text
stringlengths 0
136
|
|---|
غوښتې وه چې معراج بي بي نومېده. خو دوست محمدخان لکه د |
بهوپال د هندوستان پښتانه |
00011953 ۲ 9٧ |
دوست محمد خان -۵۰- |
کاواکه اس ژوند کاوه. په نه څه خبره به يې توره رااېستله او وینه به |
يې تل په جوش کې وه. د معراج بي بي مور و پلار چې دا حال ولید . |
نو ويې پتېيله چې خپله لور د دوست محمد خان يوه بل تربره ته |
ورکړي. دا خبره د دوست محمدخان لپاره د منلو وړ نه وه خو څرګنده |
نه ده چې ايا دی پخپل سپکاوي ناراضه و او که معراج بي بي |
ورباندې ډېره ګرانه وه. خو د ځوانۍ جوش او د دوست محمد خان |
کاواکه طبعیت اخر دې ته ورساوه چې خپل تربور یې ووژلو |
په دې کړنه نه يوازې د هغه د قام خلک پر ده په قهر شول. بلکې د |
هغه خپله کورنۍ مور و پلار هم ناراضه شول او دوست محمد له قامه |
وایستل شو. د ده لپاره بې له دې بله هېڅ چاره نه وه چې له خپل اخوره |
طبيلې یو ښه اس واخلي او خپل ټاټوبی پرېږدي ده ختیز لوري ته |
مخه کړه او جلال اباد ته ولاړ دا د ننګرهار جلال آباد نه بلکې د |
ډیلي په شمال لوېدېځ کې سل ميله لرې یو ښار دی» : |
دی له تیرا نه د جلال أباد په لاره د پېښور. لاهور امرتسر او پنجاب |
له ټولې ښېرازې مځکې تېر شو د لارې په هر یو سرای کې به یې |
پښتانه لیدل.او له د دود سره سم به هغوی ورته غېږه خلاصه کړه د |
ډوډۍ. |ستوګنې او د وخت د حالاتو د خبرېدو لپاره څه مشکل نه و |
څو میاشتې وروسته له جلال آباد سره نژدې د لوهاري په سیمه کې د |
سردارجلال خان مېلمه شو. دی هم اپرېدی و او د دوست محمد په |
لیدو ډېر خوشاله شو. په خپل مېلمستون کې يې د هغه د استوګنې |
بندوبست وکړ. سردارجلال خان په لوهاري کې د مغولو منصب دار و |
او د ده نیکونو ته هلته ځمکې ورکړل شوې وې چې ورباندې د ده خپل |
ټبر ژوند کاوه دوست محمد د سردارجلال خان د کورنۍ له ځوانانو |
سره د اس ځغلولو. د غشي ويشتلو او غېږي اېستلو سیالۍ کولې |
--- بهوپال د هندوستان پښتانه |
00011953 ۲ 9٧ |
رو دوست محمد خان |
پههمدې وخت کې د هغه د سردارجلال خان په کور کې يوه ځوانه |
خدمتګاره خوښه شوه. یوه ورځ چې سردارجلال خان په کور کې لويه |
مبلمستیا کړې وه. د هغه د زوی او د دوست محمد ځان تر منځ د |
دغې نجلۍ پر سر خبرې ورانې شوې. د جلال خان زوی ورباندې د |
غشي ګوزار وکړ. دوست محمد خځان هم سمدلاسه خپل خنجر |
راواخیست او د هغه پر وجود یې ومنډلو. د ځوان له مړيني سره هغه |
ته اندازه وشوه چې د دی له لوی خطر سره مخامخ شوی دی د خپل |
مربي زوی يې په لوی لاس وواژه. دا ډېره د شرم خبره وه او په پښتنو |
کې د مرګ بدل مرګ وي. مخکې له دې چې د جلال خان خلک یې |
ونیسي. ده هم هغه وخت راټوپ کړل. پر خپل اس سپور شو او له هغه |
ځایه یې پښې سپکې کړې |
خو په دې تېښته کې هغه ټول وخت په دې وېره کې و چې د جلال |
خان خلک ورپسې دي. دا سیمه د هغوی لپاره نوې نه وه په هرکلي |
کې هغوی خلک پېژندل د دې سیمې د لوړو او ژورو نه هغوی خبر |
وواو د دوست محمد ځخا ن لپاره د پټېدو ځای نه و ده ته لاره هم |
معلومه نه وه. خو دومره خبر و چې د ډیلي په جنوب ختیز کې ٠۰ |
میله لرې و 7هت 1 |
وګرځوي. دی تر شپرٍ ساعته پورې په منډه و او اس يې د يوې شېبې |
لپاره هم د دمې ته نه اېله کاوه نتیجه یې دا شوه چې په يوه ځای کې د |
ده وفاداره اس راپرېوتو او ساه یې ور رکړه د دوست محمد لپاره دا |
یو لوی ګوزار و. ده ۀ فکر وکړ چې خدای پاک ورته سزا ور رکوي. خو |
اوس دی بېرته نشو ګرځېدای. همدا و چې ده په پښو مزل پيل کړی |
ډیلي ته ۰ مېله لا پاتې وو چې دی د کرنال سیمې ته ور سېد. بیر سر |
او لوږې تندې وهلی و. وچې شونډې او په بدحال دوست محمد په |
بهویال د هندوستان پښتانه - |
6666 0 090165 |
دوست محمد خان - -١١ |
دې سیمه کې یو نامعلومه شخص و پلي مزل یوه ګټه دا ورته وکړه |
چې دی له خپلو پلټونکیو یو څه پټ شو چې په اس سپور د يوه لوړ |
دنګ پښتون په اړه یې له خلکو پوښتنې کولې دوست محمدخان د |
خپل ژوند ځینې حالات په یوه کتابچه کې ليکلي دي چې روزنامچه |
نومېږي. دوست محمد په دې کې ليکي؛ له خپلو نالیدلیو دښمنانو |
نه په تېښته ما داسې فکر کاوه چې دوی راپسې دي. تر ډېرو ورځو |
مې هېڅ نه وو خوړلي. جېب مې تش و او د ژوند هېڅ هيله مې نه |
لرله... زه د یوه نانبايي تنور مخې ته ودرېدم. زړه کې مې راګرځېدل |
چې يو څو ډوډۍ او هګۍ وتښتوم. ځکه نور مې د لوږې توان نه |
درلود. «پههندوستان کې اوس هم د لارې پر سر ډوډۍ او هګۍ د |
مساپرانو لپاره ارزانه خواړه دي.. .په دې حال کې يو زوړ سړی چې |
لویه سپینه ږیره یې لرله د دوست محمد څنګ ته ودرېد. .ده ته ځیر |
شو او بيا يې ترې په ادبي فارسي پوښتنه وکړه "ته د تیرا دوست |
محمد نه یې؟"" |
دوست محمد ساه نيولی ودرېد. فکر يې وکړ چې اخر دښمن |
ورپسې راورسېد. په يوه شېبه کې د هغه د ژوند ښايسته ماڼۍ |
راونړېده... بله چاره یې نه لرله. دې سپین ږیري ته يې وویل: "هو زه |
دوست محمد يم" : : : |
سپين ږيري ورته وویل: ته ما نه پېژنې زويه. زه د کاشغر ملا |
جمالي يم او په تیرا کې مې درته د قران کریم درس درکاوه. هغه وخت |
ته وړوکی هلک وې. د دوست محمد د خپل استاد په لیدو بېرته د |
ژوند هيله راوټوکېده. . له هغه سره يې روغبړ وکړ . او کله چې |
ملاجمالي پوښتنه ترې وکړه چې له تيرا څنګه راووتلې نو دوست |
محمد خان په لنډو خپله کيسه ورته وکړه ه. ملا جمالي هغه وخت له |