Datasets:

rinabuoy

/

def2word

like 0

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំកាន់កាំបិតខ្លី និងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងកាន់កាំបិតខ្លីនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មកបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំកាន់កាំបិតខ្លី និងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងកាន់កាំបិតខ្លី និងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយដៃស្ដាំកាន់ដាវទាញយ៉ាងរហ័សទៅលើស្មើត្រចៀក និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនកាំបិតខ្លី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចលោតឡើងលើបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មក លោតឡើងលើបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចលោតឡើងលើបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយបើកលៀមនិងសំកាំងដៃដូចគ្រុឌត្រដាងស្លាប ដោយហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនគ្រុឌ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំកាន់ដាវនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងកាន់ដាវនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មក បង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំកាន់ដាវនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងកាន់ដាវនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយដៃស្ដាំកាន់ដាវទាញយ៉ាងរហ័សទៅលើស្មើត្រចៀក និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនដាវ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មកបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាល ប្រើដៃស្ដាំនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយលើកដៃស្ដាំលាបាតដៃវាត់ឡើងលើស្មើត្រចៀក និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនដៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំកាន់ចុងម្ខាងនៃដំបងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងកាន់ដំបងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មកបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំកាន់ដំបងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងកាន់ដំបងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយដៃស្ដាំកាន់ដំបងបោកទម្លាក់ទៅនឹងឆាកហើយទាញយ៉ាងរហ័សទៅលើស្មើត្រចៀក និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនដំបង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំកាន់ធ្នូនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងកាន់ធ្នូនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មកបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំកាន់ធ្នូ និង ជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងកាន់ធ្នូនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយដៃស្ដាំកាន់ធ្នូទាញយ៉ាងរហ័សទៅលើស្មើត្រចៀកនិងហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនធ្នូ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចពត់ពេនបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មក ពត់ពេនបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចពត់ពេនបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេងទើបបើកលៀមនិងសំកាំងដៃដូចនាគបើកពពារចេញទៅចំហៀងទាំងពីរខាង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួននាគ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំកាន់ផ្លិតនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងកាន់ផ្លិតនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មកបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលដៃស្ដាំកាន់ផ្លិតនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងកាន់ផ្លិតនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយដៃស្ដាំរលាស់បើកផ្លិតទៅលើយ៉ាងរហ័ស និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនផ្លិត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាក្នុងចលនាដែលបង្ហាញពីភាពមានទម្ងន់ អំណាច និង ភាពកាចសាហាវ រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មក បង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នារួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង ទើបបើកលៀមនិងសំកាំងដៃដូចឥន្រ្ទីបើកស្លាប។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនយក្ស<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចលោតបំពត់ខ្លួនបង្វិលមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មក លោតបំពត់ខ្លួនបង្វិលមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចលោតបំពត់ខ្លួនបង្វិលមួយជុំទៀត ហើយដើរចុងជើង បន្ទាប់មកលោតហក់ឡើងលើ ឬ លោតហក់ពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនរាជសីហ៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំកាន់លំពែងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងកាន់លំពែងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មកបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាលប្រើដៃស្ដាំកាន់លំពែងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងកាន់លំពែងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយដៃស្ដាំកាន់លំពែងទាញយ៉ាងរហ័សទៅលើស្មើត្រចៀក និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនលំពែង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបសម្ដែងមួយប្រភេទក្នុងទម្រង់ល្ខោនបាសាក់ ដោយម្ដងប្រើដៃស្ដាំនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំ ទើបប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នាម្ដងវិញ។ បន្ទាប់មក បង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយជួនកាល ប្រើដៃស្ដាំនិងជើងស្ដាំគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា ឬ ប្រើដៃឆ្វេងនិងជើងឆ្វេងគ្រវាត់ទៅមុខឱ្យប៉ះគ្នា រួចបង្វិលខ្លួនមួយជុំទៀត ហើយលើកដៃក្ដាប់កាច់កដៃទៅមុខទាំងពីរ និង ហក់លោតយ៉ាងស្វាហាប់ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង ដោយត្រាប់តាមសេះលុន។ ជួនកាល ក្បាច់នេះមានការច្នៃប្រឌិតកាយវិការទៅតាមទេពកោសល្យនៃតួសម្ដែងនីមួយៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់ហួនសេះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឈ្មោះក្បាច់រាំដែលអង្គុយលុតជង្គង់តែម្ខាង ឯជើងម្ខាងទៀតកាច់ពង់ទៅក្រោយ ដោយឱ្យប្រអប់ជើងកាច់កោងក្នុងលំនាំ-ង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់អង្គុយពង់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឈ្មោះក្បាច់រាំដែលអង្គុយលុតជង្គង់ស្ដាំ ឯជើងឆ្វេងកាច់ពង់ទៅក្រោយ ដោយឱ្យប្រអប់ជើងកាច់កោងក្នុងលំនាំ-ង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់អង្គុយពង់ជើងឆ្វេង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឈ្មោះក្បាច់រាំដែលអង្គុយលុតជង្គង់ឆ្វេង ឯជើងស្ដាំកាច់ពង់ទៅក្រោយ ដោយឱ្យប្រអប់ជើងកាច់កោងក្នុងលំនាំ-ង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាច់អង្គុយពង់ជើងស្ដាំ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ក្បាច់ចម្លាក់បុរាណមួយប្រភេទ មានសណ្ឋានជាក្បាលសត្វ ស្រដៀងគ្នានឹងក្បាលគ្រុឌ ក្បាលរាហូជាដើម ខាំពាំឬខ្ជាក់នូវចង្វាយ ក្បាច់ងៗ ជានិមិត្តរូបនៃភាពអមតៈនិងភាពរុងរឿង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាលខាប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការធ្វើពីមាសឬលោហៈផ្សេងៗ ដែលមានទម្រង់ជាបន្ទះរាងកោងពាក់កណ្ដាលរង្វង់ ស្របតាមរង្វង់មុខសម្រាប់បាំងសក់ពាក់ត្រង់ថ្ងាស ដោយមានរូបលម្អផ្សេងៗ ដាំត្បូងគ្រប់ពណ៌ រីឯផ្នែកខាងចុងក្បាំងមានឆ្លាក់ក្បាច់កន្ទុយហង្ស។ ក្បាំងនេះសម្រាប់បំពាក់ឱ្យតួនាងវ័យជំទង់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាំងតួនាង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បន្ទះកំណាត់ប៉ាក់ឌិនមួយប្រភេទ សម្រាប់តួយក្ស និង តួស្វាក្បាច់ ពាក់បាំងលើសំពត់ពីខាងក្រោយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាំងសំពត់ក្រោយ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}ក្បាំងសំពត់ចំហៀង{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាំងសំពត់គ្រែង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បន្ទះកំណាត់ប៉ាក់ឌិនមួយប្រភេទ សម្រាប់តួនាយរោង តួយក្ស និង តួស្វាក្បាច់ ពាក់បាំងលើសំពត់ពីចំហៀងទាំងពីរខាង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាំងសំពត់ចំហៀង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បន្ទះកំណាត់ប៉ាក់ឌិនមួយប្រភេទសម្រាប់តួនាយរោង តួយក្ស និង តួស្វាក្បាច់ ពាក់បាំង លើសំពត់ចំពីមុខ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្បាំងសំពត់មុខ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទក្រមាត្បាញពីសរសៃសូត្រ ដែលលម្អដោយពណ៌ផ្សេងៗ នៅលើផ្ទៃមានសណ្ឋានដូចគេច្បុច តាមបច្ចេកទេសច្បុចសូត្រជ្រលក់ពណ៌ (ចាប៉ុចជាវិធីចាប់ច្បុចក្រណាត់យកទៅជ្រលក់ពណ៌) ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្រមាចាប៉ុច<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយប្រភេទធ្វើពីលោហៈ មានសណ្ឋានដូចរ៉ឺស័រស្ពៀរ៉ាល់ ដោយមានខ្សែក្នុងកងចងភ្ជាប់ សម្រាប់ឱ្យអ្នករបាំបុរាណខ្មែរពាក់លម្អនៅលើ កជើងម្ខាងមួយ ពីក្រោមកងទងឈូក។ ក្រវិលជើងក៏មានពាក់លម្អកជើងកូនក្រមុំក្នុងពិធីមង្គលការដែរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្រវិលជើង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងប្រដាប់ដៃមួយប្រភេទ ជាខ្សែដៃធ្វើពីលោហៈ មានសណ្ឋានដូចរ៉ឺស័រស្ពៀរ៉ាល់ដោយមានខ្សែក្នុងកងចងភ្ជាប់សម្រាប់ឱ្យអ្នករបាំបុរាណខ្មែរពាក់លម្អលើ កដៃម្ខាងមួយបន្ទាប់ពីចិញ្ចៀនក្រង។ គេអាចហៅគ្រឿងប្រដាប់នេះថា លួសព័ន្ធ ឬ កងញ័រដៃ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្រវិលដៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងលម្អមួយបែប ដែលភាគច្រើនពាក់នឹងទងត្រចៀក ធ្វើពីវត្ថុធាតុផ្សេងៗ មានរាងជាកងស៊កភ្ជាប់មុខគ្នា ភាគច្រើនសម្រាប់ពាក់ឱ្យក្មេងស្រី។ ក្រវិលប្រភេទនេះ គេច្រើនប្រើបើកមុខពេលដែលចោះត្រចៀកដំបូង ព្រោះមានទម្ងន់ស្រាល។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្រវិលពុកបង្កង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងលម្អអាវតួយក្សក្នុងរបាំបុរាណដែលធ្វើពីកំណាត់ មានរាងជាក្បាច់ចក្កច័នបួនបន្ទះ ទំហំប៉ុនបាតដៃ លម្អដោយក្បាច់ប៉ាក់ឌិន ដាក់ផ្អោបពីលើអាវ មួយនៅចំកណ្ដាលទ្រូងមួយទៀតនៅពីក្រោយខ្នង ត្រង់កន្លែងបោះដៃផុតនិងនៅក្រោមក្លៀកម្ខាងមួយ ចងរឹតដោយបន្ទះខែ្សប៉ាក់ឌិនទំហំបីធ្នាប់។ នៅសម័យបុរាណ ក្រឹសធ្វើពីលោហៈ លម្អដោយចម្លាក់រូបក្បាលខាប។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ក្រឹស<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បច្ចេកទេសស្រាវជ្រាវរបស់បុរាណវត្ថុវិទ្យាសង្គ្រោះតាមរយៈការធ្វើកំណាយនៅលើស្ថានីយបុរាណវត្ថុវិទ្យាណាមួយដើម្បីប្រមូលទិន្នន័យដើមឱ្យបានមុនការបាត់បង់ដោយប្រការណាមួយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>កំណាយសង្រ្គោះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ល្បាយម្យ៉ាងដែលផ្សំពីស៊ីម៉ងត៍ខ្មៅនិងទឹកសម្រាប់បន្ស៊ីបេតុងចាស់និងបេតុងថ្មី ឬបាយអចាស់និងបាយអថ្មីជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ជាងពុម្ពលាយកំបោរប្រេងចាក់ក្នុងពុម្ពសសរ មុននឹងចាក់ល្បាយបេតុងបន្តទៀត។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>កំបោរប្រេង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងធ្វើពីលោហៈ មានសណ្ឋានជាខ្សែក្រវាត់ដែលមានក្បាលធំ ដាំត្បូង និង រចនាជាក្បាច់ផ្សេងៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ខឹមខាត់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទខោជើងខ្លីចង្អៀតដេរពីកំណាត់ធម្មតានៅផ្នែកខាងលើ ឯខាងចុងជើងមានដេរភ្ជាប់ដោយកំណាត់ល្អនិងមានរចនាប៉ាក់ឌិន សម្រាប់តួនាយរោង តួយក្ស និង តួស្វាក្បាច់ ស្លៀកពីក្នុងសំពត់ក្បិនខើច។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ខោស្នាប់ភ្លៅ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បច្ចេកទេសរចនាបន្ទាប់ពីស្មាច់រួច ដោយយកទៅលាបពណ៌ឬបិទក្បាច់តាមតម្រូវការ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ខ្មុក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការម្យ៉ាង ពាក់នឹងក មានសណ្ឋានជាខ្សែ ធ្វើពីវត្ថុធាតុផ្សេងៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ខ្សែក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងធ្វើពីលោហៈឬវត្ថុធាតុផ្សេងៗ មានសណ្ឋានជាខ្សែវែង សម្រាប់តួនាងពាក់ឆៀងពីលើស្មាឆ្វេងចំនួន២ឬ៣ខ្សែ ដោយទម្លាក់មកដល់ត្រគាកខាងស្ដាំ។ គ្រឿងអលង្ការនេះមានប្រើសម្រាប់កូនក្រមុំក្នុងពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ខ្សែឆៀង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការសម្រាប់លម្អនៅត្រង់ត្រចៀក ធ្វើពីវត្ថុធាតុផ្សេងៗដែលមានច្រើនបែបដូចជា ក្រវិល ក្រវិលពុកបង្កង រយ៉ា កាវ។ ល។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>គ្រឿងលម្អត្រចៀក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ផ្នែកមួយនៃមកុដភ្ជាប់នឹងនែបក្ដោបទៅក្រោយឬក្រោមត្រចៀក ដោយឆ្លាក់ក្បាច់អង្គរទម្រង់ កន្ទុយហង្ស ក្បាច់កញ្ចាំង ឬ លម្អក្បាច់ផ្សេងៗ ជួនមានដាំត្បូង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងប្រដាប់ដៃមួយប្រភេទ ជាខ្សែដៃមានសណ្ឋានដូចចិញ្ចៀនចម្រៀកផ្ដៅរាបតូចៗ ក្រងជាខ្សែដៃ ដាំត្បូងរាយពទ្ធជុំវិញ ចងភ្ជាប់នឹងខ្សែដោយដាក់ផ្ដេកបញ្ឆិត ប្រដេញគ្នាចំនួន៧ឬ៩វង់ សម្រាប់ឱ្យអ្នករបាំបុរាណខ្មែរពាក់នៅលើកដៃចំនួន២ខ្សែម្ខាងបន្ទាប់ពីស្លឹកទេស។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចិញ្ចៀនក្រង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការដៃមួយប្រភេទធ្វើពីលោហៈសម្រាប់ពាក់លម្អលើម្រាមដៃ ជាពិសេសលើម្រាមនាងដៃ។ នៅលើជញ្ជាំងប្រាសាទអង្គរវត្ត យើងឃើញចម្លាក់អប្សរខ្លះពាក់ចិញ្ចៀនចម្រៀកផ្ដៅនៅគ្រប់ម្រាមដៃទាំង១០ និង នៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ទី៦ នៃសតវត្សរ៍ទី២០ អ្នករាំរបាំអប្សរាក៏ពាក់ចិញ្ចៀនចម្រៀកផ្ដៅគ្រប់ម្រាមទាំង១០ដែរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចិញ្ចៀនចម្រៀកផ្ដៅ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>តំណក់ម្សៅបីចំណុចជារាងត្រីកោណដែលក្បិតលើថ្ងាសតួព្រាហ្មណ៍ក្នុងរបាំព្រាហ្មណ៍។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចឺម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ផ្នែកចុងជាយនៃសំពត់ក្បិនរបស់តួនាយរោង តួយក្ស តួស្វាក្បាច់ ដែលបត់ជាផ្នត់ត្រង់កន្លែងជាយក្បិនសម្រាប់បត់ចេញមកក្រៅរួចដេរភ្ជាប់ពីលើខ្សែចំណងមានចុងប្រវែង១០សង់ទីម៉ែត្រខុសពីកន្ទុយក្បិនធម្មតាដែលគេញ៉ុកចូលក្នុង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ចុកជាយ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទីសម្ដែងដែលមានរាងជាកាកបាទ ស្ថិតខាង នៅមុខប្រាសាទធំខ្លះ សម្រាប់អ្នករបាំបុរាណរាំក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ឆាកក្ដារបែន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទីសម្ដែងដែលមានការតុបតែងតាមលក្ខណៈបច្ចេកវិជ្ជាខ្ពស់ តាមសម័យកាលទំនើបបង្កើតបានជាទស្សនីយភាពផ្សេងៗដ៏អស្ចារ្យ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ឆាកទំនើប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទីសម្ដែងដែលមានការតុបតែងតែវាំងននសម្រាប់បិទបាំងនិងគ្រែល្អប្រណីតមួយដាក់ចំកណ្ដាលឆាក។ គ្រែនេះតំណាងឱ្យរាជវាំង រាជបល្ល័ង្ក ទីដែលអង្គុយ ឬ ព្រៃភ្នំជាដើម។ អ្នកទស្សនាអាចយល់បាន តាមរយៈការសម្ដែង ការប្រើក្បាច់រាំ និង ការច្រៀងរៀបរាប់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ឆាកនិមិត្តរូប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទីសម្ដែងដែលតុបតែងលម្អដោយដើមឈើមានផ្លែផ្កាលាបលនពណ៌ទឹកមាសឬទឹកប្រាក់។ ដើមឈើទាំងអស់នោះធ្វើពីបន្ទះក្ដារមានលំនាំតាមចម្លាក់ដើមឈើនៅតាមប្រាសាទនានា មានប្រាសាទអង្គរវត្ត ប្រាសាទបាយ័នជាដើម។ ឆាកនេះបង្កើតឡើងដំណាលគ្នានឹងសម័យរបាំអប្សរានៅទសវត្សរ៍ទី៦នៃសតវត្សរ៍ទី២០។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ឆាកអច្ឆរិយៈ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ផ្នែកលាតនៃជាយទាំងពីរខាងរបស់សំពត់ហូលមួយក្បិនដែលមានគោមមួយឆ្នូតនៅចំកណ្ដាលនៃផ្ទៃលាត។ ខ្មែរសុរិន្ទហៅថា មុខនាង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជាយជរ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}ជាយជរ{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>មុខនាង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងធ្វើពីវត្ថុធាតុផ្សេងៗ មានសណ្ឋានជាបន្តោងធំ មានដាំត្បូងចម្រុះពណ៌ សម្រាប់ពាក់ព្យួរបន្តោកនៅនឹងកង-ក ឬ ខ្សែ-ក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ជី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>របៀបពង្រាបសំពត់ធ្វើពីសូត្រដែលទក់ធ្វើឱ្យស្មើសាច់ ដោយយកកំណាត់ស្អាតផ្សេងទៀតទៅជ្រលក់ទឹក រួចពូតឱ្យអស់ទឹក ទើបយកមកជូតក្បឺតដដែលៗលើសំពត់សូត្រត្រង់កន្លែងដែលទក់ បន្ទាប់មកទើបយកសំពត់សូត្រនោះទៅស៊កនឹងស្នួប្ញស្សីឬឈើ។ ចំណែកឯចុងម្ខាងទៀតនៃកំណាត់សំពត់ដែលទម្លាក់ចុះ ត្រូវស៊កដោយអង្រែបុកស្រូវដើម្បីទាញបន្តឹងឱ្យស្មើសាច់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ដូនសំពត់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទដៃអាវខ្លីដែលកាត់បញ្ឆិតដោយមានផ្នែកខាងលើវែងជាងផ្នែកខាងក្រោម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ដៃប៉ិត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បំពង់ខ្យល់ធ្វើពីដីឥដ្ឋ ប្រើសម្រាប់បញ្ចូលខ្យល់ទៅក្នុងសន្លុង។ ឧទាហរណ៍ ៖ តាមការស្រាវជ្រាវ តាឡែកមាន៣ប្រភេទ៖ - ប្រភេទទី១ បំពង់មានអង្កត់ផ្ចិតប្រហែល២,៥ស.ម. ទៅ៣,៥ស.ម. - ប្រភេទទី២ បំពង់មានអង្កត់ផ្ចិត៤,០ស.ម. ទៅ៦,០ស.ម. - ប្រភេទទី៣ បំពង់មានអង្កត់ផ្ចិតប្រហែលពី៧,០ស.ម. ទៅ៤០ស.ម.។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តាឡែក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងជាតួពលយក្សឬជាបរិវារ ដែលច្រើរាំក្នុងឈុតធ្វើសង្រ្គាមធំៗ។ ពួកនេះទទួលភារកិច្ចកាន់ទង់ក្នុងក្បួនទ័ព ហើយក៏មានខ្លះកាន់ដាវផងដែរ។ តួទាំងអស់នេះពាក់ខ្មុកមុខយក្ស មានក្បាលដុះពកៗក្នុងទម្រង់ដូចសក់ក្រញាញ់ ផ្ទុយពីពួកពលមនុស្សដែលមានក្បាលជួតឈ្នួត។ ឧទាហរណ៍ ៖ អ្នកសម្ដែងតួខេននៅក្នុងរឿងព្រះជិនវង្ស។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួខេន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាបុត្ររបស់នាងសីតា ដែលព្រះមុនីឥសីជប ដើម្បីជំនួសរាមលក្សណ៍ដែលស្មានថាបាត់ និង ដើម្បីបំភាន់ភ្នែកនាងសីតា នៅពេលព្រះនាងយាងត្រឡប់មកពីបេះផ្លែឈើក្នុងព្រៃ។ បន្ទាប់មក រាមលក្សណ៍ក៏បានត្រឡប់មកអាស្រម ពេលនោះព្រះមុនីឥសីមានបំណងចង់រំលាយជបលក្សណ៍វិញ ប៉ុន្តែព្រះនាងសីតាបានសុំឱ្យទុកទាំងពីរ។ ចំពោះតួរាមលក្សណ៍ គ្រូរបាំតែងជ្រើសរើសអ្នកសម្ដែងណាដែលមានសម្បុរជ្រះ និង តួជបលក្សណ៍មានសម្បុរស្រគាំដោយសារជបចេញមកពីក្អែលព្រះមុនីឥសី។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួជបលក្សណ៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងជាតួនាងក្នុងរបាំបុរាណ។ តួទេពអប្សរមានប្រវត្តិចេញមកពីរឿងកូរសមុទ្រទឹកដោះ។ ឧទាហរណ៍ ៖ របាំទេពអប្សរត្រូវបានដំឡើងក្នុងចន្លោះឆ្នាំ១៩៦០-១៩៦៣ ដោយសម្ដេចព្រះមហាក្សត្រិយានី ស៊ីសុវត្ថិមុនីវង្សកុសុមៈនារីរត្នសិរីវឌ្ឍនា។ របាំអប្សរ ជាទូទៅ គេនិយមហៅថា របាំអប្សរា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួទេពអប្សរ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងជាតួនាងក្នុងរបាំរឿងព្រះថោង នាងនាគ។ របាំរឿងព្រះថោង នាងនាគ ត្រូវបានដំឡើងក្នុងចន្លោះឆ្នាំ១៩៦៤-១៩៦៥ ដោយសម្ដេចព្រះមហាក្សត្រិយានីស៊ីសុវត្ថិមុនីវង្សកុសុមៈនារីរត្នសិរីវឌ្ឍនា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួនាងនាគ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងក្នុងរបាំព្រាហ្មណ៍ជាតួនាងដែលស្លៀកពាក់ពណ៌សតាមបែបតួនាយរោង។ តួនេះមានចឺមលើថ្ងាសតាមបែបព្រហ្មញ្ញសាសនា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួព្រាហ្មណ៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងក្នុងរឿងសុវណ្ណហង្ស ត្រង់ឈុតនាងកេសសុរិយង្គក្លែងខ្លួនជាបុរសទៅរកឱសថទិព្វដើម្បីប្រស់ប្ដីឱ្យរស់ឡើងវិញ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួព្រាហ្មណ៍កេស<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងជាតួយក្សប្រុសដែលមានចិត្តប្រមាថចង់បៀតបៀនព្រាហ្មណ៍កេស ដោយសង្ស័យថាជាមនុស្សស្រី តែទីបំផុតច្បំាងចាញ់នាងហើយក៏សុំថ្វាយខ្លួនជាសេនាក្នុងលក្ខណៈជាព្រាហ្មណ៍ដែរ តែមានរូបកាយអាក្រក់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួព្រាហ្មណ៍តូ (កុម្ភណ៍) <|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងជាតួនាយរោងក្នុងរបាំរឿងព្រះថោងនាងនាគ។ របាំរឿងព្រះថោងនាងនាគត្រូវបានដំឡើងក្នុងចន្លោះឆ្នាំ១៩៦៤-១៩៦៥ ដោយសម្ដេចព្រះមហាក្សត្រិយានីស៊ីសុវត្ថិមុនីវង្សកុសុមៈនារីរត្នសិរីវឌ្ឍនា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួព្រះថោង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>អ្នកសម្ដែងក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍ ជាបុត្របង្កើតរបស់ព្រះរាមនិងនាងសីតា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួរាមលក្សណ៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>១- អ្នកសម្ដែងជាតួតាបសមិនល្អ ដែលស្លៀកស្បង់ពណ៌លឿង ស្ពាយថង់យាមពណ៌លឿងចាស់ ពាក់មកុដខ្មុកមានកំពូលរាងកន្ទុយត្រី ដៃកាន់ឈើច្រត់ មានពាក់ពុកមាត់ ពុកចង្កា និង ចិញ្ចើមពណ៌ស។ ឧទាហរណ៍ ៖ តួឥសីសម្ដែងក្នុងរឿងឥសីដាច់ឈាន។ ២- អ្នកសម្ដែងជាតួតាបសល្អ ដែលស្លៀកស្បង់ពណ៌លឿង ស្ពាយថង់យាមពណ៌លឿងចាស់ ដៃកាន់ឈើច្រត់ ពាក់មុខខ្មុក ដែលមានមាត់គ្រហឹប ចង្កាវែង។ ឧទាហរណ៍ ៖ តួឥសីសម្ដែងក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តួឥសី<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងពាក់នឹងទងត្រចៀកធ្វើពីវត្ថុធាតុផ្សេងៗដូចជាឈើ ដីដុត ភ្លុក ស្នែង... មានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងត្បាល់បុកស្រូវដែលមានប្រើតាំងពីសម័យបុរាណ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ត្រសាល់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ទីតាំងភូមិសាស្រ្តឬទីតាំងស្រាវជ្រាវដែលបង្ហាញឱ្យឃើញពីនានាភាពនៃវប្បធម៌។ ឧទាហរណ៍ ៖ អង្គរគឺជាតំបន់វប្បធម៌នៃប្រទេសកម្ពុជានិងជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>តំបន់វប្បធម៌<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>សំពត់ដែលបត់ជាពីរតាមបណ្ដោយធ្មេញឈើឱ្យសម្រុងត្រួតគ្នា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ថង់សំពត់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទនៃគ្រឿងរចនាម្យ៉ាងសម្រាប់លម្អស្ថាបត្យកម្ម មានសណ្ឋានផ្សេងៗ ជួនកាលជាក្បាច់កន្តុបកន្តុលឬវែងស្រួច ផ្ទាំងក្បាច់ ផ្ទាំងលេខ ផ្ទាំងចម្លាក់សត្វ ដែលជាផ្ចិតសមប្បមាណ ស្ថិតនៅចំកណ្ដាលព្រំផ្ទះឬចំមណ្ឌលប្រាង្គប្រាសាទបុរាណ ដែលជានិមិត្តរូបនៃផ្កាយព្រះគ្រោះទាំងប្រាំបួនគឺ ព្រះអាទិត្យ ព្រះចន្ទ ព្រះអង្គារ ព្រះពុធ ព្រះព្រហស្បតិ៍ ព្រះសុក្រ ព្រះសៅរ៍ ព្រះកេតុ និង រាហុ។ ទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរមានជំនឿថា ជីវិតមនុស្សឬសត្វគឺសុទ្ធតែទទួលឥទ្ធិពលពីផ្កាយនព្វ-គ្រោះ ដូច្នេះដើម្បីមានសិរីសួស្ដីនិងជាការដឹងគុណចំពោះផ្កាយទាំងប្រាំបួននេះ គេបានធ្វើវត្ថុតំណាងមួយហៅថា«នព្វសូល៍»ដាក់នៅលើព្រំដំបូលផ្ទះចំពីខាងលើនៃល្វែងចន្ទឬចំមណ្ឌលប្រាង្គ។ {pp1}1850_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នព្វសូល៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឥរិយាក្នុងរបាំបុរាណដែលប្រើដងខ្លួនធ្វើចលនាបង្អូសយឺតៗ ប្រកបដោយភាពហ្មត់ចត់ ទឹកមុខផូរផង់និងស្រស់បំព្រង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នួន<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ផ្នែកមួយនៃមកុដ ក្បាំង និង មួក រាងជាបន្ទះផ្សេងៗ សំយុងចុះគ្របលើជើងសក់ទាំងពីរខាង ដែលរចនាដោយក្បាច់កញ្ចាំង រំយោល និងក្បាច់ផ្សេងៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>នែប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងធ្វើពីវត្ថុធាតុផ្សេងៗ មានសណ្ឋានច្រើនប្រភេទទៅតាមការនិយម សម្រាប់ពាក់ព្យួរបន្តោកនៅនឹងកង-ក ឬ ខ្សែ-ក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បន្តោងក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ការប្រែប្រួលភស្ដុតាងបុរាណវត្ថុវិទ្យាដោយសារសកម្មភាពមនុស្សនាសម័យក្រោយៗ ដូចជាការជីកកកាយ ការជួសជុល ការប្រើប្រាស់ និង សកម្មភាពផ្សេងៗទៀត។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បរិវត្តន៍វប្បធម៌<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ល្បាយម្យ៉ាងមានធាតុផ្សំដូចជាស៊ីម៉ងត៍ ខ្សាច់ ទឹកជាដើម ជួនកាលគេបន្ថែមសារធាតុផ្សេងៗសម្រាប់បង្កើនគុណភាព។ បាយអបុរាណមានធាតុផ្សំដូចជា កំបោរ ខ្សាច់ ស្ករ ទឹកជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បាយអ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ក្បាច់លម្អស្ថាបត្យកម្មមួយប្រភេទមានសណ្ឋានបែបបាំងខ្លោង ច្រើនភ្ជាប់នឹងប៉ែកដំបូលអគារ ទ្វារ បង្អួច មណ្ឌបជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ បាំងខ្លែងនៅលើប៉ែកដំបូលអគារទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្រ្តី។ {pp1}1856_01.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បាំងខ្លែង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងលម្អស្ថាបត្យកម្មដែលមានទម្រង់ផ្សេងៗ សម្រាប់តុបតែងលម្អនៅលើខ្លោងទ្វារ ឬគោបុរៈ ប្រាសាទបុរាណ វត្តអារាម និង អគារសាធារណៈ។ នៅកម្ពុជា ជាទូទៅបាំងខ្លោងច្រើនមានទម្រង់ដូចស្លឹករកា (បច្ចុប្បន្នស្ថាបត្យកររចនាឱ្យមានទម្រង់ផ្សេងៗ) ។ ឧទាហរណ៍ ៖ បាំងខ្លោងនៅលើច្រកចេញចូលរបស់ទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្រ្តី។ {pp1}1857_01.jpg{pp2} បាំងខ្លោងវត្តជីបាល ស្ថិតក្នុងភូមិជីបាល ឃុំជីបាល ស្រុកស្រីសន្ធរ ខេត្តកំពង់ចាម។ {pp1}1857_02.jpg{pp2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បាំងខ្លោង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បន្ទះមានរាងដូចព្រុយត្រីសម្រាប់ចាប់ភ្ជាប់នៅចំហៀងមកុដអប្សរាទាំងពីរខាង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បាំងស្លាប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលសិក្សាអំពីតឹកតាងបុរាណវត្ថុទាំងឡាយដែលបន្សល់នៅបាតសមុទ្រ ទន្លេ បឹង ស្ទឹង។ ល។ មានដូចជា នាវា សំណង់អគារ ទីក្រុងបុរាណ កំពង់ផែបុរាណ ឬ វត្ថុផ្សេងៗ ដោយប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាទំនើបដើម្បីបកស្រាយពីទំនាក់ទំនងរវាងជីវិតនៅក្នុងទឹកនិងលើគោក។ ឧទាហរណ៍ ៖ ការសិក្សាបុរាណវត្ថុវិទ្យាជលបាតនៅប្រទេសកម្ពុជាបានចាប់ផ្ដើមឡើងបន្ទាប់ពីព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាបានផ្ដល់សច្ចាប័នលើអនុសញ្ញាអង្គការសហប្រជាជាតិស្ដីពីកិច្ចការពារបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ក្រោមទឹកនៅឆ្នាំ២០០៧។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាក្រោមទឹក<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>មើលពាក្យ {vv1}បុរាណវត្ថុវិទ្យាក្រោមទឹក{vv2}<|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាជលបាត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលសិក្សាអំពីសំណល់សកម្មភាពនិងទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សជាលក្ខណៈរូបីនិងអរូបីជាមួយនឹងបរិស្ថានដែលស្ថិតជុំវិញភូមិឋាន ឬ ក្នុងទីកន្លែងណាមួយដើម្បីបកស្រាយអំពីវប្បធម៌ សាសនា សង្គមនយោបាយ សេដ្ឋកិច្ច ដែលមានក្នុងសម័យអតីតកាល។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាទេសភាព<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលសិក្សាអំពីរចនាសម្ព័ន្ធក្រុង សំណល់ឬស្នាមនៃលំនៅឋាន សំណង់អគារនៅក្នុងក្រុងផ្សេងៗ ជាទីកន្លែងដែលមនុស្សបានតាំងទីលំនៅក្នុងរយៈពេលនៃសម័យកាលណាមួយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យានគរូបនីយកម្ម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលសិក្សាអំពីសង្គមវប្បធម៌និងបរិស្ថានដែលកើតមានឡើងតាំងពីសម័យកាលមិនទាន់មានអក្សរសម្រាប់កត់ត្រា ដោយផ្អែកលើសំណល់ផ្សេងៗដូចជា សម្ភារៈប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ សំណល់ផ្ទះបាយ សំណល់រុក្ខជាតិ ឆ្អឹងមនុស្ស ឆ្អឹងសត្វ ទីជម្រក ទីបញ្ចុះសពជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ការសិក្សាបុរាណវត្ថុវិទ្យាបុរេប្រវត្តិសាស្រ្តនៅស្ថានីយល្អាងស្ពានធ្វើឱ្យយើងយល់ដឹងនិងបកស្រាយបានថា ខ្មែរយើងបានតាំងទីលំនៅក្នុងតំបន់នោះតាំងពីប្រាំពីរពាន់ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលប្រើវិធីសាស្ត្របែបទ្រឹស្ដីរបស់បុរាណវត្ថុវិទ្យា ដែលប្រើសម្រាប់ស្រាវជ្រាវនិងបកស្រាយអំពីទំនាក់ទំនងវប្បធម៌របស់មនុស្សដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានក្បួនខ្នាតនៃទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីផ្សេងៗ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាប្រព័ន្ធគំនិត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលសិក្សាអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រដោយផ្អែកលើភស្ដុតាងបុរាណវត្ថុវិទ្យាដូចជា សិលាចារឹក ឯកសារសំណេរ សំណង់បុរាណ សិល្បៈចម្លាក់ក្នុងសម័យកាលដែលជាតិសាសន៍មួយមានអក្សរសម្រាប់កត់ត្រា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាប្រវត្តិសាស្ត្រ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលស្រាវជ្រាវនិងប្រមូលភស្ដុតាងឬទិន្នន័យដើម តាមរយៈការធ្វើកំណាយសង្រ្គោះ នៅក្នុងស្ថានីយបុរាណវត្ថុវិទ្យាណាមួយដែលទទួលរងការគំរាមកំហែងពីគ្រោះធម្មជាតិ ការអភិវឌ្ឍហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធជាលក្ខណៈឯកជន ឬ សាធារណៈដូចជា ការសាងសង់ពង្រីកទីក្រុង ការស្ថាបនាបណ្ដាញគមនាគមន៍ ការសាងសង់សំណង់អគារធំៗ ទំនប់ទឹក វារីអគ្គិសនី ព្រលានយន្តហោះ និង មូលដ្ឋានយោធាជាដើម។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាសង្គ្រោះ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាដែលសិក្សាអំពីតឹកតាងនៃការវិវឌ្ឍឧស្សាហកម្មសម័យបុរាណដូចជា រចនាសម្ព័ន្ធសំណង់ឧស្សាហកម្មកន្លែងស្លដែកឬរ៉ែផ្សេងៗទៀត សំណង់ស្ថានីយអយស្ម័យាន ម៉ាស៊ីនដើរដោយកម្លាំងខ្យល់នៅក្នុងសម័យកាលនៃការវិវត្តឧស្សាហកម្ម ឬក្រោយសម័យនោះ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បុរាណវត្ថុវិទ្យាឧស្សាហកម្ម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ពាក្យកម្ចីពីភាសាឥណ្ឌូណេស៊ី មានន័យថា ផ្កា។ គេប្រទះឃើញមានប្រើពាក្យនេះនៅក្នុងទំនុកច្រៀងរបាំអប្សរានៃល្បះទី២៖« (...) នឹង ធ្វើបូង៉ា (២ដង) ច្រើនចំនួន ដាក់ខាងជិតខ្លួន ទីសយនា ...»។ ធ្វើ «បូង៉ា» សំដៅរបៀបធ្វើផ្កាបីបែបគឺ៖១- ផ្កាស្រស់ខ្ចប់ស្លឹកចេកដែលគេកេវជាកន្ទោង រាងសាជីដាក់ផ្កាសម្រាប់ស្រង់ក្លិន។ កន្ទោងនោះជួនគេទុកចំហមាត់ ជួនគេបិទមាត់ឱ្យជិតហើយកាត់ចុងត្រង់កំពូលស្រួចបន្តិច។ ២- ផ្កាសម្រាប់ខ្ចប់ដោយស្បៃ ស្រ្តីខ្មែរជំនាន់ដើមនិយមខ្ចប់អប់ផ្កានឹងស្បៃដែលជាកំណាត់ស្ដើងប៉ើងរ៉ើងៗសម្រាប់កាន់ដើរ ឬ ដាក់ក្បាលដំណេកសម្រាប់ស្រង់ក្លិន។ ផ្កាស្រស់ដែលគេចូលចិត្តខ្ចប់អប់ ច្រើនជាផ្កាម្លិះ ផ្កាកុលាប ផ្កាចម្ប៉ាក្រហម ផ្កាក្រពេន ផ្កាក្ដាំងងា...។ ចំពោះផ្កាក្ដាំងងា បើចង់អប់ឱ្យចេញក្លិនក្រអូបខ្លាំងមុតឆួល គេច្រើនយកទៅរោលភ្លើងទៀនសិន។ ៣- ផ្កាសម្រាប់ដាក់ជូនសព គេយកផ្កាក្រៀមមកខ្ចប់នឹងស្បៃពណ៌ស ហើយក្របួចចងបូពណ៌ខ្មៅ រាងជាដុំមូល។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>បូង៉ា<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងធ្វើពីបន្ទះលោហៈមានសណ្ឋានដូចក្បាច់ចក្កច័ន (ចតុកោណស្មើ) មានទំហំតូចជាងស្លឹកពោធិ៍ ដោយមានរចនាជាក្បាច់ផ្សេងៗ សម្រាប់ដាក់ភ្ជាប់លើសង្វារព័ន្ធ ត្រង់កន្លែងខ្វែងនៅផ្នែកខាងក្រោយ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ប្រចាំយាម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយប្រភេទធ្វើពីលោហៈសម្រាប់ពាក់លម្អនៅលើ កជើងឆ្វេង-ស្ដាំនៃអ្នករបាំបុរាណខ្មែរ។ ប្រដាប់ជើងមាន កងទងឈូក និងកងញ័រជើង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ប្រដាប់ជើង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការសម្រាប់ពាក់នៅលើ កដៃឆ្វេង-ស្ដាំរបស់អ្នករបាំបុរាណខ្មែរដូចជា ស្លឹកទេស ចិញ្ចៀនក្រង កងញ័រដៃ កន្រ្ទុំ កងរាក់ កងកន់នៃឈុតសម្លៀកបំពាក់គ្រឿងធំ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ប្រដាប់ដៃ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការធ្វើពីមាសឬលោហៈផ្សេងៗ ជាផ្នែកមួយនៃមកុដបញ្ចរត្ន ភ្ជាប់ពីនែបឆ្វេងទៅនែបស្ដាំ នៅផ្នែកខាងក្រោយមានសណ្ឋានដូចផ្លែប្រពាយស្បែក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ប្រពាយ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ពាក្យកម្ចីពីភាសាសៀមមានន័យថា សំពត់អំបោះឆៅ។ ប្រភេទសំពត់ដែលគេត្បាញពីអំបោះឆៅ ឥតឱ្យបាយជូរ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផាឌិប<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ប្រភេទកំណាត់លម្អមួយផ្ទាំងដែលមានភ្លីច្រើន និងពណ៌ផ្សេងៗ ប្រើក្នុងរបាំបុរាណសម្រាប់តួនាងវ័យជំទង់ពាក់រុំលើដងខ្លួន ដោយវាត់មកលើស្មាឆ្វេងទម្លាក់ចុងជាយម្ខាងមកក្រោយត្រឹមត្រគាក។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផាហ៊ុម<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បន្ទះអាចម៍ឈើរមូរបានមកពីការឈូសឈើ ខ្លឹមចន្ទន៍ឬឈើផ្សេងៗ ដែលគេកាត់បិទរចនាជាផ្កា៤ឬ៥នៅលើគ្រោងឆ្អឹងប្ញស្សីមានរាងជាពពិល ប្រើជាគ្រឿងតង្វាយសម្រាប់ដាក់ជាមួយដុំបូង៉ាជូនសពមុនពេលបូជា។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្កាខ្លឹមចន្ទន៍<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការជារូបផ្កាធ្វើពីមាស ឬ លោហៈផ្សេងៗ មានទងធ្វើដោយលួសរួញមូរជាជាន់ៗ ដើម្បីឱ្យកក្រើកញ័រ សម្រាប់បំពាក់ភ្ជាប់នៅតាមជាន់នីមួយៗនៃមកុដ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្កាញ័រ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងលម្អមួយបែបធ្វើពីប្រាក់ឬស្ពាន់ជ្រលក់ទឹកប្រាក់ មានរាងជាផ្កាមួយកញ្ចុំ មានទងមួយសម្រាប់កាន់រាំក្នុងរបាំផ្កាមាសផ្កាប្រាក់។ បច្ចុប្បន្នគេនិយមធ្វើពីក្រដាសពណ៌ប្រាក់។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្កាប្រាក់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងលម្អមួយបែបធ្វើពីមាសឬស្ពាន់ជ្រលក់ទឹកមាស មានរាងជាផ្កាមួយកញ្ចុំ មានទងមួយសម្រាប់កាន់រាំក្នុងរបាំផ្កាមាសផ្កាប្រាក់ និងរបាំអប្សរា ជាពិសេសរាំលើឆាកអច្ឆរិយៈ។ បច្ចុប្បន្ន គេនិយមធ្វើផ្កានេះពីក្រដាសពណ៌មាស។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្កាមាស<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ផ្កាចងមួយកញ្ចុំ ឬផ្កាធំមួយ សម្រាប់តួនាយរោងសៀតលើត្រចៀកស្ដាំ ចំណែកឯតួនាងសៀតខាងឆ្វេង។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្កាសៀត<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>បច្ចេកទេសជ្រលក់ពណ៌សំពត់ឱ្យខ្មៅជាមួយនឹងទឹកផ្លែមក្លឿ រួចហាលលើដីស្ងួត (ជ្រលក់និងហាលច្រើនដងរហូតឡើងពណ៌ខ្មៅតាមការចង់បាន) ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ផ្ដេកមក្លឿ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>លក្ខណៈសម្គាល់វត្ថុឬបាតុភូតដែលកំណត់ដោយចក្ខុវិញ្ញាណតាមរយ:ពន្លឺ ជាប្រភេទផ្សេងៗដូចជា ក្រហម លឿង ខៀវជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញពន្លឺចម្រុះពណ៌។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ពណ៌<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>ឡាញ់ជាភាសាវៀតណាម មានន័យថា ត្រជាក់។ ប្រភេទសំពត់ត្បាញពីអំបោះមានសាច់ម៉ដ្ឋរលើបរលោង មានគ្រប់ពណ៌នាំចូលពីប្រទេសវៀតណាម ដែលប្រើសម្រាប់កាត់សម្លៀកបំពាក់មួយចំនួនក្នុងរបាំខ្មែរ។ ស្រ្តីវ័យក្មេងនិយមប្រើព្រែឡាញ់នេះនៅផ្ទះព្រោះវាត្រជាក់ ចំណែកស្រ្តីវ័យចំណាស់និយមកាត់ជាសំពត់សម្លុយ ស្លៀកក្នុងជីវភាពសាមញ្ញ ឯបុរសវ័យចំណាស់និយមកាត់ខោស្លៀកសម្រាប់ចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យទានផ្សេងៗ។ ដោយឡែកព្រែឡាញ់ពណ៌ខ្មៅមានសាច់ក្រាស់ តែមិនសូវមានគុណភាពទេ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ព្រែឡាញ់<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងបង្គុំនៃដំបូលអគារសម្រាប់ប្រក់ភ្ជិតដំបូលសំណង់ត្រង់ប្រទល់ក្បាលកណ្ដបក្បឿង ស័ង្កសីដោយប្រើសម្ភារៈផ្សេងៗដូចជា ក្បឿង បាយអ ស្លឹកកណ្ដប ស័ង្កសីជាដើម។ ឧទាហរណ៍ ៖ ព្រំដំបូលផ្ទះ ព្រំដំបូលអគារ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>ព្រំ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការមួយយ៉ាងធ្វើពីមាសឬលោហៈផ្សេងៗ ឬធ្វើពីក្រដាសស្មាច់ ហើយបន្ទំក្បាច់ខ្មុកឬធ្វើពីកំណាត់ បិទពណ៌មាស ដាំត្បូងដែលមានកំពូលនិងរចនាតាមក្បាច់ផ្សេងៗដ៏ល្អវិចិត្រសម្រាប់ពាក់នៅលើក្បាល។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>មកុដ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការធ្វើអំពីមាសឬលោហៈផ្សេងៗ មានកំពូលមួយ មានក្បាំង និង រចនាកំពូលរួត ស្រួចៗចំនួន៧ជាន់ បំពាក់ដោយផ្កាញ័រគ្រប់ជាន់ភ្ជាប់ដោយនែបជិតថ្ពាល់ និង ប្រើចនជាឃ្នាបសម្រាប់គាបឱ្យជាប់។ មកុដនេះសម្រាប់ពាក់ចំពោះតែតួទេពធីតា ឬសម្រាប់ព្រះមហាក្សត្រិយានីប្រើនៅពេលអភិសេកឡើងគ្រងរាជ្យ ដោយរចនាជាក្បាច់ខុសៗគ្នាទៅតាមអង្គព្រះមហាក្សត្រិយានី និង តាមមុខងារផ្សេងៗដែលត្រូវប្រើ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>មកុដតួនាង<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការធ្វើពីមាសឬលោហៈ ឆ្លាក់ជាមកុដរាងក្បាលនាគបីបើកពពារ មានភ្ជាប់ចនដោយប្រើក្បាច់អង្គរ។ ចំណែកពីក្រោយកំពូលនាគផ្នែកកណ្ដាលលម្អដោយកន្ទុយនាគ១គូព័ន្ធគ្នា និង កន្ទុយ២អមម្ខាង១។ មកុដនេះយកតាមលំនាំមកុដនាងទេពអប្សរនៅប្រាសាទព្រះលានស្ដេចគម្លង់បង្កើតនៅឆ្នាំ២០១០។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>មកុដនាងនាគ<|eot_id|>

<|start_header_id|>user<|end_header_id|>គ្រឿងអលង្ការធ្វើអំពីមាសឬលោហៈផ្សេងៗ មានកំពូលមួយ គ្មានក្បាំង និង រចនាកំពូលរួតស្រួចៗចំនួន៩ជាន់ បំពាក់ផ្កាញ័រគ្រប់ជាន់ភ្ជាប់ដោយនែបជិតថ្ពាល់ និង ប្រើចនជាឃ្នាបសម្រាប់គាបឱ្យជាប់។ មកុដនេះសម្រាប់បំពាក់ឱ្យតួទេពប្រុសឬសម្រាប់ព្រះមហាក្សត្រប្រើនៅពេលអភិសេកឡើងគ្រងរាជ្យ ដោយរចនាជាក្បាច់ខុសៗគ្នាទៅតាមអង្គព្រះមហាក្សត្រនិងតាមមុខងារផ្សេងៗដែលត្រូវប្រើ។ <|eot_id|><|start_header_id|>assistant<|end_header_id|>មកុដនាយរោង<|eot_id|>