1-4 επί της οδού Μάκρης. Ωστόσο όμως ο σεισμός του Σεπτεμβρίου 1999 προκάλεσε εκτεταμένες φθορές στο γήπεδο και ειδικότερα στην μεγάλη εξέδρα της λεωφόρου Θηβών και κρίθηκε απαραίτητη η επισκευή του, η οποία ολοκληρώθηκε μερικώς στα τέλη του 2002, λειτουργώντας μόνο οι 2 από τις 4 συνολικά εξέδρες του γηπέδου και συγκεκριμένα αυτές των οδών Μάκρης και Θεσσαλονίκης. Το 2005 ξεκίνησαν έργα για την πλήρη ανακατασκευή του γηπέδου με χρηματοδότηση από τον ΟΠΑΠ, τα οποία ολοκληρώθηκαν το 2007. Κατά την ανακατασκευή του γηπέδου η εξέδρα επί της οδού Θεσσαλονίκης γκρεμίστηκε και αντικαταστάθηκε με νέα εξέδρα, ενώ δημιουργήθηκε και νέα εξέδρα επί της οδού Θεσσαλονίκης, αντικαθιστώντας την εξέδρα ορθίων της Θύρας 12 που προϋπήρχε. Επίσης, επισκευάστηκαν πλήρως οι 2 κεντρικές εξέδρες του γηπέδου, η μεγάλη εξέδρα του γηπέδου επί της λεωφόρου Θηβών και η εξέδρα επί της οδού Μάκρης, στις οποίες τοποθετήθηκαν και σύγχρονα σκέπαστρα, ενώ καλοπίστηκαν όλοι οι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι του γηπέδου, καθιστώντας το ως ένα από τα πλέον σύγχρονα της χώρας.Εκτός των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί για διάφορες εκδηλώσεις, όπως μουσικές συναυλίες και επίσης, έχουν διοργανωθεί αγώνες κατς, κυρίως κατά τη δεκαετία του '80. Το γήπεδο εξυπηρετείται από τον σταθμό μετρό Αιγάλεω. Το ρεκόρ προσέλευσης θεατών για ποδοσφαιρική συνάντηση στο γήπεδο είναι 18.100, όπου καταγράφηκε στην αναμέτρηση Ορφέας Αιγάλεω - Καλαμάτα (0-0) για το πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής κατηγορίας περιόδου 1971-72. Επίσης μία από τις μεγαλύτερες προσελεύσεις θεατών για ποδοσφαιρική συνάντηση είναι 17.917, όπου καταγράφηκε στην αναμέτρηση Α.Ο. Αιγάλεω - Ολυμπιακός Πειραιώς (0-0) στις 04/03/1973, για το πρωτάθλημα Α' Εθνικής κατηγορίας περιόδου 1972-73. «50 χρόνια Αιγάλεω» (Νίκος Δημ. Νικολαΐδης 1998), έκδοση Δήμος Αιγάλεω. Γήπεδο Αιγάλεω «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης»
Το Δημοτικό Γήπεδο Αιγάλεω «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης» είναι ποδοσφαιρικό γήπεδο που βρίσκεται στο Αιγάλεω, δυτικά του κέντρου της Αθήνας. Ανήκει στο Δήμο Αιγάλεω και η χωρητικότητά του είναι 8.217 (καθήμενων) θεατών. Αποτελεί την μόνιμη έδρα του Α.Ο. Αιγάλεω. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί και από τις τοπικές ομάδες του Ορφέα Αιγάλεω, του Διαγόρα Δρυοπιδέων και του Θεμιστοκλή, καθώς και από τον Ιωνικό Νίκαιας, την Προοδευτική και από τον Ηλυσιακό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%93%CE%AE%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%BF_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%89_%C2%AB%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82%C2%BB
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1994
Για την διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 επέδειξαν ενδιαφέρον 3 χώρες που κατέθεσαν την πρόταση τους στην FIFA. Οι χώρες αυτές ήταν η Βραζιλία, οι Η.Π.Α. και το Μαρόκο. Η ψηφοφορία διεξήχθησαν στην Ελβετία και συγκεκριμένα στην Ζυρίχη, έδρα της ΦΙΦΑ, στις 4 Ιουλίου 1988. Η ψηφοφορία έγινε με την πραγματοποίηση μόνο ενός γύρου, παρόλο που υπήρχαν περισσότερες από 2 χώρες, καθώς οι ΗΠΑ κατάφεραν να συγκεντρώσουν με τον πρώτο γύρο την απόλυτη πλειοψηφία.Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι η FIFA έθεσε τότε όρο στις ΗΠΑ, προκειμένου να αναλάβουν τη διοργάνωση, τη δημιουργία επαγγελματικού εθνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, καθώς το 1988 δεν υπήρχε σε αυτή τη χώρα. Ως αποτέλεσμα, η αμερικανική Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ ιδρύθηκε το 1993, αν και πρακτικώς ξεκίνησε να λειτουργεί μόλις το 1996. Μάλιστα το 1988 είχαν υπάρξει έντονες αμφισβητήσεις σχετικά με το αν θα ήταν σωστό να δοθεί η διοργάνωση σε μια χώρα όπου το άθλημα δεν είχε τότε απήχηση, καθώς μάλιστα η προηγούμενη ποδοσφαιρική Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ, που είχε ιδρυθεί το 1967, είχε καταργηθεί το 1984 λόγω μεγάλης πτώσης στην παρακολούθηση των αγώνων από το κοινό. Ωστόσο, η FIFA αποφάσισε τελικώς να την αναθέσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, με σκοπό να πετύχει την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος του αμερικανικού κοινού και τη διάδοση του ποδοσφαίρου και σε αυτή τη χώρα. Για τα προκριματικά δήλωσαν συμμετοχή 147 ομάδες για την εξασφάλιση 24 θέσεων για την τελική φάση. Για πρώτη φορά εισιτήριο για την διοργάνωση πήραν 3 εθνικές (Ελλάδα, Νιγηρία και Σαουδική Αραβία). Επίσης για πρώτη φορά στην διοργάνωση συμμετείχαν η Ρωσία ως ανεξάρτητο κράτος μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και η ενωμένη πλέον Γερμανία μετά τη Γερμανική επανένωση το 1990 της Δυτικής Γερμανίας (υπερασπίστρια του τίτλου της διοργάνωσης του 1990) και της Ανατολικής Γερμανίας μετά από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938. Έκπληξη προκάλεσε και το γεγονός ότι καμία εθνική ομάδα από τη Μεγάλη Βρετανία δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 συμμετείχαν 24 ομάδες οι οποίες είχαν ως εξής: Για την διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλου 1994 χρησιμοποιήθηκαν 9 στάδια. Όσα στάδια χρησιμοποιήθηκαν είχαν χωρητικότητα πάνω από 50,000 θέσεις Όλες οι ώρες που αναγράφονται, είναι οι τοπικές ώρες Αμερικής. Η Αμερική καλύπτεται απο 3 ζώνες (EDT/UTC-4, CDT/UTC-5, PDT/UTC-7) Α=Αγώνες Ν=Νίκες Ι=Ισοπαλίες Η=Ήττα ΓΥ=Γκολ Υπέρ ΓΚ=Γκολ Κατά ΓΔ=Διαφορά Γκολ Β=Βαθμοί Η ΦΙΦΑ βράβευσε τους 11 καλύτερους ανά θέση παίκτες της διοργάνωσης. Μουντιάλ 1994 - Η.Π.Α. Το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Η γέννηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ζιλ Ριμέ - Ο εμπνευστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1994 διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής μεταξύ της περιόδου 17 Ιουνίου και 17 Ιουλίου 1994. Ήταν η πρώτη φορά που η διοργανώτρια χώρα δεν ανήκε στην Ευρώπη ή στη Νότια Αμερική. Σε αυτή τη διοργάνωση η Βραζιλία έγινε η πρώτη Εθνική ομάδα που κατάκτησε το τρόπαιο 4 φορές, μετά την νίκη της στο τελικό με την Εθνική Ιταλίας, μέσω της διαδικασίας των πέναλτι με 3–2 (αποτέλεσμα αγώνα 0–0). Επίσης ήταν και ο πρώτος τελικός στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, όπου μία ομάδα κέρδισε το τρόπαιο στα πέναλτι και μάλιστα, ειδικά σε αυτό τον τελικό, χωρίς να έχει σκοράρει, ούτε στην κανονική διάρκεια ούτε στην παράταση. Ο τελικός αυτός θεωρείται ως ένας από τους χειρότερους στην ιστορία του θεσμού. Παρόλο που το ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή δεν ήταν δημοφιλές ανάμεσα στους πολίτες των Η.Π.Α. ο μέσος όρος των θεατών ανά αγώνα ήταν σχεδόν 69.000, ένα ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα. Συνολικά 3,5 εκατομμύρια θεατές είδαν τους αγώνες της διοργάνωσης, η οποία είχε αρκετές καινοτομίες, αφού συνέπεσε και με την διάσπαση των πρώην μεγάλων δυνάμεων της Ανατολικής Ευρώπης, Σοβιετικής Ένωσης, Γιουγκοσλαβίας και Τσεχοσλοβακίας. Η πρώτη αντικαταστάθηκε από την Ρωσία και τα Βαλτικά κράτη, αφού οι υπόλοιπες χώρες δεν είχαν ακόμα αναγνωριστεί από την FIFA. Η δεύτερη ήταν τιμωρημένη λόγω του εμφυλίου πολέμου, ενώ η τρίτη κατέβασε ενιαία ομάδα στα προκριματικά. Παρ’ όλα αυτά, το κύμα αλλαγών ήταν αισθητό, αφού μετά το κάκιστο θέαμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας τέσσερα χρόνια νωρίτερα, οι ομάδες βελτίωσαν κάπως τις επιδόσεις τους. Η υπερβολική (μερικές φορές) ζέστη δεν βοηθούσε, ωστόσο η επιβράβευση της νίκης με 3 βαθμούς (αντί με 2 βαθμούς σε όλες τις προηγούμενες διοργανώσεις, μια αλλαγή που έγινε τότε από την FIFA) έπαιξε και αυτή το ρόλο της. Συνολικά σημειώθηκαν 141 γκολ, δίνοντας έτσι μέσο όρο 2,71 γκολ ανά αγώνα, μια τεράστια βελτίωση έναντι της διοργάνωσης του 1990, όπου είχαν σημειωθεί μόλις 115 γκολ, δίνοντας έτσι μέσο όρο μόλις 2,21 γκολ ανά αγώνα, τον χαμηλότερο μέσο όρο γκολ ανά αγώνα στην ιστορία όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων μέχρι σήμερα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_1994
Όριο συνάρτησης
Έστω ότι f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } είναι μια συνάρτηση με A ⊆ R {\displaystyle A\subseteq \mathbb {R} } και x 0 {\displaystyle x_{0}} είναι ένας πραγματικός αριθμός. Η έκφραση: lim x → x 0 f ( x ) = L {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=L} σημαίνει ότι το f(x) παίρνει τιμές όσο θέλουμε κοντά στο L αρκεί το x να πλησιάσει αρκετά κοντά το x0. Όταν γίνεται αυτό, λέμε ότι το όριο της f καθώς το x τείνει στο x0 είναι L. Να σημειώσουμε ότι η πιο πάνω έκφραση μπορεί να είναι αληθής ακόμα και όταν το L δεν είναι η τιμή της συνάρτησης στο x 0 {\displaystyle x_{0}} , δηλαδή f ( x 0 ) ≠ L {\displaystyle f(x_{0})\neq L} ή ακόμα και όταν το L δεν είναι τιμή της συνάρτησης για κανένα x του πεδίου ορισμού της. Επίσης η έκφραση αυτή έχει νόημα μόνο καθώς το x πλησιάζει συγκεκριμένα σημεία x0. Τα σημεία αυτά ενδέχεται να μην ανήκουν στο πεδίο ορισμού της f, δηλαδή η πιο πάνω έκφραση μπορεί να έχει νόημα και για σημεία x0 στα οποία η f δεν ορίζεται καν. (Η έννοια του ορίου μιας συνάρτησης σε ένα σημείο x0 έχει νόημα όταν το x0 είναι σημείο συσσώρευσης του πεδίου ορισμού της). Τα επόμενα παραδείγματα ξεκαθαρίζουν κάπως την κατάσταση. Θεωρήστε την συνάρτηση f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R} } με τύπο: f ( x ) = x x 2 + 1 {\displaystyle f(x)={\frac {x}{x^{2}+1}}} και ας δούμε πως συμπεριφέρεται καθώς το x πλησιάζει τον αριθμό 2. lim x → x 0 f ( x ) = L {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=L} Καθώς το x πλησιάζει το 2, η τιμή της συνάρτησης, f(x) πλησιάζει το 0.4 και για αυτό λέμε ότι το όριο της f καθώς το x τείνει στο 2 είναι 0.4 και γράφουμε: lim x → 2 f ( x ) = 0.4 {\displaystyle \lim _{x\to 2}f(x)=0.4} Σε αυτή την περίπτωση, η συνάρτηση f ορίζεται στο σημείο x0 = 2 και τυγχάνει το όριο της σε αυτό να είναι ίσο με την τιμή της: lim x → 2 f ( x ) = f ( 2 ) = 0.4 {\displaystyle \lim _{x\to 2}f(x)=f(2)=0.4} Θεωρείστε τη συνάρτηση f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R} } με τύπο: g ( x ) = { x x 2 + 1 , if x ≠ 2 0 , if x = 2 {\displaystyle g(x)=\left\{{\begin{matrix}{\frac {x}{x^{2}+1}},&{\mbox{if }}x\neq 2\\\\0,&{\mbox{if }}x=2\end{matrix}}\right.} Το όριο της g καθώς το x πλησιάζει το 2 είναι 0.4 όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα αλλά εδώ, αν και η f ορίζεται στο σημείο x0 = 2 το όριο της στο σημείο αυτό δεν ισούται με την τιμή της: lim x → 2 g ( x ) ≠ g ( 2 ) = 0 {\displaystyle \lim _{x\to 2}g(x)\neq g(2)=0} Στα προηγούμενα δύο παραδείγματα μελετήσαμε το όριο της συνάρτησης σε ένα σημείο x0 του πεδίου ορισμού της. Θεωρείστε τώρα τη συναρτηση: f : R − { 1 } → R {\displaystyle f:\mathbb {R} -\lbrace 1\rbrace \rightarrow \mathbb {R} } με τύπο: f ( x ) = x − 1 x − 1 {\displaystyle f(x)={\frac {x-1}{{\sqrt {x}}-1}}} Σε αυτή την περίπτωση η f δεν ορίζεται στο σημείο 1 αλλά καθώς το x πλησιάζει το 1 η f πλησιάζει τον αριθμό 2. Η f δεν ορίζεται στο σημείο 1 αλλά φαίνεται λογικό να πούμε ότι έχει όριο καθώς το x τείνει στο 1, τον αριθμό 2. Γράφουμε: lim x → 1 f ( x ) = 2 {\displaystyle \lim _{x\to 1}f(x)=2} Μέχρι τώρα έχουμε χρησιμοποιήσει εκφράσεις όπως πλησιάζει, τείνει, γίνεται όσο θέλουμε κοντά οι οποίες φυσικά δεν είναι αυστηρές. Η έννοια του ορίου ορίζεται αυστηρά στην επόμενη παράγραφο. Το όριο μιας συνάρτησης έχει νόημα μόνο στα σημεία συσσώρευσης του πεδίου ορισμού της. Ένας πραγματικός αριθμός είναι σημείο συσσώρευσης ενός συνόλου Α αν υπάρχει στοιχείο του Α οσοδήποτε κοντά θέλουμε στο x0 (που να είναι διαφορετικό του x0). Ο αυστηρός ορισμό είναι ο εξής: Έστω Α ένα υποσύνολο των πραγματικών αριθμών και έστω x0 ένας πραγματικός αριθμός. Λέμε ότι το x0 είναι σημείο συσσώρευσης του συνόλου Α αν για κάθε δ > 0: ∃ x ∈ A {\displaystyle \exists x\in A} με x ∈ ( x 0 − δ , x 0 + δ ) {\displaystyle x\in (x_{0}-\delta ,x_{0}+\delta )} και x ≠ x 0 {\displaystyle x\neq x_{0}} Ανάλογα η έννοια του πλευρικού ορίου μιας συνάρτησης έχει νόημα μόνο στα σημεία συσσώρευσης από δεξιά ή από αριστερά του πεδίου ορισμού της. Τέλος η έννοια του ορίου στο άπειρο έχει νόημα μόνο όταν το άπειρο είναι σημείο συσσώρευσης του πεδίου ορισμού της. Ο συνήθης ορισμός του ορίου συνάρτησης σε ένα σημείο συσσώρευσης x0 του πεδίου ορισμού της, είναι ο ε - δ ορισμός και διατυπώνεται ως εξής: Έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και x0 ένα σημείο συσσώρευσης του πεδίου ορισμού της. Λέμε ότι το όριο της f στο x0 υπάρχει και είναι ίσο με τον πραγματικό αριθμό L, αν: για κάθε ε>0 υπάρχει (τουλάχιστον ένα) δ = δ(ε)>0 τέτοιο ώστε: ∀ x ∈ A {\displaystyle \forall x\in A} με 0 < | x − x 0 | < δ {\displaystyle 0<|x-x_{0}|<\delta } ισχύει | f ( x ) − L | < ϵ {\displaystyle |f(x)-L|<\epsilon } Αυτό σημαίνει ότι το όριο υπάρχει, αν για κάθε ε - περιοχή του L, οσοδήποτε μικρή, μέσα στην οποία κινείται το f(x), υπάρχει μια δ - περιοχή του x0 μέσα στην οποία κινείται το x. Ο συμβολισμός δ = δ(ε) σημαίνει απλώς ότι η τιμή του δ εξαρτάται από την τιμή του ε. Ένας άλλος τρόπος να ορίσουμε το ορίο συνάρτησης είναι να χρησιμοποιήσουμε την έννοια του ορίου ακολουθίας. Έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και x0 ένα σημείο συσσώρευσης του πεδίου ορισμού της. Λέμε ότι το όριο της f στο x0 υπάρχει και είναι ίσο με L ∈ R {\displaystyle L\in \mathbb {R} } , αν για οποιαδήποτε ακολουθία xn στο Α που συγκλίνει στο x0, η ακολουθία (f(x_n)) συγκλίνει στο L. lim x → x 0 f ( x ) = L ⇔ ( ∀ ( x n ) : x n → x 0 , f ( x n ) → L ) {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=L\Leftrightarrow (\forall (x_{n}):x_{n}\rightarrow x_{0},f(x_{n})\rightarrow L)} Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, οι ακολουθίες xn, πρέπει να συγκλίνουν στο x0 και κάθε όρος τους να βρίσκεται μέσα στο πεδίο ορισμού της f, γιατί διαφορετικά, αν υπάρχει κάποιο n0 για το οποίο το xn0 δεν ανήκει στο πεδίο ορισμού της f, τότε δεν θα μπορεί να οριστεί το f(xn). Στη γενική περίπτωση συνάρτησης f : ( M , d M ) → ( N , d N ) {\displaystyle f:(M,d_{M})\to (N,d_{N})} μεταξύ δύο μετρικών χώρων το όριο ορίζεται ως εξής: lim x → x 0 f ( x ) = a ⟺ ∀ ε > 0 ∃ δ > 0 {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=a\iff \forall \varepsilon >0\;\exists \delta >0} τέτοιο ώστε: d M ( x , x 0 ) < δ ⇒ d N ( f ( x ) , a ) < ε {\displaystyle d_{M}(x,x_{0})<\delta \Rightarrow d_{N}(f(x),a)<\varepsilon } . Κατά τον ορισμό του ορίου της συνάρτησης, δεν ορίστηκε κάποιος ακριβής τρόπος με τον οποίο το x πλησιάζει το x0. Συχνά, όμως, για τον υπολογισμό ενός ορίου αυτό είναι απαραίτητο. Θεωρώντας το x και το x0 ως σημεία του άξονα των πραγματικών αριθμών, όπου το x0 είναι σταθερό, ενώ το x κινούμενο, οι δύο συνηθέστεροι τρόποι να προσεγγίσει το x το x0 είναι από αριστερά και από δεξιά. Με αυτούς τους δύο τρόπους μπορεί να υπολογιστεί και το όριο μιας συνάρτησης f(x) στο x0. Έτσι, το όριο της f στο x0, όταν το x πλησιάζει από τα δεξιά (δηλαδή, x>x0) συμβολίζεται lim x → x 0 + f ( x ) {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}^{+}}f(x)} ενώ όταν πλησιάζει από τα αριστερά (δηλαδή, x<x0) συμβολίζεται lim x → x 0 − f ( x ) {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}^{-}}f(x)} .Αυτό σημαίνει ότι η περιοχή του x0 στην πρώτη περίπτωση θα είναι (x0, x0+δ), ενώ στην δεύτερη περίπτωση θα είναι (x0-δ, x0). Τα όρια αυτά (όταν υπάρχουν), ονομάζονται πλευρικά όρια. Για να έχουν νόημα τα πλευρικά όρια στο σημείο x0 πρέπει το σημείο αυτό να είναι σημείο συσσώρευσης από αριστερά (για αριστερό πλευρικό όριο) ή από δεξιά (για δεξιό πλευρικό όριο). Αν ένα σημείο x0 είναι σημείο συσσώρευσης από δεξιά και από αριστερά (δηλαδή έχουν νόημα και τα δύο πλευρικά όρια τότε: το όριο της f στο x0 υπάρχει και είναι ίσο με L αν και μόνο αν τα δύο πλευρικά όρια υπάρχουν και είναι ίσα με L: ( lim x → x 0 f ( x ) = L ) ↔ ( lim x → x 0 − f ( x ) = lim x → x 0 + f ( x ) ) {\displaystyle {\big (}\lim _{x\to x_{0}}f(x)=L{\big )}\leftrightarrow {\big (}\lim _{x\to x_{0}^{-}}f(x)=\lim _{x\to x_{0}^{+}}f(x){\big )}} Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες, καθώς μια ανεξάρτητη μεταβλητή, x, πλησιάζει ένα σημείο, η τιμή της εξαρτημένης απ'αυτήν μεταβλητής, y=f(x), αυξάνεται ή μειώνεται διαρκώς χωρίς ωστόσο να προσεγγίζει μια συγκεκριμένη τιμή. Έτσι, αν η τιμή της f(x) αυξάνεται ή μειώνεται κατ'αυτόν τον τρόπο, λέμε ότι το όριο της f στο x0 είναι το συν ή πλην άπειρο, αντίστοιχα, και αυτό συμβολίζεται με: lim x → x 0 f ( x ) = + ∞ {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=+\infty } ή lim x → x 0 f ( x ) = − ∞ {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=-\infty } .Ο αυστηρός ορισμός είναι ο εξής: έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και x0 ένα σημείο συσσώρευσης του πεδίου ορισμού της. Λέμε ότι το όριο της f στο x0 υπάρχει και είναι ίσο με + ∞ {\displaystyle +\infty } , οταν για κάθε πραγματικό αριθμό Μ υπάρχει δ=δ(Μ)>0 τέτοιος, ώστε: ∀ x ∈ A {\displaystyle \forall x\in A} με | x − x 0 | < δ {\displaystyle |x-x_{0}|<\delta } ισχύει f ( x ) > M {\displaystyle f(x)>M} Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε αριθμός και να επιλεγεί, θα υπάρχει κάποιο x στην περιοχή του x0 τέτοιο που η τιμή της συνάρτησης εκεί θα είναι μεγαλύτερη από τον θετικό αριθμό που επιλέχθηκε. Δηλαδή, δεν θα υπάρχει κάποιο φράγμα για τις τιμές της f στην περιοχή του x0 κι αυτό σημαίνει σχηματικά ότι δεν μπορεί να κατασκευαστεί οριζόντια λωρίδα με οσοδήποτε πλάτος ώστε να "κλείνει" (ή να φράζει) την f στην περιοχή του x0. Αντίστοιχα, λέμε ότι το όριο μια συνάρτησης f : A → R , A ⊆ R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} ,A\subseteq \mathbb {R} } στο x0 είναι το πλην άπειρο, οταν για κάθε πραγματικό αριθμό Μ υπάρχει πραγματικός αριθμός δ=δ(Μ)>0 τέτοιος, ώστε: ∀ x ∈ A {\displaystyle \forall x\in A} με | x − x 0 | < δ {\displaystyle |x-x_{0}|<\delta } ισχύει f ( x ) < M {\displaystyle f(x)<M} Ένας ισοδύναμος ορισμός για το όριο συνάρτησης που τείνει στο − ∞ {\displaystyle -\infty } θα μπορούσε να αποδοθεί με την χρήση του ορισμού του ορίου μιας συνάρτησης που τείνει στο + ∞ {\displaystyle +\infty } (όπως γίνεται αντίστοιχα και με τον ορισμό του ορίου μιας ακολουθίας που απειρίζεται αρνητικά). Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι μια συνάρτηση f(x) έχει όριο το − ∞ {\displaystyle -\infty } καθώς το x πλησιάζει στο x0, όταν το όριο της συνάρτησης -f(x) στο x0 είναι το + ∞ {\displaystyle +\infty } . Σχηματικά, όταν μια συνάρτηση f(x) τείνει στο άπειρο καθώς το x πλησιάζει σε κάποιο x0, σημαίνει ότι η καμπύλη της f στην περιοχή του x0 πλησιάζει διαρκώς την κατακόρυφη ευθεία x=x0, χωρίς όμως ποτέ να την αγγίζει. Ορισμένες φορές επιθυμούμε να δούμε πως συμπεριφέρεται μια συνάρτηση όταν η ανεξάρτητη μεταβλητή μεγαλώνει απεριόριστα. Για αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει η έννοια του όριου της συνάρτησης στο άπειρο. Για παράδειγμα για τη συνάρτηση: f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R} } με τύπο: f ( x ) = 1 x {\displaystyle f(x)={\frac {1}{x}}} έχουμε τα εξής: f(1) = 1 f(10) = 0.1 f(100) = 0.01 ⋮ {\displaystyle \vdots } f(100000) = 0.00001Είναι εύκολο να δούμε ότι οι τιμές της f πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο το 0 καθώς το x αυξάνεται, χωρίς όμως να το φτάνουν ή να το ξεπερνούν ποτέ. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το όριο της f στο + ∞ {\displaystyle +\infty } είναι μηδέν. Ο αυστηρός ορισμός είναι ο εξής: Έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και έστω ότι το + ∞ {\displaystyle +\infty } είναι σημείο συσσώρευσης του Α. Λέμε ότι το όριο της f στο σημείο x0 υπάρχει και είναι ίσο με τον πραγματικό αριθμό L, αν: για κάθε ε>0 υπάρχει (τουλάχιστον ένα) δ = δ(ε)>0 τέτοιο ώστε: ∀ x ∈ A {\displaystyle \forall x\in A} με x > δ {\displaystyle x>\delta } ισχύει | f ( x ) − L | < ϵ {\displaystyle |f(x)-L|<\epsilon } .Στο σχήμα δεξιά δίνεται η γραφική ερμηνεία του ορίου συνάρτησης στο άπειρο. Όταν υπάρχει το όριο μιας συνάρτησης στο άπειρο, η γραφική της παράσταση τείνει να σταθεροποιηθεί σε μια τιμή y=L, η οποία είναι το συγκεκριμένο όριο. Δηλαδή, η f πλησιάζει συνεχώς την ευθεία y=L, αλλά ποτέ δεν την "αγγίζει". Έτσι, η απόσταση μεταξύ της τιμής y=f(x) και L περιορίζεται σε μια λωρίδα ακτίνας ε, η οποία, καθώς το x προχωράει στο άπειρο, συνεχώς λεπταίνει και τείνει να μηδενιστεί. Όταν το όριο μιας συνάρτησης στο άπειρο είναι το άπειρο, δηλαδή όταν lim x → ± ∞ f ( x ) = ± ∞ {\displaystyle \lim _{x\to \pm \infty }f(x)=\pm \infty } , τότε η συνάρτηση δεν συγκλίνει σε κάποιον πραγματικό αριθμό, αλλά η τιμή της συνεχώς αυξάνεται ή μειώνεται. Επομένως, δεν υπάρχει κάποια ευθεία y=L την οποία να προσεγγίζει. Έστω οι αριθμητικές συναρτήσεις f(x) και g(x) με lim x → x 0 f ( x ) = A {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=\mathrm {A} } και lim x → x 0 g ( x ) = B {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}g(x)=\mathrm {B} } . Τότε, αν και μόνο αν υπάρχουν τα όρια για τις f και g ξεχωριστά, ισχύουν οι παρακάτω ιδιότητες: Το όριο του αθροίσματος (ή της διαφοράς) των f και g ισούται με το άθροισμα (ή την διαφορά) των ορίων αυτών. lim x → x 0 ( f ( x ) ± g ( x ) ) = lim x → x 0 f ( x ) ± lim x → x 0 g ( x ) = A ± B {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}(f(x)\pm g(x))=\lim _{x\to x_{0}}f(x)\pm \lim _{x\to x_{0}}g(x)=\mathrm {A} \pm \mathrm {B} } Το όριο του γινομένου των f και g ισούται με το γινόμενο των ορίων αυτών. lim x → x 0 ( f ( x ) ⋅ g ( x ) ) = lim x → x 0 f ( x ) ⋅ lim x → x 0 g ( x ) = A ⋅ B {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}(f(x)\cdot g(x))=\lim _{x\to x_{0}}f(x)\cdot \lim _{x\to x_{0}}g(x)=\mathrm {A} \cdot \mathrm {B} } Το όριο του πηλίκου των f και g ισούται με το πηλίκο των ορίων αυτών με την προϋπόθεση ότι το όριο του παρονομαστή είναι διάφορο από το μηδέν g ( x ) ≠ 0 {\displaystyle g(x)\not =0} . lim x → x 0 f ( x ) g ( x ) = lim x → x 0 f ( x ) lim x → x 0 g ( x ) = A B {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}{\frac {f(x)}{g(x)}}={\frac {\lim _{x\to x_{0}}f(x)}{\lim _{x\to x_{0}}g(x)}}={\frac {\mathrm {A} }{\mathrm {B} }}} Το όριο της απόλυτης τιμής του f ισούται με την απόλυτη τιμή του ορίου αυτής δηλαδή: lim x → x 0 | f ( x ) | = | lim x → x 0 f ( x ) | = | A | {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}|f(x)|=|\lim _{x\to x_{0}}f(x)|=|\mathrm {A} |} Το όριο μιας δύναμης του f ισούται με την δύναμη του ορίου της f (εάν n είναι θετικός ακέραιος) δηλαδή: lim x → x 0 [ f ( x ) ] n = [ lim x → x 0 f ( x ) ] n = A n {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}[f(x)]^{n}=[\lim _{x\to x_{0}}f(x)]^{n}=\mathrm {A} ^{n}} Το όριο της ρίζας μιας θετικής συνάρτησης ισούται με την ρίζα του ορίου της συνάρτησης . lim x → x 0 [ f ( x ) n ] = lim x → x 0 f ( x ) n = A n {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}[{\sqrt[{n}]{f(x)}}]={\sqrt[{n}]{\lim _{x\to x_{0}}f(x)}}={\sqrt[{n}]{\mathrm {A} }}} Τέλος, ισχύει: lim x → x 0 λ f ( x ) = λ lim x → x 0 f ( x ) {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}\lambda f(x)=\lambda \lim _{x\to x_{0}}f(x)} , αν λ ∈ R {\displaystyle \lambda \in \mathbb {R} } . Το κριτήριο παρεμβολής δίνει την δυνατότητα έμμεσου υπολογισμού του ορίου μιας συνάρτησης σε ένα σημείο, αν αυτό δεν μπορεί να υπολογιστεί άμεσα. Έστω τρεις πραγματικές συναρτήσεις f(x), g(x) και h(x) για τις οποίες ισχύει f ( x ) ≤ g ( x ) ≤ h ( x ) {\displaystyle f(x)\leq g(x)\leq h(x)} σε μια περιοχή του x0. Αν επιπρόσθετα ισχύει lim x → x 0 f ( x ) = lim x → x 0 h ( x ) = L ∈ R {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=\lim _{x\to x_{0}}h(x)=L\in \mathbb {R} } ,τότε, σύμωνα με το κριτήριο παρεμβολής, προκύπτει ότι lim x → x 0 g ( x ) = L {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}g(x)=L} .Το κριτήριο παρεμβολής ισχύει και για γνήσια ανισότητα μεταξύ των τριών συναρτήσεων. Μ'αυτόν τον τρόπο, δεν χρειάζεται να υπολογιστεί το όριο της h στο x0 κατευθείαν από τον τύπο της h, αλλά μπορεί να γίνει με τον υπολογισμό των ορίων των f και g. Βέβαια, είναι απαραίτητο οι f και g να παρεμβάλουν την h σε μια "λωρίδα" οσοδήποτε στενή, στην περιοχή του x0. Αυτό εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι τα όρια των δύο αυτών συναρτήσεων στο x0 είναι ίσα. Παράδειγμα Έστω ότι θέλουμε να υπολογίσουμε το όριο της συνάρτησης f(x) στο x0=0, όταν γνωρίζουμε ότι x 2 − 2 x < f ( x ) < x 2 + 2 x {\displaystyle x^{2}-2x<f(x)<x^{2}+2x} . Παρατηρούμε ότι, lim x → 0 ( x 2 − 2 x ) = lim x → 0 ( x 2 + 2 x ) = 0 {\displaystyle \lim _{x\to 0}(x^{2}-2x)=\lim _{x\to 0}(x^{2}+2x)=0} .Από τις δύο αυτές σχέσεις, προκύπτει ότι lim x → 0 f ( x ) = 0 {\displaystyle \lim _{x\to 0}f(x)=0} .
Το όριο είναι μια έννοια που συναντάται στο πεδίο του Απειροστικού Λογισμού, με την βοήθεια του οποίου αναπτύχθηκαν και ορίστηκαν με σαφήνεια έννοιες όπως η παράγωγος και το ολοκλήρωμα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
Τζέιμι Αλεξάντερ
Γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1984. Έχει 3 μεγάλους αδερφούς και έναν μικρότερο και είναι 1.75μ. Όταν ήταν 4 ετών μετακόμισαν με τους γονείς της στο Γκρέϊπβάιν του Τέξας. Παρακολούθησε θεατρικά μαθήματα σε αμερικανικό σχολείο (που το νηπιαγωγείο είναι μαζί με το δημοτικό, αγγ. grade school) όμως εξαιτίας της κακής της απόδοσης στο τραγούδι έφυγε από εκεί και ασχολήθηκε με αθλητικές δραστηριότητες όπως πυγμαχία. Στα 17 της μόλις χρόνια πήρε τη θέση ενός φίλου σε μα συνάντηση μιας εξερευνητικής υπηρεσίας και έτσι συνάντησε πρώτη φορά τον μάνατζερ της. Λεγόταν Randy James και της έστειλε κάποια σενάρια. Όταν λοιπόν τελείωσε το λύκειο μετακόμισε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια και ασχολήθηκε με την υποκριτική. Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στο The Other Side (2003) ως Χάνα Τόμσον σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό συνέβη διότι ο Gregg Bishop ο παραγωγός την άκουσε να λέει τα λόγια των ανδρών ηθοποιών και της έδωσε το ρόλο. Η δεύτερη κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 2004 στο The Squirrel όπου ήταν συμπρωταγωνίστρια της Σάρα. Ενώ το 2005 έγινε καστ για τον kyle xy και πήρε τον ρόλο της Τζέσι ΧΧ και το 2006 προβλήθηκε στις τηλεοράσεις. Το 2008 κέρδισε στα Saturn Βραβεία τον τίτλο "Best Supporting Actress on Television" για αυτό τον ρόλο. Κάνει ποδήλατο. Το 2014 έλαβε τη θέση 76 στο περιοδικό Maxim σε μια λίστα 100 γυναικών. Είναι μέλος της marvel cinematic universe όμως θέλει η DC να μεγαλώσει. Εμφανίστηκε στο βιντεοκλίπ του Matthew Perryman Jones στο τραγούδι Save you (2009). Δεν φοβάται τις αράχνες και τα φίδια όμως φοβάται τα ποντίκια. 2015-2020 Blindspot Jane Doe Thor (ταινία) Κρις Χέμσγουρθ Thor 2: Σκοτεινός κόσμος
Η Τζέιμι Αλεξάντερ (αγγλικά: Jaimie Alexander, 1984) είναι Αμερικανή ηθοποιός γεννημένη στο Γκρήνβιλ της Καρολίνα. To πραγματικό της όνομα είναι Jaimie Lauren Tarbush. Είναι γνωστή για τους ρόλους της στον Kyle XY όπου υποδύθηκε ένα ανθρώπινο πείραμα φτιαγμένο από επιστήμονες, στον Thor όπου ενσάρκωσε τη θεά του πολέμου Λάιδη Σιφ της Άσγκαρντ, στον Thor 2: Dark World στον ίδιο ρόλο, ακόμη σαν πράκτορας στο The S.H.I.E.L.D., ενώ απο το 2015 πρωταγωνιστεί στο Blindspot σαν Τζέιν Ντόου στη σειρά του NBC.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CE%B9_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
Θεωρία διάταξης
Οι διατάξεις είναι παντού στα μαθηματικά και σε συναφείς τομείς όπως η επιστήμη των υπολογιστών. Η πρώτη διάταξη γίνεται συχνά αντικείμενο συζήτησης στο δημοτικό σχολείο που είναι η βάση για τους φυσικούς αριθμούς, π.χ. "το 2 είναι μικρότερο από το 3", "το 10 είναι μεγαλύτερο από το 5", ή "Ο Τομ έχει λιγότερα μπισκότα από τη Sally;". Αυτή η διαισθητική έννοια μπορεί να επεκταθεί και σε διατάξεις σε άλλα σύνολα αριθμών, όπως στους ακέραιους και στους πραγματικούς αριθμούς. Η ιδέα ότι κάποιος αριθμός είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος από έναν άλλο αριθμό συνιστά μία από τις βασικές διαισθητικές προσεγγίσεις των συστημάτων αρίθμησης (σύγκρινε με τα συστήματα αρίθμησης) γενικότερα (αν και συνήθως το ενδιαφέρον εστιάζεται στην πραγματική διαφορά δύο αριθμών, η οποία δεν δίνεται από τη σειρά ). Ένα άλλο γνωστό παράδειγμα διάταξης είναι η λεξικογραφική σειρά των λέξεων σε ένα λεξικό. Οι παραπάνω τύποι εντολών έχουν μια ειδική ιδιότητα: κάθε στοιχείο μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε άλλο στοιχείο, δηλαδή είναι μεγαλύτερο, μικρότερο ή ίσο. Ωστόσο, αυτή δεν είναι πάντα η επιθυμητή απαίτηση. Για παράδειγμα, σκεφτείτε το υποσύνολο στη διάταξη των συνόλων. Εάν ένα σύνολο Α περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του συνόλου Β, τότε το Β λέγεται ότι είναι μικρότερο από ή ίσο με το Α. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα σύνολα, που δεν μπορούν να συσχετιστούν με αυτό τον τρόπο. Οπότε όταν ένα σύνολο περιέχει ορισμένα στοιχεία που δεν βρίσκονται στο άλλο, τα δύο σύνολα δεν μπορούν να συσχετιστούν με τη διάταξη του υποσυνόλου. Ως εκ τούτου, το υποσύνολο είναι μόνο μια μερική διάταξη, σε αντίθεση με το σύνολο των διατάξεων που δόθηκε προηγουμένως. Η θεωρία διάταξης συλλαμβάνει τη διαίσθηση των διατάξεων που προκύπτει από τέτοια παραδείγματα σε ένα γενικότερο περιβάλλον. Αυτό επιτυγχάνεται με τον καθορισμό ιδιοτήτων που μια σχέση ≤ πρέπει να είναι μια μαθηματική σειρά. Αυτή η πιο αφηρημένη προσέγγιση έχει νόημα, επειδή μπορεί κανείς να αντλήσει πολλά θεωρήματα από το γενικό περιβάλλον, χωρίς να επικεντρώνεται στις λεπτομέρειες κάποιας συγκεκριμένης διάταξης. Αυτές οι ιδέες μπορούν να μεταφερθούν εύκολα σε πολλές , λιγότερο αφηρημένες εφαρμογές. Καθοδηγούμενες από την ευρεία πρακτική χρήση των διατάξεων, πολλές ειδικές μορφές διατεταγμένων συνόλων έχουν οριστεί, μερικές από τις οποίες έχουν αναπτυχθεί σε μαθηματικούς τομείς. Επιπλέον, η θεωρία δεν περιορίζεται στις διάφορες κατηγορίες της διάταξης σχέσεων, αλλά θεωρεί επίσης σκόπιμο τις αρμοδιότητες μεταξύ τους. Ένα απλό παράδειγμα μιας θεωρητικής διάταξης για τις συναρτήσεις προέρχεται από την ανάλυση, όπου τακτικά βρίσκεται η μονοτονία των συναρτήσεων. Αυτή η ενότητα παρουσιάζει διατεταγμένα σύνολα που είναι βασισμένα πάνω στις έννοιες της θεωρίας συνόλων, στην αριθμητική, και στις διμελείς σχέσεις. Οι διατάξεις είναι ειδικές δυαδικές σχέσεις. Ας υποθέσουμε ότι το P είναι ένα σύνολο και ότι αυτή ≤ είναι μια σχέση στο P. Τότε η σχέση ≤ είναι μια μερική διάταξη, αν είναι ανακλαστική, αντισυμμετρική και μεταβατική, δηλαδή, για κάθε a, b και c που ανήκουν στο P, έχουμε ότι: a ≤ a (ανακλαστική) αν a ≤ b and b ≤ a τότε a = b (αντισυμμετρική) αν a ≤ b and b ≤ c τότε a ≤ c (μεταβατική).Ένα σύνολο με μερική διάταξη, ονομάζεται μερικώς διατεταγμένο σύνολο ή απλά διατεταγμένο σύνολο. Με τον έλεγχο αυτών των ιδιοτήτων, αμέσως καταλαβαίνει κανείς ότι οι γνωστές διατάξεις για τους φυσικούς, ακέραιους, ρητούς και πραγματικούς αριθμούς, βασίζονται όλες στην παραπάνω έννοια. Ωστόσο, έχουν την επιπλέον ιδιότητα να είναι πλήρη, δηλαδή, για κάθε a και b που ανήκουν στο σύνολο P, έχουμε ότι: a ≤ b ή b ≤ a (ολότητα).Αυτές οι διατάξεις μπορούν επίσης να ονομαστούν γραμμικές διατάξεις ή αλυσίδες. Ενώ οι περισσότερες κλασσικές διατάξεις είναι γραμμικές, η διάταξη υποσύνολο σε ένα σύνολο, αποτελεί ένα παράδειγμα, που δεν ανήκει σε αυτήν την περίπτωση. Ένα άλλο παράδειγμα δίνεται από τη σχέση διαιρετότητας "|". Για δύο φυσικούς αριθμούς n και m, γράφουμε n | m, εάν ο n διαιρεί τον m χωρίς να αφήνει υπόλοιπο. Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι αυτή η σχέση δίνει μια μερική διάταξη. Η ταυτοτική σχέση = για οποιοδήποτε σύνολο είναι επίσης μια μερική διάταξη, με την οποία κάθε δύο διακριτά στοιχεία είναι ασύγκριτα. Είναι επίσης η μόνη σχέση που είναι ταυτόχρονα και μερική διάταξη και σχέση ισοδυναμίας. Πολλές από τις προηγμένες ιδιότητες των μερικά διατεταγμένων συνόλων είναι ενδιαφέρουσες κυρίως για τις μη γραμμικές διατάξεις. Τα διαγράμματα Χάσε μπορούν να αναπαραστήσουν οπτικά τα στοιχεία και τις σχέσεις μιας μερικής διάταξης. Σε ένα τέτοιο διάγραμμα, κάθε στοιχείο του συνόλου συμβολίζεται με μια κορυφή και η σχέση διάταξης υποδεικνύεται από τις δύο άκρες και τη σχετική τοποθέτηση των κορυφών. Οι διατάξεις απεικονίζονται από κάτω προς τα πάνω: αν ένα στοιχείο x είναι μικρότερο από (προηγείται) y τότε υπάρχει ένα μονοπάτι από το x στο y που κατευθύνεται προς τα πάνω. Συχνά είναι απαραίτητο για τη σύνδεση των άκρων κάποια στοιχεία να διασταυρώνονται μεταξύ τους, αλλά δεν πρέπει ποτέ να βρίσκονται στοιχεία μέσα σε ένα άκρο. Για παράδειγμα να σχεδιάσετε το διάγραμμα Χάσε για το σύνολο των φυσικών αριθμών που είναι μικρότεροι από ή ίσοι με το 13, με εντολή | (τη σχέση διαιρεί). Ακόμη και ορισμένα άπειρα σύνολα μπορούν να απεικονιστούν με την υπέρθεση αποσιωπητικών (...) σε ένα πεπερασμένο υποσύνολο. Αυτό λειτουργεί καλά για τους φυσικούς αριθμούς, αλλά αποτυγχάνει για τους πραγματικούς, όπου δεν υπάρχει ο αμέσως επόμενος διάδοχος του 0. Ωστόσο, αρκετά συχνά μπορεί κανείς να αποκτήσει μια διαίσθηση που σχετίζεται με διαγράμματα παρόμοιου είδους. Σε ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο μπορεί να υπάρχουν κάποια στοιχεία που παίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Το πιο βασικό παράδειγμα δίνεται από το ελάχιστο στοιχείο ενός μερικά διατεταγμένου συνόλου. Για παράδειγμα, το 1 είναι το ελάχιστο στοιχείο των θετικών ακεραίων και το κενό σύνολο είναι το ελάχιστο στοιχείο από όλα τα σύνολα σύμφωνα με την διάταξη του υποσυνόλου. Τυπικά, ένα στοιχείο m είναι το ελάχιστο στοιχείο, εφόσον: m ≤ a, για κάθε στοιχείο a που ανήκει στη διάταξη.Ο συμβολισμός 0 χρησιμοποιείται συχνά για να εκφράσει το ελάχιστο στοιχείο, ακόμα και όταν δεν υπάρχουν αριθμοί. Ωστόσο, σε διατάξεις για σύνολα αριθμών, αυτή η σημειογραφία μπορεί να είναι ακατάλληλη ή ασαφής, δεδομένου ότι ο αριθμός μηδέν δεν είναι πάντα το ελάχιστο. Ένα παράδειγμα δίνεται από την παραπάνω σχέση διαιρετότητας |, όπου το 1 είναι το ελάχιστο στοιχείο, δεδομένου ότι διαιρεί όλους τους άλλους αριθμούς. Αντίθετα, το 0 είναι ο αριθμός που διαιρείται από όλους τους άλλους αριθμούς. Ως εκ τούτου είναι το μέγιστο στοιχείο της διάταξης. Άλλες συχνές συνθήκες για τα ελάχιστα και μέγιστα στοιχεία είναι το κάτω και το πάνω ή το μηδέν και η μονάδα. Ελάχιστα και μέγιστα στοιχεία μπορεί να μην υπάρχουν, όπως δείχνει το παράδειγμα των πραγματικών αριθμών. Αλλά αν υπάρχουν, είναι πάντα μοναδικά. Αντίθετα, θεωρούμε τη σχέση διαιρετότητας | στο σύνολο {2,3,4,5,6}. Παρά το γεγονός ότι αυτό το σύνολο δεν έχει ούτε άνω ούτε κάτω φράγμα, τα στοιχεία 2, 3, και 5 δεν έχουν στοιχεία από κάτω τους, ενώ τα στοιχεία 4, 5, και 6 δεν έχουν κανένα στοιχείο από πάνω τους. Τέτοια στοιχεία ονομάζονται ελαχιστικά και μεγιστικά, αντίστοιχα. Τυπικά, ένα στοιχείο το m είναι ελαχιστικό, αν: a ≤ m συνεπάγεται a = m, για κάθε στοιχείο a της διάταξης.Η αλλαγή του ≤ με το ≥ δίνει τον ορισμό του μεγιστικού. Όπως δείχνει το παράδειγμα, μπορεί να υπάρχουν πολλά μέγιστα στοιχεία και ορισμένα στοιχεία μπορεί να είναι και μεγιστικά και ελαχιστικά (π.χ. 5 από το προηγούμενο παράδειγμα). Ωστόσο, αν υπάρχει ένα ελάχιστο στοιχείο, τότε είναι το μόνο ελάχιστο στοιχείο της διάταξης. Και πάλι, στις άπειρες σχέσεις μερικής διάταξης δεν υπάρχουν πάντα μέγιστα στοιχεία - το σύνολο όλων των πεπερασμένων υποσυνόλων ενός άπειρου συνόλου, με διάταξη το υποσύνολο, παρέχει ένα από τα πολλά αντιπαραδείγματα. Ένα σημαντικό εργαλείο για τη διασφάλιση της ύπαρξης μέγιστων στοιχείων υπό ορισμένες συνθήκες είναι το Λήμμα του Τσορν. Τα υποσύνολα μερικώς διατεταγμένων συνόλων, διατηρούν την ίδια διάταξη. Αυτό το έχουμε ήδη εφαρμόσει θεωρώντας το υποσύνολο {2,3,4,5,6} των φυσικών αριθμών με την επαγόμενη διατεταγμένη διαιρετότητα. Τώρα υπάρχουν επίσης στοιχεία ενός συνόλου που είναι ειδικά, σε σχέση με κάποιο υποσύνολο της διάταξης. Αυτό οδηγεί στον ορισμό των άνω φραγμάτων. Λαμβάνοντας υπόψη ένα υποσύνολο S κάποιου μερικώς διατεταγμένου συνόλου P, ένα άνω φράγμα του S είναι ένα στοιχείο b του P που είναι πάνω από όλα τα στοιχεία του S. Τυπικά, αυτό σημαίνει ότι s ≤ b, για όλα τα s του συνόλου S.Τα κάτω φράγματα και πάλι καθορίζονται αντιστρέφοντας τη διάταξη. Για παράδειγμα, -5 είναι ένα κάτω φράγμα των φυσικών αριθμών ως ένα υποσύνολο του συνόλου των ακεραίων. Λαμβάνοντας υπόψη ένα σύνολο συνόλων, ένα άνω φράγμα για αυτά τα σύνολα βρίσκεται από τα διατεταγμένα υποσύνολά τους και είναι η ένωση αυτών.Στην πραγματικότητα, αυτό το ανώτατο όριο είναι πολύ ιδιαίτερο: αυτό είναι το μικρότερο σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα. Ως εκ τούτου, έχουμε βρει το ελάχιστο άνω φράγμα του συνόλου των συνόλων. Αυτή η έννοια ονομάζεται επίσης supremum ή join, και για ένα σύνολο S συμβολίζεται ως sup(S) ή vS για το ελάχιστο άνω φράγμα της. Αντίθετα, το μέγιστο κάτω φράγμα είναι γνωστό ως infimum ή meet και συμβολίζεται inf(S) ή ^S. Αυτές οι έννοιες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε πολλές εφαρμογές της θεωρίας διάταξης. Για δύο στοιχεία x και y, μπορεί να συμβολίσει κανείς x v y και x ^ y για το sup({x,y}) και το inf({x,y}), αντίστοιχα. Για ένα άλλο παράδειγμα, σκεφτείτε ξανά τη σχέση | σχετικά με τους φυσικούς αριθμούς. Το ελάχιστο άνω φράγμα τουλάχιστον δύο αριθμών είναι ο μικρότερος αριθμός που διαιρείται και με τους δύο, δηλαδή το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο των αριθμών. Τα μέγιστα κάτω φράγματα με τη σειρά τους, δίνονται από τον μέγιστο κοινό διαιρέτη. Στους προηγούμενους ορισμούς, είχαμε επισημάνει ότι μια έννοια μπορεί να ορίζεται απλά αντιστρέφοντας τη διάταξη σε ένα πρώην ορισμό. Αυτή είναι η περίπτωση που έχουμε "μικρότερο" και "μεγαλύτερο", "ελάχιστο" και "μέγιστο", "ανώτερο φράγμα" και "κατώτερο φράγμα", και ούτω καθεξής. Αυτή είναι μια γενική ιδιότητα της θεωρίας διάταξης ώστε: Μια δεδομένη διάταξη μπορεί να αντιστραφεί μόνο από την αλλαγή της κατεύθυνσης του συμβόλου διάταξης, εικονογραφικά έχουμε την αναστροφή του διαγράμματος Hasse από πάνω προς τα κάτω. Αυτό υποκύπτει στη λεγόμενη διπλή αντιστροφή, ή αντίθετη διάταξη. Κάθε θεωρητικός ορισμός της διάταξης έχει διπλή λειτουργία: περιλαμβάνει και την έννοια που αποκτά κανείς με την εφαρμογή του ορισμού στην αντίστροφη διάταξη. Δεδομένου ότι όλες οι έννοιες είναι συμμετρικές, αυτό το εγχείρημα διατηρείται και στα θεωρήματα της μερικής διάταξης. Για ένα δεδομένο μαθηματικό αποτέλεσμα, μπορεί κανείς απλά να αντιστρέψει τη διάταξη και να αντικαταστήσει όλους τους ορισμούς από τους αντίστροφους τους, αποκομίζοντας με αυτόν τον τρόπο ακόμα ένα έγκυρο θεώρημα. Αυτό είναι σημαντικό και χρήσιμο, επειδή κάποιος αποκτά δύο θεωρήματα που πηγάζουν από ένα. Περισσότερες λεπτομέρειες και παραδείγματα μπορούν να βρεθούν στο άρθρο Δυαδικότητα στη θεωρία διάταξης. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κατασκευαστούν οι σχέσεις διάταξης που προκύπτουν από άλλες σχέσεις διάταξης. Η διπλή έννοια της διάταξης είναι ένα παράδειγμα. Μία άλλη σημαντική κατασκευή αποτελεί το καρτεσιανό γινόμενο δύο μερικώς διατεταγμένων συνόλων, που λαμβάνεται ως αποτέλεσμα της διάταξης στα ζεύγη των στοιχείων τους. Η διάταξη ορίζεται από τη σχέση (a, x) ≤ (b, y) αν (και μόνο αν) a ≤ b και x ≤ y. (Παρατηρήστε προσεκτικά ότι υπάρχουν τρεις διαφορετικές σημασίες για το σχετικό σύμβολο ≤ στον ορισμό αυτό). Η ασυνεχής ένωση δύο μερικώς διατεταγμένων συνόλων είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατασκευής σχέσεων διάταξης ,όπου η νέα σχέση διάταξης αποτελεί την (ασυνεχή) ένωση των αρχικών διατάξεων. Κάθε μερική διάταξη ≤ αναδεικνύει τη λεγόμενη αυστηρή διάταξη <, ορίζοντας a < b αν a ≤ b και όχι b ≤ a. Αυτός ο μετασχηματισμός μπορεί να αναστραφεί θέτοντας a ≤ b αν a < b ή a = b. Οι δύο έννοιες είναι ισοδύναμες, και σε ορισμένες περιπτώσεις κρίνεται αναγκαίο να μπορεί να διακρίνει κανείς με ποια από τις δύο είναι πιο βολικό να εργαστεί. Είναι λογικό να εξεταστούν οι συναρτήσεις μεταξύ μερικώς διατεταγμένων συνόλων που έχουν ορισμένες πρόσθετες ιδιότητες οι οποίες σχετίζονται με τις σχέσεις διάταξης των δύο συνόλων. Ο πιο θεμελιώδης όρος που εμφανίζεται σε αυτό το συγκείμενο είναι αυτός της μονοτονίας. Μία συνάρτηση f από ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο P σε ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο Q είναι μονότονη, ή διατηρεί την σχέση διάταξής της, αν a ≤ b στο P συνεπάγεται f(a) ≤ f(b) στο Q (Επισημαίνοντας ότι, οι δύο σχέσεις εδώ είναι αυστηρά διαφορετικές, δεδομένου ότι εφαρμόζονται σε διαφορετικά σύνολα.). Το αντίστροφο αυτού εμμέσως οδηγεί σε συναρτήσεις που είναι ανακλαστικές ως προς τη διάταξη, δηλαδή συναρτήσεις f όπως η παραπάνω για τις οποίες f(a) ≤ f(b) συνεπάγεται a ≤ b. Από την άλλη πλευρά, μια συνάρτηση μπορεί επίσης να είναι διάταξη αναστροφής ή μη-μονότονη, αν a ≤ b συνεπάγεται f(b) ≤ f(a). Μία διάταξη παρεμβολής είναι μία συνάρτηση f μεταξύ των διατάξεων που ταυτοχρόνως διατηρεί την διάταξη και είναι ανακλαστική ως προς αυτή. Παραδείγματα για τους ορισμούς αυτούς βρίσκονται εύκολα. Για παράδειγμα, η συνάρτηση που απεικονίζει ένα φυσικό αριθμό στον αμέσως επόμενό του, είναι σαφώς μονότονη ως προς τη συνήθη διάταξη. Κάθε λειτουργία από μια διακριτή διάταξη, δηλαδή από ένα σύνολο κατά την ταυτοτική διάταξη "=", είναι επίσης μονότονη. Η απεικόνιση κάθε φυσικού αριθμού στον αντίστοιχο πραγματικό αριθμό δίνει ένα παράδειγμα διάταξης παρεμβολής. Το συμπλήρωμα συνόλου σε ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο αποτελεί ένα παράδειγμα μη -μονότονης συνάρτησης. Σημαντικό ερώτημα συνιστά το παρακάτω: πότε δύο διατάξεις είναι "ουσιαστικά ίσες", δηλαδή πότε εκφράζουν την ίδια σχέση με μετονομασία των στοιχείων τους. Οι Ισομορφισμοί διατάξεων αποτελούν συναρτήσεις που καθορίζουν μια τέτοια μετονομασία. Μια διάταξη-ισομορφισμός είναι μία μονότονη αμφιμονοσήμαντη, δηλαδή μία "ένα προς ένα" και επί, συνάρτηση της οποίας η αντίστροφη συνάρτηση είναι επίσης μονότονη. Αυτό είναι ισοδύναμο με το να είναι μία επί διάταξη παρεμβολής. Ως εκ τούτου, η εικόνα f(P) μιας διάταξης-παρεμβολής είναι πάντα ισομορφική στο P, γεγονός το οποίο δικαιολογεί τον όρο «παρεμβολή». Ένας πιο περίτεχνος τύπος συναρτήσεων δίνεται από τις λεγόμενες σχέσεις Galois.Η μονοτονία των σχέσεων Galois μπορεί να θεωρηθεί ως μια γενίκευση των ισομορφισμών των διατάξεων, αφού αποτελούν ένα ζεύγος δύο συναρτήσεων με αντίστροφη κατεύθυνση, η οποία δεν είναι αυστηρά αντίστροφη μεταξύ τους, αλλά οι σχέσεις μεταξύ αυτών παραμένουν στενές. Ένας άλλος ειδικός τύπος της αυτο-απεικόνισης πάνω σε ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο είναι οι ταυτοτική απεικόνιση, οι οποίες δεν είναι μόνο μονότονες, αλλά και ταυτοτικές, δηλαδή f(x) = f(f(x)), και εκτεταμένες , δηλαδή x ≤ f(x). Αυτά έχουν πολλές εφαρμογές σε όλα τα είδη "κλειστότητας" που εμφανίζονται στα μαθηματικά. Πέραν του ότι είναι συμβατές με τις απλές σχέσεις διάταξης, συναρτήσεις μεταξύ μερικώς διατεταγμένων συνόλων μπορεί επίσης να συμπεριφέρονται καλά σε σχέση με ειδικά στοιχεία και κατασκευές. Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για μερικώς διατεταγμένα σύνολα με ελάχιστο στοιχείο, μπορεί να φαίνεται λογικό να θεωρηθούν μονότονες μόνο οι συναρτήσεις που διατηρούν αυτό το στοιχείο, δηλαδή αυτές οι οποίες απεικονίζουν τα ελάχιστα στοιχεία σε ελάχιστα στοιχεία. Εάν υπάρχει το μέγιστο κάτω φράγμα ^, τότε ως μία λογική ιδιότητα μπορεί κανείς να απαιτήσει f(x^y) = f(x)^f(y), για κάθε x και y. Όλες αυτές οι ιδιότητες, και μάλιστα πολλές περισσότερες, μπορούν να καταρτιστούν με την ετικέτα της διατήρηση ορίου συναρτήσεων. Τέλος, μπορεί κανείς να αναστρέψει την άποψη, η μετάβαση από τις συναρτήσεις των διατάξεων στις διατάξεις των συναρτήσεων. Πράγματι, οι συναρτήσεις ανάμεσα σε δύο μερικώς διατεταγμένα σύνολα P και Q μπορούν να διαταχθούν μέσω της σημειακής διάταξης. Για δύο συναρτήσεις f και g, έχουμε f ≤ g αν f(x) ≤ g(x) για όλα τα στοιχεία x του P. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στην θωρία πεδίων, όπου οι συναρτήσεις διαστημάτων διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Πολλές από τις δομές που μελετήθηκαν στη θεωρία διάταξης, απασχολούν τις σχέσεις διάταξης με επιπλέον ιδιότητες. Στην πραγματικότητα, ακόμη και κάποιες σχέσεις που δεν εντάσσονται στις σχέσεις μερικής διατάξης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κυρίως η έννοια της μερικής διάταξης κρίνεται αναγκαίο να αναφερθεί.Μία σχέση μερικής διάταξης είναι μια σχέση που είναι ανακλαστική και μεταβατική, αλλά όχι κατ 'ανάγκη αντισυμμετρική. Κάθε σχέση μερικής διάταξης δημιουργεί μια σχέση ισοδυναμίας μεταξύ των στοιχείων, όπου a είναι ισοδύναμο με το b, αν a ≤ b και b ≤ a. Σχέσεις μερικής διάταξης μπορούν να μετατραπούν σε σχέσεις διάταξης με τον εντοπισμό όλων των στοιχείων που είναι ισοδύναμα όσον αφορά τη σχέση αυτή. Διάφοροι τύποι των σχέσεων διάταξης μπορούν να οριστούν από αριθμητικά δεδομένα σχετικά με τα στοιχεία της διάταξης: μια ολική διάταξη προέρχεται ως αποτέλεσμα της τοποθέτησης διακριτών πραγματικών αριθμών σε κάθε στοιχείο και της χρήσης αριθμητικών συγκρίσεων για να διαταχθούν τα στοιχεία. Αντ’ αυτού, εάν τα διακριτά στοιχεία επιτρέπεται να έχουν ίση αριθμητική αξία, κάποιος αποκτά μία αδύναμη ως προς την αυστηρότητα διάταξη. Η απαίτηση δύο αριθμητικές αξίες να διαχωρίζονται από ένα σταθερό όριο πριν μπορέσουν να συγκριθούν, οδηγεί στην έννοια της ημι-διάταξης, στην οποία επιτρέπεται παράλληλα στο όριο να ποικίλει ανάλογα με το είδος της βάσης που παράγει ένα διατεταγμένο διάστημα. Μία επιπρόσθετη απλή αλλά χρήσιμη ιδιότητα οδηγεί στα λεγόμενα καλά-διατεταγμένα σύνολα,των οποίων όλα τα μη κενά υποσύνολα έχουν ένα ελάχιστο στοιχείο. Γενικεύοντας τα καλά-διατεταγμένα σύνολα από γραμμικά σε μερικώς διατεταγμένα, ένα σύνολο ορίζεται να είναι καλά-μερικώς διατεταγμένοεάν όλα τα μη κενά υποσύνολα του έχουν πεπερασμένο αριθμό ελάχιστων στοιχείων. Πολλοί άλλοι τύποι διατάξεων προκύπτουν όταν η ύπαρξη κάτω και άνω φραγμάτων ορισμένων συνόλων είναι εγγυημένη. Εστιάζοντας σε αυτή την πτυχή, η οποία συνήθως αναφέρεται ως η πληρότητα των διατάξεων, παίρνουμε: Οριοθετημένα Σύνολα, δηλαδή σύνολα με ένα ελάχιστο και ένα μέγιστο στοιχείο (τα οποία είναι ακριβώς τα άνω και κάτω φράγματα του κενού υποσυνόλου), Πλέγματα, στα οποία κάθε μη κενό πεπερασμένο σύνολο έχει άνω και κάτω φράγμα, Πλήρη Πλέγματα, όπου κάθε σύνολο έχει άνω και κάτω φράγμα, και Σύνολα Μερικής Διάταξης, που εγγυώνται την ύπαρξη άνω φράγματος σε όλα τα μερικής διάταξης υποσύνολα του, τα οποία μελετούνται στη θεωρία πεδίων. Σύνολα μερικής διάταξης με συμπληρώματα είναι δυναμοσύνολα S που έχουν ένα μοναδικό ελάχιστο στοιχείο 0∈S , μαζί με μια ανάστροφη διάταξη, έτσι ώστε a ≤ a ∗ ⇒ a = 0 {\displaystyle a\leq a^{*}\Rightarrow a=0} .Ωστόσο, μπορεί κανείς να πάει ακόμα παραπέρα: αν υπάρχουν όλα τα μη κενά πεπερασμένα σύνολα με κάτω φράγματα, τότε ∧ μπορεί να θεωρηθεί ως μία διμελής πράξη κατά την έννοια της καθολικής άλγεβρας. Ως εκ τούτου, σε ένα πλέγμα, δύο πράξεις ∧ και ∨ είναι διαθέσιμες, και μπορεί κανείς να ορίσει με αυτές νέες ιδιότητες, δίνοντας ταυτότητες, όπως x ∧ (y ∨ z) = (x ∧ y) ∨ (x ∧ z), για κάθε x, y, και z.Η κατάσταση αυτή ονομάζεται επιμεριστική ιδιότητα και προκαλεί πλέγματα στα οποία αυτή ισχύει. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι σημαντικοί κανόνες της επιμεριστικής που συζητούνται στο άρθρο σχετικά με την επιμεριστικότητα στη θεωρία διάταξης. Μερικές πρόσθετες δομές της διάταξης που συχνά καθορίζονται μέσω των αλγεβρικών πράξεων και τον καθορισμό των ταυτοτήτων είναι Άλγεβρα Heyting και Άλγεβρα Booleπου και οι δύο εισάγουν μια νέα λειτουργία που ονομάζεται ~ άρνηση. Και οι δύο δομές παίζουν ένα ρόλο στη μαθηματική λογική και ιδιαίτερα η άλγεβρα Boule έχει σημαντικές εφαρμογές στην επιστήμη των υπολογιστών. Τέλος, διάφορες δομές στα μαθηματικά συνδυάζουν τις διατάξεις με ακόμη περισσότερες αλγεβρικές λειτουργίες, όπως στην περίπτωση των μερικής διατάξεως αλγεβρικών δομών, που επιτρέπουν τον καθορισμό μιας ακόμα πράξης. Υπάρχουν πολλές άλλες σημαντικές ιδιότητες των μερικά διατεταγμένων συνόλων. Για παράδειγμα, ένα μερικά διατεταγμένο σύνολο είναι τοπικά πεπερασμένο αν κάθε κλειστό διάστημα [α, β] σε αυτό είναι πεπερασμένο. Τοπικά πεπερασμένα σύνολα μερικής διάταξης οδηγούν στην αύξηση της άλγεβρας προσπτώσεων η οποία με τη σειρά της μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθορίσει τη χαρακτηριστική συνάρτηση Euler των πεπερασμένων οριοθετούμενων συνόλων μερικής διάταξης. Σε ένα διατεταγμένο σύνολο, μπορεί κάποιος να ορίσει πολλούς τύπους υποσυνόλων βασισμένων σε συγκεκριμένη διάταξη. Ένα απλό παράδειγμα είναι τα άνω σύνολα, δηλαδή σύνολα που περιλαμβάνουν όλα τα στοιχεία τα οποία είναι μεγαλύτερα από αυτά στη διάταξη. Επισήμως, η άνω κλειστότητα ενός συνόλου S σε μερικώς διατεταγμένο σύνολο P δίνεται από το σύνολο {x in P | υπάρχει κάποιο y στο S με y ≤ x}. Ένα σύνολο που είναι ισοδύναμο με την άνω κλειστότητα του ονομάζεται άνω σύνολο. Το Κάτω σύνολο ορίζεται διττά. Πιο περίπλοκα κάτω υποσύνολα είναι τα ιδεώδη, τα οποία έχουν την επιπλέον ιδιότητα ότι κάθε δύο από τα στοιχεία τους έχουν ένα άνω όριο μέσα στο ιδεώδες. Τα δυϊκά σχήματα δίνονται από τα φίλτρα. Μια σχετική έννοια είναι αυτή του διατεταγμένου υποσυνόλου, που σαν το ιδεώδες περιλαμβάνει άνω φράγματα πεπερασμένων υποσυνόλων, όμως δεν πρέπει να είναι ένα κάτω σύνολο. Επιπλέον είναι συχνά γενικευμένη σαν προδιάταξη. Ένα υποσύνολο το οποίο είναι - ως ένα μερικώς διατεταγμένο υποσύνολο -γραμμικά διατεταγμένο, ονομάζεται αλυσίδα . Η αντίθετη έννοια, αντι-αλυσίδα, είναι ένα υποσύνολο που δεν περιέχει δύο συγκρίσιμα στοιχεία, δηλαδή που έχει μια διακριτή διάταξη. Αν και οι περισσότερες μαθηματικές περιοχές χρησιμοποιούν διατάξεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υπάρχουν επίσης μερικές θεωρίες ότι υπάρχουν σχέσεις οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ την απλή εφαρμογή. Μαζί με τα σημαντικά σημεία επαφής τους με την θεωρία διάταξης, κάποια από αυτά παρουσιάζονται παρακάτω. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, οι μέθοδοι και οι φορμαλισμοί της καθολικής άλγεβρας είναι ένα σημαντικό εργαλείο για πολλά θεωρητικά ζητήματα διάταξης. Εκτός από τον φορμαλισμό της διάταξης σε όρους των αλγεβρικών δομών που ικανοποιούν συγκεκριμένες ταυτότητες, μπορεί κάποιος επίσης να δημιουργήσει άλλες συνδέσεις με την άλγεβρα. Ένα παράδειγμα δίνεται από την αντιστοιχία μεταξύ της άλγεβρας Boole και τους δακτυλίους Boole. Άλλα θέματα που αφορούν την ύπαρξη ελεύθερων κατασκευών, όπως τα ελεύθερα πλέγματα που βασίζονται σε ένα δεδομένο σύνολο γεννητριών. Επιπρόσθετα, η κλειστότητα των τελεστών είναι σημαντική στη μελέτη της καθολικής άλγεβρας. Στην τοπολογία, οι διατάξεις παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Στην πραγματικότητα, το σύνολο των ανοικτών συνόλων παρέχει ένα κλασικό παράδειγμα ενός πλήρους πλέγματος, ακριβέστερα την πλήρη άλγεβρα Heyting (Το σύστημα όλων των ανοικτών συνόλων ενός δεδομένου τοπολογικού χώρου με εντολή ένταξης). Τα φίλτρα και τα δίκτυα είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες με τη θεωρία διάταξης και η κλειστότητα των τελεστών των συνόλων μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ορίσει την τοπολογία. Πέρα από αυτές τις σχέσεις, η τοπολογία μπορεί να εξεταστεί μόνο σε σχέση με τα ανοιχτά πλέγματα, τα οποία οδηγούν στη μελέτη της άσκοπης τοπολογίας. Επιπλέον, μια φυσική προδιάταξη των στοιχείων του αντίστοιχου συνόλου ενός τοπολογικού χώρου δίνεται από την αποκαλούμενη εξειδικευμένη διάταξη, που στην πραγματικότητα είναι μια μερική διάταξη αν η τοπολογία είναι [[T0]]. Αντίθετα, στην θεωρία διάταξης, κάποιος κάνει συχνά χρήση των αποτελεσμάτων της τοπολογίας. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να ορίσει κανείς τα υποσύνολα μιας διάταξης τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως ανοιχτά σύνολα μιας τοπολογίας. Ειδικά, είναι ενδιαφέρον να θεωρήσει τις τοπολογίες πάνω σε ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο (X, ≤) που καθιστά την ≤ ως την εξιδεικευμένη τους διάταξη. Το καλύτερο όταν η τοπολογία είναι η Alexandrov τοπολογία, δίνεται παίρνοντας όλα τα άνω σύνολα ως ανοιχτά. Αντίθετα, η αδύναμητοπολογία που περιέχει την εξιδεικευμένη διάταξη είναι η άνω τοπολογία, έχοντας τα συμπληρώματα από τα κύρια ιδεώδη (δηλαδή σύνολα της μορφής{y in X | y ≤ x} για κάποιο x) σαν μια υπόβαση(σε έναν τοπολογικό χώρο X με τοπολογία T είναι η συλλογή B της T που παράγει την T, με την προϋπόθεση ότι η T είναι η μικρότερη τοπολογία που περιέχει την B). Επιπλέον, μια τοπολογία με εξιδεικευμένη διάταξη ≤ μπορεί να είναι μια σταθερή διάταξη (μη αντιφατική), πράγμα που σημαίνει ότι τα ανοικτά τους σύνολα είναι "απρόσιτα από το διατεταγμένο άνω φράγμα" (με σεβασμό στην ≤). Η καλύτερη σταθερή διατεταγμένη τοπολογία είναι η Scott τοπολογία, η οποία είναι πιο αδύναμη από αυτή του Alexandrov . Μια τρίτη σημαντική τοπολογία είναι η Lawson τοπολογία. Υπάρχουν στενές συνδέσεις ανάμεσα σε αυτές τις τοπολογίες και έννοιες της θεωρίας διάταξης. Για παράδειγμα, μια συνάρτηση που διατηρεί διατεταγμένο άνω φράγμα αν και μόνο αν είναι συνεχής με σεβασμό στην τοπολογία του Scott (για αυτό το λόγο αυτή η θεωρητική διάταξη καλείται και συνέχεια του Scott). Η οπτικοποίηση της διάταξης με διαγράμματα Hasse έχει μια απλή γενίκευση: αντί να εμφανίσει μικρότερα στοιχεία κάτω από τα μεγαλύτερα, η κατεύθυνση της διάταξης μπορεί επίσης να αναπαρασταθεί δίνοντας κατευθύνσεις στα άκρα του γραφήματος. Με αυτόν τον τρόπο, κάθε διάταξη φαίνεται να είναι ισοδύναμη με ένα κατευθυνόμενο μη κυκλικό γράφημα, όπου οι κόμβοι είναι τα στοιχεία του μερικώς διατεταγμένου συνόλου και υπάρχει μια κατευθυντήρια γραμμή από το α στο β αν και μόνο αν α ≤ β. Έχοντας την απαίτηση να είναι μη κυκλικό, ένα μπορεί να λάβει και όλες τις προηγούμενες διατάξεις. Όταν τα διαγράμματα είναι εξοπλισμένα με τη μεταβατική ιδιότητα, τότε αυτά αποτελούν μια ειδική κατηγορία, όπου τα στοιχεία είναι αντικείμενα και κάθε σύνολο από μορφισμούς ανάμεσα σε δύο στοιχεία είναι το πολύ μονοσύνολο. Οι συναρτήσεις των διατάξεων γίνονται παράγοντες μεταξύ των κατηγοριών. Είναι ενδιαφέρων, ότι πολλές ιδέες της θεωρίας διάταξης είναι απλά μικρότερες έννοιες της θεωρίας κατηγοριών. Για παράδειγμα, ένα κάτω φράγμα είναι απλά ένα αντικείμενο μιας κατηγορίας (το προϊόν ή αντικείμενο μιας οικογένειας από αντικείμενα είναι το πιο γενικό αντικείμενο που δέχεται ένα μορφισμό για κάθε ένα από τα δοσμένα αντικείμενα). Πιο γενικά, κάποιος μπορεί να συλλάβει το κάτω και άνω φράγμα κάτω από την αφηρημένη έννοια του κατηγορηματικού ορίου. Σε έναν άλλο χώρο όπου υπάρχουν κατηγορηματικές ιδέες είναι στις συνδέσεις Galois, όπου είναι το ίδιο με ένα ζευγάρι συζυγών παραγόντων. Αλλά η θεωρία των κατηγοριών έχει επίσης επιπτώσεις στην θεωρία διάταξης σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τάξεις από δυναμοσύνολα με κατάλληλες λειτουργίες όπως συζητήθηκε σε παραπάνω ενδιαφέρουσες κατηγορίες. Συχνά μπορεί κάποιος να φτιάξει κατασκευές από τη διάταξη, όπως η κανονική διάταξη στο χώρο (σε δύο σύνολα Α και Β, μπορεί κανείς να ορίσει το καρτεσιανό γινόμενο A × B. Είναι κανονική διάταξη αν όταν δίνονται δύο ζευγάρια (α1,β1) and (α2,β2) στο A × B, τότε ισχύει (α1,β1) ≤ (α2,β2) αν και μόνο αν α1 ≤ α2 and β1 ≤ β2),από την άποψη των κατηγοριών. Περαιτέρω ιδέες προκύπτουν όταν οι κατηγορίες των διατάξεων είναι κατηγορηματικά ισοδύναμες με τις άλλες κατηγορίες, για παράδειγμα των τοπολογικών χώρων. Αυτή η γραμμή της έρευνας οδηγεί σε διάφορα θεωρήματα αναπαράστασης, συχνά συγκεντρωμένα κάτω από την ετικέτα της Stone δυαδικότητας. Όπως εξηγήθηκε πριν, οι διατάξεις είναι πανταχού παρούσες στα μαθηματικά. Ωστόσο, οι πρώτες ρητές ερμηνείες της μερικής διάταξης έναι πιθανόν να μην βρέθηκε πριν από τον 19ο αιώνα. Στο πλαίσιο αυτό, η δουλειά του George Boole έχει πολύ μεγάλη σημασία. Επιπλέον, η δουλειά των Charles Sanders Peirce, Richard Dedekind, και Ernst Schröder επίσης έδωσαν σημασία στη θεωρία διάταξης. Βεβαίως, υπάρχουν και άλλοι για να κατονομαστούν για αυτό το ζήτημα και σίγουρα υπάρχει πιο λεπτομερές υλικό στην ιστορία της θεωρίας διάταξης. Ο όρος poset ως μια συντομογραφία για το μερικώς διατεταγμένο σύνολο επινοήθηκε από τον Garrett Birkhoff στην δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Θεωρία Πλεγμάτων. Κυκλική διάταξη Ιεραρχία Επιπτωτική άλγεβρα Σημαντικές δημοσιεύσεις για τη θεωρία διάταξης Σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος στα σύνολα Birkhoff, Garrett (1940). Lattice Theory 25 (3rd Revised ed.). American Mathematical Society. ISBN 978-0-8218-1025-5. Burris, S. N.; Sankappanavar, H. P. (1981). A Course in Universal Algebra. Springer. ISBN 978-0-387-90578-5. Davey, B. A.; Priestley, H. A. (2002). Introduction to Lattices and Order (2nd ed.). Cambridge University Press. ISBN 0-521-78451-4. Gierz, G.; Hofmann, K. H.; Keimel, K.; Mislove, M.; Scott, D. S. (2003). Continuous Lattices and Domains. Encyclopedia of Mathematics and its Applications 93. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-80338-0.
Θεωρία διάταξης είναι ένας κλάδος των μαθηματικών που ερευνά τη διαισθητική έννοια της διάταξης στο δυαδικό σύστημα σχέσεων. Παρέχει ένα επίσημο πλαίσιο για την περιγραφή των καταστάσεων, όπως "αυτό είναι μικρότερο από αυτό" ή "αυτό προηγείται εκείνου". Το άρθρο αυτό εισάγει το πεδίο και παρέχει τους βασικούς ορισμούς. Μια λίστα θεωρητικών διατάξεων μπορεί να βρεθεί στο γλωσσάριο της θεωρητικής διάταξης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7%CF%82
Κλήμης της Άγκυρας
Τα λείψανα του Κλήμη βρίσκονται στο βωμό του αγίου στη βασιλική της Παναγίας του Τράπανι. Η Κάρα του Αγίου Κλήμεντος βρίσκεται στην Ιερά Μονή Προυσού Ευρυτανίας. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Κλήμεντος βρίσκονται στις Μονές Ζωγράφου Αγίου Όρους και Φανερωμένης Σαλαμίνος. Απολυτίκιον Ήχος δ’. Κλήμα οσιότητος, και στέλεχος αθλήσεως, άνθος ιερώτατον, και καρπός ως θεόσδοτος, τοις πιστοίς πανίερε, ηδύτατος εβλάστησας. Αλλ᾽ ως Μαρτύρων σύναθλος, και ιεραρχών σύνθρονος, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών. Κοντάκιον Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Της αμπέλου γέγονας, τίμιον κλήμα, του Χριστού πανεύφημε, Κλήμη πολύαθλος οφθείς, συν τοις συνάθλοις τε έκραζες· Χριστός, Μαρτύρων φαιδρόν αγαλλίαμα. Κάθισμα Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ. Του μαρτυρίου αληθώς τη δρεπάνη, κατατεμνόμενος σοφέ Ιεράρχα, ως καρποφόρος άμπελος εξήνθησας, βότρυας περκάζοντας, και σταλάζοντας γλεύκος, θείας επιγνώσεως, και αθλήσεως Πάτερ· εξ ων μετέχων πας τις ευσεβώς, καταγλυκαίνει ψυχής αισθητήρια. Ο Οίκος Υιός φωτός αναδειχθείς, Θεού συγκληρονόμος, ως Ηλιού ο θείος, τον Αχαάβ ήλεγξεν, ούτω και συ, Κλήμη σοφέ, Βασιλείς ανόμους, και Τυράννους απηνείς, Ελλήνων τους πρωτεύοντας, εν λόγω και αληθεία ενίκησας, και προσάγεις θύμα τω Κυρίω νυν τα πλήθη των εις Χριστόν πιστευσάντων. Διό κοινωνόν της σης μαρτυρίας Αγαθάγγελον ευρών, πόλεις εναθλών συνώδευσας φαιδρώς κραυγάζων· Χριστέ, Μαρτύρων φαιδρόν αγαλλίαμα.
Ο Άγιος Κλήμης, επίσκοπος της Άγκυρας, (περ. 258 Άγκυρα -312 Άγκυρα) ήταν επίσκοπος που υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Συνελήφθη από τις ρωμαϊκές αρχές, φυλακίστηκε και δικάστηκε από τον Διοκλητιανό. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός επιχείρησε να μετατρέψει τον Κλήμη στον παγανισμό, αλλά ο Κλήμης αρνήθηκε και υπέστη βασανιστήρια. Ο Κλήμης τελικά αποκεφαλίστηκε από Ρωμαίο στρατιώτη ενώ έκανε τη Θεία Λειτουργία το έτος 312. Τιμάται στις 23 Ιανουαρίου σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο και στις 5 Φεβρουαρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο σε ορισμένες Ανατολικές Ορθόδοξες χώρες μαζί με τον μαθητή του Αγαθάγγελο της Ρώμης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%86%CE%B3%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
Ντέρεκ Σικούα
Γεννήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1959. Κατάγεται από το χωριό Νγκαλιταβέθι (Ngalitavethi) στην επαρχία Γκουανταλκανάλ. Υπηρέτησε ως υφυπουργός Παιδείας και Ανάπτυξης από τον Απρίλιο του 1993 ως το Φεβρουάριο του 1994 και στη συνέχεια ως γραμματέας στο ίδιο υπουργείο μέχρι το 1997. Ανέλαβε και θέση γραμματέα επίσης σε πολλά άλλα υπουργεία.Τον Απρίλιο του 2006 εξελέγη βουλευτής σε εκλογική περιφέρεια στο Γκουανταλκανάλ και ανέλαβε Υπουργός Παιδείας και Ανάπτυξης των Ανθρώπινων Πόρων επί πρωθυπουργίας του Μανάσε Σογκαβάρε στις 4 Μαΐου του 2006. Το Νοέμβριο του 2007 έγινε μέλος της Αντιπολίτευσης. Έπειτα από την ήττα του Σογκαβάρε σε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που υπέβαλε ο ίδιος ο Σικούα στις 13 Δεκεμβρίου 2007 ο Σικούα ήταν ο υποψήφιος από την Αντιπολίτευση για να τον αντικαταστήσει. Εξελέγη Πρωθυπουργός από το Κοινοβούλιο στις 20 Δεκεμβρίου 2007, λαμβάνοντας 32 ψήφους έναντι 15 για τον υποψήφιο της κυβέρνησης, Πάτεσον Ότι. Ορκίστηκε Πρωθυπουργός την ίδια ημέρα και το υπουργικό του συμβούλιο ορκίστηκε στις 21 Δεκεμβρίου και στις 22 Δεκεμβρίου.Έπειτα από τη διεξαγωγή των γενικών εκλογών τον Αύγουστο του 2010, ο Σικούα αποχώρησε από την πρωθυπουργία και τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ο Ντάνι Φίλιπ.
Ο Ντέιβιντ Ντέρεκ Σικούα (David Derek Sikua) είναι πολιτικός από τα νησιά του Σολομώντα, Πρωθυπουργός από τις 20 Δεκεμβρίου του 2007 ως τις 25 Αυγούστου του 2010.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%BA_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B1
Ευάγγελος Κανόναρχος
Ήταν γιος του συνταγματάρχη Παναγιώτη Χατζημηνά-Κανονάρχου που καταγόταν από το χωριό Όθος της Καρπάθου, ο οποίος είχε καταφύγει στη συμπρωτεύουσα διωγμένος από τους Ιταλούς. Ο Ευάγγελος σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Μετά τη Μεταπολίτευση στις εκλογές του 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής με την νεοσύστατη Νέα Δημοκρατία και εξελέγη με 5.436 ψήφους. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1977 και υπηρέτησε στη Βουλή ως το 1981. Στη διάρκεια της θητείας του έγιναν αρκετά έργα στην επαρχία Καρπάθου-Κάσου, όπως η δρομολόγηση του οχηματαγωγού "Έλλη", ασφαλτοστρώσεις, διανοίξεις δρόμων, ηλεκτροφωτισμοί, ενώ έγιναν ενέργειες για να ολοκληρωθεί το αεροδρόμιο της Καρπάθου και να κατασκευαστεί άλλο στην Κάσο.Μετά το θάνατό του (1991) ο Δήμος Καρπάθου αποφάσισε να δοθεί το όνομά του σε δρόμο του νησιού.
Ο Ευάγγελος Κανόναρχος του Παναγιώτη (και Κανονάρχος, Θεσσαλονίκη, 1927 - 22 Δεκεμβρίου 1991) ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως βουλευτής Δωδεκανήσου από το 1974 ως το 1981.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82
Έρλανγκεν
Το Έρλανγκεν αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε επίσημα αρχεία το 1002 με την ονομασία Villa Erlangon. Το 1361, το χωριό πωλήθηκε στον αυτοκράτορα / βασιλιά Κάρολο Δ'. Έγινε μέρος του Βασιλείου της Τσεχίας. Τρία χρόνια αργότερα, χτίστηκε μια πόλη κοντά στο χωριό, το οποίο το 1374 έδωσε δική του νομισματοκοπείο. Το 1398, τα δημοτικά δικαιώματα επιβεβαιώθηκαν από τον βασιλιά Βενσεσλάο Β' της Βοημίας. Το 1402 η πόλη ανήκε στην κατοχή του οίκου Χοεντσόλερν ως μέρος του Πριγκηπάτου του Βρανδεμβούργου-Κούλμπαχ (από το 1603 στο Βρανδεμβούργο-Μπαϊρόιτ), που παρέμεινε υπό τη διακυβέρνησή του μέχρι το 1806. Κατά τη διάρκεια της τετραετούς ναπολεωτικής κατοχής, το Έρλανγκεν ήταν η πρωτεύουσα της λεγόμενης "Κάτω Κομητείας" του πριγκηπάτου, που περιλάμβανε την περιοχή μέχρι το Νόιστατ αν ντερ Άις και χωρίστηκε από την "Άνω Γη" (Oberland) από χερσαίο διάδρομο. Το 1810 έγινε μέρος του Βασιλείου της Βαυαρίας, μαζί με το υπόλοιπο πρώην Βρανδεμβούργο-Μπαϊρόιτ. Ενώ ήταν ακόμα μέρος του Βραδεμβούργου-Μπαϊρόιτ, οι πρώτοι Γάλλοι Ουγενότοι πρόσφυγες έφτασαν στο Έρλανγκεν το 1686. Ο μαργράβος Κρίστιαν Ερνστ του Βρανδεμβούργου-Μπαϊρόιτ, έχτισε για αυτούς μια "νέα πόλη" (Neustadt). Το 1706, η παλιά πόλη (ακριβώς κάτω από την τοποθεσία του ετήσιου Μπεργκκιρχβάιχ, γερμ. Bergkirchweih) καταστράφηκε σχεδόν εντελώς από μια φωτιά, αλλά σύντομα ανοικοδομήθηκε. Το 1812, οι παλιές και οι νέες πόλεις συγχωνεύθηκαν σε μία. Το 1742, ο Φρειδερίκος, ο Μαργράβος του Βρανδεμβούργου-Μπαϊρόιτ, ίδρυσε πανεπιστήμιο για τη βασιλική έδρα του Μπαϊρόιτ, αλλά λόγω της επαναστάτης των τοπικών φοιτητών, το πανεπιστήμιο μεταφέρθηκε στο Έρλανγκεν. Μόνο αργότερα αποκτήθηκε το όνομα του "Πανεπιστήμιο Φρειδερίκου-Αλεξάνδρου" και έγινε ένα πανεπιστήμιο της πρωσικής επαρχίας. Διάσημοι φοιτητές αυτών των χρόνων ήταν οι Γιόχαν Λούντβιχ Τικ, Βίλχελμ Χάινριχ Βακενρόντερ και Έμι Νέτερ. Ήδη κατά τη διάρκεια της βαυαρικής δημοτικής μεταρρύθμισης του 1818, η πόλη ήταν προικισμένη με τη δική της διοίκηση. Το 1862 ιδρύθηκε η διοικητική υπηρεσία του καντονιού του Έρλανγκεν, από την οποία αργότερα δημιουργήθηκε η διοικητική περιφέρεια Έρλανγκεν. Το 1972, η περιοχή αυτή συγχωνεύθηκε με τη διοικητική περιφέρεια του Χέχστατ. Το Έρλανγκεν έγινε η πρωτεύουσα αυτής της νεοσυσταθείσας περιοχής Έρλανγκεν-Χέχστατ. Κατά τη διάρκεια αυτής της δημοτικής μεταρρύθμισης, το Έρλανγκεν διευρύνθηκε σημαντικά, οπότε το 1974 είχε περισσότερους από 100.000 κατοίκους. Το Πανεπιστήμιο του Έρλανγκεν-Νυρεμβέργης (Friedrich-Alexander-Universität) ιδρύθηκε το 1742 από τον Φρειδερίκο, μαργράβο του Βρανδεμβούργου-Μπαϊρόιτ, στην πόλη του Bayreuth, αλλά μεταφέρθηκε στο Erlangen το επόμενο έτος. Σήμερα, διαθέτει πέντε σχολές. ορισμένα τμήματα (Οικονομία και Εκπαίδευση) βρίσκονται στη Νυρεμβέργη. Περίπου 39.000 σπουδαστές σπουδάζουν σε αυτό το πανεπιστήμιο, εκ των οποίων περίπου 20.000 βρίσκονται στο Έρλανγκεν.Ο Βοτανικός κήπος του Έρλανγκεν (Botanischer Garten Erlangen) είναι ένας βοτανικός κήπος που διατηρείται από το πανεπιστήμιο. Το Μπεργκκιρχβάιχ (Bergkirchweih) είναι ένα ετήσιο φεστιβάλ μπύρας, παρόμοιο με το Oktoberfest στο Μόναχο, αλλά μικρότερο σε κλίμακα. Παρέχεται κατά τη διάρκεια των δώδεκα ημερών πριν και μετά την Πεντηκοστή (δηλαδή 49 ημέρες μετά το Πάσχα). αυτή η περίοδος ονομάζεται "πέμπτη εποχή" από τους ντόπιους. Η μπύρα σερβίρεται σε ξύλινα τραπέζια σε κανάτες από κεραμίδια ενός λίτρου κάτω από τα δέντρα του "Μπεργκ", ένα μικρό, σκαρφαλωμένο και δασωμένο λόφο με παλιές σπηλιές (κάβες μπίρας) που ανήκουν σε τοπικά ζυθοποιεία. Τα κελάρια εκτείνονται για 21 χιλιόμετρα (14 μίλια) σε όλο το λόφο (το "Μπεργκ") και διατηρούν μια σταθερή δροσερή υπόγεια θερμοκρασία. Μέχρι που ο Καρλ φον Λίντε εφύηρε το ηλεκτρικό ψυγείο το 1871, αυτό θεωρήθηκε ως το μεγαλύτερο ψυγείο στη νότια Γερμανία. Το φεστιβάλ μπύρας προσελκύει περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες ετησίως. Διαθέτει καρναβαλικές βόλτες υψηλής ποιότητας τεχνολογίας, σκεύη τροφίμων από τα περισσότερα φαγητά της Φραγκονίας, όπως μπράτβουρστ, χοίρο που θηλάζει, φρυγμένα αμύγδαλα και γιγαντιαίες κουλούρες. Είναι κοινώς γνωστό από τους κατοίκους της περιοχής ως «Μπερχκέρβα» (Berchkärwa) ή απλά το Μπερχ, όπως στο "Gehma auf'n Berch!" ("Ας ανεβούμε στο βουνό!"). Αυτό είναι ένα υπαίθριο γεγονός που συχνάζουν και απολαμβάνουν οι Φραγκονιανοί. Παρά τον σχετικά υψηλό αριθμό επισκεπτών, δεν είναι ευρέως γνωστός από τους τουρίστες ή από τους ανθρώπους που ζουν εκτός της Βαυαρίας.
Το Έρλανγκεν (γερμ. Erlangen) είναι πόλη στην Φραγκονία που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Βαυαρίας, στη Γερμανία. Η τοπική διάλεκτος είναι η φραγκονική. Η πόλη με πληθυσμό 100.000 κατοίκους βρίσκεται στη μητροπολιτική περιοχή της Νυρεμβέργης. Στην πόλη βρίκεται το πανεπιστήμιο Φρειδερίκου Αλεξάνδρου (Friedrich-Alexander-Universität Erlangen-Nürnberg) και μεγάλες εγκαταστάσεις της Siemens. Από το 2015 το Έρλανγκεν κυριαρχείται από το Πανεπιστήμιο Έρλανγκεν-Νυρεμβέργης και τα πολυάριθμα υποκαταστήματα της Siemens , καθώς και από ένα μεγάλο ερευνητικό ίδρυμα της εταιρείας Φραουνχόφερ και το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Επιστήμη του Φωτός. Ένα γεγονός που άφησε το σημάδι του στην πόλη ήταν ο οικισμός των Ουγενότων μετά την ανάκληση του διατάγματος της Νάντης το 1685. Το πρόγραμμα Έρλανγκεν του Φέλιξ Κλάιν του 1872, λαμβάνοντας υπόψη το μέλλον της έρευνας στα μαθηματικά, αποκαλείται έτσι επειδή ο Κλάιν στη συνέχεια δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Έρλανγκεν-Νυρεμβέργη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
Ερρίκος του Μπλουά
Ο Ερρίκος μεταφέρθηκε στην Αγγλία από τον θείο του Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας και τοποθετήθηκε ηγούμενος του Γκλάστονμπερι. Στις 4 Οκτωβρίου 1129 του δόθηκε η επισκοπή του Ουίντσεστερ και του επετράπη ταυτόχρονα να ανήκει στο αβαείο του Γκλάστονμπερι, χρίστηκε επίσκοπος στις 17 Νοεμβρίου 1129. Είχε πολλές φιλοδοξίες να γίνει αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι αλλά από την άλλη δεν ήθελε να εγκαταλείψει τις υποχρεώσεις του στο Γκλάστονμπερι, μετά την τοποθέτηση του στην επισκοπή του Ουίντσεστερ άρχισε να αντιπαθεί τον επίσκοπο του Καντέρμπερι. Δημιούργησε μια ισχυρή βάση με στόχο να πείσει τον βασιλιά στην δημιουργία μιας τρίτης ηγεμονικής αρχιεπισκοπής στην οποία θα ηγείται ο ίδιος αλλά η προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής. Στις 1 Μαρτίου 1139 την εποχή του αδελφού του Στέφανου διορίστηκε παπικός απεσταλμένος σαν αποζημίωση για την απώλεια της αρχιεπισκοπής του Καντέρμπερι από τον Θεοβάλδο του Μπεκ, έγινε ο ισχυρότερος άντρας στην εκκλησία της Αγγλίας τα ταραγμένα χρόνια που έμειναν γνωστά ως "Αναρχία". Όταν ο αδελφός του έλλειπε ο ίδιος ήταν ο πλουσιότερος και ισχυρότερος άντρας στην Αγγλία. Ο Στέφανος του Μπλουά στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας (1135) αλλά οι σχέσεις ανάμεσα στα δυο αδέλφια δεν ήταν πάντοτε ειρηνικές. Μετά την μάχη του Λίνκολν (1141) ο Ερρίκος εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα να υποστηρίξει την ξαδέλφη του Αυτοκράτειρα Ματθίλδη την μεγάλη αντίπαλο του αδελφού του αλλά σύντομα την αναγνώρισε σαν εγωίστρια και απρόθυμη για οποιαδήποτε συνεργασία. Ο Ερρίκος επανήλθε στο πλευρό του αδελφού του, μαζί με την βασίλισσα Ματθίλδη Α΄ της Βουλώνης και σπουδαίους στρατηγούς όπως ο Γουλιέλμος της Υπρ κατάφερε να γυρίσει τον εμφύλιο πόλεμο υπέρ του αδελφού του. Σαν ηγούμενος του Γκλάστονμπερι ήρθε συχνά σε σύγκρουση με τον Πέτρο τον Σεβάσμιο με τον οποίο ήρθε σε μεγάλες αντιθέσεις λόγω της εκδίωξης του Πέτρου Αβελάρδου που ο Πέτρος ο Σεβάσμιος υπερασπίστηκε και την μετάφραση του Κορανίου από τα Αραβικά στα Λατινικά. Πριν και μετά την άνοδο του στον επισκοπικό θρόνο ο Ερρίκος του Μπλουά ήταν σύμβουλος του αδελφού του Στέφανου και επέζησε μετά από αυτόν, διηύθυνε εκατοντάδες χωριά, αβαεία και μικρότερες εκκλησίες. O Ερρίκος ήταν υπερήφανος για την συνεισφορά του στο αβαείο του Γκλάστονμπερι πολύ πριν την καταστροφική πυρκαγιά του 1184 και είχε μεγάλο πάθος για τις αρχιτεκτονικές κατασκευές. Έκανε τις τελικές προσθήκες στον Καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ και στο κάστρο του Γούβλεσει στο Ουίντσεστερ ανάμεσα στις οποίες βρισκόταν μια σήραγγα για να μπορούν οι επισκέπτες να δουν τα ιερά κειμήλια. Σχεδίασε και οικοδόμισε πολλές προσθήκες σε κάστρα και μεγάλα σπίτια όπως στο κάστρο του Φάρναμ στο Σάρρεϋ και ξεκίνησε την κατασκευή του νοσοκομείου του Αγίου Σταυρού στο Ουίντσεστερ. Στο Λονδίνο ξεκίνησε την κατασκευή των ανακτόρων του Ουίντσεστερ σαν τόπος κατοικίας των επισκόπων του Ουίντσεστερ. Στη Ρώμη ο Ερρίκος διεκδίκησε μεγάλο αριθμό αρχαίων κειμηλίων που οι Ρωμαίοι εκείνης της εποχής είχαν απορρίψει ως "ειδωλολατρικά είδωλα".Ο Ερρίκος έκτισε έξι νέα κάστρα (1138) ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το κάστρο του επισκόπου Γουόλθαμ στο Ντάουντον, το Φάρναμ, το Τόουντον και το Γούλβεσει, οι σύγχρονοι ιστορικοί βρίσκονται σε μεγάλη έκπληξη σχετικά με το το πως ένας επίσκοπος κατάφερε να οικοδομήσει τόσο μεγάλο αριθμό από κάστρα. Οι περισσότερες από της εργασίες του Ερρίκου του Μπλουά δόθηκαν στην δημοσιότητα μετά το 1155 που ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας διέταξε την κατεδάφιση τους. Ο Ερρίκος είχε πάθος με την συγγραφή και την διανομή βιβλίων, έγραφε ή διαφήμιζε πολλά μεγάλα βιβλία όπως "Η αρχαιότητα της εκκλησίας του Γκλάνστομπερι" από τον Γουλιέλμο του Μαλμέσμπουρι έναν προσωπικό του φίλο. Διαφήμισε την Βίβλο του Ουίντσεστερ την μεγαλύτερη εικονογραφημένη βίβλο που έχει παραχθεί, η έκδοση είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να φτάσει σε ύψος τα τρία πόδια. Η Βίβλος του Ουίντσεστερ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το Ψαλτήρι του Ουίντσεστερ γνωστό και ως Ψαλτήρι του Μπλουά διατηρείται στην Βρετανική βιβλιοθήκη και θεωρείται εθνικός Βρετανικός θησαυρός. Η νομιμότητα του Ερρίκου ως παπικού απεσταλμένου έληξε με τον θάνατο του Ιννοκέντιου Β΄ στις 23 Σεπτεμβρίου 1143 με αποτέλεσμα να στερηθεί πολλές από τις εξουσίες του. Οι προσπάθειες του να ανανεώσει τις εξουσίες του ήταν ανεπιτυχείς, έκανε ταξίδι στην Ρώμη προκειμένου να εξασφαλίσει την παπική εύνοια για το αβαείο του Γκλάνστομπερι και για το τάγμα των Βενιδικτιανών. Μετά τον θάνατο του αδελφού του και την άνοδο στον θρόνο του Ερρίκου Β΄ αποσύρθηκε στο Κλυνύ στο οποίο είχε στείλει βασιλικό θησαυρό και θρήνησε τον θάνατο του Πέτρου του Σεβάσμιου που πέθανε τα Χριστούγεννα του 1156. Τα τελευταία του χρόνια ο Ερρίκος του Μπλουά διορίστηκε πρόεδρος της δίκης του Θωμά Μπέκετ τον οποίο υποστήριζε μυστικά πριν αλλά και μετά την δολοφονία του. Ο Ερρίκος του Μπλουά πέθανε στις 8 Αυγούστου 1171. Τα δώρα του στο Κλυνύ ήταν ένα σύνολο πολύτιμων λίθων για την χορωδία. Ο Ερρίκος τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ σε μια πέτρινη κρύπτη αν και σύμφωνα με μερικές πηγές τάφηκε στο Κλυνύ. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι τάφηκε σε μια μικρή εκκλησία της Παναγίας της Παρθένου στο Μπάκιγχαμ, σύμφωνα με μια περιγραφή η καρδιά του τάφηκε στο Κλυνύ ενώ το σώμα του και τα υπόλοιπα εντόσθια του μεταφέρθηκαν τον 17ο αιώνα στο Ουίντσεστερ. Πολλοί πίστευαν για πολλά χρόνια ότι η σαρκοφάγος του ήταν η σαρκοφάγος του Γουλιέλμου Ρούφου γιου του Γουλιέλμου του Κατακτητή, την περίοδο που ζούσε ήταν ο πιο πλούσιος και ισχυρός άντρας στην Αγγλία σε τέτοιο βαθμό που πολλοί τον έλεγαν βασιλιά χωρίς θρόνο ή σαν την δύναμη πίσω από τον θρόνο. "Blois, Henry de (c.1096–1171)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. British History Online Bishops of Winchester accessed on 2 November 2007 Lawrence, C. H. (2001). Medieval Monasticism: Forms of Religious Life in Western Europe in the Middle Ages (Third ed.). New York: Longman. Fryde, E. B.; Greenway, D. E.; Porter, S.; Roy, I. (1996). Handbook of British Chronology (Third revised ed.). Cambridge: Cambridge University Press. Stacy, N. E. (February 1999). "Henry of Blois and the Lordship of Glastonbury". The English Historical Review. 114 (455): 1–33. Jeffrey West, "A Taste for the Antique? Henry of Blois and the Arts," in C. P. Lewis (ed), Anglo-Norman Studies XXX: Proceedings of the Battle Conference 2007 (Woodbridge, Boydell Press, 2008), 213-230 Επίσκοποι του Ουίντσεστερ Το κάστρο του Φάρναμ
Ο Ερρίκος του Μπλουά (Henri de Blois, 1096 - 8 Αυγούστου 1171) από τον Οίκο του Μπλουά, γνωστός και ως Ερρίκος του Ουίντσεστερ, ήταν ηγούμενος του αββαείου του Γκλάστονμπερι από το 1126 και επίσκοπος του Ουίντσεστερ από το 1129 έως τον θάνατό του. Ήταν o μικρότερος γιος του Στέφανου Β΄ του Μπλουά και της Αδέλας της Νορμανδίας, κόρης του Γουλιέλμου του Κατακτητή και της Ματθίλδης της Φλάνδρας. Έτσι ήταν ο μικρότερος αδελφός του βασιλιά Στεφάνου της Αγγλίας. Η ημερομηνία γέννησής του είναι αβέβαιη, πιθανολογείται ότι γεννήθηκε την περίοδο ανάμεσα στην αναχώρηση του πατέρα του στην Α΄ Σταυροφορία (1096) μέχρι την επιστροφή του (1100). Ο πατέρας του έπεσε δυο χρόνια αργότερα στην μάχη του Ραμλά (1102) αφήνοντας μια βαθύπλουτη κομητεία με 350 κάστρα και αχανή εδάφη στην Σαρτρ. Ο Ερρίκος εκπαιδεύτηκε στο Κλυνύ σύμφωνα με τις αρχές του τάγματος του Κλυνύ με μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας και ανθρωπισμού επιπλέον υψηλά επίπεδα αφοσίωσης και πειθαρχίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%AC
Royal Rumble (2007)
Στο Ρόγιαλ Ραμπλ έγιναν αγώνες επαγγελματικής πάλης που συμμετείχαν διάφοροι παλαιστές από προκαθορισμένες κόντρες, σενάρια και ιστορίες που παίχτηκαν στο Raw, στο Smackdown και στο ECW - τα βασικά τηλεοπτικά προγράμματα του WWE. Οι παλαιστές έπαιξαν τους κακούς είτε τους καλούς χαρακτήρες που εξελίχθηκαν σε μια σειρά γεγονότων που έχτισαν ένταση και κορυφώθηκαν σε έναν αγώνα πάλης ή σε μια σειρά αγώνων. Το σόου χρησιμοποίησε παλαιστές από το Raw, το Smackdown! αλλά και ο ECW, τα τρία εβδομαδιαία σόου του WWE. Η βασική κόντρα στον δρόμο για το Ρόγιαλ Ραμπλ στο Raw ήταν αυτή του Σίνα και του Ουμάγκα, που κοντραρίστηκαν για το Πρωτάθλημα WWE. Στο προηγούμενο σόου επί πληρωμή, New Year's Revolution, ο Σίνα νίκησε τον Ουμάγκα και έληξε το αήττητο σερί του τελευταίου στο WWE, διατηρώντας παράλληλα το Πρωτάθλημα WWE. Την επόμενη νύχτα στο Raw, ο Armando Alejandro Estrada, ο μάνατζερ του Ουμάγκα, ζήτησε ένα επαναληπτικό ματς και ο Σίνα συμφώνησε. Αργότερα εκείνο το βράδυ, κατά τη διάρκεια του αγώνα του Γκρέιτ Καλί με τον Σίνα, ο Ουμάγκα παρενέβη και επιτέθηκε στον Σίνα. Την επόμενη εβδομάδα, πήρε μέρος στο Raw η επίσημη υπογραφή συμβολαίου για τον αγώνα τους στο Ρόγιαλ Ραμπλ. Μετά που ανακοινώθηκε ότι ο Estrada μπορούσε να διαλέξει το είδος του αγώνα, διάλεξε το ματς να είναι Last Man Standing. Ο Σίνα υπέγραψε και επιτέθηκε και στους δύο. Στο επεισόδιο του Raw στις 22 Ιανουαρίου ο Σίνα αφού αποκλείστηκε από ένα Battle Royal, του επιτέθηκε ο Ουμάγκα, τραυματίζοντάς του την σπλήνα σαν μέρος της κόντρας τους στο κέιφέιμπ. Η βασική κόντρα του Smackdown! σόου ήταν μεταξύ του Μπατίστα και του Μίστερ Κένεντι, που αγωνίστηκαν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα βαρέων βαρών. Στις 5 Ιανουαρίου σε εκείνο το επεισόδιο του Smackdown! ξεκίνησε μία Beat the Clock πρόκληση. Οι παλαιστές συμμετείχαν σε κανονικούς αγώνες, και ο παλαιστής που θα νικούσε στον μικρότερο χρόνο θα γινόταν ο πρώτος διεκδικητής του πρωταθλήματος στο Ρόγιαλ Ραμπλ. Ο Μίστερ Κένεντι, που νίκησε τον Κρις Μπενουά σε σχεδόν πέντε λεπτά, με αποτέλεσμα να έχει τον μικρότερο χρόνο στο τέλος του σόου. Την επόμενη εβδομάδα, η πρόκληση συνεχίστηκε, και σε ένα ματς μεταξύ του Άντερτέικερ και του Μιζ, ο Κένεντι παρενέβη και κόστισε στον Άντερτέικερ το δικαίωμα του πρώτου διεκδικητή. Ο Άντερτέικερ πάλεψε με τον Κένεντι σε ένα ματς όπου αν νικούσε θα έβαζε και τον εαυτό του στο ματς του Μπατίστα με τον Κένεντι στο Ρόγιαλ Ραμπλ. Κατά τη διάρκεια του ματς, ο Κένεντι επιτέθηκε στον Μπατίστα που ήταν δίπλα στο ρινγκ, ο Μπατίστα ανταπέδωσε και έτσι ο Άντερτέικερ αποκλείστηκε από το ματς. Έτσι το ματς στο Ρόγιαλ Ραμπλ παρέμεινε όπως είχε. Η κύρια κόντρα στο ECW σόου ήταν μεταξύ του Μπόμπι Λάσλεϊ και του Τεστ, με τους δύο να κοντράρονται για το πρωτάθλημα ECW. Ο Ρομπ Βαν Νταμ νίκησε μία ονλάιν ψηφοφορία και κέρδισε έτσι μία ευκαιρία για τον τίτλο στις 2 Ιανουαρίου σε επεισόδιο του ECW. Το ματς αυτό κόντρα στον Σαμπού δεν είχε κάποια κατάληξη. Ο Βαν Νταμ έχασε και την δεύτερή του ευκαιρία, όταν σε επαναληπτικό αγώνα του ο Τεστ παρενέβη και επιτέθηκε και στους δύο. Ένα τριπλό ματς για τον τίτλο έγινε στις 16 Ιανουαρίου μεταξύ του Λάσλεϊ, του Βαν Νταμ και του Τεστ. Ο Λάσλεϊ νίκησε αλλά δέχθηκε επίθεση από τον Τεστ μετά το τέλος του αγώνα. Τότε έγινε επίσημο το ματς για το Ρόγιαλ Ραμπλ. Μια βδομάδα πριν το ματς, ο Λάσλεϊ νίκησε τον Τεστ σε ένα ακόμα ματς για τον τίτλο. Πριν την τηλεοπτική μετάδοση του σόου, ο Τζέι Τι Τζι νίκησε τον Λάνς Κέιντ σε έναν μη τηλεοπτικό αγώνα. Το πρώτο ματς που μεταδόθηκε ήταν το ματς ομάδων μεταξύ των Χάρντις (Τζεφ και Ματ Χάρντι) και των Εμ εν ΕΜ (Τζοέι Μέρκιουρι και Τζόνυ Νάιτρο). Το ματς δεν ήταν ισορροπημένο αλλά η Εμ εν Εμ πήραν τον έλεγχο επιτιθέμενοι συνεχώς στο τραυματισμένο σαγόνι του Ματ. Οι Χάρντις πήραν για λίγο το πλεονέκτημα, αλλά το έχασαν όταν ο Νάιτρο αντέστρεψε μία κίνηση στον αέρα του Τζεφ. Ο Τζεφ έβαλε τελικά τον Ματ στο ρινγκ, που ξυλοκόπησε τον Τζοέι και τον Νάιτρο. Το τέλος ήρθε όταν ο Ματ εκτέλεσε το Τουίστ οφ Φέιτ, και ο Τζεφ εκτέλεσε το Σουέντον Μπομπ στον Νάιτρο. Ο Τζεφ έκανε πιν στον Νάιτρο και κλείδωσε τη νίκη. Το δεύτερο ματς της βραδιάς ήταν αυτό του πρωταθλητή ECW Λάσλεϊ με τον Τεστ για τον τίτλο του ΛάσλεΪ. Ο Τεστ χρησιμοποίησε αρκετές παράνομες κινήσεις και πήρε τον έλεγχο αφού χτύπησε τον ώμο του Λάσλεϊ στο σίδερο του ρινγκ. Συνέχισε να επιτίθεται στον ώμο εώς ότου ο Λάσλεϊ ανταπέδωσε με αρκετές δυνατές κινήσεις. Ο Τεστ βγήκε από το ρινγκ, και επέτρεψε στον εαυτό του να χάσει με χρονικό αποκλεισμό. Ο Λάσλεϊ κέρδισε και διατήρησε τον τίτλο του. Μετά, κυνήγησε τον Τεστ, τον έβαλε πίσω στο ρινγκ και συνέχισε να τον ξυλοκοπεί. Το τρίτο ματς ήταν μεταξύ του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών Μπατίστα και το Μίστερ Κένεντι για τον τίτλο του Μπατίστα. Ο Μπατίστα πήρε από νωρίς το πλεονέκτημα με την δύναμή του έως τη στιγμή που ο Κένεντι τραυμάτισε το γόνατο του Μπατίστα με την χρήση των μεταλλικών σκαλοπατιών. Ο Κένεντι συνέχισε να επιτίθεται στα γόνατα του Μπατίστα, και εφάρμοσε αρκετές λαβές υποταγής που ζόριζαν το γόνατο του Μπατίστα. Ο Μπατίστα προσπάθησε να επιστρέψει στο ματς, αλλά ο Κένεντι έσπρωξε τον Μπατίστα στον διαιτητή και εκτέλεσε ένα χτύπημα στα γεννητικά όργανα του Μπατίστα. Ο Κένεντι είχε ένα σαφές πλεονέκτημα έναντι του Μπατίστα και τον κράτησε για το pin και θεωρητικά νίκησε το ματς, αλλά ο διαιτητής δεν είχε της αισθήσεις του και δεν καταμέτρησε την νίκη του. Ο Μπατίστα τελικά εκτέλεσε το Batista Bomb και διατήρησε τον τίτλο του. Το τέταρτο ματς ήταν ένα Last Man Standing μεταξύ του Σίνα και του Ουμάγκα για το WWE πρωτάθλημα. Ο Ουμάγκα κυριάρχησε στον αγώνα και επιτέθηκε στα δεμένα πλευρά του Σίνα. Ο Σίνα μάταια προσπάθησε να γυρίσει στο παιχνίδι, καθώς ο Ουμάγκα συνέχισε να έχει το πάνω χέρι. Ο Σίνα όμως χτύπησε τον Ουμάγκα στα γεννητικά του όργανα, έκανε ένα bulldog πάνω στα μεταλλικά σκαλοπάτια και το Five Knuckle Shuffle στον Ουμάγκα. Ο Ουμάγκα απέφυγε την ήταα αλλά έπειτα ο Σίνα τον χτύπησε με το μόνιτορ. Ο Ουμάγκα σηκώθηκε αλλά αστόχησε στο splash που επιχείρησε. Ο μάνατζερ του Ουμάγκα, Armando Alejandro Estrada, χαλάρωσε τα σχοινιά του ρινγκ. Τελικά όμως ήταν αυτά που κόστισαν τον αγώνα στον Ουμάγκα, καθώς ο Σίνα τον "έπνιξε" με αυτά. Ο Ουμάγκα δεν σηκώθηκε πριν το δέκα και ο Σίνα διατήρησε τον τίτλο του. Ο τελευταίος αγώνας ήταν ο αγώνας Ρόγιαλ Ραμπλ. Ο Κέιν ,που μπήκε δέκατος, κυριάρχησε στο ματς από τη στιγμή που εισήλθε και απέκλεισε τον Τόμι Ντρίμερ και τον Σαμπού, τον τελευταίο μάλιστα τον απέκλεισε κάνοντάς του chokeslam πάνω σε ένα τραπέζι που είχε στήσει ο ίδιος. Ο Σάντμαν, που μπήκε δέκατος πέμπτος χρησιμοποίησε την χαρακτηριστική του κίνηση singapore cane προτού αποκλειστεί γρήγορα από τον Κινγκ Μπούκερ. Ο Ράντυ Όρτον συνεργάστηκε με τον Ετζ για να αποκλείσουν τους Χάρντις. Μετά τον αποκλεισμό του, ο Μπούκερ ξαναμπήκε στο ρινγκ, απέκλεισε τον Κέιν και συνέχισε να τον ξυλοκοπεί. Χρειάστηκε η προσπάθεια οκτώ παλαιστών για να αποκλειστεί ο Βίσκερα μετά που ο Σον Μάικλς του εκτέλεσε την τελειωτική του κίνηση sweet chin music. Ο Γκρέιτ Καλί μπήκε εικοστός δεύτερος, κυριάρχησε άμεσα και απέκλεισε επτά άτομα. Τελευταίος μπήκε ο Άντερτέικερ, που αμέσως απέκλεισε τον Καλί και έπειτα τον Μόντελ Βοντέιβιους Πόρτερ. Έτσι έμειναν τέσσερις τελευταίοι παλαιστές στον αγώνα: ο Ετζ, ο Όρτον, ο Μάικλς και ο Άντερτέικερ. Ο Όρτον έπιασε τον Ετζ λίγο πριν τον χτυπήσει, αλλά έπειτα τα ξαναβρήκαν και συνεργάστηκαν για να αποκλείσουν τον Μάικλς και τον Άντερτέικερ. Ο Μάικλς, που ήταν έξω από το ρινγκ, ξαναμπήκε και απέκλεισε και τον Όρτον αλλά και τον Ετζ. Ο Άντερτέικερ με τον Μάικλς πάλεψαν για αρκετή ώρα προτού ο Άντερτέικερ αποκλείσει τον Μάικλς και γίνει ο νικητής του αγώνα. Ο Άντερτέικερ έγινε έτσι ο πρώτος συμμετέχων που νικάει τον αγώνα μπαίνοντας από την τριακοστή θέση. Τα σόου που ακολούθησαν το Ρόγιαλ Ραμπλ ήταν γύρω από την επιλογή του Άντερτέικερ για τον ποιο πρωταθλητή θα διάλεγε να αντιμετωπίσει στην WrestleMania 23. Ο Άντερτέικερ εμφανίστηκε και στα τρία σόου, και αντάλλαξε βλέμμα και με τους τρεις πρωταθλητές. Τελικά, σε επεισόδιο του Raw στις 5 Φεβρουαρίου ο Άντερτέικερ διάλεξε τον Μπατίστα και το παγκόσμιο πρωτάθλημα βαρέων βαρών που κατείχε, και έπειτα του εκτέλεσε την χαρακτηριστική του κίνηση, το chokeslam, ξεκινώντας έτσι μία κόντρα μεταξύ τους. Ο Άντερτέικερ τελικά κέρδισε τον τίτλο στην WrestleMania, και η έχθρα τους συνεχίστηκε μέχρι τις 11 Μαίου, έως ότου δηλαδή ο Άντερτέικερ έχασε τον τίτλο του από τον Ετζ, που κατέθεσε το συμβόλαιο Money in the Bank που είχε κερδίσει νωρίτερα εκείνη την εβδομάδα στο Raw από τον Μίστερ Κένεντι. Μετά που έκανε την επιλογή του ο Άντερτέικερ στις 5 Φεβρουαρίου, ο Σον Μάικλς, ο Ετζ και ο Ράντι Όρτον ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Σίνα για τον τίτλο του στην WrestleMania. Έγινε έτσι ένας αγώνας μεταξύ των τριών για να καθοριστεί ο πρώτος διεκδικητής και νίκησε ο Μάικλς. Ο Σίνα διατήρησε επιτυχημένα τον τίτλο του στην WrestleMania. Συνέχισαν την κόντρα τους για τον τίτλο και στην κόντρα μπήκαν και οι Ετζ με τον Όρτον, αλλά ο Σίνα παρέμεινε πρωταθλητής. Λίγο μετά το Ρόγιαλ Ραμπλ, ο Ουμάγκα και ο Λάσλει μπήκαν στην κόντρα του κ. ΜακΜάν και το Ντόναλντ Τραμπ στην "μάχη των δισεκατομμυριούχων", σαν εκπρόσωποί τους αντίστοιχα σε έναν αγώνα Hair vs Hair στην WrestleMania. Το ματς του Μίστερ Κένεντι στο Ρόγιαλ Ραμπλ ήταν η αρχή της προώθησής του σε κύριους αγώνες. Αντιμετώπισε τον Μπόμπι Λάσλεϊ για το πρωτάθλημα ECW στο No Way Out, στο οποίο έχασε λόγω αποκλεισμού και έτσι απέτυχε να κερδίσει τον τίτλο. Ο Κένεντι νίκησε το Money in the Bank Ladder Match στην WrestleMania, που του έδινε το δικαίωμα να επιλέξει όποιον πρωταθλητή ήθελε να αντιμετωπίσει για τον τίτλο του οποιαδήποτε στιγμή. Ο Κένεντι τραυματίστηκε σε μη τηλεοπτικό αγώνα, όμως, και θα έμενε εκτός ρινγκ για πέντε με επτά μήνες και έτσι έχασε την βαλίτσα του από τον Ετζ σε επεισόδιο του Raw στις 7 Μαίου. Αργότερα, κάποια άλλα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο τραυματισμός ήταν λιγότερο σοβαρός αλλά ο Κένεντι είχε ήδη χάσει την ευκαιρία για τον τίτλο. Επέστρεψε στην κανονική κάρτα αγώνων για το υπόλοιπο του χρόνου. Το AT&T Center έχει φιλοξενήσει πολλές διαφορετικές εκδηλώσεις που έχουν μία ποικιλία από τις περισσότερες επιτρεπτές θέσεις. Σε μία εκδήλωση καλαθοσφαίρισης, που έχει μικρότερο στήσιμο από ένα σόου επαγγελματικής πόλης, χώρεσαν 18.797 οπαδοί. Λόγω της παραγωγής του Ρόγιαλ Ραμπλ, το μέγιστο όριο οπαδών μειώθηκε στους 13500 και το σόου πήρε 491.000 αγορές σόου επί πληρωμή. Το WWE πήρε 15.8 εκατομμύρια δολάρια από το έσοδα των σόου επί πληρωμή στο πρώτο τέταρτο του χρόνου (μαζί με το No Way Out και την WrestleMania) έναντι 17.1 εκατομμυρίων δολαρίων την προηγούμενη χρονιά για τα ίδια σόου, μια διαφορά 1.3 εκατομμυρίων δολαρίων. Το Ρόγιαλ Ραμπλ 2006 δέχθηκε 548.000 αγορές, 57.000 περισσότερες από αυτό του 2007. Η σελίδα του Canadian Online Explorer που ασχολείται με την επαγγελματική πάλη, Slam! Wrestling, βαθμολόγησε το σόου με 7.5 στα 10 λόγω του ότι το σόου δεν κράτησε ακριβώς τρεις ώρες και κάποιων προβλημάτων του αγώνα Ρόγιαλ Ραμπλ. το οποίο επίσης βαθμολόγησε με 7.5 Το Ρόγιαλ Ραμπλ 2007 εκδόθηκε σε DVD στις 27 Φεβρουαρίου του 2007 από το WWE. Το DVD έκανε το ντεμπούτο του στα τσαρτ του Μπίλμορντ στο νούμερο 3 για τα κορυφαία DVD. To DVD παρέμεινε στο τσαρτ για 13 συνεχόμενες εβδομάδες ώσπου στις 13 Ιουνίου του 2007 έπεσε στην δέκατη θέση. Είσοδοι στον αγώνα Ρόγιαλ Ραμπλ και αποκλεισμοί Το κόκκινο κουτί ██ και το "Raw" υποδεικνύει παλαιστή του Raw , το μπλε κουτί██ και το "SD!" υποδεικνύει παλαιστή του SmackDown! , το μοβ κουτί ██ και το "ECW" υποδεικνύει παλαιστή του ECW. Επίσημη ιστοσελίδα
Το Ρόγιαλ Ραμπλ 2007 ήταν το εικοστό ετήσιο Ρόγιαλ Ραμπλ σόου επί πληρωμή που διεξάχθηκε από το World Wrestling Entertainment (WWE). Έγινε στις 28 Ιανουαρίου του 2007, στο AT&T Center του Σαν Αντόνιο, Τέξας και χρησιμοποιήθηκαν παλαιστές από τα σόου Raw, Smackdown! αλλά και ECW. Ήταν η πρώτη φορά που το ECW εκπροσωπήθηκε σε ένα Ρόγιαλ Ραμπλ αγώνα. Όπως ήταν συνηθισμένο από το 1993, ο νικητής κέρδισε έναν αγώνα στην WrestleMania 23 για αγώνα είτε με τον Πρωταθλητή WWE, είτε με τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών είτε για τον ECW Πρωταθλητή. Έγιναν πέντε ματς επαγγελματικής πάλης στην κάρτα του σόου, και υπήρξε παραπάνω από ένας κύριος αγώνας. Ο κύριος αγώνας ήταν το ετήσιο Ρόγιαλ Ραμπλ που συμμετείχαν 30 παλαιστές και από τα 3 σόου. Ο Άντερτέικερ , ο τριακοστός εισελθών του αγώνα, νίκησε το ματς αποκλείοντας τον Σον Μάικλς, που είχε μπει εικοστός πέμπτος. Το βασικό ματς από το σόου του Raw ήταν ένα Last Man Standing Match για το πρωτάθλημα WWE μεταξύ του Τζον Σίνα και του Ουμάγκα. Ο Σίνα διατήρησε τον τίτλο του καθώς ο Ουμάγκα δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του πριν ο διαιτητής μετρήσει ως το δέκα. Το κύριο ματς του Smackdown! ήταν αυτό του Ντέιβ Μπατίστα έναντι του Μίστερ Κένεντι για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών, στο οποίο ο Μπατίστα νίκησε αφού εκτέλεσε την χαρακτηριστική του κίνηση, το Batista Bomb. Το βασικό ματς του σόου ECW ήταν μεταξύ του Μπόμπι Λάσλεϊ και του Τέστ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ECW, στο οποίο νίκησε ο Λάσλεϊ καθώς ο Τεστ δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ρινγκ πριν ο διαιτητής μετρήσει ως το δέκα.
https://el.wikipedia.org/wiki/Royal_Rumble_(2007)
Α.Ο. Ερμής Μελιγούς
Το 1931, μια παρέα Μελιγιωτών αποτελούμενη από τους Δημήτρη Ταλιαδώρο, Γιαννάκη Σακελαρίου, Ηλία Ευθυμίου, Χρήστο Μπάρλα, Κώστα Ράλλιο και άλλους, πρωτοστατούν στη δημιουργία της πρώτης ομάδας του οικισμού. Το 1956 το σωματείο αναγνωρίζεται επίσημα από το πρωτοδικείο Ναυπλίου. Το 1974 γίνεται μέλος της Ε.Π.Σ. Αρκαδίας, της Γ.Γ.Α και της Ε.Π.Ο, με αριθμό μητρώου 2256. Το 2007-2008 κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Αρκαδίας στην ιστορία του, με αποτέλεσμα τη συμμετοχή του στη Δ' Εθνική τη σεζόν 2008-2009, όπου συγκεντρώνοντας 40 βαθμούς τερμάτισε 13ος σε σύνολο 18 ομάδων, με αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του.Το 2020-21, μετά τη δεύτερη κατάκτηση του πρωταθλήματος Αρκαδίας, προβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής Κατηγορίας, κερδίζοντας την παραμονή του σε αυτή και για την επόμενη σεζόν. Πρωταθλητής ΕΠΣ Αρκαδίας: 2 2007-08, 2019-20 Κυπελλούχος ΕΠΣ Αρκαδίας: 2 2008-09, 2021-22 Κατάλογος ποδοσφαιρικών σωματείων Ε.Π.Σ. Αρκαδίας Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αρκαδίας
Ο Α.Ο. Ερμής Μελιγούς είναι αθλητικός σύλλογος με έδρα τη Χειμερινή Μελιγού Αρκαδίας. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1938. Διατηρεί τμήμα ποδοσφαίρου. Έμβλημά του είναι το φτερωτό κεφάλι του θεού Ερμή και χρώμα του είναι το βυσσινί. Από το 2020, απεικονίζεται επιπλέον και το καστράκι της Μελιγούς στο περίγραμμα του νέου λογότυπου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%82
EMBASE
Το 1946, οι απαρχές του Embase δημιουργήθηκαν ως Excerpta Medica (EM) Abstract Journals από μια ομάδα Ολλανδών γιατρών που προώθησαν την ιατρική γνώση και τις αναφορές, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο EM περιλαμβάνονταν 13 ενότητες περιοδικών που κατηγοριοποιούν το πρόγραμμα σπουδών της ιατρικής σχολής κατά ανατομία, παθολογία, φυσιολογία, εσωτερική παθολογία, και άλλες βασικές κλινικές ειδικότητες. Αυτή η βάση δεδομένων διήρκεσε μέχρι το 1972, όταν συγχωνεύθηκε με την Elsevier. Το 1972, η EM ενώθηκε με την Elsevier, και αργότερα το1974, δημιούργησε το EMBASE (βάση δεδομένων Excerpta Medica) και εδωσε ηλεκτρονική πρόσβαση σε Δελτία Εκθέσεων (Συνόψεων). Από πληροφορίες της κοινότητας των χρηστών, η EMBASE Classic, δημιουργήθηκε ως ξεχωριστή βάση δεδομένων για να συμπληρώσει την EMBASE ως αρχείο των ιατρικών περιοδικών από το 1947-1973 που παρέχει πολύτιμη τεκμηρίωση των φαρμάκων, των ανεπιθύμητων ενεργειών, ενδογενών ενώσεων, κ.λπ.Το 2010, η Excerpta Medica, εξαιρουμένης της EMBASE, πωλήθηκε από την Elsevier στον όμιλο Omnicom. Εκτός από τις 28 εκατομμύρια εκθέσεις(συνόψεις), η βάση δεδομένων της Embase αυξάνεται σταθερά κάθε χρόνο με ρυθμό άνω των 900.000 εγγραφών. Αυτή η ευρεία έκταση πληροφοριών χρησιμοποιείται τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε εκπαιδευτικό περιβάλλον για την ανάκτηση οποιωνδήποτε δημοσιευμένων βιοϊατρικών πληροφοριών ή πληροφοριών που σχετίζονται με φάρμακα. Σήμερα, το Embase επιτρέπει περαιτέρω εξατομίκευση για καλύτερη προσωπική εμπειρία, όπως η εφαρμογή ενός συστήματος τροφοδοσίας RSS και ειδοποιήσεων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Η Embase ενημερώνεται καθημερινά για να παρέχει ολοκληρωμένη και αξιόπιστη πηγή πληροφοριών με τις νέες πληροφορίες σχετικά με τα φάρμακα και τις ασθένειες που επανειλημμένα δημοσιεύονται . List of academic databases and search engines: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_academic_databases_and_search_engines Index medicus: https://en.wikipedia.org/wiki/Index_medicus MEDLINE: https://en.wikipedia.org/wiki/MEDLINE Cochrane Library: https://en.wikipedia.org/wiki/Cochrane_Library Elsevier. «Embase - A biomedical research database». Elsevier.com «Backfile reveals biomedical history | Research Information». www.researchinformation.info. «Omnicom acquires division of Reed Elsevier - BusinessWeek». web.archive.org. «SBBL» (PDF). www.sbbl.regione.lombardia.it.
Η Embase (αναλυτικότερα Excerpta Medica dataBASE) είναι βιοϊατρική και φαρμακολογική βιβλιογραφική βάση δεδομένων, δημοσιευμένης βιβλιογραφίας, η οποία έχει σχεδιαστεί για την υποστήριξη διευθυντών πληροφορίας και φαρμακοεπαγρύπνησης, ως προς τη διαχείριση της συμμόρφωσης των κανονιστικών απαιτήσεων ενός αδειοδοτημένου φαρμάκου. Η Embase, όπου δημιουργήθηκε από τη βάση δεδομένων Elsevier, περιέχει σήμερα πάνω από 32 εκατομμύρια εγγραφές από περισσότερα από 8.500 δημοσιευμένα περιοδικά από το 1947 έως σήμερα. Μέσω της διεθνούς κάλυψης, των καθημερινών ενημερώσεων και της ευρετηρίασης φαρμάκων με το EMTREE, η Embase επιτρέπει την παρακολούθηση και την ανάκτηση πληροφοριών για τα φάρμακα από την δημοσιευμένη βιβλιογραφία. Κάθε εγγραφή είναι πλήρως αναζητήσιμη, και τα άρθρα στον Τύπο είναι διαθέσιμα για ορισμένες εγγραφές, και στο In Process είναι διαθέσιμο για όλες τις εγγραφές, πριν από την πλήρη ευρετηρίαση. Η διεθνής κάλυψη της Embase επεκτείνεται σε βιοϊατολογικά περιοδικά από 95 χώρες, και είναι διαθέσιμη μέσω διαφόρων προμηθευτών βάσεων δεδομένων.
https://el.wikipedia.org/wiki/EMBASE
Ελεονώρα Ιουλιανή του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ
Ήταν η τρίτη κόρη (δεύτερη από τον 2ο γάμο) του Αλβέρτου Β΄ του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ (1620–1667) και της 2ης συζύγου του Σοφίας Μαργαρίτας (1634–1664), κόρης του Ιωακείμ Ερνέστου του Έτινγκεν-Έτινγκεν. Στις 31 Οκτωβρίου 1682 στο Άνσμπαχ παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Κάρολο της Βυρτεμβέργης-Βίνενταλ και ένα αναμνηστικό νόμισμα κόπηκε για τον γάμο τους . Στον γάμο ο αδελφός της Ελεονώρας Ιωάννης Φρειδερίκος συναντήθηκε με τον συνθέτη Γιόχαν Ζίγκισμουντ Κούσερ, ο οποίος αργότερα εργάστηκε στο Άνσμπαχ. Μετά το τέλος του συζύγου της, η Ελεονώρα μετακόμισε πίσω στο Άνσμπαχ το 1710 για να στηρίξει τη μικρότερη κόρη της. Η Ελεονώρα ήρθε σε προσωπική επαφή με τον Άουγκουντ Χέρμαν Φράνκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου· επίσης έγραψε τραγούδια. Ο Φίλιπ Φρήντριχ φον Γκάισμαρ ενήργησε ως σύμβουλος και διαχειριστής της. Η Ελεονώρα έχει ταφεί στο Στίφτσκιρχε της Στουτγκάρδης. Παντρεύτηκε το 1682 τον Φρειδερίκο Κάρολο της Βυτεμβέργης-Βίννενταλ και είχε τέκνα: Κάρολος Αλέξανδρος 1684–1737, δούκας της Βυρτεμβέργης. Δωροθέα Καρλόττα 1685–1687. Φρειδερίκος Κάρολος 1686–1693. Ερρίκος Φρειδερίκος 1687–1734, στρατηγός. Μαξιμιλιανός Εμμανουήλ 1689–1709. Φρειδερίκος Λουδοβίκος 1690–1734, στρατιωτικός διοικητής. Χριστίνα Καρλόττα 1694–1729, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Φρειδερίκο του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ. Horst Weigelt: Geschichte des Pietismus in Bayern, Vandenhoeck & Ruprecht, 2001, S. 212
Η Ελεονώρα Ιουλιανή (γερμ. Eleonore Juliane von Brandenburg-Ansbach, 23 Οκτωβρίου 1663 - 4 Μαρτίου 1724) από τον Οίκο των Χοεντσόλλερν ήταν κόρη του Μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Βυρτεμβέργης-Βίνενταλ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%86%CE%BD%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87
Παμβαλκανικοί Αγώνες Στίβου 1929
Πρωτεργάτης των αγώνων υπήρξε ο πρόεδρος του Πανιωνίου Δημητρός Δάλλας, ένας "εραστής" του κλασικού αθλητισμού, ο οποίος από το 1922 που ήρθε πρόσφυγας από τη Σμύρνη, είχε κάνει στην κυριολεξία σπίτι του το Παναθηναϊκό Στάδιο, αφού έμενε στα γραφεία που είχαν παραχωρηθεί στον Πανιώνιο στα αποδυτήρια του Σταδίου. Την προετοιμασία των αγώνων είχε ξεκινήσει από το 1924, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, όπου είχε κάνει διερευνητικές συζητήσεις για το θέμα με αθλητικούς παράγοντες βαλκανικών κρατών. Το 1925 προσκάλεσε αθλητές από τη Ρουμανία στους Πανιώνιους Αγώνες διατηρώντας έτσι τις επαφές. Το 1928, εκπροσωπώντας τον ΣΕΓΑΣ στο διεθνές αθλητικό συνέδριο του Άμστερνταμ, οργάνωσε σύσκεψη των εκπροσώπων των άλλων βαλκανικών κρατών και πρότεινε τη διοργάνωση ένος βαλκανικού πρωταθλήματος στίβου. Για να μη μείνει η συμφωνία μόνο στα λόγια πρότεινε το επόμενο έτος να πραγματοποιήσει ο ΣΕΓΑΣ μια δοκιμαστική διοργάνωση στην Αθήνα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αναλαμβάνοντας τα έξοδα φιλοξενίας των αθλητικών αποστολών. Έτσι από 22 ως 29 Σεπτεμβρίου του 1929 πραγματοποιήθηκαν οι "Παμβαλκανικοί Αγώνες", όπως αποκλήθηκαν τότε, ή "Προβαλκανικοί", όπως επικράτησε να αποκαλούνται μεταγενέστερα, με τη συμμετοχή 4 χωρών: Ελλάδας, Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας και Ρουμανίας. Όμως, ο Δάλλας δεν κατάφερε να απολαύσει τη διεξαγωγή τους, αφού ήταν βαρύτατα ασθενής και λίγες εβδομάδες αργότερα απεβίωσε. Οι Παμβαλκανικοί Αγώνες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και αποτέλεσαν την αφορμή να καθιερωθεί από το 1930 σε ετήσια βάση η τέλεση των Βαλκανικών Αγώνων Στίβου, μιας διοργάνωσης η οποία υπήρξε για πολλές δεκαετίες η σπουδαιότερη αθλητική διοργάνωση των Βαλκανίων και επιβίωσε ως τη δεκαετία του 1990. Επίσης, αποτέλεσε πρόκριμμα για την καθιέρωση βαλκανικών αγώνων σταδιακά σχεδόν για όλα τα σπορ. Την εβδομάδα 22-29 Σεπτεμβρίου, αγωνίσματα έγιναν τέσσερις ημέρες: στις 22 (Κυριακή), 23 (μόνο η δισκοβολία) και στις 28-29 (Σάββατο-Κυριακή). Τις ενδιάμεσες ημέρες πραγματοποιήθηκε βαλκανικό αθλητικό συνέδριο, στο οποίο συζητήθηκαν οι τεχνικές λεπτομέρειες της νέας διοργάνωσης. Συμφωνήθηκε να διεξάγεται κάθε χρόνο διαδοχικά στις πρωτεύουσες όλων των βαλκανικών κρατών αλλά τις πρώτες τρεις χρονιές να γίνει πάλι στην Αθήνα, αφού οι άλλες βαλκανικές ομοσπονδίες δεν είχαν ακόμα ούτε την αθλητική υποδομή ούτε κυρίως την οικονομική δυνατότητα να αναλάβουν τη διοργάνωση. Έτσι, οι αγώνες έγιναν στην Αθήνα τέσσερις συνεχείς φορές (1929-1933) μέχρι να μπορέσει κάποια άλλη χώρα να τους φιλοξενήσει. Καθορίστηκε οι αγώνες να διαρκούν τρεις ημέρες και το αναλυτικό πρόγραμμα ανά ημέρα με τα αγωνίσματα που θα περιλαμβάνει, τα οποία ήταν σχεδόν τα ίδια με των ολυμπιακών αγώνων. Κατόπιν επιμονής των ξένων αποστολών προστέθηκε η σφυροβολία, η οποία δεν είχε ακόμα ενταχθεί στα ελληνικά πρωταθλήματα αλλά δεν μπήκε το δέκαθλο, το οποίο δεν δέχθηκε η ελληνική αντιπροσωπεία. Επίσης, η ολυμπιακή σκυταλοδρομία των 3000μ (1600x800x400x200) ή των 1500μ (800x400x200x100) αποφασίστηκε να αντικατασταθεί από την βαλκανική σκυταλοδρομία των 2900μ (1500x800x400x200) και να παραμείνουν τα 4x100 και 4x400 αλλά όχι τα 4x200. Συμπεριλήφθηκε, επίσης, η ελληνική δισκοβολία, όπως και η ελεύθερη. Στην εναρκτήρια ημέρα των αγώνων του 1929, το Στάδιο ήταν κατάμεστο από 50.000 θεατές, παρουσία του υπουργού ναυτικών της κυβέρνησης κ. Μπότσαρη. Τα εισιτήρια κόστιζαν: α) για το κάτω διάζωμα 30 δρχ στις κερκίδες 1-7, 10-12 (εκατέρωθεν των κερκίδων 8-9 των επισήμων) και 25 δρχ στις κερκίδες 13-24 και στη σφενδόνη: Α-Ζ και β) στο άνω διάζωμα 10 δρχ. Οι συνολικές εισπράξεις των αγώνων έφτασαν 1.200.000 δρχ και στον ΣΕΓΑΣ έμεινε κέρδος 745.000 δρχ. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο γυμναστής του Πανιωνίου Ε. Μπαμιέρος. Πρώτα παρέλασαν οι αθλητικές αποστολές. Στη συνέχεια ανακρούσθηκαν οι εθνικοί ύμνοι των τεσσάρων χωρών και απαγγέλθηκε ο όρκος των αθλητών από τον αθλητή του ύψους Α. Καρυοφύλλη. Στους αγώνες μετείχαν ως τρεις αθλητές από κάθε χώρα, αλλά σε κάποια αγωνίσματα μετείχαν τέσσερις Έλληνες, χωρίς να ξεκαθαρίζεται εάν κάποιος ήταν εκτός συναγωνισμού. Βαθμολογήθηκαν οι τέσσερις πρώτοι με 4-3-2-1 βαθμούς αντίστοιχα, ενώ στις σκυταλοδρομίες οι τρεις πρώτες ομάδες με 3-2-1 βαθμούς. Φαντασμαγορικό υπήρξε το θέαμα την ημέρα της λήξης, όταν καθώς έπεφτε το σκοτάδι και δεν είχαν τελειώσει ακόμα οι απονομές, οι χιλιάδες θεατές άναψαν τις εφημερίδες που κρατούσαν και χιλιάδες πυρσοί φώτισαν το Στάδιο. Εκτός από το αγωνιστικό μέρος η διοργάνωση περιλάμβανε διάφορες εκδηλώσεις φιλοξενίας προς τις τρεις ξένες αποστολές. Την Τετάρτη, 25 Σεπτεμβρίου, τις δεξιώθηκε ο δήμαρχος Αθηναίων Σπυρίδων Μερκούρης στο Δημαρχείο. Το Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου, τις αποστολές δεξιώθηκε ο ΣΕΓΑΣ στις εγκαταστάσεις του Ομίλου Αντισφαίρισης Αθηνών, με παρουσίαση μουσικού προγράμματος από τη φιλαρμονική της Φρουράς Αθηνών υπό τον Μανόλη Καλομοίρη και τη χορωδία Αθηνών.
Οι Παμβαλκανικοί Αγώνες Στίβου 1929 ή Προβαλκανικοί Αγώνες, όπως ονομάστηκαν αργότερα, αποτέλεσαν μια δοκιμαστική αθλητική διοργάνωση, του Βαλκανικού Πρωταθλήματος Στίβου, που διεξήχθη υπό την εποπτεία του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Αθήνα, στην Ελλάδα, τις δύο τελευταίες Κυριακές του Σεπτεμβρίου: στις 22 και 28–29 Σεπτεμβρίου του 1929. Κατά τη διάρκεια των αγώνων οι αθλητικοί εκπρόσωποι των βαλκανικών κρατών συμφώνησαν να καθιερωθεί ένα ετήσιο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Στίβου με βαθμολογία, το οποίο θα ξεκινούσε το επόμενο έτος 1930 από την Αθήνα. Έτσι το δοκιμαστικό αυτό πρωτάθλημα του 1929 αποκλήθηκε "προβαλκανικό", μιας και η επίσημη καθιέρωση των αγώνων έγινε το 1930. Νικήτρια αναδείχθηκε η Ελλάδα με 107 βαθμούς και 15 νίκες στα 21 αγωνίσματα. Μετείχαν επίσης η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_1929
Βοτένη Αχαΐας
Η πρόσφατη δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Βοτένης Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 16/12/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Σαλμενίκου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 16/12/2017.
Η Βοτένη είναι μικρός ορεινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Σαλμενίκου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Ερινεού ως τμήμα του πρώην δημοτικού διαμερίσματος Σαλμενίκου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
Έριδα των Διονυσίων
Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας (247-265) ήταν ένας δραστήριος επίσκοπος, ο οποίος, κατά το Μέγα Αθανάσιο, διακρινόταν στην εποχή του για την άρτια θεολογική του κατάρτιση αλλά και το σημαντικό αγώνα για την αντιμετώπιση των κυριοτέρων εκκλησιαστικών ζητημάτων που είχαν προκύψει στην τοπική εκκλησία, σε ότι αφορά τη μετάνοια των πεπτωκότων, τον εορτασμό του Πάσχα, του Σαβελλιανισμού και του δυναμικού Μοναρχιανού Παύλου Σαμοσατέα. Υπήρξε μαθητής του Ωριγένη και σφοδρός πολέμιος του Σαβελλιανισμού, γράφοντας πλήθος επιστολών. Στην προσπάθειά του να αντικρούσει τον Σαβελλιανισμό και την πεποίθηση που εξέφραζε πως ο Υιός και ο Πατήρ είναι ως υποστάσεις το ίδιο και το αυτό, προχώρησε στη διατύπωση ότι ο «Υιός ουκ ήν πριν γέννηται» και πως σε σχέση με τον Πατέρα «μήτε φύση ίδιος» και «ξένος κατ'ουσίαν και ποίημα και κτίσμα», ουσιαστικά υιοθετώντας παρεμφερείς, Ωριγενιστικές απόψεις. Ο Διονύσιος μάλιστα απέφυγε επιμελώς την διατύπωση «πρόσωπο», που ήταν προσφιλής στους μοναρχιανούς, χρησιμοποιώντας τον όρο «υπόσταση». Αυτή η διδασκαλία του, αλλά και η επιτυχής αντιμετώπιση του Σαβελλιανισμού, τον είχαν καταστήσει ιδιαίτερα αντιπαθή ανάμεσα στους Σαβελλιανιστές. Έτσι, οι οπαδοί του Σαβελλίου διεμήνυσαν στον Ρώμης Διονύσιο τις απόψεις που εξέφρασε ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, συνακολουθούμενοι και από πολλούς πιστούς της εκκλησίας που διαφωνούσαν με τις απόψεις αυτές. Η έριδα θεολογικά προκλήθηκε κατά κύριο λόγο από τον όρο «υπόσταση» και το πώς χρησιμοποιείτο ως όρος σε κάθε εκκλησία, καθώς στη Δύση αποδιδόταν με τον όρο «substantia» δηλαδή με το όρο που προσδιοριζόταν και η «ουσία», ενώ στη ανατολή υπήρχε σαφής διαχωρισμός. Ο Αλεξανδρείας ουσιαστικά διαιρούσε την ουσία της θεότητος σε 3 διαφορετικές υποστάσεις και έτσι ο Ρώμης Διονύσιος συγκάλεσε Σύνοδο, καταδικάζοντας τις διατυπώσεις του Αλεξανδρείας, δεχόμενος τη διατύπωση 3 πρόσωπα, μία υπόστασις και ζητώντας εξηγήσεις για τις εκφράσεις τις οποίες διατύπωσε. Με νέα επιστολή του εξέφραζε επίσης τις απόψεις της εκκλησίας περί «μοναρχίας» της θεότητος. Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας πριν λάβει όμως τις επιστολές, έστειλε δική του επιστολή στον Ρώμης, αντιλαμβανόμενος την αστοχία των δηλώσεών του, χαρακτηρίζοντας τον Υιό «Λόγον, Σοφία, ατμίδα και απαύγασμα του Πατρός» και επιτέθηκε σε όσους τον διέβαλαν, εξηγώντας γιατί προέβη σε αυτές τις ατυχείς διατυπώσεις. Με νέο έργο του, «Έλεγχος και απολογία» αντέκρουε τις πλάνες που του απέδιδαν, δεχόμενος πως προέβη σε ατυχείς διατυπώσεις, τονίζοντας πως ο Πατήρ είναι «συναΐδιος» και «άναρχος» και «αειγενής». Η απολογία του θεωρήθηκε από τη Ρώμη τελικά ορθόδοξος, όμως η έννοια «υπόστασις» μεταξύ ανατολικής και δυτικής θεολογίας παρέμεινε με διαφορετική έννοια, καθότι φαίνεται πως ο Διονύσιος Ρώμης δεν την αποδέχτηκε. Εν τέλει όμως οι εκφράσεις του Διονυσίου Αλεξανδρείας κατέληξαν να χρησιμοποιηθούν από τον Αρειανισμό ως επιχειρήματα της διδασκαλίας του. Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Εκδόσεις Διήγηση, Αθήνα, 2002.
Η έριδα των Διονυσίων, ήταν μια εκκλησιαστική έριδα που απασχόλησε κατά τον 3ο αιώνα τις εκκλησίες Αλεξανδρείας και Ρώμης. Η διαμάχη αυτή ξεκίνησε με αφορμή τη διάδοση της διδασκαλίας του Σαβελλίου στην Αλεξάνδρεια και προκάλεσε θεολογική έριδα ανάμεσα στους δύο ομώνυμους επισκόπους των τοπικών εκκλησιών, με αφορμή τη προσπάθεια του Διονυσίου Αλεξανδρείας να αποδείξει, αντιμετωπίζοντας το Σαβελλιανισμό, την υπόσταση του Υιού και τη διάκρισή Του από τον Πατέρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD
Ιρίνα Βερεστσούκ
Η Βερεστσούκ γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1979 στη Ράβα-Ρούσκα, Νεστερόβσκι (τώρα Ζχόβκβα) Ράιον, Όμπλαστ Λβιβ. Το 1997 τελείωσε το γυμνάσιο στη Ράβα-Ρούσκα με τιμητική διάκριση (Χρυσό Μετάλλιο). Από το 1997 έως το 2002, σπούδασε στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο στο Πολυτεχνείο του Λβιβ, από το οποίο αποφοίτησε με ειδικότητα «Διεθνείς Σχέσεις». Από το 2002 έως το 2006, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λβιβ, όπου σπούδασε στη Νομική. Από το 2008 έως το 2010, η Βερεστσούκ σπούδασε στο Ινστιτούτο Κρατικής Διοίκησης της Περιφέρειας Λβιβ της Εθνικής Ακαδημίας Δημόσιας Διοίκησης υπό τον Πρόεδρο της Ουκρανίας. Σύμφωνα με τα ακαδημαϊκά της αποτελέσματα, το καλοκαίρι του 2009 έκανε την πρακτική της στο Υπουργικό Γραφείο της Ουκρανίας και στη συνέχεια προστέθηκε στην ομάδα εργαζομένων του Υπουργικού Συμβουλίου της Ουκρανίας. Το 2011, έγινε μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Ινστιτούτο Κρατικής Διοίκησης της Περιφέρειας Λβιβ της Εθνικής Ακαδημίας Δημόσιας Διοίκησης υπό τον Πρόεδρο της Ουκρανίας. Στις 11 Νοεμβρίου 2015, έκανε μια διατριβή με θέμα: "Οργανωτικός και νομικός μηχανισμός για τη βελτίωση της διοικητικής και εδαφικής δομής της Ουκρανίας" (χρησιμοποιώντας τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Πολωνία ως παράδειγμα) και έλαβε πτυχίο Υποψήφιου Επιστήμης στην Κρατική Διοίκηση. Μετά την αποφοίτησή του από τη Στρατιωτική Σχολή, η Βερεστσούκ υπηρέτησε ως αξιωματικός στον ουκρανικό στρατό για πέντε χρόνια. Από τον Μάιο του 2007 έως τον Ιούνιο του 2008, εργάστηκε ως δικηγόρος στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ράβα-Ρούσκα. Από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 2010, ήταν αναπληρώτρια επικεφαλής της Περιφέρειας Ζχόβκβα της Κρατικής Διοίκησης για ανθρωπιστικά θέματα και εξωτερική πολιτική. Εκλέχτηκε δήμαρχος της Ράβα-Ρούσκα στις 30 Οκτωβρίου 2010. Τότε ήταν η νεότερη γυναίκα δήμαρχος στην Ουκρανία. Κυβέρνησε την πόλη για πέντε χρόνια. Η Βερεστσούκ ήταν υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας το 2014. Ως ανεξάρτητη υποψήφια κέρδισε το 4,46% των ψήφων (6η θέση) στην 122η εκλογική περιφέρεια της Ουκρανίας (με κέντρο το Γιάβοριβ) και έχασε τις εκλογές από τον Βολοντίμιρ Παρασιούκ (ο οποίος κέρδισε με 56,56% των ψήφων). Στις 17 Φεβρουαρίου 2015, άφησε τη θέση της ως δήμαρχος της Ράβα-Ρούσκα λόγω, όπως αποκάλεσε, των συνεχών πιέσεων από «ψευδοπατριώτες». Κατά τη διάρκεια του 2015-2016, η Βερεστσούκ σπούδασε στην Πολωνία στο πλαίσιο του προγράμματος Kirkland, ερεύνησε την εμπειρία της Πολωνίας σχετικά με την αποκέντρωση. Τον Απρίλιο του 2016, η Βερεστσούκ έγινε Πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών και Συναινετικών Πρακτικών της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας. Ήταν επικεφαλής της μέχρι το 2019. Από τον Σεπτέμβριο του 2017 είναι διδάκτωρ (docent) του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Εθνικού Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου Ντραχομάνοβ. Το 2019, η Βερεστσούκ εξελέγη Λαϊκή Βουλευτής της Ουκρανίας στις ουκρανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του 2019 για τον Υπηρέτη του Λαού ως τον αριθμό 29 στον εκλογικό κατάλογο. Στο κοινοβούλιο έγινε Πρόεδρος της Υποεπιτροπής Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας, Άμυνας και Πληροφοριών της Βερχόβνα Ράντα. Από τις 4 Σεπτεμβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου 2019, ήταν εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο Βερκχόβνα Ράντα (το κοινοβούλιο της Ουκρανίας). Παραιτήθηκε από αυτά τα καθήκοντα τον Νοέμβριο του 2019. Η Βερεστσούκ ήταν υποψήφια του Υπηρέτη του Λαού για τη θέση του Δημάρχου του Κιέβου στις τοπικές εκλογές του Κιέβου του 2020, που ορίστηκαν για τις 25 Οκτωβρίου 2020. Η εδαφική εκλογική επιτροπή της πόλης του Κιέβου ανακοίνωσε στις 6 Νοεμβρίου ότι στις εκλογές έλαβε 39.321 ψήφους, εξασφαλίζοντας την πέμπτη θέση και έχασε τις εκλογές από τον νυν δήμαρχο Κλίτσκο, ο οποίος επανεξελέγη στον πρώτο γύρο των εκλογών με 50,52% των ψήφων. Τον είχαν ψηφίσει 365.161 άτομα. Στις 4 Νοεμβρίου 2021, η Βερεστσούκ διορίστηκε Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός της Ουκρανίας και Υπουργός για την Επανένταξη των Προσωρινών Κατεχόμενων Εδαφών. Η Βερεστσούκ δήλωσε το 2013 ότι θα ήθελε η Ουκρανία να είχε έναν Πρόεδρο παρόμοιο με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Υποστήριξε ότι θα τον ψήφιζε γιατί «Κάνει καλό για τη Ρωσία».Το 2018 η Βερεστσούκ μίλησε ενάντια στη θεοποίηση του ουκρανικού εθνικιστικού ειδώλου Στεπάν Μπαντέρα από «πατροναριστικούς πολιτικούς που φορούν κεντημένα πουκάμισα». Υποστήριξε «θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή η ιστορική προσωπικότητα δεν θα βρει ποτέ θέση στο ουκρανικό πάνθεον των ηρώων». Πριν γίνει υποψήφια του Υπηρέτη του Λαού για τη θέση του Δημάρχου του Κιέβου στις τοπικές εκλογές του Κιέβου του 2020, η Βερεστσούκ δήλωσε ότι ο τότε νυν δήμαρχος Βιτάλι Κλίτσκο ήταν «καλός δήμαρχος». Μετά την υποψηφιότητά της υπαινίχθηκε ότι ο Κλίτσκο θα έπρεπε «να κατανοήσει καλύτερα τόσο τους ανθρώπους όσο και τα προβλήματά τους». Η Βερεστσούκ είναι παντρεμένη (δεύτερος γάμος) και έχει έναν γιο και έναν θετό γιο.
Η Ιρίνα Αντρίιβνα Βερεστσούκ (ουκρανικά: Ірина Андріївна Верещук, γεννημένη στις 30 Νοεμβρίου 1979, στη Ράβα-Ρούσκα) είναι Ουκρανή κοινωνική ακτιβίστρια, πολιτικός και πρώην βουλευτής του λαού της Ουκρανίας της 9ης συνόδου. Στις 4 Νοεμβρίου 2021, η Βερεστσούκ διορίστηκε Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός της Ουκρανίας και Υπουργός για την Επανένταξη των Προσωρινών Κατεχόμενων Εδαφών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BA
Στάδιο Βαζγκέν Σαρκσιάν
Το στάδιο άνοιξε το 1935 κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής εποχής ως Στάδιο Ντιναμό. Το 1999, μετά από μια μεγάλη ανακαίνιση, το όνομα άλλαξε σε Στάδιο της Δημοκρατίας. Μέχρι το τέλος του 1999, μετά τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού της Αρμενίας, Βαζγκέν Σαρκσιάν, το όνομα του σταδίου άλλαξε επίσημα σε Στάδιο της Δημοκρατίας «Βαζγκέν Σαρκσιάν». Επί του παρόντος χρησιμοποιείται για ποδοσφαιρικούς αγώνες και είναι η έδρα της Εθνικής Αρμενίας, καθώς και των τοπικών ομάδων ΦΚ Αραράτ-Αρμενία και ΦΚ Πιουνίκ, οι οποίες αγωνίζονται και οι δύο στο Πρωτάθλημα Αρμενίας. Το 1995, προβλεπόταν να γίνει μεγάλη ανακαίνιση του γηπέδου, αλλά η διαδικασία καθυστέρησε λόγω οικονομικών δυσκολιών. Το 1999, ξεκίνησε μια μεγάλης κλίμακας διαδικασία ανακαίνισης και δαπανήθηκαν περισσότερα από 3 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ για την ανάπτυξη της υποδομής, των καθισμάτων και πολλών άλλων εγκαταστάσεων, με την οικονομική βοήθεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της UEFA. Μέχρι το τέλος του 2000, το στάδιο ανακαινίστηκε πλήρως με πλήρως καλυμμένες εγκαταστάσεις καθισμάτων. Το Στάδιο της Δημοκρατίας πήρε το όνομά του από τον Βαζγκέν Σαρκσιάν με προεδρικό διάταγμα στις 28 Δεκεμβρίου 1999. Ο Βαζγκέν Σαρκσιάν ήταν ο διοικητής των αρμενικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και υπηρέτησε ως υπουργός Άμυνας από το 1995 έως το 1999 και πρωθυπουργός από τον Ιούνιο έως τις 27 Οκτωβρίου 1999, όταν αυτός και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι σκοτώθηκαν στους πυροβολισμούς στο αρμενικό κοινοβούλιο. Μια άλλη σημαντική ανακαίνιση πραγματοποιήθηκε το 2008 μέσω της ισραηλινής εταιρείας Green Diversified Ltd. Ο αγωνιστικός χώρος αντικαταστάθηκε εξ ολοκλήρου με μοντέρνα επιφάνεια, επισκευάστηκαν τα VIP τμήματα και εγκαταστάθηκε ένα σύγχρονο σύστημα ασφαλείας στο γήπεδο σύμφωνα με τα πρότυπα της UEFA. Μέχρι το τέλος Αυγούστου 2008, το γήπεδο ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει αγώνες στο νέο γήπεδο. Ως αποτέλεσμα της τοποθέτησης νέων τμημάτων VIP, η χωρητικότητα μειώθηκε από 14.968 σε 14.403 θεατές. 11 Οκτωβρίου 2003, Προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004, 6ος Όμιλος: Αρμενία 0-4 Ισπανία, θεατές: 16.000 22 Αυγούστου 2007, Προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008 1ος Όμιλος: Αρμενία 1-1 Πορτογαλία, θεατές: 15.550 13 Ιουνίου 2015, Προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2016 9ος Όμιλος: Αρμενία 2-3 Πορτογαλία, θεατές: 14.527
Το Στάδιο Βαζγκέν Σαρκσιάν, με πλήρη ονομασία Στάδιο της Δημοκρατίας «Βαζγκέν Σαρκσιάν» (αρμενικά: Վազգեն Սարգսյանի անվան Հանրապետական մարզադաշտ‎), είναι στάδιο πολλαπλών χρήσεων στο Γερεβάν της Αρμενίας, στην οδό Βαρντανάτς 65. Το στάδιο κατασκευάστηκε μεταξύ 1933 και 1935. Άνοιξε επίσημα το 1935 ως Στάδιο Ντιναμό. Περαιτέρω εξελίξεις υλοποιήθηκαν το 1953, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Χρησιμοποιείται κυρίως για αγώνες ποδοσφαίρου και είναι η έδρα της Εθνικής Αρμενίας. Η χωρητικότητα του γηπέδου είναι 14.403 θεατές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%92%CE%B1%CE%B6%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BD
Εγκέλαδος
Για τον Εγκέλαδο και τον θάνατό του σώθηκαν πολλές παραδόσεις. Κατά μια εξ αυτών κατακεραυνώθηκε από τον Δία εναντίον του οποίου κινήθηκε, κατ΄ άλλη φονεύθηκε από τον ακόλουθο του Διονύσου τον Σειλινό, κατά τρίτη που είναι και η επικρατέστερη φονεύθηκε από την Αθηνά η οποία αφού τον έτρεψε σε φυγή έρριψε εναντίον του τη Σικελία ή το όρος Αίτνα με το οποίο και τον καταπλάκωσε. Ο Εγκέλαδος κινούμενος και στενάζοντας ενίοτε μέσα στο τάφο του προκαλεί εκρήξεις ηφαιστείων και σεισμούς. Ο Παυσανίας αναφέρει και άλλη εκδοχή κατά την οποία η Αθηνά φόνευσε τον Εγκέλαδο ρίχνοντας επάνω του το τέθριππο άρμα της. Η εκδοχή αυτή υπήρξε από τα πιο προσφιλή θέματα πολλών καλλιτεχνών της αρχαιότητας, απαθανατίζοντας αυτή σε πλείστες μετώπες αρχαίων ναών όπως στον Παρθενώνα και στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς.Τέτοιες παραστάσεις του αγώνα μεταξύ της Αθηνάς και του Εγκέλαδου βρίσκονται σε πολλά αγγεία καθώς επίσης κοσμούταν και ο πέπλος της Αθηνάς στα Παναθήναια. Εξ όλων των παραπάνω συνάγεται σαφώς το συμπέρασμα ότι ο Εγκέλαδος ήταν κατά τους αρχαίους Έλληνες η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα, αλλά και αρχική αντίληψη της έννοιας του Σεισμού και ιδιαίτερα εκείνου του Ηφαιστειακού εκ του οποίου τόσο έντονα είχε δεινοπαθήσει ο ελλαδικός χώρος. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι ότι τέκνα του Εγκέλαδου ήταν οι Γοργόνες, η Σφίγγα, η Λερναία Ύδρα, ο Γηρυόνης, ο Κέρβερος και άλλα μυθικά «τέρατα» (γεωλογικά φαινόμενα) που απέκτησε από την ΄Έχιδνα και είχαν ταλαιπωρήσει τους πρωτοέλληνες. Ο ἐγκέλαδος είναι έντομο που κάνει βόμβο (κέλαδος). Ακόμη και σήμερα στη νέα ελληνική γλώσσα, η λέξη Εγκέλαδος χρησιμοποιείται ποιητικά για να περιγράψει τον σεισμό: «το χτύπημα του Εγκέλαδου», «ο Εγκέλαδος ξαναχτύπησε με ένταση», κτλ.
Ο Εγκέλαδος στην Ελληνική Μυθολογία φέρεται ως αρχηγός των Γιγάντων, γιος του Τάρταρου και της Γαίας που έπαιξε όμως πρωτεύοντα ρόλο στη Γιγαντομαχία στην οποία και φονεύθηκε. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως, όταν γινόταν σεισμός, ο Εγκέλαδος είχε θυμώσει και επειδή ήταν πολύ μεγάλος τράνταζε όλη τη γη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%82
Νισεφόρ Νιεπς
Ο Ζοζέφ Νιεπς γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1765 στο Σαλόν-συρ-Σον της Βουργουνδίας, κατά τη διάρκεια της περιόδου βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας. Ο πατέρας του, Κλωντ Νιεπς, σύμβουλος του βασιλέα, ήταν δικηγόρος της αυλής, εισπράκτορας των παρακαταθηκών στο Σαλόν-συρ-Σον και εντεταλμένος του Δούκα ντε Ροάν-Σαμπό ο οποίος και τον είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Η μητέρα του, γεννηθείσα Κλωντ Μπαρώ, ήταν κόρη του Αντουάν Μπαρώ, δικηγόρου και συμβούλου του βασιλέα. Ιδιαιτέρως εύπορη, καθώς και εκ των παλαιότερων του Σαλόν, η οικογένεια Νιεπς διέθετε αριθμό κτήσεων εντός των περιχώρων της πόλης, με αποτέλεσμα την παροχή προς τον Ζοζέφ ιδιαιτέρως υψηλών εσόδων. Υιοθέτησε το όνομα Νισεφόρ, κατά μία άποψη, κατά τη διάρκεια της περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης, ενώ, κατά μία άλλη άποψη, φέρεται να υιοθέτησε το συγκεκριμένο όνομα το 1787, κατά την χιλιετηρίδα μετά το πέρας της πρώτης περιόδου εικονομαχίας το 787, έπειτα από την αποβολή του από το λύκειο όπου ο ίδιος φοιτούσε αφότου έδειξε στους συμμαθητές του εικόνες προερχόμενες από Μαγική Λαντέρνα. Κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1780 και 1788, οι σπουδές του στα κολλέγια των Ορατοριανών στο Σαλόν-συρ-Σον, στο Ανζέ και στο Τρουά οδήγησαν τον Ζοζέφ στην εξέταση του ενδεχομένου να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία, ωστόσο, φαίνεται, στην πορεία, πως η συγκεκριμένη κλίση, τελικώς, ατόνισε. Το 1792, απαρνήθηκε οριστικά την ιεροσύνη, προτιμώντας την κατάταξή του εντός του επαναστατικού στρατού. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στη Νίκαια, όπου και παντρεύτηκε με την Ανιές Ρομερό, με την οποία και απέκτησε έναν υιό, τον Ιζιντόρ, το 1796. Αργότερα, με τη σειρά του, ο Ιζιντόρ παντρεύτηκε την Εζενί Γκωσέ ντε Σανμαρτέν, κόρη της Μαργκερίτ Μισόν ντε Πιερκλώ και του Ανρί Γκωσέ ντε Σανμαρτέν, ο οποίος έφτασε ως το σημείο να προχωρήσει σε πώληση του κάστρου του με απώτερο σκοπό την χρηματοδότηση του ερευνητικού έργου του Νισεφόρ. Καθώς η Μαργκερίτ ήταν αδερφή της ηρωίδας του Ζοσλέν, διάσημου στιχουργικού διηγήματος του Λαμαρτίν, «πολλά από τα μυστικά του ποιητή αποκρυπτογραφήθηκαν μεταξύ των μελών της οικογένειας Νιεπς». Έπειτα από χρονικό διάστημα διάρκειας δέκα ετών, ο Νισεφόρ επέστρεψε στη Βουργουνδία. Σε ηλικία τριανταέξι ετών, ο Νιεπς επέστρεψε στη γενέτειρά του, ανταμώνοντας εκ νέου με τη μητέρα του, την αδερφή του, Κλωντίν-Αντουανέτ, καθώς και τους δύο αδερφούς του, τον Κλωντ, τον μεγαλύτερο ηλικιακά, και τον Μπερνάρ. Τα αμέσως επόμενα έτη υπήρξαν αφιερωμένα στην οικονομική ανάπτυξη των κτήσεών του, καθώς και στην ανάπτυξη των εφευρέσεών του, ιδιαιτέρως του «πυρεολοφόρου». Το «Rapport sur une nouvelle machine inventée par MM Niepce et nommée par eux pyréolophore» ανεγνώσθη από τους κυρίους Μπερτολέ και Καρνό στις 15 Δεκεμβρίου 1806 εντός του Ινστιτούτου της Γαλλίας. Δημοσιευθείσα στις 18 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους από το Journal de l'Empire, «η συγκεκριμένη είδηση αποτέλεσε αντικείμενο συζητήσεων και μεταδόθηκε ανά τα εδάφη της αυτοκρατορίας». Το 1807, η συγκεκριμένη πρώτη χρονικά περίπτωση παλινδρομικού κινητήρα κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Παρά το γεγονός πως ουδέποτε διατέθηκε στο εμπόριο, ωστόσο, απέφερε ορισμένη αναγνωρισιμότητα, από κοινού με τον αδερφό του, Κλωντ, στο ταλέντο τους ως εφευρέτες. Παράλληλα, ο Νισεφόρ κατέθεσε, επίσης, ένα σχέδιο αναστήλωσης της υδραυλικής μηχανής του Μαρλί και διεξήγαγε πειραματισμούς ως προς την καλλιέργεια του Ισατέας της Βαφικής, εγχείρημα του οποίου η ανάπτυξη ενισχύθηκε περαιτέρω από τον ηπειρωτικό αποκλεισμό. Το σύνολο των συγκεκριμένων εργασιών, σε συνδυασμό με την κατάσταση μόνιμου συνεχούς πολέμου στην οποία είχε περιέλθει η Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία, καθώς και το αυξανόμενο κόστος πασών των αγαθών και υλικών είχαν ως επακόλουθο αποτέλεσμα σημαντικές οικονομικές δυσκολίες, με τον Νιεπς να οδηγείται στη σύναψη του πρώτου από μια μακρά σειρά δανείων. Το 1816, αποτέλεσε το έτος των πρώτων «ηλιογραφικών» ερευνών, οι οποίες διεξήχθησαν από κοινού με εκείνες του πυρεολοφόρου. Κατά τα τέλη του 1817, ο αδερφός του, Κλωντ, μετέβη στην Αγγλία με απώτερο σκοπό την πώληση της μηχανής τους και την συνέχιση των δικών του εργασιών σχετικά με την «αέναη κίνηση». Η μεταξύ των δύο αδερφών αλληλογραφία κατά τη διάρκεια των έντεκα αμέσως επόμενων ετών αποτέλεσε λεπτομερούς μορφής καταγραφής της προόδου των ερευνών και των πρώτων φωτογραφικών επιτυχιών. Τελικώς, το 1824, ο Νισεφόρ ήταν, πλέον, σε θέση να γράψει προς τον αδερφό του: «η επιτυχία ήταν πλήρης». Ωστόσο, η οικονομική κατάσταση της οικογένειας βρισκόταν σε ιδιαιτέρως πενιχρή θέση, καθώς τα χρέη ανέρχονταν, συνολικά, στο χρηματικό ποσό των 1.800.000 φράγκων, ενώ, παράλληλα, εξετάστηκε σοβαρά το ενδεχόμενο πώλησης μέρους των κτήσεων με απώτερο σκοπό την εξόφληση πιστωτών οι οποίοι δεν ήταν, πλέον, σε θέση να τηρήσουν περαιτέρω στάση αναμονής. Σύμφωνα με επιστολή προς τον αδερφό του, Κλωντ, χρονολογούμενη στις 5 Μαΐου 1816, φαίνεται πως ήταν κατά τη συγκεκριμένη ημερομηνία όπου ο Νισεφόρ Νιεπς πέτυχε το πρώτο σημαντικό αποτέλεσμα των εργασιών του: την λήψη θέας από το παράθυρό του. Επρόκειτο για αρνητικό το οποίο ο Νιεπς δεν ήταν σε θέση να διορθώσει. Έπειτα από την εμφάνισή του, το χαρτί συνέχισε να σκουραίνει. Ο ίδιος χαρακτήρισε την συγκεκριμένη εικόνα ως αμφιβληστροειδή: «τοποθέτησα τη φωτογραφική μηχανή εντός του δωματίου στο οποίο εργαζόμουν, εμπρός στο πτηνοτροφείο, με τα παράθυρα ανοιχτά, όπου πραγματοποίησα το πείραμα αυτό βασιζόμενος στη διαδικασία την οποία εσύ γνωρίζεις, αγαπητέ μου φίλε, και είδα πάνω στο λευκό χαρτί ολόκληρο το τμήμα του πτηνοτροφείου το οποίο ήταν ορατό από το παράθυρο, καθώς και μία αμυδρή εικόνα των παραθύρων τα οποία ήταν λιγότερο φωτισμένα συγκριτικά με τα εξωτερικά αντικείμενα.» Το 1822, ο Νιεπς πέτυχε να αναπαράγει ένα σχεδιασμένο πορτραίτο του Πάπα Πίου Ζ΄ επάνω σε μία υάλινη πλάκα η οποία ήταν επικαλυμμένη με άσφαλτο της Ιουδαίας, απλώς με τη δράση του φωτός. Η συγκεκριμένη ημερομηνία θεωρείται ως εκείνη της εφεύρεσης της φωτογραφικής διαδικασίας σύμφωνα με την ιδιαιτέρως μεγάλου μεγέθους αναμνηστική πλάκα η οποία βρίσκεται τοποθετημένη στο Σαιν-Λου-ντε-Βαρέν και επί της οποίας αναγράφεται: «ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΟΥ, Ο ΝΙΣΕΦΟΡ ΝΙΕΠΣ ΕΦΗΥΡΕ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟ 1822.»Ένα έργο νεκρής φύσης, δημιούργημα του Νιεπς και γνωστό ως «La Table servie», θεωρείτο από ορισμένους ερευνητές ως η πρώτη χρονικά καταγεγραμμένη φωτογραφία, με χρονολογία λήψης προ του 1825. Το πρωτότυπο, το οποίο υπήρξε αντικείμενο δωρεάς του εγγονού του Νισεφόρ, Εζέν Νιεπς, προς την Γαλλική Εταιρεία Φωτογραφίας το 1890, θεωρείται, σήμερα, αφανισμένο. Ωστόσο, αντίγραφό του σώζεται, το οποίο αποτελεί δημιούργημα της SFP και χρονολογείται στο 1891. Οι έρευνες του Ζαν-Λουί Μαρινιέ οδήγησαν, έκτοτε, στο συμπέρασμα πως, κατά πάσα πιθανότητα, επρόκειτο για φωτογραφία χρονολογούμενη κατά την περίοδο μεταξύ 1832 και 1833, μέσω της χρήσης πρωτότυπης διαδικασίας, γνωστής ως φυσαυτότυπος, η οποία αποτέλεσε δημιούργημα των Νιεπς και Νταγκέρ στο πλαίσιο της μεταξύ τους συνεργασίας, κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου μεταξύ 1829 και 1833. Το 1827, ο Νιεπς δημιούργησε την φωτογραφία υπό τον τίτλο Θέα από το παράθυρο στο Λε Γκρα, η οποία και τραβήχτηκε από το παράθυρο της οικίας του ιδίου στο Σαιν-Λου-ντε-Βαρέν, σε κοντινή απόσταση του Σαλόν-συρ-Σον. Με απώτερο σκοπό το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, χρησιμοποίησε πλάκα κασσίτερου, καθώς και άσφαλτο Ιουδαίας, προερχόμενη από την άσφαλτο των ορυχείων του Σεσέλ (Αιν). Έπειτα από προσπάθεια αναπαράστασης της διαδικασίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και, βασιζόμενος σε μαρτυρίες συγχρόνων του, ο Ζαν-Λουί Μαρινιέ προχώρησε σε εκτίμηση σύμφωνα με την οποία ο συνολικός χρόνος τοποθέτησης της φωτογραφικής μηχανής υπολογίζεται σε αρκετές ημέρες. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, ο εφευρέτης ξεκίνησε τις πρώτες επαφές του με τον, καταγώμενο από το Παρίσι, χαράκτη Ωγκυστέν Φρανσουά Λεμαίτρ. Συγκεκριμένα, ο Νισεφόρ Νιεπς απηύθυνε κάλεσμα προς τον Ωγκυστέν Λεμαίτρ, προκειμένου ο τελευταίος να τον συμβουλεύσει, καθώς και να πραγματοποιήσει εκτυπώσεις επί χάρτου βασιζόμενος στις χαραγμένες πλάκες του ιδίου. Ο Ωγκυστέν Λεμαίτρ βοήθησε τον Νιεπς στη δημιουργία φωτογραφιών χαραγμένων σε χαλκό, μέσω σχετικής επεξεργασίας βάσει της μεθόδου της γραμμικής οξυγραφίας, καθώς και στη δημιουργία φωτογραφιών μέσω της χρήσης ασφάλτου. Παράλληλα, ο Νιεπς ήρθε σε επαφή με τον εφευρέτη και οπτικό Βενσάν Σεβαλιέ, χάρη και μέσω της διαμεσολάβησης του οποίου ο Λουί Νταγκέρ συνέταξε, το 1826, μία πρώτη επιστολή με αποδέκτη τον Νιεπς. Οι μεταξύ των δύο ανδρών επαφές δεν ήσαν ιδιαιτέρως συχνές, καθώς ο Νιεπς ήταν ιδιαιτέρως καχύποπτος, ενώ ο Νταγκέρ σχετικά επίμονος. Ως προς το περιεχόμενο των μεταξύ τους αλληλογραφιών, ο Νιεπς απέστελνε με φειδώ δείγματα, τα οποία συχνά ήταν ψευδή, των επιτυχιών του, ενώ ο Νταγκέρ, από την πλευρά του, απέστελνε μόνον υποσχέσεις. Το 1827, απεδήχθη ως ιδιαιτέρως καθοριστικό έτος, καθώς, παρά τις παντώς είδους δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπιζε, ο Νιεπς αντελήφθη τον βαθμό τελειότητας της εφεύρεσής του και εκκίνησε διαδικασίες αναζήτησης γνωριμιών οι οποίες θα επέτρεπαν στον ίδιο την περαιτέρω προβολή και τελειοποίηση της τελευταίας. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, ο αδερφός του, Κλωντ, αρρώστησε σοβαρά, με αποτέλεσμα την αναχώρηση του ιδίου με προορισμό την Αγγλία, όπου η κατάσταση, επίσης, ήταν ιδιαιτέρως τραγική. Συγκεκριμένα, όντας καταβεβλημμένος από τις έρευνές του, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητά του ως προς τις διαπραγματεύσεις σχετικά με την περαιτέρω προώθηση της εφεύρεσης της πυρεολοφόρου, ο Κλωντ περιέπεσε σε άνοια και απεβίωσε ολίγον καιρό αργότερα. Κατά τη διάρκεια της από κοινού παραμονής του στο Παρίσι, ο Νιεπς και η σύζυγός του, ήρθαν σε επαφή και σύναψαν σχέσεις με αριθμό επιστημόνων, δίχως, ωστόσο, να υπάρξει κάποια συνέχεια. Παρόμοια αποτελέσματα σημειώθηκαν και κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην Αγγλία, παρά ορισμένες ιδιαιτέρως κολακευτικές συναντήσεις με μέλη της Βασιλικής Ακαδημίας. Κατά τις απαρχές του 1828, ο Νιεπς επέστρεψε στο Σαλόν-συρ-Σον, ενώ, παράλληλα, ο Νταγκέρ έδειχνε συνεχώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως προς την απόκτηση περαιτέρω πληροφοριών ως προς το συγκεκριμένο εγχείρημα. Κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου του 1829, έλαβε χώρα το πρώτο εγχείρημα αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ Νιεπς και Νταγκέρ. Απώτερος σκοπός της συγκεκριμένης συνεργασίας αποτέλεσε η εμπορευματικοποίηση των αποτελεσμάτων της νέας εφεύρεσης, με τα έσοδα αυτής να μοιράζονται από κοινού. Από την πλευρά του, ο Νιεπς συνεισέφερε προς αυτό τον σκοπό μέσω της εφεύρεσής του, ενώ ο Νταγκέρ συνεισέφερε μέσω των σχέσεών του, καθώς και της «βιομηχανίας» του. Κατά τη διάρκεια των αμέσως επόμενων ετών, η μεταξύ των δύο ανδρών συνεργασία κατέστη στενότερη, καθώς μία συνεχής αλληλογραφία καθιερώθηκε μεταξύ του Σαλόν-συρ-Σον και του Παρισιού. Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, καθιερώθηκε, επίσης, με απώτερο σκοπό την περαιτέρω κρυπτογράφηση της μεταξύ των δύο ανδρών επικοινωνίας, ένας μυστικός κώδικας ο οποίος αντιπροσώπευε τα χρησιμοποιούμενα στοιχεία, όπως, μεταξύ άλλων, 13=ο σκοτεινός θάλαμος, 56=ο Ήλιος και 5=η άσφαλτος της Ιουδαίας. Ο συγκεκριμένος κώδικας, αριθμούσε, συνολικά, παραπάνω από εκατό στοιχεία. Οι ανταλλαχθείσες επιστολές καταδεικνύουν το γεγονός πως ο Νταγκέρ ενδιαφερόταν, κυρίως, για την διαχείριση του «διοράματός» του, ενώ ο τομέας της έρευνας αποτελούσε, σχεδόν αποκλειστικά, έργο του Νιεπς, παρά το γεγονός πως ο ίδιος ο Νταγκέρ χρησιμοποιούσε το πρώτο πρόσωπο του πληθυντικού κατά τις αναφορές του στις έρευνες. Το 1832, ο Νταγκέρ πραγματοποίησε, για λογαριασμό του Νιεπς, έναν απολογισμό των προσωπικών εργασιών του, εκ του οποίου και προέκυψε πως εκατέρωθεν, παρά την χρήση ίδιων στοιχείων, προέκυπταν διαφορετικά αποτελέσματα. Ωστόσο, σημειώνεται πως ουδέποτε ο Νταγκέρ ήταν σε θέση να δείξει στον Νιεπς οποιασδήποτε μορφής αποτέλεσμα των εργασιών του. Κατά τις απαρχές του 1833, ωστόσο, ο Νταγκέρ, όντας άρρωστος, πρότεινε την αναβολή προς ύστερη ημερομηνία ορισμένων δοκιμών. Στις 5 Ιουλίου 1833 και πιο συγκεκριμένα στις 7 μ.μ., ο Νισεφόρ Νιεπς απεβίωσε αιφνιδίως εντός της οικίας του, στο Σαιν-Λου-ντε-Βαρέν. Η ταφή του έλαβε χώρα εντός του κοιμητηρίου του χωριού, όπου και βρίσκεται έως σήμερα. Στις 3 Ιουλίου 1839, ο Φρανσουά Αραγκό παρουσίασε εμπρός των βουλευτών της Εθνοσυνέλευσης την έκθεσή του σχετικά με την νταγκεροτυπία. Η συγκεκριμένη παρουσίαση εξέθεσε «σε ολάκερο το σύμπαν» το μυστικό της διαδικασίας η οποία χρησιμοποιείτο από τον Λουί Νταγκέρ. Ωστόσο, ο Αραγκό εντός της ομιλίας του δεν διευκρίνησε πως η εφεύρεση στην οποία αναφερόταν είχε, ήδη, δεκαπέντε χρόνια ιστορία και αποτελούσε προϊόν της εργασίας άλλου προσώπου, του Νισεφόρ Νιεπς. Το 1841, ξεκίνησε διαμάχη ως προς την πατρότητα της συγκεκριμένης εφεύρεσης. Από την πλευρά του, ο υιός του Νισεφόρ Νιεπς, Ιζιντόρ Νιεπς, εξέδωσε βιβλίο υπό τον τίτλο «Historique de la découverte improprement nommée daguerréotype». Ορισμένα χρόνια αργότερα, αφότου προηγουμένως ο Νταγκέρ είχε προσωρινά οικιοποιηθεί την εφεύρεση, η πατρότητά της επεστράφη οριστικά στον Νιεπς. Το 1853, περίπου, ο Αμπέλ Νιεπς ντε Σαιν-Βικτόρ βελτίωσε περαιτέρω την ήδη υπάρχουσα τεχνική του θείου του, υπό την ονομασία «ηλιογκραβούρα».
Ο Ζοζέφ Νιεπς (γαλλικά: Joseph Niépce, εξελληνισμένα: Ιωσήφ Νιεπς), γνωστός ως Νισεφόρ Νιεπς (γαλλικά: Nicéphore Niépce, εξελληνισμένα: Νικηφόρος Νιεπς), γεννημένος στις 7 Μαρτίου 1765 στο Σαλόν-συρ-Σον, στη σημερινή Σον-ε-Λουάρ, και αποβιώσας στις 5 Ιουλίου 1833 στο Σαιν-Λου-ντε-Βαρέν της Σον-ε-Λουάρ, ήταν Γάλλος μηχανικός, γνωστός ως ο εφευρέτης της φωτογραφίας, γνωστής εκείνη την περίοδο ως «ηλιογραφική διαδικασία». Αποτελεί, επίσης, τον δημιουργό της παλαιότερης σωζόμενης φωτογραφίας, καθώς και του πυρεολοφόρου, της πρώτης παγκοσμίως μηχανής εσωτερικής καύσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CF%83%CE%B5%CF%86%CF%8C%CF%81_%CE%9D%CE%B9%CE%B5%CF%80%CF%82
Θέτις
Τα συγκριτικά στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει μια σύνδεση διάφορων θηλυκών θεοτήτων, διακριτών στην ελληνική και ινδουϊστική μυθολογία, με το πρωτότυπο μιας πρωτο-ινδοευρωπαϊκής θεάς της Αυγής, την Αουσός, μία από τις πολλές θηλυκές θεότητες της άνοιξης. Αντιπρόσωποι αυτής της σημαντικής ινδοευρωπαϊκής μορφής που περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες εκπροσωπούν τις λειτουργίες της στις αντίστοιχες ποιητικές παραδόσεις τους είναι η ινδουιστική Ούσας και η ελληνική Ηώς. Οι ιδιότητες αυτών των θεών, οι οποίες τους συνδέουν με το πρωτότυπό τους, παράγουν μια ακόμα μεγαλύτερη κληρονομιά στο ελληνικό έπος, έως ότου επικεντρώνονται και πάλι στην Αφροδίτη. Αναλύοντας τα στοιχεία που μοιράζονται μεταξύ τους η Αφροδίτη και η Ηώς, ως απόγονοι της ινδοευρωπαϊκής θεάς της Αυγής, αναγνωρίζουμε μοτίβα σημαντικά στην ιστορία της Θέτιδας. Κυρίαρχη ανάμεσά τους είναι η ένωση της αθάνατης θεάς με ένα θνητό εραστή. Όπως και η Ούσας στους βεντικούς ύμνους, η Ηώς ενώνεται με διάφορους εραστές, μεταξύ των οποίων ο Τιθωνός, που είναι και προεξέχων στην επική ποίηση. Η Αφροδίτη σχετίζεται με πολλούς, ιδιαίτερα τον Αγχίση και η Θέτις ενώνεται με τον Πηλέα. Αν και η έκβαση μιας σχέσης αγάπης μεταξύ μιας αθάνατης και ενός θνητού μπορεί να είναι εν τέλει αγαθοεργής, το χαρακτηριστικό του εξαιρετικού πάθους σε μια τέτοια ιστορία είναι ξεκάθαρο. Σε αυτές τις περιπτώσεις στην εγγενή ένταση που προκαλείται ως αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης μεταξύ των αθανάτων και των θνητών περιλαμβάνεται και μια συγκεκριμένη και θεμελιώδης σχέση μεταξύ των άχρονων θεών και του χρόνου. Η λειτουργία της θεάς της Αυγής στις ινδοευρωπαϊκές θρησκευτικές παραδόσεις, και συνεπώς η εγγενής λειτουργία της Ηούς, είναι το πρότυπο για αυτή τη σύνδεση. Η Ηώς φέρνει την ημέρα σε ύπαρξη: από μία άποψη δημιουργεί τον χρόνο, όπως στην Οδύσσεια 5.390. Καθώς φέρνει την ημέρα σε ύπαρξη, στην πραγματικότητα ελέγχει το χρόνο. Ο χρόνος, όμως, ελέγχει τις ζωές των ανθρώπων, γερνώντας τους. Ωστόσο, η θεά, η ίδια, είναι πάντα εκείνη που ανανεώνεται. Το επίθετο της Ηούς (ηριγένεια, «πρωτο-γέννητη») εκφράζει την αντίθεση μεταξύ των συνεπειών που προκαλεί στους ανθρώπους η δραστηριότητά της και της ελευθερίας της σε σχέση με αυτές τις συνέπειες. Από την ανθρώπινη άποψη δεν είναι, απλά, αθάνατη, είναι ο φορέας της διαδικασίας μέσω της οποίας εκπληρώνεται η έννοια της θνητότητας. Στην Ιλιάδα, η σύγκριση των δραστηριοτήτων της Θέτιδας με την πρώτη αυγή απεικονίζει το πνεύμα της συσχετίσεώς της με την Ηώ και τη σχέση της με το χρόνο, με ιδιότητες, δηλαδή, που κληρονόμησε από την ινδοευρωπαϊκή παράδοση. Στην Ιλιάδα, η Θέτις λέγει στον Αχιλλέα ότι θα ζητήσει την πανοπλία του από τον Ήφαιστο κατά την Αυγή: («γιατί θα επιστρέψω την Αυγή, με την ανατολή του ήλιου»). Επίσης, όταν η Θέτις ταξιδεύει στον Όλυμπο για να ζητήσει από τον Δία χάρη για τον Αχιλλέα, χρησιμοποιείται το επίθετο (ηερίη) για την περιγραφή της. Εκτός από το γεγονός ότι χρησιμοποιείται για τη Θέτιδα, το ιερίη απαντάται στην Ιλιάδα μόνο μία φορά (3.7). Όπως και το επίθετο της Ηούς (ηριγένεια, «πρωτο-γέννητη»), σχετίζεται, ενδεχομένως, με το (ήρι=ενωρίς). Η χρήση του ιερίη και το ταξίδι της Θέτιδας νωρίς την αυγή υποδεικνύουν τη σχέση της με την Ηώ ηριγένεια και,συνεπώς, τη σχέση της δύναμής τους με το χρόνο, τον καθοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης ζωής. Βέβαια, ορισμένα στοιχεία κοινών μοτίβων των θεοτήτων που μοιράζονται τη μυθολογία της θεάς της Αυγής διατηρούνται και στην Ιλιάδα: Έτσι και το αρχέτυπο της προστασίας του θνητού ήρωα αντιπροσωπεύει ένα κεντρικό χαρακτηριστικό που μοιράζονται οι θείες μητέρες ή ερωμένες, οι οποίες κληρονομούν τη μυθολογία της θεάς της Αυγής ή αφομοιώνονται σε αυτήν με το πέρασμα του χρόνου. Στις διάφορες παραλλαγές του, εκτός από την Ηώ και τη Θέτιδα στο Αιθιοπίς, περιλαμβάνει την Καλυψώ στην Οδύσσεια και την Αφροδίτη στον Ομηρικό Ύμνο στην Αφροδίτη και την Ιλιάδα. Τούτη η παράδοση είναι πολύ γνωστή στην Ιλιάδα, όπου σε δύο δραματικά επεισόδια η Αφροδίτη παρεμβαίνει για να προστατέψει τους αγαπημένους της από τον άμεσο κίνδυνο, αρπάζοντάς τους από τη μάχη την κρίσιμη στιγμή. Στη Γ΄ Ραψωδία σώζει τον Πάρι, τη στιγμή που πρόκειται να νικηθεί από τον Μενέλαο. Καθορίζοντας τη Θέτιδα μέσω μιας επιλεκτικής παρουσίασης της μυθολογίας της, η Ιλιάδα κάνει τη ρητή, εμφατική χρήση των ιδιοτήτων της ως μητέρας τροφού – κουροτρόφου - και προστάτιδας. Για να το θέσουμε διαφορετικά, αυτή η όψη της μυθολογίας της Θέτιδας - η μητρική, προστατευτική της δύναμη - έτσι όπως προσαρμόζεται στην Ιλιάδα, αναδεικνύει μία από τις κεντρικές ιδέες του έπους, την αδυναμία, ακόμα και του μέγιστου των ηρώων. Ημίθεος όπως είναι ο Αχιλλέας, δεν μπορεί να αποφύγει το θάνατο. Ταυτόχρονα, η Ιλιάδα στρέφει την προσοχή μας στο ρόλο της Θέτιδας στο θεογονικό μύθο της διαδοχής. Με αυτόν τον τρόπο, βέβαια, το έπος αυτό καθορίζεται, προβάλλοντας, επιπλέον, έναν από τους σκοπούς του, που είναι η αφήγηση του θεογονικού μύθου και των λεπτομερειών της διαδικασίας διαδοχής στο πάνθεον του Ολύμπου. Ο Πίνδαρος στην Ισθμιακή Ωδή 8 αποκαλύπτει τη Θέτιδα ως μορφή με κοσμικές δυνατότητες, της οποίας η ύπαρξη και μόνον υπόσχεται βαθύτατες συνέπειες για τους Θεούς. Όχι μόνο παράγει τη σύγκρουση μεταξύ του Δία και του Ποσειδώνα εξαιτίας της αγάπης τους για εκείνην, αλλά η δυνατότητά της να φέρει έναν υιό σπουδαιότερο από τον πατέρα του, απειλεί ολόκληρη τη θεία τάξη. Ο ανταγωνισμός που ξεσηκώνεται ανάμεσα στον Δία και τον Ποσειδώνα, λόγω της αγάπης τους για εκείνη, δεν έχει προηγούμενο αλλά η σημαντικότερη ισχύς της δε βρίσκεται εκεί. Η Θέμις συμβουλεύει το Δία και τον Ποσειδώνα να μη νυμφευτούν τη Θέτιδα, όχι γιατί θεωρεί πως ο ανταγωνισμός τους μπορεί να αποβεί μοιραίος, αλλά, μάλλον, διότι ένας τέτοιος γάμος μεταξύ της Θέτιδας και οποιουδήποτε Ολύμπιου («ανάμεσα στους αδελφούς του Δία») θα ήταν, αφ'εαυτού, καταστροφικός. Αν το θέμα ήταν, απλώς, να τελειώσει η σύγκρουση μεταξύ των αδελφών, τότε η λύσις θα ήταν να αποδοθεί η Θέτις σε έναν από τους δύο. Αν παντρευόταν τον έναν, η Θέτις, τότε ο άλλος δε θα μπορούσε να την πλησιάσει και η σύγκρουση θα σταματούσε οπότε η πιθανότητα να υπάρξει εκ νέου ανταγωνισμός δε θα υπήρχε ούτε ως πιθανότητα. Όμως, αυτό που φοβάται η Θέμις είναι περισσότερο η «εξορία» του Δία από έναν πιθανό διάδοχο, ισχυρότερο του ιδίου, αποτέλεσμα, δηλαδή, πεταλισμού. Η Θέμις, φύλακας της κοινωνικής τάξης, προσπαθεί, προφανώς, όχι μόνο να αποτρέψει μια φιλονικία που προκαλείται από κάποια ερωτική αντιζηλία μεταξύ αδελφών (φιλονικία πάντα αναστρέψιμη), αλλά ένα καταστροφικό νείκος (φιλονικία) σε κλίμακα διαδοχής γενεών. Αυτό είναι που η Θέτις έχει τη δύναμη να προκαλέσει και εδώ θεμελιώνεται η δύναμή της έναντι των θεωρητικά υπέρτερων Ολύμπιων θεών. Η συντριπτική υπεροχή της Θέτιδας, όπως αποκαλύπτει ή 8η Ισθμιακή Ωδή, αποτελεί τον πυρήνα του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου. Στην τραγωδία η Γαία (προσδιορισμένη ως Θέμις) γνωστοποιεί στον υιό της Προμηθέα το μυστικό της μελλοντικής συντριβής του Δία: ότι, δηλαδή, η Θέτις, με την οποία ο Δίας σχεδιάζει «να ενωθεί», πρόκειται να γεννήσει ένα τέκνο το οποίο θα είναι δυνατότερο από τον πατέρα του. Είναι αυτή η απειλή την οποία υπαινίσσεται ο Προμηθέας, με αυξανόμενη σαφήνεια, σε ολόκληρη την τραγωδία. Τούτη η γνώση είναι, παράλληλα, η ασφάλειά του στην προσπάθειά του να δεσμεύσει τον Δία. Αν και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι τον τρόπο με τον οποίο η κατοχή αυτής της γνώσης μπορεί να είχε εξυπηρετήσει τον Προμηθέα στην τριλογία συνολικά, μπορούμε να πούμε ότι η πλοκή και η δραματική ένταση του Προμηθέα Δεσμώτη οργανώνεται γύρω από τη γνώση των Τιτάνων ότι η Θέτις είναι η απάντηση στη μόνη ερώτηση που απασχολεί τον Δία. Το μυστικό της Θέτιδας παρουσιάζεται στον Προμηθεά Δεσμώτη ως αναπόφευκτα συνδεδεμένο με την επιβίωση του Δία: η διακυβέρνησή του και το μέλλον του είναι εγκλωβισμένα στη μοιραία δύναμή της. Παρόλο που ο κίνδυνος ενάντια στον Δία από την απόπειρα της Ήρας, της Αθηνάς και του Ποσειδώνα (1.396) αποτράπηκε από τη Θέτιδα, είναι η ίδια που παρουσιάζεται ως μέγιστη πρόκληση ενάντια στην υπεροχή του, σύμφωνα με το μύθο όπως συναντάται στον Πίνδαρο και τον Αισχύλο. Η φράση της Ιλιάδας (στίχος 1.404) περιγράφει τον Αχιλλέα μέσα στα πλαίσια αυτής της παράδοσης της πάλης των επερχόμενων γενεών με τις προηγούμενες. Η Ιλιάδα, λοιπόν, μας δίνει μια φαινομενικά ασυμβίβαστη εικόνα. Πώς μπορεί να συμφιλιωθεί η κοσμική δυνατότητα της Θέτιδας με το περιορισμένο status της στην Ιλιάδα; Η αρχική μας εντύπωση είναι πως πρόκειται για θεότητα δεύτερης τάξης, της οποίας η θέση είναι κατώτερη από εκείνη των σημαντικότερων θεοτήτων του έπους. Η εκφρασμένη θλίψη της και η επαναλαμβανόμενη αδυναμία της μπροστά στην οδύνη του υιού της, την κάνουν να φαίνεται ευάλωτη με έναν τρόπο που δεν προσιδιάζει στους θεούς. Σε σύγκριση με την αγωνία της Θέτιδας, ένα επεισόδιο, όπως ο τραυματισμός της Αφροδίτης στην Ραψωδία Ε’ (334ff.), είναι παροδικό, και χρησιμεύει για να διευκρινίσει, απλώς, ότι οι Ολύμπιοι θεοί βρίσκονται πέρα από τον πρόσκαιρο ανθρώπινο πόνο. Δεν υπάρχει τίποτα, οπουδήποτε στην αθάνατη σφαίρα της Ιλιάδας, συγκρίσιμο με την περίλυπη απομόνωση της Θέτιδας. Η λύση που υπονοείται στη μυθολογία της Θέτιδας, προϋποθέτει μια σχέση μεταξύ της σταθερότητας της θείας τάξης και της μεταβλητότητας της ανθρώπινης τάξης, όπου κάθε γενεά πρέπει να δημιουργεί την επόμενη. Νύξεις που υπενθυμίζουν την εχθρότητα και τον ανταγωνισμό μεταξύ των Θεών, λοιπόν – ακόμα και αν υπογραμμίζουν, απλώς, το ρόλο των Θεών ως θεατών στα ανθρώπινα πάθη - συνδέουν τη θεία και την ανθρώπινη φύση με μια βαθιά αμοιβαία σχέση. Ο καρπός της σχέσης του θεϊκού με το ανθρώπινο είναι, σχεδόν, πάντα στην παγκόσμια μυθολογία, ο «ημίθεος ήρωας», δηλαδή, ο άνθρωπος που αναζητά, μέσω της ανάληψης και της εκπλήρωσης του ηρωικού προτύπου, τη θεϊκή του φύση. Είναι, λοιπόν, αδύναμη η Θέτις στην προστασία της ή, απλώς επιζητώντας την πραγματική αθανασία του υιού της, τον ρίχνει ξανά στη μάχη; Η ουσία εδώ δεν είναι να αποφύγει ο ήρωας το θάνατο, αλλά να ζήσει σύμφωνα με τους κανόνες της ηρωικής ζωής. Τότε μόνο το αναπόφευκτο τέλος γίνεται ανάληψη στους μεγάλους ουρανούς των Ολύμπιων θεών. Η αρπαγή της Θέτιδος (Αρχαιολογικά Μουσεία Βερολίνου αρ. F 2279) και Η αρπαγή της Θέτιδος (Κρατική Αρχαιολογική Συλλογή Μονάχου αρ. 2648) Ο αστεροειδής 17 Θέτις, που ανακαλύφθηκε το 1852, πήρε το όνομά του από τη μυθική αυτή μορφή. Κ. Κερένυι, Η μυθολογία των Ελλήνων, Εστία, Αθήνα χ.χ. Slatkin, Laura M., The Power of Thetis: Allusion and Interpretation in the Iliad, Berkeley: University of California Press, 1991. P. Friedrich, The Meaning of Aphrodite, (Chicago, 1978). D. D. Boedeker, Aphrodite's Entry into Greek Epic, (Leiden, 1974). David B. Monro and Thomas W. Allen, (eds), Homeri Opera in five volumes, Oxford, Oxford University Press. 1920. Köhnken, «Gods and Descendants of Aiakos in Pindar's Eighth Isthmian Ode», BICS 22 (1975): 33 n. 19. B. Drachmann, ed., Scholia vetera in Pindari carmina, (Leipzig, 1927). P. Vidal-Naquet, «Le chasseur noir et l'origine de l'éphébie athénienne», Économies-sociétés-civilisations, 23 (1968).
Η Θέτις ήταν μία από τις Νηρηίδες της ελληνικής μυθολογίας και μάλιστα η αρχηγός τους, κόρη του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδος και απόγονος (εγγονή) του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδας Τιθύoς. Ο θεός Δίας την επιθύμησε κι εκείνη δέχτηκε τις προσφορές του. Η Τιτανίδα Θέμις αποκάλυψε, κατόπιν, πως η Θέτις θα έφερνε στον κόσμο υιό ο οποίος θα ήταν δυνατότερος από τον πατέρα του. Φοβούμενος για την εξουσία του, ο Δίας έδωσε στη Θέτιδα ως σύζυγο ένα θνητό, τον Πηλέα. Στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδας παρευρέθηκαν όλοι οι θεοί, εκτός από την Έριδα, η οποία έριξε το μήλο της προτίμησης ανάμεσα στις θεές και στάθηκε η ουσιαστική αιτία για να ξετυλιχθεί το νήμα του Τρωικού Πολέμου. Η Θέτις, σύμφωνα με το μύθο, γέννησε ένα υιό, τον Αχιλλέα, τον οποίο προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να καταστήσει αθάνατο. Σε άλλη εκδοχή του μύθου, άλειψε το σώμα του νηπίου με αμβροσία και το έβαλε επάνω στη φωτιά, προκειμένου να καούν τα θνητά μέρη. Όταν διακόπηκε από τον τρομαγμένο πατέρα του παιδιού, εγκατέλειψε οργισμένη την εστία της. Σε μεταγενέστερη εκδοχή, φέρεται να βαπτίζει το παιδί στον ποταμό της Στύγας, κρατώντας το από την πτέρνα. Όλα τα σημεία που άγγιξε ο ποταμός έγιναν άτρωτα. Η πτέρνα όμως έμεινε στεγνή και ο Αχιλλέας απέκτησε το τρωτό σημείο του, έμβλημα της θνητότητάς του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CF%84%CE%B9%CF%82
Παραμερίτες Εύβοιας
Είναι πιθανό να υπήρχε οικισμός επί βυζαντινών χρόνων στη θέση Αλώνια. Ο οικισμός στη σημερινή θέση φέρεται να ιδρύθηκε επί Φραγκοκρατίας. Το 1835 οι Παραμερίτες προσαρτήθηκαν στον δήμο Ταμυναίων και το 1841 στον δήμο Δυστίων (ο οποίος αργότερα μετονομάστηκε σε δήμο Ταμυναίων). Με την κατάργηση των δήμων το 1912 προσαρτήθηκε αρχικά στην κοινότητα Τραχηλίου και το 1928 στην κοινότητα Αγίου Λουκά. Με το σχέδιο Καποδίστριας προσαρτήθηκε στον δήμο Ταμυναίων και με το σχέδιο Καλλικράτης προσαρτήθηκε στον δήμο Κύμης-Αλιβερίου. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Ο κοιμητηριακός ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ανδρέα. Ο ναός χρονολογείται από το δεύτερο μισό του 12ου αιώνα. Αρχικά κτίστηκε στον ρυθμό του απλού τετρακίονου σταυροειδή εγγεγραμμένου με τρούλο, αλλά μετέπειτα παρεμβάσεις αλλοίωσαν τη μορφή του. Τα κιονόκρανα του ναού φέρουν γλυπτό διάκοσμο.
Οι Παραμερίτες είναι χωριό του δήμου Κύμης-Αλιβερίου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν 122 κατοίκους. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 220 μ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Διασταύρωση Εύβοιας
Η Διασταύρωση είναι κτισμένη σε υψόμετρο 190 μέτρα, στη νότια Εύβοια, σε απόσταση 17 χλμ. ΒΔ. από την Κάρυστο και μόλις 5 χλμ. ΒΑ. από το Μαρμάρι. Το όνομά του οφείλεται στο ότι είναι κτισμένη στη διασταύρωση των επαρχιακών δρόμων Χαλκίδας - Καρύστου και Μαρμαρίου - Αμυγδαλιάς. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1991 να απογράφεται στην τότε κοινότητα Μαρμαρίου, της επαρχίας Καρυστίας. Αργότερα υπήχθη στον καποδιστριακό δήμο Μαρμαρίου, ενώ από το 2011, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης ανήκει στην τοπική κοινότητα Μαρμαρίου της δημοτικής ενότητας Μαρμαρίου που υπάγεται στον δήμο Καρύστου.
Για συνώνυμο οικισμό στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Διασταύρωση Παλαιοκάστρου Χαλκιδικής Η Διασταύρωση είναι ημιορεινός οικισμός στον δήμο Καρύστου της περιφερειακής ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 30 μόνιμους κατοίκους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Πολιτική της Αρμενίας
Τα 101 μέλη της Εθνοσυνέλευσης εκλέγονται με σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης . Οι έδρες κατανέμονται με τη μέθοδο d'Hondt και το όριο εισόδου στη Βουλή είναι 5% για τα κόμματα και 7% για τις πολυκομματικές συμμαχίες. Ωστόσο, τουλάχιστον τρεις πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μπουν στο κοινοβούλιο, ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα του τρίτου κόμματος ή συμμαχίας. Το ψηφοδέλτιο έχει δύο τμήματα. το ένα είναι μία κλειστή λίστα υποψηφίων του κόμματος για τις έδρες εθνικού επιπέδου και το άλλο είναι μία ανοιχτή λίστα υποψηφίων για την εκλογική περιφέρεια (υπάρχουν 13 στην Αρμενία) όπου ψηφίζει ο ψηφοφόρος. Δηλαδή, οι ψηφοφόροι ψηφίζουν κόμμα σε εθνικό επίπεδο (ολόκληρη τη λίστα χωρίς σταυρό προτίμησης) και υποψήφιο σε περιφερειακό επίπεδο (με σταυρό προτίμησης). Οι έδρες κατανέμονται στα κόμματα αναλογικά με το ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσαν. Τέσσερις έδρες προορίζονται για τις εθνικές μειονότητες ( Ασσύριοι, Κούρδοι, Ρώσοι και Γιαζίδντι), και τα κόμματα έχουν διαφορετικές λίστες για τις τέσσερις ομάδες. Μια ποσόστωση κατά φύλο απαιτεί τουλάχιστον το 25% μίας λίστας να είναι άνδρες ή γυναίκες, και οι εθνικές λίστες δεν επιτρέπεται να αναγράφουν πάνω από τρία διαδοχικά μέλη του ίδιου φύλου. Εάν ένα κόμμα συγκεντρώσει την πλειοψηφία των ψήφων αλλά λιγότερες από το 54% των εδρών, τότε θα επιβραβευθεί με πρόσθετες έδρες ώστε να φτάσει το 54%. Εάν ένα κόμμα κερδίσει πάνω από τα 2/3 των εδρών, τότε θα κρατήσει αριθμό εδρών ίσο με τα 2/3 του συνόλου και οι υπόλοιπες έδρες θα μοιραστούν στα υπόλοιπα κόμματα. Εάν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση εντός έξι ημερών από την ανακοίνωση των προκαταρκτικών αποτελεσμάτων, τότε εντός 28 ημερών πρέπει να διεξαχθεί δεύτερος εκλογικός γύρος μεταξύ των δύο κορυφαίων κομμάτων. Το κόμμα που θα κερδίσει στο δεύτερο γύρο θα πάρει και τις πρόσθετες έδρες που απαιτούνται για να φτάσει την πλειοψηφία του 54%, διατηρώντας όλες τις θέσεις που κέρδισε στον πρώτο γύρο. Εκλογές στην Αρμενία
Το πολιτικό σύστημα της Αρμενίας είναι κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία ενιαίου κράτους. Αρχηγός του κράτους είναι ο Πρόεδρος. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από τον Πρόεδρο και την Κυβέρνηση, και η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κοινοβούλιο και την Κυβέρνηση. Ο Πρωθυπουργός είναι ο επικεφαλής της κυβέρνησης. Τα μέλη της κυβέρνησης εκλέγονται με δημοκρατικές εκλογές που διεξάγονται ανά πενταετία.Ο Πρόεδρος εκλέγεται για επταετή θητεία από το Κοινοβούλιo, όπως ορίζεται από το άρθρο 124 του Συντάγματος μετά τις τροποποιήσεις του 2015.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Μεθυλοκαρβαμικό οξύ
Με βάση το χημικό τύπο της, C2H5NO2, έχει τα ακόλουθα 61 ισομερή θέσης: Νιτροαιθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2NO2 Νιτρώδης αιθυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2ONO (ο αιθυλεστέρας του νιτρώδους οξέος). 1-νιτρωδοαιθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH(NO)OH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). 2-νιτρωδοαιθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: ONCH2CH2OH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). Αμινοαιθενοδιόλη-1,1 με σύντομο συντακτικό τύπο: H2NCH=C(OH)2. Αμινοαιθενοδιόλη-1,2 με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH=C(NH2)OH (σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή). 1-υδροξυαμινοαιθενόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=C(OH)NHOH. 1-υδροξυαμινοαιθενόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH=CHNHOH (σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή). Αιθενοδιυδροξυλαμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=CHN(OH)2. Ιμινοαιθανοδιόλη-1,1 με σύντομο συντακτικό τύπο: HN=CH2CH(OH)2. Ιμινοαιθανοδιόλη-1,2 με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH2C(=NH)OH. 1-υδροξιμινοαιθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3C(OH)=NOH. 1-υδροξιμινοαιθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH2CH=NOH. Μεθυλιμινομεθανοδιόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3N=C(OH)2. Ν-υδροξυμεθυλιμινομεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH2N=CHOH. Μεθοξυϊμινομεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HN=C(OCH3)OH. Μεθυλεναμινοξυμεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH2ON=CH2. 1-μεθοξυϊμινομεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3OC(=NH)OH. N-μεθοξυϊμινομεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3ON=CHOH. (Ιμινομεθοξυ)μεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HN=CHOCH2OH. Μεθοξυμεθανοϋδροξυλιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3OCΗ=NOH. Αμινοϋδροξυαιθανάλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH(NH2)CHO (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). (Υδροξυαμινο)αιθανάλη με σύντομο συντακτικό τύπο: HONHCH2CHO. Γλυκίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: H2NCH2COOH. Καρβαμικός μεθυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο: H2NCOΟCH3. Μεθανικός αμινομεθυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο: HCOΟCH2NH2. Μεθανικός μεθυλαμινεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο: HCOΟNHCH2. 1-υδροξυαιθαναμίδιο με σύντομο συντακτικό τύπο: HOCH2CONH2. N-υδροξυαιθαναμίδιο με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CONHOH. (Υδροξυμεθυλο)μεθαναμίδιο με σύντομο συντακτικό τύπο: HCONHCH2OH. Μεθυλυδροξυμεθαναμίδιο με σύντομο συντακτικό τύπο: HCON(OH)CH3. 1,2,3-διοξαζολιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 1,2,4-διοξαζολιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 1,3,2-διοξαζολιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 1,4,2-διοξαζολιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-αμινο-1,2-διοξετάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2-αμινο-1,3-διοξετάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-υδροξυ-1,2-οξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . N-υδροξυ-1,2-οξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2-υδροξυ-1,3-οξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . N-υδροξυ-1,3-οξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 4-μεθυλο-1,2,3-διοξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . N-μεθυλο-1,2,3-διοξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 4-μεθυλο-1,3,2-διοξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . N-μεθυλο-1,3,3-διοξαζετιδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2-αμινο-2-υδροξιράνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-αμινο-2-υδροξιράνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . Υδροξυαμινοξιράνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2,2-διυδροξυαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2,3-διυδροξυαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2,N-διυδροξυαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-μεθυλο-3-υδροξυοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . N-μεθυλο-3-υδροξυοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-μεθυλο-N-υδροξυοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-μεθοξυοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . N-μεθοξυοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 3-υδροξυμεθυλοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . Ν-υδροξυμεθυλοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . Αμινομεθυλοδιοξιράνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . Μεθυλαμινοδιοξιράνιο με σύντομο συντακτικό τύπο: . Αιθυλοδιοξαζιριδίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 1. Με επίδραση μεθυλαμίνης σε αλομεθανικό οξύ: 2. Με επίδραση αμινομεθανικού οξέος σε μεθυλαογονίδιο: 3. Μέσω οργανομαγνησιακών ενώσρεων: 4. Με υδρόλυση μεθυλαμινομεθανονιτρίλιου: 1. Ιονισμός: Σε υδατικά διαλύματα:Για pH<pKa1 ιονίζεται η αμινομάδα (αριστερά). Για pH=pI ιονίζονται και η αμινομάδα και η καρβοξυλομάδα (κέντρο). Για pH>pKa2 ιονίζεται η καρβοξυλομάδα (δεξιά).2. Εστεροποίηση: 3. Επίδραση αλκυλοαλογονιδίων: 4. Επίδραση ακυλοαλογονιδίων: 5. Αναγωγή με LiAlH4 ή NaBH4: 6. Επίδραση καρβενίων. Π.χ. μεθυλενίου: 7. Αυτοδιάσπαση: SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ ΈκδοσηΘεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις».
Το μεθυλοκαρβαμικό οξύ, με σύντομο συντακτικό τύπο CH3NHCOOH, είναι μια οργανική χημική ένωση που είναι ασταθής υπό κανονικές συνθήκες και είναι ένα από τα καρβαμικά οξέα. Αυτοδιασπάται εύκολα σε μεθαναμίνη και διοξείδιο του άνθρακα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D
Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών της Βοϊβοντίνα
Η Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών της Βοϊβοντίνα (VANU) ιδρύθηκε το 1979. Η σύγχρονη ακαδημία ιδρύθηκε ως μια ομάδα πολιτών στις 23 Οκτωβρίου 2003 με διάταγμα του Νέναντ Τσάνακ, τότε Πρόεδρο της Συνέλευσης της Βοϊβοντίνα. Από τις 15 Δεκεμβρίου 2009 έχει αναγνωριστεί ως ακαδημαϊκό ίδρυμα που λειτουργεί στην ΑΕ Βοϊβοντίνας. Ήταν ντε γιούρε μη αναγνωρισμένο ως ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τις αρχές μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου 2009 όταν αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Συνέλευση της Βοϊβοντίνα. Η κατάστασή της έχει επιλυθεί από το νέο καταστατικό της Βοϊβοντίνα. Η VANU είναι η ακαδημία της Αυτόνομης Επαρχίας της Βοϊβοντίνα. Κύριος στόχος του είναι να μεταδώσει τις παραδόσεις των επιστημών και των τεχνών στη πολυπολιτισμική και πολυεθνική περιοχή μέσω της συνεργασίας με άλλες ακαδημίες και ιδρύματα. Ο δευτερεύων στόχος της είναι να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης στην επαρχία της Βοϊβοντίνα, χρησιμοποιώντας τους πνευματικούς και φυσικούς πόρους της Βοϊβοντίνα. Η VANU είναι περιφερειακή ακαδημία με τη φιλοδοξία να εξελιχθεί σε κεντροευρωπαϊκή. Είναι προσανατολισμένη προς το σύστημα αξιών της περιοχής και το περιβάλλον στο οποίο ενεργεί, ξεκινώντας με ορισμένες αρχές. Βλέπει την παγκοσμιοποίηση ως αναπόφευκτη με σεβασμό στα πρότυπα της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης αλλά να διατηρηθούν οι αξίες της περιοχής, του έθνους, ο πολιτισμός και οι παραδόσεις τους, εφόσον αυτά είναι σύμφωνα με τον ανθρωπισμό και την ανεκτικότητα. Ο οργανισμός έχει έρθει σε διαμάχη με την Σερβική Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών (SANU). Μετά την διακοπή λειτουργίας της αρχικής VANU (1974-1992), η ιδιοκτησία και τα μέλη είχαν απορροφηθεί από τη SANU παρά τη δυσαρέσκεια ορισμένων μελών της. Σύμφωνα με δήλωση που εκδόθηκε από τη VANU, επίσης ήρθε σε σύγκρουση με ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις, των οποίων οι ταυτότητες παραμένουν άγνωστες. Μερικά μέλη έλαβαν ακόμη και επιστολές με θανατικές απειλές από αυτοαποκαλούμενης "πατριωτικές" ομάδες στη Σερβία. Έντρε Παπ - Πρόεδρος. Μπρανιμίρ Γκούντουριτς - Αντιπρόεδρος. Ρούντολφ Καστόρι Μίλος Τέσιτς Γιουλιγιάν Ταμάτς Σρμπίσλαβ Ντέντσιτς Φέρεντς Γκαάλ Λάγιος Γκεντς Μπρανιμίρ Γκούντουριτς Σάβα Χαλούγκιν Μπόσκο Ίβκοφ Μπόγκομιλ Καρλαβάρις Σλομποντάνκα Λατίνοβιτς Βουκαντίν Λέοβατς Μιλοράντ Μιλοράντοφ Νάντα Πέριστις-Γιάνγιτς Γιόζεφ Σάλμα Βόγισλαβ Στανιμίροβιτς Πάβλε Στανιμίροβιτς Όλγια Στανιμίροβιτς Μίλος Τέσιτς Μπρατισλάβ Τόσιτς Ρόμπερτ Χάμερστιλ Σερβική Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών (Αγγλικά) Vojvodina Academy of Sciences and Arts official website (Αγγλικά)(Σέρβικα) The official page of the government of the Autonomous Province of Voivodina Αρχειοθετήθηκε 2018-06-25 στο Wayback Machine. (Σέρβικα) VANU, controversy Status (Σέρβικα) SANU and VANU (Σέρβικα) The foundation of Academy of Sciences and Arts of Vojvodina (Σέρβικα) 5 years of Vojvodinian Academy of Science and Art Αρχειοθετήθηκε 2016-01-24 στο Wayback Machine. Return of VANU to Vojvodina, Glas javnosti
Η Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών της Βοϊβοντίνα (Σερβικά: Vojvođanska akademija nauka i umetnosti / Војвођанска академија наука и уметности, Ουγγρικά: Vajdasági Tudományos és Művészeti Akadémia, ρουμανικά: Academia Voivodeană de ștințe și arte, κροατικά: Vojvođanska akademija nauka i umetnosti, συντομογραφία: VANU, ВАНУ) είναι ακαδημαϊκό ίδρυμα στην Αυτόνομη Επαρχία της Βοϊβοντίνα της Σερβίας. Βρίσκεται στην πρωτεύουσα της επαρχίας, το Νόβι Σαντ.Ο σημερινός πρόεδρος της ακαδημίας είναι ο Έντρε Παπ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%8A%CE%B2%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1
Πουσκάρ
Σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση του Ινδουισμού, η λίμνη που υπάρχει στο κέντρο της πόλης είναι ιερή και κατά την παράδοση δημιουργήθηκε όταν ο θεός Βράχμα σκότωσε ένα δαίμονα, με τον ανθό ενός λωτού, του οποίου τα φύλλα στη συνέχεια έπεσαν στη γη και δημιουργήθηκαν λίμνες, αλλά το λουλούδι έπεσε στο σημείο όπου βρίσκεται η λίμνη της Πουσκάρ . Γύρω από τη λίμνη υπάρχουν 52 γκατς (σκαλοπάτια πρόσβασης πιστών στη λίμνη για «ιερό λουτρό») αλλά και πολλοί (400-500) ινδουιστικοί ναοί . Οι περισσότεροι ναοί δεν είναι παλιοί. Αυτό οφείλεται στις μαζικές καταστροφές ναών που έγιναν τέλη του 17ο αιώνα από τον Μουγκάλ κατακτητή Αουρανγκζέμπ. Στην πόλη υπάρχει ο μοναδικός ναός ο οποίος είναι αφιερωμένος στον θεό-δημιουργό Βράχμα. Η πόλη περιτριγυρίζεται από λόφους, σε δύο από αυτούς υπάρχουν στην κορυφή δύο ναοί αφιερωμένοι σε δύο γυναίκες του Θεού Βράχμα: α) Νοτιοδυτικά της πόλης, στην κορυφή του λόφου βρίσκεται ένας ναός αφιερωμένος στην πρώτη γυναίκα του Βράχμα, τη Σαρασβάτι, β) Βορείως της πόλης, στην κορυφή του λόφου βρίσκεται ένας ναός αφιερωμένος σε μια άλλη γυναίκα του Βράχμα την Γκαϊάτρι . Σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση ο Θεός Βράχμα ήθελε να κάνει μια ιερή τελετή θυσίας "γιάζνα" στην Πουσκάρ και περίμενε τη γυναίκα του Σαρασβάτι η οποία καθυστέρησε να έρθει. Ο Βράχμα ήταν ανυπόμονος και ζήτησε από τον θεό Ίντρα να βρεθεί μια άλλη γυναίκα ώστε για να κάτσει στη θέση της Σαρασβάτι κατά τη διάρκεια της τελετής. Βρέθηκε η Γκαϊάτρι την οποία στη συνέχεια παντρεύτηκε. Αυτό εξόργισε τη Σαρασβάτι η οποία καταράστηκε τον Βράχμα ώστε να τιμάται μόνο στην Πουσκάρ. Κάθε χρόνο στα τέλη Οκτωβρίου ή αρχές Νοεμβρίου (η ημερομηνία του φεστιβάλ είναι ο Ινδικός μήνας Καρτίκ και το φεστιβάλ λέγεται Καρτίκ Πουρνίμα) στην Πουσκάρ γίνεται το μεγάλο ετήσιο φεστιβάλ με καμήλες μέλα, το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο στο είδος του στην Ασία. Στην πόλη συγκεντρώνονται 200.000 έμποροι από την επαρχία αλλά και πολλοί πιστοί οπότε ολόκληρη η πόλη και τα προάστια μεταμορφώνονται σε υπαίθριο πανηγύρι καμηλών και αλόγων . Κατά το φεστιβάλ αυτό γίνονται στην ύπαιθρο πολιτιστικές εκδηλώσεις με παραδοσιακούς χορούς από το Ρατζαστάν. Το φεστιβάλ αυτό λαμβάνει χώρα κατά την πανσέληνο και τότε η θρησκευτική παράδοση θέλει το λουτρό μέσα στη λίμνη της Πουσκάρ να καθαγιάζει το σώμα από τις αμαρτίες και να εξασφαλίζει ότι μετά τον θάνατο η ψυχή του πιστού θα πάει στον παράδεισο .
Η Πουσκάρ (Χίντι:पुष्कर) είναι πόλη 14.789 κατοίκων στην περιοχή του Ατζμέρ στο κρατίδιο του Ρατζαστάν στην Ινδία. Η πόλη έχει μια λίμνη η οποία θεωρείται ιερή για τους ινδουιστές. Η πόλη αποτελεί ένα αρχαίο θρησκευτικό κέντρο και ο κάθε Ινδουϊστής θα πρέπει να την επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Η πόλη είχε γίνει πόλος έλξης χίπηδων τη δεκαετία του 1970 . Σήμερα πολλοί δυτικοί τουρίστες επιλέγουν την πόλη για να μείνουν καιρό, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες. Η πόλη είναι πολύ συντηρητική και αυστηρή στα ινδουιστικά έθιμα και απαγορεύεται αυστηρώς η κατανάλωση αλκοόλ και η κρεοφαγία ή η κατανάλωση αυγών σε δημόσια θέα .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BA%CE%AC%CF%81
Ιωάννης Παπαθεοδώρου (πολιτικός)
Καταγόταν από την Νεάπολη της Κρήτης. Σπούδασε δικηγόρος και ειδικεύτηκε στο εργατικό δίκαιο. Κατά την περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στο ΕΑΜ. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Αλέξανδρου Σβώλου, του Γεωργίου Καρτάλη και του Ηλία Τσιριμώκου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε σε αντιστασιακή οργάνωση, με αποτέλεσμα να υποστεί διώξεις. Ο Παπαθεοδώρου εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος στις εκλογές που διεξήχθησαν το 1954 με τον Π. Κατσώτα, ενώ ήταν πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος στις εκλογές του 1959 και του 1964. Συνολικά εκλεγόταν συνεχώς επί 25 χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Υπήρξε γενικός εκπρόσωπος της Ένωσης Μεσογειακών Πόλεων και μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Αδελφοποιημένων Πόλεων του Κόσμου.. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων. Εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων το 1975 και ανέλαβε καθήκοντα στις 6 Ιουνίου της χρονιάς εκείνης. Ανασυγκρότησε σε μεγάλο βαθμό την Αθήνα. Αποχώρησε από το δημαρχιακό αξίωμα με τη λήξη της θητείας του, στις 31 Δεκεμβρίου 1978. Λίγο πριν τη λήξη της θητείας του υπέστη καρδιακή προσβολή και έκτοτε η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά. Ο Παπαθεοδώρου απεβίωσε ξαφνικά στις 26 Ιανουαρίου 1983 από καρδιακό νόσημα και κηδεύτηκε με δαπάνη του Δήμου Αθηναίων, στο Πρώτο Νεκροταφείο. Τον τάφο του είχε παραχωρήσει ο Δήμος. Ορκωμοσία του πρώτου εκλεγμένου μετά τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών Δημάρχου Αθηναίων Ιωάννη Παπαθεοδώρου, 01-06-1975 (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Ο Ιωάννης Παπαθεοδώρου (1914 - 26 Ιανουαρίου 1983) ήταν Δήμαρχος Αθηναίων την περίοδο 1975-78. Υπήρξε ο πρώτος δήμαρχος της ελληνικής πρωτεύουσας μετά το τέλος της χούντας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%85_(%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82)
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1981
Στους αγώνες υπήρξε συμμετοχή αθλητών από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο αλλά το επίπεδο επιδόσεων ήταν χαμηλό, αν εξαιρεθεί ένα πανελλήνιο ρεκόρ. Το πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου διεξήχθη χωριστά, στις 3 Μαΐου. Αυτή τη χρονιά δεν έγινε στην κλασική διαδρομή αλλά στην Αχαΐα στη διαδρομή Αίγιο - Πάτρα με μικρή διεθνή συμμετοχή. Το πρωτάθλημα 20.000μ βάδην έγινε στις 2 Απριλίου στο Καυτανζόγλειο Στάδιο Θεσσαλονίκης και στον περιβάλλοντα χώρο του. Ξεχωριστά διεξήχθη και το πρωτάθλημα συνθέτων αγωνισμάτων ανδρών-γυναικών, εφήβων-νεανίδων, στις 2-3 Μαΐου, στο Μακάρειο Στάδιο της Λευκωσίας. Τα υπόλοιπα αγωνίσματα διεξήχθησαν κατά το τριήμερο των πανελληνίων αγώνων. Στους αγώνες εμφανίστηκαν πάλι δυνατοί οι κυπριακοί σύλλογοι αλλά στη μάχη της βαθμολογίας επικράτησε ο Πανελλήνιος Γ.Σ. με τρεις βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο ΓΣ Παγκύπρια. "Ματιές στα Σπορ", Ιανουάριος 1982. Ηρακλής Αθανασόπουλος, "Μαραθώνιος & Μαραθώνας", Αθήνα 2010, σ. 247. Ριζοσπάστης, 30/6/1981. Μακεδονία, 5/5/1981.
Το 67ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1981 διεξήχθη από 26 ως 28 Ιουνίου στο Στάδιο Καραϊσκάκη, στον Πειραιά, μαζί με το αντίστοιχο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1981. Αυτή ήταν η 13η και τελευταία φορά που οι πανελλήνιοι αγώνες στίβου διεξήχθησαν στο Στάδιο Καραϊσκάκη, όπου είχαν γίνει για πρώτη φορά το 1965. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Πανελλήνιος Γ.Σ. τρία χρόνια μετά την προηγούμενη κατάκτησή του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1981
Ιωάννης Καραγεωργής
Ο Γιάννης Καραγεωργής γεννήθηκε τις 17 Φεβρυαρίου 1929 στην Αθήνα. Όντας αγωνιστής λεμβοδρομίας σε προχωρημένη ηλικία, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο το 1991 για τη χώρα του στην κατηγορία Laser Radial . Στις 20 Μαρτίου 2002, πέθανε στη Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ζούσε. Θάφτηκε στο νεκροταφείο του Αγίου Μιχαήλ στο Ανατολικό Elmhurst της Νέας Υόρκης. Το νεοδημιουργούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Laser Radial, που διοργάνωσε η Διεθνής Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία (ISAF), πραγματοποιήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1991 στην τρίτη του έκδοση στο Porto Carras Grand Resort, , που βρίσκεται στο Δήμο Σιθωνίας, στη Μακεδονία, Ελλάδα. Εκείνη την εποχή, δεν ήταν ακόμα στο Ολυμπιακό ημερολόγιο, οπότε ήταν το σπουδαιότερο τουρνουά της ειδικότητας. Για την ημερομηνία, αναφέρεται στην τρίτη έκδοση του παγκόσμιου πρωταθλήματος της ειδικότητας, το μετάλλιο της οποίας κατείχε ο Αυστραλός Stewart Casey στην πρώτη θέση με χρυσό, στη δεύτερη θέση βρίσκοταν με το ασημένιο η Ελληνίδα Μαρία Βλάχου και στην Τρίτη θέση, ο Ιωάννης Καραγεωργής με το χάλκινο μετάλλιο . Μέχρι το 2019, ο Καραγεωργής υπήρξε ένας από τους 6 Έλληνες με μετάλλια στην ιστορία του διαγωνισμού. Η Ελλάδα καταλαμβάνει την 8η θέση στον πίνακα κατάταξης μετάλλων της κατηγορίας, από συνολικά 20 χώρες που διαγωνίζονται σε αυτήν.
Ο Γιάννης Καραγεωργής ή ο Ιωάννης Καραγεωργής, 17 Φεβρουαρίου 1929 - Νέα Υόρκη, 20 Μαρτίου 2002 υπήρξε Έλληνας ιστιοπλόος, λεμβοδρόμος και αθλητής που είχε λάβει το χάλκινο μετάλλιο για τη χώρα του το 1991 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Radial Laser.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AE%CF%82
Σπήλαιο Οπτιμιστίτσνα
Το συγκρότημα σπηλαίων ανακαλύφθηκε από τους σπηλαιολόγους του σπηλαιολογικού συλλόγου "Κύκλωπες" του Λβιβ στις 8 Μαΐου 1966. Ήταν εντελώς άγνωστο πριν από τότε. Έχουν σταλεί περισσότερες από 50 αποστολές από τότε, αλλά η εξερεύνηση έχει επιβραδυνθεί σημαντικά κατά τα τελευταία χρόνια και σήμερα γίνονται πολύ λίγες έρευνες. Το σπήλαιο βρίσκεται πολύ κοντά στην σπηλιά του Ιερέα ή σπήλαιο Οζέρνα, τη ενδέκατη μεγαλύτερη σπηλιά στον κόσμο με γνωστές διαδρομές ύψους 130.4 χιλιομέτρων, αλλά οι δύο σπήλαια δεν έχουν βρεθεί να συνδέονται μεταξύ τους.Το 1977, όταν το σπήλαιο βρισκόταν στη Σοβιετική Ένωση, αναφερόταν και ως Πεστσέρα Οπτιμιστιτσέσκαγια.Το 2008 η σπηλιά αναγνωρίστηκε ως Φυσικό Θαύμα της Ουκρανίας. Ολόκληρη η σπηλιά βρίσκεται κάτω από μια περιοχή 2 τ.χλμ. που χρονολογείται από γύψο της Νεογενούς περιόδου, με πάχος λιγότερο των 30 μέτρων. Τα περάσματα τείνουν να είναι αρκετά μικρά, με πλάτος όχι παραπάνω από 3 μέτρα και ύψος 1.5 μέτρων, αν και σε διασταυρώσεις μπορούν να είναι έως και 10 μέτρα ψηλό. Συχνά καλύπτονται με λάσπη. Αποτελούνται από ένα πυκνό δίκτυο σε διάφορα επίπεδα, καθιστώντας το Οπτιμιστίτσνα ως "σπηλιά λαβύρινθος". Το κρεβάτι γύψου του Οπτιμιστίτσνα ολοκληρώνεται με στρώμα ασβεστόλιθου, το οποίο έχει διαρρεύσει μέσα στο σπήλαιο μέσω της διάβρωσης και διαμορφώνεται σε σπηλαιοθέματα ασβεστίτη. Σε άλλα μέρη, ο γύψος έχει σχηματίσει κρυστάλλους, συχνά βαμμένος με πλήθος χρωμάτων από ορυκτά άλατα. Σε ορισμένες περιοχές, έχουν σχηματιστεί μεγάλες ροζέτες γύψου μαύρου χρώματος με οξείδιο του μαγγανίου. Επίσημη ιστοσελίδα των Αισιόδοξος σπηλιά Κεφάλαιο II.9, Καρστικού Γύψου στη Δυτική Ουκρανία από Alexander Klimchouk άρθρο που εμφανίζονται σε: International Journal of Σπηλαιολογίας, vol. 25, #3-4, 1996, σελ. 263-278.
Το Οπτιμιστίτσνα (ουκρανικά: Оптимістична‎: σημαίνει "αισιοδοξία") είναι σπηλιά γύψου που βρίσκεται κοντά στο ουκρανικό χωριό Κορολίβκα, στην επαρχία Μπορστσίβ της περιφέρειας Τέρνοπιλ. Περίπου 230 χλμ. διαδρόμων έχουν χαρτογραφηθεί στο σπήλαιο. Ως αποτέλεσμα, είναι το μεγαλύτερο σπήλαιο στην Ευρασία και το πέμπτο μεγαλύτερο σπήλαιο στον κόσμο, μετά από τα σπήλαια Μαμόθ, Σίστεμα Σακ Ακτούν, Τζίουελ και Σίστεμα Οξ Μπελ Χα. Είναι το μεγαλύτερο σπήλαιο γύψου στον κόσμο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF_%CE%9F%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BD%CE%B1
Άγιος Κύριλλος Ηρακλείου
Το χωριό είναι στενά συνδεδεμένο με τον Άγιο Κύριλλο, ο οποίος πιθανότατα μαρτύρησε εκεί το 299 και από αυτό το γεγονός έλαβε το όνομά του. Μάλιστα ο Άγιος ήταν και Επίσκοπος Γορτύνης και σύμφωνα με τον Δετοράκη (βλ. βιβλιογραφία) το μαρτύριο του Κυρίλλου ήταν το 304 και όχι το 299 καθώς την τελευταία χρονιά δεν είχε ακόμα κηρυχθεί ο διωγμός του Διοκλητιανού. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι ετάφη σε οχυρό και τραχύτατο μέρος, που ονομαζόταν Ράξος και οδηγήθηκε στο μαρτύριο με άμαξα που την έσυραν βόδια του οργώματος. Ο Άγιος Κύριλλος αναφέρεται ότι χειροτονήθηκε Επίσκοπος της πόλης σε ηλικία 68 ετών και διακρίθηκε για τις πράξεις και την πίστη του. Στον ίδιο χώρο ενταφιάστηκε και ο επίσκοπος Γορτύνης Ευμένιος. Το 1583 το χωριό αναγράφεται με τη λατινική ονομασία S. Chirlo, με 39 κατοίκους. Ανασκαφές Νότια του χωριού, στην περιοχή των Αστερουσίων, ανασκάφηκε θολωτός τάφος που ανάγεται στα τέλη των προϊστορικών χρόνων (πρωτομινωική ΙΙ/μεσομινωική Ι). Ο τάφος βρέθηκε συλημένος αλλά απέδωσε ενδιαφέροντα ευρήματα (ανδρικό ειδώλιο, λίθινα αγγεία και κεραμικά, σφραγίδες, χάνδρες περιδεραίων, κ.α.). Νοτιοανατολικά του τάφου επισημάνθηκε πρωτομινωικός οικισμός, ενώ βόρεια βρέθηκε σπήλαιο με ενδιαφέρουσα κεραμική από τους ίδιους χρόνους (Κρητικά Χρονικά, 1969, 21:533). Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να προσαρτάται στην κοινότητα Μιαμούς. Το 1949 με το ΦΕΚ 153Α - 11/07/1949 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίησή του Κλεισθένης Ι μαζί με τον παραθαλάσσιο οικισμό Γερόκαμπος αποτελούν την κοινότητα Αγίου Κυρίλλου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Γόρτυνας του Δήμου Γόρτυνας και σύμφωνα την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 125 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Αγίου Κυρίλλου (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Δετοράκης Θεοχάρης, Οι Άγιοι της πρώτης βυζαντινής περιόδου της Κρήτης και η σχετική προς αυτούς φιλολογία, διατριβή επί δικτατορία, Αθήναι 1970. Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971. Μητροπολίτου Τιμόθεου, Επτά ματιές από τη Φαιστό, Μοίρες 1970, σελ. 80. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Ο Άγιος Κύριλλος είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Γορτύνης στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Καινούργιου του νομού Ηρακλείου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων. Στον Άγιο Κύριλλο υπάρχει Δημοτικό Σχολείο. Τα κυριότερα προϊόντα είναι το λάδι, τα πρώιμα κηπευτικά και τα κτηνοτροφικά φυτά. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο κύριος ναός του χωριού, αφιερωμένος στον Άγιο Κύριλλο, ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση, κτίστηκε στα ερείπια παλαιότερου ναού, όπως και ο μικρός ναός του Αγίου Θεοδώρου που έχει τοιχογραφίες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
Νταρίγκα Ναζαρμπάγιεβα
Η Ναζαρμπάγιεβα γεννήθηκε στο Τεμιρτάου της τότε Σοβιετικής Ένωσης το 1963. Για ένα διάστημα εργάστηκε στο επίσημο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Χαμπάρ. Σχημάτισε το πολιτικό κόμμα Ασάρ (σημαίνει «Όλοι μαζί» στα καζακικά). Το Ασάρ συγχωνεύτηκε με το κόμμα Οτάν τον Ιούλιο 2006, το οποίο ήταν κόμμα που υποστήριζε τον Ναζαρμπάγιεφ.Πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι ο πρόεδρος Ναζαρμπάγιεφ ετοιμάζει την κόρη του για να τον διαδεχθεί μετά από τη συνταξιοδότηση ή τον θάνατό του, ωστόσο οι σχέσεις με τον πατέρα της έχουν επειδεινωθεί μερικώς λόγω της κριτικής που ασκεί για τη διοίκησή του.Ήταν παντρεμένη για χρόνια με τον Καζάκο επιχειρηματία Ραχάτ Αλίγιεφ μέχρι το διαζύγιό τους τον Ιούνιο 2007. Ο Αλίγιεφ πιστεύει ότι το διαζύγιο εκτελέστηκε χωρίς τη συγκατάθεσή του και ότι αναγκάστηκε από τον πρόεδρο Ναζαρμπάγιεφ. Με τον Αλίγιεφ απέκτησε δύο γιους, τον Νουράλι και Αϊσουλτάν, και μια κόρη, τη Βενέρα. Η σύζυγος του Νουράλι γέννησε τη Λάουρα Αλίγιεφ το 2003.Η Ναζαρμπάγιεβα διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής στη δεύτερη σεζόν του SuperStar KZ. Είναι φανατική ερασιτέχνιδα τραγουδίστρια όπερας. Παρά την έλλειψη επίσημης μουσικής εκπαίδευσης εκτελεί συχνά όπερες άριας σε συναυλίες και εκδηλώσεις. Στις 13 Μαΐου 2013 έδωσε συναυλία σε συνδιοργάνωση με τον Κόμη Πιέρ Σερεμέτεφ στο θέατρο τον Ηλήσιων Πεδίων στο Παρίσι. Έπαιξε μαζί με την ορχήστρα Λαμουρό, η οποία διευθυνόταν από τον Ντμίτρι Γιαμπλόνσκι και την ομάδα Σάζγκεν Σάζι που διευθυνόταν από τον Μπαγκντάτ Τιλεγκένοφ, και μερικούς καλλιτέχνες όπως τους Τιμούρ Ουρμαντσέγιεφ, τον Σουντέτ Μπαϊγκόζιν και τον Μεντέτ Τσοταμπάγιεφ. Στο κοινό συμπεριλαμβάνονταν ο Αλεκσάντρ Ορλόφ, ο πρέσβης της Ρωσίας στη Γαλλία, άλλοι πρέσβεις, διπλωμάτες ή επενδυτές και ο γάλλος συγγραφέας Ζαν-Πιερ Τιολλέ. Στις 3 Απριλίου 2014 η Ναζαρμπάγιεβα εξελέγη Αντιπρόεδρος της Ματζιλίς. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2015 ονομάστηκε αναπληρώτρια πρωθυπουργός. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 2016 διορίστηκε στη Γερουσία και τοποθετήθηκε επικεφαλής της επιτροπής Διεθνών Σχέσεων, Άμυνας και Ασφάλειας στις 16 Σεπτεμβρίου. Kazakh President's Daughter Chides Steel Baron Mittal Kazakhstan: New Political Party Borrows From Western Right Nazarbayev schmiss seine Tochter raus (γερμανικά) Nazarbayev boots his daughter out.
Η Νταρίγκα Νουρσουλτανκιζί Ναζαρμπάγιεβα (καζακικά: Дариға Нұрсұлтанқызы Назарбаева‎, ρωσικά: Дарига Нурсултановна Назарбаева‎* γεννηθείσα στις 7 Μαΐου 1963) είναι πολιτικός από το Καζακστάν και κόρη του Προέδρου του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ. Ήταν αναπληρώτρια πρωθυπουργός από το 2015 έως το 2016.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B1_%CE%9D%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B1
Λάιονελ Τσάλμερς
Ο Τσάλμερς έπαιξε τα πρώτα τρία χρόνια του στο γυμνασιακό μπάσκετ στο Νοτρ Νταμ-Μπίσοπ Γκίμπονς στο Σκενέκτεντι της Νέας Υόρκης . Στη συνέχεια μεταγράφηκε στο γυμνάσιο του Όλπανι για το τελευταίο έτος. Ο Τσάλμερς φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Ξέιβιερ, όπου έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ για τέσσερα χρόνια ως προπτυχιακός και αργότερα ως μεταπτυχιακός σπουδαστής. Ως ανώτερος, οδήγησε το Ξέιβιερ στον προημιτελικό γύρο του τουρνουά NCAA. Εισήχθη στο Αθλητικό Πάνθεον του Πανεπιστημίου Ξέιβιερ το 2015. Ο Τσάλμερς επιλέχτηκε από τους Λος Άντζελες Κλίπερς στον δεύτερο γύρο του ντραφτ του ΝΒΑ το 2004 με την 33η συνολική επιλογή. Έπαιξε σε 34 αγώνες την περίοδο 2004–05 με τους Κλίπερς, έχοντας κατά μέσο όρο 3,1 πόντους ανά παιχνίδι και 1,4 ασίστ ανά παιχνίδι σε 12,0 λεπτά ανά αγώνα. Ανταλλάχτηκε στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς στις 20 Αυγούστου 2005 μαζί με τον Μάρκο Γιάριτς σε αντάλλαγμα για τον Σαμ Κάσελ . Έπαιξε για τους Τίμπεργουλβς στα φιλικά παιχνίδια πριν την περίοδο 2005-06 του ΝΒΑ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος πριν από την έναρξη της κανονικής περιόδου. Έπαιξε στο Ελληνικό Πρωτάθλημα της Α1 Κατηγορίας με την AEK από τον Νοέμβριο του 2005 έως τον Φεβρουάριο του 2006, όταν στη συνέχεια εντάχθηκε στην Ταού Κεράμικα του Ισπανικού Πρωταθλήματος (ACB) . Έπαιξε με την ομάδα του Σάμερ Λιγκ των Φοίνιξ Σανς το καλοκαίρι του 2006, αλλά δεν διατηρήθηκε από τους Σανς. Έπαιξε επίσης για τους Ατλάντα Χοκς κατά τη διάρκεια των φιλικών αγώνων του 2006. Αφού οι Χοκς τον απαρνήθηκαν πριν ξεκινήσει η κανονική περίοδος, ο Τσάλμερς υπέγραψε με την Ντιναμό Μπάνκο ντι Σαρντένια Σάσαρι της Ιταλικής Δεύτερης Κατηγορίας τον Δεκέμβριο του 2006. Τον Μάιο του 2007, υπέγραψε με την ισπανική Μπάσκετ ΚΑΪ Σαραγόσα του Ισπανικού Πρωταθλήματος (ACB) . Τον Ιούλιο του 2007, ο Τσάλμερς μεταπήδησε στην ιταλική Μπενετόν Τρεβίζο του Ιταλικού Πρωταθλήματος. Αφού πέρασε μία χρονιά στην Ιταλία, υπέγραψε με τη ρωσική Γιουνιβερσίτετ Γιουγκρά Σαργκού . Έκανε μία επιτυχημένη χρονιά στο Σουργκούτ, καθώς ήταν ο πρώτος σκόρερ του Ρωσικού Πρωταθλήματος με 21,4 πόντους ανά αγώνα. Την περίοδο 2009-10 έπαιξε με έναν άλλο σύλλογο της 1ης Ρωσίας, την Ενισέι Κράσνογιαρσκ . Τον Ιούλιο του 2010 υπέγραψε με την Λοκομοτίβ Κουμπάν . Το 2012 εντάχθηκε στην τουρκική Αλιάγκα Πέτκιμ. Τον Οκτώβριο του 2013, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη Λέφσκι Σόφιας . Μαζί τους κατέκτησε το Βουλγαρικό Πρωτάθλημα. Τον Ιούλιο του 2014 υπέγραψε με την Σαλόν-Ρεμ του γαλλικού Πρωταθλήματος (LNB Pro A). Στις 9 Ιανουαρίου 2015 χώρισε τους δρόμους τους. Ο Τσάλμερς ξεκίνησε την προπονητική του σταδιοδρομία το 2017 ως συντονιστής βίντεο των Ορλάντο Μάτζικ, και έγινε συνεργάτης προπονητής/υπεύθυνος ανάπτυξης παικτών δύο χρόνια αργότερα. Στις 8 Αυγούστου 2021 έγινε βοηθός προπονητή πλήρους απασχόλησης στους Μάτζικ. Ο ξάδερφος του Λάιονελ, Μάριο Τσάλμερς, πρώην παίκτης των Κάνασας Τζέιχοκς, επιλέχθηκε στον δεύτερο γύρο του Ντραφτ του NBA 2008 από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς . Αργότερα ανταλλάχθηκε στους Μαϊάμι Χιτ, με τους οποίους κέρδισε 2 συνεχόμενα πρωταθλήματα ΝΒΑ.
Ο Λάιονελ Τσάλμερς Τζούνιορ (γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1980) είναι Αμερικανός πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής που σήμερα εργάζεται ως βοηθός προπονητή για τους Ορλάντο Μάτζικ του NBA. Έχει ύψος 1,83 μέτρων και έπαιζε στη θέση πόιντ γκαρντ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%BB_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%82
Καουσέα Νατάνο
Ο Νατάνο επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 2006 λαμβάνοντας 340 ψήφοι. Έπειτα από εκείνες τις εκλογές, διορίστηκε υπουργός Κοινωφελών Υπηρεσιών και Βιομηχανίας στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Απισάι Ιελέμια. Επανεξελέγη στις εκλογές του 2010 αλλά απέτυχε να εκλεγεί πρωθυπουργός , καθώς ηττήθηκε οριακά από τον Μαατία Τοάφα, ο οποίος εξελέγη πρωθυπουργός με 8 ψήφους. Τον Δεκέμβριο του 2010 η κυβέρνηση Τοάφα ανατράπηκε με πρόταση δυσπιστίας και ο Γουίλι Τελάβι τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία. Ο Νατάνο ήταν μεταξύ εκείνων που υποστήριξαν τον Τελάβι και διευκόλυνε έτσι τη διαδοχή του. Στις 24 Δεκεμβρίου διορίστηκε από τον Τελάβι ως υπουργός Επικοινωνιών. Επίσης, διορίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.Ο Νατάνο επανεξελέγη στις εκλογές του 2015 και του 2019.
Ο Καουσέα Νατάνο (Kausea Natano, 5 Ιουλίου 1957) είναι πολιτικός από το Τουβαλού και ο 13ος πρωθυπουργός της χώρας από τις 19 Σεπτεμβρίου 2019. Είναι επίσης βουλευτής στην περιφέρεια Φουναφούτι, έχοντας υπηρετήσει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Επικοινωνιών επί πρωθυπουργίας του Γουίλι Τελάβι.Προτού αρχίσει να ασχολείται με τα κοινά, ο Νατάνο ήταν διευθυντής Τελωνείων του Τουβαλού, ακι επίσης υπηρέτησε ως βοηθός γραμματέας στο υπουργείο Οικονομικών και Οικονομικού Σχεδιασμού. Έπειτα από τις γενικές εκλογές του 2019, στις 19 Σεπτεμβρίου 2019, ο Νατάνο εξελέγη από τα μέλη του κοινοβουλίου ως πρωθυπουργός με ψήφους 10-6.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AD%CE%B1_%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF
Ηλίας Κεφαλάς
Ο Ηλίας Κεφάλας συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο σημαντικούς ποιητές της γενιάς του ᾽70. Ξεκίνησε ως κοινωνικός και πολιτικός ποιητής, με καταγγελτικά ποιήματα για τον υποβιβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την κοινωνική αδικία. Τα σημεία αυτά εντοπίζονται αμέσως από τον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου: άσκημους καιρούς έρχεται να καταγγείλει και να αρνηθεί βαθιά μέσα του ο Ηλίας Κεφάλας. [...] οι σπασμοί που όχι μόνο διαφαίνονται μα καταφαίνονται στα ποιήματά του έχουν μια κοινωνικήν εμβέλεια που διαπλάθει τον προσωπικό του τόνο”. [...] Ο Ηλίας Κεφάλας με τις ανατάσεις και τις πτώσεις του γίνεται ποιητής και μάλιστα σημαντικός. Η σύντομη θητεία του στον υπερρεαλισμό, που εγγράφεται κυρίως στη δεύτερη και τρίτη του συλλογή, του έδωσε την ευκαιρία μιας βαθιάς καλλιέργειας της γλώσσας και την επιλογή ενός ύφους πιο προσωπικού και πιο συναρτημένου με τη γεωγραφία του καιρού και του τόπου.Ωστόσο, σιγά-σιγά, η φυσιοκρατία και η ανθρωπολογία επικρατούν στην ποίησή του, με την έννοια ότι το κάθε ποίημα πλέον θεμελιώνεται πάνω στις πανανθρώπινες αξίες και στα κριτήρια μιας φυσικής αγνότητας και μιας κοινωνικής καθαρότητας. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αξιοκρατία κ.λπ. διέπονται μόνο από τις αυτούσιες φυσικές συνισταμένες που προτείνονται από τη μητέρα φύση, η οποία συγκροτεί και τις σταθερές εικόνες της αιώνιας ομορφιάς. Χωρίς να αρνείται ο ποιητής ότι στο ποίημα διαχέονται πάντα και πολιτικές νύξεις και νοήματα της εποχής με βαθιά κοινωνικό περιεχόμενο, εν τούτοις ο ανθρωπολογικός ψυχισμός είναι το βαθύτερο εν τι που συνέχει και ποδηγετεί την έκφραση, την εν γένει συμπεριφορά, το ήθος και τη γλώσσα. Ο άνθρωπος είναι παντού ο ίδιος, καθώς μέσα σε κάθε πολιτική απόχρωση ο εντονότερος χαρακτήρας, δηλαδή η ουσιαστική ανθρώπινη φύση, πονάει και χαίρεται, γελάει και κλαίει με τον ίδιο πάντοτε τρόπο. Έτσι η ποίηση γίνεται ταυτόχρονα οντολογική και υπαρξιακή και μέσα από την απελευθέρωση του λυρισμού εξευγενίζει τις ανθρώπινες συνθήκες της καθημερινότητας. Σταθερά αντικείμενα της ποίησης είναι η μοίρα του όντος και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρα κάθε μορφή ζωής, ο τρόπος που η οργανική και ανόργανη ζωή, η έλλογη και η άλογη, βιώνουν τον κόσμο και ανταποκρίνονται σ’ αυτόν ή απλώς τον υφίστανται. Ο Αλέξης Ζήρας σκιαγραφεί ως εξής την θεματική ανέλιξη του ποιητή: Η λεκτική εκζήτηση των πρώτων συλλογών, απότοκη μιας πρόσκαιρης θητείας στην υπερρεαλιστική τεχνική, υποχωρεί από το 1985 και έπειτα, καθιστώντας ουσιαστικότερο τον ελεγειακό χαρακτήρα της ποίησής του και αρμολογώντας περισσότερο τη γήινη μυθολογία της. Ένας κόσμος εναρμονισμένος με τη ροή των φυσικών στοιχείων, αλλά και βυθισμένος μέσα σε μια μοιραία αντίληψη για τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Λυρισμός και ρομαντική αποθέωση της μεταιχμιακής κατάστασης, που καθορίζει διαρκώς την ύπαρξη: φως και σκοτάδι, ουρανός και γη, νερό και αίμα. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο η ποίηση του Ηλία Κεφάλα παίρνει πολλές ειδικότερες μορφές, που αγγίζουν τις ενδότερες ανθρώπινες στοχεύσεις και φέρνουν πάντα τις στιγμές της καθημερινότητας πιο κοντά στην άχρονη αιωνιότητα. Ο μικρόκοσμος με τον μακρόκοσμο εναρμονίζονται με το απλό και πολύπλοκο της φυσικής ζωής και ο άνθρωπος ισορροπεί πάνω από τη σιωπή και τον συγκρατημένο έως λελογισμένο λόγο. Το ποίημα αποκτά χρώμα, ήχο, τόπο και συναίσθημα. Έχει διακριτικά σημεία αναγνώρισης και προέλευσης. Η κριτική έχει επισημάνει τα εξής καίρια και σημαντικά: Ο Γιώργος Καραβασίλης τονίζει ότι: μαζί με την ανακάλυψη της γλώσσας του προδίδεται και το στοιχείο των αγροτικών καταβολών. Η πολυχρωμία και οι διάφοροι ήχοι αναδύονται μέσα από το ονειρικό ή μισοονειρικό σύμπαν […]Ο Κεφάλας που ξέρει να στηρίζεται στα πόδια του προβάλλει πολλά στοιχεία μαζί. Ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου διακρίνει πως: η πρωταρχική αγροτική κοινότητα αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς και προσφέρεται ως πόρος ζωής. Η μετάθεση ωστόσο έχει διαφορετικό χαρακτήρα: τείνει περισσότερο προς φιλοσοφικές ιδέες, τον κλειστό κόσμο του υποκειμένου και τις ατομικές αναζητήσεις της συνείδησης. […] Παράλληλα ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον μετασχηματίζεται σε μια ευπαθή μεμβράνη, στην επιφάνεια της οποίας πραγματοποιούνται πολλαπλές συγκρούσεις με ανάλογα συναισθήματα: σήψη, διάβρωση, υποχώρηση, περιστολή. Φιλοσοφία, μουσική, ανθρωπολογία, γεωγραφία, σύγχρονη ορολογία των θετικών επιστημών αντηχούν στο ποιητικό σώμα και καθορίζουν τη διανοητική του συμπεριφορά. Ο Βαγγέλης Κάσσος σε μια ενδελεχέστερη κριτική θεώρηση του ποιητικού έργου του Ηλία Κεφάλα σημειώνει: Ο ποιητής αυτός οδηγεί το ποίημα, δεν οδηγείται από αυτό. Κι αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται και βιώνει την ποίηση ως υπόθεση ζωής και όχι ως υπόθεση γλώσσας, καθώς συνηθίζεται να την εκλαμβάνουν πολλοί ομήλικοί του και ομότεχνοί του. Δεν ικανοποιείται δηλαδή ο Κεφάλας από τον υψηλό βαθμό στον οποίο έχει αναπτύξει τα εκφραστικά του μέσα. Δεν μένει εκεί. Τον απασχολεί έντονα η ουσία –όχι το θέμα− του ποιήματος. Απαιτεί από τον εαυτό του το αποσταγμένο βίωμα. Όταν εκπληρώνεται αυτή η προϋπόθεση τότε μόνο του επιτρέπει τον ποιητικό ενθουσιασμό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα ποιήματά του είναι πάντοτε ολοκληρωμένες ενότητες, που μαρτυρούν μιαν αφετηρία, μια γνήσια ποιητική συγκίνηση, που δεν βρίσκονται ποτέ σε αμηχανία.. Ο Ηλίας Κεφάλας, ένας ποιητής παθιασμένος με την υπερβατικότητα. Ακόμη και το γεγονός ότι στην ποίησή του χρησιμοποιεί πληθώρα επιθέτων, δείχνει ακριβώς την τάση του αυτή να θέλει να επιθέσει την υπερβατικότητα, πάντοτε κάτι παραπάνω, κάτι ψηλότερα από τη θέση που έχει το ουσιαστικό μέσα στην πραγματικότητα. Βέβαια, όλες του αυτές τις τάσεις ο Κεφάλας τις καθοδηγεί με προσοχή, με μαεστρία. Οφείλει, ας πούμε, κανείς να του αναγνωρίσει ότι έχει υπερασπιστεί με γοητευτική αυτοθυσία το περιφρονημένο από όλους μας επίθετο. Και είναι ο μόνος από τους νεότερους ποιητές που το επιχείρησε. Όποιος άλλος το επιχειρούσε θα είχε, κατά πάσα πιθανότητα, καταβαραθρωθεί. Ο Κεφάλας όχι μόνο διασώθηκε, αλλά, με τη συνδρομή του επιθέτου ενισχύει την ιδιαιτερότητα του ύφους του.[…] Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ τονίζει το στοιχείο της υποβλητικότητας και την παρουσία συμβόλων που εχουν ανάγκη αποκρυπτογράφησης: Παράξενα υποβλητική η καινούρια ποιητική συλλογή του Ηλία Κεφάλα «Σκοτεινός μαγνήτης». Στοιχειωμένες μνήμες από τη Θεσσαλία των παιδικών του χρόνων είναι το υλικό των περισσότερων ποιημάτων που την απαρτίζουν. Ο Κεφάλας μιλάει για φαντάσματα που έχουν ήδη μετουσιωθεί σε μύθο – είναι μακρινά, έχουν πάρει τον χαρακτήρα συμβόλων που η αποκρυπτογράφησή τους είναι πολλές φορές προβληματική. [...] Είναι μια ποίηση αδρή, στιβαρή, πλούσια σε στατικές, αλλά επιβλητικές εικόνες – θα τη χαρακτήριζα δωρική... Ο Θανάσης Νάκας μιλώντας για την φυσιοκρατία και την νοσταλγία της υπαίθρου που κατακλύζουν την ποίηση του Ηλία Κεφάλα επικεντρώνεται στην υπαρξιακή αγωνία και το απροσδιόριστο βάρος που διαμορφώνουν το συνολικό συναισθηματικό κλίμα. Ο Θ. Δ. Φραγκόπουλος παρακολουθώντας την ανέλιξη του ποιητή τον κατατάσσει στην πρωτοπορία της μετα-μοντερνιστικής ποίησης, ενώ, επανερχόμενος, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ διατυπώνει: Τα σύντομα μουσικά ποιήματα της συλλογής εισδύουν σε αχνοφωτισμένα, στοιχειωμένα τοπία και ανασύρουν μέσα από αυτά εικόνες και ήχους σαν κρυσταλλωμένη αχλή, υλική και άυλη μαζί: ενσαρκωμένη μνήμη που έγινε παρόν. [...] Ποίηση που δείχνει προς ουλές τραυμάτων, μνημεία πόνου που φυλάκισαν την έντασή του μέσα στην ψυχρή υλικότητά τους. [...]Η ήρεμη θλίψη της μαρμάρινης επιτύμβιας στήλης. Ίσως η πιο αρτιωμένη ποιητική συλλογή της χρονιάς. Μόνιμο μέλημα του Ηλία Κεφάλα είναι να τοποθετεί τον άνθρωπο στο κέντρο της φυσικής διεργασίας, στον ανοιχτό χώρο του φυσικού πλαισίου και εκεί, μέσω της φύσης να προσπαθεί να επιτύχει την επίλυση των προβλημάτων του. Η Τζίνα Καλογήρου προτείνει: ε ολόκληρο το έργο του Ηλία Κεφάλα, ο γενέθλιος τόπος της Θεσσαλίας ως φυσικό τοπίο και ως «μέγας κόσμος» με απεριόριστο ιδεολογικό και φιλοσοφικό εύρος συγκροτεί μια υπερχρονική και μυθική οντότητα, έναν χώρο ανείπωτου κάλλους, πρωταρχικής αθωότητας, μυστηριακού μεγαλείου. Μέσα σε ποιήματα που επιτυγχάνουν την μέγιστη υπαινικτικότητα και την υψηλή συνύφανση ιδέας και μορφής η Αντιγόνη Βουτσινά ανασύρει το εύρημα της ευφορικής νύχτας, ενός χώρου και ενός χρόνου κλειστού και ιδιωτικού που επιτείνει την οντολογική θεώρηση μέσα από την απόλυτη μοναξιά της εσωτερικότητας. Με πιο διασταλμένο βλέμμα η Γεωργία Λαδογιάννη εκτιμά: [...] Έχουμε έναν ύμνο στον άνθρωπο ως θαύμα [...] που πρόκειται να περάσει ως βέλος προς τον θάνατο, όπου και ολοκληρώνεται η τροχιά της «μεταλλαγής στο απροσδόκητο». Εδώ, με τρόπο καθαρό έχουμε ίσως πρώτη φορά τόσο ανάγλυφα μορφοποιημένο τον κόσμο ως εμπειρία του κύκλου. Ο ποιητικός του κόσμος δεν είναι ένας σκόρπιος κόσμος που χάνεται σε ετερόκλητους προσανατολισμούς. Κάθε λέξη είναι το αναντικατάστατο μαθηματικό ψηφίο που πάνω του ζυγιάζεται με ακρίβεια το αποτέλεσμα. [...] Η ζωή των ελάχιστων όντων και οι σημειολογικές της συμπυκνώσεις είναι τώρα που παίρνουν τη θέση του θαύματος. Ο ποιητής αποκαλύπτει για μας και δείχνει το θαυμάσιο, στο πιο κοινό και επαναλαμβανόμενο γεγονός. Λυτρώνει τα πράγματα από την αχρωμία του καθημερινού, κουρασμένου βλέμματος. Το λυρικό εγώ βιώνει το θαύμα σαν ευλογία και του αφοσιώνεται σε αναπαραστάσεις αρμονίας ήχου, ρυθμού και εικόνας. Με την ίδια οπτική ο Θεοδόσης Πυλαρινός στο σχετικό βιβλίο του για τον ποιητή αναφέρει: Πέρα από κάθε διάθεση κατηγοριοποίησης ή αντίρρησης σε όσα έχουν ειπωθεί ή γραφεί μέχρι τώρα για τον Ηλία Κεφάλα, η ποίησή του –αλλά και το πεζογραφικό του έργο- δεν εντάσσονται στη γενιά του. Πρόκειται για γραφή σαφώς ιδιότυπη, ώριμη πρόωρα –από το προοιμιακό ήδη παρουσίασμά της-, αυστηρά προσωπική και συνάμα συνθετικά και απροκάλυπτα ανθρωποκεντρική. Δεν είναι εύκολη ούτε εξωστρεφής η ποίησή του, αλλά, συνήθως, επιμελώς κρυπτική, αινιγματώδης και υπαινικτική, άλλοτε πάλι αποκαλυπτική με την υπερφυσική θεολογική έννοια, πράγμα που συμφωνεί με τις θεματικές του και το τελικό μήνυμά του, που συνίσταται στην επισήμανση της αβεβαιότητας των ανθρωπίνων, της σχετικότητας, της σμικρότητας, της αναγνώρισης της ασημαντότητας εντός του αχανούς πεδίου της φύσης και του συμπαντικού κόσμου [...]. Η ποίηση του Ηλία Κεφάλα, αταλάντευτη και αξιοπρεπής, επιδιώκει να βάλει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τη μοίρα του, με το αδιευκρίνιστο πεπρωμένο του. Θέτει το πρόβλημα της ύπαρξης, δεν το λύνει. Το θέτει όμως ευθέως χωρίς να προσπερνά αδιάφορα τις δυσκολίες, χωρίς να υπόσχεται ή να βαυκαλίζει. Η έσχατη ώρα, η συνάντηση με τον θάνατο, η ultima dies δεν είναι dies irae, αλλά μετάβαση από το εφήμερο στο διαρκές, από το περιγεγραμμένο στο αχανές, από το τοπικά προσδιορίσιμο στο άχωρο, στην κοινή παναθρώπινη μήτρα. Από παρεμφερή σκοπιά ο Κώστας Τοπούζης παραθέτει τις παρατηρήσεις του: Με την ανάερη ευαισθησία της ελαχιστοποίησής του ως όντος και ως ύλης μέσα στο ποιητικό στερέωμα αυξάνει το εύρος και το βάθος της ανθρωπολογικής ταυτότητας. Η ποίησή του αναδεικνύει αβίαστα τα εξής χαρακτηριστικά: αξιοθαύμαστο, λιτό και περιεκτικό λόγο, έκδηλο λογικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο, περίσκεπτο και επίμονο τρόπο έκφρασης, αίσθηση αποκαθαρμένη από παράδρομους της πεζότητας, εκπληκτική μετουσίωση της σκέψης σε εικόνα, βεβαιότητα βάθους της σκέψης, ώστε να μην αποσημασιολογείται η εικόνα. [...] Η ποίησή του μιλάει πρωτίστως με εικόνες, αλλά οι εικόνες είναι μετάφραση της σκέψης που έχει προηγηθεί. [...]Τα σύμβολα που διακινούνται στην ποίησή του είναι ευρηματικά και φορτισμένα από το κοσμικό μάταιο. Ο Γιώργος Φρέρης σε μια ενδελεχή κατόπτευση του ποιητικού αντικειμένου του Ηλία Κεφάλα αποσαφηνίζει χαρακτηριστικά: Η φύση είναι αυτή που συμβάλλει στην ολοκλήρωση της γλωσσικής διεργασίας της γραφής, που οριστικοποιεί, διαφωτίζει και σφραγίζει το οριστικό σχήμα του ποιήματος, την ερμηνεία ή την αλληγορία των συμβόλων του, είναι αυτή που εκφράζει τον ψυχικό του κόσμο για όσα αισθάνεται, υπομένει, αντιλαμβάνεται. Κι αυτό γιατί προσλαμβάνει τη φύση σαν την πιο σταθερή πραγματικότητα του σύμπαντος, που μεταβάλλεται αργά και που η φθορά της είναι βραδεία, σχεδόν απαρατήρητη σε σχέση με τον άνθρωπο, χωρίς το παραμικρό ίχνος φόβου ή πανικού. Αξιόλογη επίσης είναι η πεζογραφική παρουσία του Ηλία Κεφάλα καθώς και η κριτική του λειτουργία στον χώρο του βιβλίου και των εικαστικών τεχνών. Για την αφηγηματική του συνεισφορά ο Μιχάλης Μερακλής παρατηρεί: ο κ. Κεφάλας έχει τη δυνατότητα να απλώνει το κατά κανόνα συμπυκνωμένο νόημα της ποίησης και στην αφηγηματική έκταση πεζογραφικών κειμένων, χωρίς αυτό να χάνει την ιδιάζουσα, την ποιητική ουσία του. Με τις περιγραφές του μπορεί να υποβάλλει μεταγόμενος ο ίδιος και μετάγοντας ανάλογα τον αναγνώστη, τη θέαση του κόσμου –πώς να το πω;– από έναν άλλο τόπο, πίσω ή πάνω από τον παρόντα, μολονότι εργάζεται με την ύλη αυτού του ίδιου, ενώ ο Μάριο Βίτι στην «Ιστορία» του της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας επισημαίνει για την κριτική διόπτευση του Ηλία Κεφάλα πάνω στις νεότερες ποιητικές εξελίξεις ότι: ο όρος «ιδιωτικό όραμα» χρησιμοποιείται από τον [...] Ηλία Κεφάλα (στην Ανθολογία του της γενιάς του ’80) και σε ένα προηγούμενο έντυπο «Η γενιά του Ιδιωτικού Οράματος» (1987) και σε ποικίλα άλλα άρθρα. Ο ίδιος βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει ένας κοινός μύθος στον οποίο να μπορούν να αναφερθούν οι ομήλικοί του, που έχουν ως κοινή στάση την αυτοπροστασία. Ο όρος, επιτυχής ή μη, μοιάζει να έχει καθιερωθεί. [18] [19] Γραφέας του φυσικού έπους (2021) Γραφέας του φυσικού έπους), Θράκα (2020) (Τα χάικου των αιώνιων εποχών), Λογείον (2020) (Στο φτερό), Αρμός (2019) (Ο ποιητής Σωτήρης Σαράκης), Κουκκίδα (2018) (Σκοτεινά σονέτα και άλλα βροχερά ποιήματα), Γαβριηλίδης (2016) (Λεζάντες για τ' αόρατα), Γαβριηλίδης (2015) Celestial and Earthly Poems (2015) Τα Λιλιπούτεια, ποίηση, Γαβριηλίδης (2014) Τρίκαλα 1951-1969 / Η πόλη όπου γεννήθηκα, αυτοβιογραφία, Γαβριηλίδης (2012) Λέξεις από φύλλα και νερά, ποίηση, Αιγαίον. (2011) Λάμψη και γνόφος, δοκίμιο-μελέτη, Ευθύνη. (2010) Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε, ποίηση, Ροές. (2009) Kostas Tsiropoulos, δοκίμιο, Intramar/Tenerife. (2009) Τα τραγούδια του μικρού πρίγκιπα, ποίηση, Δ.Ω.Τ. (2009) Το χαμένο ποίημα, δοκίμια, Λογείον. (2007) Χώμα, χώματα, διηγήματα, Γαβριηλίδης. (2005) Σιωπητήριο χιονιού, ποίηση, Γαβριηλίδης. (2004) Ανθισμένες καρδούλες, παιδικό αφήγημα, Μίλητος. (2004) Ιστορίες που δεν πρέπει να ξεχαστούν, παιδικά παραμύθια, Μίλητος. (2004) Το λαίμαργο γουρουνάκι, παιδικό παραμύθι, Μίλητος. (2003) Η μαγική τρομπέτα, παιδική ποίηση, Μίλητος. (2003) Τα μνήστρα της αβύσσου, ποίηση, Γαβριηλίδης. (2002) Νίκος Παππάς / Μια παρουσίαση, δοκίμιο-μελέτη, ανθολογία, Γαβριηλίδης. (2001) Χιόνι στα όνειρα, μυθιστορία, Αρμός. (2000) Παράθυρα ονείρου, εικαστικό δοκίμιο, Αρμός. (1999) Φάσματα της ερημιάς, διηγήματα, Αρμός. (1997) Μεσημβρινά δαιμόνια, αφήγημα, Φ.Ι.ΛΟ.Σ. (1997) Λόγος για την αβεβαιότητα, ποίηση, Αρμός, β΄έκδοση (1999) (1993) Η Κυριακή των ποιητών, δοκίμιο, Τα τραμάκια, β΄ έκδοση επηυξημένη με ανθολόγιο, (2013) Ευθύνη. (1992) Το έρημο λυκόφως, ποίηση, Αστρολάβος/Ευθύνη. (1989) Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης / Το Ιδιωτικό Όραμα, Λιβάνης (1989) Σκοτεινός Μαγνήτης, ποίηση, Άλως (1987) Η γενιά του Ιδιωτικού Οράματος, δοκίμιο, Τέθριππον. (1986) Τα φύλλα του νερού, ποίηση, Θεωρία (1982) Μεταλλαγή στο Απροσδόκητο, ποίηση, Αιγόκερως-β΄έκδοση (1984), Θεωρία (1980) Τα Μαστίγια, ποίηση, Τομές Συμμετοχή σε συλλογικά έργα(2013) 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, Κύκλος Ποιητών. (2009) Διαλεχτής Ζευγώλη - Γλέζου, Πέτρου Γλέζου μνήμη, Ευθύνη. (2009) Το σχήμα της Όλγας Βότση, Ευθύνη. (2008) Αναγνώριση του Παναγιώτη Φωτέα, Ευθύνη. (2007) Αποτύπωση της Ιουλίας Ιατρίδη, Ευθύνη. (2007) Η κριτική για τα βιβλία του Τηλέμαχου Αλαβέρα, Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. (2007) Η ποίηση του Γιώργου Γεωργούση, Γαβριηλίδης. (2003) Για τον Βαλτινό, Αιγαίον. (2003) Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος, Ευθύνη. (1999) Πρόσωπο και είδωλο του Γ. Θέμελη, Ευθύνη. (1997) Η πορεία της ποιήτριας Ζωής Καρέλλη, Ευθύνη. (1996) Σπουδή στον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο, Ευθύνη. (1994) Φώτα και φωτισμοί του Νικηφόρου Βρεττάκου, Ευθύνη. Biblionet.gr
Ο Ηλίας Κεφάλας (1951-) είναι Έλληνας ποιητής. Κατάγεται από τα Τρίκαλα όπου σήμερα ζει και εργάζεται. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση στην Αθήνα. Έχει γράψει ποίηση, δοκίμιο, πεζογραφία και λογοτεχνία για παιδιά, ενώ ασκεί λογοτεχνική και εικαστική κριτική σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Συνεργάστηκε, κρατώντας μόνιμη κριτική στήλη, με τα περιοδικά "Τομές", "Νέες Τομές", "Διαβάζω", "Οδός Πανός", "Ευθύνη", "Νέα Ευθύνη" και "Φρέαρ"), ενώ συστηματικά μεταφράζει γαλλόφωνη ποίηση. Ασχολήθηκε περιστασιακά με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Φωτογραφίζει, παρατηρώντας τη φύση να θάλλει και να επαναλαμβάνεται ενεργά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82
Σπόρος ο εκ Νικαίας
Εκτός από τις λύσεις του στα διάφορα άλυτα, πλέον, προβλήματα της αρχαιότητας, ο Σπόρος ο εκ Νικαίας πραγματοποίησε κριτικές σε έργα κι έρευνες άλλων μαθηματικών, από τις οποίες οι δύο είναι γνωστές: Κριτική στη μέθοδο τετραγωνισμού του κύκλου με χρήση της τετραγωνίζουσας του Ιππία του ΗλείουΟ Σπόρος ορθά έγραψε πως για να πραγματοποιήσει κανείς τον σχεδιασμό της τετραγωνίζουσας που χρησιμοποιείται στην κατασκευή του Ιππία του Ηλείου, είναι απαραίτητο να γνωρίζει την αναλογία της ακτίνας του κύκλου με την περιφέρειά του. Κριτική στον Αρχιμήδη διότι δεν παρήγαγε ακριβή προσέγγιση του π Ο Σπόρος επέκρινε τον Αρχιμήδη, καθώς δεν παρήγαγε ακριβή αριθμό της σταθεράς π. Ο Ευτόκιος ο Ασκαλωνίτης, ωστόσο, υποστηρίζει τον Αρχιμήδη και σε ένα έργο του γράφει:"[Αρχιμήδης] το αντικείμενο σε αυτό το βιβλίο ήταν να βρεθεί μία κατάλληλη (προσέγγιση του π), κατάλληλη για τη χρήση στην καθημερινή ζωή. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να θεωρήσουμε βάσιμη την κριτική του Σπόρου εκ Νικαίας, που φαίνεται να χρεώνει τον Αρχιμήδη με την αποτυχία να καθοριστεί με τόση ακρίβεια το μήκος της ευθείας γραμμής που είναι ίση με την περιφέρεια του κύκλου. Για να κρίνουμε από τη μετάβασή του στη Καρία (έργο-βιβλίο του Σπόρου) όπου ο Σπόρος παρατηρεί ότι ο δάσκαλός του (εννοεί ο Φίλων εκ Γαδάρων) υπολόγισε ακριβέστερη αριθμητική τιμή από αυτή του Αρχιμήδη..."
Ο Σπόρος ο εκ Νικαίας (γενν. 240, Νίκαια - 300) ήταν Αρχαίος Έλληνας μαθηματικός και αστρονόμος, πιθανότατα από τη Νίκαια της αρχαίας περιοχής της Βιθυνίας (σήμερα Ιζνίκ), η οποία ανήκει στη σημερινή Τουρκία. Ο Σπόρος ο εκ Νικαίας ήταν μαθητής του Φίλωνα εκ Γαδάρων. Με τη σειρά του, ο Σπόρος δίδαξε τον Πάππο τον Αλεξανδρέα, από του οποίου τα κείμενα γνωρίζουμε για αυτόν, σε συνδυασμό με τα γραπτά του Ευτοκίου του Ασκαλωνίτη. Ασχολήθηκε κυρίως με τα κλασικά προβλήματα της Αρχαίας Ελλάδας, όπως τον διπλασιασμό του κύβου, στο οποίο η λύση του είναι παρόμοια με αυτή του Διοκλή, παρόλο που αποφεύγει τη χρήση του κισσοειδούς του Διοκλή και αντ' αυτού, κάνει χρήση ενός θεωρήματος που είναι παρόμοιο με την ολοκλήρωση, αλλά και τον τετραγωνισμό του κύκλου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%B5%CE%BA_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82
Όττο Χαίσλερ
Από το 1898 ως το 1902 ο Otto Haesler παρακολούθησε τις σχολές Baugewerkschulen στις πόλεις Άουγκσμπουργκ και Βίρτσμπουργκ. Κατά τη διάρκεια των διακοπών του εξαμήνου, εργάστηκε ως συντάκτης του Stadtbauamt της πόλης Πάσσαου. Το 1902 ο Όττο Χαίσλερ ξεκίνησε μαθήματα κατασκευής στη Φρανκφούρτη. Το 1903 διορίστηκε στο γραφείο του Ludwig Bernoully στη Φρανκφούρτη. Αντικείμενο εργασίας του ήταν η ανακαίνιση και η ανέγερση εμπορικών καταστημάτων. Το 1906 ο Όττο Χαίσλερ άρχισε να εργάζεται ως ανεξάρτητος αρχιτέκτονας στην πόλη Celle. Το 1908 έχτισε με τη συνεργασία του Καρλ Ντρέχερ (Karl Dreher) ένα κοινοτικό γραφείο. Από το 1915 μέχρι τον τραυματισμό του το 1917 συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1918, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκίνησε το σχεδιασμό μικρών διαμερισμάτων "Auf der Heese" στην οδό Carsten. Εκεί ο Χαίσλερ καταφεύγει στα προπολεμικά του σχέδια, όπως μαρτυρά μια ακουαρέλα του το 1916 όπου απεικονίζεται ο ηττημένος συνεργάτης του Ντρέχερ. Οι 32 αστικές κατοικίες κατά σειρά είχαν δίριχτη στέγη και κουζίνα, σαφείς ενδείξεις για ένα προ-μοντέρνο σχεδιασμό. Επίσης, σε άλλα μεμονωμένα κτίρια όπως το σχολείο στο χωριό Bannetze το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται ως συνεδριακό κέντρο, καταφεύγει στην παραδοσιακή μέθοδο σχεδιασμού και κατασκευής με τετράριχτη στέγη. Ο Χαίσλερ ήταν υπέρμαχος της κοινωνικής κατοικίας, η οποία έδινε την ευκαιρία σε πολλούς ενοικιαστές για μία προσιτή, αλλά και βελτιωμένη εκδοχή χώρου διαβίωσης. Με την τυποποίηση του σχεδιαγράμματος κάτοψης και στο πλαίσιο νέων κατασκευών με χάλυβα, ήθελε να περιορίσει το κόστος, αλλά και να δημιουργήσει μια βελτιωμένη μορφή στέγασης. Εισήγαγε τον ορθολογισμό και τη βιομηχανοποιημένη μορφή του σύγχρονου κτιρίου, καθώς και τις βιομηχανικές κατασκευές με γραμμικότητα και χρησιμοποίησε για τη μορφή της νέας αρχιτεκτονικής την επίπεδη στέγη, έχοντας κάνει μελέτη ηλιασμού. Το 1925 έγινε μέλος της «Deutscher Werkbund» και το 1926 εντάχθηκε στην εταιρεία των αρχιτεκτόνων "Der Ring". Το 1927 εντάχθηκε στην ομοσπονδία Reichsforschungsresellschaft (RFG) του Κράτους για την αποδοτικότητα στις κατασκευές. Το 1930, ο Χαίσλερ έγινε ειδικός σύμβουλος στο διοικητικό συμβούλιο της RFG. Δέχθηκε πρόταση για τη διαδοχή του Ερνστ Μάυ ως πολεοδόμος Φρανκφούρτης και ως διευθυντής του κρατικού σχολείου Bauhochschule στη Βαϊμάρη. Το 1932 παραιτήθηκε από τη συνομοσπονδία των Γερμανών Αρχιτεκτόνων και το 1932 ίδρυσε το «σπίτι τύπου AG» (τυποποιημένα σπίτια). Ύστερα από βίαια επίθεση από τους Ναζί, ασπάστηκε το κίνημα της εσωτερικής μετανάστευσης το 1934. Έκλεισε το γραφείο του στη πόλη Τσέλε (Celle), μετακόμισε στο Οϊτίν του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και έχτισε εκεί σπίτια διατηρώντας την τυπική τούβλινη μορφή της βόρειας Γερμανίας προτείνοντας σύγχρονες λύσεις. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε αναλάβει διάφορες υψηλόβαθμες θέσεις (1942 - 1945): διετέλεσε αναπληρωτής δήμαρχος στις υπό κατοχή πόλεις Λοτζ και Λβιβ. Το 1943 μετείχε στον προσχεδιασμό της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης πόλης της Σεβαστούπολης. Μετά τον πόλεμο ο Χαίσλερ ηγήθηκε του σχεδιασμού ανοικοδόμησης της παλιάς πόλης του Ράτενοβ, όπου και μετακόμισε το 1946 στην κατειλημμένη από τη Σοβιετική Ένωση ζώνη. Το 1950 διορίστηκε καθηγητής με αντικείμενο την κοινωνική κατοικία. Το 1951 διορίστηκε καθηγητής στη Γερμανική Σχολή Αρχιτεκτονικής και ήταν επικεφαλής του τμήματος μηχανοποίησης και εκβιομηχάνισης. Ο Χαίσλερ μετακόμισε το 1953 από το Ράτενοβ στο Βίλχελμχορστ, κοντά στο Πότσδαμ. Το 1958 παντρεύτηκε την επί πολλά χρόνια οικονόμο του, Erna Heer. 1924: Διαμόρφωση "ιταλικού κήπου" στην πόλη Celle 1925: Διαμόρφωση του Georgsgarten στην πόλη Celle 1929-1931: Δημοτικό Σχολείο της παλαιάς πόλης και οικίες διευθυντών στη Celle 1929-1931: Δόμηση της συνοικίας Rothenberg στην πόλη Κάσσελ 1929: Κτίρια στον οικισμό Dammerstock της Καρλσρούης 1930-1931: Διαμόρφωση "αποθηκευτικών χώρων Blum" στην Celle 1930-1932: Marie-von-Boschan-Aschrott-Altersheim στο Κάσσελ. διάφορα κτίρια στo Rathenow (1946-1953) Έκθεση Memorial στην Celle για τον εορτασμό των 125ων γενεθλίων του Χαίσλερ. Μοντέλα κοινωνικής κατοικίας 1924 - 1934. Δεκέμβριος 1989 / Ιανουάριος 1990, Πανεπιστήμιο της πόλης Κάσσελ, Τμήμα Πολεοδομίας και Σχεδιασμού Τοπίου. Angela Schumacher: Otto Haesler und der Wohnungsbau in der Weimarer Republik. (= Kulturwissenschaftliche Reihe, Band 1.) Jonas-Verlag, Marburg 1982, ISBN 3-922561-16-0Adalbert Behr: Otto Haesler 1880-1962; in: Institut für Städtebau und Architektur der Bauakademie der DDR (Hrsg.): Große Baumeister. Berlin 1987, ISBN 3-87024-114-4Thomas Dierich: Das überschätzte Leitbild. Zum Stellenwert städtebaulicher Zielsetzungen im Großsiedlungsbau; in: Ulfert Herlyn, Adelheid von Saldern, Wulf Tessin (Hrsg.): Neubausiedlungen der 20er und 60er Jahre. Ein historisch-soziologischer Vergleich; Frankfurt/New York 1987, S. 127-156Carsten Hettwer, Monika Markgraf: Otto Haesler. Modelle sozialen Wohnens 1924-1934 in: Ronald Kunze (Hrsg.): Ausstellungskatalog Band I, Kassel 1990Ronald Kunze (Hrsg.): Otto Haesler. Modelle sozialen Wohnens 1924-1934. Ausstellungskatalog Band II zu den Werken Rothenbergsiedlung und Marie-von-Boschan-Aschrott-Altersheim in Kassel." Kassel 1990Holger Barth, Lennart Hellberg: Otto Haesler und der Städtebau der Deutschen Demokratischen Republik in den Fünfziger Jahren. Hannover 1992Brigitte Franzen, Peter Schmidt: Neues Bauen der 20er Jahre. Gropius, Haesler, Schwitters und die Dammerstocksiedlung in Karlsruhe 1929. Ausstellungskatalog, Info-Verlag, 1997, ISBN 978-3-88190217-5Simone Oelker: Otto Haesler. Eine Architektenkarriere in der Weimarer Republik. München 2002, ISBN 3-935549-15-6Ronald Kunze: Rothenberg-Siedlung; in: Stadt Kassel (Hrsg.): Kassel-Lexikon. Band 2. Kassel 2009, ISBN 978-3-933617-32-3Claus Schlaberg: Was hat Otto Haesler mit Grammatik zu tun? Über Otto Haeslers Beitrag zur modernen Architektur in der Weimarer Republik. https://web.archive.org/web/20150402145119/http://www.kunstgeschichte-ejournal.net/182/1/Schlaberg_Otto_Haesler.pdf. (Zugriff 28. April 2012)Kurzbiografie zu: Haesler, Otto. In: Wer war wer in der DDR? 5. Ausgabe. Band 1. Ch. Links, Berlin 2010, ISBN 978-3-86153-561-4. Literatur von und über Otto Haesler im Katalog der Deutschen Nationalbibliothek Αρχειοθετήθηκε 2017-02-20 στο Wayback Machine. Otto Haesler. In: archINFORM. Otto Haesler Stiftung Οtto Ηaesler initiative Siedlung Dammerstock Haeslers Dammerstock-Beitrag auf Klassische Moderne Baden-Württemberg Αρχειοθετήθηκε 2017-02-20 στο Wayback Machine. Führungen in Celle
Ο Όττο Χαίσλερ (γερμ. Otto Haesler) γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου 1880 στο Μόναχο και απεβίωσε στις 2 Απριλίου 1962 στην πόλη Βίλχελμχορστ (γερμ. Wilhelmshorst), κοντά στο Πότσδαμ. Ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας. Ήταν ανάμεσα στους εξέχοντες εκπροσώπους του Μπαουχάους, όπως ο Βάλτερ Γκρόπιους και ο Μις φαν ντερ Ρόε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CF%84%CE%BF_%CE%A7%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B5%CF%81
Χασούν Καμαρά
Ο Καμαρά ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από την ομάδα της γενέτειράς του, Ολιμπίκ Νουαζί-λε-Σεκ, αγωνιζόμενος μαζί της σε συνολικά 67 αναμετρήσεις και έχοντας πετύχει ένα τέρμα. Υπέγραψε το πρώτο του ολοκληρωμένο επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ολιμπίκ Μαρσέιγ το 2006. Ωστόσο, έπειτα από παρουσία μόλις λίγων μηνών στην ομάδα της Μασσαλίας, δεν κατάφερε να πάρει την θέση του βασικού αμυντικού του συλλόγου, Χαμπίμπ Μπεγιέ και αναζητώντας αγωνιστικό χρόνο, υπέγραψε συμβόλαιο τριετούς συνεργασίας με την ομάδα της Λιγκ 2, ΣΚ Μπαστιά, αγωνιζόμενος κυρίως στην θέση του δεξιού και του κεντρικού αμυντικού. Η πλέον παραγωγική του χρονιά ήταν η σεζόν 2008–09, όπου και σημείωσε συνολικά 26 συμμετοχές με τρία γκολ. Πέτυχε το πρώτο του τέρμα ως επαγγελματίας στις 22 Φεβρουαρίου 2008, σε αναμέτρηση απέναντι στην Λιμπούρν-Σαιν-Σεράν. Την επόμενη σεζόν δεν περιλαμβανόταν, πλέον, στα πλάνα του προπονητή του κι έτσι η συνεργασία του με την Μπαστιά λύθηκε κοινή συναίνεση στις 18 Ιανουαρίου 2010. Στις 7 Φεβρουαρίου 2011, ο Καμαρά υπέγραψε με την Μόντρεαλ Ίμπακτ, ομάδα της North American Soccer League. Στη διάρκεια της πρώτης του σεζόν με την Μόντρεαλ, ο Καμαρά αγωνίστηκε σε 22 αναμετρήσεις πρωταθλήματος και πέτυχε 2 τέρματα, ενώ βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παίκτης της ομάδας εκείνης της σεζόν. Έπειτα από μια άκρως επιτυχημένη πρώτη σεζόν με την Μόντρεαλ, στην διάρκεια της οποίας ήταν ένας από τους κορυφαίους παίκτες του πρωταθλήματος της North American Soccer League, ο Καμαρά υπέγραψε εκ νέου με την Μόντρεαλ Ίμπακτ στις 11 Οκτωβρίου 2011, ενόψει της πρώτης σεζόν της ομάδας, το 2012, στην Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ. Στις 29 Μαΐου 2013, πέτυχε το νικητήριο τέρμα για την Μόντρεαλ Ίμπακτ στον τελικό του Καναδικού Πρωταθλήματος απέναντι στους Βανκούβερ Γουάιτκαπς. Το τέρμα αυτό, έδωσε, ταυτόχρονα, την ευκαιρία στην Μόντρεαλ Ίμπακτ να πάρει την πρόκριση για το ΚΟΝΚΑΚΑΦ Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Πρωτάθλημα Καναδά (1): 2013 lequipe.fr (Γαλλικά) Hassoun Camara : Στατιστικά γαλλικού πρωταθλήματος στο LFP.fravebastia.free.fr
Ο Χασούν Καμαρά (γεννημένος στις 3 Φεβρουαρίου 1984 στο Νουαζί-λε-Σεκ) είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται αυτό τον καιρό για λογαριασμό της Μόντρεαλ Ίμπακτ στην Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC
Νέα Ακουιτανία
Μετά τη μεταρρύθμιση του 2014, η περιοχή ονομάστηκε προσωρινά «Ακουιτανία-Λιμουζέν-Πουατού-Σαράντ», παραθέτοντας αλφαβητικά τις τρεις πρώην περιοχές από τις οποίες αποτελούνταν, σε αναμονή του ορισμού νέου ονόματος μέσω σχετικού διατάγματος του Συμβουλίου του Κράτους, κατόπιν σχετικής προτάσεως του περιφερειακού συμβουλίου της συγχωνευθείσης διοικητικής περιοχής.Τον Δεκέμβριο 2014, μια ηλεκτρονική διαβούλευση που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Sud Ouest έδειξε ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επιθυμούσε το όνομα «Aκουιτανία» για τη νέα περιοχή. Στην πραγματικότητα, η πρώην περιοχή Ακουιτανία, δεν κάλυπτε παρά μόνο ένα μικρό μέρος της αρχαίας ρωμαϊκής επαρχίας της Ακουιτανίας. Επίσης, το Βασίλειο της Aκουιτανίας, από το 781, ήταν πολύ μεγαλύτερο, δεδομένου ότι περιλάμβανε εδάφη από τον Λίγηρα έως τα Πυρηναία και από τον Ατλαντικό ωκεανό έως ανατολικά της Ωβέρνης. Από το τέλος του 11ου αιώνα, το Δουκάτο της Ακουιτανίας περιελάμβανε το Πουατού, το Ανγκουμουά, τη Σαιντόνζ, το Λιμουζέν, το Περιγκόρ, το Μπορντελέ και τη Γασκώνη. Αυτό το παλαιό δουκάτο αντιστοιχούσε περίπου στη νέα περιοχή. Επομένως, το όνομα «Aκουιτανία» θα ήταν κατάλληλο από ιστορική άποψη για να ορίσει αυτή τη νέα περιοχή. Αρκετές διαβουλεύσεις οργανώθηκαν στο διαδίκτυο την άνοιξη του 2016. Τον Μάρτιο, μια ηλεκτρονική δημοσκόπηση από την εφημερίδα La Nouvelle République έδινε το προβάδισμα στο όνομα «Μεγάλη Ακουιτανία» (44%) έναντι του «Νοτιο-δυτικού Ατλαντικού» (42% ). Συγχρόνως, μια παρόμοια διαδικτυακή έρευνα που διεξήχθη από το France 3 Limousin, έδειξε επίσης μεγάλο προβάδισμα του ονόματος «Μεγάλη Aκουιτανία» (30,26%), ακολουθούμενο από το «Νοτιο-δυτικός Ατλαντικός» (23,78%) και την «Ακουιτανία» (15,01%) στην τρίτη θέση. Τον Απρίλιο 2016, η εφημερίδα Sud Ouest ανέφερε τα πρώτα αποτελέσματα της διαβούλευσης που πραγματοποιήθηκε από την περιοχή στην επίσημη ιστοσελίδα της, όπου προηγούνταν η ονομασία «Ακουιτανία» και τα παράγωγά της. Μετά από αρκετούς μήνες, η αρμόδια για την ονομασία επιτροπή πρότεινε την ονομασία «Νέα Ακουιτανία» θεωρώντας το «Μεγάλη Ακουιτανία» ότι «μετέδιδε ένα αίσθημα υπεροψίας». Η ονομασία «Νέα Ακουιτανία» εγκρίθηκε τελικά από την Ολομέλεια του Περιφερειακού Συμβουλίου στις 27 Ιουνίου 2016 και επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας στις 13 Σεπτεμβρίου 2016.Μεταφράστηκε στις τρεις τοπικές γλώσσες ως Nòva Aquitània στα Οξιτανική γλώσσα, Akitania Berria στη Βασκική γλώσσα και Novéle-Aguiéne στη γλώσσα όιλ. Με έκταση 84.061 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Νέα Ακουιτανία είναι η μεγαλύτερη διοικητική περιοχή στη Γαλλία (ηπειρωτική και υπερπόντια). Συνορεύει με τέσσερις άλλες γαλλικές περιοχές: την περιοχή του Λίγηρα στα βορειοδυτικά, την Σαντρ-Βαλ ντε Λουάρ (Κέντρο-Κοιλάδα του Λίγηρα) στα βόρεια, την Ωβέρνη-Ρον-Αλπ ανατολικά και την Οξιτανία στα νοτιοανατολικά. Συνορεύει επίσης με τρεις αυτόνομες ισπανικές κοινότητες, την Αραγωνία, τη Ναβάρα και τη Χώρα των Βάσκων στα νότια και προς τα δυτικά βρέχεται από τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό (Βισκαϊκός Κόλπος). Διαρρέεται από πέντε μεγάλους ποταμούς: τον Λίγηρα, τον Σαράντ, τον Γαρούνα τον Ντορντόνι και τον Αντούρ καθώς και από πολλούς παραπόταμους που καθιστούν εύφορα τα εδάφη και συμβάλουν στην ανάπτυξη των αγροτικών καλλιεργειών. Η Νέα Ακουιτανία έχει μια μεγάλη θαλάσσια ακτογραμμή περίπου 720 χιλιομέτρων στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στο ύψος του νομού Σαράντ βρίσκονται τα νησιά Ιλ-ντε-Ρε, Ολερόν, Ιλ-ντ΄-Εξ και Ιλ-Μαντάμ καθώς και ο κόλπος της Αρκασόν. Κατά μήκος της ακτής υπάρχουν γνωστά παραθαλάσσια θέρετρα, όπως η Αρκασόν, το Μπιαρίτς ή το Ρουαγιάν. Η ακτογραμμή, σχεδόν ευθύγραμμη, δημιουργεί ψηλούς αμμόλοφους (αμμόλοφος του Πιλά). Η Νέα Ακουιτανία έχει πολλά δάση, το μεγαλύτερο από αυτά είναι ο δρυμός των Λαντ, που καλύπτει σχεδόν ένα εκατομμύριο εκτάρια (έχει σχεδόν 950.000 θαλάσσια πεύκα), καθιστώντας το ένα από τα μεγαλύτερα δάση στη Δυτική Ευρώπη. Υπάρχουν επίσης μεγάλες λίμνες. Ο ακραίος νότος της περιοχής έχει ορεινό χαρακτήρα με την παρουσία των Πυρηναίων. Επίσης, στα δυτικά, οι νομοί Κρεζ, Κορέζ και Ωτ-Βιέν είναι ορεινοί, ανήκοντας στον κεντρικό ορεινό όγκο Μασίφ Σαντράλ με υψηλά οροπέδια και θέα στις καταπράσινες κοιλάδες και τα δάση από βελανιδιές και καστανιές. Η Νέα Ακουιτανία περιλαμβάνει 12 από τους 101 νομούς της Γαλλίας: Οι πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις της περιοχής είναι: Η οικονομία της Νέας Ακουιτανίας βασίζεται στη γεωργία (δημητριακά, αραβόσιτος και κυρίως αμπελοκαλλιέργεια -αμπελώνες του Μπορντώ και του Κονιάκ-), στον τουρισμό, στην ισχυρή αεροναυπηγική βιομηχανία, στην ψηφιακή οικονομία και σχεδιασμό, στην παραχημική και φαρμακευτική βιομηχανία, στον χρηματοπιστωτικό τομέα (το Νιόρ είναι το τέταρτο μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό κέντρο αμοιβαίων ασφαλιστικών εταιρειών στη Γαλλία) και στη βιομηχανική κεραμική (Λιμόζ). Επίσης, πολλές εταιρείες που ειδικεύονται στο σέρφινγκ και συναφή αθλήματα δραστηριοποιούνται κατά μήκος της ακτογραμμής. Μετά την Ιλ-ντε-Φρανς, η Νέα Ακουιτανία είναι η πρώτη γαλλική περιοχή στην έρευνα και την καινοτομία, με πέντε πανεπιστήμια (Μπορντώ, Λα Ροσέλ, Λιμόζ, Πουατιέ και Πω) και αρκετές Ανώτερες σχολές. Όσον αφορά τον αγροτικό τομέα, θεωρείται η γεωργική έκταση της Ευρώπης με το μεγαλύτερο κύκλο εργασιών. Ο τουρισμός συνεισφέρει πολύ στην οικονομία της περιοχής, καθώς έχει πολλά αξιοθέατα παγκόσμιας φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς και ιστορικά μνημεία που τα επισκέπτονται εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Στις ακτές του Ατλαντικού βρίσκονται τρία ιστορικά παραθεριστικά θέρετρα, οι πόλεις Αρκασόν, Μπιαρίτς και Ρουαγιάν. Υπάρχουν επίσης πολλά χιονοδρομικά κέντρα, όπως τα Γκουρέτ και Σομπόρ. Είναι η πέμπτη γαλλική περιοχή στη δημιουργία επιχειρήσεων (σε όλους τους τομείς). Όταν το 56 π.Χ. η περιοχή της Ακουιτανίας κατακτήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα και αποτέλεσε τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η περιοχή εκτεινόταν μεταξύ των Πυρηναίων, του ποταμού Γαρούνα και του Ατλαντικού ωκεανού. Ο Οκταβιανός Αύγουστος την επέκτεινε έως νότια του ποταμού Λίγηρα και αποτελούσε, ως Ακουιτανική Γαλατία (Gallia Aquitania), το ένα τέταρτο της Γαλατίας. Στις αρχές του 5ου αιώνα η ευρύτερη περιοχή κατακτήθηκε από τους Βησιγότθους, οι οποίοι το 507 αποκρούσθηκαν από τους Φράγκους και αποτέλεσε τμήμα του φραγκικού βασιλείου. Το 732 η περιοχή δέχτηκε επίθεση μουσουλμάνων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν οριστικά από τον Κάρολο Μαρτέλο μετά την μάχη του Πουατιέ. Τον 9ο αιώνα οι τοπικοί άρχοντες διαχωρίστηκαν από το Φραγκικό στέμμα, και έτσι γεννήθηκε σταδιακά το δουκάτο της Ακουιτανίας με μεγάλη αυτονομία των δουκών από την κεντρική εξουσία. Το 1137, το δουκάτο περιήλθε στην κόρη του τελευταίου δούκα, την Ελεονώρα της Ακουιτανίας, η οποία παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Ζ' και σε δεύτερο, τον βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο Β'. Από τον δεύτερο γάμο της Ελεονώρας η περιοχή της Ακουιτανίας περιήλθε στην κατοχή των βασιλέων της Αγγλίας της δυναστείας των Πλανταγενετών. Αργότερα, η επιδίωξη της Γαλλίας ν΄ απομακρύνει τους Άγγλους από την περιοχή, ήταν μία από τις αιτίες που οδήγησαν στον Εκατονταετή Πόλεμο (1337 - 1453), κατά τη διάρκεια του οποίου η περιοχή, και όχι μόνο, αποτέλεσε το μήλο της έριδος ανάμεσα στις δύο χώρες. Η ανακατάληψη της Ακουιτανίας, όπως και της Γασκώνης, από τους Γάλλους έγινε το 1453. Από τότε και μέχρι σήμερα, η περιοχή ενσωματώθηκε με το βασίλειο της Γαλλίας. Η περιοχή είναι πλούσια, με πολιτιστική κληρονομιά που εκτείνεται σε χιλιάδες χρόνια, από τις πρώτες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του προϊστορικού ανθρώπου, με αποκορύφωμα το σπήλαιο Λασκώ στην κοιλάδα του ποταμού Βεζέρ, στο νομό Δορδόνη. Γύρω από την περιοχή του χωριού Λεζ Εϊζί ντε Ταγιάκ υπάρχει μια σειρά από προϊστορικές «κατοικίες», κυρίως σπήλαια, τα οποία περιλαμβάνουν ορισμένα από τα πλέον σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα της Μέσης και Ανώτερης Παλαιολιθικής περιόδου. Η ρωμαϊκή κατάκτηση άφησε επίσης ίχνη στην περιοχή, ειδικά στην πόλη Σαιντ, παλιά πρωτεύουσα της γαλατικής φυλής των Σαντώνων και σημαντική πόλη κατά τη ρωμαϊκή εποχή, με την αψίδα του Γερμανικού, την αρένα, τις θέρμες και το υδραγωγείο της πόλης. Πολλά ερείπια ρωμαϊκών μνημείων βρίσκονται διάσπαρτα στην ύπαιθρο και στις πόλεις, όπως το ρωμαϊκό αμφιθέατρο στο Μπορντώ. Στην περιοχή της Νέας Ακουιτανίας υπάρχουν επίσης πολλά μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κάστρα και πύργοι. Η ανάγκη να προστατευθούν από επιθέσεις, και αργότερα να απολαύσουν άνετο περιβάλλον, εξηγεί τον μεγάλο αριθμό τους σε όλη την περιοχή. Άλλο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα μεσαιωνικά χωριά. Δημιουργήθηκαν μεταξύ του 13ου και 14ου αιώνα, οπότε και είχαν ονομαστεί «νέες-πόλεις», και χτίστηκαν σύμφωνα με συγκεκριμένους πολεοδομικούς κανόνες. Βρίσκονται στο νότιο τμήμα της περιοχής, από το νομό Σαράντ-Μαριτίμ έως τα Ατλαντικά Πυρηναία. Κάποια έχουν παραμείνει πολύ μικρά χωριά, όπως το Μπωμόν-ντυ-Περιγκόρ, το Λαλίντ, το Σαιντ-Φουά-λα-Γκραντ ή το Λαμπαστίντ-ντ'Αρμανιάκ. Άλλα έχουν εξελιχθεί στην πορεία του χρόνου και έγιναν πραγματικές πόλεις, όπως οι κοινότητες Λιμπούρν και Βιλνέβ-συρ-Λοτ. La Nouvelle Aquitaine Γραφείο Τουρισμού της Νέας Ακουιτανίας (στα γαλλικά)
Η Νέα Ακουιτανία (γαλλικά: Nouvelle Aquitaine, προφέρεται Νουβέλ Ακιτέν) είναι μία από τις 18 διοικητικές περιοχές της Γαλλίας και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χώρας. Η περιοχή δημιουργήθηκε την 1 Ιανουαρίου 2016, ως αποτέλεσμα του νόμου σχετικά με την τροποποίηση των περιοχών που ψηφίστηκε το 2014, με τη συγχώνευση τριών περιοχών: Ακουιτανία, Λιμουζέν και Πουατού-Σαράντ. Καλύπτει 84.061 τετραγωνικά χιλιόμετρα, που αντιστοιχεί περίπου στο 1/8 της χώρας και έχει πληθυσμό 5.935.603 κατοίκους.Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση περιοχή στη Γαλλία. Αποτελείται από 12 νομούς και μεγαλύτερη πόλη και έδρα της περιοχής είναι το Μπορντώ, που μαζί με τα προάστια και την ευρύτερη περιοχή, αποτελεί την έβδομη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή της Γαλλίας. Η περιοχή διαθέτει 25 μεγάλα αστικά κέντρα, μεταξύ των οποίων τα μεγαλύτερα μετά το Μπορντώ είναι η Μπαγιόν, η Λιμόζ, το Πουατιέ, το Πω και η Λα Ροσέλ. Η αύξηση του πληθυσμού, ιδιαίτερα αισθητή στις παράκτιες περιοχές, κάνει την περιοχή μία από τις περισσότερο οικονομικά αναπτυσσόμενες στη Γαλλία. Η νέα περιοχή ξεπερνά την Ιλ-ντ-Φρανς και την Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή σε δημογραφικό δυναμισμό. Ιστορικά, είναι ο «έμμεσος διάδοχος» της μεσαιωνικής Ακουιτανίας και εκτείνεται σε μεγάλο τμήμα του Δουκάτου της Ακουιτανίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%91%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
Sentinel-1A
Ο Sentinel 1A έφτασε στο διαστημικό κέντρο στο Κουρού της Γαλλικής Γουινέας στις 25 Φεβρουαρίου 2014. Η εκτόξευσή του είχε προγραμματιστεί για τις 28 Μαρτίου και πραγματοποιήθηκε τελικά στις 3 Απριλίου (21:02 GMT) με πύραυλο Σογιούζ. Τα προκαταρκτικά δεδομένα που συλλέχθηκαν έδειξαν πως ο δορυφόρος έστελνε χρήσιμη πληροφορία πριν από την ολοκλήρωση της διαμέτρησης (αγγλ. calibration) του ραντάρ του. Καταγράφηκαν πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη επιπλέοντος πάγου προκειμένου να διασφαλισθεί η ασφαλής διέλευση των πλοίων, καθώς και δεδομένα για τον καθορισμό της διαφοράς ανάμεσα σε εκτάσεις ξηράς που καλύπτονται από δάση, χρησιμοποιούνται για καλλιέργεια ή είναι αστικές περιοχές.Η πλήρως επιχειρησιακή φάση του Sentinel-1A ξεκίνησε στις 6 Οκτωβρίου 2014, όταν τα δεδομένα έγιναν διαθέσιμα σε όλους τους συμβεβλημένος χρήστες του συστήματος.Ο δορυφόρος χρησιμοποιήθηκε επίσης για τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Αναμετάδοσης Δεδομένων (European Data Relay System). Συγκεκριμένα μεταδόθηκαν μέσω οπτικής σύνδεσης δεδομένα από τον Sentinel-1A, που βρίσκεται σε χαμηλή περιγήινη τροχιά, στον δορυφόρο Alphasat και από εκεί σε σταθμό εδάφους. Διαστημικές αποστολές το 2014 Sentinel-1 sends back 'selfie' with open arms - ESA image of Sentinel 1A in space after solar panel and radar deployment Sentinel-1 at ESA – Sentinel Online Sentinel-1 at ESA – Earth Online Sentinel-1 at ESA – about us Sentinel-1 Scientific Data Hub – ESA EDRS SpaceDataHighway
Ο Sentinel-1A είναι ευρωπαϊκός δορυφόρος απεικόνισης με ραντάρ ο οποίος εκτοξεύτηκε το 2014. Είναι ο πρώτος δορυφόρος τύπου Sentinel 1 που στάλθηκε στο διάστημα, στα πλαίσια του προγράμματος Κοπέρνικος της ESA και φέρει ραντάρ συνθετικού διαφράγματος χάρη στο οποίο παρέχει δεδομένα ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην γήινη επιφάνεια και των συνθηκών φωτισμού. Παρατηρεί μεγάλο εύρος φαινομένων στην επιφάνεια, όπως πετρελαιοκηλίδες, παγόβουνα και μεγάλες συγκεντρώσεις πάγου στην θάλασσα, μετακινήσεις στην ξηρά και αλλαγές στον τρόπο χρήσης της γης.
https://el.wikipedia.org/wiki/Sentinel-1A
Ραμπί Ναμάλιου
Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1947. Έχει διατελέσει υπουργός Εξωτερικών το 1982-1984 και 2002-2006, καθώς επίσης και υπουργός Οικονομικών από το 2006 ως το 2007. Υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από τις 4 Ιουλίου 1988 ως τις 17 Ιουλίου 1992. Ηττήθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2007 και αντικαταστάθηκε από υπουργός. Απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών στις 31 Μαρτίου 2023.
Ο Ραμπί Ναμάλιου (Sir Rabbie Namaliu, 3 Απριλίου 1947 - 31 Μαρτίου 2023) ήταν πολιτικός από την Παπούα Νέα Γουινέα, πρωθυπουργός την περίοδο 1988-1992. Υπηρέτησε επίσης σε υπουργικά αξιώματα. Είναι χήρος με 2 γιους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF_%CE%9D%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85
Μια γυναίκα εξομολογείται
Η Μέιμπελ Λονγκέτι, μια νοικοκυρά και μητέρα από το Λος Άντζελες, στέλνει τα τρία της παιδιά να περάσουν τη νύχτα με την πεθερά της αλλά διστάζει εξαιρετικά να το κάνει. Η ίδια είναι αλκοολική και επιδεικνύει περίεργη συμπεριφορά. Εκείνο το βράδυ, συναντά έναν άντρα σε ένα μπαρ και περνά τη νύχτα μαζί του. Ξυπνάει το επόμενο πρωί φαινομενικά μπερδεμένη και μαλώνει για λίγο μαζί του πριν φύγει. Ο σύζυγός της, ο εργολάβος Νικ, μαλώνει με το συνεργείο του για να τους φέρει στο σπίτι του, λέγοντας ότι ντρέπεται για την «τρελή» γυναίκα του. Φτιάχνει σε όλους σπαγκέτι, για το οποίο ο Νικ φαίνεται περίεργα επικριτικός. Το γεύμα είναι επιφανειακά ευχάριστο, και μετά χαλάει όταν ο Νικ χτυπά τη Μέιμπελ για να φλερτάρει και να χορέψει με τους άντρες. Οι περίεργοι τρόποι και η όλο και πιο περίεργη συμπεριφορά της Μέιμπελ συνεχίζουν να αποτελούν πηγή ανησυχίας για τον Νικ. Διοργανώνει ένα πάρτι γενεθλίων, αλλά ένας από τους γονείς του παιδιού ενοχλείται από τη συμπεριφορά της και διστάζει να αφήσει τα παιδιά του μόνα μαζί της, ρωτώντας την αν πίνει. Όταν ο Νικ έρχεται σπίτι, τσακώνεται με τον πατέρα του παιδιού, ο οποίος στη συνέχεια φεύγει με τα παιδιά του. Ο Νικ χαστουκίζει επίσης θυμωμένος τη Μέιμπελ μπροστά στα παιδιά. Φέρνει έναν γιατρό για να αξιολογήσει την ψυχική της υγεία. Η Μέιμπελ θυμώνει ολοένα και πιο πολύ και ο Νικ μάχεται τον γιατρό όταν προσπαθεί να την ναρκώσει. Πεπεισμένος ότι έχει γίνει απειλή για τον εαυτό της και τους άλλους, ο γιατρός τη θεσμοθετεί . Ο Νικ επιστρέφει στη δουλειά και ενοχλείται από το ενδιαφέρον των εργαζομένων για την κατάσταση της Μέιμπελ. Μπαίνει σε καυγά με έναν εργάτη ονόματι Έντι, ο οποίος πέφτει από έναν λόφο και τραυματίζεται σοβαρά. Παίρνει τα παιδιά από το σχολείο στη μέση της ημέρας για να πάνε στην παραλία και τους επιτρέπει να πιουν την μπύρα του, αποδεικνύοντας ότι είναι εξίσου ακατάλληλος γονέας. Έξι μήνες αργότερα, ο Νικ σχεδιάζει ένα μεγάλο πάρτι καλωσορίσματος για την επιστροφή της Μέιμπελ από το ίδρυμα. Ωστόσο, η μητέρα του επισημαίνει ότι αυτό μπορεί να είναι συντριπτικό για εκείνη. Ο Νικ αντιδρά υπερβολικά αποστέλλοντας όλους τους επισκέπτες που δεν ανήκουν στην οικογένεια με ουρλιαχτά και φωνές. Όταν φτάνει η Μέιμπελ, είναι φοβισμένη και ήσυχη, σε μεγάλη αντίθεση με την πρώην εξωστρεφή και εκκεντρική της προσωπικότητα. Ο Νικ προσπαθεί να την κάνει να νιώσει άνετα, αλλά μάταια. Η βραδιά εκφυλίζεται σε ένα ακόμη συναισθηματικό και ψυχολογικά επιβαρυντικό γεγονός για τη Μέιμπελ. Αποκαλύπτει ότι υποβλήθηκε σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ στο ψυχιατρείο και γίνεται όλο και πιο στενοχωρημένη. Καθώς φύγουν οι καλεσμένοι, η Μέιμπελ παθαίνει βλάβη και κόβεται. Όταν στέκεται σε έναν καναπέ και αρνείται να κατέβει, ο Νικ τη χαστουκίζει και την κάνει να πέσει. Φαίνεται να αναρρώνει κάπως και βάζει τα παιδιά για ύπνο ενώ εκείνοι της εκφράζουν την αγάπη τους. Ο Νικ και η Μέιμπελ ετοιμάζουν μαζί το κρεβάτι τους καθώς οι τίτλοι της ταινίας κυλούν. Τζίνα Ρόουλαντς ως Μέιμπελ Λονγκέτι Πίτερ Φολκ ως Νικ Λονγκέτι Φρεντ Ντράπερ ως Τζορτζ Μόρτενσεν Λαίδη Ρόουλαντς ως Μάρθα Μόρτενσεν Κάθριν Κασσαβέτης ως Μάργκαρετ Λονγκέτι Μάθιου Λαμπορτό ως Άντζελο Λονγκέτι Μάθιου Κέισελ ως Τόνι Λονγκέτι Κριστίνα Γκρισάντι ως Μαρία Λονγκέτι Ο Κασσαβέτης εμπνεύστηκε να γράψει το σενάριο της ταινίας όταν η σύζυγός του Τζίνα Ρόουλαντς εξέφρασε την επιθυμία να εμφανιστεί σε ένα έργο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες γυναίκες. Το ολοκληρωμένο σενάριό του ήταν τόσο έντονο και συναισθηματικό που ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να το εκτελεί οκτώ φορές την εβδομάδα, γι' αυτό αποφάσισε να το προσαρμόσει για τον κινηματογράφο. Όταν προσπάθησε να συγκεντρώσει χρηματοδότηση για την ταινία του είπαν «Κανείς δεν θέλει να δει μια τρελή, μεσήλικη κοπέλα». Ελλείψει χρηματοδότησης στο στούντιο, ο Κασσαβέτης υποθήκευσε το σπίτι του και δανείστηκε από την οικογένεια και τους φίλους, ένας από τους οποίους ήταν ο Πίτερ Φολκ, που του άρεσε το σενάριο τόσο πολύ που επένδυσε 500.000 δολάρια στην ταινία. Το συνεργείο αποτελούνταν από επαγγελματίες και φοιτητές από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, όπου ο Κασσαβέτης υπηρετούσε ως ο πρώτος «σκηνοθέτης» στο Κέντρο Προηγμένων Κινηματογραφικών Σπουδών τους. Δουλεύοντας με περιορισμένο προϋπολογισμό τον ανάγκασε να γυρίσει σκηνές σε ένα πραγματικό σπίτι κοντά στη λεωφόρο Χόλυγουντ και η Ρόουλαντς ήταν υπεύθυνη για το δικό της χτένισμα και μακιγιάζ. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Κασσαβέτης δεν μπόρεσε να βρει διανομέα, έτσι κάλεσε προσωπικά τους ιδιοκτήτες των κινηματογραφικών αιθουσών και τους ζήτησε να προβάλουν την ταινία. Σύμφωνα με τον φοιτητή Τζεφ Λίπσκι, ο οποίος προσλήφθηκε για να βοηθήσει στη διανομή της ταινίας, «Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία των κινηματογραφικών ταινιών που μια ανεξάρτητη ταινία διανεμήθηκε χωρίς τη χρήση ενός εθνικού συστήματος υποδιανομέων». Έγινε κράτηση σε οίκους τέχνης και προβλήθηκε σε πανεπιστημιουπόλεις, όπου ο Κασσαβέτης και ο Φαλκ το συζήτησαν με το κοινό. Προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, όπου η Ρόουλαντς κέρδισε το βραβείο της Καλύτερης Ηθοποιού και ο Κασσαβέτης κέρδισε το Βραβείο Ασημένιο Κοχύλι (Καλύτερη Σκηνοθεσία) και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, όπου τράβηξε την προσοχή κριτικών κινηματογράφου όπως ο Ρεξ Ριντ. Όταν ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους εμφανίστηκε στο The Mike Douglas Show με τον Πίτερ Φολκ, περιέγραψε την ταινία ως «την πιο απίστευτη, ανησυχητική, τρομακτική, λαμπερή, σκοτεινή, θλιβερή, καταθλιπτική ταινία» και πρόσθεσε «Τρελάθηκα. Πήγα σπίτι και έκανα εμετό», κάτι που ώθησε το περίεργο κοινό να αναζητήσει την ταινία η οποία ήταν ικανή να αρρωστήσει τον Ντρέιφους (ο οποίος είναι και ο ίδιος διπολικός). Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία έγκρισης 91% με βάση 32 κριτικές, με μέσο όρο βαθμολογίας 8,1/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: «Ηλεκτρισμένος από τις ερμηνείες από την Τζίνα Ρόουλαντς και τον Πίτερ Φολκ, το Μια γυναίκα εξομολογείται βρίσκει τον πρωτοπόρο ανεξάρτητο σκηνοθέτη Τζον Κασσαβέτη να εργάζεται στην καλλιτεχνική του ακμή». Η Νόρα Σάιρ των New York Times παρατήρησε "Η μις Ρόουλαντς εξαπολύει έναν εξαιρετικό χαρακτηρισμό. . . . Το στυλ ερμηνείας της ηθοποιού μερικές φορές δείχνει μια συγγένεια με αυτό της πρώιμης Κιμ Στάνλεϊ ή της πρόσφατης Τζοάν Γούντγουορντ, αλλά οι νότες της απόγνωσης είναι εμφατικά δικές της...Ο Πίτερ Φολκ δίνει μια ανεπανάληπτη παράσταση...και τα παιδιά είναι πολύ καλά σκηνοθετημένα. Αλλά η ταινία δεν χρειαζόταν να έχει διάρκεια 2 ώρες και 35 λεπτά: υπάρχουν πάρα πολλές κουβέντες, που δεν αποκαλύπτουν πραγματικά τον χαρακτήρα. Ωστόσο, οι πιο τρομακτικές σκηνές είναι εξαιρετικά συναρπαστικές, και αυτή είναι μια στοχαστική ταινία που προκαλεί σοβαρές συζητήσεις." Ο Ρότζερ Ίμπερτ από τους Chicago Sun-Times βαθμολόγησε την ταινία με τέσσερα στα τέσσερα αστέρια και την χαρακτήρισε «τρομερά περίπλοκη, περίπλοκη και συναρπαστική – μια αποκάλυψη». Και πρόσθεσε: «Οι χαρακτήρες είναι μεγαλύτεροι από τη ζωή (αν και όχι λιγότερο πειστικοί εξαιτίας αυτού) και οι έρωτες και οι οργή τους, οι τσακωμοί και οι στιγμές τρυφερότητας τους, υπάρχουν σε εξαντλητικά επίπεδα συναισθημάτων. [. . . ] Ο Κασσαβέτης είναι πιο δυνατός ως συγγραφέας και σκηνοθέτης στο να δημιουργεί συγκεκριμένους χαρακτήρες και στη συνέχεια να μένει μαζί τους σε μεγάλες, επίπονες, ασυμβίβαστες σκηνές μέχρι να τους γνωρίσουμε αρκετά καλά για να τους διαβάσουμε, να προβλέψουμε τι θα κάνουν στη συνέχεια και ακόμη και να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε γιατί ." Αργότερα ο Ίμπερτ πρόσθεσε την ταινία στη λίστα του "Great Movies", στην οποία αποκάλεσε την ταινία "ίσως τη σπουδαιότερη από τις ταινίες του Κασσαβέτη". Το Time Out London έγραψε: «Η λαμπρότητα της ταινίας έγκειται στη συμπαθητική και χιουμοριστική της έκθεση της κοινωνικής δομής. Η Ρόουλαντς δυστυχώς ξεπερνά κατά καιρούς τη μανιακή ψύχωση και καταρρέει σε ένα μελοδραματικό ύφος που δεν είναι πειστικό και αντιπαθητικό. αλλά ο Φολκ είναι πειστικά τρελός ως σύζυγος. και το αποτέλεσμα είναι μια εκπληκτική, ψυχαναγκαστική ταινία, σκηνοθετημένη με μια ενέργεια που κροτάζει» Το TV Guide βαθμολόγησε την ταινία με τέσσερα στα τέσσερα αστέρια, χαρακτηρίζοντάς την «σκληρό μυαλό» και «συγκινητική» και «ένα διορατικό δοκίμιο για τη σεξουαλική πολιτική». Στη δημοσκόπηση της Sight and Sound το 2012 για τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, η ταινία κατέλαβε την 59η θέση στη δημοσκόπηση των σκηνοθετών και την 144η στη δημοσκόπηση των κριτικών. Το 2015, το BBC ανακήρυξε το A Woman Under the Influence την 31η καλύτερη αμερικανική ταινία που έγινε ποτέ. Η Πωλίν Κάελ του New Yorker, ωστόσο, καταδίκασε την ταινία ως «διδακτική απεικόνιση της εκδοχής της παραφροσύνης του Ρόναλντ Ντέιβιντ Λέινγκ ». Ο Στάνλεϊ Κάουφμαν της Νέας Δημοκρατίας έκανε επίσης την ταινία στην κριτική του το 1974. Έγραψε: «Για μένα αυτή η ταινία είναι εντελώς χωρίς ενδιαφέρον ή αξία». Ο Τζον Σάιμον αποκάλεσε την ταινία «Φοβερή». Carney, Raymond Francis, Junior, “American Dreaming: The Films of John Cassavetes and the American Experience,” (Berkeley and Los Angeles, California and London: University of California Press, 1985). A Woman Under the Influence essay [1] by Ray Carney στο National Film Registry A Woman Under the Influence essay by Daniel Eagan in America's Film Legacy: The Authoritative Guide to the Landmark Movies in the National Film Registry, A&C Black, 2010 (ISBN 0826429777), pages 709-710. [2] Μια γυναίκα εξομολογείται στην IMDb [3] στο AllMovie A Woman Under the Influence: The War at Home an essay by Kent Jones at the Criterion Collection A Woman Under the Influence, interview from May 2, 1975, by Nicholas Pasquariello "All Naked All the Time" – a close reading of the film with comparisons to Gertrude Stein's "Melanctha"
Το Μια γυναίκα εξομολογείται (αγγλικά: A Woman Under the Influence‎) είναι αμερικανική δραματική ταινία του 1974 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τζον Κασσαβέτη. Η ιστορία έχει ως θέμα μια γυναίκα (Τζίνα Ρόουλαντς) της οποίας η ασυνήθιστη συμπεριφορά οδηγεί σε σύγκρουση με τον σύζυγό της (Πίτερ Φολκ) και την οικογένειά της. Η ταινία έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, Α' Γυναικείου Ρόλου και Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Το 1990, επιλέχθηκε για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών ως «πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική», μια από τις πρώτες πενήντα ταινίες που τιμήθηκαν τόσο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B1_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9
Μίροσλαβ Κράλιεβιτς
Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1885 στο Γκόσπιτς, στην περιοχή Λίκα. Τα πρώτα παιδικά του χρόνια μέχρι την 7η τάξη του λυκείου (1888 έως 1902) τα πέρασε στο Ζάγκρεμπ, αν και ολοκλήρωσε το γυμνάσιο στο Γκόσπιτς (1902–1904). Αγαπούσε την ποίηση και τη μουσική και συχνά τον έβλεπαν να σχεδιάζει. Το 1904, ο νεαρός Κράλιεβιτς έφυγε για τη Βιέννη. Εκεί, εκτός από τις νομικές σπουδές, παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής ιδιωτικά με τον Τζορτζ Φίσχοφ. Μετά από δύο χρόνια εγκατέλειψε τη νομική και αφοσιώθηκε στη ζωγραφική.Το φθινόπωρο του 1906 ο Κράλιεβιτς μετακόμισε στο Μόναχο, όπου πέρασε δύο θητείες στο ιδιωτικό σχολείο του Μόριτς Χέιμαν, γνωστό για την εκπαίδευση εξαιρετικών τυπογράφων. Μετά από επτά μήνες στο Μόναχο, γράφτηκε στην περίφημη Ακαδημία Καλών Τεχνών και έγινε μαθητής του Ούγκο φον Χάμπερμαν. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί (1907–1910) σπούδασε με συναδέλφους του Κροάτες ζωγράφους Όσκαρ Χέρμαν, Βλάντιμιρ Μπέτσιτς και Γιόσιπ Ράτσιτς. Εκείνη την εποχή το Μόναχο ήταν ένα σημαντικό κέντρο της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής σκηνής, ιδιαίτερα για τον ρεαλισμό, τον μετα-ιμπρεσιονισμό, τον συμβολισμό και το αρ νουβό. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Μόναχο, ο Κράλιεβιτς επέστρεψε στην οικογένειά του, η οποία τότε είχε μετακομίσει στην Ποζέγκα και όπου πέρασε το 1910 και ένα μεγάλο μέρος του 1911. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ζωγράφισε Αυτοπροσωπογραφία με Σκύλο (Κροατικά: Autoportret sa psom) και πολλά από τα άλλα γνωστά πορτρέτα, τοπία και άλλα έργα του με ρουστίκ θέματα. Έστρεψε επίσης το ενδιαφέρον του στη γλυπτική, δημιουργώντας έργα σε πηλό, γύψο και μπρούτζο.Το 1911, ο Κράλιεβιτς έλαβε κρατική υποτροφία για σπουδές στο Παρίσι. Εγγράφηκε επίσημα στην Ακαδημία Γκραντ Σωμιέ, αλλά αντίθετα άρχισε να ζωγραφίζει εντατικά στα στούντιο φίλων. Εδώ το δημιουργικό ταλέντο του Κράλιεβιτς ήρθε στο προσκήνιο, και παρά τις προοδευτικές συνέπειες της φυματίωσης, δημιούργησε μερικά από τα καλύτερα έργα του, μια σειρά από μοτίβα της παριζιάνικης ζωής σε σχέδια και λάδια. Μετά από ένα χρόνο, άφησε το Παρίσι και επέστρεψε στην Ποζέγκα.Το φθινόπωρο του 1912 ο Κράλιεβιτς πήγε στο Ζάγκρεμπ, όπου οργάνωσε την πρώτη του ατομική έκθεση, η οποία είχε αναδρομικό χαρακτήρα. Νοίκιασε ένα στούντιο, όπου συνέχισε να ζωγραφίζει μέχρι τον Δεκέμβριο του 1913. Στη συνέχεια πήγε σε ένα σανατόριο στο Μπερστόβτσα για θεραπεία. Μετά από δύο μήνες, έφυγε από το νοσοκομείο, για να επιστρέψει στο Ζάγκρεμπ, όπου πέθανε δύο μέρες αργότερα στις 16 Απριλίου 1913 από φυματίωση. Ήταν μόλις 27 ετών. Είναι θαμμένος στον οικογενειακό τάφο στην Ποζέγκα. Ο «Κύκλος του Μονάχου» σηματοδοτεί την αρχή του Κροατικού Μοντερνισμού. Ο όρος επινοήθηκε τη δεκαετία του 1950, αναφερόμενος στους τέσσερις καλλιτέχνες, που σπούδασαν στην Ακαδημία Τέχνης του Μονάχου στις αρχές του 1900. Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς, μαζί με τους συναδέλφους του Κροάτες καλλιτέχνες Όσκαρ Χέρμαν, Βλάντιμιρ Μπέτσιτς και Γιόσιπ Ράτσιτς καθιέρωσαν τη μοντέρνα τέχνη στην Κροατία, θέτοντας μια νέα κατεύθυνση από τις προηγουμένως κυρίαρχες ακαδημαϊκές παραδόσεις. Η τέχνη τους ήταν αυτόνομη καλλιτεχνική έκφραση, χωρίς λογοτεχνικό, ιστορικό ή ηθικολογικό πλαίσιο, που τους φέρνει σε άμεση επαφή με τον γαλλικό ιμπρεσιονισμό, ιδιαίτερα με τον Μανέ και τον Σεζάν ως πρότυπα.Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς είναι ένας από τους ιδρυτές της κροατικής μοντέρνας ζωγραφικής και σχεδόν από την αρχή ήταν ένας εξαιρετικά ευέλικτος καλλιτέχνης. Η τέχνη του μπορεί να είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί, καθώς εξερεύνησε πολλά διαφορετικά στυλ και τεχνικές. Το γραφικό έργο του Μίροσλαβ Κράλιεβιτς εμφανίζει ισχυρές τονικές ιδιότητες και μια εξαιρετική αίσθηση φωτεινών και σκοτεινών σχέσεων, ταιριάζουν απόλυτα σε ένα ευαίσθητο ταμπεραμέντο, που θα μπορούσε να εκφράσει εξαιρετική χαρά, αλλά σύντομα μεταμορφώθηκε σε βαθύτερη μελαγχολία.Οι πιο ώριμοι πίνακες ζωγραφικής της δημιουργικής περιόδου του Κράλιεβιτς δημιουργήθηκαν ενώ βρισκόταν στην Ποζέγκα: Krave na paši (Αγελάδες στο βοσκότοπο), Bik (Ταύρος) και U staji (Στους στάβλους). Οι πλατιές πινελιές και οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις εμφανίζουν τον καλλιτέχνη στο φυσικό του στοιχείο, την ύπαιθρο, παρά την ατμόσφαιρα του αστικού σαλονιού. Επίσης στο Ποζέγκα, ζωγράφισε ένα από τα πιο γνωστά και ωραιότερα αυτοπορτρέτα του: Αυτοπροσωπογραφία με Σκύλο. Εκεί δημιούργησε και ανθολογικά έργα κροατικής τέχνης, όπως Portret tete Luike (Πορτρέτο της θείας Λούικε), Djevojčica s lutkom (Κορίτσι με κούκλες) και πορτρέτα της μητέρας και του πατέρα του και το ποιητικό τοπίο ζωγραφισμένο με ιμπρεσιονιστική ατμόσφαιρα. Το έργο του περιέχει στοιχεία τόσο του ιμπρεσιονισμού (για παράδειγμα στο Πάρκο Λούξεμπουργκ) όσο και του Εξπρεσιονισμού (Γυναίκες στο Πάρκο). Οι πίνακές του, που δημιουργήθηκαν επίσης στο Παρίσι, δείχνουν μεθόδους παρόμοιες με τον Σεζάν.Η Γκαλερί Μίροσλαβ Κράλιεβιτς είναι μια ανεξάρτητη και μη κερδοσκοπική πλατφόρμα και γκαλερί σύγχρονης τέχνης στο Ζάγκρεμπ, αφιερωμένη στην προώθηση της σύγχρονης κροατικής τέχνης και στη δημιουργία δεσμών με τη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή. Πήρε το όνομά του από τον Μίροσλαβ Κράλιεβιτς «του οποίου οι καινοτομίες άσκησαν καθοριστική επίδραση στην κροατική εικαστική τέχνη στις αρχές του 20ού αιώνα». 1912 Γκαλερί Ούρλιχ, Ζάγκρεμπ - Ατομική Έκθεση Μίροσλαβ Κράλιεβιτς 1999 Γκαλερί Καλών Τεχνών, Όσιγιεκ- Ατομική έκθεση Μίροσλαβ Κράλιεβιτς: γκραβούρες και γραφικά από το Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας, Ζάγκρεμπ 2004 Γκαλερί Αντρίς, Ρόβινι - Έκθεση Μίροσλαβ Κράλιεβιτς 2013–2014 Μοντέρνα Πινακοθήκη, Ζάγκρεμπ - η μεγαλύτερη αναδρομική έκθεση του έργου του Μίροσλαβ Κράλιεβιτς μέχρι σήμερα, με σχεδόν 200 έργα. 1914 Διεθνής Έκθεση Χαρακτικής στο Ζάγκρεμπ. Πραγματοποιήθηκε διεθνής έντυπη έκθεση στην οποία συμμετείχαν 160 καλλιτέχνες με 870 έργα. Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς ήταν ένας από τους 14 Κροάτες καλλιτέχνες, που εξέθεσαν τα έργα τους που περιελάμβαναν γκραβούρες, σχέδια, παστέλ και ακουαρέλες. 1942 Μπιενάλε Βενετίας - Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς ήταν ένας από τους Κροάτες καλλιτέχνες έργα των οποίων εκτέθηκαν στην κροατική έκθεση εκείνη τη χρονιά. 1973 Περίπτερο τέχνης Ζάγκρεμπ - Πίνακες του Κύκλου του Μονάχου 2007 Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Ντουμπρόβνικ - Από τη Μόνιμη Συλλογή Δημόσιες συλλογές στην Κροατία που περιέχουν έργα του Μίροσλαβ Κράλιεβιτς: Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Ντουμπρόβνικ, Ντουμπρόβνικ MMSU - Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης Ριέκα, Ριέκα Γκαλερί Τέχνης, Σπλιτ MSU Muzej Suvremene Umjetnosti / Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ΖάγκρεμπΔημόσια συλλογή στη Βόρεια Μακεδονία, που περιέχει έργα του Μίροσλαβ Κράλιεβιτς: Εθνική Πινακοθήκη - Chifte Amam - Σκόπια
Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς (14 Δεκεμβρίου 1885 – 16 Απριλίου 1913) ήταν Κροάτης ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης, που δραστηριοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι ένας από τους ιδρυτές της μοντέρνας τέχνης στην Κροατία. Ο Κράλιεβιτς σπούδασε ζωγραφική στη Βιέννη και το Μόναχο στη διάσημη Ακαδημία Τεχνών μαζί με τους Όσκαρ Χέρμαν, Βλάντιμιρ Μπέτσιτς και Γιόσιπ Ράτσιτς. Αυτή η ομάδα Κροατών καλλιτεχνών ονομάστηκε αργότερα ο Κύκλος του Μονάχου, γνωστός για την επιρροή τους στη σύγχρονη τέχνη στην Κροατία. Μετά το Μόναχο, ο Κράλιεβιτς πέρασε χρόνο στο σπίτι της οικογένειας στο Ποζέγκα και στη συνέχεια στο Παρίσι όπου παρήγαγε το καλύτερο έργο του. Πέθανε στο Ζάγκρεμπ τον Απρίλιο του 1913, σε ηλικία 27 ετών, από φυματίωση.Ο Μίροσλαβ Κράλιεβιτς ζωγράφισε σε πολλά διαφορετικά στυλ, συμπεριλαμβανομένου του ιμπρεσιονισμού, του πουαντιγισμού και του εξπρεσιονισμού. Έγινε επίσης γνωστός για τα σχέδιά του με γκροτέσκ ή ερωτικούς χαρακτήρες, με παρόμοιο τρόπο με τον Όμπρεϊ Μπίρντσλι, και για τα γλυπτά του. Δουλεύοντας σε διάφορα μέσα, χρησιμοποίησε σχεδόν κάθε τεχνική ζωγραφικής και σχεδίασης στα πορτρέτα, τις φιγούρες, τις νεκρές φύσεις, τα ζώα και τα τοπία του. Ασχολήθηκε με την χαλκογραφία και την ξυλογραφία, ενώ δημιούργησε γλυπτά από πηλό, γύψο και μπρούτζο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ
Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία της αναζήτησης του ναυαγού πλοιάρχου Γκραν. Αφού το πλοίο του «Βρετάνια» ναυάγησε, ο πλοίαρχος Γκραν βρέθηκε σε ένα έρημο νησί από το οποίο πέταξε ένα μπουκάλι με τις συντεταγμένες στις οποίες βρισκόταν προσμένοντας σε βοήθεια. Ο λόρδος και η λαίδη Γκλέναρβαν βρήκαν το μπουκάλι στη Σκωτία και ανακοίνωσαν το περιεχόμενό του σε μια εφημερίδα. Έτσι, τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραν, ήρθαν σε επαφή μαζί τους ζητώντας πληροφορίες. Η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να ξεκινήσει μια αποστολή διάσωσης, αλλά ο λόρδος και η λαίδη Γκλέναρβαν, λόγω του αδιεξόδου στο οποίο είχαν περιέλθει τα παιδιά, αποφασίζουν να το κάνουν μόνοι τους. Η δυσκολία είναι ότι οι συντεταγμένες έχουν σβηστεί και μόνο το γεωγραφικό πλάτος είναι γνωστό. Έτσι, ξεκινούν για τη Νότια Αμερική με τη θαλαμηγό τους «Ντίνκαν». Διερευνούν μεταξύ άλλων, την Παταγονία, το νησί του Άμστερνταμ και την Αυστραλία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, συναντούν ένα πρώην μέλος του «Βρετάνια», τον Άυρτον, ο οποίος προτείνει να τους οδηγήσει στο χώρο του ναυαγίου. Ωστόσο αποκαλύπτεται ότι δεν ήταν παρών κατά τη διάρκεια της απώλειας του «Βρετάνια», αλλά εγκαταλείφθηκε στην Αυστραλία λόγω της ανταρσίας που σχεδίασε. Προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο του «Ντίνκαν» και εγκαταλείπει τους Γκλέναρβαν, τα παιδιά του Γκραν και άλλους στην Αυστραλία, οι οποίοι πιστεύουν ότι το «Ντίνκαν» έχει πλέον χαθεί. Προσπαθούν λοιπόν να επιστρέψουν στην Ευρώπη, μέσω Νέας Ζηλανδίας, αλλά το πλοίο τους ναυαγεί και αιχμαλωτίζονται από μια φυλή Μαορί. Καταφέρνουν να ξεφύγουν νύχτα και επιβιβάζονται σε ένα πλοίο, το οποίο ανακαλύπτουν προς έκπληξή τους ότι είναι το «Ντίνκαν»! Από τον Άυρτον, που πλέον είναι κρατούμενος, ζητείται να αναφέρει οτιδήποτε γνωρίζει για τον πλοίαρχο Γκραν και ως αντάλλαγμα συμφωνείται να εγκαταλειφθεί σε ένα ερημικό νησί αντί να δικαστεί. Το «Ντίνκαν» ξεκινάει για το νησί Τάβορ, το οποίο τελικά ήταν το καταφύγιο του πλοιάρχου Γκραν. Ο Γκραν διασώζεται και στη θέση του αφήνουν τον Άυρτον να ζήσει απομονωμένος ανάμεσα στα άγρια θηρία. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα In Search of the Castaways στο Wikimedia Commons
Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ (γαλλικά: Les Enfants du capitaine Grant) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Ιουλίου Βερν το οποίο δημοσιεύθηκε το 1867-1868. Η αρχική έκδοση έγινε από τον Pierre-Jules Hetzel και περιέχει εικονογραφήσεις του Édouard Riou. Το 1876 επαναδημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο George Routledge & Sons ως τρίτομο έργο με τίτλο «A Voyage Round The World» (Ένα ταξίδι στον κόσμο). Οι τρεις τόμοι είχαν υπότιτλους «Νότια Αμερική», «Αυστραλία» και «Νέα Ζηλανδία».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CF%84%CE%AD%CE%BA%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84
Λούης Τσάτουμας
Γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1982 στη Μεσσήνη. Έχει σημειώσει σπουδαίες επιτυχίες στις μικρές κατηγορίες. Το 1999 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων-Κορασίδων ήρθε 4ος με άλμα στα 7,54μ.. Δύο χρόνια αργότερα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων στο Γκροσέτο με 7,74μ.. Οι επιτυχίες στις μικρές κατηγορίες συνεχίστηκαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για αθλητές κάτω των 23 ετών το 2003, όπου μετά από μεγάλη μάχη κατέκτησε την 1η θέση με άλμα στα 8,24μ.. Την ίδια χρονιά ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας με 8,24μ., επικράτησε στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Μπρούνο Τζάουλι στη Super League με 8,06μ. και σημείωσε ατομικό ρεκόρ στα Τσικλητήρεια με 8,34μ. δύο εκατοστά λιγότερα από το τότε πανελλήνιο ρεκόρ. Η χρονιά συνεχίστηκε με την πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου 2003 στο Παρίσι ως 8ος με 8,00μ., εκεί όμως οι άκυρες προσπάθειες, τον υποχρέωσαν στην 12η θέση με επίδοση 7,72μ.. Το 2004 δεν προκρίθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου 2005 στη Μαδρίτη, μολονότι προκρίθηκε με την 1η επίδοση, στον τελικό έκανε 6 άκυρες προσπάθειες και συνεπώς δεν κατετάγη. Το 2006, είχε μία εξαιρετική χρονιά στον Κλειστό Στίβο που κατέληξε με την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου 2006 στη Μόσχα με άλμα στα 8,10μ., ενώ νωρίτερα στο Πρωτάθλημα Ελλάδας πέτυχε επίδοση 8,15μ., που αποτελούσε πανελλήνιο ρεκόρ στον κλειστό στίβο. Αγωνίστηκε σε όλα τα μίτινγκ της σειράς Golden League και κατέκτησε την 4η θέση στο Όσλο με 8,17μ., την 4η στο Παρίσι με 8,12μ., την 5η στη Ρώμη με 8,12μ. την 7η στη Ζυρίχη με 8,04μ και τη 2η στις Βρυξέλλες με 8,15μ.. Στο Ολυμπιακό μίτινγκ στη Θεσσαλονίκη πέτυχε επίδοση 8,26μ.. Στο τελευταίο Golden League στο Βερολίνο όπου με επίδοση χρονιάς σημείωσε επίδοση 8,30μ. κατέκτησε τη δεύτερη θέση. Ταξίδεψε στο Γκέτεμποργκ και προκρίθηκε ως 3ος στον τελικό με 8,09μ.. Εκεί όμως, οι δύσκολες καιρικές συνθήκες και τα πολλά άκυρα άλματά του τον περιόρισαν στην 8η θέση με άλμα μόλις στα 7,84μ.. Στον τελικό του Γκραν Πρι στη Στουτγκάρδη με άλμα στα 8,29μ. κατέκτησε την 3η θέση. Στις 4 Μαρτίου του 2007 ο Λούης κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο μήκος, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου του Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Στην 4η προσπάθεια του, πέτυχε επίδοση 8,02 ενώ από τα προκριματικά απέδειξε ότι βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, αφού προκρίθηκε με την καλύτερη επίδοση στον τελικό (8,09). Στο μίτινγκ στίβου "Παπαφλέσσεια" στην Καλαμάτα, στις 2 Ιουνίου 2007 ο Τσάτουμας πέτυχε ένα ανεπανάληπτο πανελλήνιο ρεκόρ και συνάμα την καλύτερη παγκόσμια επίδοση στο μήκος για εκείνη τη χρονιά, με 8,66μ.. Το ρεκόρ αυτό ήταν η 8η καλύτερη επίδοση στον κόσμο στην ιστορία και το προηγούμενο ρεκόρ σε επίπεδο Ελλάδας, που κατέρριψε ο Λούης, ανήκε στον Κώστα Κουκοδήμο από το 1994. Στις 17 Ιουνίου 2007 πήρε την πρώτη θέση με 8,37μ. στον τελικό του μήκους, στη διάρκεια του Πανελληνίου πρωταθλήματος ανοικτού στίβου στο ΟΑΚΑ. Πέτυχε νέο ρεκόρ αγώνων. Ένα χρόνο μετά, στις 13 Ιουνίου του 2008 σημείωσε και νέα σπουδαία επίδοση, με 8,32 μ. που ήταν και η 4η καλύτερη στον κόσμο για τη χρονιά εκείνη. Το ρεκόρ αυτό βελτιώθηκε από τον ίδιο στις 13 Ιουλίου του 2008. Στα «Τσικλητήρεια 2008» σημείωσε την καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη και τρίτη καλύτερη στον κόσμο στο μήκος, με άλμα στα 8.44μ.. Την ίδια χρονιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο πέτυχε άλμα 8.27 μ.. Στις 19 Φεβρουαρίου 2011 πέτυχε νέα επίδοση με 8,21 μ. κατά την πρώτη ημέρα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος κλειστού στίβου ανδρών και γυναικών στην Παιανία.Στις 17 Αυγούστου 2014, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στη Ζυρίχη, κατέλαβε τη δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο στο μήκος με επίδοση 8.15 μ.. Ανοιχτός στίβος : 8,66μ., Καλαμάτα / 2007 (πανελλήνιο ρεκόρ) Κλειστός στίβος : 8,21μ., Αθήνα / 2011Η εξέλιξη του Λούη Τσάτουμα στο μήκος (ανοιχτός στίβος) 1999 : 7,54μ. 2000 : ---- 2001 : 7,93μ. (πανελλήνιο ρεκόρ εφήβων) 2002 : 8,17μ. 2003 : 8,34μ. (ατομικό ρεκόρ) 2004 : 8,19μ. 2005 : 8,14μ. 2006 : 8,30μ. 2007 : 8,66μ. (πανελλήνια και καλύτερη επίδοση στον κόσμο για τη χρονιά 2007, 12η καλύτερη παγκόσμια επίδοση όλων των εποχών). 13 Ιουνίου 2008: 8,32 μ. 13 Ιουλίου 2008: 8,44μ. (3η καλύτερη επίδοση στον κόσμο για τη χρονιά αυτή) 19 Φεβρουαρίου 2011: 8,21 μ.
Ο Λούης Τσάτουμας (γεννήθηκε 12 Φεβρουαρίου 1982) είναι Έλληνας άλτης του μήκους. Είναι κάτοχος του Πανελλήνιου ρεκόρ στο αγώνισμα με 8,66 μέτρα από το 2007.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%82
Οπτικός δίσκος
Οι διαστάσεις ενός οπτικού δίσκου είναι στάνταρ διεθνώς. Η πιο κοινή διάσταση των γνωστότερων οπτικών δίσκων (CDs, DVDs κλπ.) είναι 12 εκατοστά διάμετρος και 1,2 χιλιοστά πάχος. Υπάρχουν και οπτικοί δίσκοι με μικρότερες διαστάσεις, συνήθως των 8 εκατοστών, που μπορούν να αναγνωστούν από συσκευές με υποδοχή για τις τυπικές διαστάσεις. Οι πιο σημαντικοί οπτικοί δίσκοι που χρησιμοποιούνται σήμερα ή είχαν χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν είναι: το CD το DVD το Blu-ray το HD DVD, μέσο ανταγωνιστικό του Blu-ray, το οποίο δεν επέζησε του ανταγωνισμού με το δεύτερο. το Laserdisc, παλαιότερο μέσο που δεν πωλείται πλέον, διαμέτρου 30 εκατοστών, το οποίο χρησιμοποιούνταν κυρίως για αποθήκευση ταινιών και αποτέλεσε τον προπομπό των CD και DVD.Τα CD έχουν χωρητικότητα μέχρι 700 MBytes. Η ανάγνωση των Cds γίνεται από μία δέσμη υπέρυθρου λέιζερ με μήκος κύματος 780 nm. Τα DVDs έχουν χωρητικότητα 4,7 ή 10 GBytes και είναι κατάλληλα για εγγραφή προγραμμάτων που απαιτούν μεγάλη χωρητικότητα, όπως οι ψηφιοποιημένες ταινίες. Η ανάγνωση των DVDs γίνεται από κόκκινο λέιζερ με μήκος κύματος 650 nm. Το Blu-Ray φτάνει τα 25 GB και η ανάγνωση πραγματοποιείται από μπλε λέιζερ με μήκος κύματος 405 nm. Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Αρχειοθετήθηκε 2009-12-02 στο Wayback Machine. Πληροφορίες για τους οπτικούς δίσκους
Στην σύγχρονη τεχνολογία οπτικός δίσκος είναι ένας επίπεδος κυκλικός δίσκος ο οποίος περιέχει ηχητικές πληροφορίες, εικόνα ή δεδομένα σε ψηφιακή μορφή. Τα ψηφιακά δεδομένα στον οπτικό δίσκο αντιστοιχούν σε μικροσκοπικές προεξοχές και βαθουλώματα στην μεταλλική επιφάνεια του. Στις περιπτώσεις εγγράψιμων οπτικών δίσκων η επιφάνεια είναι καλυμμένη με φωτοευαίσθητη μπογιά στην οποία τα ψηφιακά δεδομένα αντιστοιχούν σε μικροσκοπικά «καψίματα» ή ανέπαφα σημεία. Στις περιπτώσεις των επανεγγράψιμων οπτικών δίσκων η επιφάνεια είναι καλυμμένη με μικροσκοπικούς υγρούς κρυστάλλους που μπορούν να αποκτήσουν διαφανή ή αδιαφανή μορφή. Η ανάγνωση ενός οπτικού δίσκου γίνεται με την χρήση μίας δέσμης Laser. Η δέσμη ανακλάται διαφορετικά στα βαθουλώματα και στις προεξοχές και έτσι καταγράφει τα δυαδικά δεδομένα που είναι χαραγμένα στην επιφάνεια του οπτικού δίσκου. Αντίστοιχα γίνεται η ανάγνωση ενός εγγράψιμου ή επανεγγράψιμου δίσκου, όπου η δέσμη Laser ανακλάται διαφορετικά στα σκοτεινά και στα ανέπαφα σημεία του δίσκου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82
Λουί Ζακ Θενάρ
Ο Θενάρ γεννήθηκε στο χωριό La Louptière, στην Καμπανία, περίπου 30 χιλιόμετρα από το Σεν, το τέταρτο παιδί του Ετιέν Αμαβλ (Étienne Amable Thénard), γεωργού και φορολογικού δικηγόρου, και της Αννας Σεσίλιας Σαβουρά (Anne Cécile Savourat), ηλικίας 39 και 35 ετών αντίστοιχα κατά τη γέννηση του. Ο μικρότερος αδελφός του Αντουάν έγινε πολιτικός μηχανικός . Η οικογένεια Θενάρ προέρχεται από το Grange-le-Bocage, όπου ο προ-προπάππους του ήταν προεστός και βασιλικός εισαγγελέας. Η μητέρα του Θενάρ, διαισθανόμενη ότι ο γιος της είχε μια ικανότητα για σπουδές, επιβιβάστηκε από 9 έως 11 ετών από τον ιερέα της ενορίας του Villeneuve-l'Archevêque, Abbé Maget, ο οποίος τον έστειλε στη συνέχεια στο κολέγιο Sens . Είχε ως δάσκαλο φυσικής τον Alexis-Louis Billy , με τον οποίο στη συνέχεια παρέμεινε σε επαφή, δάσκαλο ρητορικής τον μελλοντικό δημοσιογράφο Jean-Barthélemy Sagères και ως δάσκαλο στο 4ο και 3ο έτους τον πατέρα Bardin. Ήταν εκείνη την εποχή που τα κτίρια του κολεγίου ξαναχτίστηκαν πλήρως. Σε ηλικία 16 ετών, ο Θενάρ άφησε το κολέγιο όταν έκλεισε από την Επανάσταση. Στη συνέχεια έφυγε για το Παρίσι το επόμενο έτος, 1794, για να γίνει φαρμακοποιός. Με την άφιξή του στο Παρίσι, ο Θενάρ εντάχθηκε στο εργαστήριο του Νικολά Λουϊ Βοκελιν Nicolas Louis Vauquelin χάρη στην αδερφή του τελευταίου . Διορίστηκε βοηθός καθηγητή χημείας στην Πολυτεχνική Σχολή της Γαλλίας την 1 Nivôse του έτους VII (1798) υπό τον Αντουάν-Φρανσουά ντε Φουρκρουά , και αργότερα λέκτορας το 1801. Συνεργάζεται με τον Μπερνάρ Κουρτουά που αργότερα θα ανακαλύψει το ιώδιο. Στις αρχές του έτους XII (1804), σε ηλικία 27 ετών, διορίστηκε καθηγητής χημείας στο Κολλέγιο της Γαλλίας στην κενή θέση μετά την παραίτηση του Louis-Nicolas Vauquelin και πρόταση του τελευταίου. Στη συνέχεια παραιτήθηκε από τη θέση του ως καθηγητής στην Πολυτεχνική Σχολή και αντικαταστάθηκε από τον Gay-Lussac. Το 1809 (14 Απριλίου), σε ηλικία 31 ετών, έγινε ο πρώτος κάτοχος της έδρας της χημείας στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Παρισιού. Υπήρχαν ως προετοιμαστές οι Pierre Louis Dulong, Jean-Nicolas Gannal από τον Νοέμβριο του 1815 έως το 1818, στη συνέχεια ο Claude-François Barruel. Το 1810 , απέκτησε τον τίτλο του καθηγητή πρακτικής χημείας στην Πολυτεχνική Σχολή και αντικατέστησε τον Guyton-Morveau, τον οποίο διαδέχθηκε ως καθηγητής χημείας το 1815 σε ηλικία 38 ετών. Διορίστηκε κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών του Παρισιού το 1821 σε ηλικία 44 ετών και εγκατέλειψε την κοσμητεία το 1840 για να αναλάβει την αντιπροεδρία του Βασιλικού Συμβουλίου Δημόσιας Εκπαίδευσης . Έφυγε από την Πολυτεχνική Σχολή το Νοέμβριο του 1836 για λόγους υγείας και στη συνέχεια από τη Σχολή Επιστημών το 1841 . Είχε τον Adolphe Noël des Vergers για βοηθό και τον Ιγκνάτσι Ντομέικο ως μαθητή. Το 1799, ανακάλυψε, με εντολή του υπουργού Chaptal για το εργοστάσιο των Σεβρών, το «μπλε του Θενάρ» (μπλε του κοβαλτίου), το οποίο χρησιμοποιείται για το χρωματισμό της πορσελάνης . Από το 1808 συνεργάστηκε στην πολυτεχνική σχολή με τον Gay-Lussac : εργάζονται στην παρασκευή καλίου και νατρίου. Το 1811 απομόνωσε το πυρίτιο. Ανακάλυψε το υπεροξείδιο του υδρογόνου το 1818, καθώς και το βόριο, και καθιέρωσε μια ταξινόμηση μετάλλων. Το 1813, δημοσίευσε την περίφημη πραγματεία του για τη χημεία (Traité de chimie) . Στην ορυκτολογία, περιγράφει μερικά είδη, ιδιαίτερα τον αντιμονίτη (Sb2S3) με το όνομα πρωτο-σουλφίδιο του αντιμονίου . Εκλέχτηκε το 1810 στην Ακαδημία Επιστημών. Το 1814 έγινε μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής των εργοστασίων. Το 1815 έγινε ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, αξιωματικός το 1828, διοικητής το 1837 και μεγάλος αξιωματικός το 1843 . Το 1825, το δώθηκε ο κληρονομικός τίτλος ευγενίας του βαρώνου από τον βασιλιά Κάρολο Χ, αφού βρήκε έναν τρόπο να σώσει τις τοιχογραφίες του ζωγράφου Αντουάν-Ζαν Γκρό στον τρούλο του Πάνθεον από την υγρασία. Εξελέγη βουλευτής της Ιόν το 1827 , ψήφισε για τη αποστασία των 221, επανεξελέγη μετά τη διάλυση της Βουλής, στα τέλη του 1830. Ηττήθηκε στις εκλογές του 1831. Διορίστηκε ομότιμος της Γαλλίας από τον Λουδοβίκο Φίλιππο, στις 11 Οκτωβρίου 1832 , στο πλευρό των συντηρητικών, αντιτάχθηκε στην πρόταση του Βίκτωρ Ουγκώ να μειωθεί ο ημερήσιος χρόνος εργασίας των παιδιών στα εργοστάσια από 16 ώρες σε 10 ώρες. Ο Ουγκώ θα το θυμάται αυτό όταν δημιουργεί τον χαρακτήρα του Θεναρδιέ (Thénardier) στους Άθλιους, κάνει, στο τέλος του μυθιστορήματος, ότι ο Θεναριέρ συστήνεται στον Μάριο με το όνομα Θενάρ με μια επιστολή όπου γράφει: "Αν το Υπέρτατο Όν μου είχε δώσει τα ταλέντα, θα μπορούσα να ήμουν ο βαρώνος Θενάρ, μέλος του ινστιτούτου (ακαδημία επιστημών), αλλά δεν είμαι. Φέρω μόνο το ίδιο όνομα με αυτόν, χαίρομαι αν αυτή η ανάμνηση με συστήνει στο άριστο της καλοσύνης σας ". Ο Θενάρ διορίστηκε στο Βασιλικό Συμβούλιο Δημόσιας Διδασκαλίας στα τέλη του 1830, τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Γαλλίας από το 1845 έως το 1850. Ήταν πρόεδρος της Εταιρείας για την Ενθάρρυνση της Εθνικής Βιομηχανίας, από τον θάνατο του Ζαν-Αντουάν Σαπτάλ (με τον οποίο ήταν στενός φίλος) το 1832 έως το 1845, όταν έδωσε τη θέση του στον χημικό Ζαν-Μπατίστ Δουμά . Εκεί ξεχώρισε για τη διαρκή υποστήριξή του στην ανάπτυξη καινοτόμων εταιρειών, όπως αυτές της χημικής βιομηχανίας ή των σιδηροδρόμων, καθώς και για τη δημιουργία της κεντρικής σχολής τεχνών και βιοτεχνιών . Το 1814, παντρεύτηκε τη Βικτωρί Χουμλό (Victorine Humblot), εγγονή του Νικολά-Ζακ Κοντέ, και συμμετείχε στις βιομηχανικές δραστηριότητες των πεθερικών του, κυρίως στην κατασκευή μολυβιών. Εκτός από την εφεύρεση του μπλε του κοβαλτίου, ανέπτυξε επίσης μια διαδικασία για την κατασκευή λευκού μολύβδου (1803).Το 1830, αγόρασε το Château de Chaumot από την τους κληρονόμους του Στρατάρχη-Πρίγκιπα της Σαξονίας και η οικογένειά του θα ζούσε εκεί για πάνω από εκατό χρόνια. Μετακίνησε τους δύο πυργίσκους του ερειπωμένου κάστρου, για να τους συνδέσει σε μια από τις φάρμες του (στο Chaumot). Στις 6 Οκτωβρίου 1819, γεννήθηκε στο Παρίσι ο γιος του Πώλ Θενάρ, ο οποίος θα γινόταν γεωπόνος και γνωστός για τη συμμετοχή του στον έλεγχο της φυλλοξήρας.Στις 26 Ιουλίου 1864 , η χήρα του βαρώνου Θενάρ αγόρασε το Château de la Madeleine στο Ερ . Θα παραμείνει στην οικογένειά του μέχρι το 1915.Ο Θενάρ, μέσω της συζύγου του, ήταν ιδιοκτήτης του πρώην αβαείου της La Ferté, της πρώτης κόρης του Citeaux (μεταμορφώθηκε σε κάστρο) ; ο παππούς της συζύγου του, Jean-Baptiste Humblot, αναπληρωτής για το τμήμα του Rhône-et-Loire στη Συντακτική Συνέλευση, είχε αγοράσει το αχρηστευμένο αβαείο το 1793, όταν πουλήθηκε ως εθνική ιδιοκτησία .Η περιουσία του, την οποία η εγγονή του, που πέθανε το 1916, κληρονόμησε μόνη της, αποτελεί, με διαθήκη, το «κληροδότημα Θενάρ». Τα έσοδα από τα ακίνητα, τα δάση και τα αγροκτήματα, που ενοικιάζονταν με εμφυτευτική μίσθωση προορίζονταν για την προστασία των ορφανών των κοινοτήτων Chaumot και τεσσάρων γειτόνων του . Από το 1858, η οδός Θενάρ φέρει το όνομά του στο 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παρισιού . Ένας δρόμος φέρει το όνομά του στο Chalon-sur-Saône . Το όνομά του είναι χαραγμένο στον Πύργο του Άιφελ . Σε αντίθεση με φόρο τιμής, ενέπνευσε τον Βίκτωρα Ουγκώ να ονομάσει τον χαρακτήρα του Θεναριέρ στο μυθιστόρημα Οι Άθλιοι . Πράγματι, ο Ουγκώ ήθελε να μειώσει τον αριθμό των ωρών καθημερινής εργασίας για τα παιδιά από 16 σε 10, κάτι που ο Θενάρ ήταν αντίθετος. Το 1861, η πόλη Sens έστησε ένα άγαλμα του βαρώνου Θενάρ με τη στολή ενός καθηγητή πανεπιστημίου στην Place Drapès. Αυτό αφαιρέθηκε το 1942 για να λιώσει, ενώ η βάση, εγκαταλειμμένη εδώ και καιρό, έχει αντικατασταθεί από τότε στον πυθμένα του Cours Tarbé και υπερκαλύπτεται από μια λεκάνη . Ένα ορυκτό είδος του αφιερώθηκε από τον ορυκτολόγο Casaseca το 1826 : θεναρδίτης που αποτελείται από άνυδρο θειικό νάτριο (Na2SO4). Ο λόγιος και οι κάμπιες : Chaumot 1838-1839, του Jim Serre Djouhri, Friends of Old Villeneuve, 2014 Pierre Flourens, Eloge historique de Louis-Jacques Thénard, που διαβάστηκε στη δημόσια συνεδρίαση του30 janvier 186030 Ιανουαρίου 1860 , in Memoirs of the Academy of Sciences of the Institut de France, Gauthier-Villars, Paris, 1864, τόμος 32, σ. I-XXXV ( διαβάστε online ) Anne Claire Déré, Gerard Emptoz. Γύρω από τον χημικό Louis-Jacques THENARD 1777-1857. Το μεγαλείο και η ευθραυστότητα μιας οικογένειας αξιόλογων τον 19ο αιώνα, Πανεπιστήμιο για Όλη της Βουργουνδίας, Κέντρο του Chalon sur Saône, 2009, (ISBN 2-9522243-4-7 ) εσφαλμένα επεξεργασία BNF 41415757m Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Louis Jacques Thénard στο Wikimedia Commons
Ο βαρώνος Λουί Ζακ Θενάρ, (La Louptière, 4 Μαΐου 1777 - Παρίσι, 21 Ιουνίου 1857), ήταν Γάλλος χημικός, καθηγητής στο Κολλέγιο της Γαλλίας, στην Πολυτεχνική Σχολή της Γαλλίας και μέλος της Σχολής Επιστημών του Παρισιού, αναπληρωτής τότε ομοτίμων της Γαλλίας, αντιπρόεδρος του βασιλικού συμβουλίου για τη δημόσια διδασκαλία και πρύτανης του Πανεπιστημίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF_%CE%96%CE%B1%CE%BA_%CE%98%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81
Χαρίλαος Τσάντης
Ο Χαρίλαος Τσάντης γεννήθηκε την 15 Μαρτίου 1909 στο Μονόδενδρο του Δήμου Δωδώνης του Νομού Ιωαννίνων. Το 1911, ο πατέρας του Ευριπίδης Τσάντης, παιδίατρος, μετοίκησε με την οικογένειά του στην Πρέβεζα. Ο πατέρας του ίδρυσε, το 1926, το «Παγοποιείο - Ψυγεία Πρέβεζας», μία από τις πρώτες βιομηχανικές μονάδες της πόλης. Τα μηχανήματα της μονάδας παραγγέλθηκαν από τη Ζυρίχη της Ελβετίας και έφτασαν στο λιμάνι της Πρέβεζας, απ' όπου, με κατρακύλια, μεταφέρθηκαν στον χώρο του παγοποιείου, μια διαδικασία που κράτησε ένα μήνα περίπου. Το Παγοποιείο Τσάντη βρισκόταν στη συμβολή των σημερινών οδών Ασκληπιού και Χαρίλαου Τσάντη, στην περιοχή που παλαιότερα ονομαζόταν Πυροβολικό, αλλά αργότερα έγινε γνωστή ως Παγοποιείο. Ο Χαρίλαος Τσάντης σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στο Παρίσι. Πήρε το πτυχίο του στις 21 Μαΐου 1930 και επέστρεψε στην Πρέβεζα το 1932, όταν ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση ψυγείων και παγοποιείου, στην οποία δραστηριοποιούταν μέχρι και το 1994. Το περίφημο Παγοποιείο εξυπηρέτησε σε μεγάλο βαθμό την εμπορική κίνηση της Πρέβεζας, κυρίως όμως την αλιεία, πολλά εμπορικά καταστήματα και νοικοκυριά της πόλης.Ήταν φίλος του αθλητισμού. Προήγαγε την αθλητική ζωή της Πρέβεζας. Διετέλεσε πρόεδρος του νεοϊδρυθέντος τότε ποδοσφαιρικού συλλόγου «Νέα Νικόπολις», από το 1952 μέχρι το 1965. Κατά το διάστημα της προεδρίας του το Πρεβεζάνικο ποδόσφαιρο γνώρισε τις μεγαλύτερες δόξες του, συμμετέχοντας επί σειρά ετών στη Β΄ Εθνική κατηγορία. Μοναδικός χρηματοδότης της ομάδας επί 13 ολόκληρα χρόνια ήταν ο γενναιόδωρος και αφειδώλευτος Χαρίλαος Τσάντης. Πάντοτε φιλόπολις και δραστήριος διετέλεσε επί δύο συνεχείς τριετίες αιρετός πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Πρέβεζας, προσφέροντας στην πόλη την πενιχρή χορηγία του και δαπανώντας εξ ιδίων εξόδων για τις δημόσιες σχέσεις του Λιμενικού Ταμείου.Παντρεύτηκε την ανεψιά του εκδότη του Βήματος Δημήτρη Λαμπράκη, Μαργαρίτα, και απέκτησαν μαζί δύο αγόρια και μία κόρη.Ο Χαρίλαος Τσάντης εκοσμείτο με το χάρισμα της καλοκαγαθίας. Ήταν πάντοτε αισιόδοξος, χαμογελαστός, ευπροσήγορος και προσιτός σε όλους. Η αρχοντική του καταγωγή, οι σπουδές του στη Γαλλία και η οικονομική του άνεση δεν τον έκαναν ποτέ υπερόπτη. Πλησίαζε αδιακρίτως όλους: πλούσιους και φτωχούς, γραμματισμένους και αγράμματους, αξιωματούχους και άσημους. Πιστός στις ελληνικές και χριστιανικές παραδόσεις, διετέλεσε για πολλά χρόνια εκκλησιαστικός επίτροπος στον ναό του αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου.Πέθανε την 8 Ιουλίου 1997, σε ηλικία 88 ετών, και ετάφη την επομένη στο κοιμητήριο της Πρέβεζας. Στις 10 Απριλίου 1941, ήταν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Πρέβεζας και με απόφαση του τότε Νομάρχη Πρέβεζας Ευσταθίου Διασάκου τοποθετήθηκε Δήμαρχος Πρέβεζας. Στη δημαρχία του αυτή, μέλη της Διοικούσας τον Δήμο Επιτροπής ήταν κατά διαφόρους περιόδους οι Παντελής Καβάγιας, Ορέστης Τσακαλώτος, Αλέξανδρος Κοκκότης, Ιωάννης Ζιάκας, Γεώργιος Δόνος, Νικόλαος Πρωτοπαππάς, Στυλιανός Παπαγεωργίου, Θωμάς Λαγός, Βασίλειος Σωτηρέλης, Ηλίας Κωστής, Βασίλειος Κουτρούμπας, Δημήτριος Κρόκος, Γεώργιος Γαρτζούνης, Βασίλειος Βασώνης, Σπυρίδων Κανέλλος, Λάζαρος Τσόλκας, Φώτιος Κασίμης, Σπυρίδων Καρούσος, Νικόλαος Πεπόνης, Χριστόφορος Τσαντούλας.Με το κύρος που διέθετε παρενέβαινε στις κατοχικές αρχές και έσωζε συμπολίτες του από βέβαιο θάνατο. Όταν ο Γερμανός διοικητής της Πρέβεζας του ζήτησε να παραδώσει κατάλογο με ονόματα αντιστασιακών της πόλης, ο δήμαρχος αρνήθηκε. Για τον λόγω αυτόν συνελήφθη και αργότερα φυλακίστηκε, μαζί με άλλους Πρεβεζάνους. Ενώ ήταν δήμαρχος, με κίνδυνο της ζωής του, γύριζε κρυφά τα βράδια από σπίτι σε σπίτι Πρεβεζάνων που ήταν ύποπτοι σύλληψης και τους ειδοποιούσε να φύγουν μακριά από την πόλη, σώζοντας με αυτόν τον τρόπου πολλούς από τη σύλληψη και πιθανό θάνατο. Η περιπέτεια αυτή δεν πτόησε τον Χαρίλαο Τσάντη. Συνέχισε να βοηθά με κάθε τρόπο τους συμπατριώτες του και συνέχισε να το κάνει σε όλη του τη ζωή. Έσκυβε πάνω από κάθε πρόβλημα που απασχολούσε συμπολίτες του και το αντιμετώπιζε ως δικό του. Πάσχιζε πάντα να βρίσκει λύσεις και να διευκολύνει. Ήσυχα και απλά. Όπως ήταν ολόκληρη η ζωή του, «Καλή κ'αγαθή».Στις δημοτικές εκλογές του 1963 ο συνδυασμός του Χαρίλαου Τσάντη Αναγέννησις έλαβε 2.648 από τα 4.967 έγκυρα ψηφοδέλτια και εξελέγη πάλι δήμαρχος. Παύθηκε από τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών
Ο Χαρίλαος Ευ. Τσάντης (Μονόδενδρο, Δωδώνης, 15.3.1909 - Πρέβεζα, 8.7.1997) ήταν Έλληνας μηχανολόγος και επιχειρηματίας. Διετέλεσε δήμαρχος Πρέβεζας τις περιόδους 1941-1945 και 1963-1967.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82
Αρχιδούκισσα Ιωάννα Γαβριέλλα της Αυστρίας
Η Μαρία Ιωάννα Γαβριέλλα Ιωσηφίνα Αντωνία, γενικά αποκαλούμενη Ιωάννα ή Ιωάννα Γαβριέλλα, γεννήθηκε στο Χόφμπουργκ της Βιέννης στις 4 Φεβρουαρίου 1750 ως το ενδέκατο παιδί και η ένατη κόρη του Φραγκίσκου Στεφάνου και της Μαρίας Θηρεσίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε μια άλλη αδερφή, η Μαρία Ιωσηφίνα. Η Ιωάννα Γαβριέλλα μεγάλωσε στο βασιλικό νηπιαγωγείο μαζί με τα αδέλφια της: Μαρία Ιωσηφίνα, Μαρία Καρολίνα, Φερδινάνδο Κάρολο, Μαρία Αντωνία και Μαξιμιλιανό Φραγκίσκο. Φροντίστηκαν κυρίως από τις κυρίες επί των τιμών και τις συνοδούς τους. Στην ηλικία των πέντε ετών, η Ιωάννα έλαβε τη δική της σουίτα δωματίων στο αυτοκρατορικό παλάτι και μερικούς επιπλέον δασκάλους. Είχε μια καλή σχέση με τα αδέλφια της, παρ' όλες τις τακτικές αδελφικές διαμάχες, καθώς η Μαρία Θηρεσία ενθάρρυνε τα παιδιά της να έχουν καλές σχέσεις.Η Ιωάννα ήταν πολύ κοντά με την αδελφή της, Μαρία Ιωσηφίνα. Μορφώθηκαν μαζί και είχαν τους ίδιους δασκάλους. Τα κορίτσια είχαν μια εκπαίδευση με ποικιλίες, η οποία παρακολουθείτο στενά από τους γονείς τους. Λόγω του πρόωρου θανάτου της, η εκπαίδευση της Ιωάννας κάλυψε μόνο μία φάση από τις δύο που η Μαρία Θηρεσία δημιούργησε για τα παιδιά της: μελέτησε την ανάγνωση, τη γραφή, τη λατινική, τις ξένες γλώσσες, την ιστορία, τη γεωγραφία, τη στρατιωτική αρχιτεκτονική, τα μαθηματικά, τη γυμναστική, καθώς και τη θρησκεία από την ηλικία των τριών. Επιπλέον, η Ιωάννα ήταν πολύ μορφωμένη στην παραγωγή μουσικής και χορού, τόσο τα θέματα που η μητέρα της αγάπησε και είχε διαπρέψει στην παιδική ηλικία. Ενώ τα αγόρια διδάσκονταν να παίζουν διαφορετικά όργανα, η Ιωάννα και οι αδελφές της έλαβαν μαθήματα τραγουδιού. Ένα ειδικό θέατρο χτίστηκε στο Σενμπρούν ειδικά για τα παιδιά, όπου η Ιωάννα και τα αδέλφια της έδωσαν συχνές μουσικές παραστάσεις. Ένα άλλο πολύ σημαντικό μέρος της εκπαίδευσης των αρχιδουκισσών ήταν η τέχνη: εκπαιδεύτηκε στο σχέδιο και τη ζωγραφική, ένα πεδίο όπου τα κορίτσια διακρίθηκαν ιδιαίτερα. Συνολικά, η Ιωάννα και η Ιωσηφίνα "ανατράφηκαν ικανοποιητικά, εργάστηκαν σκληρά για τα μαθήματά τους και συμμετείχαν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις με ενθουσιασμό". Η Μαρία Θηρεσία επιδίωκε μια εσκεμμένη πολιτική γάμου στην οποία έπρεπε να υποβληθούν όλα τα παιδιά της. Έτσι πάντρεψε τα περισσότερα από τα παιδιά της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ίδια και ο Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας συμφώνησαν ότι η τέταρτη κόρη της Μαρίας Θηρεσίας, η Μαρία Αμαλία, θα παντρευόταν τον γιο του Κάρολου Γ΄, Φερδινάνδο της Σικελίας, αλλά ο Κάρολος αργότερα ήθελε να ακυρώσει τον αρραβώνα καθώς η Αμαλία ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερη από τον Φερδινάνδο. Η Μαρία Θηρεσία έστρεψε την προσοχή της στην Ιωάννα Γαβριέλλα, που ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον Φερδινάνδο, οπότε αρραβώνιασε την Ιωάννα Γαβριέλλα με τον Φερδινάνδο. Το δεύτερο μισό του δεκάτου ογδόου αιώνα, η ευλογιά κατέστρεψε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Λέοπολντ Μότσαρτ, πατέρας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, έγραψε ότι "σε ολόκληρη τη Βιέννη, τίποτα δεν θέριζε εκτός από την ευλογιά. Εάν 10 παιδιά πέθαιναν, τα 9 από αυτά είχαν πεθάνει από ευλογιά." Ο μεγαλύτερος αδελφός της Ιωάννας, Κάρολος Ιωσήφ, πέθανε από την ευλογιά το 1761 και η Μαρία Θηρεσία έγινε ισχυρή υποστηρίκτρια του εμβολιασμού, ενός πρωταρχικού τρόπου ανοσοποίησης. Για να δώσει ένα ισχυρό παράδειγμα, η Αυτοκράτειρα διέταξε τον εμβολιασμό όλων των παιδιών της. Αν και χωρίς παρενέργειες για τα άλλα παιδιά, η Ιωάννα άρχισε να αρρωσταίνει μετά τον εμβολιασμό και πέθανε λίγο αργότερα. Τότε θάφτηκε στην Αυτοκρατορική Κρύπτη της Βιέννης. Iby, Elfriede (2009). Maria Theresa: Biography of a Monarch (1st έκδοση). Schloß Schönbrunn. ISBN 3-901568-57-3. Magiels, Geerdt (2010). From Sunlight to Inlight (1st έκδοση). VUBPrint. ISBN 9789054876458.
Η Ιωάννα Γαβριέλλα της Αυστρίας (Johanna Gabriele von Österreich, 4 Φεβρουαρίου 1750 - 23 Δεκεμβρίου 1762) ήταν Αρχιδούκισσα της Αυστρίας και Πριγκίπισσα της Τοσκάνης, της Ουγγαρίας και της Βοημίας ως το ενδέκατο παιδί και η ένατη κόρη του Φραγκίσκου Στεφάνου και της Μαρίας Θηρεσίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Περιγράφηκε ως συμπαθητική και ευγενής. Πέθανε σε ηλικία 12 ετών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Βασίλειο της Ιρλανδίας
Blythe, Robert J (2006). The British Empire and its Contested Pasts. Irish Academic Press. ISBN 978-0716530169. Bradshaw, Brendan (1993). Representing Ireland: Literature and the Origins of Conflict, 1534-1660. Cambridge University Press. ISBN 0521416345. Bradshaw, Brendan (2015). 'And so began the Irish Nation': Nationality, National Consciousness and Nationalism in Pre-modern Ireland. Ashgate Publishing. ISBN 1472442563. Canny, Nicholas (2001). Making Ireland British, 1580-1650. OUP Oxford. ISBN 9780199259052. Connolly, S. J. (2009). Contested Island: Ireland 1460-1630. OUP Oxford. ISBN 0199563713. Connolly, S. J. (2010). Divided Kingdom: Ireland 1630-1800. OUP Oxford. ISBN 0199583870. Crowley, Tony (2008). Wars of Words: The Politics of Language in Ireland 1537-2004. OUP Oxford. ISBN 0199532761. de Beaumont, Gustave and William Cooke Taylor, Ireland Social, Political, and Religious :Translated by William Cooke Taylor : Contributor Tom Garvin, Andreas Hess: Harvard University Press : 2006 : (ISBN 978-0-674-02165-5) (reprint of 1839 original) Ellis, Steven G. (1998). Ireland in the Age of the Tudors, 1447-1603: English Expansion and the End of Gaelic Rule. Routledge. ISBN 058201901X. Garnham, Neal (2012). The Militia in Eighteenth-Century Ireland: In Defence of the Protestant Interest. Boydell Press. ISBN 9781843837244. Harris, R G (2001). The Irish Regiments: 1683-1999. Da Capo Press Inc. ISBN 1885119623. Kane, Brendan (2010). The Politics and Culture of Honour in Britain and Ireland, 1541-1641. Cambridge University Press. ISBN 0521898641. Keating, Geoffrey : The History of Ireland, from the Earliest Period to the English Invasion (Foras Feasa Ar Éirinn) Translated by John O'Mahony 1866 Full text at Google Books Lenihan, Padraig (2007). Consolidating Conquest: Ireland 1603-1727. Routledge. ISBN 0582772176. Lennon, Colm (2005). Sixteenth-Century Ireland: The Incomplete Conquest. Gill Books. ISBN 0717139476. Mac Giolla Chríost, Diarmait (2005). The Irish Language in Ireland: From Goídel to Globalisation. Routledge. ISBN 0415320461. McCabe, Richard Anthony (2002). Spenser's Monstrous Regiment: Elizabethan Ireland and the Poetics of Difference. Oxford University Press. ISBN 9780198187349. Nelson, Ivan F. (2007). The Irish Militia, 1793–1802, Ireland's Forgotten Army. Four Courts Press. ISBN 978-1-84682-037-3. O'Callaghan, Sean (2001). To Hell or Barbados: The Ethnic Cleansing of Ireland. Brandon. ISBN 0863222870. O'Neill, James (2017). The Nine Years War, 1593-1603: O'Neill, Mountjoy and the military revolution. Four Courts Press. ISBN 9781846826368. Pakenham, Thomas (2000). The Year Of Liberty: The Great Irish Rebellion of 1789: History of the Great Irish Rebellion of 1798. Abacus. ISBN 978-0349112527. Palmer, Patricia (2013). The Severed Head and the Grafted Tongue: Literature, Translation and Violence in Early Modern Ireland. Cambridge University Press. ISBN 978-1107041844. Pawlisch, Hans S., : Sir John Davies and the Conquest of Ireland: A Study in Legal Imperialism :Cambridge University Press, 2002 : (ISBN 978-0-521-52657-9) Reid, Stuart (2011). Armies of the Irish Rebellion 1798. Osprey Publishing. ISBN 978-1849085076. Snape, Michael (2013). The Redcoat and Religion: The Forgotten History of the British Soldier from the Age of Marlborough to the Eve of the First World War. Routledge. ISBN 1136007423. The English in Ireland and the Practice of Massacre by John Minahane
Το Βασίλειο της Ιρλανδίας (κλασσικά ιρλανδικά: Ríoghacht Éireann, σύγχρονα ιρλανδικά: Ríocht Éireann) ήταν ονομαστικό κράτος που κυβερνούσε ο βασιλιάς ή βασίλισσα της Αγγλίας και αργότερα ο βασιλιάς ή βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας που υπήρχε στην Ιρλανδία από το 1542 μέχρι το 1800. Ενώ κυβερνούσε ο βασιλιάς της Αγγλίας σε προσωπική ένωση με τα άλλα του βασίλεια, διέθετε το δικό του νομοθέτη (Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας), τη δική του αριστοκρατία (Ευγένεια της Ιρλανδίας) και το δικό του νομικό σύστημα και κώδικες μέχρι να συγχωνευθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας το 1800. Δημιουργήθηκε όταν το Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας ψήφισε την Πράξη Στέμματος της Ιρλανδίας 1542 και κήρυξε τον βασιλιά Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας ως βασιλιά της Ιρλανδίας. Η επικράτεια του βασιλείου είχε προηγουμένως το καθεστώς της κυριαρχίας που κατείχε το Στέμμα. Το βασίλειο διοικήθηκε από το Κάστρο του Δουβλίνου ονομαστικά από τον βασιλιά της Αγγλίας, ο οποίος όρισε έναν αντιβασιλέα (που ήταν ο Λόρδος Αναπληρωτής της Ιρλανδίας από το 1542-1688 και ο Λόρδος Λοχαγός της Ιρλανδίας από το 1688-1800) να κυβερνά στη θέση του. Το Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας ψήφισε τις πράξεις της Ένωσης του 1800 με τις οποίες καταργούσε το ίδιο το κοινοβούλιο και το βασίλειο. Η πράξη ψηφίστηκε επίσης από το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας. Η πράξη είχε επίσης ως αποτέλεσμα την ίδρυση του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας την πρώτη ημέρα του 1801 με την ένωση των Στεμμάτων της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Στα πρώτα χρόνια του, το Βασίλειο της Ιρλανδίας είχε περιορισμένη αναγνώριση. Ενώ κάποιες προτεσταντικές δυνάμεις στην Ευρώπη αναγνώρισαν τον Ερρίκο και τον κληρονόμο Εδουάρδο ως μονάρχη της Ιρλανδίας, καμία καθολική εξουσία δεν το έπραξε. Η κόρη του Ερρίκου, η βασίλισσα Μαρία Α΄ της Αγγλίας, αναγνωρίστηκε ως βασίλισσα της Ιρλανδίας από τον Πάπα Παύλο Δ΄ το 1555.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
Μίλος Ζέμαν
Ο Ζέμαν γεννήθηκε στο Κολίν. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν δυο ετών και μεγάλωσε με τη μητέρα του, που ήταν δασκάλα. Φοίτησε στο λύκειο του Κολίν, έπειτα από το 1965 έως το 1969 φοίτησε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Πράγας. Το 1968, κατά την Άνοιξη της Πράγας, έγινε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος της Τσεχοσλοβακίας αλλά διαγράφηκε το 1970 λόγω της διαφωνίας του με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας που εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία. Απολύθηκε από τη δουλειά του και για πάνω από μια δεκαετία εργάστηκε στον αθλητικό όμιλο Sportpropag (1971-84). Από το 1984, εργάστηκε στην εταιρεία Agrodat, αλλά απολύθηκε ξανά το 1989, ως αποτέλεσμα ενός κρίσιμου άρθρου που είχε γράψει στο περιοδικό Technický τον Αύγουστο του 1989, με τον τίτλο "Prognostika a přestavba" (Πρόβλεψη και Ανασυγκρότηση). Το καλοκαίρι του 1989, εμφανίστηκε στην Τσεχοσλοβάκικη Τηλεόραση όπου σχολίασε τη μη-ικανοποιητική κατάσταση της οικονομίας της Τσεχοσλοβακίας. Η ομιλία του προκάλεσε σκάνδαλο. Ωστόσο, οι ίδιες απόψεις τον βοήθησαν ώστε να συμμετάσχει στο Civic Forum λίγους μήνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της Βελούδινης επανάστασης. Το 1990, ο Ζέμαν έγινε μέλος του Επιμελητηρίου των Εθνών της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης της Τσεχοσλοβακίας. Το 1992 εργάστηκε με επιτυχία στο Επιμελητήριο του Λαού της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης, ήδη ως μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Τσεχίας (CSSD), στο οποίο εντάχθηκε το ίδιο έτος. Το 1993 εξελέγη πρόεδρος του κόμματος και κατά τα επόμενα χρόνια μετέτρεψε το κόμμα σε ένα από τα σημαντικότερα κόμματα της χώρας. Η επιτυχία του CSSD στις βουλευτικές εκλογές του 1996 απέτρεψε τον αντίπαλό του Βάκλαβ Κλάους (Václav Klaus) με το Δημοκρατικό Κόμμα των Πολιτών (ODS) να δημιουργήσει κυβέρνηση με πλειοψηφία. Ο Ζέμαν έγινε πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στο Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Τσεχίας και παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι τις πρόωρες εκλογές του 1998. Το 1998 το CSSD κέρδισε τις εκλογές και ο Ζέμαν έγινε πρωθυπουργός μιας μειοψηφικής κυβέρνησης, της οποίας ηγήθηκε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Τον Απρίλιο του 2001 αντικαταστάθηκε από τον Βλαντιμίρ Σπίντλα (Vladimír Špidla) ως αρχηγός του κόμματος. Ο Ζέμαν τότε συνταξιοδοτήθηκε και πήγε να ζήσει στην ύπαιθρο στην περιοχή Vysočina Region. Κέρδισε τις προεδρικές εκλογές το 2002 για να γίνει υποψήφιος για την προεδρεία με το CSSD αλλά στις προεδρικές εκλογές του 2003 ηττήθηκε από τον Βάτσλαβ Κλάους, λόγω της έλλειψης ενότητας του κόμματος. Ο Ζέμαν έγινε σφοδρός επικριτής των πρώην ηγετών του κόμματος. Έφυγε από το CSSD στις 21 Μαρτίου 2007 λόγω συγκρούσεων με τον τότε ηγέτη και πρόεδρο του Τσέχικου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Τζίρι Πάρουμπεκ (Jiří Paroubek). Στις 21 Μαρτίου 2007 αποχώρησε από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Τσεχίας, λόγω των συγκρούσεων του με τον τότε ηγέτη και πρόεδρο του Τσέχικου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Τζίρι Πάρουμπεκ. Τον Οκτώβριο του 2009 ίδρυσε ένα νέο κόμμα το οποίο ονόμασε "Κόμμα των Δικαιωμάτων των Πολιτών" (Party of Civic Rights - Zemanovci. Το κόμμα δεν κέρδισε έδρες στις βουλευτικές εκλογές του 2010, 2013 και 2017. Τον Φεβρουάριο του 2012 ο Μίλος Ζέμαν ανακοίνωσε την επιστροφή του στην πολιτική και την πρόθεσή του να συμμετάσχει στις πρώτες άμεσες προεδρικές εκλογές της Δημοκρατίας της Τσεχίας. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι ήταν ένας από τους δυο ισχυρούς υποψήφιους των εκλογών αυτών, μαζί με τον Γιαν Φίσερ. Ο Ζέμαν κέρδισε με μικρή διαφορά στον 1ο γύρο των εκλογών και συνέχισε στον 2ο γύρο όπου αντιμετώπισε τον Κάρελ Σβάρτζενμπεργκ, κερδίζοντας με καθαρή διαφορά. Ο Ζέμαν έλαβε ποσοστό 54,8% έναντι 45,19% για τον αντίπαλό του. Η θητεία του ξεκίνησε στις 8 Μαρτίου 2013. Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ του Ζέμαν έγινε επανειλημμένα αντικείμενο δημόσιων συζητήσεων και προσοχής από τα μέσα ενημέρωσης. Πολλοί Τσέχοι πίστευαν ότι ήταν μεθυσμένος κατά τη διάρκεια των δημόσιων εμφανίσεών του στην τηλεόραση της Τσεχίας, λίγο μετά τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές του 2013, ή κατά την έκθεση των κοσμημάτων του Bohemian Crown. Τον Μάιο του 2013 ο Ζέμαν αρνήθηκε να υπογράψει τη μονιμοποίηση ως καθηγητή στον ιστορικό Martin C. Putna εξαιτίας της εμφάνισης του Putna στο Gay Pride το 2011. Τον Ιούνιο του 2013 η κυβέρνηση συνασπισμού με επικεφαλής τον Petr Nečas παραιτήθηκε λόγω ενός σκανδάλου διαφθοράς και κατασκοπείας. Ο Ζέμαν, αγνοώντας την πολιτική ισορροπία της εξουσίας στο Κοινοβούλιο της Τσεχίας, διόρισε πρωθυπουργό τον φίλο και σύμμαχό του Jiří Rusnok και του ανέθεσε τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης. Αυτό περιγράφηκε ως πολιτική αρπαγή εξουσίας από κάποια μέσα ενημέρωσης της Τσεχίας και του εξωτερικού, που δήλωναν ότι υπονόμευε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και διεύρυνε την εξουσία του. Στις 10 Ιουλίου, κατά τη διάρκεια διορισμού του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Ρούσνοκ, ο Ζέμαν ενημέρωσε τα νέα μέλη του υπουργικού συμβουλίου "να μην ενοχλούνται από την κριτική στα μέσα ενημέρωσης από ζηλότυπους ανόητους που δεν έχουν κάνει τίποτα χρήσιμο στη ζωή τους". Η κυβέρνηση Ρούσνοκ είχε μικρή διάρκεια στην εξουσία και παραιτήθηκε μόλις έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης. Ο Ζέμαν διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο σκάνδαλο που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2013, λίγο μετά τις βουλευτικές εκλογές. Ο πρόεδρος του CSSD Michal Hašek και οι σύμμαχοί του στο κόμμα ζήτησαν από τον Bohuslav Sobotka να παραιτηθεί μετά το χαμηλό εκλογικό ποσοστό που έλαβε το κόμμα και τον διέγραψαν από την ομάδα, ξεκινώντας διαπραγματεύσεις για την επόμενη κυβέρνηση. Ωστόσο αργότερα αποδείχθηκε ότι ο Hašek και οι σύμμαχοί του είχαν πραγματοποιήσει μια προεκλογική συνάντηση με τον Ζέμαν, για την οποία υπήρχαν φήμες ότι σχεδίαζαν ένα "πραξικόπημα" στο CSSD. Ο Hašek αρχικά αρνήθηκε τις κατηγορίες, δηλώνοντας στην τσέχικη τηλεόραση ότι "δεν έγινε συνάντηση". Παρ'όλα αυτά, οι σύμμαχοί του (βουλευτές Milan Chovanec, Zdeněk Škromach, Jeroným Tejc και Jiří Zimola) αργότερα παραδέχτηκαν ότι η συνάντηση έλαβε χώρα. Από αυτό το γεγονός προκλήθηκαν δημόσιες διαμαρτυρίες στη χώρα και οδήγησαν τον Hašek να απολογηθεί και να παραιτηθεί από τη θέση του στο κόμμα. Ο Ζέμαν είπε ότι δεν είχε συναινέσει στη συνάντηση. Το κόμμα του έλαβε το 1,5% των συνολικών ψήφων στις εκλογές και δεν κέρδισε έδρες. Στις 6 Απριλίου 2014, στις απαρχές της κρίσης στην Κριμαία, ο Ζέμαν ζήτησε να ληφθούν σκληρά μέτρα, συμπεριλαμβανομένης πιθανόν της αποστολής δυνάμεων από το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία εάν η Ρωσία προσπαθούσε να προσαρτήσει το αριστερό μέρος της χώρας. Σε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα ανέφερε ότι "Τη στιγμή που η Ρωσία αποφασίσει να διευρύνει την εδαφική της κυριαρχία στην αριστερή πλευρά της Ουκρανίας, τότε θα σταματήσει η χαρά. Τότε θα επικαλούμουν όχι μόνο τις αυστηρότερες κυρώσεις της ΕΕ αλλά ακόμα και τη στρατιωτική ετοιμότητα της βορειο-ατλαντικής συμμαχίας, όπως τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ να μπαίνουν στην ουκρανική επικράτεια." Η Δημοκρατία της Τσεχίας αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ από το 1999 όταν ο Ζέμαν ήταν πρωθυπουργός. Στο τσέχικο συνταγματικό σύστημα η κυβέρνηση έχει την κύρια ευθύνη για την εξωτερική πολιτική, παρόλο που ο πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Η κυβέρνηση του Bohuslav Sobotka αντιστάθηκε στις σκληρές κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας σε αυτήν, λόγω των αρνητικών οικονομικών επιπτώσεων που θα είχε ένα τέτοιο βήμα στη χώρα. Τον Νοέμβριο του 2014, ενώ οι Τσέχοι γιόρταζαν την 25η επέτειο της Βελούδινης Επανάστασης του 1989 ενάντια στο σοβιετικό κομμουνιστικό καθεστώς, οι εορτασμοί κατέληξαν σε μια επιθυμία παραίτησης του Ζέμαν. Πολλοί Τσέχοι πιστεύουν ότι ο Μίλος Ζέμαν πρόδωσε το έργο του Václav Havel ο οποίος βοήθησε την Τσεχοσλοβακία και την αργότερα Τσέχικη Δημοκρατία να γίνει ένας πρωταθλητής πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι διαδηλωτές θεωρούν τον Ζέμαν ως φιλικά προσκείμενο στα απολυταρχικά καθεστώτα και πολύ κοντά στη Ρωσία και στην Κίνα. Σήκωσαν κόκκινες κάρτες και πέταξαν αυγά στον Ζέμαν. Μια δημοσκόπηση που έγινε τον Μάρτιο του 2016 από την εταιρεία CVVM ανέφερε ότι το 62% των Τσέχων εμπιστεύονται τον πρόεδρο Μίλος Ζέμαν, περισσότεροι από το 55% τον Σεπτέμβριο του 2015. Τον Δεκέμβριο του 2016, το ποσοστό αποδοχής του είχε πέσει στο 48% ακολουθούμενο από μια σειρά σκανδάλων, με ένα ποσοστό περίπου 49% όσων ερωτήθηκαν να δηλώνουν ότι δεν τον εμπιστεύονταν. Στις 9 Μαρτίου 2017, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τους υποστηρικτές του, ο Ζέμαν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να δηλώσει ξανά υποψηφιότητα για την προεδρία, επιβεβαιώνοντας την απόφασή του την επόμενη μέρα σε μια συνέντευξη τύπου. Ο ίδιος ανέφερε ότι είχε πειστεί από την υποστήριξη του κόσμου. Ανέφερε ότι δεν πιστεύει πως είναι ο αγαπημένος στις εκλογές και ότι δεν θα τρέξει μια πολιτική καμπάνια, δεν θα επιτεθεί στους αντιπάλους του ούτε θα συμμετάσχει σε debate. Ανακοίνωσε επίσης ότι θα συμμετάσχει σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που ονομάζεται A week with the President. Στις 26 Μαρτίου 2017, κατά τη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής συνέντευξης, ο Ζέμαν υποστήριξε ότι κάποιος είχε εισάγει βίντεο με παιδική πορνογραφία σε έναν υπολογιστή στην προεδρική κατοικία. Ο Ζέμαν ισχυρίστηκε ότι είχε καλέσει τους "IT guys", οι οποίοι είχαν ανακαλύψει ότι οι χάκερ ήταν από την Αλαμπάμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αργότερα ο εκπρόσωπος του Ζέμαν πρόσθεσε ότι "ο πρόεδρος, όπως κάθε νύχτα, γκούγκλαρε το όνομά του στο διαδίκτυο και μια από τις σελίδες περιείχε παιδική πορνογραφία". Σύμφωνα με την αστυνομία, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι ο υπολογιστής του Ζέμαν είχε χακαριστεί. Ο Ζέμαν αποφάσισε να συμμετάσχει ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2018. Πολιτικοί παρατηρητές σύγκριναν αυτές τις εκλογές με άλλες εκλογές όπως εκείνες του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκείνες στη Γαλλία το 2017, διαπιστώνοντας έναν φιλελεύθερο διεθνισμό. Ο Ζέμαν κέρδισε τις εκλογές με 51.37% στον δεύτερο γύρο. Στις 19 Οκτωβρίου 2022 ο Ζέμαν ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί μετά το τέλος της δεύτερης θητείας του, τον Μάρτιο του 2023. Η εφημερίδα The New York Times έχει περιγράψει τον Ζέμαν ως έναν "αριστερό λαΪκιστή". Η εφημερίδα The Guardian χαρακτήρισε τον Ζέμαν ως "άκρως δεξιό" και λαϊκιστή ενώ το Reuters έχει αναφέρει ότι "ο Ζέμαν έχει φλερτάρει με την άκρα δεξιά" σε ορισμένα ζητήματα όπως η μετανάστευση. Άλλοι έχουν αποδώσει στον Ζέμαν τον τίτλο του λαϊκιστή. Μετακινήθηκε προς την άκρα δεξιά αφού πρώτα θεωρούνταν ως κεντρο-αριστερός πολιτικός. Έχει συγκριθεί με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ και το 2016 ενέκρινε την καμπάνια του Τραμπ. Τη δεκαετία του 1970 ο Ζέμαν παντρεύτηκε την Blanka Zemanová ; το ζευγάρι πήρε διαζύγιο το 1978. Το 1993 παντρεύτηκε τη γραμματέα του Ivana Bednarčíková γεννημένη στις 29 Απριλίου 1965). Έχει έναν γιο, τον Ντέιβιντ, από τον πρώτο του γάμο. Η κόρη του από τον δεύτερο γάμο, Kateřina Zemanová (γεννημένη την 1η Ιανουαρίου 1994), τράβηξε τα φώτα από την ομάδα του Ζέμαν πριν τις προεδρικές εκλογές. Σε έναν προεκλογικό λόγο, ο Ζέμαν της ζήτησε να γίνει η "ανεπίσημη πρώτη κυρία" του, καθώς η σύζυγός του είναι ντροπαλή και δεν της αρέσει η έκθεση στην τηλεόραση. Όταν ρωτήθηκε για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, περιγράφει τον εαυτό του ως "ένας ανεκτικός άθεος". Ο Ζέμαν είναι γερό ποτήρι και μακροχρόνιος καπνιστής. Μείωσε την κατανάλωση του αλκοόλ και των τσιγάρων μόλις διαγνώστηκε με διαβήτη το 2015. Υποφέρει επίσης από νευροπάθεια στα πόδια, κάτι που του δημιουργεί δυσκολίες στο περπάτημα. Ο Ζέμαν έχει μεγάλη ιστορία στο να χάνει δίκες αναφορικά με τον δημόσια σχόλιά του. Το 1993 ο Ζέμαν έχασε τη δίκη σχετικά με μια δυσφημιστική δήλωσή του απέναντι στον πρώην αστυνομικό Milan Hruška. Τον κατηγόρησε λανθασμένα για έλλειψη εξυπνάδας και για ανεπαρκή εκπαίδευση. Επιβλήθηκε πρόστιμο στον Ζέμαν αλλά ο ίδιος αγνόησε την απόφαση του δικαστηρίου και δεν απολογήθηκε ποτέ. Το 1997 ο Ζέμαν κατηγόρησε τον συνάδελφό του στο κόμμα Jozef Wagner ότι ήθελε το εισέλθει στο κομμουνιστικό κόμμα μόλις εγκατέλειπε τη θέση του στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ο Ζέμαν έχασε τη δίκη και του επιβλήθηκε να απολογηθεί και να πληρώσει αποζημίωση. Ο Ζέμαν αρχικά αγνόησε την απόφαση, μέχρι που το 2001 απολογήθηκε. Το 2000 το δικαστήριο της Πράγας ζήτησε από τον Ζέμαν να απολογηθεί στον πολιτικό Miroslav Macek τον οποίο ο Ζέμαν είχε περιγράψει ως "κλέφτη". Το 2007 το δικαστήριο της Πράγας αποφάσισε ότι ο Ζέμαν είχε παράνομα κατηγορήσει τον δημοσιογράφο Ivan Brezina για διαφθορά. Ο Ζέμαν διατάχθηκε να απολογηθεί δημοσίως μέσω ενός άρθρου σε εφημερίδα και να πληρώσει 50,000 CZK. Στις 19 Φεβρουαρίου 2012, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η ομάδα του Ζέμαν είχε πει ψέματα κατά την προεκλογική καμπάνια για τις προεδρικές εκλογές. Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, αυτό δεν επηρέασε το αποτέλεσμα των εκλογών. Στις 2 Μαρτίου 2016, το Prague 1 District Court αποφάσισε ότι ο Ζέμαν είχε λανθασμένα κατηγορήσει τον δημοσιογράφο Ferdinand Peroutka για θετικά σχόλια για τον Χίτλερ. Σύμφωνα με την προκαταρκτική εξέταση, το γραφείο του προέδρου όφειλε να απολογηθεί δημοσίως στην Terezie Kaslová, απόγονο του Peroutka. Μετά την αποτυχία της τελευταίας προσφυγής στα δικαστήρια, το γραφείο του προέδρου ανακοίνωσε στις 23 Σεπτεμβρίου ότι θα προσέφευγε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Ζέμαν είπε ότι δεν υπέφερε από γεροντική άνοια και επέμενε ότι το άρθρο ήταν υπαρκτό. Ο εκπρόσωπός του Jiří Ovčáček αναζητά αυτό το άρθρο από τον Φεβρουάριο του 2015. Το γραφείο του προέδρου έλαβε πρόστιμο 100,000 Kč τον Οκτώβριο του 2016 για αδυναμία να απολογηθεί. Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο δήλωσε στις 28 Οκτωβρίου 2016 ότι η απολογία δεν ήταν απαραίτητη μέχρι το δικαστήριο να βγάλει απόφαση για την προσφυγή που έγινε από το γραφείο του προέδρου. Miloš Zeman στον ιστότοπο της Κυβέρνησης της Τσεχικής Δημοκρατίας (Τσεχικά) Βιογραφικό στον ιστότοπο του Κάστρου της Πράγας (Αγγλικά) Appearances στο C-SPAN Έργα του ή για τον Miloš Zeman Αρχειοθετήθηκε 2017-05-11 στο Wayback Machine. σε βιβλιοθήκες (WorldCat catalog) "Miloš Zeman collected news and commentary", στη New York Times Μίλος Ζέμαν στην IMDb
Ο Μίλος Ζέμαν (τσέχικα : Miloš Zeman, 28 Σεπτεμβρίου 1944-) είναι Τσέχος πολιτικός που υπηρέτησε ως ο τρίτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τσεχίας από τις 8 Μαρτίου 2013 έως τις 8 Μαρτίου 2023. Διετέλεσε προηγουμένως πρωθυπουργός της χώρας από το 1998 έως το 2002. Ως επικεφαλής του Τσεχικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος κατά τη δεκαετία του '90, μετέτρεψε το κόμμα του σε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές δυνάμεις της Τσεχίας. Ο Ζέμαν διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1996 μέχρι τη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός δυο χρόνια αργότερα, το 1998. Τον Ιανουάριο του 2013, ο Ζέμαν εξελέγη Πρόεδρος της Τσέχικης Δημοκρατίας. Είναι ο πρώτος πρόεδρος στην τσέχικη πολιτική ιστορία που εξελέγη άμεσα από τον λαό. Αμφότεροι οι προκάτοχοί του, Βάτσλαφ Χάβελ και Βάτσλαφ Κλάους, εξελέγησαν από το Κοινοβούλιο της Τσεχίας. Το 2018 εξελέγη για δεύτερη φορά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CE%BD
Βικτωρία Ακκοραμπόνι
Η Β. Ακκοραμπόνι γεννήθηκε στην πόλη Γκούμπιο στην Ούμπρια και ήταν το δέκατο τέκνο μιας οικογένειας που ανήκε στην ελλάσσονα τάξη των ευγενών της πόλεως. Σύντομα, μετανάστευσαν στη Ρώμη με σκοπό να βελτιώσουν τις προοπτικές τους. Αφού πρώτα απέρριψε πολλές προτάσεις γάμου για τη Βικτωρία, ο πατέρας της την αρραβώνιασε με τον Φραντσέσκο Περέττι, έναν νέο χωρίς θέση, αλλά ανεψιό του Καρδιναλίου Μοντάλτο, ο οποίος θεωρείτο πολύ πιθανό ότι θα γινόταν Πάπας.Στο μεταξύ η Βικτωρία θαυμαζόταν και λατρευόταν από τους εξυπνότερους και πλέον ταλαντούχους άνδρες στη Ρώμη. Καθώς της άρεσε η πολυτελής και πολυέξοδη ζωή, αν και δεν ήταν εύπορη, σύντομα βουτήχτηκαν στα χρέη με τον σύζυγό της. Ανάμεσα στους πλέον ένθερμους θαυμαστές της συγκαταλεγόταν και ο Παύλος Τζορντάνο Α΄ Ορσίνι, 1ος Δούκας του Μπρατσιάνο, ένας από τους ισχυρότερους άνδρες στη Ρώμη την εποχή εκείνη. Ο ένας από τους αδελφούς της Βικτωρίας, ο Μαρτσέλλο, επιθυμώντας να τη δει σύζυγο ενός δούκα, έβαλε και δολοφόνησαν τον σύζυγό της, τον Περέττι, το 1581. Ο ίδιος ο δούκας θεωρήθηκε ύποπτος για συνέργεια, στον βαθμό που πιστευόταν πως είχε δολοφονήσει την πρώτη του σύζυγο, την Ισαβέλλα των Μεδίκων. Τώρα που η Βικτωρία ήταν χήρα, της έκανε πρόταση γάμου, την οποία εκείνη δέχθηκε πρόθυμα, και παντρεύτηκαν λίγο καιρό αργότερα.Αλλά η καλή της τύχη προκάλεσε τον φθόνο πολλών, και έγιναν προσπάθειες να ακυρωθεί ο γάμος. Η Βικτωρία φυλακίσθηκε στο Καστέλ Σαντ'Άντζελο και απελευθερώθηκε πιθανώς μόνο με τη διαμεσολάβηση του Καρδιναλίου Κάρλο Μπορρομέο. Με τον θάνατο του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, ο Καρδινάλιος Μοντάλτο, ο θείος του πρώτου συζύγου της, εξελέγη πράγματι Πάπας το 1585 με το όνομα Σίξτος Ε΄. Ο νέος Πάπας ορκίσθηκε εκδίκηση κατά του Δούκα του Μπρατσιάνο και της Βικτωρίας, οι οποίοι, προειδοποιημένοι εγκαίρως, διέφυγαν πρώτα στη Βενετία και από εκεί στο Σαλό, επίσης έδαφος της φιλελεύθερης Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας. Εκεί ο δούκας πέθανε τον Νοέμβριο του 1585, κληροδοτώντας στη χήρα του όλη την προσωπική του περιουσία. Από την άλλη, το Δουκάτο του Μπρατσιάνο πέρασε στον γιο του από την πρώτη του σύζυγο. Η Βικτωρία, κυριαρχούμενη από θλίψη, πήγε να ζήσει αποτραβηγμένη στην Πάδοβα, όπου την ακολούθησε ο Λουδοβίκος Ορσίνι, συγγενής του δεύτερου συζύγου της και υπάλληλος της Δημοκρατίας της Βενετίας, προκειμένου να έλθουν σε φιλικό διακανονισμό ως προς το μοίρασμα της περιουσίας. Αλλά μία αντιδικία ξέσπασε σχετικά μεταξύ τους, οπότε ο Λουδοβίκος δεν δίστασε να προσλάβει μια συμμορία μπράβων (bravi) να δολοφονήσουν τη Βικτωρία, έγκλημα που διέπραξαν στο τέλος του 1585. Ο ίδιος ο Λουδοβίκος και σχεδόν όλοι οι συνεργοί του θανατώθηκαν αργότερα με διαταγή της Δημοκρατίας της Βενετίας. Η ιστορία της Ακκοραμπόνι απετέλεσε τη βάση της τραγωδίας του Τζων Ουέμπστερ Ο λευκός Διάβολος ή Η Τραγωδία του Πάολο Τζορντάνο Ουρσίνι, Δούκα του Μπρατσιάνο (1612). Επίσης της νουβέλας του Σταντάλ Βιτόρια Ακοραμπόνι, δούκισσα του Μπρατσιάνο (1837-1839), του μυθιστορήματος του Λούντβιχ Τηκ, Vittoria Accoramboni (1840) και του μυθιστορήματος του Ρομπέρ Μερλ l'Idole (1987). Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Villari, Luigi (1911) «Accoramboni, Vittoria» στο: Chisholm, Hugh, επιμ. Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 122 Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 3, σελ. 298
Η Βικτωρία Ακκοραμπόνι (Vittoria Accoramboni, 15 Φεβρουαρίου 1557 – 22 Δεκεμβρίου 1585) ήταν Ιταλίδα ευγενής και ποιήτρια, με συναρπαστική ζωή που απετέλεσε τη βάση για το θεατρικό έργο Ο λευκός Διάβολος του Τζων Ουέμπστερ και για αρκετά μυθιστορήματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B9
Τέντα Ούκενα
Η Τέντα ήταν εγγονή και κληρονόμος του φυλάρχου Φόλκο Ούκενα (απεβ. το 1436). Αυτή γεννήθηκε το 1432 στο Όλντερσουμ ως κόρη του Ούκο Φούκενα και της Χέμπα Άτενα του Ντόρνουμ. Πιθανότατα πήρε το όνομά της από τη γιαγιά της Τέντα του Ράιντ, την πρώτη σύζυγο του Φόκο Ούκενα. Ο πατέρας της δολοφονήθηκε τον Ιούνιο του 1432. Το 1455 έγινε η δεύτερη σύζυγος τού Ούλριχ Α΄, ο οποίος ήταν κόμης της Ανατολικής Φρισίας από το 1454. Μεταξύ 1457 και 1465 απέκτησαν έξι παιδιά: Χέμπα, Γκέλα, Έννο Α΄, Έντσαρντ Α΄ ο Μέγας, Ούκκo και Άλμουτ. Η Tέντα έφερε, μεταξύ άλλων με την προίκα της, τη διεκδίκηση του Όλντερσουμ, το οποίο εξασθένισε σημαντικά τον φύλαρχο Βίαρντ του Όλντερσουμ. Μετά το τέλος του Ούλριχ το 1466, η Τέντα ανέλαβε την επίσημη διαχείριση του Οίκου των Σίρκσενα. Βοηθήθηκε από τον φύλαρχο Σίμπετ Άτενα. Αυτή κυβέρνησε μέχρι περίπου το 1480, όταν οι γιοι της Έννο Α΄ και Έντσαρντ Α΄ ενηλικιώθηκαν. Ο Tέντα απεβίωσε στις 16 Νοεμβρίου 1494 στο Γκρέετσηλ. Παντρεύτηκε το 1455 τον Ούλριχ Α΄ των Σίρκσενα κόμη της Ανατολικής Φρισίας και είχε τέκνα: Χέμπα (1457 - 1476), παντρεύτηκε τον Έρικ Α΄ του Σάουμπουργκ-Πίνεμπεργκ. Γκέλα (1458 - 1497). Έννο Α΄ (1460 - 1491), κόμης της Ανατολικής Φρισίας. Έντσαρντ Α΄ (1462 - 1528), κόμης της Ανατολικής Φρισίας. Ούκo (1463 - 1507). Άλμουτ (1465 - 1522/23). Walter Deeter Theda Αρχειοθετήθηκε 2012-03-24 στο Wayback Machine., σε: Biographisches Lexikon für Ostfriesland Günther Möhlmann (1957), Cirksena, 3, Berlin: Duncker & Humblot, σελ. 255–256 (Οικογενειακό άρθρο Cirksena) Günther Möhlmann (1959), Edzard I the Great, 4, Berlin: Duncker & Humblot, σελ. 317–318 (αναφέρω) Paul Wagner (1894), «Theda», Allgemeine Deutsche Biographie (ADB), 37, Leipzig: Duncker & Humblot, σελ. 666–668
Η Τέντα κόρη του Ούκο, γερμ.: Theda Ukena (1432 στο Όλντερσουμ - 16 Νοεμβρίου 1494 στο Γκρέετσηλ) ήταν από το 1466 έως περίπου το 1480 επίτροπος της κομητείας της Ανατολικής Φρισίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9F%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%B1
Παϊδοχώρι Χανίων
Ανάμεσα στα χωριά Ράμνη και Παϊδοχώρι έχουν βρεθεί λείψανα λαξευτού ελληνορωμαϊκού κυκλικού τάφου.Το χωριό δεν αναφέρεται στις ενετικές απογραφές του 16ου αιώνα, αλλά ήταν κατοικημένο, όπως πιστοποιεί η ύπαρξη κτίσματος εκείνης της περιόδου. Είναι πιθανόν να πρόκειται για τον οικισμό Pomogna Barbarigo, ο οποίος αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα. Η ετυμολογία του ονόματος δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με τη μία άποψη προέρχεται από τον παπά Παΐδη, ο οποίος αναφέρεται στην απογραφή ναών του 1637. Μια άλλη άποψη αναφέρει ότι προέρχεται από τα «παΐδια», τα οποία είναι τα ατροφικά χαρούπια, μια αναφορά στο γεγονός ότι η περιοχή δεν είναι ιδιαίτερα γόνιμη.Η παλαιότερη μνεία στο χωριό γίνεται στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 όπου αναφέρεται ως Paidhokhori ότι είχε 10 χριστιανικές και 5 τουρκικές οικογένειες. Το 1881 ανήκε στον δήμο δήμου Φρε, ενός από τους τέσσερις του Αποκόρωνα, και σύμφωνα με την απογραφή είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, με 164 κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 233 κατοίκους και ανήκε στον ίδιο δήμο. Το 1920 είχε οριστεί έδρα ομώνυμου αγροτικού δήμου. Αρχικά εντάχθηκε στην κοινότητα Πεμονίων, αλλά το 1929 ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας. Το 1970 ο οικισμός Νεροχώρι προσαρτήθηκε στο Παϊδοχώρι. Η κοινότητα διατηρήθηκε μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση το 1997, όταν προσαρτήθηκε στον δήμο Φρε.Δείτε: Κοινότητα Παϊδοχωρίου Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Ειρηναίος (Μιχαήλ Γαλανάκης) 1911-2013, Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου 1957-1971 και 1981-2005, Μητροπολίτης Γερμανίας 1971-1980. Γεννήθηκε στον οικισμό Νεροχώρι της Κοινότητος Παϊδοχωρίου (ο οικισμός καταργήθηκε το 1971).
Το Παϊδοχώρι (επίσημο: το Παϊδοχώριον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητος του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Απέχει 29 χιλιόμετρα από τα Χανιά και είναι κτισμένο σε υψόμετρο 200 μ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CE%B4%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
Αρσάκ Φετβατζιάν
Ο Φετβατζιάν γεννήθηκε το 1864 ή το 1866 στην Τραπεζούντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σπούδασε ζωγραφική στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών της Κωνσταντινούπολης, από την οποία αποφοίτησε το 1887. Τα επόμενα χρόνια συνέχισε τις σπουδές του πρώτα στην Ακαδημία Τεχνών του Αγίου Λουκά της Ρώμης (1887 - 1891) και έπειτα στη Βιέννη (1891 - 1895), όπου παράλληλα εργαζόταν. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Στις αρχές του 20ού αιώνα, επισκέφτηκε επανειλημμένα τον αρχαιολογικό χώρο του Ανί, στην περιοχή του Καρς, ζωγραφίζοντας τα μεσαιωνικά μνημεία και συμμετέχοντας στις ανασκαφές του Νίκολας Μαρ. Παράλληλα, δημιούργησε πίνακες (κατά κύριο λόγο υδατογραφίες) πολλών ακόμη μνημείων της ευρύτερης περιοχής της Αρμενίας, οι οποίοι κυκλοφόρησαν στην Αυστρία με τη μορφή καρτ-ποστάλ. Επιπλέον, συνεργάστηκε με διάφορους εκδότες και συγγραφείς δημοσιεύοντας σειρά άρθρων με θέματα την αρμενική αρχιτεκτονική και τέχνη, ενώ συμμετείχε στον σχεδιασμό, τη διακόσμηση και την αγιογράφηση ναών της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας. Το 1918 ο Φετβατζιάν επιλέχτηκε από τις αρχές της θνησιγενούς Πρώτης Δημοκρατίας της Αρμενίας (1918 - 1920) ως υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και τη δημιουργία σειράς χαρτονομισμάτων και γραμματοσήμων, ενώ μετά την κατάλυση του κράτους από τους μπολσεβίκους, παρέμεινε στο Παρίσι, όπου βρισκόταν για ζητήματα σχετικά με τα καθήκοντά που του είχαν ανατεθεί από την αρμενική κυβέρνηση. Αργότερα μετανάστευσε στις ΗΠΑ όπου απεβίωσε την 7η Οκτωβρίου του 1947, ενώ η σορός του μεταφέρθηκε στο Γερεβάν της Σοβιετικής Αρμενίας. Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του καριέρας, υπολογίζεται πως ο Φετβατζιάν φιλοτέχνησε περισσότερους από 2.000 πίνακες (κυρίως ελαιογραφίες και υδατογραφίες), τους οποίους παραχώρησε στην Εθνική Πινακοθήκη της Αρμενίας λίγο καιρό πριν τον θάνατό του. Παράλληλα, παρουσίασε τα έργα του σε εκθεσιακούς χώρους της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ κλπ.
Ο Αρσάκ Αμπραχάμι Φετβατζιάν (αρμ: Արշակ Աբրահամի Ֆեթվաճյան, Τραπεζούντα, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 1864 ή 1866 - Μέντφορντ Μασαχουσέτης, ΗΠΑ, 1947) ήταν Αρμένιος καλλιτέχνης και ιστορικός τέχνης, γνωστός κυρίως για τα ζωγραφικά του έργα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%83%CE%AC%CE%BA_%CE%A6%CE%B5%CF%84%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD
Στρίγλα μάννα
Ο Ζάχος είναι ένας 25χρονος νεαρός που οι περισσότεροι στο νησί τον θεωρούν τρελό. Ζει με τη μητέρα του Ζωγάρα, υπό την πίεση της οποίας πηγαίνει μερικές φορές για δουλειά, με τους ψαράδες για ψάρια, να σκάψει το αμπέλι ή για καυσόξυλα, την αμοιβή του την ζητά η ίδια η μάνα του για να μην τον αδικήσουν. Είναι ερωτευμένος με τη δασκάλα και συχνά κάθεται κάτω από το παράθυρό της και παίζει με το μπουζούκι του τραγουδώντας πάντα το ίδιο μονότονο δίστιχο.Η Ζωγάρα είναι χήρα. Είχε άλλους δυο γιους που έφυγαν στα ξένα και δεν ξανάδωσαν σημεία ζωής, ο κόσμος έλεγε ότι τους έδιωξε η αστοργία της. Είχε επίσης και δυο κόρες αλλά πέθαναν και οι δύο. Ο Ζάχος είναι ο μόνος που της έχει απομείνει, και πάνω του ασκεί την αυταρχικότητά της, καταπιέζοντάς τον. Έτσι αυτός, μόλις βρίσκει ευκαιρία παίρνει το μπουζούκι του και απομακρύνεται σε άλλες γειτονιές για να τραγουδάει ανενόχλητος μακριά από τη μάνα του, ο κόσμος διασκεδάζει και γελάει μαζί του. Η Ζωγάρα θεωρεί ότι το μπουζούκι είναι η αιτία που ο γιος της αποφεύγει να εργάζεται και τον κάνει στόχο των χλευασμών του κόσμου για την ελαφρομυαλιά του, του το κρύβει δύο φορές αλλά ο Ζάχος καταφέρνει και το βρίσκει. Στη συνέχεια, πηγαίνει στους χωροφύλακες και ζητά να του το κατασχέσουν. Πράγματι, του το παίρνουν και ο Ζάχος πέφτει σε απόγνωση. Μετά από λίγο καιρό, οι δύο χωροφύλακες τσακώνονται για το ποιος θα κρατήσει το μπουζούκι, γιατί ο ένας μετατέθηκε, και πάνω στον καυγά, ο ένας το εκσφενδονίζει από το παράθυρο. Το μπουζούκι πέφτει πάνω σε μια προβατίνα που ήταν από κάτω και δεν καταστρέφεται, το βρίσκει ένα μικρό παιδί και το επιστρέφει στον Ζάχο. Ο Ζάχος παρουσιάζεται ως ο «τρελός του χωριού». Πώς το έπαθε δεν είναι γνωστό, άλλοι το αποδίδουν σε ερωτική απογοήτευση, άλλοι έλεγαν ότι, όταν υπηρετούσε ως κληρούχος στο πολεμικό ναυτικό, «ὁ κυβερνήτης τοῦ πλοίου, διὰ μικρὸν πταῖσμα τοῦ εἶχεν ἐπιβάλει ὑπερμέτρως σκληρὰν καὶ βάρβαρον τιμωρίαν» και άλλοι πως τον είχε τρελάνει η μάνα του με τις στριγγλιές και τις βλασφήμιες της. Υπακούει χωρίς αντίρρηση στη μάνα του και ακολουθεί τις προσταγές της. Η αφηγητής χαρακτηρίζει τη Ζωγάρα στρίγγλα μάνα με άστοργη, σκληρή και αυταρχική συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά της. Όταν έφυγαν οι γιοι της στα ξένα, την απασχολούσε πώς θα παντρέψει τις δυο κόρες της «καὶ τὰς ἐβλασφήμει, καὶ τὰς κατηρᾶτο, νὰ μὴν εἶχαν ποτὲ γεννηθῆ, νὰ μὴ σώσουν νὰ πᾶνε παραπάνω!…» Ο κόσμος έλεγε ότι τις μάρανε με τη γκρίνια, τις στριγλιές, τις βλασφημίες και τις κατάρες της και πέθαναν. Επί πλέον, τη θεωρούσαν γρουσούζα και όταν οι συντοπίτες της τη συναντούσαν στον δρόμο πριν κάποια σημαντική δουλειά, την ανέβαλαν. Η δασκάλα, με την οποία είναι ερωτευμένος ο Ζάχος, γελάει με τα καμώματά του. Ο αφηγητής αναφέρεται σ'αυτήν με μια λεπτή ειρωνία: «Ὁ νέος δήμαρχος ἦτον ἄγαμος, καὶ εἶχεν ἀναλάβει ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν πτερύγων του τὴν δασκάλισσαν, ὡς ξένην καὶ ἀπροστάτευτον νέαν, ἥτις ἐκατοικοῦσεν ἀντικρὺ τῆς οἰκίας του...». Πλήρες κείμενο στο papadiamantis.net
Στρίγλα μάννα είναι διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε το 1902 στο περιοδικό «Παναθήναια». Σε βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1912 από τις εκδόσεις Φέξη, στη συλλογή διηγημάτων του, «Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη». Το διήγημα διαδραματίζεται στη Σκιάθο και αναφέρεται σε σκηνές της ζωής ενός ασταθούς νέου που θεωρείται τρελός στην τοπική κοινωνία και της στρίγγλας, άστοργης και καταπιεστικής μάνας του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BB%CE%B1_%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1
Μαρία δε λα Παθ της Ισπανίας
Η Μαρία δε λα Παθ Ιωάννα Αμαλία Αδαλβέρτα Φραγκίσκη δε Πάουλα Ιωάννα Βαπτιστή Ισαβέλλα Φραγκίσκη δε Ασσίς ήταν η τρίτη κόρη του Φραγκίσκου δε Ασσίς, Δούκα του Κάδιθ, και της Ισαβέλλας Β΄ της Ισπανίας, κόρης του Φερδινάνδου Ζ΄ της Ισπανίας. Παντρεύτηκε το 1883 τον Λουδοβίκο Φερδινάνδο της Βαυαρίας και είχε τέκνα: Φερδινάνδος (1884 - 1958), Πρίγκιπας της Βαυαρίας. Αδαλβέρτος (1886 - 1970), Πρίγκιπας της Βαυαρίας. Πιλάρ (1891 - 1987). Rey y Cabieses, Amadeo-Martín, Wittelsbach y Borbón: Relaciones y Enlaces Entre las Casas Reales de Baviera y de España, Siglos XIX Al XXI, Consejo Superior de Investigaciones Científicas, 2005 Vidal Sales, José Antonio; Francisco de Asís de Borbón y Borbón: la peripecia íntima, secreta y sentimental del esposo de Isabel II, un rey consorte afeminado y blando. Ed. Planeta, 1995
Η Μαρία δε λα Παθ (ισπαν. María de la Paz de Borbón y Borbón, 23 Ιουνίου 1862 - 4 Δεκεμβρίου 1946) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ισπανίας ήταν κόρη του Δούκα του Κάδιθ και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Βαυαρίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%B4%CE%B5_%CE%BB%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%B8_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Δασική πεύκη
Η δασική πεύκη είναι αειθαλές δέντρο με κιτρινοκόκκινο φλοιό και μεγάλο ύψος που φτάνει και τα 40 μέτρα και διάμετρο κορμού το ενάμισι μέτρο. Ένα δέντρο είχε διάμετρο κορμού στο ύψος του στήθους 4,5 μέτρα και ένα άλλο ύψος 50 μέτρα. Ο φλοιός στον κατώτερο κορμό είναι καφεγκρί, ενώ το ανώτερο μέρος και τα κλαδιά είναι πορτοκαλί. Τα κουκουνάρια του είναι μικρά και ωοειδή, χρώματος γκριζοκάστανου. Ο κορμός του ίσιος με μεγάλες ρωγμές. Όταν είναι γέρικο γυμνώνεται αφήνοντας μία τούφα στην κορυφή του. Συνήθως ζουν 150 με 300 χρόνια, αν και κάποια δέντρα στη Σουηδία είχαν ηλικία 700 ετών και ένα άλλο στην ανατολική Λαπωνία είχε το 2007 ηλικία 764 ετών. Οι βλαστοί είναι χρώματος ανοικτού καφέ και είναι διατεταγμένοι σπειροειδώς. Στα ώριμα δέντρα τα φύλλα («βελόνες») έχουν χρώμα ανοικτό μπλε-πράσινο, συχνά πιο σκούρο πράσινο με σκούρο κίτρινο-πράσινο το χειμώνα, μήκος 2,5 έως 5 εκατοστά και ένα με δύο χιλιοστά πλάτος, και παράγονται σε δέσμες των δύο με μια μόνιμη γκρι θήκη· στα ακμαία νεαρά δέντρα τα φύλλα μπορεί να είναι διπλάσια σε μέγεθος, και μερικές φορές εμφανίζονται σε δέσμες των τριών ή τεσσάρων στις άκρες των ισχυρών βλαστών. Ο χρόνος που ένα φύλλο παραμένει στο δέντρο κυμαίνεται από δύο έως τέσσερα χρόνια σε θερμότερα κλίματα μέχρι έως και εννέα χρόνια στις υποαρκτικές περιοχές. Δενδρύλια μέχρι ενός έτους φέρουν νεανικά φύλλα· αυτά είναι ενιαία (όχι σε ζεύγη), μήκους 2-3 cm, επίπεδα, με ένα οδοντωτό περιθώριο.Οι κώνοι σπόρων είναι κόκκινοι κατά την επικονίαση, στη συνέχεια είναι ανοιχτοί καφέ, στρογγυλοί και με διάμετρο 4-8 mm το πρώτο έτος, και φτάνουν στο πλήρες μέγεθός τους τον δεύτερο χρόνο. Κατά την ωριμότητα είναι μυτεροί, ωοειδείς-κωνικοί, πράσινοι και στη συνέχεια γκρι-πράσινοι με κίτρινο-καφέ, και έχουν μήκος 3 έως 7,5 cm. Οι φολίδες του κώνου έχουν μία επίπεδη ως πυραμιδοειδή απόφυση, με ένα μικρό αγκάθι στην άκρη του σπονδύλου. Οι σπόροι είναι μαυριδεροί, με μήκος τρία έως πέντε χιλιοστά. Απελευθερώνονται όταν οι κώνοι ανοίγουν την άνοιξη 22-24 μήνες μετά τη γονιμοποίηση. Οι κώνοι με τη γύρη είναι κίτρινοι, περιστασιακά ροζ, με μήκος 8 με 12 χιλιοστά. Η γύρη απελευθερώνεται στα μέσα έως τα τέλη της άνοιξης. Το ξύλο του είναι γνωστό με την ονομασία κόκκινη ξυλεία, ερυθρωπό εσωτερικά και σκληρό, και χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη για την παρασκευή ξυλοπολτού για χαρτί, στις οικοδομικές κατασκευές και στη ναυπηγική.
Η δασική πεύκη, δασόπευκο ή λιάχα (επιστημονική ονομασία Pinus sylvestris, Πεύκη η αγρία) είναι ένα είδος πεύκου ιθαγενές στην Ευρώπη και την Ασία, από την Πορτογαλία και τη βόρεια Νορβηγία, μέχρι τον Καύκασο και την ανατολική Σιβηρία. Βρίσκεται σε μερικά όρη της βορείου Ελλάδας. Πρόκειται για το πιο διαδεδομένο κωνοφόρο μετά τον κοινό γιουνίπερο. Στα βόρεια, το είδος ζει σε χαμηλό υψόμετρο, από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τα χίλια μέτρα, ενώ στα νότια είναι είδος μεγάλου υψομέτρου, ζώντας στα 1.200 με 1.600 μέτρα. Αναγνωρίζεται από τις σχετικά μικρές πρασινομπλέ βελόνες και το πορτοκαλοκόκκινο κορμό του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B7
Γκραν Πρι Σιγκαπούρης
Ο πρώτος αγώνας που διεξήχθη στη Σιγκαπούρη ήταν το Grand Prix του Orient Year το 1961 . Την επόμενη χρονιά ο αγώνας πήρε το όνομα του ως Γκραν Πρι της Μαλαισίας, δεδομένου ότι η Σιγκαπούρη ήταν ακόμα μέρος της Μαλαισιανής Ομοσπονδίας. Μετά την ανεξαρτησία της, το 1965, ο αγώνας που διεξήχθη στην πίστα Thomson Road πήρε το όνομα του Γκραν Πρι της Σιγκαπούρης. Οι αγώνες διεξήχθησαν μέχρι το 1973 όταν οριστικά εγκαταλείφθηκαν επίσης λόγω δύο θανατηφόρων ατυχημάτων που συνέβησαν στους αγώνες του 1972 και του 1973. Σε αυτό συνέβαλε και το πετρελαϊκό σοκ μετά την κρίση του Σουέζ. Η Σιγκαπούρη φιλοξένησε αγώνα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1 για πρώτη φορά το 2008 . Η επιλογή του νυχτερινού αγώνα συνδέεται με την ανάγκη να εξασφαλιστεί μια βολική ώρα για τους Ευρωπαίους θεατές. Η πίστα φωτίζεται από πάνω από 1 600 προβολείς φωτός LED που έχουν σχεδιαστεί για να αποφεύγουν μεγάλα προβλήματα ορατότητας στο σκοτάδι. Το σύστημα φωτισμού του πίστας δημιουργήθηκε από τον Ιταλό Βαλέριο Μαγιόλι και στη συνέχεια το διαχειρίστηκε η εταιρεία DZ Engineering του Φορλί . Το Γκραν Πρι διεξάγεται στο πλαίσιο μιας πενταετούς συμφωνίας που υπογράφηκε μεταξύ της Singapore GP Pte Ltd, του Συμβουλίου Τουρισμού της Σιγκαπούρης και του Μπέρνι Έκλεστοουν. Τον Νοέμβριο του 2007 ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία τηλεπικοινωνιών Singapore Telecommunications (SingTel) θα ήταν ο κύριος χορηγός του αγώνα. Ως εκ τούτου, η επίσημη ονομασία του αγώνα είναι FORMULA 1 SingTel Singapore Grand Prix . Ο αγώνας συγχρηματοδοτείται από την τοπική αυτοδιοίκηση για το 60% περίπου των δαπανών. Η συμφωνία χορηγίας με τη SingTel παρατάθηκε μέχρι το 2012. Διατέθηκαν στο κοινό περίπου 110 000 εισιτήρια για αυτόν τον αγώνα. Τα πρώτα εισιτήρια κυκλοφόρησαν τον Νοέμβριο του 2007 αφιερωμένα σε χορηγούς και σε όσους σκόπευαν να αγοράσουν πακέτα εισιτηρίων, ενώ τα μεμονωμένα εισιτήρια για το τριήμερο κυκλοφόρησαν τον Φεβρουάριο του 2008. Ένα μήνα αργότερα πουλήθηκαν τα πρώτα εισιτήρια που ίσχυαν μόνο για τον αγώνα της Κυριακής. Στις 5 Ιανουαρίου του 2010 το Tribunal de grande instance του Παρισιού ακύρωσε την απαγόρευση του Φλάβιο Μπριατόρε, θεωρώντας ότι οι διαδικασίες που είχε κινήσει η FIA δεν μπορούσαν να ρυθμιστούν. Η FIA θα πρέπει επίσης να πληρώσει 15 000 ευρώ στον Μπριατόρε ως αποζημίωση για ζημιές. Ο Πατ Σίμοντς αποκαταστάθηκε επίσης από την ποινή του. Ωστόσο, η FIA επιβεβαιώνει ότι η απόφασή της παραμένει σε ισχύ μέχρι το τέλος όλων των πιθανών προσφυγών. Στις 12 Απριλίου 2010 επετεύχθη οριστική συμφωνία μεταξύ της FIA και των Briatore και Symonds. Η Ομοσπονδία παραιτείται από τη συνέχιση των προσφυγών και οι δύο αναλαμβάνουν μέρος της ευθύνης για ό,τι συνέβη. Ο αποκλεισμός παραμένει στα πρωταθλήματα της FIA, έως τις 31 Δεκεμβρίου 2011, και στη Φόρμουλα 1, έως τις 31 Δεκεμβρίου 2012. Ο πρώτος αγώνας πραγματοποιήθηκε το 2008 και κέρδισε με τολμηρό τρόπο ο Φερνάντο Αλόνσο με την ομάδα της Renault. Το 2009 ο Λιούις Χάμιλτον ξεκίνησε από την pole position και οδήγησε τον αγώνα από τον πρώτο γύρο μέχρι την καρό σημαία, όπου τον ακολούθησαν οι Τίμο Γκλοκ και Φερνάντο Αλόνσο. Αντίθετα, ο Ισπανός επικράτησε στον αγώνα του 2010, έναν αγώνα στον οποίο πέτυχε το πρώτο του Grand Chelem, δηλαδή πήρε την pole position, τον ταχύτερο γύρο, τη νίκη και οδήγησε τον αγώνα από την αρχή μέχρι το τέλος (ο τελευταίος, με χρονολογική σειρά, ήταν αυτός του Μίχαελ Σουμάχερ στο Γκραν Πρι της Ουγγαρίας το 2004). Ο αγώνας του 2011 είδε τον Σεμπάστιαν Φέτελ να ξεκινά από την pole position και να οδηγεί τον αγώνα από την αρχή μέχρι την καρό σημαία. Ο Τζένσον Μπάτον και ο Μαρκ Γουέμπερ συμπλήρωσαν την τριάδα. Το 2012 και το 2013 υπήρξαν άλλες δύο νίκες για τον Φέτελ με την ομάδα της Red Bull, οι οποίες θα επαναληφθούν και το 2015 με τη Φερράρι . Ενδιάμεσα, ήταν η νίκη του Χάμιλτον με την ομάδα της Mercedes το 2014. Ο Βρετανός θα κερδίσει και το 2017 και το 2018. Το ροζ φόντο υποδεικνύει μια διοργάνωση Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που δεν ανήκει στη Φόρμουλα 1 . Οι οδηγοί με έντονους χαρακτήρες αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 την τρέχουσα σεζόν.Ένα ροζ φόντο υποδηλώνει μια διοργάνωση που δεν ήταν μέρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Singapore Grand Prix στο Wikimedia Commons
Το Γκραν Πρι της Σιγκαπούρης είναι αγώνας της Φόρμουλα 1 που διεξάγεται στη Σιγκαπούρη στο Singapore Street Circuit από το 2008, με τον πρώτο αγώνα να διεξάγεται στις 28 Σεπτεμβρίου και ήταν ο πρώτος αγώνας της Φόρμουλα 1 που διεξήχθη τη νύχτα. Η πίστα, που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Χέρμαν Τίλκε, τρέχει κατά μήκος μιας διαδρομής πόλης γύρω από τη Marina Bay.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CE%B9_%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82
Κύριες διαστάσεις πλοίου
Το μήκος σκάφους (Length) απαντάται συχνά με το διακριτικό L: Διακρίνονται διάφορα μήκη. Τα σημαντικότερα είναι: Ολικό ή μέγιστο μήκος (Length over all) συμβολίζεται με το γράμμα L και με κάτω δείκτη ΟΑ,(ως LOA ή LOA).Είναι η μέγιστη απόσταση μεταξύ των καθέτων (προς τον ορίζοντα) από του ακραίου σημείου της πλώρης μέχρι του αντίστοιχου της πρύμης, εσωτερικά του περιβλήματος, όταν το σκάφος είναι ζυγοσταθμισμένο (Διαγωγή = 0). {Οι Αγγλοσάξωνες συνηθίζουν να συμπεριλαμβάνουν και το πάχος του περιβλήματος.}Σημ: Αν και το "ολικό μήκος" χαρακτηρίζει το μέγεθος του πλοίου, εν τούτοις δεν υπεισέρχεται στους υπολογισμούς του σκάφους. Οι Πλοιοκτήτες όμως, χρησιμοποιούν τη διάσταση αυτή για καθαρά διαφημιστικούς λόγους. Μήκος μεταξύ Καθέτων (Length between perpendiculars) συμβολ. με το L με δείκτη BP, (ως LBP ή LBP).Είναι η απόσταση μεταξύ της "πρωραίας" και της "πρυμναίας καθέτου". (Δείτε σχετ. "όροι - ορισμοί" στο λήμμα Ναυπηγικές γραμμές). Η διάσταση αυτή λαμβάνεται σοβαρά στους υπολογισμούς του σκάφους και γι΄ αυτό θεωρείται ως "μήκος κατασκευής". Μήκος εμφόρτου Ισάλου (Load waterline Length) συμβολ. με L και με δείκτη WL, (ως LWL ή LWL).Είναι η απόσταση μεταξύ της πρωραίας και της ακραίας πρυμναίας καθέτου. (Δείτε σχετ. "όροι - ορισμοί" στο λήμμα Ναυπηγικές γραμμές). Επειδή η διάσταση αυτή (σε μέγεθος) δεν διαφέρει και πολύ από την προηγούμενη, πολλές φορές χρησιμοποιείται αυτή αντί του μήκους μεταξύ καθέτων. Το Πλάτος σκάφους (Breadth ή Beam) απαντάται συχνά με το διακριτικό B. Όπως και στο μήκος διακρίνονται διάφορα πλάτη, που αναφέρονται όμως στο πλατύτερο σημείο του σκάφους (κατά κανόνα στο μέσον του πλοίου). Αυτά είναι: Ολικό Πλάτος (Breadth over all), συμβολίζεται με το γράμμα Β και με κάτω δείκτη ΟΑ. (BOA)Είναι η απόσταση μεταξύ των ακραίων σημείων της δεξιάς και αριστερής πλευράς του σκάφους συμπεριλαμβανομέων και προεξοχών. Μέγιστο Πλάτος (Beam Moulded*), συμβολ. με το Β και με δείκτη Μ (BMή και χωρίς δείκτη.Είναι η μεγίστη απόσταση μεταξύ των συμμετρικών σημείων του νομέως, εσωτερικά του περιβλήματος. (Μπορεί δε να βρίσκεται υπέρ, υπό ή και επί της ισάλου γραμμής θέρους). Σημ.*: Η αγγλική λέξη Moulded - για τους Αμερικανούς Molded - εκφράζει διαστάσεις μετρούμενες στο δάπεδο του χαρακτηρίου. Πλάτος Νομέως ή Πλάτος Νομέων (Load water line Beam), συμβολ. με το Β και με δείκτη LWL.Είναι η απόσταση των δύο συμμετρικών σημείων του μέγιστου νομέα στην ίσαλο γραμμή θέρους εσωτερικά του περιβλήματος. Επειδή το πλάτος νομέως χρησιμεύει στους υπολογισμούς, ονομάζεται και πλάτος κατασκευής του σκάφους. Εξωτερικό Πλάτος ΝομέωςΕίναι το προηγούμενο, Πλάτος Νομέως αυξημένο με το διπλάσιο του πάχους του περιβλήματος στην ίσαλο γραμμή θέρους. Εκτός του ύψους των εξάλων (που εξετάζεται χωριστά), διακρίνονται τρεις βασικές, καθ΄ ύψος διαστάσεις: Κοίλο ή Ύψος Κατασκευής (Depth Moulded ή Depth to Main Deck ή Depth) διακριτικό D.Είναι η απόσταση της βασικής γραμμής από την ευθεία του κυρίου καταστρώματος. Βασικά "ευθεία καταστρώματος" είναι εκείνη που ενώνει τα δύο συμμετρικά σημεία που προκύπτουν από τη τομή των επιφανειών του νομέως, της εσωτερικής όψης του περιβλήματος και επίσης της εσωτερικής όψης του καταστρώματος. Βάθος Κύτους (Depth of Hold). Είναι η απόσταση του ανώτατου σημείου της καμπύλης του καταστρώματος από τη βασική γραμμή. Έμφορτο Βύθισμα ή Μέσο Βύθισμα ή απλώς Βύθισμα (Draught on Summer Freeboard ή Draught Moulded ή Draught ή Draft), διακριτικό d. Είναι η απόσταση της εμφόρτου ισάλου γραμμής από τη βασική γραμμή.
Οι κύριες διαστάσεις ενός πλοίου είναι τα αποτελέσματα μετρήσεων και υπολογισμών μεγεθών για κάθε σκάφος. Τα μεγέθη αυτά είναι σημαντικά στη ναυπήγηση, στους ελέγχους, στη φορτοεκφόρτωση αλλά και στην συνολική μελέτη ευστάθειας των πλοίων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BF%CF%85
Περιοχή Τσιούρε
Η Τσιούρε βρίσκεται νοτιοδυτικά της Κάμπο Ντελγκάντο και βορειοδυτικά της Μοζαμβίκης. Συνορεύει στα βόρεια με τη Συνοικία Ανκουάμπε, στα βορειοδυτικά με τη Συνοικία Μοντεπουέζ, στα δυτικά με τη Συνοικία Ναμούνο, στα νότια με τις Εράτι και Μέμπα και στα βορειοανατολικά με τη Συνοικία Μεκούφι της Επαρχίας Ναμπούλα. Έχει συνολική έκταση 4.210 τ.χλμ.. Υπάρχει ένα νοσοκομείο που είναι υπό κατασκευή. Μόλις τελειώσει θα είναι το πρώτο στη συνοικία. Η Μπαλάμα το 2005 είχε 230.044 κατοίκους. Η πυκνότητα πληθυσμού είναι 51,66 κάτοικοι ανά χιλιόμετρο. Το 1997 είχε 185.618 κατοίκους με πυκνότητα 44,1 ανά χιλιόμετρο. Μάλιστα, η συνοικία Τσιούρε έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό από όλες τις άλλες συνοικίες της Κάμπο Ντελγκάντο. Η Τσιούρε διαιρείται σε 6 υποσυνοικίες και 13 περιοχές. Οιπρωτεύουσες των υποσυνοικιών είναι με μαύρα γράμματα. Οι υποσυνοικίες και οι περιοχές είναι οι εξής: Υποσυνοικία Τσιούρε Τσιούρε Ζόνγκα Μιλάμπα Υποσυνοικία Καταπούα Μεκουλάνε Υποσυνοικία Τσιούρε Βέλιο Μικολένε Σαλάβε Υποσυνοικία Μαζέζε Τζουράβο Μαζέζε Μουροκούε Υποσυνοικία Ναμεγκέλια Μπιλιμπίζα Υποσυνοικία Οκούα Μαρέρα Οκούα Σαμόρα Ματσέλ Οι κυριότερες πόλεις της Τσιούρε είναι οι εξής: Τσιούρε Ζόνγκα Μιλάμπα Μεκουλάνε Μικολένε Σαλάβε Μαζέζε Τζουράβο Μουροκούε Μπιλιμπίζα Οκούα Μαρέρα Σαμόρα Ματσέλ Συνοικίες της Μοζαμβίκης Government profile (Πορτογαλικά)
Η Τσιούρε (πορτογαλικά: Chiúre) είναι περιοχή της Επαρχίας Κάμπο Ντελγκάντο της Μοζαμβίκης. Πρωτεύουσα είναι η Τσιούρε. Έχει έκταση 4.210 τ.χλμ. και πληθυσμό 230.044 κατοίκων το 2005. Υπάρχει ένα νοσοκομείο που είναι υπό κατασκευή. Μόλις τελειώσει θα είναι το πρώτο στη Συνοικία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5
Ιρανικές βουλευτικές εκλογές 2016
Η Ισλαμική Συμβουλευτική Συνέλευση αριθμεί 290 μέλη, από τα οποία τα 285 εκλέγονται άμεσα και 5 έδρες προορίζονται από πριν για τους Ζωροάστρες, τους Εβραίους, τους Ασσύριους και Χαλδαίους Χριστιανούς και για τους Αρμένιους του Ιράν (μία για τους Αρμένιους του Βορρά και μία για εκείνους του Νότου).Τα 285 άμεσα εκλεγμένα μέλη εκλέγονται από τις 196 περιφέρειες, που αποτελούν ένα μίγμα μονοεδρικών και πολυεδρικών περιφερειών. Στις μονοεδρικές περιφέρειες οι υποψήφιοι πρέπει να συμπληρώσουν το 1/3 των ψήφων από τον πρώτο γύρο προκειμένου να εκλεγούν. Εάν δεν υπάρχει κανένας υποψήφιος που να φτάνει το όριο, διεξάγεται και δεύτερος γύρος ανάμεσα στους υποψηφίους που έλαβαν τις περισσότερες ψήφους. Στις πολυεδρικές περιφέρειες οι ψηφοφόροι ψήφισαν ανάλογα με τις διαθέσιμες έδρες. Οι υποψήφιοι πρέπει να συγκεντρώσουν ψήφους από τουλάχιστον το ένα τρίτο των ψηφοφόρων προκειμένου να εκλεγούν. Εάν δεν πληρωθούν όλες οι έδρες στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας, διεξάγεται 2ος γύρος με τον διπλάσιο αριθμό υποψηφίων όσες και οι έδρες που πρέπει να πληρωθούν. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, οι μεταρρυθμιστές κέρδισαν πλειοψηφία, όμως στο κοινοβούλιο κανένα κόμμα δεν θα έχει αυτοδυναμία. Ο πρόεδρος Χασάν Ροχανί και ο πρώην πρόεδρος Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί εξελέγησαν με τον μεγαλύτερο αριθμό των ψήφων στη Συνέλευση των Ειδικών. Η θητεία των 88 μελών της 5ης Συνέλευσης των Ειδικών προβλέπεται να είναι οκταετής. Η συμμετοχή διαμορφώθηκε στο 62%.
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στο Ιράν στις 26 Φεβρουαρίου 2016 για την εκλογή των μελών της Ισλαμικής Συμβουλευτικής Συνέλευσης. Ο δεύτερος γύρος διενεργήθηκε στις 29 Απριλίου 2016 για ορισμένες περιφέρειες όπου οι υποψήφιοι απέτυχαν να συμπληρώσουν το ελάχιστο απαιτούμενο ποσοστό του 25% των ψήφων. Η θητεία των βουλευτών διαρκεί από τις 28 Μαΐου 2016 ως τις 27 Μαΐου 2020. Οι εκλογές αποτέλεσαν μέρος των γενικών εκλογών, στο πλαίσιο των οποίων εξελέγησαν και τα μέλη της Συνέλευσης των Ειδικών. Ήταν οι πρώτες εκλογές στις οποίες και τα 2 σώματα εξελέγησαν ταυτόχρονα. Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν 54.915.024 (η ηλικία χορήγησης δικαιώματος ψήφου είναι τα 18 έτη). Περισσότερα από 12.000 άτομα έκαναν αίτηση για να διεκδικήσουν την εκλογή. Το Συμβούλιο των Κηδεμόνων απέρριψε τις υποψηφιότητες 5.200 ατόμων, κυρίως μεταρρυθμιστών και αποχώρησαν 612 άτομα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2016
Δαμάνια Ηρακλείου
Για την ονομασία του οικισμού, ο Νικόλαος Πλάτων υποστηρίζει ότι αυτή προήλθε από προγενέστερο τύπο Δαμάνα, που με τη σειρά του προέρχεται από το Δα Μα= Μήτηρ Γη. Το 1583 στην απογραφή του Καστροφύλακααναφέρεται Damagna με 51 κατοίκους. Στην ίδια απογραφή αναγράφονται οι οικισμοί Arcadi, με 91 κατοίκους και Mellidhochoriμε 23 κατοίκους. Επί Τουρκοκρατίας δεν κατοικούσε κανένας Έλληνας στα χωριά. Το 1834 στο Αρκάδι αναφέρονται 6 οικογένειες Οθωμανών. Το 1881 αναφέρονται 117 Τούρκοι στα Δαμάνια, 40 στο Μελισσοχώρι, όπως αναγράφεται το Μελιδοχώρι στην απογραφή αυτή, και 57 στο Αρκάδι. Έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκαν στα Δαμάνια πρόσφυγες από τη Σελεύκεια της Μικράς Ασίας. Οι πλέον ηλικιωμένοι μιλούν την τουρκική γλώσσα. Την περίοδο της Ναζιστικής Κατοχής, το Μελιδοχώρι αποτέλεσε κέντρο της Εθνικής Αντίστασης. Στο χωριό εγκαταστάθηκε ασύρματος σε σπήλαιο, όπως επίσης και δικαστήριο που δίκαζε τους «δωσίλογους» και τους έριχναν σε παρακείμενη χαράδρα. Στη θέση Κουρήνα ανακαλύφθηκε το 1915 σημαντικός θολωτός τάφος με νερό, που χρησιμοποιούνταν από τους Μουσουλμάνους κατοίκους για την ύδρευση. Είναι κτισμένος σύμφωνα με το μυκηναϊκό σύστημα. Έχει δρόμο μήκους 10μ. και πλάτους 1μ. και νεκρικό θάλαμο διαστάσεων 4Χ2,80 και ύψους 4 μ. με δάπεδο στρωμένο με πλάκες, Ανασκάφηκε από τον Ξανθουδίδη και βρέθηκαν τρεις κιβωτιόσχημες λάρνακες από πηλό, καθώς επίσης και διάφορα κτερίσματα. Χρονολογείται από την Υστερομινωική εποχή, το 13ο αιώνα π.Χ. Δείτε Κοινότητα Δαμανίων Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.
Τα Δαμάνια είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Αρχανών-Αστερουσίων στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης και παλιότερα ανήκε στην επαρχία Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου. Η θέση του είναι στις νοτιοανατολικές πλαγιές του υψώματος Όφις, κοντά στην Ιερά Μονή Επανωσήφη. Η απόστασή του από το Ηράκλειο είναι 33,7 χλμ. Η αμπελοκαλλιέργεια και η ελαιοκομία είναι οι κύριες ασχολίες των κατοίκων του οικισμού. Στα Δαμάνια υπάρχει Δημοτικό Σχολείο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
Τζουσέππε Μπιάζι
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, σπούδασε στο Liceo Domenico Alberto Azuni, εν τω μεταξύ, περίπου 16 ετών, άρχισε να εργάζεται ως σκιτσογράφος για χιουμοριστικά σασαρικά φύλλα, κοντά στα περιβάλλοντα goliardic όπως το «The Burchiello» και «Η Massinelli». Το 1904 έφυγε για τη Ρώμη, όπου ο ποιητής από το Σάσαρι Salvator Ruju τον εισήγαγε στο εκδοτικό οίκο της σοσιαλιστικής εβδομαδιαίας Avanti! την Κυριακή . Ο Μπιάζι συνεργάστηκε με το περιοδικό από το 1905 μέχρι το 1910 . Την άνοιξη του 1905 επέστρεψε στη Σαρδηνία, στη γενέτειρά του, για να συνεχίσει τις σπουδές του στο δίκαιο. Τον Οκτώβριο, η προσωπική του έκθεση καρικατούρας πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Θέατρο Βέρντι στο Σάσαρι. Το 1906 κέρδισε διαγωνισμό για την ιταλική εκπαίδευση στην πατρίδα του, ξεκίνησε με τον συμπατριώτη του Mario Mossa De Murtas, αναζητώντας την δική του ταυτότητα ξεκινώντας ένα πραγματικό ταξίδι στις χώρες της Σαρδηνίας, περιθωριοποιώντας τις εσωτερικές περιοχές, από τη Barbagia μέχρι το Sulcis . Είναι κυριολεκτικά γοητευμένος από το περιβάλλον και τα έθιμα της Teulada . Εδώ βρίσκει ο Μπιάζι στην αισθητική των παραδοσιακών χρήσεων και των ρούχων, της μουσικής και του τραγουδιού, αυτό που αναζητούσε στον εαυτό του, την παρθένα και αυθεντική πρωτοτυπία, που δεν καλύπτεται ούτε στη λαογραφία ούτε στη νοσταλγία, αλλά ούτε και πολύ εύκολα στην "άγρια" γοητεία. Μπορούμε να το συγκρίνουμε με κάποια έργα της τελευταίας περιόδου (εικαστικά είδη), όπου υπάρχει ένα ίχνος μιας συγκεκριμένης νοσταλγικής συνιστώσας. To 1908 αποκτά το πτυχίο νομικής, ενώ το 1909 ξεκινά μια εποικοδομητική συνεργασία με την συγγραφέα Grazia Deledda, "Grassia", βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1926. Δημοσιεύτηκε στην ιταλική εικονογράφηση και στην ανάγνωση. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι την ίδια χρονιά η ακουαρέλα του Processione nella Barbagia di Fonni έχει επιλεγεί για να συμμετάσχει στο Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1913 πήρε μέρος στην πρώτη έκθεση της Ρωμαϊκής Απόσχισης, μια έκθεση στην οποία θα συμμετάσχει και το επόμενο έτος, εκτός από την έκθεση στην Βενετική Μπιενάλε. Το 1914 προσχώρησε στην ομάδα του L'Eroica, του περιοδικού του Ettore Cozzani στη La Spezia, που προώθησε την αναβίωση της χαρακτικής. Το 1915 καλείται σε στρατιωτική θητεία, αλλά τραυματίζεται σχεδόν αμέσως στο πόδι και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Treviglio για τα δευτερεύοντα αποτελέσματα του τραύματος, που παραμένει ομαλό. Το 1916 μεταφέρεται στο Μιλάνο παρακολουθώντας πνευματικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους και απολαμβάνοντας μεγάλη επιτυχία. Γνωρίζει τον Aroldo Bonzagni με τον οποίο θα παρουσιάσει το 1919 μία έκθεση Pesaro- η ζωγραφική του γίνεται πιο έντονα ποιητική. Η ρωμαϊκή εμπειρία των πλαστικών αξιών και πάνω απ 'όλα το νέο ρεύμα του εικοστού αιώνα, σηματοδοτεί γι' αυτόν μια πτώση του ενδιαφέροντος του κοινού για τη ζωγραφική του. Η έλευση του φασισμού στην εξουσία τον φέρνει σε κρίσιμη θέση, γεγονός που του στοιχίζει την πρόσκληση στη Μπιενάλε του 1922. Δουλεύει στον διακοσμητικό τομέα του ξενοδοχείου Villa Serbelloni του Arturo Bucher από το Bellagio (1923), αλλά συνολικά αντιμετωπίζει δημιουργικές και οικονομικές δυσκολίες. Στις αρχές του 1924 έφυγε για τη Βόρεια Αφρική. Έμεινε εκεί μέχρι το 1927, επισκεπτόμενος την Τριπολιτάνια, την Κυρηναϊκή και την Αίγυπτο, αναζητώντας νέες εμπνεύσεις και αναγεννησιακό πριμιτιβισμό. Ενδιαφέρεται για την αφρικανική τέχνη, τις τελετουργικές μάσκες, την ινδική τέχνη, αλλά και στο Matisse και Modigliani, εκτελεί μια σειρά από πετρελαϊκά έργα, σχέδια και μικρούς πίνακες τέμπερα που προτίθεται να αναπτύξει στο μέλλον. Η αφρικανική εμπειρία τον οδήγησε να αναπτύξει ένα ξηρό και συνθετικό στυλ, με ξηρά και λεπτά επιχρίσματα. Πίσω από το σπίτι, χαιρετίστηκε ψυχρά στην Μπιενάλε του 1928 όπου εκθέτει δύο μεγάλα έντονα διακοσμητικά γυμνά: Serenity και La teletta . Αποσύρθηκε στη Σαρδηνία, όπου υποστήριξε το σχηματισμό της καλλιτεχνικής οικογένειας της Σαρδηνίας ως ένωση καλλιτεχνών και διανοουμένων που αντιτίθενται στην ομολογία που προωθεί το φασιστικό κράτος μέσω των συνδικάτων του. Η πρωτοβουλία αντιτίθεται στο καθεστώς που ιδρύει επίσης την Ένωση Καλών Τεχνών στη Σαρδηνία, την οποία ανέθεσε στον αντίπαλό της Figari . Οι πρώτες δεκαετίες του 1930 ήταν δύσκολες γι 'αυτόν: εξέθεσε σχεδόν αγνοημένος στην Μπιενάλε του 1930 και το I Quadriennale το 1931, ενώ ήταν επιτυχής στη λιγότερο σημαντική έκθεση της Έκθεσης Colonial στη Ρώμη. Εργάζεται στη Βίλα Αργεντινή στο Viareggio ( 1930 ), στο σιδηροδρομικό σταθμό του Tempio ( 1931 ), ενώ το έργο του ανακαλείται στην αίθουσα του Δήμου Sassari. Το 1935 δημοσίευσε ορισμένα φυλλάδια ανοικτής κριτικής του συστήματος για την οργάνωση κρατικών εκθέσεων. Μεταξύ 1936 και 1938 εκθέτει στο Κάλιαρι, το Μιλάνο και τη Μπιέλα. Στις αρχές της δεκαετίας του σαράντα, η τέχνη του έφτασε σε ψυχρά ρεαλιστικά αποτελέσματα. Πάντα πιέζεται από οικονομικές δυσκολίες, αναζητώντας παραγγελίες για διακόσμηση μετακόμισε στη Μπιέλα το 1942 . Είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά προκάλεσε φθόνο στο τοπικό καλλιτεχνικό περιβάλλον. Η παραγωγή των τελευταίων ετών διαπερνάται από την τραγικά δυσοίωνη απαισιοδοξία. Στην απελευθέρωση κατηγορείται με ανώνυμη επιστολή ότι ήταν κατάσκοπος για τους Γερμανούς. Φυλακίστηκε, πέθανε τραγικά στις 20 Μαΐου 1945 στο Andorno Micca αφού δέχτηκε πέτρινα χτυπήματα στο κεφάλι, δολοφονήθηκε από τους αντάρτες. Giuseppe Biasi, Περιφερειακή συλλογή, Sassari, Palazzo Frumentaria, 2004 Giuseppe Biasi, Τοπίο με πορτρέτο, Atzara Nuoro, Μουσείο σύγχρονης και σύγχρονης τέχνης "Antonio Ortiz Echagüe" Δεκέμβριος 2014-Απρίλιος 2015 V. Pica, Ατομικές εκθέσεις ζωγράφων Ambrogio Alciati, Giuseppe Biasi, Aroldo Bonzagni, Guido Cinotti και του γλύπτη Adolfo Wildt, Μιλάνο, Galleria Pesaro, 1919 Προσωπική έκθεση Giuseppe Biasi: πίνακες ζωγραφικής και σχεδίων, 1937, Galleria Dedalo, Μιλάνο Giovanni Fiora, Giuseppe Biasi. Ένα προφίλ του ανθρώπου και του καλλιτέχνη, Sassari, 1997 Marco Magnani, G. Altea, Giuseppe Biasi, (μονογραφία), Nuoro, 1998 G. Altea, Giuseppe Biasi, Ilisso Edizioni, Nuoro, 2004 Giampaolo Pansa, Οι χωροφύλακες της μνήμης, Μιλάνο: Sperling & Kupfer, 2007 Giuliana Altea, Giuseppe Biasi : η συλλογή της περιφέρειας της Σαρδηνίας, Ilisso, Nuoro, 2008 Έλενα Λισσώνη, Giuseppe Biasi, online κατάλογος Artgate Αρχειοθετήθηκε 2016-05-16 στο Wayback Machine. του Ιδρύματος Cariplo, 2010, CC-BY-SA. Μουσείο του εικοστού αιώνα και της σύγχρονης τέχνης Sassari Συλλογή της Σαρδηνίας Luigi Piloni L'Eroica (περιοδικό) Monografia su Biasi a cura di Giuliana Altea e Marco Magnani, su issuu.com. Nuovo sito di un centro ricco di informazioni su Biasi, su associazionebiasisassari.flazio.com. Recensione della mostra a Sassari, su exibart.com. Scolastica, (1913), Galleria d'Arte moderna, Milano, su ilisso.com Mattino in in villaggio sardo, Museo Sanna,Sassari, su portale.consorziozefiro.it.
O Τζουσέππε Μπιάζι (Σάσαρι,23 Οκτωβρίου 1885- Αντόρνο Μίκα, 20 Μαΐου 1945) ήταν Ιταλός ζωγράφος, χαράκτης και εικονογράφος. Μια κορυφαία φιγούρα στην εικονογράφηση και τη ζωγραφική της Σαρδηνίας, ήταν σημαντικός συγγραφέας του 20ου αιώνα .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AD%CF%80%CF%80%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B9
Πολυανθρακικό
Οι ανθρακικοί εστέρες έχουν επίπεδους πυρήνες OC(OC)2, οι οποίοι προσδίδουν ακαμψία. Ο μοναδικός δεσμός O=C είναι βραχύς (1,173 Å στο απεικονιζόμενο παράδειγμα), ενώ οι δεσμοί CO είναι περισσότερο αιθερικοί (οι αποστάσεις δεσμού 1,326 Å για το παράδειγμα που απεικονίζεται). Τα πολυανθρακικά έλαβαν το όνομά τους επειδή είναι πολυμερή που περιέχουν ανθρακικές ομάδες (−O−(C=O)−O−). Το κύριο πολυανθρακικό υλικό παράγεται από την αντίδραση της δισφαινόλης Α (BPA) και του φωσγενίου COCl2. Η συνολική αντίδραση μπορεί να γραφτεί ως εξής: Το πρώτο βήμα της σύνθεσης περιλαμβάνει την επεξεργασία της δισφαινόλης Α με υδροξείδιο του νατρίου, το οποίο αποπρωτονίζει τις υδροξυλομάδες της δισφαινόλης Α. (HOC6H4)2CMe2 + 2 NaOH → Na2(OC6H4)2CMe2 + 2 H2OΤο διφαινοξείδιο (Na2(OC6H4)2CMe2) αντιδρά με το φωσγένιο για να δώσει ένα χλωρομυρμηκικό άλας, το οποίο στη συνέχεια προσβάλλεται από ένα άλλο φαινοξείδιο. Η καθαρή αντίδραση από το διφαινοξείδιο είναι: Na2(OC6H4)2CMe2 + COCl2 → 1/n [OC(OC6H4)2CMe2]n + 2 NaClΜε αυτόν τον τρόπο παράγονται περίπου ένα δισεκατομμύριο κιλά πολυανθρακικού ετησίως. Πολλές άλλες διόλες έχουν δοκιμαστεί στη θέση της δισφαινόλης Α, π.χ. 1,1-δις(4-υδροξυφαινυλ)κυκλοεξάνιο και διυδροξυβενζοφαινόνη. Το κυκλοεξάνιο χρησιμοποιείται ως συμμονομερές για την καταστολή της τάσης κρυστάλλωσης του προϊόντος που προέρχεται από BPA. Η τετραβρωμοβισφαινόλη Α χρησιμοποιείται για την ενίσχυση της αντοχής στη φωτιά. Η τετραμεθυλκυκλοβουτανοδιόλη έχει αναπτυχθεί ως αντικατάσταση της BPA. Το πολυανθρακικό είναι ένα ανθεκτικό υλικό. Αν και έχει υψηλή αντοχή στην κρούση, έχει χαμηλή αντοχή στις γρατσουνιές. Επομένως, εφαρμόζεται σκληρή επίστρωση σε πολυανθρακικούς φακούς γυαλιών και πολυανθρακικά εξωτερικά εξαρτήματα αυτοκινήτου. Τα χαρακτηριστικά του πολυανθρακικού συγκρίνονται με αυτά του μεθακρυλικού πολυμεθυλεστέρα (PMMA, ακρυλικό ή πλεξιγκλάς), αλλά το πολυανθρακικό είναι ισχυρότερο και αντέχει περισσότερο σε ακραίες θερμοκρασίες. Το θερμικά επεξεργασμένο υλικό είναι συνήθως εντελώς άμορφο, και έτσι είναι εξαιρετικά διαφανές στο ορατό φως, με καλύτερη μετάδοση φωτός από πολλά είδη γυαλιού. Το πολυανθρακικό έχει θερμοκρασία μετάπτωσης γυαλιού περίπου 147 °C (297 °F), έτσι μαλακώνει σταδιακά πάνω από αυτό το σημείο και ρέει πάνω από περίπου 155 °C (311 °F). Τα εργαλεία πρέπει να διατηρούνται σε υψηλές θερμοκρασίες, γενικά πάνω από 80 °C (176 °F) για την παραγωγή προϊόντων χωρίς καταπονήσεις. Οι ποιότητες χαμηλής μοριακής μάζας είναι πιο εύκολο να καλουπωθούν από τις υψηλότερες ποιότητες, αλλά η αντοχή τους είναι χαμηλότερη. Οι πιο σκληρές ποιότητες έχουν την υψηλότερη μοριακή μάζα, αλλά είναι πιο δύσκολο να υποστούν επεξεργασία. Σε αντίθεση με τα περισσότερα θερμοπλαστικά, το πολυανθρακικό μπορεί να υποστεί μεγάλες πλαστικές παραμορφώσεις χωρίς να ραγίσει ή να σπάσει. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να υποστεί επεξεργασία και μορφοποίηση σε θερμοκρασία δωματίου χρησιμοποιώντας τεχνικές λαμαρίνας. Ακόμη και για απότομες γωνίες με στενή ακτίνα, η θέρμανση μπορεί να μην είναι απαραίτητη. Αυτό το καθιστά πολύτιμο σε εφαρμογές πρωτοτύπων όπου χρειάζονται διαφανή ή ηλεκτρικά μη αγώγιμα μέρη, τα οποία δεν μπορούν να κατασκευαστούν από λαμαρίνα. Το PMMA, το οποίο είναι παρόμοιο στην εμφάνιση με το πολυανθρακικό, είναι εύθραυστο και δεν μπορεί να λυγιστεί σε θερμοκρασία δωματίου. Το πολυανθρακικό μπορεί να γίνει εύθραυστο όταν εκτίθεται σε ιονίζουσα ακτινοβολία άνω των 25 kGy (J/kg). Το πολυανθρακικό χρησιμοποιείται κυρίως για ηλεκτρονικές εφαρμογές που αξιοποιούν τα συλλογικά χαρακτηριστικά ασφαλείας του. Ένας καλός ηλεκτρικός μονωτής με ιδιότητες ανθεκτικές στη θερμότητα και με πυρίμαχες ιδιότητες, χρησιμοποιείται σε προϊόντα που σχετίζονται με ηλεκτρικό και τηλεπικοινωνιακό υλικό. Μπορεί να χρησιμεύσει ως διηλεκτρικό σε πυκνωτές υψηλής σταθερότητας. Η εμπορική κατασκευή πολυανθρακικών πυκνωτών ως επί το πλείστον σταμάτησε αφού ο μοναδικός κατασκευαστής Bayer AG σταμάτησε να κατασκευάζει πολυανθρακικό φιλμ ποιότητας πυκνωτή στα τέλη του 2000. Ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής πολυανθρακικών αλάτων είναι ο κατασκευαστικός κλάδος, π.χ. για φώτα θόλου, επίπεδα ή κυρτά τζάμια, φύλλα στέγης και φραγμός θορύβου. Τα πολυανθρακικά χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία υλικών που χρησιμοποιούνται σε κτίρια που πρέπει να είναι ανθεκτικά αλλά ελαφριά. Τα πολυανθρακικά χρησιμοποιούνται εκτενώς στην τρισδιάστατη εκτύπωση FDM, παράγοντας ανθεκτικά, ισχυρά πλαστικά προϊόντα με υψηλό σημείο τήξης. Το πολυανθρακικό είναι σχετικά δύσκολο για τους περιστασιακούς χομπίστες να εκτυπώσουν σε σύγκριση με θερμοπλαστικά όπως το πολυγαλακτικό οξύ (PLA) ή το ακρυλονιτρίλιο βουταδιένιο στυρένιο (ABS) λόγω του υψηλού σημείου τήξης, της δυσκολίας πρόσφυσης στην μήτρα εκτύπωσης, της τάσης να παραμορφώνεται κατά την εκτύπωση και της τάσης να απορροφά υγρασία σε υγρά περιβάλλοντα. Παρά αυτά τα προβλήματα, η τρισδιάστατη εκτύπωση με χρήση πολυανθρακικών είναι κοινή σε επαγγελματικές εγκαταστάσεις. Μια σημαντική αγορά πολυανθρακικών είναι η παραγωγή συμπαγών δίσκων, DVD και δίσκων Blu-ray. Αυτοί οι δίσκοι παράγονται με χύτευση πολυανθρακικού με έγχυση σε μια κοιλότητα καλουπιού που έχει στη μία πλευρά ένα μεταλλικό σφραγιστικό που περιέχει μια αρνητική εικόνα των δεδομένων του δίσκου, ενώ η άλλη πλευρά του καλουπιού είναι μια επιφάνεια με καθρέφτη. Τα τυπικά προϊόντα παραγωγής φύλλων/ταινιών περιλαμβάνουν εφαρμογές σε διαφημίσεις (επιγραφές, οθόνες, προστασία αφίσας). Στην αυτοκινητοβιομηχανία, το πολυανθρακικό χυτευμένο με έγχυση μπορεί να παράγει πολύ λείες επιφάνειες που το καθιστούν κατάλληλο για εναπόθεση με διασκορπισμό ή εναπόθεση αλουμινίου με εξάτμιση χωρίς την ανάγκη για επίστρωση βάσης. Τα διακοσμητικά πλαίσια και οι οπτικοί ανακλαστήρες κατασκευάζονται συνήθως από πολυανθρακικό. Το χαμηλό βάρος και η υψηλή αντοχή στην κρούση έχουν κάνει το πολυανθρακικό το κυρίαρχο υλικό για τους φακούς προβολέων αυτοκινήτου. Ωστόσο, οι προβολείς αυτοκινήτων απαιτούν επιστρώσεις εξωτερικής επιφάνειας λόγω της χαμηλής τους αντοχής στις γρατσουνιές και της ευαισθησίας τους στην υπεριώδη υποβάθμιση (κιτρίνισμα). Η χρήση πολυανθρακικού σε εφαρμογές αυτοκινήτων περιορίζεται σε εφαρμογές χαμηλής καταπόνησης. Μπορεί να πλαστικοποιηθεί για να κατασκευάσει αλεξίσφαιρο «γυαλί». Τα παχύτερα φράγματα από διαφανές πλαστικό που χρησιμοποιούνται στα παράθυρα των ταμείων και τα φράγματα στις τράπεζες είναι επίσης πολυανθρακικά. Η λεγόμενη «αντικλεπτική» μεγάλη πλαστική συσκευασία για μικρότερα αντικείμενα, που δεν ανοίγει με το χέρι, είναι συνήθως κατασκευασμένη από πολυανθρακικό. Ο θόλος του πιλοτηρίου του μαχητικού αεροσκάφους Lockheed Martin F-22 Raptor είναι κατασκευασμένος από υψηλής οπτικής ποιότητας πολυανθρακικό. Είναι το μεγαλύτερο αντικείμενο αυτού του τύπου. Το πολυανθρακικό, ως ένα ευέλικτο υλικό με ελκυστικές ιδιότητες, έχει αποκτήσει μυριάδες μικρότερες εφαρμογές. Η χρήση φιαλών ποτών με έγχυση, ποτηριών και δοχείων τροφίμων είναι συνηθισμένη, αλλά η χρήση BPA στην κατασκευή πολυανθρακικών έχει προκαλέσει ανησυχίες, οδηγώντας στην ανάπτυξη και χρήση πλαστικών «χωρίς BPA» σε διάφορα σκευάσματα. Το πολυανθρακικό χρησιμοποιείται συνήθως για την προστασία των ματιών, καθώς και σε άλλες εφαρμογές θέασης και φωτισμού ανθεκτικές στα βλήματα που κανονικά υποδεικνύουν τη χρήση γυαλιού, αλλά απαιτούν πολύ μεγαλύτερη αντοχή στην κρούση. Οι πολυανθρακικοί φακοί προστατεύουν επίσης το μάτι από την υπεριώδη ακτινοβολία. Πολλά είδη φακών κατασκευάζονται από πολυανθρακικό, συμπεριλαμβανομένων των φακών προβολέων αυτοκινήτου, των φακών φωτισμού, των γυαλιών ηλίου / γυαλιών οράσεως, των γυαλιών κολύμβησης και των μάσκες SCUBA και των γυαλιών ασφαλείας/γυαλιών/προσωπίδων, συμπεριλαμβανομένων των προσωπίδων σε αθλητικά κράνη/μάσκες και εξαρτήματα αστυνομικών αντεγκλήσεων ( ασπίδες ταραχών κ.λπ.). Τα παρμπρίζ σε μικρά μηχανοκίνητα οχήματα είναι συνήθως κατασκευασμένα από πολυανθρακικό, όπως για μοτοσυκλέτες, ATV, αμαξίδια γκολφ και μικρά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Το μικρό βάρος του πολυανθρακικού σε σύγκριση με το γυαλί έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη ηλεκτρονικών οθονών που αντικαθιστούν το γυαλί με πολυανθρακικό, για χρήση σε κινητές και φορητές συσκευές. Τέτοιες οθόνες περιλαμβάνουν νεότερο e-ink και ορισμένες οθόνες LCD, αν και οι οθόνες καθοδικού σωλήνα, πλάσματος και άλλες τεχνολογίες LCD γενικά εξακολουθούν να απαιτούν γυαλί λόγω της υψηλότερης θερμοκρασίας τήξης και της ικανότητάς του να χαράσσεται με λεπτότερη λεπτομέρεια. Καθώς όλο και περισσότερες κυβερνήσεις περιορίζουν τη χρήση γυαλιού σε παμπ και κλαμπ λόγω της αυξημένης συχνότητας επιθέσεων με γυαλί, τα ποτήρια από πολυανθρακικό γίνονται δημοφιλή για σερβίρισμα αλκοόλ λόγω της αντοχής και της αίσθησης που μοιάζει με γυαλί.Άλλα διάφορα είδη περιλαμβάνουν ανθεκτικές, ελαφριές αποσκευές, θήκες MP3/ψηφιακών συσκευών αναπαραγωγής ήχου, οκαρίνες, θήκες υπολογιστών, ασπίδες ταραχών, ταμπλό οργάνων, δοχεία για κεριά ρεσώ και βάζα μπλέντερ τροφίμων. Πολλά παιχνίδια και είδη χόμπι είναι κατασκευασμένα από πολυανθρακικά μέρη, όπως πτερύγια, γυροσκόπια και κλειδαριές σε ραδιοελεγχόμενα ελικόπτερα και διαφανή LEGO (το ABS χρησιμοποιείται για αδιαφανή κομμάτια). Ιατρικές εφαρμογές Πολλές ποιότητες πολυανθρακικών χρησιμοποιούνται σε ιατρικές εφαρμογές και συμμορφώνονται τόσο με τα πρότυπα ISO 10993-1 όσο και με τα πρότυπα USP κλάση VI (που περιστασιακά αναφέρονται ως PC-ISO). Η κλάση VI είναι η πιο αυστηρή από τις έξι αξιολογήσεις USP. Αυτές οι ποιότητες μπορούν να αποστειρωθούν με ατμό στους 120°C, ακτινοβολία γάμμα, ή με τη μέθοδο οξειδίου του αιθυλενίου (EtO). Η Dow Chemical περιορίζει αυστηρά όλα τα πλαστικά της όσον αφορά τις ιατρικές εφαρμογές. Τα αλειφατικά πολυανθρακικά έχουν αναπτυχθεί με βελτιωμένη βιοσυμβατότητα και ικανότητα αποικοδόμησης για εφαρμογές νανοϊατρικής. Τα πολυανθρακικά ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1898 από τον Άλφρεντ Άινχορν, έναν Γερμανό επιστήμονα που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ωστόσο, μετά από 30 χρόνια εργαστηριακής έρευνας, αυτή η κατηγορία υλικών εγκαταλείφθηκε χωρίς εμπορευματοποίηση. Η έρευνα ξεκίνησε ξανά το 1953, όταν ο Χέρμαν Σνελ στην Bayer στο Ουέρντιγκεν της Γερμανίας κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το πρώτο γραμμικό πολυανθρακικό. Η επωνυμία «Makrolon» καταχωρήθηκε το 1955.Επίσης το 1953, και μία εβδομάδα μετά την εφεύρεση στη Bayer, ο Ντάνιελ Φοξ στη General Electric συνέθεσε ανεξάρτητα ένα διακλαδισμένο πολυανθρακικό. Και οι δύο εταιρείες υπέβαλαν αίτηση για διπλώματα ευρεσιτεχνίας στις ΗΠΑ το 1955 και συμφώνησαν ότι η εταιρεία που δεν είχε προτεραιότητα θα λάβει άδεια για την τεχνολογία.Η προτεραιότητα του διπλώματος ευρεσιτεχνίας επιλύθηκε υπέρ της Bayer και η Bayer ξεκίνησε την εμπορική παραγωγή με την εμπορική ονομασία Makrolon το 1958. Η GE ξεκίνησε την παραγωγή με το όνομα Lexan το 1960, δημιουργώντας το τμήμα GE Plastics το 1973. Μελέτες έχουν δείξει ότι σε θερμοκρασίες άνω των 70 °C και υψηλή υγρασία, το πολυανθρακικό θα υδρολυθεί σε δις-φαινόλη Α (BPA). Μετά από περίπου 30 ημέρες σε 85 °C / 96% RH, σχηματίζονται επιφανειακοί κρύσταλλοι που κατά 70% αποτελούνταν από BPA. Η BPA είναι μια ένωση που βρίσκεται επί του παρόντος στον κατάλογο των πιθανών επικίνδυνων για το περιβάλλον χημικών ουσιών. Είναι στη λίστα παρακολούθησης πολλών χωρών, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γερμανία.-(-OC6H4)2C(CH3)2CO-)-n + H2O ⟶ {\displaystyle \longrightarrow } (CH3)2C(C6H4OH)2 + CO2 Η έκπλυση του BPA από πολυανθρακικό μπορεί επίσης να συμβεί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος και κανονικό pH (σε χώρους υγειονομικής ταφής). Μια μελέτη διαπίστωσε ότι η αποσύνθεση της BPA σε χώρους υγειονομικής ταφής (υπό αναερόβιες συνθήκες) δεν θα συμβεί. Ως εκ τούτου, θα είναι επίμονη στις χωματερές. Τελικά, θα καταλήξει σε υδάτινα σώματα και θα συμβάλει στη ρύπανση των υδάτων.Παρουσία υπεριώδους φωτός, η οξείδωση αυτού του πολυμερούς αποδίδει ενώσεις όπως κετόνες, φαινόλες, ο-φαινοξυβενζοϊκό οξύ, βενζυλική αλκοόλη και άλλες ακόρεστες ενώσεις. Αυτό έχει προταθεί μέσω κινητικών και φασματικών μελετών. Το κίτρινο χρώμα που σχηματίζεται μετά από μακρά έκθεση στον ήλιο μπορεί επίσης να σχετίζεται με περαιτέρω οξείδωση της φαινολικής τελικής ομάδας(OC6H4)2C(CH3)2CO) n + O2, R* → (OC6H4)2C(CH3CH2)CO) nΑυτό το προϊόν μπορεί να οξειδωθεί περαιτέρω για να σχηματίσει μικρότερες ακόρεστες ενώσεις. Η φωτογήρανση είναι μια άλλη οδός αποικοδόμησης για τα πολυανθρακικά. Τα μόρια πολυανθρακικού (όπως ο αρωματικός δακτύλιος) απορροφούν την υπεριώδη ακτινοβολία. Αυτή η απορροφούμενη ενέργεια προκαλεί διάσπαση ομοιοπολικών δεσμών που ξεκινά τη διαδικασία της φωτογήρανσης. Η αντίδραση μπορεί να διαδοθεί μέσω οξείδωσης πλευρικής αλυσίδας, οξείδωσης δακτυλίου ή αναδιάταξης φώτο-Φρις. Τα προϊόντα που σχηματίζονται περιλαμβάνουν σαλικυλικό φαινυλεστέρα, ομάδες διυδροξυβενζοφαινόνης και ομάδες υδροξυδιφαινυλαιθέρα.Τα απόβλητα πολυανθρακικών θα αποικοδομηθούν σε υψηλές θερμοκρασίες για να σχηματίσουν στερεούς, υγρούς και αέριους ρύπους. Μια μελέτη έδειξε ότι τα προϊόντα ήταν περίπου 40-50 wt.% υγρά, 14-16 wt.% αέρια, ενώ το 34-43 wt.% παρέμεινε ως στερεό υπόλειμμα. Υγρά προϊόντα που περιείχαν κυρίως παράγωγα φαινόλης (~75 wt.%) και υπάρχει επίσης δισφαινόλη (~10wt.%). Το πολυανθρακικό, ωστόσο, μπορεί να ανακυκλωθεί με ασφάλεια ως πηγή άνθρακα στη βιομηχανία παραγωγής χάλυβα.Τα παράγωγα φαινόλης είναι περιβαλλοντικοί ρύποι, ταξινομημένοι ως πτητικές οργανικές ενώσεις (VOC). Μελέτες δείχνουν ότι είναι πιθανό να διευκολύνουν το σχηματισμό όζοντος στο επίπεδο του εδάφους και να αυξήσουν την φωτοχημική αιθαλομίχλη. Σε υδρόβια σώματα, μπορούν δυνητικά να συσσωρευτούν σε οργανισμούς. Επιμένουν επίσης στις χωματερές, δεν εξατμίζονται εύκολα και παραμένουν στην ατμόσφαιρα.
Τα πολυανθρακικά ή πολυκαρβονικά (PC) είναι ομάδα θερμοπλαστικών πολυμερών που περιέχουν ανθρακικές ομάδες στις χημικές τους δομές. Τα πολυανθρακικά που χρησιμοποιούνται στη μηχανική είναι ισχυρά, σκληρά υλικά και ορισμένες ποιότητες είναι οπτικά διαφανείς. Δουλεύονται εύκολα, καλουπώνονται και θερμοδιαμορφώνονται. Λόγω αυτών των ιδιοτήτων, τα πολυανθρακικά έχουν πολλές εφαρμογές. Τα πολυανθρακικά δεν έχουν μοναδικό κωδικό αναγνώρισης ρητίνης (RIC) και προσδιορίζονται ως "Άλλα", 7 στη λίστα RIC. Τα προϊόντα που κατασκευάζονται από πολυανθρακικό μπορεί να περιέχουν το πρόδρομο μονομερές δισφαινόλη Α (BPA).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C
Ρίβερτον
Η πόλη ιδρύθηκε το 1906. Ονομάστηκε Ρίβερτον, καθώς στην περιοχή συναντιούνται τέσσερις ποταμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρατηρήθηκε έκλειψη ηλίου από το Ρίβερτον. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, στην πόλη ζούσαν 10.615 άτομα, υπήρχαν 4.252 νοικοκυριά, καθώς και 2.600 οικογένειες. Από τα 4.252 νοικοκυριά το 31% είχε παιδιά κάτω των 18 ετών, το 43.2% ήταν παντρεμένα ζευγάρια. Το 18% ήταν μονογονεϊκές οικογένειες.
Το Ρίβερτον είναι πόλη στο Ουαϊόμινγκ των ΗΠΑ. Σύμφωνα με απογραφή του 2020, η πόλη είχε πληθυσμό 10.682 κατοίκων, καθιστώντας την την μεγαλύτερη πόλη στην Κομητεία Φρεμόντ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BD
Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο
Λίγα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια του Γιογκάιλα και ούτε το έτος γέννησής του είναι γνωστό με ακρίβεια. Παλαιότεροι ιστορικοί υπέθεταν ότι είχε γεννηθεί το 1352, όμως νεότερες έρευνες υποδεικνύουν μια μεταγενέστερη ημερομηνία, περίπου το 1362. Ήταν απόγονος της δυναστείας των Γκεντιμινιδών και πιθανότατα γεννήθηκε στο Βίλνιους. Οι γονείς του ήταν ο Αλγκίρντας, μέγας δούκας της Λιθουανίας και η δεύτερη σύζυγός του Ουλιάνα των Ρουρικιδών, κόρη του Αλεξάντρ Μιχαήλοβιτς πρίγκιπα του Τβερ. Το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας το οποίο ανέλαβε να κυβερνήσει ο Γιογκάιλα το 1377 ήταν μια πολιτική ενότητα αποτελούμενη από δύο κύριες, αλλά πολύ διαφορετικές εθνότητες και δύο πολιτικά συστήματα: την εθνικά συμπαγή Λιθουανία στα βορειοδυτικά και τις απέραντες ρουθηνικές περιοχές των πρώην Ρως του Κιέβου, που περιλάμβαναν τις σημερινές Ουκρανία και Λευκορωσία, καθώς και τμήμα της δυτικής Ρωσίας. Αρχικά, ο Γιογκάιλα, όπως και ο πατέρας του, κυβερνούσε τις νότιες και τις ανατολικές περιοχές της Λιθουανίας, ενώ ο θείος του Κεστούτις, δούκας του Τρακάι, συνέχισε να εξουσιάζει στα βορειοδυτικά. Η διαδοχή του Γιογκάιλα σύντομα έθεσε αυτό το σύστημα υπό αμφισβήτηση.Στην αρχή της βασιλείας του, ο Γιογκάιλα απασχολήθηκε με αναταραχές στα εδάφη των Ρως της Λιθουανίας. Το 1377-78, ο Αντρέι του Πόλοτσκ, ο μεγαλύτερος γιος του Αλγκίρντας, αμφισβήτησε την εξουσία του Γιογκάιλα και επεδίωξε να γίνει μέγας δούκας. (Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Αλγκίρντας είχε επιλέξει τον μικρότερο και από δεύτερο γάμο Γιογκάιλα ως διάδοχό του). Το 1380, ο Αντρέι και ένας άλλος αδελφός, ο Ντμίτρι, συμμάχησαν με τον πρίγκιπα Ντμίτρι της Μόσχας ενάντια στη συμμαχία Γιογκάιλα με τον εμίρη Μαμάι, ηγετική μορφή της Χρυσής Ορδής. Ο Γιογκάιλα δεν βοήθησε τον Μαμάι, χρονοτριβώντας κοντά στο πεδίο της μάχης, με αποτέλεσμα ο στρατός του Μαμάι να ηττηθεί στη μάχη του Κουλίκοβο. Αυτή η ακριβοπληρωμένη λόγω μεγάλων απωλειών νίκη των Μοσχοβιτών ενάντια στη Χρυσή Ορδή, μακροπρόθεσμα σήμανε την αρχή μιας αργής ανοδικής πορείας του Μεγάλου Δουκάτου της Μόσχας, το οποίο έγινε μέσα σε έναν αιώνα η σημαντικότερη απειλή για την ακεραιότητα, την ευημερία και την επιβίωση της Λιθουανίας. Όμως, το 1380, η Μοσχοβία ήταν πολύ αποδυναμωμένη λόγω της μάχης, και έτσι ο Γιογκάιλα ήταν σε θέση να αρχίσει τον αγώνα για κυριαρχία ενάντια στον Κεστούτις. Στα βορειοδυτικά, η Λιθουανία αντιμετώπιζε διαρκείς στρατιωτικές επιθέσεις από τους Τεύτονες Ιππότες, οι οποίοι είχαν ως στόχο να πολεμήσουν και να εκχριστιανίσουν τις παγανιστικές φυλές της Βαλτικής των Αρχαίων Πρώσων, Γιατβινγκιανών και Λιθουανών. Το 1380, ο Γιογκάιλα συνήψε με τους Τεύτονες Ιππότες τη μυστική Συνθήκη του Ντοβιντίσκες ενάντια στον Κεστούτις. Όταν ο Κεστούτις ανακάλυψε το σχέδιο ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Ο Κεστούτις κατέλαβε το Βίλνιους, εκθρόνισε τον Γιογκάιλα και αυτοανακηρύχθηκε μέγας δούκας στη θέση του. Το 1382, ο Γιογκάιλα συγκέντρωσε στρατό από υποτελείς του πατέρα του και αντιμετώπισε τον Κεστούτις κοντά στο Τρακάι. Ο Κεστούτις και ο γιος του Βυτάουτας πήγαν στο στρατόπεδο του Γιογκάιλα για διαπραγματεύσεις, αλλά εξαπατήθηκαν και φυλακίστηκαν στο κάστρο της Κρέβα, όπου ο Κεστούτις βρέθηκε νεκρός, πιθανότατα δολοφονημένος, μια εβδομάδα αργότερα. Ο Βυτάουτας απέδρασε στο τευτονικό οχυρό του Μαρίενμπουργκ και βαπτίστηκε Χριστιανός με το όνομα Βίγκαντ.Με τη Συνθήκη του Ντούμπισα, με την οποία επιβράβευε τους Ιππότες για τη βοήθειά τους ενάντια στον Κεστούτις και τον Βιτάουτας, ο Γιογκάιλα υποσχόταν εκχριστιανισμό και παραχωρούσε τη Σαμογετία δυτικά του ποταμού Ντούμπισα. Όμως, όταν ο Γιογκάιλα δεν επικύρωσε τη συνθήκη, οι Τεύτονες εισέβαλαν στη Λιθουανία το καλοκαίρι του 1383. Το 1384, ο Γιογκάιλα συμφιλιώθηκε με τον Βιτάουτας, υποσχόμενος να του επιστρέψει το Τρακάι. Ο Βιτάουτας στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των Τευτόνων, λεηλατώντας πολλά Πρωσικά κάστρα. Η Ρωσίδα μητέρα του Γιογκάιλα, Ουλιάνα του Τβερ, τον πίεζε να παντρευτεί τη Σοφία, κόρη του πρίγκιπα Ντμίτρι της Μόσχας, ο οποίος όμως απαιτούσε από τον Γιογκάιλα να προσχωρήσει στην Ορθοδοξία. Όμως, αυτή η επιλογή ήταν απίθανο να σταματήσει τις σταυροφορίες ενάντια στη Λιθουανία των Τευτόνων Ιπποτών, οι θεωρούσαν τους ορθόδοξους σχισματικούς και λίγο καλύτερους από τους ειδωλολάτρες. Οπότε, ο Γιογκάιλα επέλεξε να αποδεχθεί την πολωνική πρόσκληση να γίνει καθολικός και να παντρευτεί την εντεκάχρονη βασίλισσα Γιαντβίγκα της Πολωνίας. Οι ευγενείς της Μικρής Πολωνίας προχώρησαν σε αυτήν την προσφορά για πολλούς λόγους. Ήθελαν να εξουδετερώσουν την απειλή της ίδιας της Λιθουανίας και να εξασφαλίσουν τις γόνιμες εκτάσεις της Γαλικίας-Βολινίας. Επίσης, οι Πολωνοί ευγενείς είδαν την προσφορά ως ευκαιρία για να αυξήσουν τα προνόμιά τους και να αποφύγουν την αυστριακή επιρροή που επαναπειλούνταν από την προηγούμενη μνηστεία της Γιαντβίγκα με τον Γουλιέλμο, Δούκα της Αυστρίας.Στις 14 Αυγούστου 1385, στο κάστρο της Κρέβα, ο Γιογκάιλα εκπλήρωσε τις προγαμιαίες υποσχέσεις του υπογράφοντας την Ένωση του Κρέβο. Ανάμεσα στις υποσχέσεις αυτές ήταν η υιοθέτηση του Χριστιανισμού, ο επαναπατρισμός «κλεμμένων» εδαφών της Πολωνίας από τους γείτονές της, και το terras suas Lithuaniae et Russiae Coronae Regni Poloniae perpetuo applicare («τις χώρες του του λιθουανικού και του ρωσικού στέμματος στο βασίλειο της Πολωνίας για πάντα να προσαρτήσει»), όρος στον οποίο δόθηκαν πάμπολλες ερμηνείες, από την αποδοχή μιας απλής προσωπικής ένωσης Λιθουανίας και Πολωνίας μέχρι την επιβολή της πλήρους ενσωμάτωσης της Λιθουανίας στην Πολωνία. Η Ένωση του Κρέβο έχει χαρακτηριστεί τόσο ως μακρόπνοο σχέδιο όσο και ως απελπισμένο παιχνίδι. Ο Γιογκάιλα βαπτίστηκε στον Καθεδρικό Βάβελ στην Κρακοβία στις 15 Φεβρουαρίου 1386 και από τότε χρησιμοποιούσε το όνομα Βλαντίσλαφ ή κάποια από τις εκδοχές του στα λατινικά. Ο γάμος έλαβε χώρα τρεις μέρες αργότερα και τις 4 Μαρτίου 1386, ο Γιογκάιλα στέφθηκε βασιλιάς Βλαδίσλαος Β΄ από τον αρχιεπίσκοπο Μποντζάντα. Επίσης, υιοθετήθηκε νόμιμα από τη μητέρα της Γιαντβίγκα, Ελισάβετ της Βοσνίας, ώστε να διατηρήσει τον θρόνο σε περίπτωση θανάτου της Γιαντβίγκα. Η βασιλική βάπτιση είχε ως αποτέλεσμα να εκχριστιανιστεί το μεγαλύτερο τμήμα της αυλής και της αριστοκρατίας του Γιογκάιλα, καθώς και να λάβουν χώρα μαζικές βαπτίσεις στα ποτάμια της Λιθουανίας, απαρχή του τελικού εκχριστιανισμού της Λιθουανίας. Ο Βλαντίσλαφ (ΒΒλαδίσλαος) Β΄ Γιαγκέλο και η βασίλισσα Γιαντβίγκα συμβασίλευσαν, και αν και η Γιαντβίγκα πιθανότατα είχε λίγες πραγματικές εξουσίες, έλαβε ενεργό μέρος στη πολιτική και πολιτιστική ζωή της Πολωνίας. Το 1387, οδήγησε δύο επιτυχείς εκστρατείες στην ερυθρή Ρουθηνία, ανέκτησε εδάφη που ο πατέρας της Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας είχε μεταφέρει από την Πολωνία στην Ουγγαρία, και εξασφάλισε την υποταγή του Πέτρου Α΄, βοεβόδα της Μολδαβίας. Το 1390, η ίδια προσωπικά άρχισε τις διαπραγματεύσεις με το Τευτονικό Τάγμα. Όμως οι περισσότερες πολιτικές αρμοδιότητες ήταν στον Λαδίσλαο Β΄, ενώ η Γιαντβίγκα επιδόθηκε σε πολιτιστικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες, για τις οποίες ακόμα η μνήμη της τιμάται. Λίγο μετά την ανάρρησή του στον πολωνικό θρόνο, ο Γιαγκέλο παραχώρησε στο Βίλνιους χάρτη ελευθεριών παρόμοιο με αυτό της Κρακοβίας, σύμφωνα με τον νόμο του Μαγδεβούργου και ο Βιτάουτας έδωσε δικαιώματα σε μια εβραϊκή κοινότητα του Τρακάι σχεδόν ίδια με αυτά των Εβραίων της Πολωνίας κατά τις βασιλείες του Βολέσλαου του Ευσεβούς και του Καζίμηρου του Μεγάλου. Η προσπάθεια ενοποίησης των νομικών συστημάτων ήταν μερική και άνιση αρχικά, αλλά μέχρι την εποχή της Ένωσης του Λούμπλιν το 1569, οι διαφορές στο δικαστικό και διοικητικό σύστημα της Πολωνίας και Λιθουανίας ήταν λίγες.Αποτέλεσμα τον μέτρων του Βλαδίσλαου Β΄ ήταν η επέκταση του καθολικισμού στη Λιθουανία σε βάρος των Ορθοδόξων. Για παράδειγμα το 1387 και το 1413, οι καθολικοί βογιάροι είχαν ειδικά δικαστικά και πολιτικά προνόμια τα οποία τα είχαν αρνηθεί στους ορθοδόξους βογιάρους. Η βάπτιση του Βλαδίσλαου Β΄ απέτυχε να σταματήσει τη σταυροφορία των Τευτόνων Ιπποτών, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο εκχριστιανισμός του ήταν φαινομενικός, ή ακόμη και αίρεση, και ξανάρχισαν τις επιδρομές τους με την πρόφαση ότι υπήρχαν ακόμη παγανιστές στη Λιθουανία. Όμως, από αυτό το χρονικό σημείο και μετά, το τάγμα δυσκολευόταν να προβάλλει αιτίες για μια σταυροφορία και αντιμετώπιζε την αυξανόμενη απειλή που αποτελούσε για την ύπαρξή του το βασίλειο της Πολωνία και η συμμαχία με τη χριστιανική Λιθουανία. Ο Βλαδίσλαος Β΄ υποστήριξε τη δημιουργία της επισκοπής του Βίλνιους με επίσκοπο τον Αντρέι Βασίλκο, πρώην εξομολογητή της Ελισάβετ της Ουγγαρίας. Η επισκοπή, η οποία περιλάμβανε επίσης τη Σαμογετία, τότε σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο των Τευτόνων, υπαγόταν στην έδρα του Γκνιέζνο και όχι στο τευτονικό Κένιγκσμπεργκ (σήμ. Καλίνινγκραντ). Η απόφαση μπορεί να μη βελτίωσε τις σχέσεις με τους Τεύτονες, αλλά δημιούργησε ισχυρότερους δεσμούς ανάμεσα σε Λιθουανία και Πολωνία, επιτρέποντας στην πολωνική εκκλησία να βοηθά ελεύθερη την αντίστοιχη στη Λιθουανία.Το 1389, η εξουσία του Βλαδίσλαου Β΄ στη Λιθουανία αντιμετώπισε την αναζωπυρωμένη πρόκληση από τον Βυτάουτας, ο οποίος έφερε βαρέως την εξουσία που είχε ο Σκιργκάιλα στη Λιθουανία σε βάρος του ίδιου. Ο Βιτάουτας ξεκίνησε εμφύλιο πόλεμο στη Λιθουανία, με στόχο να γίνει μέγας δούκας. Τις 4 Σεπτεμβρίου 1390, οι ενωμένες δυνάμεις του Βιτάουτας και τους μεγάλου μαγίστρου των Τευτόνων, Κόνραντ φον Βάλλενροντε, πολιόρκησαν το Βίλνιους, το οποίο υπερασπιζόταν ο αντιβασιλέας του Βλαδίσλαου, ο Σκιργκάιλα με το ενωμένο πολωνικό, λιθουανικό και ρουθηνιακό στρατό. Αν και οι Ιππότες ήραν την πολιορκία μετά από ένα μήνα, κατέστρεψαν την εξωτερική πόλη. Η αιματηρή διαμάχη τελικά σταμάτησε προσωρινά το 1392 με την Ειρήνη του Οστρόβ, με την οποία ο Βλαδίσλαος Β΄ παρέδωσε τη διακυβέρνηση της Λιθουανίας στον ξάδελφό του με αντάλλαγμα ειρήνη: ο Βιτάουτας θα κυβερνούσε τη Λιθουανία μέχρι το θάνατό του ως μέγας δούκας (magnus dux), υπό την επικυριαρχία του υπέρτατου δούκα (dux supremus) στο πρόσωπο του Πολωνού μονάρχη. Ο Σκιργκάιλα από δούκας του Τρακάι έγινε πρίγκιπας του Κιέβου. Ο Βιτάουτας αρχικά δέχθηκε την κατάσταση αυτή αλλά σύντομα άρχισε να επιδιώκει την ανεξαρτησία της Λιθουανίας από την Πολωνία.Η παρατεταμένη περίοδος πολέμου ανάμεσα σε Λιθουανούς και Τεύτονες Ιππότες έληξε στις 12 Οκτωβρίου 1398 με τη Συνθήκη του Σαλίνας, η οποία πήρε το όνομά της από τη νησίδα στον ποταμό Νέμαν όπου υπογράφηκε. Η Λιθουανία συμφώνησε να δώσει τη Σαμογετία και να βοηθήσει το Τάγμα στην εκστρατεία του ενάντια στο Πσκοφ, ενώ το Τάγμα θα βοηθούσε τη Λιθουανία να κατακτήσει το Νόβγκοροντ. Σύντομα, ο Βιτάουτας στέφθηκε βασιλιάς από τους τοπικούς ευγενείς αλλά τον επόμενο χρόνο οι δυνάμεις του και αυτές του συμμάχου του, του χαν Τοκτάμις της Λευκής Ορδής, συνετρίβησαν στη Μάχη του ποταμού Βόρσκλα στις 12 Αυγούστου 1399 από τους Τατάρους, με συνέπεια να τερματιστούν οι βλέψεις του στα ανατολικά και να αναγκαστεί να ζητήσει προστασία από τον Βλαδίσλαο Β΄. Τις 22 Ιουνίου 1399, η Γιατβίγκα γέννησε ένα κορίτσι, το οποίο βαπτίστηκε Ελισαβέτα Μπονιφάτσια, αλλά τόσο η μητέρα όσο και η κόρη πέθαναν εντός μηνός, με αποτέλεσμα ο Βλαδίσλαος Β΄ να μείνει μόνος βασιλιάς της Πολωνίας και χωρίς διάδοχο ή επαρκή νομιμότητα βασιλείας. Ο θάνατος της Γιατβίγκα υπονόμευσε τη βασιλεία του Βλαδίσλαου Β΄ και αναζωπύρωσε την αντιπαλότητα ανάμεσα στους ευγενείς της Ελάσσονος Πολωνίας, οι οποίοι ήταν φιλικά προσκείμενοι στον Βλαδίσλαο Β΄, και την επαρχιακή αριστοκρατία της Μεγάλης Πολωνίας. Το 1402, ο Βλαδίσλαος Β΄ νυμφεύθηκε την Άννα του Τσέλιε, εγγονή του Καζίμιρ Γ' της Πολωνίας. Ήταν ένας γάμος ο οποίος τον νομιμοποίησε και πάλι επαρκώς στον θρόνο. Η Ένωση του Βίλνιους και Ραντόμ το 1401 επιβεβαίωσε τη θέση του Βιτάουτας ως μεγάλου δούκα υπό την επικυριαρχία του ΒΒλαδισλάου Β΄ και επιβεβαίωσε ότι οι απόγονοι του Βλαντισλάβ θα λάβουν τον τίτλο του μεγάλου δούκα, ενώ αν ο Βλαδίσλαος Β΄ δεν είχε κληρονόμους, οι βογιάροι της Λιθουανίας θα εξέλεγαν νέο ηγεμόνα. Καθώς κανένας από τους δυο δεν είχε απογόνους εκείνη τη χρονική στιγμη, οι επιπτώσεις της συνθήκης ήταν απρόβλεπτες, αλλά ενίσχυσαν τις σχέσεις Πολωνίας και Λιθουανίας και δημιούργησαν μόνιμη αμυντική συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη, ενδυναμώνοντας τη θέση της Λιθουανίας σε ένα νέο πόλεμο με τους Τεύτονες, στον οποίο οι Πολωνοί δεν έλαβαν επισήμως μέρος. Η συνθήκη άφησε άθικτες τις εξουσίες των ευγενών της Πολωνίας και αύξησε την ισχύ των βογιάρων της Λιθουανίας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί τη δημοφιλία του ΒΒλαδισλάου στη Λιθουανία.Στο τέλος του 1401, ξέσπασε νέος πόλεμος με το τευτονικό τάγμα και οι Λιθουανοί υπερφαλαγγίστηκαν από τον πόλεμο σε δύο μέτωπα καθώς παράλληλα αντιμετώπιζαν εξεγέρσεις στις ανατολικές επαρχίες. Ένας άλλος αδελφός του Βλαδισλάου Β΄, ο Σβιτριγκάιλα, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, οργάνωσε εξεγέρσεις πίσω από τις γραμμές και αυτοανακηρύχθηκε μέγας δούκας της Λιθουανίας. Τις 31 Ιανουαρίου 1402 μετέβη στο Μαρίενμπουργκ, όπου δέχθηκε διαβεβαιώσεις υποστήριξης των Ιπποτών. Ο πόλεμος τέλειωσε με τη Συνθήκη του Ρατσιάζ στις 22 Μαΐου 1404. Ο Βλαδίσλαος Β΄ αποδέχθηκε την επίσημη προσάρτηση της Σαμογετίας στο Τευτονικό Κράτος και συμφώνησε να υποστηρίξει τα σχέδια του Τάγματος για εκστρατεία στο Πσκοφ. Σε αντάλλαγμα, ο Κόνραντ φον Γιούνγκινγκεν, μέγας μάγιστρος των Τευτόνων, ανέλαβε να πουλήσει στην Πολωνία τα διεκδικούμενα εδάφη του Ντόμπριν και την πόλη Ζλοτόριγια και να υποστηρίξει τον Βιτάουτας σε μια νέα επίθεση ενάντια στο Νόβγκοροντ. Και οι δύο πλευρές είχαν λόγους να συνάψουν τη συνθήκη εκείνη τη χρονική στιγμή. Το Τάγμα χρειαζόταν χρόνο για να οχυρώσει τις νέες του κτήσεις, οι Πολωνοί και οι Λιθουανοί είχαν να αντιμετωπίσουν προκλήσεις στα ανατολικά και στη Σιλεσία. Επίσης, το 1404, ο ΒΒλαδίσλαος Β΄ συναντήθηκε με τον Βεντσεσλάβο Δ΄ της Βοημίας στο Βράντισλαφ (σημ. Βρότσουαφ της Πολωνίας). Ο Βεντσεσλάβος προσφέρθηκε να επιστρέψει τη Σιλεσία στην Πολωνία, αν ο Βλαδίσλαος Β΄ τον βοηθούσε στον αγώνα του για την εξουσία εντός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Βλαδίσλαος Β΄ απέρριψε την πρόταση, με τη σύμφωνη γνώμη των ευγενών της Πολωνίας και της Σιλεσίας, καθώς δεν επιθυμούσε ένα νέο στρατιωτικό μέτωπο στα δυτικά. Το Δεκέμβριο του 1408, ο Βλαδίσλαος Β΄ και ο Βιτάουτας συναντήθηκαν στο κάστρο του Ναβαχρουντάκ, όπου αποφάσισαν να υποκινήσουν εξέγερση στη Σαμογετία ενάντια στο Τευτονικό Τάγμα ώστε να απομακρυνθούν ιπποτικές (γερμανικές) δυνάμεις από την ανατολική Πομερανία. Ο Βλαδίσλαος υποσχέθηκε να αποζημιώσει τον Βιτάουτας για την υποστήριξή του, επιστρέφοντας τη Σαμογετία στη Λιθουανία σε μελλοντική συνθήκη ειρήνης. Η εξέγερση, η οποία άρχισε τον Μάιο του 1409 προκάλεσε μικρή μόνο αντίδραση των Τευτόνων, οι οποίοι ακόμη δεν είχαν ισχυροποιήσει την εξουσία τους στη Σαμογετία κατασκευάζοντας κάστρα. Τον Ιούνιο όμως, έστειλαν διπλωμάτες στην αυλή του ΒΒλαδισλάου Β΄, προειδοποιώντας τους Πολωνούς ευγενείς να μην εμπλακούν σε πόλεμο ανάμεσα στη Λιθουανία και τους Τεύτονες. Ο Βλαδίσλαος Β΄ όμως παρέκαμψε τους ευγενείς και πληροφόρησε τον νέο μέγα μάγιστρο Ούρλιχ φον Γιούγκιγκεν ότι αν οι Ιππότες κατέπνιγαν την επανάσταση στη Σαμογετία, οι Πολωνοί θα παρενέβαιναν. Αυτό οδήγησε το Τευτονικό Τάγμα να κηρύξει τον πόλεμο στη Πολωνία στις 6 Αυγούστου, την οποία κήρυξη ο Βλαντισλάβ την έμαθε στις 14 Αυγούστου.Τα κάστρα στα βόρεια σύνορα ήταν σε τόσο κακή κατάσταση, ώστε οι Τεύτονες κατέλαβαν εύκολα αυτά στη Ζλοτόριγια, το Ντόμπρζιν και το Μπομποβνίκι, ενώ οι Γερμανοί αστοί τους προσκάλεσαν στο Μπίντγκοστς. Ο Βλαδίσλαος Β΄ κατέφτασε στα τέλη Σεπτεμβρίου, και ανέκτησε το Μπίντγκοτσς εντός μιας εβδομάδας και ήρθε σε συμφωνία με το Τάγμα στις 8 Οκτωβρίου. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι δύο στρατοί προετοιμάστηκαν για τη μεγάλη σύγκρουση. Ο Βλαδίσλαος Β΄ δημιούργησε σταθμό ανεφοδιασμού στο Πουότσκ, στη Μασοβία και κατασκεύασε και μετέφερε βόρεια στον Βιστούλα μια πλωτή γέφυρα.Παράλληλα, και οι δύο πλευρές προχώρησαν σε διπλωματικές ενέργειες. Οι Τεύτονες έστειλαν γράμματα στους μονάρχες της Ευρώπης, αναγγέλλοντας ότι διεξήγαν Σταυροφορία ενάντια στους ειδωλολάτρες. Ο Βλαδίσλαος Β΄ έστειλε και αυτός με τη σειρά του γράμματα, κατηγορώντας τους Ιππότες ότι σχεδίαζαν να κατακτήσουν ολόκληρο το κόσμο. Αυτά τα γράμματα είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί μονάρχες να συνταχθούν και με τις δύο πλευρές. Ο Βεντσεσλάβος Δ΄ της Βοημίας υπέγραψε επιθετική συμφωνία με τους Πολωνούς ενάντια στο Τευτονικό Τάγμα, ενώ ο αδελφός του, Σιγισμούνδος του Λουξεμβούργου συμμάχησε με το Τευτονικό Τάγμα και κήρυξε το πόλεμο στην Πολωνία τις 12 Ιουλίου, αν και οι Ούγγροι υποτελείς του αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Όταν ο πόλεμος ξανάρχισε τον Ιούνιο του 1410, ο Βλαδίσλαος Β΄ προήλασε στα εδάφη του Τευτονικού τάγματος, επικεφαλής ενός στρατού αποτελούμενου από περίπου 20.000 ευγενείς, 15.000 πεζούς και 2.000 έφιππους μισθοφόρους, μισθωμένους κυρίως από τη Βοημία. Πέρασε τον Βιστούλα από την πλωτή γέφυρα στο Τσέρβινσκ και συναντήθηκε με τον στρατό του Βιτάουτας, ο οποίος αριθμούσε 11.000 ελαφρούς ιππείς, και περιλάμβανε Λιθουανούς, Ρουθήνιους και Τάταρους. Ο στρατός των Τευτόνων αποτελούνταν από 18.000 ιππείς, κυρίως Γερμανούς, και 5.000 πεζούς. Τα ακριβή μεγέθη των δύο στρατών όμως παραμένουν άγνωστα. Στις 15 Ιουλίου, στη Μάχη του Γκρούνβαλντ (γνωστή και ως μάχη του Τάννενμπεργκ ή του Ζαλγκίρις), μία από τις μεγαλύτερες και αγριότερες μάχες του Μεσαίωνα, η νίκη των Πολωνών-Λιθουανών ήταν τόσο συντριπτική ώστε ο στρατός των Τευτόνων σχεδόν εξοντώθηκε και οι περισσότεροι διοικητές του τάγματος σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης, ανάμεσα στους οποίους ο μέγας μάγιστρος. Οι απώλειες των δύο πλευρών αναφέρεται ότι ανήλθαν σε χιλιάδες στρατιώτες.Ο δρόμος για την πρωτεύουσα των Τευτόνων, το Μαρίενμπουργκ, ήταν ανοικτός, όμως για λόγους που οι πηγές δεν εξηγούν, ο Βλαδίσλαος Β΄ δίστασε να αξιοποιήσει το πλεονέκτημά του. Στις 17 Ιουλίου ο στρατός του άρχισε την αργή πορεία του προς το Μαρίενμπουργκ, όπου έφτασε στις 25 Ιουλίου. Ο νέος μάγιστρος, Χάινριχ φον Πλάουεν, μέχρι τότε είχε οργανώσει την άμυνα του κάστρου. Ακολούθησε μια πολιορκία του κάστρου χωρίς μεγάλο ζήλο, που τερματίστηκε στις 19 Σεπτεμβρίου. Το γεγονός αυτό αποδίδεται στο απόρθητο των οχυρώσεων του κάστρου, στις μεγάλες απώλειες στις τάξεις των Λιθουανών, στον φόβο νέων μεγάλων απωλειών, ακόμη και στη θέληση του ΒΒλαδισλάου Β΄ να παραμείνει το Τάγμα εξασθενημένο αλλά όχι κατεστραμμένο, ώστε να μη διαταραχθεί η ισορροπία ανάμεσα στη Λιθουανία και στην Πολωνία (η οποία θα προσαρτούσε πιθανότατα τα περισσότερα από τα εδάφη του Τάγματος αν αυτό εκμηδενιζόταν). Όμως η έλλειψη πηγών έχει ως αποτέλεσμα να μη μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Ο πόλεμος τέλειωσε το 1411 με την Ειρήνη του Τόρουν, στην οποία ούτε η Πολωνία ούτε η Λιθουανία εκμεταλλεύτηκαν το διαπραγματευτικό τους πλεονέκτημα στο έπακρο, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των Πολωνών ευγενών. Η Πολωνία ανέκτησε τα εδάφη του Ντόμπρζιν, η Λιθουανία τη Σαμογετία και η Μασοβία μια μικρή έκταση πέρα από τον ποταμό Βκρα. Το μεγαλύτερο τμήμα όμως της επικράτειας των Τευτόνων, συμπεριλαμβανόμενων πόλεων οι οποίες είχαν παραδοθεί, παρέμεινε ακέραιο. Ο Βλαδίσλαος Β΄ στη συνέχεια απελευθέρωσε υψηλόβαθμους Τεύτονες ιππότες και αξιωματούχους για σχετικά μικρά λύτρα. Όμως το σύνολο των λύτρων αποδείχθηκε σημαντική απώλεια χρημάτων για τους Τεύτονες. Η αποτυχία του Βλαδισλάου Β΄ να εκμεταλλευτεί τη νίκη ώστε να ικανοποιηθούν οι ευγενείς του, προκάλεσε αυξανόμενες αντιδράσεις εναντίον του μετά το 1411, η οποία τροφοδοτήθηκε και από την παραχώρηση της Ποδολίας, διαφιλονικούμενης από Πολωνία και Λιθουανία, στον Βιτάουτας, καθώς και από τη διετή απουσία του βασιλιά στη Λιθουανία.Σε μια προσπάθεια να υπερκεράσει τους επικριτές του, ο Βλαδίσλαος Β΄ προήγαγε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, επίσκοπο Μικολάι Τράμπα, σε αρχιεπίσκοπο του Γκνιέζνο το φθινόπωρο του 1411 και τον αντικατέστησε στη Κρακοβία με τον Βόιτσιεχ Γιάστρεμπιτς, υποστηρικτή του Βιτάουτας. Επεδίωξε επίσης να δημιουργήσει περισσότερους συμμάχους στη Λιθουανία. Με την Ένωση του Χόροντλο, η οποία υπογράφηκε τις 2 Οκτωβρίου 1413, διακήρυξε ότι το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας ήταν μόνιμα και ανέκκλητα συνδεδεμένο με το βασίλειο της Πολωνίας και έδωσε στους καθολικούς ευγενείς της Λιθουανίας προνόμια ισοδύναμα με αυτά της Πολωνικής αριστοκρατίας. Όρος της παραπάνω ρύθμισης απαγόρευε στους Πολωνούς ευγενείς να εκλέξουν μονάρχη χωρίς τη συγκατάθεση των Λιθουανών ευγενών, και στους Λιθουανούς ευγενείς να εκλέξουν μεγάλο δούκα χωρίς τη συγκατάθεση του Πολωνού μονάρχη. Το 1414 άρχισε μια νέα μορφή πολέμου, γνωστού ως Πόλεμος της Πείνας, λόγω της τακτικής της καμένης γης που χρησιμοποιούσαν οι Ιππότες, καταστρέφοντας χωράφια και μύλους. Όμως, επειδή τόσο οι Τεύτονες όσο και οι Λιθουανοί είχαν εξαντληθεί από προηγούμενο πόλεμο και δεν θέλησαν να εμπλακούν σε μεγάλη μάχη, οι συγκρούσεις σταμάτησαν το φθινόπωρο. Οι εχθροπραξίες αναζωπυρώθηκαν ξανά το 1419, μετά τη λήξη της Συνόδου της Κωνσταντίας, κατά τη διάρκεια της οποίας είχαν ανασταλεί κατόπιν των επιμόνων αξιώσεων των παπικών απεσταλμένων.Η Σύνοδος της Κωνσταντίας ήταν σημείο καμπής για τις σταυροφορίες των Τευτόνων, όπως και για πολλές άλλες διαμάχες στην Ευρώπη. Ο Βιτάουτας έστειλε αντιπροσωπεία το 1415, στην οποία συμμετείχε ο μητροπολίτης Κιέβου και Σαμογετιανοί αυτόπτες. Έφτασαν στην Κωνσταντία στο τέλος του χρόνου για να εκφράσουν την επιθυμία τους να «βαπτιστούν σε νερό και όχι σε αίμα». Οι Πολωνοί απεσταλμένοι, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Μικολάι Τράμπα, Ζάνισα Τσάρνι και Πάβελ Βλόντκοβιτς, συμμάχησαν για να σταματήσει ο εκχριστιανισμός των ειδωλολατρών με τη βία και η επιθετικότητα των Τευτόνων ενάντια στην Πολωνία και Λιθουανία. Ως αποτέλεσμα της πολωνολιθουανικής διπλωματίας, η σύνοδος, παρά το ότι σκανδαλίστηκε με το ερώτημα του Βλόντκοβιτς σχετικά με τη νομιμότητα του μοναστικού κράτους, αρνήθηκε να εγκρίνει το αίτημα του Τευτονικού Τάγματος για νέα σταυροφορία και αντίθετα εμπιστεύτηκε τον εκχριστιανισμό των Σαμογετιανών στην Πολωνία και τη Λιθουανία.Στα θέματα που συζητήθηκαν στο συνέδριο ήταν και η Πόλεμοι των Χουσιτών της Βοημίας, οι οποίοι ήθελαν η Πολωνία να γίνει σύμμαχός τους στον πόλεμο ενάντια στον εκλεγμένο αυτοκράτορα και νέο βασιλιά της Βοημίας Σιγισμόνδο. Το 1421, η δίαιτα της Βοημίας κήρυξε έκπτωτο τον Σιγισμόνδο και προσέφερε το στέμμα στον Λαδίσλαο με την προϋπόθεση ότι θα αποδεχόταν τις θρησκευτικές αρχές των Τεσσάρων Άρθρων της Πράγας, κάτι για το οποίο ο τελευταίος δεν ήταν προετοιμασμένος. Μετά την άρνηση του Βλαδισλάου Β΄, εξελέγη βασιλιάς της Βοημίας ο Βιτάουτας, ο οποίος όμως διαβεβαίωσε τον Πάπα ότι δεν συμφωνούσε με τους αιρετικούς. Ανάμεσα στο 1422 και το 1428, ο ανιψιός του Λαδίσλαου Β΄, ο Σιγισμόνδος Κόριμπουτ, προσπάθησε να κυβερνήσει τη Βοημία, η οποία είχε βυθιστεί στον πόλεμο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Βιτάουτας αποδέχθηκε την πρόταση του Σιγισμόνδου για το βασιλικό στέμμα το 1429, φαινομενικά με τη συναίνεση του Βλαδισλάου Β΄, αλλά οι πολωνικές δυνάμεις παρενέβησαν στη μεταβίβαση του στέμματος και η στέψη ακυρώθηκε.Το 1422 άρχισε νέος πόλεμος -ο πόλεμος Γκόλουμπ- ενάντια στους Τεύτονες Ιππότες, τους οποίους ο Βλαδίσλαος Β΄ νίκησε προτού φτάσουν οι αυτοκρατορικές ενισχύσει. Η Συνθήκη του Μέλνο τερμάτισε τις βλέψεις των Τευτόνων στη Σαμογετία και καθόρισε μόνιμα σύνορα ανάμεσα στους Τεύτονες της Πρωσσίας και τη Λιθουανία. Οι Λιθουανοί απέκτησαν τη Σαμογετία και το λιμένα Παλάνγκα, αλλά η πόλη Κλαϊπέντα παρέμεινε στους Ιππότες. Τα σύνορα αυτά παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτα για σχεδόν 500 χρόνια, μέχρι το 1920. Οι όροι όμως της συνθήκης θεωρήθηκε ότι μετέτρεψαν την πολωνική νίκη σε ήττα, καθώς ο Βλαδίσλαος Β΄ αποκήρυξε τις διεκδικήσεις της Πολωνίας στην Πομερανία, Πομεραλία (Ανατολική Πομερανία) και τα εδάφη του Χέλμο, για τις οποίες έλαβε σε αντάλλαγμα μόνο την πόλη Νιέζαβα. Αν και η Συνθήκη του Μέλνο έκλεισε ένα κεφάλαιο πολέμων ανάμεσα στους Τεύτονες και τη Λιθουανία, τα μακροχρόνια προβλήματα με τη Πολωνία δεν λύθηκαν. Σποραδικές συγκρούσεις ανάμεσα σε Πολωνία και Τεύτονες έλαβαν χώρα ανάμεσα στο 1431 και 1435. Ρωγμές στη συνεργασία Πολωνίας και Λιθουανίας μετά το θάνατο του Βιτάουτας το 1430 προσέφεραν στους Τεύτονες μια νέα ευκαιρία να παρέμβουν στην Πολωνία. Ο Βλαδίσλαος Β΄ είχε υποστηρίξει τον αδελφό του Σβιτριγκάιλα ως μέγα δούκα της Λιθουανίας, όμως όταν ο Σβιτριγκάιλα, με την υποστήριξη των Τευτόνων και δυσαρεστημένων Ρως ευγενών, επαναστάτησε ενάντια στην πολωνική επικυριαρχία στη Λιθουανία, και οι Πολωνοί, υπό τη ηγεσία του επισκόπου Ζμπίγκνιεγβ Ολεσνίκι της Κρακοβίας, κατέλαβαν την Ποδολία, την οποία ο Βλαδίσλαος Β΄ είχε δώσει στη Λιθουανία το 1411, και τη Βολινία. Το 1432, μια φιλοπολωνική παράταξη εξέλεξε τον αδελφό του Βιτάουτας, το Ζυγκίμαντας, ως μέγα δούκα, με αποτέλεσμα ένοπλες διαμάχες για τη λιθουανική διαδοχή, οι οποίες συνεχίστηκαν για χρόνια με το θάνατο του Βλαδισλάου Β΄. Η δεύτερη σύζυγος του Βλαδισλάου Β΄, Άννα του Τσέλιε, είχε πεθάνει το 1416, έχοντας γεννήσει μια κόρη, τη Γιατβίγκα. Το 1417, ο Βλαδίσλαος Β΄ νυμφεύτηκε την Ελισάβετ της Πίλιτσα, η οποία πέθανε το 1420 χωρίς να γεννήσει παιδιά, και δύο χρόνια αργότερα, τη Σοφία του Χάλσανι, η οποία γέννησε δύο γιους. Ο θάνατος της πρώτης συζύγου του Γιατβίγκα βασίλισσας της Πολωνίας, της τελευταίας κληρονόμου του κλάδου των Πιαστ, έδωσε στον Λαδίσλαο Β΄ το δικαίωμα να χρήσει τους γιους του με τη Σοφία διαδόχους, αν και έπρεπε να προβεί σε παραχωρήσεις προς τους ευγενείς της Πολωνίας, καθώς η μοναρχία ήταν αιρετή. Ο Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο πέθανε το 1434, αφήνοντας την Πολωνία στον μεγαλύτερο γιο του Βλάντισλαβ Γ΄ και τη Λιθουανία στο νεότερο, Καζίμιρ Δ΄, ανήλικους εκείνη τη στιγμή. Νυμφεύτηκε πρώτα τη Γιαντβίγκα/Χέντβιχ των Καπετιδών-Ανζού, κόρη τού Λουδοβίκου Α΄ της Ουγγαρίας και είχε τέκνο: Ελισάβετ-Βονιφατία 1399, έζησε 21 ημέρες.Το 1399 απεβίωσε η Γιαντβίγκα και ο Βλαδίσλαος Β΄ έκανε δεύτερο γάμο με την Άννα του Τσέλιε, κόρη τού Γουλιέλμου κόμη τού Τσέλε και της Άννας των Πιαστ (κόρης τού Καζίμιρ Γ΄ της Πολωνίας). Είχε τέκνο: Χέντβιχ 1408-1431, απεβ. 23 ετών.Το 1416 απεβίωσε η Άννα τού Τσέλλε και ο Βλαδίσλαος Β΄ έκανε τρίτο γάμο με την Ελισάβετ Πιλέτσκι χήρα Γκρανόβσκα, κόρη τού Όθωνα βοεβόδα του Σαντόμιες. Η Ελισάβετ απεβίωσε το 1420, χωρίς να αποκτήσουν απογόνους. Ο τέταρτος γάμος τού Βλαδισλάου Β΄ ήταν με τη Σοφία, κόρη τού Ανδρέα πρίγκιπα Χαλσχάνυ/Ολσχάνσκυ και είχε τέκνα: Βλάντισλαβ Γ΄ 1424-1444, βασιλιάς της Πολωνίας & Ουγγαρίας. Καζίμιρ Δ΄ 1427-1492, βασιλιάς της Πολωνίας. Καζίμιρ 1426-1427, απεβ. νήπιο.Η 2η σύζυγός του Άννα του Τσέλιε ήταν 2η εξαδέλφη της 1ης συζύγου του Γιαντβίγκας των Καπετιδών-Ανζού. Bideleux, Robert (1998), A History of Eastern Europe: Crisis and Change, Routledge, ISBN 978-0-415-16111-4 Bojtár, Endre (2000), Foreword to the Past: A Cultural History of the Baltic People, Budapest: Central European University Press, ISBN 978-963-9116-42-9 Delbrück, Hans (1990), The Barbarian Invasions: History of the Art of War, University of Nebraska Press, ISBN 978-0-8032-6447-2, https://books.google.com/?id=hdh4Elj-3WEC&pg=PA526 Deveike, Jone (1950), «The Lithuanian Diarchies», The Slavonic and East European Review 28 (71): 392–405 Długosz, Jan (1997), The Annals of Jan Dlugosz, IM Publications, ISBN 978-1-901019-00-1 Drabina, Jan (1994), «Die Religionspolitik von König Wladyslaw Jagiello im polnisch-litauischen Reich in den Jahren 1385–1434», Zeitschrift für Ostforschung 43 (2): 161–173, ISSN 0044-3239 Dvornik, Francis (1992), The Slavs in European History and Civilization, Rutgers University Press, ISBN 978-0-8135-0799-6 Housley, Norman (1992), The Later Crusades 1274–1580: From Lyons to Alcazar, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-822136-4 Jakštas, J.; Ivinskis, Z.; Sužiedėlis, S.; Šapoka, A.; Šležas, P. (1935), Jogaila, Kaunas: redagavo A. Šapoka Jasienica, Paweł (1988), Polska Jagiellonów, Warsaw: Państwowy Instytut Wydawniczy, ISBN 978-83-06-01796-0 Jurzak, Ryszard (2006), Władysław II Jagiełło, http://genealog.home.pl/, ανακτήθηκε στις 27 September 2006 Karwasińska, Jadwiga; Zakrzewski, Ignacy (1935), Lites ac res gestae inter Polonos Ordinemque Cruciferorum, Warsaw: Bibliotheca Cornicensis, https://books.google.com/?id=TfQKAAAAIAAJ (Πολωνικά) (Λατινικά) Kłoczowski, Jerzy (2000), A History of Polish Christianity, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-36429-4, https://books.google.com/?id=ecdye8hk_tgC&pg=PA55 Kosman, Marceli (1976), Drogi zaniku pogaństwa u Bałtów, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Kosman, Marceli (1987), Jagiełło królem Polski: z dziejów unii Polski i Litwy, Warsaw: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne (WSiP), ISBN 978-83-02-03292-9 Lukowski, Jerzy; Zawadzki, Hubert (2001), A Concise History of Poland, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-55917-1 Magocsi, Paul Robert (1996), A History of Ukraine, University of Toronto Press, ISBN 978-0-8020-7820-9 Meyendorff, John (1989), Byzantium and the Rise of Russia (Reprint έκδοση), Crestwood, NY: Vladimir's Seminary Press, ISBN 978-0-88141-079-2 Mickūnaitė, Giedrė (1999), «From Pamphlet to Origin Theory», στο: Kooper, Erik Simon, επιμ., The Medieval Chronicle: Proceedings of the 2nd International Conference on the Medieval Chronicle, Amsterdam: Rodopi, ISBN 978-90-420-0834-2, https://books.google.com/books?vid=ISBN9042008342&id=Nl0_nXQD5i4C&pg=PA157&sig=DoKb27Z8XzT8ZZP3qQnwuL3-pqw O'Connor, Kevin (2003), A History of the Baltic States, Greenwood Press, ISBN 978-0-313-32355-3 Plokhy, Serhii (2006), The Origins of the Slavic Nations: Premodern Identities in Russia, Ukraine, and Belarus, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-86403-9 Rogalski, Leon (1846), Dzieje Krzyżaków (History of the Teutonic Knights), Warsaw: Samuel Orgelbrand Rowell, S. C. (2000), «Baltic Europe», στο: Jones, Michael, επιμ., The New Cambridge Medieval History VI, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-36290-0 Rowell, S. C. (1994), Lithuania Ascending: A Pagan Empire Within East-central Europe, 1295–1345, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-45011-9 Sedlar, Jean W. (1994), East Central Europe in the Middle Ages, 1000–1500, Seattle: University of Washington Press, ISBN 978-0-295-97290-9, https://books.google.com/?id=ANdbpi1WAIQC&pg=PA388 Śląsk w polityce Piastów, Polska Piastów, 2005, http://www.piastowie.kei.pl/piast2/slask.htm, ανακτήθηκε στις 9 August 2006 Sruogienė-Sruoga, Vanda (1987), «Jogaila (1350–1434)», Lituanus: Lithuanian Quarterly Journal of Arts and Sciences 33 (4), http://www.lituanus.org/1987/87_4_04.htm, ανακτήθηκε στις 25 January 2007 Stone, Daniel Z. (2001), The Polish-Lithuanian State, 1386–1795, Seattle: University of Washington Press, ISBN 978-0-295-98093-5 Tęgowski, Jan (1999), Pierwsze pokolenia Giedyminowiczow, Poznań-Wrocław: Wydawn. Historyczne, ISBN 978-83-913563-1-9 Turnbull, Stephen (2003), Tannenberg 1410: Disaster for the Teutonic Knights, Osprey, ISBN 978-1-84176-561-7 Turnbull, Stephen (2004), Crusader Castles of the Teutonic Knights (2): Baltic Stone Castles 1184–1560, Osprey Publishing, ISBN 978-1-84176-712-3, https://books.google.com/?id=F3wzkSHR4j4C&pg=PA22 Turnbull, Stephen; McBride, Angus (2004), The Hussite Wars: 1419–36, Osprey Publishing, ISBN 978-1-84176-665-2
Ο Γιογκάιλα (πολωνικά: Jogaila), αργότερα Βλαντίσλαφ Β΄ Γιαγκιέουο (Władysław II Jagiełło, προφορά: [vwadɨˈswaf jaˈgʲɛwwɔ]), εξελληνισμένα Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο (1348 - 1 Ιουνίου 1434), από τον Οίκο των Γιαγκελλόνων, ήταν μέγας δούκας της Λιθουανίας (1377-1434). Έγινε βασιλιάς της Πολωνίας (1386-1399), στην αρχή με τη σύζυγό του Γιαντβίγκα της Πολωνίας και στη συνέχεια μόνος του. Γεννήθηκε παγανιστής και το 1386 προσηλυτίστηκε στον Καθολικισμό και βαπτίστηκε ΒΒλαδίσλαος στην Κρακοβία. Νυμφεύτηκε τη νεαρή βασίλισσα Γιαντβίγκα (Εδβίγη) και στέφθηκε Βασιλιάς της Πολωνίας ως Βλαδίσλαος Β΄. Το 1387 εκχριστιάνισε τη Λιθουανία. Μετά τον θάνατο της βασίλισσας Γιαντβίγκα έμεινε μόνος βασιλιάς για άλλα 35 χρόνια και έθεσε τα θεμέλια για την Πολωνο-Λιθουανική ένωση. Ήταν μέλος του Οίκου των Γιαγκιέλο στην Πολωνία, η οποία φέρει το όνομά του και προηγουμένως ήταν γνωστή ως δυναστειών των Γκεντιμινιδών στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας. Η δυναστεία βασίλευε ταυτόχρονα και στα δύο κράτη μέχρι το 1572 και ήταν μια από τις δυναστείες με τις εντονότερες επιδράσεις στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και την πρώιμη σύγχρονη εποχή. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, το Πολωνο-Λιθουανικό κράτος ήταν το μεγαλύτερο στον χριστιανικό κόσμο.Ο Γιογκάιλα ήταν ο τελευταίος παγανιστής ηγεμόνας της μεσαιωνικής Λιθουανίας. Αφότου ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Πολωνίας, αποτέλεσμα της Ένωσης του Κρέβο, η νεοσύστατη Πολωνο-Λιθουανική Ένωση αντιμετώπισε την ανερχόμενη δύναμη των Τευτόνων Ιπποτών. Η νίκη στη μάχη του Γκρούνβαλντ το 1410, ακολουθούμενη από την Ειρήνη του Τορν, εξασφάλισαν τα πολωνικά και λιθουανικά σύνορα και σηματοδότησαν την άνοδο της Πολωνο-Λιθουανικής συμμαχίας ως σημαντικής δύναμης στην Ευρώπη. Η βασιλεία του ΒΒλαδισλάου Β΄ επεξέτεινε τα πολωνικά σύνορα και συχνά θεωρείται η αφετηρία της χρυσής εποχής της Πολωνίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%BF
Γουίλλιαμ Μπράντφορντ Σόκλεϋ
Ο Σόκλεϋ γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1910 στο Λονδίνο της Αγγλίας από Αμερικανούς γονείς και μεγάλωσε στο πατρικό του σπίτι στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια. Ο πατέρας του Γουίλλιαμ ο πρεσβύτερος ήταν μηχανικός ορυχείων και μιλούσε οχτώ γλώσσες. Η μητέρα του Μαίρη μεγάλωσε στην Αμερικανική Δύση, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ και ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε αναπληρώτρια επιθεωρητής ορυχείων.Πήρε το πτυχίο του στη φυσική από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1932. Όταν ακόμα ήταν φοιτητής παντρεύτηκε την Iowan Jean Bailey τον Αύγουστο του 1933. Ο Σόκλεϋ πήρε το διδακτορικό του 1936 από το ΜΙΤ. Η διδακτορική του διατριβή είχε τίτλο Electronic Bands in Sodium Chloride και του προτάθηκε από τον διδακτορικό του καθηγητή Τζον Σλέιτερ. Μέτα την εντάχθηκε σε μια ομάδα έρευνας με επικεφαλής τον Κλίντον Τζόζεφ Ντέιβισον στα Bell Labs στο Νιου Τζέρσεϊ. Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν ήταν παραγωγικά για τον Σόκλεϋ. Δημοσίευσε αρκετά θεμελιώδη άρθρα σχετικά με τη φυσική στερεάς κατάστασης στο περιοδικό Physical Review. Το 1938 πήρε την πρώτη του ευρεσιτεχνία για τον πολλαπλασιαστή ηλεκτρονίων. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ο Σόκλεϋ ασχολήθηκε με την έρευνα στα ραντάρ. Τον Μάιο του 1942 πήρε άδεια από τα Bell Labs για να γίνει διευθυντής έρευνας στην ομάδα ανθυποβρυχιακού πολέμου του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Η έρευνα του περιλάμβανε ανάπτυξη μεθόδων αντίστασης στα υποβρύχια που έκαναν επίθεση στις νηοπομπές, βελτιώνοντας τις διατάξεις των βομβών βυθού. Αυτή η εργασία απαιτούσε τη συνεχή μετακίνηση του Σόκλεϋ στο Πεντάγωνο και στη Ουάσιγκτον όπου γνώρισε πολλούς υψηλόβαθμους αξιωματικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους. Το 1944 οργάνωσε πρόγραμμα εκπαίδευσης για τους πιλότους του Boeing B-29 Superfortress στο πως να χρησιμοποιούν σωστά το νέο στόχαστρο βομβών με ραντάρ. Στα τέλη του 1944 έκανε τρίμηνο ταξίδι για να αξιολογήσει τα αποτελέσματα. Για αυτό το έργο του ο Υπουργός Πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών Πίτερ Πάτερσον τον βράβευσε στις 17 Οκτωβρίου 1946 με το Μετάλλιο Αξίας. Το Ιούλιο του 1945, το Υπουργείο Πολέμου ζήτησε από τον Σόκλεϋ να ετοιμάσει μια αναφορά με τις πιθανές απώλειες σε μια εισβολή στην Ιαπωνική ενδοχώρα. Ο Σόκλεϋ κατέληξε: Εάν η μελέτη δείχνει ότι η συμπεριφορά των εθνών σε όλες τις ιστορικές περιπτώσεις συγκρίσιμες με της Ιαπωνίας έχει στην πραγματικότητα ήταν πάντοτε σταθερή με τη συμπεριφορά των στρατευμάτων στη μάχη, τότε αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των νεκρών των Ιαπώνων μέχρι την ήττα της Ιαπωνίας θα ήταν μεγαλύτερος από αυτόν των Γερμανών. Με άλλα λόγια, πιθανότατα θα πρέπει να σκοτώσουμε το λιγότερο 5 με 10 εκατομμύρια Ιάπωνες. Αυτό μπορεί να μας κοστίσει μεταξύ 1,7 και 4 εκατομμύρια απώλειες, συμπεριλαμβανόμενων 400.000 με 800.000 νεκρών. Αυτή η πρόβλεψη επηρέασε την απόφαση για τη ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι για να αναγκάσει την Ιαπωνία να παραδοθεί χωρίς εισβολή. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος τα Bell Labs ίδρυσαν Τμήμα Στερεάς Φυσικής με επικεφαλής τον Σόκλεϋ και τον χημικό Στάνλεϊ Μόργκαν, το τμήμα επίσης περιλάμβανε τους Τζον Μπαρντίν, Γουόλτερ Μπράταιην τον φυσικό Τζέραλντ Πίρσον τον χημικό Ρόμπερτ Γκάμπνεϊ τον ειδικό στα ηλεκτρονικά Χίλμπερτ Μούρ και αρκετούς τεχνικούς. Ο στόχος τους ήταν να βρουν κάποια στερεάς κατάστασης ενισχυτή για να αντικαταστήσει τις εύθραστες γυάλινες λυχνίες κενού. Οι πρώτες τους προσπάθειες βασίστηκαν στις ιδέες του Σόκλεϋ για την χρησιμοποίηση εξωτερικού ηλεκτρικού πεδίου σε έναν ημιαγωγό για να επηρεάσει την αγωγιμότητα του. Αυτά τα πειράματα απέτυχαν όλα σε διάφορες παραλλαγές με διάφορα υλικά. Η ομάδα ήταν σε στασιμότητα μέχρι που ο Μπαρντίν πρότεινε μια θεωρία που περιλάμβανε τις καταστάσεις επιφάνειας και εμπόδιζε το πεδίο να διεισδύσει τον ημιαγωγό. Η ομάδα άλλαξε την εστίασή του για να μελετήσει αυτές τις καταστάσεις επιφάνειας και περίπου κάθε μέρα βρισκόντουσαν για να συζητήσουν για την πρόοδο της δουλειάς. Η ταύτιση της ομάδας ήταν εξαιρετική, και οι ιδέες ανταλλασσόταν ελεύθερα.Μέχρι τον χειμώνα του 1946 είχαν αρκετά αποτελέσματα έτσι ώστε το Μπράταιην δημοσίευσε άρθρο στο Physical Review για τις καταστάσεις επιφάνειας. Ο Μπράταιην ξεκίνησε τα πειράματα για να μελετήσει τις καταστάσεις επιφάνειας με παρατηρήσεις που έκανε ενώ έστρεφε φωτεινή δέσμη προς τον ημιαγωγό. Αυτό οδήγησε σε περισσότερες δημοσιεύσεις (μια εκ τον οποίον μαζί με τον Σόκλεϋ) που έδειξαν ότι η πυκνότητα των καταστάσεων επιφάνειας ήταν πολύ μεγαλύτερη που θα δικαιολογούσε τα αποτυχημένα πειράματα. Ο ρυθμός της εργασίας αυξήθηκε σημαντικά όταν άρχισαν να περιβάλλουν το σημείο επαφών μεταξύ των ημιαγωγών και των αγωγών με ηλεκτρολύτες. Ο Μουρ κατασκεύασε ένα κύκλωμα που τους επέτρεψε να μεταβάλουν τη συχνότητα του σήματος εισόδου εύκολα. Τελικά άρχισαν να παίρνουν κάποιες ενδείξεις ενίσχυσης ισχύος όταν η Πίρσον, ακολουθώντας πρόταση του Σόκλεϋ, έβαλε υπό τάση σταγονίδιο βορικής γλυκόλης (μια παχύρρευστη χημική ουσία που δεν εξατμίζεται) κατά μήκος μια p-n juction. Ο Δεκέμβριος του 1947 ήταν ο Χρυσός Μήνας των Bell Labs, όταν ο Μπαρντίν και ο Μπράταιην - δουλεύοντας χωρίς τον Σόκλεϋ - επέτυχαν στην δημιουργία του τρανζίστορ επαφής που έκανε ενίσχυση. Μέσα στον επόμενο μήνα οι δικηγόροι των Bell Labs άρχισαν τις δουλείες στις αιτήσεις για την ευρεσιτεχνία. Οι δικηγόροι των Bell Labs σύντομα ανακάλυψαν ότι η αρχή του αποτελέσματος που είχε προβλέψει και οι συσκευές που βασίζονται σε αυτό έχουν ήδη κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1930 από τον Julius Lilienfeld, ο οποίος κατέθεσε το MESFET (παρόμοιο με το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στον Καναδά) στις 22 Οκτωβρίου 1925.Παρά το γεγονός ότι το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας εμφανίστηκε "εύθραυστο" (δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει) οι δικηγόροι διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας με βάση μία από τις τέσσερις αιτήσεις για διπλώματα ευρεσιτεχνίας μόνο από το σχεδιασμό Μπαρντίν-Μπράταιν σημείο επαφής. Τρεις άλλοι κάλυψαν τον ηλεκτρολύτη με βάση τρανζίστορ με τους Μπαρντίν, Γκίμπνεϊ και Μπράταιην ως εφευρέτες. Το όνομα Σόκλεϋ δεν ήταν σε καμία από αυτές τις αιτήσεις διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Αυτό εξόργισε τον Σόκλεϋ, που σκέφτηκε ότι το όνομά του θα πρέπει επίσης να είναι στο διπλώματα ευρεσιτεχνίας, διότι το έργο βασίστηκε στην ιδέα πεδίου του. Ακόμη προσπάθησε να κάνει αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μόνο με το δικό του και έκανε γνωστές τις προθέσεις τους Μπαρντίν και Μπράταιην.Ταυτόχρονα, συνέχισε κρυφά το έργο για να φτιάξει ένα διαφορετικό είδος τρανζίστορ βασιζόμενο σε κόμβους, αντί των επαφών σημείου. Περίμενε ότι αυτό το είδος σχεδιασμού θα είναι πιο πιθανό να γίνει εμπορικά βιώσιμο. Το τρανζίστορ σημείο επαφής, πίστευε, θα μπορούσε να αποδειχθεί εύθραυστο και δύσκολο να κατασκευαστεί. Ο Σόκλεϋ επεξεργάστηκε μια πλήρη περιγραφή του νέου τρανζίστορ που ο ίδιος αποκάλεσε "σάντουιτς" τρανζίστορ, και μια πρώτη απόδειξη της αρχής δημοσίευσε στις 7 Απριλίου 1949. Αυτό οδήγησε στην εφεύρεση του διπολικό τρανζίστορ, το οποίο ανακοινώθηκε σε συνέντευξη τύπου στις 4 Ιουλίου 1951. Ο Σόκλεϋ πήρε για αυτή την εφεύρεση δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 25 Σεπτεμβρίου του 1951. Διαφορετικές μέθοδοι κατασκευής για τη συγκεκριμένη συσκευή είχαν αναπτυχθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά αυτά με βάση τη διαχυτική / φωτολιθογραφική διαδικασία έγινε γρήγορα η μέθοδος επιλογής για πολλές εφαρμογές. Σύντομα το τρανζίστορ σημείου εξαλείφθηκε , και αυτό και οι απόγονοι του κατείχαν με συντριπτική πλειοψηφία δεσπόζουσα θέση στην αγορά για πολλά χρόνια. Ο Σόκλεϋ συνέχισε ως επικεφαλής της ομάδας για να οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειας στα Bell Labs για να βελτιώσουν και να το κατασκευάσουν για δύο ακόμη χρόνια. Εν τω μεταξύ, ο Σόκλεϋ δούλευε πυρετωδώς στο σπουδαίο έργο του Electrons and Holes in Semiconductors το οποίο τελικά εκδόθηκε ως 558 σέλιδη διατριβή το 1950. Σε αυτό ο Σόκλεϋ περίγραφε τις κρίσιμες ιδέες κλίσης και διάδοσης και τις διαφορικές εξισώσεις που περιγράφουν την κίνηση τον ηλεκτρονίων μέσα σε κρυστάλλους στερεάς κατάστασης. Περιγράφεται επίσης και η εξίσωση του Σόκλεϋ. Αυτό το έργο έγινε η «βίβλος» για μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων που δούλευαν για να κατασκευάσουν νέους τρανζίστορ και άλλες συσκευές βασισμένες σε ημιαγωγούς. Το 1951, εκλέχθηκε μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών. Δυο χρόνια αργότερα του απονεμήθηκε από την Ακαδημία το βραβείο Comstock στη Φυσική. Η επακόλουθη δημοσιότητα από την «εφεύρεση του τρανζίστορ» ώθησε τον Σόκλεϋ στο προσκήνιο, προς μεγάλη λύπη των Μπαρντίν και Μπράταιην. Παρόλα αυτά η διοίκηση των Bell Labs πάντα και τους τρεις εφευρέτες ως ομάδα, αν και ο Σόκλεϋ διόρθωνε όσους έδιναν την εφεύρεση μόνο σ'αυτόν, τελικά αποξένωσε τους Μπαρντίν και Μπράνταιην και και τους μπλόκαρε στο να δουλέψουν στο τρανζίστορ. Ο Μπαρντίν άρχισε να ακολουθεί μια θεωρία για την υπεραγωγιμότητα και έφυγε από τα Bell Labs το 1951. Ο Μπράνταιην αρνήθηκε να δουλέψει περαιτέρω με τον Σόκλεϋ και μετατέθηκε σε άλλη ομάδα. Ούτε ο Μπαρντίν ούτε και Μπράταιην δεν είχαν σχέση με την ανάπτυξη του μετά τον πρώτον χρόνο της εφεύρεσης του.Ο τραχύς τρόπος διοίκησης του Σόκλεϋ είχε ως αποτέλεσμα την προαγωγή στα Bell Labs, τα οποία αναγνώριζαν ότι ήταν σημαντικός ερευνητικός επιστήμονας και συνεργάτης. Ο Σόκλεϋ ήθελε τη δύναμη και το κέρδος που ένιωθε άξιζε. Πήρε άδεια από τα Bell Labs το 1953 και μεταφέρθηκε πίσω στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) για τέσσερις μήνες ως επισκέπτης καθηγητής. Τελικά του δόθηκε η ευκαιρία να φτιάξει τη δική του εταιρεία, ως τμήμα μιας επιτυχημένης εταιρίας ηλεκτρονικών ενός φίλου από το Caltech. Το 1955 ο Σόκλεϋ εντάχθηκε στην Beckman Instruments ως Διευθυντής του νεοσύστατου τμήματος Shockley Semiconductor Laboratory. Με το κύρος του και και το κεφάλαιο από την Beckman, ο Σόκλεϋ προσπάθησε να δελεάσει μερικούς από τους πρώην συναδέλφους του από τα Bell Labs να έρθουν στο νέο εργαστήριό του, αλλά κανένας από αυτούς δεν ήρθε. Αντ 'αυτού, ξεκίνησε να ψάχνει στα πανεπιστήμια για τους λαμπρότερους πτυχιούχους για να φτιάξει μια εταιρεία από το μηδέν, μια εταιρία που θα πηγαίνει με «το δικό του δρόμο». Ο «δικός του δρόμος» γενικά θα μπορούσε να συνοψιστεί ως αυταρχικός αυξανόμενα παρανοϊκός. Σε ένα πολύ γνωστό περιστατικό, ισχυρίστηκε ότι ο κομμένος αντίχειρας μιας γραμματέας ήταν αποτέλεσμα κακόβουλης πράξης και ζητούσε δοκιμές με ανιχνευτή ψεύδους για να βρει τον ένοχο. Αργότερα αποδείχθηκε ότι το κόψιμο προκλήθηκε από μια σπασμένη πινέζα στην πόρτα του γραφείου, και μετά από αυτό το ερευνητικό προσωπικό γινόταν όλο και πιο εχθρικό. Εν τω μεταξύ, οι απαιτήσεις του για την δημιουργία μιας νέας και τεχνικά δύσκολης συσκευής (αρχικά ονομάστηκε δίοδος του Σόκλεϋ και τώρα μετά από αλλαγές έγινε το θυρίστορ), σήμαινε ότι το έργο κινούταν πολύ αργά. Στα τέλη του 1957, οκτώ από τους ερευνητές του Σόκλεϋ, οι οποίοι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "Το προδοτικό Οκτώ," παραιτήθηκαν μετά την απόφαση του Σόκλεϋ να μην συνεχίσει την έρευνα στους ημιαγωγούς με βάση το πυρίτιο. Μετά από σύσκεψη με τον Sherman Fairchild και την παραχώρηση κεφαλαίου εκκίνησης από την Fairchild Camera and Instrument Corporation ξεκίνησαν την Fairchild Semiconductor. Στους «Οχτώ προδότες» ήταν και οι Ρόμπερτ Νόις και Γκόρντον Μουρ οι οποίοι αργότερα έφυγαν από την Fairchild για να ιδρύσουν την Intel Corporation. Άλλες εταιρίες που προέκυψαν από την Fairchild Semiconductor αποτελούν οι National Semiconductor και Advanced Micro Devices. Έτσι, σε μια περίοδο μόλις 20 ετών, οκτώ από τους πρώην υπαλλήλους του Σόκλεϋ δημιούργησαν 65 νέες επιχειρήσεις, οι οποίες στη συνέχεια έκαναν το ίδιο.... Η Shockley Semiconductor και οι παραπάνω εταιρίες που προέκυψαν από αυτή δημιούργησαν τον πυρήνα αυτού που ονομάζουμε σήμερα Silicon Valley, που άλλαξε τον κόσμο των ηλεκτρονικών και πράγματι τον ίδιο τον κόσμο. Ενώ ο Σόκλεϋ ακόμα προσπαθούσε να κάνει τη συσκευή τριών καταστάσεων του να λειτουργήσει, η Fairchild και η Texas Instruments παρουσίασαν τα πρώτα ολοκληρωμένα κυκλώματα, καθιστώντας την εργασία του Σόκλεϋ στην εν λόγω περιοχή ουσιαστικά περιττή. Ο Σόκλεϋ τελικά κατάφερε να κάνει την συσκευή του να λειτουργήσει αλλά απέτυχε να την κάνει εμπορικά επιτυχής. Το 1961 ο Σόκλεϋ και ο Hans Queisser υπολόγισαν τη μέγιστη θεωρητική απόδοση ενός απλού ηλιακού κυττάρου η οποία αργότερα έγινε γνωστή ως το «όριο Σόκλεϋ-Queisser». Η εταιρία του πουλήθηκε το 1960 και κατέληξε τμήμα της ITT Corporation το 1968. Ο Σόκλεϋ ήταν φημισμένος ομιλητής, καθηγητής και ερασιτέχνης ταχυδακτυλουργός. Μια φορά στο τέλος της ομιλίας παρουσίασε ένα μπουκέτο ρόδα. Επίσης ήταν γνωστός για τις πλάκες του. Κατέληξε γνωστός ορειβάτης, τις πλαγιές Shawangunks στον ποταμό Hudson Valley, όπου μια διαδρομή σε μια προεξοχή πήρε το όνομα του και είναι γνωστή μέχρι σήμερα ως «οροφή Σόκλεϋ."Ήταν ο πρώτος που πρότεινε μια κανονική λογαριθμική κατανομή για να μοντελοποιήσει τη διαδικασία δημιουργίας επιστημονικών ερευνητικών εργασιών.Ήταν άθεος. Ο Σόκλεϋ χώρισε με την γυναίκα του Jean το 1954. Μέτα την ίδρυση της Shortley Semiconductor στις 23 Νοεμβρίου του 1955 παντρεύτηκε την Emmy Lanning η οποία ήταν καθηγήτρια ψυχιατρικής νοσηλευτικής από τη Νέα Υόρκη. Ο γάμος τους διάρκεσε μέχρι τον θάνατο του το 1989. Τον Ιούλιο του 1961 ο Σόκλεϋ, η γυναίκα του και γιος τους Ντικ είχαν σοβαρό τροχαίο ατύχημα που πήρε μήνες μέχρι να αναρρώσει πλήρως από τα τραύματα του. Το τελευταίο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Σόκλεϋ του χορηγήθηκε το 1968 για μια πολύπλοκη ημιαγωγική συσκευή. Αργότερα στη ζωή του Σόκλεϋ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον σε ερωτήσεις σχετικά με την φυλή, την νοημοσύνη και την ευγονική. Σκεφτόταν ότι αυτό το έργο ήταν σημαντικό για το γενετικό μέλλον τον ανθρώπων και κατέληξε να την περιγράψει ως το πιο σημαντικό από τα έργα του έστω και αν εκφράζοντας τέτοιες πολιτικά μη δημοφιλείς απόψεις έθετε σε κίνδυνο την φήμη του. Όταν ρωτήθηκε γιατί έπαιρνε θέσεις συνδεδεμένες με την πολιτική αριστερά και δεξιά, απάντησε ότι ο στόχος του ήταν «η εφαρμογή της επιστημονικής εφευρετικότητας για τις επιλύσεις των προβλημάτων των ανθρώπων.» Πέθανε το 1989 από καρκίνο του προστάτη.Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του ήταν σχεδόν τελείως αποξενωμένος από τους περισσότερους φίλους και την οικογένειά του, εκτός από τη σύζυγό του. Τα παιδιά του ανέφεραν ότι πληροφορήθηκαν τον θάνατό του μόνο μέσω των έντυπων μέσων ενημέρωσης. Πήρε το βραβείο Comstock στη Φυσική από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών το 1953. Ήταν ο πρώτος που πήρε το βραβείο Oliver E. Buckley, το 1953. Το 1956 πήρε το Νόμπελ Φυσικής. Το 1963 πήρε το μετάλλιο Holley. Ο Σόκλεϋ είχε πάρει πάνω από 90 ευρεσιτεχνίες. Μερικά σημαντικά είναι: US2502488 "Semiconductor Amplifier" Η αίτηση έγινε το 1948. Η πρώτη πατέντα σχετικά με τρανζίστορ. US2569347 "Circuit element utilizing semiconductive material" US2655609 "Bistable Circuits" Έκανε την αίτηση το 1952. US2787564 "Forming Semiconductive Devices by Ionic Bombardment" US3031275 "Process for Growing Single Crystals". US3053635 "Method of Growing Silicon Carbide Crystals". An Electron Microscope for Filaments: Emission and Adsorption by Tungsten Single Crystals, R. P. Johnson and W. Shockley, Phys. Rev. 49, 436 - 440 (1936). Optical Absorption by the Alkali Halides, J. C. Slater and W. Shockley, Phys. Rev. 50, 705 - 719 (1936). Electronic Energy Bands in Sodium Chloride, William Shockley, Phys. Rev. 50, 754 - 759 (1936). The Empty Lattice Test of the Cellular Method in Solids, W. Shockley, Phys. Rev. 52, 866 - 872 (1937). On the Surface States Associated with a Periodic Potential, William Shockley, Phys. Rev. 56, 317 - 323 (1939). The Self-Diffusion of Copper, J. Steigman, W. Shockley and F. C. Nix, Phys. Rev. 56, 13 - 21 (1939). Shockley, William – Electrons and holes in semiconductors, with applications to transistor electronics, Krieger (1956) ISBN 0-88275-382-7. Shockley, William and Gong, Walter A – Mechanics Charles E. Merrill, Inc. (1966). Shockley, William and Pearson, Roger – Shockley on Eugenics and Race: The Application of Science to the Solution of Human Problems Scott- Townsend (1992) ISBN 1-878465-03-1. Joel N. Shurkin; Broken Genius: The Rise and Fall of William Shockley, Creator of the Electronic Age. New York: Palgrave Macmillan (2006) ISBN 1-4039-8815-3 Michael Riordan and Lillian Hoddeson; Crystal Fire: The Invention of the Transistor and the Birth of the Information Age. New York: Norton (1997) ISBN 0-393-31851-6 pbk. Roger Pearson; Shockley on Eugenics and Race: The Application of Science to the Solution of Human Problems. Washington DC: Scott Townsend Publishers (1992) ISBN 1-878465-26-0 pbk.
Ο Γουίλλιαμ Μπράντφορντ Σόκλεϋ (αγγλ. William Bradford Shockley , 13 Φεβρουαρίου 1910 - 12 Αυγούστου 1989) ήταν Αμερικανός επιστήμονας ο οποίος το 1956 μαζί με τους Τζον Μπαρντίν και Γουόλτερ Μπράταιην τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για την εφεύρεση του τρανζίστορ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%A3%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%8B
Χιλέλ Φούρστενμπεργκ
Ο Φούρστενμπεργκ γεννήθηκε από οικογένεια Γερμανοεβραίων στη ναζιστική Γερμανία, το 1935 (αρχικά ονομαζόταν "Fürstenberg"). Το 1939, λίγο μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, η οικογένειά του διέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκε στη γειτονιά Γουάσινγκτον Χάιτς της Νέας Υόρκης, για να σωθεί από το Ολοκαύτωμα. φοίτησε στην Ταλμουδική Ακαδημία Marsha Stern και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο Γιεσίβα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε ηλικία 20 ετών, το 1955. Ο Φούρστενμπεργκ δημοσίευσε αρκετές εργασίες ως προπτυχιακός φοιτητής, μεταξύ των οποίων "Σημείωση για έναν τύπο απροσδιόριστης μορφής" (1953) και "Για το άπειρο των πρώτων αριθμών" (1955). Και τα δύο δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό American Mathematical Monthly, το τελευταίο παρείχε μια τοπολογική απόδειξη του διάσημου θεωρήματος του Ευκλείδη ότι υπάρχουν άπειροι πρώτοι αριθμοί. Ο Φούρστενμπεργκ έκανε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον υπό την επίβλεψη του Σάλομον Μπόχνερ. Το 1958 έλαβε το διδακτορικό του πτυχίο για τη διατριβή του με τίτλο Prediction Theory. Από το 1959-1960, ο Φούρστενμπεργκ υπηρέτησε ως καθηγητής του C. L. E. Moore στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης. Ο Φούρστενμπεργκ πήρε την πρώτη του θέση ως επίκουρος καθηγητής το 1961 στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Ο Φούρστενμπεργκ προήχθη σε τακτικό καθηγητή στη Μινεσότα, αλλά μετακόμισε στο Ισραήλ το 1965 για να ενταχθεί στο Ινστιτούτο Μαθηματικών Αϊνστάιν του Εβραϊκού Πανεπιστημίου. Συνταξιοδοτήθηκε από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο το 2003 . Ο Φούρστενμπεργκ είναι μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Κέντρου Προηγμένων Μαθηματικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μπεν Γκουριόν του Νεγκέβ. Το 2003, το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Μπεν Γκουριόν διοργάνωσαν κοινό συνέδριο για τον εορτασμό της συνταξιοδότησης του Φούρστενμπεργκ. Το τετραήμερο συνέδριο για τις Πιθανότητες στα Μαθηματικά είχε τον υπότιτλο Furstenfest 2003 και περιελάμβανε τέσσερις ημέρες διαλέξεων. Το 1993, ο Φούρστενμπεργκ κέρδισε το Βραβείο του Ισραήλ και το 2007 το Βραβείο Βολφ στα μαθηματικά. Είναι μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ισραήλ (εκλεγμένος το 1974) , της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών (διεθνές επίτιμο μέλος από το 1995) και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (εκλεγμένος το 1989). Ο Φούστενμπεργκ δίδαξε γενιές και γενιές φοιτητών, συμπεριλαμβανομένων των Αλεξάντερ Λουμπότσκι, Γιουβάλ Πέρες, Ταμάρ Ζίγκλερ, Σαχάρ Μόζες και Βιτάλι Μπέργκελσον. Ο Φούρστενμπεργκ κέρδισε την προσοχή σε πρώιμο στάδιο της καριέρας του για την παραγωγή μιας καινοτόμου τοπολογικής απόδειξης του απείρου των πρώτων αριθμών το 1955. Σε μια σειρά άρθρων που ξεκίνησαν το 1963 με το A Poisson Formula for Semi-Simple Lie Groups, εξακολούθησε να θεωρείται πρωτοποριακός στοχαστής. Το έργο του που έδειξε ότι η συμπεριφορά των τυχαίων περιπάτων σε μια ομάδα σχετίζεται στενά με τη δομή της ομάδας - το οποίο οδήγησε σε αυτό που σήμερα ονομάζεται όριο Φούρστενμπεργκ - είχε τεράστια επιρροή στη μελέτη των πλεγμάτων και των ομάδων Lie[4]. Στην εργασία του του 1967, Disjointness in ergodic theory, minimal sets, and a problem in Diophantine approximation (Διαχωρισμός στην εργοδική θεωρία, ελάχιστα σύνολα και διοφαντικό πρόβλημα προσέγγισης), ο Φούρστενμπεργκ εισήγαγε την έννοια "disjointness", μια έννοια στα εργοδικά συστήματα που είναι ανάλογη με την coprimality στους ακέραιους αριθμούς. Η έννοια αποδείχθηκε ότι έχει εφαρμογές σε τομείς όπως η θεωρία αριθμών, τα φράκταλ, η επεξεργασία σήματος και η ηλεκτρονική μηχανική. Στην εργασία του 1977, με τίτλο Εργοδική συμπεριφορά διαγώνιων μέτρων και ένα θεώρημα του Σέμερεντι για τις αριθμητικές προόδους, ο Φούρστενμπεργκ χρησιμοποίησε μεθόδους από την εργοδική θεωρία για να αποδείξει ένα διάσημο αποτέλεσμα Έντρε Σέμερεντι, το οποίο δηλώνει ότι κάθε υποσύνολο ακεραίων με θετική άνω πυκνότητα περιέχει αυθαίρετα μεγάλες αριθμητικές προόδους. Οι γνώσεις του οδήγησαν σε σημαντικά αποτελέσματα, όπως η απόδειξη των Μπεν Γκριν και Τέρενς Τάο ότι η ακολουθία των πρώτων αριθμών περιλαμβάνει αυθαίρετα μεγάλες αριθμητικές προόδους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 απέδειξε τη μοναδική εργοδικότητα των ροών ορόκυκλων σε συμπαγείς υπερβολικές επιφάνειες Ρίμαν. Το 1977, έδωσε μια εργοδική θεωρητική αναδιατύπωση, και στη συνέχεια απόδειξη, του θεωρήματος του Σέμερεντι. Το όριο Φούρστενμπεργκ και η συμπύκνωση Φούρστενμπεργκ ενός τοπικά συμμετρικού χώρου έχουν πάρει το όνομά του, όπως και το θεώρημα Φούρστενμπεργκ-Σάρközy στη θεωρία προσθετικών αριθμών. 1977 - Βραβείο Ρότσιλντ στα Μαθηματικά. 1993 - Ο Φούρστενμπεργκ έλαβε το Βραβείο του Ισραήλ, για τις ακριβείς επιστήμες. 1993 - Ο Φούρστενμπεργκ έλαβε το βραβείο Harvey από το Technion. 2006/7 - έλαβε το βραβείο Βολφ στα Μαθηματικά. 2006 - Παρέδωσε τις διαλέξεις μνήμης Paul Turán. 2020 - Έλαβε το βραβείο Άμπελ μαζί με τον Γκρέγκορι Μαργκούλις "για την πρωτοποριακή χρήση μεθόδων από την πιθανότητα και τη δυναμική στη θεωρία ομάδων, τη θεωρία αριθμών και τη συνδυαστική". Furstenberg, Harry, Stationary processes and prediction theory, Πρίνστον, Νιού Τζέρσεϊ, Princeton University Press, 1960. Furstenberg, Harry (March 1963). «A Poisson Formula for Semi-Simple Lie Groups». Annals of Mathematics. Second Series 77 (2): 335—386. doi:10.2307/1970220. https://archive.org/details/sim_annals-of-mathematics_1963-03_77_2/page/335. Furstenberg, Harry (1967). «Disjointness in ergodic theory, minimal sets, and a problem in diophantine approximation». Mathematical Systems Theory 1: 1–49. doi:10.1007/BF01692494. Furstenberg, Harry (1977). «Ergodic behavior of diagonal measures and a theorem of Szemerédi on arithmetic progressions». Journal d'Analyse Mathématique 31: 204–256. doi:10.1007/BF02813304. MR 0498471. Furstenberg, Harry, Recurrence in ergodic theory and combinatorial number theory, Πρίνστον, Νιού Τζέρσεϊ, Princeton Univ. Press, 1981. Σελίδα Γενεαλογίας Μαθηματικών Press release Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine. Ακαδημία Επιστημών και Ανθρωπιστικών Επιστημών του Ισραήλ (εβραϊκά)
Ο Χιλέλ «Χάρι» Φούρστενμπεργκ (εβραϊκά: הלל (הארי) פורסטנברג, αγγλικά: Hillel "Harry" Furstenberg) (γενν. 29 Σεπτεμβρίου 1935) είναι γερμανικής καταγωγής Αμερικανοϊσραηλινός μαθηματικός και ομότιμος καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Είναι μέλος της Ισραηλινής Ακαδημίας Επιστημών και Ανθρωπιστικών Επιστημών και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ και βραβευμένος με το Βραβείο Άμπελ και το Βραβείο Βολφ στα Μαθηματικά. Είναι γνωστός για την εφαρμογή των μεθόδων της θεωρίας πιθανοτήτων και της εργοδικής θεωρίας σε άλλους τομείς των μαθηματικών, συμπεριλαμβανομένης της θεωρίας αριθμών και των ομάδων Lie.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%BB_%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
Αλέξανδρος Βασιλείου
Γεννήθηκε το 1760 στο Αργυρόκαστρο. Υπήρξε από τους πολλούς Έλληνες εμπόρους του 18ου-19ου αιώνα που ασχολήθηκε με θέματα παιδείας που συνέβαλλε στην εδραίωση του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Λόγω της εμπορικής του δραστηριότητας έζησε σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης (διαδοχικά): Άμστερνταμ, Μασσαλία, Λυών, Παρίσι, Βιέννη και Τεργέστη. Στην Τεργέστη διατέλεσε και πρόξενος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σημαντικός σταθμός στη ζωή του υπήρξε η γνωριμία του με τον Αδαμάντιο Κοραή στο Παρίσι στις αρχές του 19ου αιώνα. Η αλληλογραφία μεταξύ τους ήταν συνεχείς ιδιαίτερα σε θέματα παιδείας. Ο Βασιλείου διέθεσε κεφάλαια, επαφές και γνώσεις από τους εμπορικούς δρόμους για τη διάδοση των βιβλίων που μετέφραζε κι εξέδιδε στο Παρίσι ο Α.Κοραής. Στο γλωσσικό ζήτημα υποστήριξε τις απόψεις του Α. Κοραή και δημοσίευσε από το 1811 σχετικές πραγματείες στο περιοδικό Λόγιο Ερμή. Ενίσχυσε και οικονομικά το περιοδικό αυτό που εξέδιδε στη Βιέννη ο εφημέριος της ελληνικής παροικίας Άνθιμος Γαζής. Ο Βασιλείου ήταν πολέμιος (όπως και ο Α. Κοραής) των συντηρητικών απόψεων Νεόφυτου Δούκα στο γλωσσικό ζήτημα. Από το 1814 ήταν ενεργό μέλος της «Φιλόμουσου Εταιρείας» της Βιέννης. Πέθανε στην Τεργέστη το 1818. Λίγο πριν πεθάνει κήρυξε πτώχευση. Λόγιος και έμπορος υπήρξε και ο μικρότερος αδελφός του Μιχαήλ Βασιλείου, που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ υπήρχε και ένας άλλος αδερφός, ο Πασχάλης που ζούσε στο Ιάσιο και κατά διαστήματα στην Κωνσταντινούπολη. Και οι δύο αναφέρονται πολλές φορές στην Αλληλογραφία του Αδαμάντιου Κοραή. Ο Πασχάλης διευκόλυνε το 1808 τον Νεόφυτο Βάμβα να έρθει στη Βιέννη, κι από κει στο Παρίσι στον Α.Κοραή, γράφοντας σχετική επιστολή στον Αλέξανδρο που μας διασώθηκε. Τέλος σε επιστολή του Ιάκωβου Ρώτα προς τον Κοραή αναφέρεται το όνομα του γαμπρού τους, του Ηπειρώτη εμπόρου Ιωάννη Χριστοδούλου (....-1817) που είχε αφήσει άτεκνη την αδερφή τους, να ζει υπέργηρη το 1818 στα Ιωάννινα και πλούσια "με κατάστασιν λαμπράν". [1] Αρχειοθετήθηκε 2011-07-21 στο Wayback Machine. Ἀλέξανδρος Βασιλείου,Ὁ ἀφοσιωμένος φίλος καὶ συναθλητὴς τοῦ Κοραῆ (1760-1818) Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, Τόμος 2, σελ.205-206
Ο Αλέξανδρος Βασιλείου (1760-1818) ήταν λόγιος και έμπορος από το Αργυρόκαστρο, φίλος και συνεργάτης του Αδαμάντιου Κοραή που συνέβαλε μαζί του στη διάδοση ελληνικών βιβλίων στην υπόδουλη ελληνική επικράτεια λίγο πριν από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85