Datasets:

rinabuoy

/

def2word

like 0

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទមានរាងជាបំពង់ឬមានសណ្ឋានប្រហាក់ប្រហែលបំពង់មានគម្របធ្វើពីបំពង់ឫស្សី ឈើ ស្មាច់ក្រដាស ឬ លោហៈផ្សេងៗ ហើយខ្លះមានក្បាច់រចនាវិចិត្រមានទំហំខុសៗគ្នា ប្រើសម្រាប់ច្រករបស់ផ្សេងៗដូចជា លិខិត ទៀន ធូប បារី ម្ជុល។ ល។ ឧទាហរណ៍ ៖ ក្លាក់ព្រះរាជសារ។ {pp1}1980_01.jpg{pp2}{pp1}1980_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្លាក់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សម្ភារៈប្រើប្រាស់មួយប្រភេទ រាងដូចថាសមានជើងភ្ជាប់ជាទម្រ ធ្វើពីឈើ បន្ទោះឫស្សី ផ្ដៅ រពាក់ ធាងត្នោតជាដើម លាបម្រក្សណ៍មានរចនាក្បាច់វិចិត្រ ប្រើសម្រាប់ដាក់របស់របរផ្សេងៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ គេរៀបគ្រឿងតង្វាយព្រះមួយកំប៉េះក្នុងពិធីបុណ្យបច្ច័យបួន។ ឧទាហរណ៍ ៖ ដូនជីរៀបផ្លែឈើមួយកំប៉េះប្រគេនព្រះសង្ឃ។ {pp1}1981_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>កំប៉េះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សំណង់ការពារធ្វើពីដី ពីឥដ្ឋ ឬពីថ្មដែលលើកព័ទ្ធជុំវិញក្រុង, បន្ទាយ, វាំង, ប្រាសាទជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ កំពែងក្រុងអង្គរបុរីសង់ពីឥដ្ឋ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>កំពែង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ដោយគិតពីត្រឹមកែងដៃទៅដល់គល់ម្រាមកូនដៃដែលក្ដាប់ក្ដោបចូល ដោយមានប្រវែងប្រហាក់ប្រហែល១៦អ៊ិញ (ប្រហែល៤០,៦២៤សង់ទីម៉ែត្រ) ។ បញ្ជាក់ ៖ ១អ៊ិញប្រវែងប្រហែល២,៥៣៩សង់ទីម៉ែត្រ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គក់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}គក់{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ហត្ថក្រពុំ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ដែលមានប្រវែង២០០០ព្យាម ឬ ១០០សិន ស្មើនឹង៤០០០ម៉ែត្រ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គាវុត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតឯកតាខ្មែរពីបុរាណដែលកំណត់ចំនួនពីរផ្ទឹមគ្នា។ ឧទាហរណ៍ ៖ សត្វលលកមួយគូ, ស្បែកជើងមួយគូ, ចង្កឹះមួយគូ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សំណង់ស្នាមភ្លោះបុរាណព័ទ្ធជុំវិញបន្ទាយ, វាំង, ប្រាសាទ, វត្តឬភូមិ; ពាក្យបុរាណហៅកសិណដូចយ៉ាងកសិណព័ទ្ធជុំវិញអង្គរវត្តជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}គូ{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គូទឹក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់ត្បាញពីបន្ទោះឫស្សី មានរាងក្រឡូមស្ទើរស្មើលើស្មើក្រោម មាត់មូលមានកណ្ដាប់ធ្វើពីបន្ទះឫស្សីច្រើនក្ដាប់នឹងចម្រៀកផ្ដៅ មានស៊ែមចម្រៀកប្ញស្សីនៅពីខាងលើហើយបាតខាងក្រោមរាងបួនជ្រុងភ្ជាប់នឹងចម្រៀកប្ញស្សីខ្វែងគ្នាទ្រពីក្រោមហៅថាជើងគ្រុះ។ គ្រុះលាបជ័រទឹកគេប្រើសម្រាប់ដាក់ទឹកនិងដងទឹក។ {pp1}1987_01.jpg{pp2}{pp1}198 7_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គ្រុះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទមួយនៃសេរ៉ាមិកដែលមានលក្ខណៈរឹងនិងមិនជ្រាបទឹកដែលដុតក្នុងសីតុណ្ហភាពពី១២០០ ទៅ១ ៣៥០អង្សាសេ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គ្រឿងដីដុតរឹង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាស់ពីបុរាណដែលមានផ្ទៃដីទំហំ១០ព្យាម៤ជ្រុងត្រូវជា១០០ព្យាមក្រឡា, ប្រហែល២០ម៉ែត្រ៤ជ្រុង ឬ៤០០ម៉ែត្រការ៉េ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ភ្ជួរស្រែមួយព្រឹកបានពីរងារ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ងារ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ដោយគិតពីត្រឹមចុងមកដល់គល់ម្រាមចង្អុលដៃ។ ឧទាហរណ៍ ៖ យប់មិញទឹកស្រកមួយចង្អុលដៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចង្អុលដៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាស់ទំហំខ្មែរពីបុរាណដែលគេអាចក្ដោបពេញបាតដៃ (ដោយគិតពីចុងម្រាមមេដៃដល់ចុងម្រាមចង្អុលខ្មោចទៅលើរបស់ផ្សេងៗបានមួយជុំ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ស្មៅមួយចាប់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចាប់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណ ប្រើចុងម្រាមដៃម្ខាងរួបប្រួមផ្គុំគ្នាច្បិចគ្រាប់ធញ្ញជាតិតូចៗ ឬវត្ថុអ្វីៗមានទំហំតូចល្អិតៗ ឬក៏ម៉ដ្ឋៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ អំបិលមួយចឹប។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចឹប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតខ្មែរបុរាណដែលមានទម្ងន់កន្លះហាបឬ៥០នាឡិ (ប្រហែល៣០គីឡូក្រាម) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ អង្ករមួយចុង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចុង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដោយគិតត្រឹមចុងមេដៃទៅចុងម្រាមដៃកណ្ដាលដែលញែកតឹងកន្ធែកពីគ្នា។ មួយចំអាមប្រវែងកន្លះហត្ថឬប្រហែល២៥សង់ទីម៉ែត្រ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចំអាម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដែលមានទម្ងន់១/១០តម្លឹងឬ១០ហ៊ុន ប្រមាណ៣,៧៥ក្រាម។ ឧទាហរណ៍ ៖ មាសមួយជី។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ជើងទម្រផ្តិលធ្វើពីលោហៈឬវត្ថុធាតុនានាដែលផ្នែកខាងលើរាងមូលក្រឡូមដែលខ្លះមានរចនាក្បាច់វិចិត្រ ប្រើសម្រាប់ទ្រផ្តិលឬដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ អាចារ្យរៀបផ្កាស្លាដាក់លើជើងស្រាពក៍។ {pp1}1996_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជើងស្រាពក៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទធ្វើពីឈើ មានជើងខ្វែងគ្នាប្រើសម្រាប់ទ្រគម្ពីរសាស្ត្រាផ្សេងៗ។ ជើងអាធារទាបសម្រាប់ទ្រគម្ពីរសាស្ត្រាដើម្បីរៀន គេហៅថា«ជើងអាធាររៀន»។ ជើងអាធារខ្ពស់ច្រើនមានក្បាច់រចនាវិចិត្រផ្សេងៗសម្រាប់ទ្រគម្ពីរសាស្ត្រា ដាក់ពីមុខគ្រែទេសន៍ដើម្បីព្រះសង្ឃសម្ដែងធម្មទេសនាគេហៅថា«ជើងអាធារទេសន៍»។ {pp1}1997_01.jpg{pp2} {pp1}1997_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជើងអាធារ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដែលមានប្រវែងមួយជំហាន ឈានដើរដោយគិតពីត្រឹមកែងជើងក្រោយទៅដល់កែងជើងមុខ (ជំហានមានពីរគឺ ជំហានធម្មតា និងជំហានតឹង) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ក្បាលដីនេះមាន១៥ជំហាន។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជំហាន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឈ្មោះតដាកដែលសាងនៅសតវត្សរ៍ទី១២ក្នុងរាជ្យព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ (១១៨១-១២២០?) ទំហំ៣.៥គ.ម.x១គ.ម.ដែលមានប្រាសាទនាគព័ន្ធសង់នៅចំកណ្ដាល។ បច្ចុប្បន្នអ្នកស្រុកនៅតំបន់អង្គរច្រើនហៅ វាលរាជដាក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជ័យតដាក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}ជ័យតដាក{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>វាលរាជដាក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទ មានរាងជាប្រអប់តូចៗ មានគម្រប មានសណ្ឋានមូលត្រមៀចធ្វើពីដីដុត ឈើ ភ្លុក ឬ លោហៈ ប្រើសម្រាប់ដាក់ក្រមួន ម្សៅ ឬ គ្រឿងអលង្កាផ្សេងៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ក្រមួនមួយដន្លាប់។ {pp1}2000_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ដន្លាប់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់រង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណសម្រាប់វាល់ស្រូវចំណុះ២០ថាំងដែលអាចដឹកបានដោយរទេះគោឬក្របី។ ឧទាហរណ៍ ៖ ស្រូវមួយដឹក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ដឹក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតឯកតាខ្មែរពីបុរាណដែលជាទូទៅកំណត់ចំនួនពីរគូឬចំនួន៤។ ពាក្យសម្រាប់ប្រើរាប់ផ្លែឈើ កណ្ដាប់សំណាប ឬ សត្វតូចៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ផ្លែស្វាយបីដំប ឬ ស្វាយ១២ផ្លែ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ដំប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណ ធ្វើពីត្រឡោកដូងតក់ឬដូងក្ដៀបឬក៏ដូងស្ដ មានទំហំតូចជាងនាឡិបន្តិច ប្រើសម្រាប់វាល់អង្ករ។ ជួនកាលគេហៅនាឡិតូចក៏បាន។ ឧទាហរណ៍ ៖ អង្ករបីតក់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តក់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បឹងធំដែលកើតឡើងដោយការលើកដីជាទំនប់ព័ទ្ធជុំវិញរាងបួនជ្រុង។ លុះតយូរមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ តដាកហៅក្លាយជាប៉ដាក ឬ ប្រដាក។ ពាក្យតដាកជាពាក្យបុរាណដែលមានចារក្នុងសិលាចារឹកសម័យអង្គរ (K. 598 B: 7, K. 933:24, K. 265 N: 5) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ព្រះរាជាក្នុងសម័យអង្គរបានកសាងតដាកជាច្រើននៅក្នុងតំបន់អង្គរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តដាក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដែលមានទម្ងន់១/១៦នាឡិ ឬ១០ជី ប្រមាណ៣៧,៥ក្រាម។ ឧទាហរណ៍ ៖ មាសពីរតម្លឹង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តម្លឹង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ឬឧបករណ៍ធ្វើពីបំពង់ឫស្សីប្រើសម្រាប់វាល់វត្ថុរាវ ហើយដែលមានចំណុះ១/៤លីត្រ ឬ១/២លីត្រ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ទឹកត្នោតជូរឬផ្អែមពីរតយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តយ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ពាក្យវប្បធម៌មិនសម្គាល់ន័យដូចតុធម្មតាទេ គឺសម្គាល់សម្ភារៈប្រពៃណីប្រភេទជាថាសមានជើងធ្វើពីលោហៈ ឈើ រពាក់ ធាងត្នោតជាដើម មានរចនាក្បាច់វិចិត្រដែលផ្នែកខាងលើរាងមូល សំប៉ែតឬមូលក្រឡូមមានទំហំធំជាងជើងពានប្រើសម្រាប់ដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ តុតម្កល់ក្រាំង។ {pp1}2007_01.jpg{pp2} {pp1}2007_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តុ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មនុស្ស សត្វ វត្ថុ រុក្ខជាតិដែលសម្ដែង‏ដោយតំណាងឱ្យសភាវៈផ្សេងៗ នៅក្នុងរឿងល្ខោន នៅក្នុងទម្រង់សិល្បៈណាមួយដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកនិពន្ធ។ ឧទាហរណ៍ ៖ លោក អៀង ស៊ីថុលដើរតួជាតួនេនទុំក្នុងរឿងទុំទាវ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មនុស្ស សត្វ វត្ថុ រុក្ខជាតិដែលធ្វើឱ្យអ្នកស្តាប់ អ្នកទស្សនា សើចសប្បាយតាមរយៈការសម្ដែងកាយវិការ ពាក្យសម្ដី បទចម្រៀង... ដែលកំណត់ដោយអ្នកនិពន្ធ និង អ្នកដឹកនាំរឿងនៅក្នុងសិល្បៈទស្សនីយភាព ជាពិសេសល្ខោនយីកេ និង ល្ខោនបាសាក់។ ឧទាហរណ៍ ៖ លោកគ្រូ អ៊ុច សំអុល ហៅតាប៉ោក និង លោក ព្រីង សាឃន គឺជាតួត្លុកដ៏ល្បីនៅក្នុងល្ខោនយីកេរឿងទុំទាវ (នាទសវត្សរ៍ទី៨នៃសតវត្សរ៍ទី២០) ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួត្លុក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ពាក្យសម្រាប់ហៅអ្នកសម្ដែងជាតួស្រីនៅក្នុងល្ខោនព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរ ឬ ល្ខោនក្បាច់បុរាណខ្មែរ និង របាំព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរ ឬ របាំក្បាច់បុរាណខ្មែរ។ ដើម្បីដើរតួនាង គ្រូបង្ហាត់ល្ខោនព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរជ្រើសរើសសិល្បការិនីដែលមានរាងតូចស្ដើងនិងមានសម្ផស្សជានារីខ្មែរ។ ឧទាហរណ៍ ៖ សិល្បការិនីនេះសម្ដែងជាតួនាង ក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាព្រះនាងសីតា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួនាង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ពាក្យសម្រាប់ហៅអ្នកសម្ដែងជាតួប្រុសនៅក្នុងល្ខោនព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរនិងរបាំព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរ។ ព្រះរាម ព្រះលក្ស្មណ៍ ជាតួនាយរោង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួនាយរោង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មនុស្ស សត្វ វត្ថុ រុក្ខជាតិ ដែលសម្ដែងជាតួក្រៅពីតួឯកនិងតួរង នៅក្នុងរឿងណាមួយ។ ឧទាហរណ៍ ៖ នៅក្នុងល្ខោនយីកេរឿងទុំទាវ មានតួបន្ទាប់បន្សំជាច្រើន ដូចជា តួភីលៀង តួអាមាត្យ តួអ្នកស្រុកជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួបន្ទាប់បន្សំ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មនុស្ស សត្វ វត្ថុ រុក្ខជាតិ ដែលសម្ដែងជាតួសំខាន់បន្ទាប់ពីតួឯក នៅក្នុងរឿងណាមួយ។ ឧទាហរណ៍ ៖ លោក សម ម៉ាលី ជាអតីតសិល្បករនៅនាយកដ្ឋានសិល្បៈនិងទស្សនីយភាព សម្ដែង ជាតួរង (តួនេនពេជ្រ) នៅក្នុងល្ខោនយីកេរឿងទុំទាវ ក្នុងទសវត្សរ៍ទី៨នៃសតវត្សរ៍ទី២០។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួរង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សិល្បករ សិល្បការីនី ដែលសម្ដែងនៅលើឆាកទូរទស្សន៍ វិទ្យុ និង ភាពយន្ត... ដោយប្រើប្រាស់ចលនាកាយវិការ ពាក្យពេចន៍ ចម្រៀង ការរាំ និង ការប្រគំតន្ត្រីបង្កើតឡើងដោយអ្នកដឹកនាំរឿង។ តួសម្ដែងប្រុស (actor) , តួសម្ដែងស្រី (actress) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ លោក សាំង សារុនសម្ដែងជាតួព្រះធិនវង្សនៅក្នុងល្ខោនបាសាក់រឿងព្រះធិនវង្ស និងនាងពៅ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួសម្ដែង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មនុស្ស សត្វ វត្ថុ រុក្ខជាតិដែលសម្ដែងជាតួសំខាន់ជាងគេ នៅក្នុងរឿងណាមួយ។ ឧទាហរណ៍ ៖ លោក សាំង សារុន សម្ដែងជាតួឯក (ឈ្មោះព្រះធិនវង្ស) នៅក្នុងល្ខោនបាសាក់រឿងព្រះធិនវង្ស និង នាងពៅ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួឯក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់មួយប្រភេទមានរាងមូលក្រឡូម មានជើងជាទម្រ មានគម្របធ្វើពី ឈើ ធាងត្នោត លោហៈ ឬ ស្មាច់ ហើយលាបម្រ័ក្សណ៍ (បើធ្វើពីលោហៈ មិនលាបម្រ័ក្សណ៍ទេ) មានរចនាវិចិត្រ ប្រើសម្រាប់ដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ កូនអណ្ដើកកាន់តៀបហែកំណត់ក្នុងពិធីមង្គលការ។ {pp1}2016_01.jpg{pp2} {pp1}2016_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តៀប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់មួយប្រភេទមានរាងក្រឡូម (មូលឬ ជ្រុងៗ) ជ្រៅជាងតុ មានជើងទម្រខ្ពស់បន្តិចធ្វើពីឈើ ធាងត្នោត លោហៈ ឬ ស្មាច់ហើយលាបម្រ័ក្សណ៍ (បើធ្វើពីលោហៈ មិនលាបម្រ័ក្សណ៍ទេ) មានរចនាក្បាច់វិចិត្រទឹបមាសដាំខ្យង ឬ ដាំកញ្ចក់ ប្រើសម្រាប់ដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ឧ.គេប្រើតោកដាក់គ្រឿងសក្ការៈក្នុងពិធីបញ្ជាន់អារក្ស។ {pp1}2017_01.jpg{pp2} {pp1}2017_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តោក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់រង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណសម្រាប់វាល់គ្រាប់ធញ្ញជាតិមានស្រូវ អង្ករជាដើម។ ស្រូវ១តៅមានទម្ងន់ ១២គីឡូក្រាម, អង្ករមួយតៅមានទម្ងន់ ១៥គីឡូក្រាម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តៅ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតឯកតាខ្មែរពីបុរាណសម្រាប់រាប់ស្លឹកម្លូមួយដុំ ដែលមានចំនួន១០ស្នើ គឺ ២០សន្លឹក។ ឧទាហរណ៍ ៖ ម្លូមួយត្របក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ត្របក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទ មានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងហិបស្លា តែខ្ពស់ជាង មានគម្របមានរាងបួនជ្រុង ប្រាំមួយជ្រុង... ធ្វើពីឈើ ធាងត្នោត ឬ លោហៈ មានក្បាច់រចនាវិចិត្រប្រើសម្រាប់ដាក់ទ្រគ្រឿងម្លូស្លាក្នុងពិធីផ្សេងៗជាពិសេសក្នុងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍។ {pp1}2020_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ថង់រង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទរាងមូល មានបាតរាបស្មើ គែមខ្ពស់បន្តិច មានជើងឬឥតជើង ធ្វើពីលោហៈផ្សេងៗ ជ័រ។ ល។ មានរចនាវិចិត្រខ្លះលាបពណ៌និងគូររូបផ្សេងៗ ប្រើសម្រាប់ទ្រចានដាក់ភោជនាហារ ឬ ប្រើដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗជាដើម។ បច្ចុប្បន្នថាសមានរាងផ្សេងៗដូចជា រាងជ្រុង រាងពងក្រពើ។ ល។ ឧទាហរណ៍ ៖ កូនចៅរៀបសំណែនមួយថាស សែនដូនតា។ {pp1}2021_01.jpg{pp2} {pp1}2021_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ថាស<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់រង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណដែលមានចំណុះស្មើពីរតៅ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ស្រូវបីថាំង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ថាំង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}ថាំងតែ{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាក់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទរាងមូល មានបាតរាបស្មើ គែមខ្ពង់បន្តិចដូចថាស ធ្វើពីឈើ មានរចនាវិចិត្រប្រើសម្រាប់ដាក់ប៉ាន់និងពែងតែ។ ថាំងតែអាចប្រើសម្រាប់ដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗក៏បាន។ ឧទាហរណ៍ ៖ គេប្រើថាំងតែសម្រាប់ដាក់ផ្លែឈើ។ {pp1}2023_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ថាំងតែ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងខ្មែរនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដោយគិតពីត្រឹមចុងចង្អុលដៃមកត្រឹមគន្លាក់ដំបូង។ ឧទាហរណ៍ ៖ សំណាបទើបដុះបានមួយថ្នាំងដៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ថ្នាំងដៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណដែលប្រើបាតដៃម្ខាងដាក់ផ្ងារធ្វើឱ្យដក់បន្តិច សម្រាប់ចូកវាល់គ្រាប់ធញ្ញជាតិតូចៗ ឬ វត្ថុអ្វីៗមានទំហំតូចល្អិតៗ ឬក៏ម៉ដ្ឋៗដាក់ពេញថ្នក់បាតដៃនោះ។ ឧទាហរណ៍ ៖ គ្រាប់ល្ងមួយទូកដៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ទូកដៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សេរ៉ាមិកមួយប្រភេទជាគ្រឿងដីដុតដែលដុតនៅក្នុងសីតុណ្ហភាពក្រោម ៩០០អង្សាសេ ហើយមានភាពស្ពោត (មិនហាប់) ។ គេប្រើវាសម្រាប់ផលិតវត្ថុសិល្បៈដូចជា ផើងផ្កា ផែនរូបភាពផ្សេងៗ គ្រាប់លញ់ ត្រល់ ជើងសំណាញ់ជាដើម។ បច្ចុប្បន្នទែរ៉ាកូតាជាវត្ថុសិល្បៈធ្វើដីឥដ្ឋមានដូចជាបដិមា និងសម្ភារៈសំណង់ជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ទែរ៉ាកូតា<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ដោយគិតពីត្រឹមចុងមេដៃទៅចុងចង្អុលដៃដែលញែកឱ្យតឹងកន្ធែកពីគ្នា។ ឧទាហរណ៍ ៖ កំណាត់សំពត់ប្រវែងប្រាំពីរទោម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ទោម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាស់កម្ពស់ខ្មែរពីបុរាណ ដែលគិតពីចុងជើងជំទើតត្រង់ ទៅចុងម្រាមដៃដែលលើកឡើងលើ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ទឹកជម្រៅពីរទ្រទូង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ទ្រទូង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាស់ប្រវែងខ្មែរពីបុរាណដោយគិតប្រវែងទទឹងបាតដៃផ្កាប់។ ឧទាហរណ៍ ៖ កំណាត់សំពត់រហែកប្រវែងមួយទះដៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ទះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាស់ប្រវែងខ្មែរពីបុរាណ ដោយគិតតាមទទឹងម្រាមដៃនីមួយៗ។ មួយធ្នាប់ស្មើមួយភាគដប់ពីរនៃចំអាម ឬ ប្រហែល (២៥/១២សង់ទីម៉ែត្រ) ។ - មួយធ្នាប់ គិតប្រវែងទទឹងម្រាមចង្អុលដៃ។ - ពីរធ្នាប់ គិតប្រវែងទទឹងម្រាមចង្អុលដៃនិងម្រាមចង្អុលខ្មោច។ - បីធ្នាប់ គិតប្រវែងទទឹងម្រាមចង្អុលដៃ ម្រាមចង្អុលខ្មោចនិងម្រាមនាងដៃ។ - បួនធ្នាប់ គិតប្រវែងទទឹងម្រាមចង្អុលដៃ ម្រាមចង្អុលខ្មោច ម្រាមនាងដៃ និង ម្រាមកូនដៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ធ្នាប់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អត្ថបទរឿងល្ខោនដែលពណ៌នាលម្អិតអំពីចំណងជើងរឿង ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធ កាលបរិច្ឆេទនិពន្ធ រាយតួសម្ដែង ឆាកឈុត ការកាត់កង ឆាក ពាក្យពេចន៍សន្ទនា ឯកវាទ (ការនិយាយម្នាក់ឯង) បទចម្រៀង ភ្លេងកំដរ...។ ឧទាហរណ៍ ៖ នាដកថារឿងថៅកែចិត្តចោរ ជាស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធ អ៊ំ ឈឺន និង ពៅ យូឡេង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នាដកថា<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណ ធ្វើពីត្រឡោកដូង ប្រើសម្រាប់វាល់គ្រាប់ធញ្ញជាតិមានអង្ករ សណ្ដែក ល្ងជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នាលិ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}នាលិ{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នាឡិ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>វិទ្យាសាស្ត្រនិងសិល្បៈនៃការគូរប្លង់ក្នុងការសាងឬតាក់តែងដែលបង្កប់គំនិតបង្កើតថ្មីស្របតាមមុខងារនិងតួនាទីដែលមានអត្ថន័យក្នុងវិស័យវប្បធម៌ សេដ្ឋកិច្ច នយោបាយ និង ការអប់រំជាដើម។ រចនាសម្ព័ន្ធ (ភាគផ្សំ) នៃអគារដែលបានសាងសង់ទៅតាមគោលការណ៍ណាមួយ។ ឧទាហរណ៍ ៖ គួរស្ងើចសរសើរនូវនិម្មាបនកម្ម ឬស្ថាបត្យកម្មនៃប្រាសាទនគរវត្ត។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>និម្មាបនកម្ម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}និម្មាបនកម្ម{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ស្ថាបត្យកម្ម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>វិទ្យាសាស្ត្រនិងសិល្បៈនៃការគូរប្លង់ទេសភាព និងបង្កើតទេសភាពដោយប្រើប្រាស់ធនធានធម្មជាតិជាធាតុផ្សំ៖ រុក្ខជាតិ (ដើមផ្កា ស្មៅ ដើមឈើ វល្លិ៍) ថ្នល់ សំណង់អគារ ថ្មភ្នំ បឹង...។ ឧទាហរណ៍ ៖ និម្មាបនកម្មទេសភាពឬស្ថាបត្យកម្មទេសភាពខ្មែរមានតាំងពីសតវត្សរ៍ទី៥ម៉្លេះ គឺទីក្រុងស្រេស្ឋបុរៈ (រាជធានីចេនឡា) នៅស្រុកចម្ប៉ាសាក់ ខេត្តចម្ប៉ាសាក់ ប្រទេសឡាវ។ ទីក្រុងស្រេស្ឋបុរៈមានប្រាសាទមួយគឺប្រាសាទវត្តភូសាងលើចង្កេះភ្នំលិង្គ ដោយយកផ្ទាំងថ្មធម្មជាតិជាឆាកធម្មជាតិនៅពីក្រោយប្រាសាទវត្តភូនិងនៅខាងមុខប្រាសាទមានទន្លេមេគង្គ។ ស្រេស្ឋបុរៈជាទីក្រុងមានប្លង់មុនគេនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ក្រុងស្រេស្ឋបុរៈនិងប្រាសាទវត្តភូជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>និម្មាបនកម្មទេសភាព<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}និម្មាបនកម្មទេសភាព{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ស្ថាបត្យកម្មទេសភាព<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកប្រាជ្ញដែលមានជំនាញឯកទេសខាងនិម្មាបនកម្ម ឬស្ថាបត្យកម្ម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>និម្មាបនវិទូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}និម្មាបនវិទូ{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ស្ថាបត្យវិទូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកមានអាជីពខាងនិម្មាបនកម្ម។ អ្នកកាន់កាប់មុខការខាងសម្របសម្រួលនិងត្រួតពិនិត្យរាល់ទិដ្ឋភាពនៃសំណង់អគារ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>និម្មាបនិក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}និម្មាបនិក{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ស្ថាបត្យករ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកមានអាជីពខាងនិម្មាបនកម្មទេសភាព ឬស្ថាបត្យកម្មទេសភាព។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>និម្មាបនិកទេសភាព<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}និម្មាបនិកទេសភាព{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ស្ថាបត្យករទេសភាព<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតឯកតាខ្មែរពីបុរាណ ដែលកំណត់ចំនួនសត្វពាហនៈ មានគោឬក្របីចំនួនពីរ ដែលនៅក្នុងនឹមរទេះឬនង្គ័លតែមួយ។ ឧទាហរណ៍ ៖ គោមួយនឹមកំពុងភ្ជួរស្រែ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នឹម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឈ្មោះស្ថានីយបុរាណវត្ថុវិទ្យា មានសំណង់ដីរាងមូលដែលមនុស្សបានកសាងឡើង ដោយជីកគូ (គូទឹក) និងលើកកំពែងព័ទ្ធជុំវិញដូចជា បន្ទាយគូនៅមេមត់ បន្ទាយគូនៅជើងឯកជាដើម។ អ្នកស្រាវជ្រាវបារាំងឈ្មោះ Bernard Philippe Groslier ហៅបន្ទាយគូមេមត់ថា rond village។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បន្ទាយគូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>តួប៉មទាំងប្រាំនៅរួតទីបីនៃប្រាសាទអង្គរវត្ត។ ឧទាហរណ៍ ៖ មានរូបបីជាន់ ល្អល្អះគ្រាប់គ្រាន់ ត្រសោលត្រសំ ជាសារពើសូត រហូតដល់កំ ពូលពេជ្រឧត្តម បាកានទាំងប្រាំ។ (ដកស្រង់ពីល្បើកអង្គរ ក្នុងវគ្គទី១២០) ឈ្មោះប្រាសាទមួយនៅក្នុងឃុំតាសែង ស្រុកកំពង់ស្វាយ ខេត្តព្រះវិហារ។ មានឯកសារស្រាវជ្រាវខ្លះហៅបាកាន ឬ ប្រាសាទព្រះខ័ន (កំពង់ស្វាយ) ។ ឈ្មោះស្រុកមួយនៅក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បាកាន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>វត្ថុដែលបន្សល់ពីអតីតកាល។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកប្រាជ្ញខាងបុរាណវត្ថុវិទ្យា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>វិទ្យាសាស្ត្រសិក្សាអំពីវប្បធម៌របស់មនុស្សនៅសម័យបុរាណតាមរយៈវត្ថុសំណល់ផ្សេងៗដូចជា វត្ថុសិល្បៈ សំណង់ប្រាសាទ ឆ្អឹងមនុស្ស និងសត្វជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យា<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុដែលបង្កើតនិងកែច្នៃដោយមនុស្សនិងអាចផ្លាស់ប្ដូរទីតាំងបានដូចជា កុលាលភាជន៍ គ្រឿងអលង្ការ និង គ្រឿងសស្ត្រាវុធ (ដាវ លំពែង ធ្នូ ស្នា...) ជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុសិល្បៈ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទ្រព្យសម្បត្តិរូបីនិងអរូបីដែលជាកេរដំណែលមរតកវប្បធម៌របស់មនុស្សជាតិ បង្ហាញនូវសក្ខីភាពនៃស្នាដៃរបស់មនុស្សមានសារប្រយោជន៍និងតម្លៃខាងបុរាណវត្ថុវិទ្យា ប្រវត្តិវិទ្យា សិល្បៈ វិទ្យាសាស្ត្រ សាសនា សោភណភាព ជាតិពន្ធុវិទ្យា នរវិទ្យា ឬក៏បច្ចេកទេសជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ប្រាសាទអង្គរវត្តជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌រូបី (ទ្រព្យសម្បត្តិរូបីដែលត្រូវបានចុះក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពលោក នៅថ្ងៃទី១៤ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៩២) ។ របាំព្រះរាជទ្រព្យឬរបាំក្បាច់បុរាណខ្មែរជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបី (ទ្រព្យសម្បត្តិអរូបី) ជាស្នាដៃឯកនៃបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីរបស់មនុស្សជាតិ ចុះបញ្ជីនៅថ្ងៃទី០៧ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៣។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បេតិកភណ្ឌវប្បធម៌<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ស្នាដៃបង្កើតដោយមនុស្ស ជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលអាចមើលឃើញ ប៉ះពាល់បាន ងាយយល់ និងមានតម្លៃប្រវត្តិសាស្ត្រ សោភណភាព សិល្បៈ សាសនា វិទ្យាសាស្ត្រ បុរាណវត្ថុវិទ្យា ជាតិពន្ធុវិទ្យា នរវិទ្យា រួមមានប្រាសាទ វិមាន វិហារ អគារ ផ្ទះសម្បែង វត្តអារាម រមណីយដ្ឋានវប្បធម៌ជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ប្រាសាទអង្គរវត្តជាសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌រូបីមួយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បេតិកភណ្ឌវប្បធម៌រូបី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មរតកបង្កើតដោយមនុស្សបានផ្ទេរបន្តពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ តាមរយៈការប្រតិបត្តិ ការបង្ហាញ ការសម្ដែង ការនិយាយ ឬ ការត្រាប់តៗគ្នា ដែលមិនអាចមើលឃើញ មិនអាចប៉ះពាល់បាន និង ពិបាកយល់ដូចជា ចំណេះដឹង បំណិន ភាសា សិល្បៈ សាសនា ជំនឿ ទំនៀមទម្លាប់ ប្រពៃណី ឧបករណ៍សម្ភារៈ វត្ថុសិល្បៈជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ របាំអប្សរា ចម្លាក់ គំនូរ សិលាចារឹកជាមរតកបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបី។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គំនូសបំប្រួញពីរវិមាត្រ (2 Dimension or 2D) ដែលមានខ្នាតបញ្ជាក់ដោយបង្ហាញអំពីទីតាំងនិងទំហំឬផ្នែកណាមួយ។ ផែនទីលម្អិតដែលបង្ហាញពីអគារ ឬ ទីក្រុង,គំនូរលម្អិតដែលបង្ហាញពីអគារ។ ផែនទីផ្ទៃរាបខ្នាតតូចដែលជាកំណត់ត្រាដោយគំនូសបង្ហាញពីទម្រង់និងលក្ខណៈទីតាំងនៃបុរាណវត្ថុសិល្បៈ បុរាណអចលនវត្ថុ បុរាណសរីរវត្ថុ បុរាណភូគព្ភវត្ថុ និង រចនាសម្ព័ន្ធសំណង់ ដែលអាចមើលឃើញនៅក្នុងស្ថានីយ ឬ រណ្ដៅកំណាយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ប្លង់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បំណិនបញ្ញាបុគ្គលិកលក្ខណៈ អន្តរបុគ្គល និង វិជ្ជាជីវៈដែលអាចជួយដល់ការធ្វើការសម្រេចចិត្ត ការធ្វើទំនាក់ទំនងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនិងអាចដោះស្រាយនិងគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន។ វាជាបំណិនដែលរួមចំណែកក្នុងការលើកស្ទួយសុខុមាលភាពនិងជីវិតប្រកបដោយផលិតភាព។ (ពាក្យស្នើដោយក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា) <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បំណិនជីវិត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាល់ខ្មែរពីបុរាណ ធ្វើពីបំពង់ឫស្សីស្រុកប្រើសម្រាប់វាល់ទឹកត្នោតដែលមានចំណុះរវាង២លីត្រ ទៅ៣លីត្រ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ទឹកត្នោតពីរបំពង់។ ប្រដាប់ឬឧបករណ៍ធ្វើពីបំពង់ឫស្សីប្រើសម្រាប់វាល់វត្ថុរាវដូចជា ទឹកត្នោតជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បំពង់ (បំពង់ឫស្សី) <|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់ប្រើប្រាស់មួយប្រភេទរាងមូលក្រឡូម ខ្លះមានជើងជាទម្រ ខ្លះមានគម្រប និង ខ្លះមានក្បាច់រចនាវិចិត្រ ធ្វើពីលោហៈផ្សេងៗដូចជា មាស ប្រាក់ ស្ពាន់ លង្ហិន សំរឹទ្ធិជាដើម ច្រើនប្រើសម្រាប់ដងទឹកឬដាក់ទឹកប្រើប្រាស់។ ឧទាហរណ៍ ៖ ទឹកមួយផ្តិល។ {pp1}2051_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្តិល<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតឯកតាខ្មែរពីបុរាណដែលរាប់ចំនួន១០ដំបស្មើនឹងចំនួន៤០។ ឧទាហរណ៍ ៖ ពោតមួយផ្លូន។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្លូន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទមួយនៃសេរ៉ាមិក មានពណ៌ស សាច់ម៉ដ្ឋ ភ្លឺរលោង មានភាពរឹងខ្លាំង និង ដុតនៅក្នុងកម្ដៅខ្ពស់ពី១២៥០ ទៅ១៤០០អង្សាសេ ធ្វើឡើងយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ និងដោយប្រណីតព្រមទាំងមានតម្លៃខាងសោភណភាព។ ជាគ្រឿងប្រដាប់ប្រើប្រាស់មានចាន ពែងជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ចានពរ្សឺឡែន។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ពរ្សឺឡែន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}ពាន{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជើងពាន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រដាប់មួយប្រភេទធ្វើពីលោហៈជាតិផ្សេងៗមាន ស្ពាន់ មាស ប្រាក់ ឬ ធ្វើពីវត្ថុឯទៀតដូចជា ដីដុត ឈើជាដើម។ បើធ្វើពីផ្ដៅ រពាក់ ធាងត្នោត ច្រើនលាបម្រក្សណ៍។ ប្រដាប់នេះ ភាគច្រើនមានរចនាក្បាច់វិចិត្រ មានជើងជាទម្រខ្ពស់បន្តិច ហើយផ្នែកខាងលើ រាងមូលសំប៉ែត ឬមូលក្រឡូម ប្រើសម្រាប់ដាក់របស់របរក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ឧទាហរណ៍ ៖ គេរៀបគ្រឿងសក្ការៈបូជាដាក់លើពានថ្វាយព្រះ។ {pp1}2054_01.jpg{pp2} {pp1}2054_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ពាន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ស្មើមួយកាងដៃ ដោយគិតពីចុងម្រាមដៃកណ្ដាល (ចង្អុលខ្មោច) នៃដៃខាងឆ្វេងទៅចុងម្រាមដៃកណ្ដាល (ចង្អុលខ្មោច) នៃដៃខាងស្ដាំ។ មួយព្យាមមានប្រវែងប្រហែលជាពីរម៉ែត្រ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ព្យាម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ដោយគិតពីចុងម្រាមមេជើងឆ្វេងទៅចុងម្រាមដៃកណ្ដាល (ចង្អុលខ្មោច) នៃដៃស្ដាំ ស្របតាមបណ្ដោយដងខ្លួនដែលដេកផ្កាប់មុខ ហើយសណ្ដូកដៃ ជើងឱ្យត្រង់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ព្យាមដំរី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដែលមានប្រវែង៧ហត្ថ ខ្នាតស្មើនឹង៣ម៉ែត្រកន្លះ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>យដ្ឋិ (យ័តឋិ) <|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បាតុភូតដែលបង្កឱ្យមានបញ្ហាប្រឈមនាំទៅដល់ការបំផ្លាញ និងឈានដល់ការវិនាសបុរាណវត្ថុសិល្បៈ ប្រាសាទបុរាណ និង ស្ថានីយបុរាណវត្ថុវិទ្យា។ ឧទាហរណ៍ ៖ ទឹកទន្លេមេគង្គហូរច្រោះបាក់ដី បណ្ដាលឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់រហូតដល់បាត់រូបរាង។ ប្រាសាទបាចុងក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែងត្រូវបានចាត់ទុកជាយថាគ្រោះ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>យថាគ្រោះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>លក្ខណៈឬសណ្ឋានដើមនៃសម្ភារៈ ប្លង់ ទេពកោសល្យ ស្នាដៃ បច្ចេកទេសស្ថាបត្យកម្ម បច្ចេកទេសវិស្វកម្ម និង ការរៀបចំនគរូបនីយកម្មដែលបង្កប់នៅក្នុងធនធានបេតិកភណ្ឌ វប្បធម៌ទៅតាមដំណាក់កាលប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ការជួសជុលនិងអភិរក្សប្រាសាទព្រះវិហារដែលជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោកត្រូវរក្សាឱ្យបានល្អតាមយថាភូតភាព។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>យថាភូតភាព<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឈ្មោះតដាកដែលសាងនៅក្នុងរាជ្យព្រះបាទយសោវរ្ម័នទី១ (៨៨៩-៩១០) ទំហំ៧គ.ម.x២គ.ម.ដែលមានប្រាសាទមេបុណ្យខាងកើតនៅចំកណ្ដាល, បច្ចុប្បន្នគេច្រើនហៅថាបារាយណ៍ខាងកើត (Eastern Baray) ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>យសោធរតដាក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>១- រង្វាស់ប្រវែងនៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណ ដែលមានប្រវែង៤០០សិន ឬ ៤គាវុតស្មើនឹង១៦០០០ម៉ែត្រ (១៦គីឡូម៉ែត្រ) ។ ២- រង្វាស់កម្ពស់នៃខ្នាតខ្មែរពីបុរាណដែលមានប្រវែង៧ហត្ថ ខ្នាតស្មើនឹង៣ម៉ែត្រកន្លះ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>យោជន៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សំណង់ដែលមនុស្សបង្កើតឡើង មានគ្រឹះនៅជាប់នឹងដីដូចជា ផ្ទះ, ប្រាសាទ, អគារជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>រចនាសម្ព័ន្ធសំណង់ (បុរាណវត្ថុវិទ្យា) <|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទរបាំដែលជាប់ទាក់ទងទៅនឹងពិធីប្រពៃណីសម្រាប់រាំលេងកម្សាន្តដើម្បីបំបាត់ការនឿយហត់ ក្រោយពីសម្រាកពីការងារផ្សេងៗ ឬ ពេលបានទទួលជោគជ័យថ្មីៗ ឬ ក្នុងពេលជួបជុំញាតិមិត្តជិតឆ្ងាយជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ រាំវង់, រាំក្បាច់, សារ៉ាវ៉ាន់ ជារបាំប្រជាប្រិយខ្មែរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>របាំប្រជាប្រិយខ្មែរ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របាំទាំងឡាយដែលស្ថិតជាប់នឹងពិធីជាប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ ជំនឿ សាសនា ឬពិធីជាតំណត្រកូលដ៏យូរលង់របស់ជនជាតិខ្មែរ និងជនជាតិដើមភាគតិចនៅកម្ពុជា។ ឧទាហរណ៍ ៖ របាំត្រុដិ, របាំគោះត្រឡោក, របាំកាប់ក្របីផឹកស្រា (ជនជាតិគ្រឹង) , របាំបេះក្រវាញ (ជនជាតិព័រ) , របាំវាយកួយ (ជនជាតិកួយ) ជារបាំប្រពៃណីខ្មែរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>របាំប្រពៃណីខ្មែរ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}របាំព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរ{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>របាំក្បាច់បុរាណខ្មែរ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទម្រង់សិល្បៈទស្សនីយភាពដែលសម្ដែងឡើងជារបាំដាច់ៗតែឯង មានលក្ខណៈសក្ការៈ អភិរក្សនិយម មានសោភណភាពនិងប្រណីតភាពខ្ពស់ តំណាងឱ្យវប្បធម៌ និងអត្តសញ្ញាណជាតិខ្មែរ។ (របាំនេះពីដើម គេរាំតែនៅក្នុងព្រះរាជពិធីតែប៉ុណ្ណោះ) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ របាំអប្សរា, របាំជូនពរ, របាំទេពមនោរម្យ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>របាំព្រះរាជទ្រព្យខ្មែរ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ខ្នាតរង្វាស់ផ្ទៃក្រឡាពីបុរាណ ស្មើចំនួនផ្ទៃដី៤ងារ គឺប្រវែង ២០ព្យាម៤ជ្រុង ត្រូវជា៤០០ព្យាមក្រឡា ឬ មួយជ្រុងៗប្រវែងប្រហែល៤០ម៉ែត្រ បើគិតជាផ្ទៃក្រឡាប្រហែល១៦០០ម៉ែត្រការ៉េ (ម៉ែត្រទ្វេគុណ) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ ដីដាំដំណាំទំហំមួយរ៉ៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>រ៉ៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ជាន់ ឬ ថ្នាក់នៃប្រាសាទ។ ឧទាហរណ៍ ៖ រួតបាកាននៃប្រាសាទអង្គរវត្ត។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>រួត (ប្រាសាទ) <|eot_id|>